غزل شمارهٔ ۲۵۴

غزل شمارهٔ ۲۵۴          
          بـــاده ده آن یـــار قـــدح بـــاره را
          یـــــار تـــــرش روی شـــــکــــرپــــاره را
          مــنــگــر آن ســوی بـدیـن سـو گـشـا
          غــــمــــزه غــــمــــازه خــــون خــــواره را
          دســت تــو مــی‌مــالــد بــیــچـاره وار
          نـه بـه کـفـش چـاره بـیـچـاره را
          خـیـره و سـرگـشـتـه و بی‌کار کن
          ایــــن خــــرد پــــیــــر هـــمـــه کـــاره را
          ای کــــــرمــــــت شـــــاه هـــــزاران کـــــرم
          چــشــمــه فــرســتــی جــگــر خـاره را
          طـفـل دوروزه چـو ز تـو بـو بـرد
          مـی‌کـشـد او سـوی تو گهواره را
          تــرک کــنــد دایــه و صــد شـیـر را
          ای بـــــــدل روغـــــــن کـــــــنـــــــجــــــاره را
          خــــوب کـــلـــیـــدی در بـــربـــســـتـــه را
          خـــــــــوب کـــــــــمـــــــــنـــــــــدی دل آواره را
          کــــار تــــو ایــــن بــــاشــــد ای آفـــتـــاب
          نـــور فـــرســـتـــی مــه و اســتــاره را
          منتظرش باش و چو مه نور گیر
          تــرک کــن ایــن گــنــگــل و نـظـاره را
          رحــــمـــت تـــو مـــهـــره دهـــد مـــار را
          خــــــانـــــه دهـــــد عـــــقـــــرب جـــــراره را
          یــــــاد دهــــــد کــــــار فـــــرامـــــوش را
          بـــــاد دهـــــد خــــاطــــر ســــیــــاره را
          هـر بـت سـنـگـیـن ز دمـش زنـده شد
          تــا چــه دمــسـت آن بـت سـحـاره را
          خــامــش کــن گـفـت از ایـن عـالـم اسـت
          تــــرک کــــن ایــــن عــــالــــم غـــداره را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۵          
          خـــیـــز صـــبـــوحـــی کــن و درده صــلــا
          خـــیـــز کـــه صـــبـــح آمـــد و وقـــت دعــا
          کـوزه پـر از مـی کن و در کاسه ریز
          خـــیـــز مـــزن خـــنـــبـــک و خـــم بـــرگــشــا
          دور بـــــگــــردان و مــــرا ده نــــخــــســــت
          جــــان مــــرا تــــازه کــــن ای جــــان فــــزا
          خــیــز کــه از هــر طــرفــی بــانــگ چـنـگ
          در فــــــلـــــک انـــــداخـــــت نـــــدا و صـــــدا
          تــــنــــتـــن تـــنـــتـــن شـــنـــو و تـــن مـــزن
          وقـــت تــو خــوش ای قــمــر خــوش لــقــا
          در ســــرم افـــکـــن مـــی و پـــابـــنـــد کـــن
          تـــا نــروم بــیــهــده از جــا بــه جــا
          زان کــــــــف دریــــــــاصـــــــفـــــــت درنـــــــثـــــــار
          آب درانـــــــداز چـــــــو کـــــــشـــــــتــــــی مــــــرا
          پــــــاره چــــــوبـــــی بـــــدم و از کـــــفـــــت
          گــــشــــتــــه‌ام ای مــــوســــی جــــان اژدهــــا
          عــــازر وقــــتـــم بـــه دمـــت ای مـــســـیـــح
          حــــشــــر شــــدم از تــــک گــــور فــــنـــا
          یــا چــو درخــتــم کــه بــه امـر رسـول
          بـــــیــــخ کــــشــــان آمــــدم انــــدر فــــلــــا
          هم تو بده هم تو بگو زین سپس
          ای دهـــــن و کـــــف تـــــو گــــنــــج بــــقــــا
          خــســرو تــبــریــز تــویــی شــمـس دیـن
          ســـــــرور شــــــاهــــــان جــــــهــــــان عــــــلــــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۶          
          داد دهــــی ســــاغــــر و پــــیـــمـــانـــه را
          مـــایـــه دهــی مــجــلــس و مــیــخــانــه را
          مـــســـت کـــنـــی نـــرگـــس مـــخـــمـــور را
          پـــــیــــش کــــشــــی آن بــــت دردانــــه را
          جـــــز ز خـــــداونــــدی تــــو کــــی رســــد
          صــــبــــر و قــــرار ایـــن دل دیـــوانـــه را
          تــــــیـــــغ بـــــرآور هـــــلـــــه ای آفـــــتـــــاب
          نــــور ده ایــــن گــــوشــــه ویـــرانـــه را
          قـــاف تـــویـــی مـــســـکـــن ســیــمــرغ را
          شــمــع تــویــی جــان چـو پـروانـه را
