یازدهم          
          بــــیــــا، کــــه بــــاز جــــانـــهـــا را شـــهـــنـــشـــه بـــاز مـــی‌خـــوانـــد
          بـــــیـــــا، کـــــه گـــــلـــــه را چـــــوپـــــان بـــــســـــوی دشـــــت مـــــی‌رانـــــد
          بــــهــــارســــت و هــــمــــه تــــرکــــان بــــســــوی پــــیــــلــــه رو کـــرده
          کــــه وقــــت آمــــد کــــه از قــــشــــلــــق بــــیــــیــــلــــا رخــــت گــــردانـــد
          مــــــده مـــــر گـــــوســـــفـــــنـــــدان را گـــــیـــــاه و بـــــرگ پـــــاریـــــنـــــه
          کـــه بـــاغ وبـــیـــشـــه مـــی‌خـــنـــدد، کـــه بـــرگ تـــازه افـــشـــانــد
          بـــــیــــایــــیــــد ای درخــــتــــانــــی کــــه دیــــتــــان حــــلــــهــــا بــــســــتــــد
          بــــــهــــــار عــــــدل بــــــازآمــــــد، کــــــزو انــــــصــــــاف بــــــســــــتــــــانـــــد
          صــــلــــا زد هــــدهـــد و قـــمـــری کـــه خـــنـــدان شـــود دگـــر مـــگـــری
          کـــــه بـــــازآمـــــد ســـــلــــیــــمــــانــــی کــــه مــــوری را نــــرنــــجــــانــــد
          صـــــلـــــا زد نـــــادی دولـــــت کـــــه عـــــالـــــم گـــــشـــــت چـــــون جـــــنـــــت
          بـــیـــا، کـــیـــن شـــکـــل و ایـــن صـــورت بــه لــطــف یــار مــی‌مــانــد
          دم ســـــــرد زمـــــــســـــــتـــــــانـــــــی ســـــــرشـــــــک ابــــــر نــــــیــــــســــــانــــــی
          پـــــی ایـــــن بـــــود، مـــــی‌دانـــــی، کـــــه عـــــالـــــم را بـــــخـــــنـــــدانـــــد
          قـــمــاشــه ســوی بــســتــان بــر، کــه گــل خــنــدیــد و نــیــلــوفــر
          بــــود کــــانــــجــــا بــــود دلــــبــــر، ســــعــــادت را کــــی مــــی‌دانــــد؟!
          یـــــقـــــیـــــن آنـــــجـــــاســـــت آن جـــــانـــــان، امـــــیــــر چــــشــــمــــهٔ حــــیــــوان
          کـــه بـــاغ مـــرده شـــد زنـــده، و جـــان بـــخـــشـــیـــدن او تـــانــد
          چـــــو انـــــدر گـــــلـــــســـــتـــــان آیـــــد، گــــل و گــــلــــبــــن ســــجــــود آرد
          چــــو در شــــکــــرســــتــــان آیــــد، قــــصــــب بــــر قــــنــــد پـــیـــچـــانـــد
          درخــــتــــان هــــمــــچــــو یــــعــــقــــوبــــان، بـــدیـــده یـــوســـف خـــود را
          کـــــه هـــــر مـــــهـــــجــــور را آخــــر ز هــــجــــران صــــبــــر بــــرهــــانــــد
بــــــهــــــار آمـــــد بـــــهـــــار آمـــــد، بـــــهـــــاریـــــات بـــــایـــــد گـــــفـــــت          
بــکــن تــرجــیــع، تــا گـویـم: « شـکـوفـه از کـجـا بـشـکـفـت »          
          بــــــهــــــارســــــت آن بــــــهــــــارســــــت آن، و یــــــا روی نــــــگــــــارســــــت آن
          درخـــــت از بـــــاد مـــــی‌رقـــــصـــــد کـــــچــــون مــــن بــــی‌قــــرارســــت آن
          زهـــــــــــی جـــــــــــمــــــــــع پــــــــــری زادان، زهــــــــــی گــــــــــلــــــــــزار آبــــــــــادان
          چــــنــــیــــن خــــنــــدان چــــنــــیــــن شــــادان، ز لــــطــــف کـــردگـــارســـت آن
          عــــجــــب بــــاغ ضــــمــــیــــرســـت آن، مـــزاج شـــهـــد و شـــیـــرســـت آن
