غزل شمارهٔ ۱
اگــر نــه مــد بــســم الــلــه بـودی تـاج عـنـوان هـا
نــگـشـتـی تـا قـیـامـت نـوخـط شـیـرازه، دیـوان هـا
نه تنها کعبه صحرایی است، دارد کعبه دل هم
بــه گــرد خــویـشـتـن از وسـعـت مـشـرب بـیـابـان هـا
بــه فــکــر نــیـسـتـی هـرگـز نـمـی افـتـنـد مـغـروران
اگـــر چـــه صـــورت مــقــراض لــا دارد گــریــبــان هــا
ســــر شــــوریــــده ای آورده ام از وادی مــــجـــنـــون
تــهــی ســازیــد از ســنــگ مــلــامـت جـیـب و دامـان هـا
حــیــات جــاودان خــواهــی بــه صــحــرای قـنـاعـت رو
کــه دارد یــاد هــر مــوری در آن وادی ســلــیــمـان هـا
گــلــســتــان ســخــن را تــازه رو دارد لــب خــشــکـم
کــه جــز مــی رسـانـد در سـفـال خـشـک، ریـحـان هـا؟
نــمــی بــیــنــی ز اســتــغـنـا بـه زیـر پـا، نـمـی دانـی
کــه آخــر مــی شــود خــار ســر دیــوار، مــژگـان هـا
کــدامـیـن نـعـمـت الـوان بـود در خـاک غـیـر از خـون؟
ز خـجـلـت بـر نـمی دارد فلک سرپوش این خوان ها
چـنـان از فـکـر صـائـب شـور افـتـاده اسـت در عالم
کـه مـرغـان ایـن سـخـن دارند با هم در گلستان ها
غزل شمارهٔ ۲
آنــچــنــان کــز رفــتــن گــل، خــار مــی مــانــد بــه جــا
از جـــوانـــی حـــســرت بــســیــار مــی مــانــد بــه جــا
آه افــســوس و ســرشــک گــرم و داغ حــســرت اسـت
آنــچــه از عــمــر ســبــک رفــتــار مــی مــانــد بــه جـا
نــیــســت غــیــر از رشــتــه طــول امــل چــون عــنــکـبـوت
آنــچــه از مــا بــر در و دیــوار مــی مــانــد بــه جـا
کـــامـــجـــویـــی غـــیـــر نـــاکـــامـــی نـــدارد حـــاصـــلــی
در کــف گــلـچـیـن ز گـلـشـن خـار مـی مـانـد بـه جـا
رنــــگ و بــــوی عـــاریـــت پـــا در رکـــاب رحـــلـــت اســـت
خـــارخـــاری در دل از گـــلـــزار مـــی مـــانـــد بـــه جــا
جــســم خــاکــی مــانــع عــمــر ســبــک رفــتــار نــیـسـت
پـیـش از ایـن سـیـلـاب کـی دیـوار مـی مـاند به جا
غـــافـــل اســـت آن کــز حــیــات رفــتــه مــی جــویــد اثــر
نـقـش پـا، کـی زان سـبـک رفـتـار مـی مـانـد بـه جا
هـیـچ کـار از سـعـی مـا چون کوهکن صورت نبست
وقــت آن کــس خــوش کـز او آثـار مـی مـانـد بـه جـا
زنــگ افــســوســی بــه دســت خـواجـه هـنـگـام رحـیـل
از شـــمـــار درهـــم و دیـــنـــار مـــی مـــانـــد بـــه جــا
نــیــســت از کــردار، مــا بـی حـاصـلـان را بـهـره ای
چــون قــلـم از مـا هـمـیـن گـفـتـار مـی مـانـد بـه جـا
ظــالــمــان را مــهــلــت از مــظــلـوم چـرخ افـزون دهـد
بــیــشــتــر از مــور ایــنــجــا مــار مـی مـانـد بـه جـا
ســـیــنــه نــاصــاف در مــیــخــانــه نــتــوان یــافــتــن
نــیـسـت هـر جـا صـیـقـلـی، زنـگـار مـی مـانـد بـه جـا
مــی کــشــد حــرف از لــب سـاغـر مـی پـرزور عـشـق
در دل عـــاشـــق کـــجـــا اســـرار مـــی مــانــد بــه جــا
عیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور
بــرگ صــائــب بـیـشـتـر از بـار مـی مـانـد بـه جـا
غزل شمارهٔ ۳
نـــغـــمـــه آرام از مـــن دیـــوانـــه مـــی ســـازد جـــدا
خــواب را از دیــده ایــن افــســانــه مــی ســازد جـدا
پــرده شــرم اســت مــانـع در مـیـان مـاه و دوسـت
شــمــع را فــانــوس از پــروانــه مـی سـازد جـدا
مـــوج از دامـــان دریـــا بـــر نــدارد دســت خــویــش
جــان عــاشــق را کــه از جــانـانـه مـی سـازد جـدا؟
هــر کــجـا سـنـگـیـن دلـی در سـنـگـلـاخ دهـر هـسـت
ســـنـــگ از بـــهـــر مـــن دیــوانــه مــی ســازد جــدا
بـود مـسـجـد هـر کـف خـاکـم، ولـی عـشـق این زمان
در بــن هــر مــوی مــن بــتــخــانــه مـی سـازد جـدا
بـــر نــدارد چــشــم شــوخ او ســر از دنــبــال دل
طــفــل مـشـرب را کـه از دیـوانـه مـی سـازد جـدا؟
سنگ و گوهر هر دو یکسان است در میزان چرخ
آســــیــــا کــــی دانــــه را از دانـــه مـــی ســـازد جـــدا
از هـــواجـــویـــی رســـانـــد خـــانـــه خـــود را بـــه آب
چـون حـبـاب از بـحر هر کس خانه می سازد جدا
جـذبـه تـوفـیـق مـی خـواهـی،سـبـک کـن خـویـش را
کــهــربــا کــی کــاه را از دانــه مــی ســازد جــدا؟
ز اخــتــلــاف جــام، غــافــل از مـی وحـدت شـده اسـت
آن کـه از هـم کـعـبـه و بـتـخـانـه می سازد جدا
مــی فــتــد در رشــتــه جــان چــاک بــی تــابــی مــرا
تــار زلـفـش را چـو از هـم شـانـه مـی سـازد جـدا
بـــرنــمــی دارد بــه لــرزیــدن ز گــوهــر دســت، آب
رعـشـه کـی دسـت مـن از پـیـمانه می سازد جدا؟
زخـم مـی بـایـد کـه از هـم نـگـسـلد چون موج آب
رزق مـــا را تـــیــغ، بــی دردانــه مــی ســازد جــدا
کـی شـود هـمـخـانـه صـائب با من صحرانشین؟
وحـشـیـی کـز سـایـه خـود خـانـه مـی سازد جدا