          چــشــمــه حــیــوان بــگــشــا هــر طــرف
          نـــقـــل کـــن آن قـــصـــه و افـــســـانـــه را
          مــســت کــن ای ســاقـی و در کـار کـش
          ایـــــن بـــــدن کــــافــــر بــــیــــگــــانــــه را
          گــــر نــــکــــنــــد رام چــــنــــیــــن دیــــو را
          پــس چـه شـد آن سـاغـر مـردانـه را
          نـــیـــم دلـــی را بـــه چـــه آرد کــه او
          پـــســـت کـــنـــد صـــد دل فـــرزانــه را
          از پگه امروز چه خوش مجلسیست
          آن صــــنــــم و فــــتــــنــــه فــــتــــانـــه را
          بـشـکـنـد آن چـشـم تـو صـد عهد را
          مــســت کـنـد زلـف تـو صـد شـانـه را
          یـــک نـــفـــســـی بـــام بـــرآ ای صـــنــم
          رقـــــــص درآر اســــــتــــــن حــــــنــــــانــــــه را
          شــــــرح فــــــتــــــحـــــنـــــا و اشـــــارات آن
          قــــفــــل بــــگــــویــــد ســـر دنـــدانـــه را
          شـــاه بــگــویــد شــنــود پــیــش مــن
          تــــرک کــــنــــم گــــفــــت غـــلـــامـــانـــه را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۷          
          لـــعـــل لـــبـــش داد کـــنـــون مـــر مــرا
          آنـــچ تـــو را لـــعـــل کــنــد مــر مــرا
          گـلـبـن خـنـدان بـه دل و جـان بـگفت
          بــرگ مــنـت هـسـت بـه گـلـشـن بـرآ
          گـــر نـــخــریــدســت جــهــان را ز غــم
          مــــژده چــــرا داد خـــدا کـــاشـــتـــری
          در بن خانه‌ست جهان تنگ و منگ
          زود بــــرآیـــیـــد بـــه بـــام ســـرا
          صـــورت اقـــبـــال شـــکـــرریـــز گــفــت
          شـکـر چـو کم نیست شکایت چرا
          ســاغــر بــر دســت خــرامــان رسـیـد
          فـــخـــر مــن و فــخــر هــمــه مــاورا
          جـــام مـــبـــاح آمــد هــیــن نــوش کــن
          بـــــا زره از غـــــابــــر و از مــــاجــــرا
          ســــاغـــر اول چـــو دود بـــر ســـرت
          ســجــده کــنــد عـقـل جـنـون تـو را
          فـاش مـکـن فـاش تو اسرار عرش
          در ســخــنــی زاده ز تــحــت الــثــری
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۸          
          گـــر بـــنـــخـــســـبــی شــبــی ای مــه لــقــا
          رو بـــه تـــو بـــنــمــایــد گــنــج بــقــا
          گرم شوی شب تو به خورشید غیب
          چـــشـــم تـــو را بـــاز کـــنـــد تـــوتـــیــا
          امــــشــــب اســــتـــیـــزه کـــن و ســـر مـــنـــه
          تـــا کـــه بـــبـــیـــنـــی ز ســـعــادت عــطــا
          جــلــوه گــه جــمــلــه بـتـان در شـبـسـت
          نــشــنــود آن کــس کــه بــخـفـت الـصـلـا
          مــوســی عـمـران نـه بـه شـب دیـد نـور
          ســـوی درخـــتــی کــه بــگــفــتــش بــیــا
          رفــت بــه شـب بـیـش ز ده سـالـه راه
          دیـــــد درخـــــتـــــی هـــــمــــه غــــرق ضــــیــــا
          نــی کــه بــه شـب احـمـد مـعـراج رفـت
          بـــرد بـــراقـــیـــش بـــه ســـوی ســـمــا
          روز پــی کــســب و شــب از بــهـر عـشـق
          چــشــم بــدی تــا کــه نــبــیـنـد تـو را
          خــــلــــق بــــخــــفــــتــــنـــد ولـــی عـــاشـــقـــان
          جـــمـــلـــه شـــب قــصــه کــنــان بــا خــدا
          گــــــفــــــت بـــــه داوود خـــــدای کـــــریـــــم
          هـــــر کــــی کــــنــــد دعــــوی ســــودای مــــا
          چـــون هـــمـــه شـــب خــفــت بــود آن دروغ
          خــــــواب کــــــجــــــا آیــــــد مـــــر عـــــشـــــق را
          زان کــــه بــــود عـــاشـــق خـــلـــوت طـــلـــب
          تــــــا غــــــم دل گــــــویــــــد بــــــا دلــــــربـــــا
          تـــشـــنـــه نـــخـــســـپـــیـــد مـــگــر انــدکــی
          تـــشـــنــه کــجــا خــواب گــران از کــجــا
          چــونــک بــخــســپــیــد بـه خـواب آب دیـد
          یــا لــب جــو یــا کــه ســبــو یــا سـقـا