          و یــــــا در مــــــغــــــز هــــــر نــــــغـــــزی، شـــــراب بـــــی‌خـــــمـــــارســـــت آن
          نـــــهـــــان ســـــر در گـــــریـــــبـــــانـــــی، دهـــــان غـــــنـــــچـــــه خـــــنــــدانــــی
          چــــرا پــــنــــهــــان هــــمــــی خــــنــــدد؟ مــــگــــر از بــــیــــم خــــارســــت آن
          هــــمــــه تــــن دیـــده شـــد نـــرگـــس، دهـــان ســـوســـنـــســـت اخـــرس
          کــــه خـــامـــش کـــن، ز گـــفـــتـــن بـــس! کـــه وقـــت اعـــتـــبـــارســـت آن
          بــکــه بــر لــالــه چــون مــجــنــون، جــگــر ســوزیـده دل پـرخـون
          ز عـــــشــــق دلــــبــــر مــــوزون، کــــه چــــون گــــل خــــوش عــــذارســــت آن
          بـــــخـــــوری مـــــی‌کـــــنـــــد ریـــــحـــــان، کـــــه هــــنــــگــــام وصــــال آمــــد
          چـــــنـــــاران دســـــت بـــــگـــــشـــــاده، کـــــه هــــنــــگــــام کــــنــــارســــت آن
          حــــــقــــــایــــــق جــــــان عــــــشــــــق آمــــــد، کــــــه دریــــــا را درآشــــــامــــــد
          کـــه اســـتـــســـقـــای حـــق دارد، کـــه تـــشـــنـــه شـــهـــریـــارشــت آن
          زهـــــی عـــــشـــــق مـــــظـــــفـــــر فـــــر، کـــــچـــــون آمـــــد قـــــمـــــار انـــــدر
          دو عـــالـــم بـــاخـــت و جـــان بـــر ســـر، هـــنــوز انــدر قــمــارســت آن
          درونـــــش روضـــــه و بـــــســـــتــــان، بــــهــــار ســــبــــز بــــی‌پــــایــــان
          فــــراغــــت نـــیـــســـت خـــود او را، کـــه از بـــیـــرون بـــهـــارســـت آن
ســـوم تـــرجــیــع ایــن بــاشــد کــه بــر بــت اشــک مــن شــاشــد          
بــــرآشــــوبــــد، زنــــد پــــنــــجــــه، رخــــم از خــــشــــم بــــخــــراشـــد          
          بـــــیـــــا ای عـــــشـــــق ســـــلـــــطـــــان وش، دگـــــر بــــاره چــــه آوردی؟
          کــــــه بــــــر و بــــــحــــــر از جــــــودت، بــــــدزدیــــــده جـــــوامـــــردی
          خــــــــرامــــــــان مــــــــســــــــت مــــــــی‌آیـــــــی، قـــــــدح در دســـــــت مـــــــی‌آیـــــــی
          کـــــــه صـــــــافـــــــان هـــــــمـــــــه عــــــالــــــم، غــــــلــــــام آن یــــــکــــــی دردی
          کـــــمـــــیـــــنـــــه جـــــام تــــو دریــــا، کــــمــــیــــنــــه مــــهــــره‌ات جــــوزا
          کــــمــــیــــنــــه پــــشــــه‌ات عــــنــــقــــا، کـــمـــیـــنـــه پـــیـــشـــه‌ات مـــردی
          ز رنــــجــــوری چــــه دلــــشــــادم! کــــه تــــو بــــیـــمـــار پـــرس آیـــی
          ز صــــحــــت نــــیــــک رنــــجــــورم، کــــه در صــــحــــت لــــقــــا بــــردی
          بــــیــــا ای عــــشــــق بــــی‌صــــورت، چــــه صــــورتـــهـــای خـــوش داری
          کـــه مـــن دنـــگـــم در آن رنـــگـــی، کـــه نــی ســرخــســت و نــه زردی
          چــــو صــــورت انــــدر آیــــی تــــو، چــــه خــــوب و جـــان‌فـــزایـــی تـــو
          چــــو صــــورت را بــــیــــنــــدازی، هــــمــــان عــــشــــقــــی، هــــمـــان فـــردی
          بــــــــهـــــــار دل نـــــــه از تـــــــری، خـــــــزان دل نـــــــه از خـــــــشـــــــکـــــــی
