غزل شمارهٔ ۱
زهــی طــروات حـسـن و کـمـال نـور و صـفـا
کـه از جـمـال تـو بـیـنـاسـت چـشم نابینا
کـدام خـوب عـلـم گـشـت در جـهـان به وفا
تـــو از مـــقـــولــهٔ خــوبــان عــالــمــی حــاشــا
بــهــار عــشــق دل از دیـده مـبـتـلـا گـردیـد
هر آن وفا که توبینی بلاست بر سر ما
زدوده‌انـد حـریـفـان ز دل غـم کـم و بـیـش
بـــریـــده‌انــد زبــان غــازیــان ز چــون و چــرا
اگــر تــو مــرد رهــی در طــریـق عـشـق رضـی
رَهـی ز مـیـکـده نـزدیـک‌تـر مـدان بـه خدا
غزل شمارهٔ ۲
شـــوری نـــه‌چـــنـــان گـــرفـــت مــا را
کــــز دســــت تــــوان گــــرفــــت مـــا را
مـــــا هـــــیــــچ گــــرفــــتــــه‌ایــــم از او
او هــــــیــــــچ از آن گــــــرفــــــت مــــــا را
هــر گـه بـتـو عـرض حـال کـردیـم
در حـــــــال زبـــــــان گـــــــرفــــــت مــــــا را
درد دل مـــــا نــــمــــیــــکــــنــــی گــــوش
درد دل از آن گـــــــــــرفـــــــــــت مــــــــــا را
هـــشـــدار کـــه صـــرصـــر اجــل هــان
چــــون بــــاد خــــزان گــــرفــــت مـــا را
مـــردیـــم و ز کــس وفــا نــدیــدیــم
دل از هــــــمــــــه زان گـــــرفـــــت مـــــا را
هـر دوسـت کـه در جـهـان گـرفـتـیم
دشــــمــــن بــــه از آن گـــرفـــت مـــا را
هــر چـنـد کـه راسـتـیـم چـون تـیـر
او هـــمـــچـــو کـــمـــان گـــرفــت مــا را
گــفــتــیــم کـه بـشـکـنـیـم تـوبـه
مــــــاه رمــــــضــــــان گـــــرفـــــت مـــــا را
یا رب به زبان چه رانده بودیم
کـــاتـــش بـــه زبـــان گـــرفـــت مـــا را
دیـدیـم جـهـان به جز طرب نیست
ز آن دل ز جـــــهـــــان گـــــرفـــــت مــــا را
پـــا از ســـر مـــا نـــمــیــکــشــد غــم
گــوئــی بــه ضــمــان گــرفــت مـا را
بـس حـرف کـه بـر رضـی گرفتیم
بـــعـــضــی ســخــنــان گــرفــت مــا را
غزل شمارهٔ ۳
آنـــچـــنــان داده عــشــق جــوش مــرا
کـه ز سـر رفـته عقل و هوش مرا
عـــقـــل کـــلــی شــده فــرامــوشــم
بـسـکـه مـالـیده عشق گوش مرا
نـــه چـــنــانــم ز مــســتــی دوشــیــن
که کشیدن توان به دوش مرا
در خـــروشــم ز شــور چــون دریــا
نـــتـــوان ســـاخــتــن خــمــوش مــرا
عــاقــبــت مــی‌پــرســتــی تــو رضــی
مـی فـروشـد به می فروش مرا
غزل شمارهٔ ۴
نـــقـــابـــی بـــر افـــکـــن ز پــی امــتــحــان را
کــه تــا بـیـنـی از جـان لـبـالـب جـهـان را
چو در جلوه آیی بدین شوخ و شنگی
بـــــرقـــــص انـــــدر آری زمــــیــــن و زمــــان را
بــــروی زمــــیــــن مـــهـــروار ار بـــخـــنـــدی
بـــــزیـــــر زمـــــیــــن درکــــشــــی آســــمــــان را
مــــن از حــــســـرت رویـــش از هـــوش رفـــتـــم
خـــدایـــا شـــکـــیـــبـــی تـــمـــاشـــاکـــنـــان را
بـــه دل زان نـــداریـــم یـــک مـــو گـــرانــی
کــه بــر ســر کـشـیـدیـم رطـل گـران را
بــهــارت دلــا کــس نــدانــســت چـون شـد
بـــــهـــــر حــــال دریــــاب فــــصــــل خــــزان را
فـــــرامـــــوش کــــردنــــد از مــــهــــربــــانــــی
چـــــه افـــــتــــاد یــــاران نــــامــــهــــربــــان را
از آن نـــام تـــو بـــر زبـــان مــی نــرانــدم
کـه مـیـسـوخـت نام تو کلام و زبان را
رضـی ایـن چـه شـور اسـت در نـالـهٔ تـو
کــه از هــوش بــردسـت پـیـر و جـوان را
غزل شمارهٔ ۵
چـــــون مـــــهـــــر بـــــر آی بـــــام و ایـــــوان را
بـــگـــداز چـــو مـــوم ســـنــگ و ســنــدان را
امــــــشـــــب مـــــه چـــــارده ز خـــــورشـــــیـــــدم
شــرمــنــده نــشــد بــبــیــن تـو عـرفـان را
در ســــیــــنــــه هــــزار چـــاکـــم افـــزون شـــد
تـــــــا دیـــــــده‌ام آن چــــــاک گــــــریــــــبــــــان را
بــنــگــر کــه بــهـم چـگـونـه مـیـجـوشـنـد
آن آتــــــــــش لــــــــــعــــــــــل و آب حــــــــــیـــــــــوان را
بــنــشــیــن کــه ز کــفــر و دیـن بـر‌آورده
ســــودای تــــو کــــافــــر و مــــســــلــــمـــان را
الـــــمـــــاس بـــــریـــــز بـــــر ســـــر زخـــــمــــم
خـــــالـــــی مـــــکـــــن از نـــــمــــک نــــمــــکــــدان را
آن بــه کـه ز شـکـوه لـب فـرو بـنـدیـم
بـــــــر هـــــــم بـــــــزنـــــــیــــــم زور دیــــــوان را
ای آنـــــــکـــــــه بـــــــه ســـــــر هــــــوای او داری
آغـــشـــتـــه بـــخـــون بـــبـــیــن شــهــیــدان را
چـــون نـــســـبـــت او بـــجـــان تـــوانــم کــرد
چــون نــیــســت بــه جــان نــســبــتــی جــان را
از معرکه بین که طرفه، بیرون رفتند
کــــردیــــم چــــو امــــتــــحــــان حــــریــــفــــان را
عــاجــز گــشــتــی ور نــه بــاشــد از هــوئـی
ریـــــــزم بـــــــه خـــــــاک خــــــون خــــــاقــــــان را
کـــــم فـــــرصـــــتـــــی ار نـــــبــــاشــــد از آهــــی
بــــــر بــــــاد دهـــــیـــــم خـــــاک کـــــیـــــوان را
از مـــا بـــطـــلـــب هـــر آنـــچـــه مـــیـــخـــواهـــی
در فــــقــــر کــــن امــــتــــحــــان فـــقـــیـــران را
دیــــــگـــــر بـــــخـــــدای بـــــر نـــــداری دســـــت
بــــــشـــــنـــــاســـــی اگـــــر عـــــلـــــی عـــــمـــــران را
بــــرخـــیـــز رضـــی ازیـــن مـــیـــان بـــرخـــیـــز
بــــــا هــــــم بـــــگـــــذار جـــــان و جـــــانـــــان را