          جـــمـــلـــه شــب مــی رســد از حــق خــطــاب
          خــــیــــز غــــنــــیـــمـــت شـــمـــر ای بـــی‌نـــوا
          ور نــه پــس مــرگ تــو حــســرت خــوری
          چـــونـــک شـــود جـــان تـــو از تـــن جـــدا
          جـــفـــت بـــبـــردنـــد و زمـــیـــن مــانــد خــام
          هــــــیــــــچ نـــــدارد جـــــز خـــــار و گـــــیـــــا
          مــن شــدم از دسـت تـو بـاقـی بـخـوان
          مـــســـت شـــدم ســـر نــشــنــاســم ز پــا
          شــــمــــس حــــق مــــفــــخـــر تـــبـــریـــزیـــان
          بـــســـتـــم لـــب را تــو بــیــا بــرگــشــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۹          
          پــیــش کــش آن شـاه شـکـرخـانـه را
          آن گــــــــــهــــــــــر روشــــــــــن دردانــــــــــه را
          آن شــــــه فــــــرخ رخ بــــــی‌مــــــثـــــل را
          آن مـــــــــه دریـــــــــادل جـــــــــانـــــــــانــــــــه را
          روح دهـــــد مـــــرده پـــــوســـــیــــده را
          مـــهـــر دهـــد ســـیـــنـــه بـــیـــگــانــه را
          دامــــن هــــر خــــار پــــر از گــــل کــــنــــد
          عــــــقــــــل دهــــــد کــــــلــــــه دیـــــوانـــــه را
          در خـــــــرد طـــــــفــــــل دوروزه نــــــهــــــد
          آنــــــچ نــــــبــــــاشــــــد دل فــــــرزانــــــه را
          طــفــل کــی بــاشــد تـو مـگـر مـنـکـری
          عـــــــربـــــــده اســـــــتـــــــن حـــــــنــــــانــــــه را
          مــســت شــوی و شــه مــســتــان شــوی
          چــــونــــک بــــگــــردانـــد پـــیـــمـــانـــه را
          بـیـخـودم و مـسـت و پـراکـنده مغز
          ور نـــه نـــکـــو گـــویـــم افـــســـانـــه را
          بـا هـمـه بـشـنـو کـه بباید شنود
          قــــصــــه شــــیــــریــــن غــــریــــبــــانـــه را
          بــــــــشــــــــکــــــــنـــــــد آن روی دل مـــــــاه را
          بــشــکــنــد آن زلــف دو صـد شـانـه را
          قـــصـــه آن چــشــم کــی یــارد گــزارد
          ســــاحــــر ســــاحـــرکـــش فـــتـــانـــه را
          بیند چشمش که چه خواهد شدن
          تـــا ابـــد او بـــیـــنـــد پـــیـــشـــانـــه را
          راز مـــگـــو رو عــجــمــی ســاز خــویــش
          یــــاد کــــن آن خــــواجـــه عـــلـــیـــانـــه را
          

غزل شمارهٔ ۲۶۰          
          چـــرخ فـــلــک بــا هــمــه کــار و کــیــا
          گــــــرد خــــــدا گــــــردد چــــــون آســـــیـــــا
          گـرد چـنـیـن کـعـبـه کـن ای جـان طواف
          گـــرد چـــنـــیـــن مـــایـــده گــرد ای گــدا
          بــر مــثــل گــوی بــه مــیــدانــش گــرد
          چونک  شدی سرخوش بی‌دست و پا
          اسـب و رخـت راسـت بـر ایـن شه طواف
          گر چه بر این نطع روی جا به جا
          خــــاتـــم شـــاهـــیـــت در انـــگـــشـــت کـــرد
          تــا کــه شــوی حــاکــم و فـرمـانـروا
          هـــــر کـــــه بــــه گــــرد دل آرد طــــواف
          جــــــان جــــــهــــــانــــــی شـــــود و دلـــــربـــــا
          هــــمــــره پــــروانــــه شــــود دلـــشـــده
          گــــردد بــــر گــــرد ســــر شـــمـــع‌هـــا
          زانـــک تـــنـــش خـــاکــی و دل آتــشــی‌ســت
          مـــیـــل ســـوی جـــنـــس بـــود جـــنـــس را
          گـــــرد فـــــلـــــک گـــــردد هـــــر اخــــتــــری
          زانــک بــود جــنــس صــفــا بــا صــفــا
          گــــرد فــــنــــا گــــردد جــــان فــــقــــیــــر
          بـــــــــر مـــــــــثـــــــــل آهـــــــــن و آهـــــــــن ربــــــــا
          زانـــــک وجــــودســــت فــــنــــا پــــیــــش او
          شـــســـتـــه نــظــر از حــول و از خــطــا
          مـــســـت هـــمـــی‌کـــرد وضـــو از کـــمـــیــز
          کــــــز حــــــدثــــــم بــــــازرهــــــان ربــــــنــــــا
          گــفــت نــخــســتـیـن تـو حـدث را بـدان