          نــــه تــــابــــســــتــــانــــش از گـــرمـــی، زمـــســـتـــانـــش نـــه از ســـردی
          مـــــــبــــــارک آن دمــــــی کــــــایــــــی، مــــــرا گــــــویــــــی ز یــــــکــــــتــــــایــــــی:
          « مـــــن آن تـــــو تـــــو آن مـــــن، چـــــرا غـــــمـــــگــــیــــن و پــــر دردی؟ »
          تــــرا ای عــــشــــق چــــون شــــیــــری، نــــبــــاشــــد عــــیــــب خـــون‌خـــواری
          که گوید شیر را هرگز : « چه شیری تو که خونخواری؟ »
          بـــــه هـــــر دم گــــویــــدت جــــانــــهــــا: «حــــلــــالــــت بــــاد خــــون مــــا
          کـــــه خـــــون هـــــر کـــــرا خـــــوردی، خــــوشــــش حــــی ابــــد کــــردی »
          فــــــلــــــک گــــــردان بــــــدرگــــــاهــــــت، ز بــــــیــــــم فــــــرقــــــت مـــــاهـــــت
          هـــــمـــــی گـــــردد فـــــلـــــک تـــــرســـــان، کـــــزو نــــاگــــاه بــــرگــــردی
ز تــــرجــــیــــع چــــهــــارم تــــو عــــجــــب نــــبــــود کــــه بـــگـــریـــزی          
کــه شــیــر عــشــق بــس تــشــنــه‌ســت و دارد قــصــد خـونـریـزی          
          بـــــیـــــا، مـــــگـــــریـــــز شـــــیـــــران را، گـــــریـــــزانـــــی بـــــود خــــامــــی
          بـــــگـــــو: «نـــــار ولـــــا عـــــار » کـــــه مـــــردن بــــه ز بــــدنــــامــــی
          چـــــو حـــــلــــهٔ ســــبــــز پــــوشــــیــــدنــــد عــــامــــهٔ بــــاغ، آمــــد گــــل
          قـــــبـــــا را ســـــرخ کـــــرد از خـــــون ز نـــــنـــــگ کـــــســـــوهٔ عـــــامـــــی
          لـــــــبــــــاس لــــــالــــــه نــــــادرتــــــر، کــــــه اســــــود دارد و احــــــمــــــر
          گـــــریـــــبـــــانــــش بــــود شــــمــــســــی، و دامــــانــــش بــــود شــــامــــی
          دهـان بـگـشـاد بـلـبـل گـفـت بـه غـنچه که: « ای دهان بسته »
          بـــگـــفـــتـــش: «بـــســـتـــگـــی مـــنــگــر، تــوبــنــگــر بــاده‌آشــامــی »
          جــــوابــــش گــــفــــت بــــلــــبــــل: « هــــی، اگــــر مــــی‌خــــوارهٔ پــــس مــــی
          کــــنــــد آزاد مــــســــتــــان را تــــو چــــون پــــابــــســــت ایــــن دامـــی؟! »
          جــــــوابــــــش داد غــــــنــــــچــــــه، تــــــوز پــــــا و ســــــر خــــــبــــــر داری
          تـــــــو در دام خـــــــبـــــــرهـــــــایـــــــی، چـــــــو در تـــــــاریـــــــخ ایــــــامــــــی
          بــــگــــفــــتــــا: زان خــــبــــر دارم، کــــه مــــن پــــیــــغــــامـــبـــر یـــارم»
          بـــــگـــــفـــــت: « ار عـــــارف یـــــاری، چــــرا دربــــنــــد پــــیــــغــــامــــی؟ »
          بــگــفــتــش : « بــشــنــو اســرارم، کــه مـن سـرمـسـت و هـشـیـارم
          چــــــــو مــــــــن مــــــــحــــــــو دلــــــــارامـــــــم، ازو دان ایـــــــن دلـــــــارامـــــــی »
          نـــه ایـــن مــســتــی چــو مــســتــیــهــا، نــه ایــن هــش مــثــل آن هــشــهــا
          کــه آن ســایـه‌سـت و ایـن خـورشـیـد و آن پـسـتـسـت و ایـن سـامـی
          اگـــــر بــــر عــــقــــل عــــالــــمــــیــــان ازیــــن مــــســــتــــی چــــکــــد جــــرعــــه