          کـــــژمــــژ و مــــقــــلــــوب نــــبــــایــــد دعــــا
          زانـک کـلـیـدسـت و چـو کـژ شد کلید
          وا شــــــدن قـــــفـــــل نـــــیـــــابـــــی عـــــطـــــا
          خـــامـــش کـــردم هـــمـــگــان بــرجــهــیــد
          قـــامـــت چـــون ســـرو بـــتــم زد صــلــا
          خــســرو تــبــریــز شــهــم شـمـس دیـن
          بــســتــم لــب را تــو بــیــا بــرگــشـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۱          
          هــان ای طــبــیــب عــاشــقــان ســودایــیــی دیــدی چــو مــا
          یــــا صــــاحــــبــــی انـــنـــی مـــســـتـــهـــلـــک لـــو لـــاکـــمـــا
          ای یــوســف صــد انــجــمــن یـعـقـوب دیـدسـتـی چـو مـن
          اصـــفـــر خـــدی مـــن جـــوی و ابـــیـــض عــیــنــی مــن بــکــا
          از چـشـم یـعـقـوب صـفـی اشـکـی دوان بـیـن یـوسـفـی
          تـــجــری دمــوعــی بــالــولــا مــن مــقــلــتــی عــیــن الــولــا
          صد مصر و صد شکرستان درجست اندر یوسفان
          الـــصـــیــد جــل او صــغــر فــالــکــل فــی جــوف الــفــرا
          اسـبـاب عـشـرت راست شد هر چه دلم می‌خواست شد
          فــالــوقــت ســیـف قـاطـع لـا تـفـتـکـر فـیـمـا مـضـی
          جـان بـاز انـدر عـشـق او چـون سـبـط مـوسـی را مـگو
          اذهــــــب و ربــــــک قــــــاتـــــلـــــا انـــــا قـــــعـــــودهـــــا هـــــنـــــا
          هــرگــز نــبــیــنــی در جــهــان مــظــلـومـتـر زیـن عـاشـقـان
          قــولــوا لــاصــحــاب الــحــجــی رفــقــا بــاربــاب الــهـوی
          گـــر درد و فـــریـــادی بــود در عــاقــبــت دادی بــود
          مـــن فـــضـــل رب مـــحــســن عــدل عــلــی الــعــرش اســتــوی
          گــر واقــفــی بــر شـرب مـا وز سـاقـی شـیـریـن لـقـا
          الــــزمــــه و اعــــلــــم ان ذا مــــن غــــیــــره لــــا یـــرتـــجـــی
          کـــردیـــم جــمــلــه حــیــلــه‌هــا ای حــیــلــه آمــوز نــهــی
          مــاذا تــری فــیــمــا تــری یــا مــن یــری مــا لــا یـری
          خـــامــوش و بــاقــی را بــجــو از نــاطــق اکــرام خــو
          فـــالـــفـــهـــم مـــن ایـــحـــائـــه مــن کــل مــکــروه شــفــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۲          
          فــیــمــا تــری فــیــمــا تــری یــا مــن یــری و لـا یـری
          الــــعــــیـــش فـــی اکـــنـــافـــنـــا و الـــمـــوت فـــی ارکـــانـــنـــا
          ان تـــدنـــنـــا طـــوبـــی لـــنـــا ان تـــحـــفـــنـــا یـــا ویــلــنــا
          یــــا نــــور ضــــؤ نـــاظـــرا یـــا خـــاطـــرا مـــخـــاطـــرا
          نــــدعــــوک ربــــا حــــاضــــرا مــــن قــــلـــبـــنـــا تـــفـــاخـــرا
          فــــکــــن لــــنــــا فــــی ذلــــنــــا بــــرا کــــریـــمـــا غـــافـــرا
          مــــن مــــی‌روم تــــوکــــلــــی در ایــــن ره و در ایــــن ســـرا
          اگـــر نـــوالـــه‌ای رســـد نـــیـــمـــی مـــرا نـــیـــمــی تــو را
          خود کی رود کشتی در او که او تهی بیرون رود
          کـــیـــل گـــهـــر هـــمـــی‌رســـد بـــر مــشــتــری و مــشــتــرا
          کـــیـــل گـــهـــر هـــمـــی‌رســـد قـــرص قـــمـــر هـــمـــی‌رســـد
          نــــور بــــصــــر هــــمــــی‌رســــد انــــدکـــتـــریـــن چـــیـــزهـــا
          خــوش انــدرآ در انــجــمــن جــز بــر شــکــر لــگــد مـزن
          جـــز بـــر قــرابــی‌هــا مــزن جــر بــر بــتــان جــان فــزا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۳          
          بـــه شـــکـــرخـــنـــده اگـــر مـــی‌بــبــرد جــان مــرا
          مـــــتـــــع الـــــلـــــه فـــــوادی بـــــحـــــبــــیــــبــــی ابــــدا
          جـانـم آن لـحـظـه بـخـندد که ویش قبض کند
          انـــــــــمـــــــــا یـــــــــوم اجـــــــــزای اذا اســـــــــکــــــــرهــــــــا
          مــــغــــز هــــر ذره چــــو از روزن او مـــســـت شـــود
          ســـــبـــــحــــت راقــــصــــه عــــز حــــبــــیــــبــــی و عــــلــــا
          چــونــک از خــوردن بــاده هــمــگــی بــاده شـوم
          انـــــا نـــــقـــــل و مـــــدام فـــــاشـــــربـــــانــــی و کــــلــــا
          هــلــه ای روز چـه روزی تـو کـه عـمـر تـو دراز
          یــــــوم وصـــــل و رحـــــیـــــق و نـــــعـــــیـــــم و رضـــــا
          تــن هــمــچــون خــم مــا را پـی آن بـاده سـرشـت
          نـــــعـــــم مـــــا قـــــدر ربـــــی لـــــفـــــوادی و قـــــضــــا
          خــــم ســــرکــــه دگــــرســــت و خــــم دوشــــاب دگـــر
          کــــان فــــی خــــابــــیــــه الـــروح نـــبـــیـــذ فـــغـــلـــی
          چــون بــخــســپــد خــم بـاده پـی آن مـی‌جـوشـد
          انــــمــــا الــــقــــهــــوه تــــغــــلــــی لــــشــــرور و دمـــا
          مــی مــنــم خـود کـه نـمـی‌گـنـجـم در خـم جـهـان
          بـــرنـــتـــابـــد خـــم نــه چــرخ کــف و جــوش مــرا
          می مرده چه خوری هین تو مرا خور که میم
          انــــــا زق مــــــلــــــئــــــت فــــــیـــــه شـــــراب و ســـــقـــــا
          وگـــرت رزق نـــبـــاشـــد مـــن و یـــاران بـــخـــوریـــم
          فــانــصــتــوا و اعــتــرفــوا مــعـشـرا اخـوان صـفـا
          

 

۰۵ تیر ۹۸ ، ۲۳:۳۵ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۴۱

غزل شمارهٔ ۲۴۱          
          نــــرد کــــف تــــو بـــردســـت مـــرا
          شـــیـــر غـــم تــو خــوردســت مــرا
          گــشــتـم چـو خـلـیـل انـدر غـم تـو
          آتــــشــــکــــده‌هــــا ســــردســــت مــــرا
          در خـــــاک فـــــنـــــا ای دل بـــــمـــــران
          کــــز رانــــدن تـــو گـــردســـت مـــرا
          مـــی‌ران فـــرســـی در گــلــشــن جــان
          کـــز گـــلـــشـــن جـــان وردســـت مــرا
          در شــــادی مــــا وهــــمــــی نــــرســـد
          کـایـن خـنده گری پرده‌ست مرا
          صــد رخ ز درون ســرخ‌سـت مـرا
          یـــــک رخ ز بــــرون زردســــت مــــرا
          ای احــــول ده ایــــن هــــر دو جــــهـــان
          کـــــز راحـــــت تـــــو دردســــت مــــرا
          در رهــــــبــــــریــــــت ای مــــــرد طــــــلـــــب
          بـــر هـــر ســـر ره مـــردســـت مـــرا
          خاموش و مجو تو شهرت خود
          کـــــز راحـــــت تـــــو دردســــت مــــرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۲          
          خــــیــــک دل مــــا مــــشــــک تــــن مــــا
          خـوش نـازکـنـان بـر پـشت سقا
          از چـشـمـه جـان پـر کـرد شکم
          کای تشنه بیا ای تشنه بیا
          ســقــا پــنــهــان وان مــشــک عــیـان
          لـــیـــکـــن نـــبـــود از مـــشـــک جـــدا
          گــر رقــص کــنــد آن شــیــر عــلــم
          رقـــصـــش نـــبــود جــز رقــص هــوا
          دورم ز نـــظـــر فــعــلــم بــنــگــر
          تــا بــوی بــود بـر عـود گـوا
          از بــوی تـو جـان قـانـع نـشـود
          ای چــشــمــه جــان ای چــشــم رضـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۳          
          بـــگـــشـــا در بـــیـــا درآ کـــه مـــبــا عــیــش بــی‌شــمــا
          بــه حــق چــشـم مـسـت تـو کـه تـویـی چـشـمـه وفـا
          ســخــنــم بــسـتـه مـی‌شـود تـو یـکـی زلـف بـرگـشـا
          انـــا و الـــشـــمـــس و الـــضـــحـــی تـــلـــف الـــحـــب و الـــولــا
          انــــا فــــی الــــعــــشــــق آیــــه فــــاقـــرونـــی عـــلـــی الـــمـــلـــا
          امـــه الـــعـــشـــق فـــاعـــرجـــوا دونـــکـــم ســلــم الــهــوی
          دیــدمــش مــســت مــی‌گــذشــت گـفـتـم ای مـاه تـا کـجـا
          گــفــت نــی هــمــچــنــیــن مــکــن هــمـچـنـیـن در پـیـم بـیـا
          در پــیــش چــون روان شــدم بــرگــرفـت تـیـز تـیـزپـا
          در پـــی گـــام تـــیـــز او چـــه مـــحـــل بــاد و بــرق را