          نــــه عــــالــــم مــــانــــد و آدم، نــــه مــــجــــبــــوری نــــه خـــودکـــامـــی
          گـــــهـــــی از چـــــشــــم او مــــســــتــــم، گــــهــــی در قــــنــــد او غــــرقــــم
          دلـــــــا بـــــــا خـــــــویـــــــش آی آخـــــــر مــــــیــــــان قــــــنــــــد و بــــــادامــــــی
ولـــــی تـــــرجــــیــــع پــــنــــجــــم درنــــیــــایــــم جــــز بــــه دســــتــــوری          
کــــه شــــمــــس‌الــــدیــــن تــــبــــریــــزی بــــفــــرمــــایــــد مــــرا بــــوری          
          مـــرا گـــویـــد: « بـــیـــا، بـــوری، کـــه مـــن بــا غــم تــو زنــبــوری
          کـــه تـــا خـــونـــت عـــســـل گـــردد، کـــه تـــا مــومــت شــود نــوری
          ز زنــــبــــوران بــــاغ جــــان ، جــــهــــان پــــر شــــهــــد و شـــمـــع آمـــد
          ز شـــــمــــع و شــــهــــد نــــگــــریــــزی، اگــــر تــــو اهــــل ایــــن ســــوری
          مـــخـــور از بـــاغ بـــیـــگـــانـــه، کـــه فـــاســـد گـــردد آن شــهــدت
          مـــبـــیـــن زنـــبـــور بـــیــگــانــه، کــه او خــصــمــســت و تــو عــوری »
          زهـــی حـــســـنـــی کـــه مـــی‌گـــیـــرد چـــنـــیـــن زشـــت از چـــنـــان خـــوبـــی
          زهــــــــی نــــــــوری دریــــــــن دیــــــــده، ز خـــــــورشـــــــیـــــــد بـــــــدان دوری
          دلـــــا مـــــی‌ســــاز بــــا خــــارش، کــــه گــــلــــزارش هــــمــــی گــــویــــد:
          « اگـــــرچـــــه مــــشــــک بــــی‌حــــدم، نــــبــــاشــــد وصــــل کــــافــــوری »
          چــه مــرد شــرم و نــامــوســی؟! چــو مـجـنـون فـاش بـایـد شـد
          چــــنــــان مــــســــتــــور را هــــرگــــز نــــیــــابــــد کـــس بـــه مـــســـتـــوری
          چـــو جـــان بـــا تـــســـت، نـــعـــمـــتـــهـــا ز گــردون بــر زمــیــن رویــد
          وگـــر بـــاشـــی تـــو بـــر گـــردون چـــو جـــانـــت نــیــســت در گــوری
          ســـــــرافـــــــیـــــــلـــــــســــــت جــــــان تــــــو، کــــــز آوازش شــــــوی زنــــــده
          تــــــهــــــی کــــــن نــــــای قــــــالــــــب را کـــــه اســـــرافـــــیـــــل را صـــــوری
          هـــــــــــزاران دشـــــــــــمـــــــــــن و ره‌زن، بـــــــــــرای آن پــــــــــدیــــــــــد آمــــــــــد
          کـــه تـــا چـــون جـــان بـــری زیــشــان بــدانــی کــز کــی مــنــصــوری
          نـــــظـــــرهـــــا را نـــــمـــــی‌یـــــابـــــی، و نـــــاظـــــر را نـــــمـــــی‌بـــــیـــــنــــی
          چــــه مـــحـــرومـــی ازیـــن هـــردو، چـــو تـــو مـــحـــبـــوس مـــنـــظـــوری
بـــــه تـــــرجـــــیـــــع شـــــشـــــم آیــــم، اگــــر صــــافــــی بــــود رایــــم          
کـــزیـــن هـــجـــران چـــنـــان دنـــگـــم، کـــه گـــویـــی بـــنـــگ مـــی‌خـــایــم          
          ز نــــــور عــــــقــــــل کــــــل عـــــقـــــلـــــم چـــــنـــــان دنـــــگ آمـــــد و خـــــیـــــره
          کــــزان مــــعــــزول گــــشــــت افــــیــــون، و بــــنــــگ و بــــادهٔ شــــیــــره
          چـــو آمـــد کـــوس ســـلـــطــانــی، چــه بــاشــد کــاس شــیــطــانــی؟!
          چـــــو آمـــــد مـــــادر مـــــشـــــفــــق چــــه بــــاشــــد مــــهــــر مــــاریــــره؟
          چـــــه فـــــضـــــل و عـــــلـــــم گـــــرد آرم؟ چـــــو رو در عـــــشـــــق او آرم
          بــه بــصـره چـو کـشـم خـرمـا؟! بـه کـرمـان چـون بـرم زیـره
          هــــــزاران فــــــاضــــــل و دانــــــا، غــــــلــــــام چــــــشــــــم یــــــک بــــــیـــــنـــــا
          کـــمـــیـــنـــه شـــیـــر را بـــیـــنـــی بـــه گـــاو و پــیــل بــر، چــیــره
          زهـــی خـــورشـــیـــد جـــان‌افـــزا کـــه یـــک تـــابــش چــو شــد پــیــدا
          هـــــــزاران جـــــــان انـــــــســـــــانـــــــی بـــــــرویـــــــیـــــــد از گـــــــل تــــــیــــــره
          بـــــدیـــــن خـــــورشـــــیـــــد هـــــر ســـــایـــــه، کـــــه اهـــــل اقــــتــــدا آمــــد
          چـــو ســـایـــه پـــســـت گـــشـــت از غـــم، بـــرای فـــوت تـــکـــبـــیـــره
          رهـــــــســـــــت از عـــــــقـــــــرب اعـــــــشـــــــی، بــــــســــــوی عــــــقــــــرب گــــــردون
          ولــــی مــــکــــه کــــســــی بـــیـــنـــد، کـــه نـــبـــود بـــســـتـــهٔ خـــیـــره
          امــــــــیــــــــر حــــــــاج عــــــــشـــــــق آمـــــــد، رســـــــول کـــــــعـــــــبـــــــهٔ دولـــــــت
          رهـــــــانـــــــد مـــــــر تـــــــرا در ره، ز هـــــــر شـــــــریـــــــر و شــــــریــــــره
          چـــه بـــا بـــرگـــم از آن خـــرمــا، کــه مــریــم چــشــم روشــن شــد
          کـــــزان خـــــرمـــــان شـــــدم پـــــر دل نـــــدارم عـــــشـــــق انـــــجـــــیـــــره
          جـــــهــــان پــــیــــر بــــرنــــا شــــد، ز عــــشــــق ایــــن جــــوانــــبــــخــــتــــان
          زهــــی چــــرخ و زمــــیــــن خــــوش، کـــه آن پـــیـــرســـت و ایـــن تـــیـــره
          مـــــجــــو لــــفــــظ درســــت از مــــا، دل اشــــکــــســــتــــه جــــو ایــــنــــجــــا
          چـــــو هــــر لــــفــــظــــش ادیــــب آمــــد، ادیــــبــــی تــــا شــــود طــــیــــره
بـــگـــو تـــرجـــیـــع هـــفـــتـــم را کـــه تـــا کـــامـــل شــود گــفــتــه          
فــــلـــک هـــفـــت و زمـــیـــن هـــفـــتـــســـت و اعـــضـــا هـــفـــت چـــون هـــفـــتـــه          
          بــــیــــا ای مــــوســــیــــی کــــز کــــف عــــصــــا ســــازی تــــو افــــعــــی را
          بـــــه فـــــرعــــونــــان خــــود بــــنــــمــــا کــــرامــــتــــهــــای مــــوســــی را
          بــــه یــــکــــدم ای بــــهــــار جــــان، کــــنــــی ســــرســــبــــز عــــالـــم را
          بــــــبــــــخــــــشــــــی مــــــیـــــوهٔ مـــــعـــــنـــــی درخـــــت خـــــشـــــک دعـــــوی را
          بـــــده هـــــر مـــــیـــــوه را بــــویــــی، روان کــــن هــــر طــــرف جــــویــــی
          بـــــاشـــــکـــــوفـــــه بـــــکـــــن خـــــنــــدان درخــــت ســــرو و طــــوبــــی را
          هـــــمـــــه حـــــوران بـــــســـــتـــــان را، از آن انـــــهـــــار خـــــمــــر ایــــنــــجــــا
          چـــنـــان ســـرمـــســـت و بـــیـــخـــود کــن، کــه نــشــاســنــد مــاوی را
          چـــــه صـــــورتـــــهــــای روحــــانــــی نــــگــــاریــــدی بــــه پــــنــــهــــانــــی