          انــــــا مــــــنــــــذ رایــــــتــــــهــــــم انــــــا صــــــرت بــــــلــــــا انــــــا
          صـــــوره فـــــی زجــــاجــــه نــــور الــــارض و الــــســــمــــا
          رکــــب الــــقــــلـــب نـــوره فـــجـــلـــی الـــقـــلـــب و اصـــطـــفـــی
          کــــل مــــن رام نــــوره اســــتــــضــــا مــــثــــلــــه اســـتـــضـــا
          کـــــیـــــف یـــــلـــــقـــــاه غـــــیــــره کــــل مــــن غــــیــــر فــــنــــا
          تو بیا بی‌تو پیش من که تو نامحرمی تو را
          بــه ثــنــا لــابــه کــردمــش گـفـتـم ای جـان جـان فـزا
          گـــفـــت یـــک دم ثــنــا مــگــو کــه دوی هــســت در ثــنــا
          تـــو دو لـــب از دوی بـــبـــنـــد بـــگـــشـــا دیـــده بــقــا
          ز لــب بــســتــه گــر ســخــن بــگــشــایـد گـشـا گـشـا
          ان عـــــلـــــیـــــنـــــا بـــــیــــانــــه تــــو مــــیــــا در مــــیــــان مــــا
          چـــو در خـــانـــه دیـــد تـــنـــگ بـــکـــنــد مــرد جــامــه‌هــا
          نـــی کـــه هــر شــب روان تــو ز تــنــت مــی‌شــود جــدا
          بـــــه مــــیــــان روان تــــو صــــفــــتــــی هــــســــت نــــاســــزا
          کــه گــر آن ریــگ نــیــســتــی نــامــدی بــاز چــون صـبـا
          شــــب نــــرفــــتــــی دوان دوان بــــه لــــب قـــلـــزم صـــفـــا
          بــازآمــد و تــا ویــســت بـنـده بـنـده‌سـت خـدا خـدا
          مــــانـــد در کـــیـــســـه بـــدن چـــو زر و ســـیـــم نـــاروا
          جــان بــنــه بــر کــف طــلــب کــه طــلــب هــسـت کـیـمـیـا
          تــا تــن از جــان جــدا شــدن مــشــو از جــان جــان جــدا
          گـــر چـــه نـــی را تـــهــی کــنــنــد نــگــذارنــد بــی‌نــوا
          رو پــی شــیــر و شــیــر گــیــر کـه عـلـیـی و مـرتـضـی
          نـیـسـت بـودی تـو قـرن‌هـا بـر تـو خـوانـدنـد هـل اتی
          خـــط حـــقـــســت نــقــش دل خــط حــق را مــخــوان خــطــا
          الــــفــــی لــــا شــــود و تــــو ز الــــف لــــام گــــشــــت لـــا
          هــلــه دســت و دهــان بــشــو کــه لــبــش گــفــت الــصـلـا
          چـو بـه حـق مـشـتـغـل شـدی فـارغ از آب و گـل شدی
          چــو کــه بــی‌دســت و دل شــدی دســت درزن در ایــن ابــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۴          
          چه شدی گر تو همچون من شدییی عاشق ای فتا
          هــمــه روز انــدر آن جــنــون هــمــه شــب انــدر ایــن بــکـا
          ز دو چـــشـــمـــت خـــیـــال او نـــشـــدی یـــک دمـــی نـــهـــان
          کـه دو صـد نـور مـی‌رسـد بـه دو دیـده از آن لـقا
          ز رفـــیـــقـــان گـــســـســتــیــی ز جــهــان دســت شــســتــیــی
          کـه مـجـرد شـدم ز خـود کـه مـسـلم شدم تو را
          چــــو بــــر ایــــن خـــلـــق مـــی‌تـــنـــم مـــثـــل آب و روغـــنـــم
          ز هــوس‌هــا گــذشــتــیـی بـه جـنـون بـسـتـه گـشـتـیـی
          نــه جــنــونــی ز خــلـط و خـون کـه طـبـیـبـش دهـد دوا
          کـــه طـــبـــیـــبـــان اگـــر دمـــی‌بـــچــشــنــدی از ایــن غــمــی
          بــــجــــهــــنــــدی ز بــــنــــد خـــود بـــدرنـــدی کـــتـــاب‌هـــا
          هـــلـــه زیـــن جـــمـــلـــه درگـــذر بـــطـــلــب مــعــدن شــکــر
          کـــه شـــوی مـــحـــو آن شـــکــر چــو لــبــن در زلــوبــیــا
          

غزل شمارهٔ ۲۴۵          
          از بـــــرای صـــــلـــــاح مـــــجـــــنـــــون را
          بــــازخــــوان ای حـــکـــیـــم افـــســـون را
          از بـــــــرای عـــــــلــــــاج بــــــی‌خــــــبــــــری
          درج کـــــن در نـــــبـــــیـــــذ افـــــیــــون را
          چــون نــداری خــلــاص بــی‌چــون شـو
          تـــا بـــبـــیـــنـــی جـــمـــال بـــی‌چــون را
          دل پــرخــون بــبــیــن تــو ای ســاقــی
          درده آن جــــام لــــعــــل چــــون خـــون را
          زانــــــک عــــــقــــــل از بــــــرای مـــــادونـــــی
          ســـــجــــده آرد ز حــــرص هــــر دون را
          باده خواران به نیم جو نخرند
          ایــــــن دو قـــــرص درســـــت گـــــردون را
          نـــخــوت عــشــق را ز مــجــنــون پــرس
          تـا کـه در سـر چـهاست مجنون را
          گـــــمـــــرهـــــی‌هـــــای عـــــشـــــق بـــــردرد
          صــــد هـــزاران طـــریـــق و قـــانـــون را
          ای صـــبـــا تـــو بـــرو بـــگــو از مــن
          از کـــــرم بـــــحـــــر در مـــــکــــنــــون را
          گــر چــه از خـشـم گـفـتـه‌ای نـکـنـم
          روح بــخــش ایــن حـمـاء مـسـنـون را
          شـــمـــس تـــبـــریـــز مـــوســـی عـــهــدی
          در فـــــــــراقـــــــــت مـــــــــدارهـــــــــارون را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۶          
          صـــــد دهـــــل مـــــی‌زنـــــنـــــد در دل مــــا
          بـــانـــگ آن بـــشـــنـــویـــم مـــا فــردا
          پنبه در گوش و موی در چشمست
          غـــــم فــــردا و وســــوســــه ســــودا
          آتـــــش عــــشــــق زن در ایــــن پــــنــــبــــه
          هــمــچـو حـلـاج و هـمـچـو اهـل صـفـا
          آتــــش و پــــنــــبــــه را چــــه مـــی‌داری
          ایـن دو ضـدنـد و ضـد نـکـرد بقا
          چـــون مـــلـــاقــات عــشــق نــزدیــکــســت
          خــوش لــقــا شــو بــرای روز لــقـا
          مــــرگ مــــا شـــادی و مـــلـــاقـــاتـــســـت
          گــر تــو را مــاتــمــســت رو زیــن جــا
          چــــونــــک زنــــدان مــــاســـت ایـــن دنـــیـــا
          عـــــیـــــش بــــاشــــد خــــراب زنــــدان‌هــــا
          آنـــک زنـــدان او چـــنــیــن خــوش بــود
          چــــون بــــود مــــجــــلـــس جـــهـــان آرا
          تــــو وفـــا را مـــجـــو در ایـــن زنـــدان
          کـــه در ایـــن جـــا وفـــا نـــکــرد وفــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۷          
          بـانـگ تـسـبـیـح بشنو از بالا
          پس تو هم سبح اسمه الاعلی
          گـل و سـنـبـل چرد دلت چون یافت
          مـــرغــزاری کــه اخــرج الــمــرعــی
          یـعـلـم الـجـهـر نـقـش این آهوست
          نـــاف مـــشـــکــیــن او و مــایــخــفــی
          نــــفــــس آهــــوان او چــــو رســــیـــد
          روح را ســـــوی مـــــرغــــزار هــــدی
          تـشـنـه را کـی بود فراموشی
          چــون ســنــقــرئــک فــلــا تــنــســی
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۸          
          گـــوش مـــن مـــنـــتـــظـــر پـــیــام تــو را
          جان به جان جسته یک سلام تو را
          در دلـــــم خـــــون شـــــوق مـــــی‌جـــــوشــــد
          مـــنـــتـــظـــر بـــوی جـــوش جـــام تــو را
          ای ز شــــــــیــــــــریــــــــنـــــــی و دلـــــــاویـــــــزی
          دانـــــه حــــاجــــت نــــبــــوده دام تــــو را
          کــرده شــاهــان نــثــار تــاج و کــمـر
          مــــر قــــبــــای کــــمــــیــــن غــــلــــام تـــو را
          ز اول عــــــشــــــق مــــــن گــــــمــــــان بـــــردم
          کـــه تـــصـــور کـــنـــم خـــتـــام تــو را
          سـلـسـلـه‌ام کـن بـه پـای اشـتـر بند
          مـــن طــمــع کــی کــنــم ســنــام تــو را
          آنـــک شـــیــری ز لــطــف تــو خــوردســت
          مـــرگ بـــیــنــد یــقــیــن فــطــام تــو را
          بــــــه حــــــق آن زبـــــان کـــــاشـــــف غـــــیـــــب
          کـه بـه گـوشـم رسـان پـیـام تـو را
          بـــــه حــــق آن ســــرای دولــــت بــــخــــش
          بــــــنــــــمــــــایــــــم ز دور بـــــام تـــــو را
          گـر سـر از سـجـده تـو سـود کند
          چــــه زیــــانــــســــت لـــطـــف عـــام تـــو را
          شــــمــــس تــــبــــریــــز ایـــن دل آشـــفـــتـــه
          بــر جــگــر بــســتــه اسـت نـام تـو را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۹          