          کـــــــه در جـــــــنـــــــبـــــــش درآوردنـــــــد صـــــــورتـــــــهــــــای مــــــانــــــی را
          شــــــهـــــیـــــدان ریـــــاحـــــیـــــن را کـــــه دی در خـــــون ایـــــشـــــان شـــــد
          بــــــــرآوردی و جــــــــان دادی نــــــــمـــــــودی حـــــــشـــــــر و انـــــــشـــــــی را
          بــــــــپــــــــوشــــــــیــــــــدنــــــــد تــــــــوزیــــــــهــــــــا ازان رزاق روزیــــــــهــــــــا
          زبــــــان ســــــبــــــز هــــــر بــــــرگــــــی تــــــقــــــاضــــــا کــــــرده اجـــــری را
          ز هــــر شــــاخــــی یــــکــــی مــــرغــــی، بــــگــــویــــد ســــرنــــبــــشــــت مــــا
          کــــی خــــواهــــد مـــرد امـــســـال او، کـــی خـــواهـــد خـــورد دنـــیـــا را
          مـــــگـــــر گـــــل فـــــهـــــم ایــــن دارد، کــــه ســــرخ وزرد مــــی‌گــــردد
          چـــــو بـــــرگ آن شـــــاخ مـــــی‌لـــــرزد مــــگــــر دریــــافــــت مــــعــــنــــی را
          بــــــســــــوزیــــــد آتـــــش تـــــقـــــوی جـــــهـــــان مـــــا ســـــوی الـــــلـــــه را
          بـــــــزد بـــــــرقـــــــی ز الــــــلــــــه و بــــــســــــوزانــــــیــــــد تــــــقــــــوی را
بـــــه پـــــیـــــش مـــــفـــــتـــــی اول بـــــریـــــد ایـــــن هـــــفـــــت فـــــتـــــوی را          
ز تــــرجـــیـــع چـــنـــیـــن شـــعـــری کـــه ســـوزد نـــور شـــعـــری را          
          

دوازدهم          
          زان بــــادهٔ صــــوفــــی بــــود از جــــام، مــــجـــرد
          کـــز غـــایـــت مـــســـتـــی ز کـــفــش جــام بــیــفــتــد
          در حـــالـــت مـــســتــی چــو دل و هــوش نــگــنــجــیــد
          پـس نـیـسـت عـجـیـب گـر قـدح و جـام نـگـنـجـد
          اول ســـــبـــــقــــت بــــود « الــــف هــــیــــچ نــــدارد »
          زان پـــیـــش رو افـــتـــاد و ســـپـــهـــدار و مـــؤیـــد
          « حــی » نــیــز اگــر هــیـچ نـدارد، چـو الـف نـیـز
          در صـــورت جـــیـــم آمـــد، و جـــیـــمـــســـت مـــقـــیــد
          مــــیــــم از الــــف و هــــاســــت مــــرکـــب بـــنـــبـــشـــتـــن
          تــــرکــــیــــب بــــود عــــلــــت بـــر هـــســـتـــی مـــفـــرد
          پــس بــزم رســول آمــد بــی‌ســاغــر و بـی‌جـام
          تــا جــمــع بــه خــود بــاشــد هــســتــی مـحـمـد
          بــام فــلــک از اســتــن و دیــوار چــو تــنــهــاسـت
          هـــــر بـــــام درافـــــتـــــاده و آن بـــــام مـــــشـــــبـــــد
          بــالــاتــر ازیــن چــرخ کــهــن عــالــم لــطــفــیــسـت
          کــــارواح در آ، نــــاحــــیــــه مــــانــــنــــد، مــــجــــدد
          عـــریـــان شـــدهٔ بـــر لـــب ایـــن جــوی، پــی غــســل
          نـــی جـــوی نــمــایــد بــه نــظــر صــرح مــمــرد
          آن دیـــو و پـــری ســـاخـــتـــه از پـــی تـــغــلــیــط
          تـــا شـــیــشــه نــمــایــد بــه نــظــر آب مــســرد
          از مــــکــــر گــــریــــزان شــــو و در وکــــر رضـــا رو
          تــــا زنــــده شــــوی فــــارغ از انــــفـــاس مـــعـــدد
تـرجـیع کنم خواجه، که این قافیه تنگست          
نـی، خـود نـزنـم دم، کـه دم مـا هـمـه نـنـگـسـت          
          مــــن دم نــــزنــــم، لــــیــــک دم نــــحــــن نـــفـــحـــنـــا
          در مـــن بـــدمـــد، نــالــه رســد تــا بــه ثــریــا
          ایـــن نـــای تـــنـــم را چــو بــبــریــد و تــراشــیــد
          از ســـــوی نـــــیـــــســــتــــان عــــدم عــــز تــــعــــالــــا
          دل یـــکــســر نــی بــود و دهــان یــکــســر دیــگــر
          آن ســــر ز لـــب عـــشـــق هـــمـــی بـــود شـــکـــرخـــا
          چـــون از دم او پـــر شــد و از دو لــب او مــســت
          تــــنــــگ آمــــد و مــــســــتــــانـــه، بـــرآورد عـــلـــالـــا
          والــــلــــه ز مــــی آن دو لــــب ار کــــوه بــــنـــوشـــد
          چــــون ریــــگ شــــود کــــوه، ز آســــیــــب تــــجــــلـــا
          نــی پــردهٔ لــب بــود کــه گــر لــب بـگـشـایـد
          نـــی چـــرخ فـــلــک مــانــد و نــی زیــر ونــه بــالــا
          آواز ده انــــــدر عــــــدم ای نـــــای و نـــــظـــــر کـــــن
          صـد لـیـلـی و مـجـنـون و دو صـد وامـق و عذرا
          بــگــشــایــد هـر ذره دهـان گـویـد: « شـابـاش »
          ونــــــدر دل هـــــر ذره حـــــقـــــیـــــر آیـــــد صـــــحـــــرا
          زود از حـــــبـــــش تــــن بــــســــوی روم جــــنــــان رو
          تـــا بـــرکـــشـــدت قـــیــصــر، بــر قــصــر مــعــلــا
          ایـنـجـای نـه آنـجـاسـت کـه ایـنـجـا بـتـوان بـود
          هـــی، جـــای خــوشــی جــوی و درآ در صــف هــیــجــا
          هـــیـــن، وقـــت جـــهـــادســـت و گـــه حـــمــلــهٔ مــردان
          صــفـرا مـکـن و درشـکـن از حـمـلـه تـو، صـف را
تـــرجـــیـــع ســوم آمــد و گــفــتــی تــو خــدایــا          
« بـرگـم شـده مگری که مرا هست عوضها »          
          آن مـــطـــرب خـــوش نـــغـــمـــهٔ شـــیـــریــن دهــن آمــد
          جـانـهـا هـمـه مـسـتـنـد کـه آن، جـان بـه مـن آمـد
          خــنــدان شــده اشــکــوفــه و گــل جــامــه دریـده
          کـــز ســـوی عـــدم ســـنـــبـــلـــه و یـــاســـمــن آمــد
          جــــانـــهـــای گـــلـــســـتـــان بـــدم دی بـــپـــریـــدنـــد
          هــنــگــام بـهـاران شـد، و هـر جـان بـه تـن آمـد
          خــــوبــــان بــــرســـیـــدنـــد ز بـــتـــخـــانـــهٔ غـــیـــبـــی
          کـــوری خـــزانـــی کـــه بـــخـــو، بـــت‌شــکــن آمــد
          چـــون صــبــر گــزیــدنــد بــدی جــمــلــه درخــتــان
          آن هـــجـــر چـــو چـــاهـــســـت و صـــبــوری رســن آمــد
          چـــون صـــبـــر گـــزیـــد آیــس، آمــد فــرجــش زود
          چـــون خـــلـــق حـــســـن کـــرد، نـــگـــار حـــســـن آمــد
          در عـــیـــد بـــهـــار، ابـــر بـــرافـــشـــانـــد گـــلـــابــی
          وان رعـــــــد بــــــران اوج هــــــوا، طــــــبــــــل زن آمــــــد
          یـک بـاغ پـر از شـاهـد، نـی تـرک و نه رومی
          کـــــنـــــدر حـــــجـــــب غـــــیـــــب، هــــزاران خــــتــــن آمــــد
          بس جان که چو یوسف به چه مهلکه افتاد
          پـنـداشـت کـه گـم گـشـت خـود او در وطـن آمد
          زیـــرا کـــه ره آب خـــضـــر مـــظـــلــم و تــاریــســت
          آخـــــــر ز ره خـــــــار، گـــــــل انــــــدر چــــــمــــــن آمــــــد
          خــامــش کــن، اگــرچــه کــه غـزل اغـلـب بـاقـیـسـت
          تـــا شـــاه بـــگـــویـــد، چــو دریــن انــجــمــن آمــد
ای مــــاه عــــذار مــــن و ای خــــوش قــــد و قــــامــــت          
بــرخــیــز کــه بــرخـاسـت ز عـشـق تـو قـیـامـت