          دل بــــر مـــا شـــدســـت دلـــبـــر مـــا
          گــل مــا بــی‌حــدســت و شــکـر مـا
          مــا هــمــیــشــه مــیــان گـلـشـکـریـم
          زان دل مـــا قـــویـــســـت در بـــر مــا
          زهـــــره دارد حـــــوادث طـــــبـــــعـــــی
          کــه بـگـردد بـگـرد لـشـکـر مـا
          ما به پر می‌پریم سوی فلک
          زانــک عــرشــیــسـت اصـل جـوهـر مـا
          ســاکــنــان فــلــک بــخــور کـنـنـد
          از صـــفـــات خـــوش مـــعـــنـــبـــر مـــا
          هـمـه نـسـریـن و ارغـوان و گـلست
          بــر زمــیــن شـاهـراه کـشـور مـا
          نـه بـخـنـدد نه بشکفد عالم
          بـــــی نــــســــیــــم دم مــــنــــور مــــا
          ذره‌هــــــای هــــــوا پــــــذیــــــرد روح
          از دم عـــــشـــــق روح پـــــرور مـــــا
          گـوش‌هـا گـشـتـه‌انـد مـحـرم غـیـب
          از زبــــــان و دل ســــــخــــــنـــــور مـــــا
          شـمـس تـبـریـز ابـرسوز شدست
          ســایــه‌اش کـم مـبـاد از سـر مـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۰          
          هــیــن کــه مــنـم بـر در در بـرگـشـا
          بـــســـتـــن در نـــیـــســـت نـــشــان رضــا
          در دل هـــر ذره تـــو را درگـــهـــیـــســـت
          تـــا نـــگـــشـــایـــی بـــود آن در خـــفـــا
          فـــــالــــق اصــــبــــاحــــی و رب الــــفــــلــــق
          بـــاز کـــنـــی صـــد در و گـــویــی درآ
          نـــی کــه مــنــم بــر در بــلــک تــوی
          راه بـــده در بـــگـــشـــا خـــویـــش را
          آمـــــــد کـــــــبـــــــریـــــــت بـــــــر آتــــــشــــــی
          گـــــفـــــت بـــــرون آ بــــر مــــن دلــــبــــرا
          صـورت مـن صـورت تـو نـیـست لیک
          جـمـلـه تـوام صـورت مـن چـون غـطـا
          صورت و معنی تو شوم چون رسی
          مـــحـــو شـــود صـــورت مــن در لــقــا
          آتــــش گــــفــــتـــش کـــه بـــرون آمـــدم
          از خـــود خـــود روی بـــپـــوشــم چــرا
          هـــیــن بــســتــان از مــن تــبــلــیــغ کــن
          بـــر هـــمـــه اصـــحـــاب و هــمــه اقــربــا
          کــوه اگــر هــســت چـو کـاهـش بـکـش
          داده امـــــت مـــــن صـــــفـــــت کــــهــــربــــا
          کـــــاه ربـــــای مــــن کــــه مــــی‌کــــشــــد
          نــــــه از عــــــدم آوردم کـــــوه حـــــرا
          در دل تـو جـمله منم سر به سر
          ســــوی دل خـــویـــش بـــیـــا مـــرحـــبـــا
          دلـــبـــرم و دل بـــرم ایــرا کــه هــســت
          جــــــــوهــــــــر دل زاده ز دریــــــــای مــــــــا
          نـــقـــل کـــنـــم ور نـــکــنــم ســایــه را
          ســـایـــه مـــن کـــی بــود از مــن جــدا
          لـــیـــک ز جـــایــش بــبــرم تــا شــود
          وصــــــلــــــت او ظــــــاهـــــر وقـــــت جـــــلـــــا
          تـا کـه بـدانـد که او فرع ماست
          تـــــا کــــه جــــدا گــــردد او از عــــدا
          رو بـــر ســـاقــی و شــنــو بــاقــیــش
          تــــات بــــگــــویــــد بـــه زبـــان بـــقـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۱          
          پـــیـــشـــتــر آ پــیــشــتــر ای بــوالــوفــا
          از مــــن و مــــا بــــگــــذر و زوتــــر بـــیـــا
          پـــــیـــــشـــــتـــــر آ درگـــــذر از مـــــا و مــــن
          پـیـشـتـر آ تـا نـه تـو بـاشی نه ما
          کـــبـــر و تـــکـــبـــر بــگــذار و بــگــیــر
          در عــــوض کــــبــــر چــــنــــیــــن کــــبــــریـــا
          گـــفـــت الـــســـت و تــو بــگــفــتــی بــلــی
          شــکــر بــلــی چــیــســت کــشــیــدن بــلـا
          ســر بــلــی چــیــســت کــه یــعـنـی مـنـم
          حـــــلـــــقــــه زن درگــــه فــــقــــر و فــــنــــا
          هــــم بــــرو از جــــا و هــــم از جـــا مـــرو
          جـــا ز کـــجـــا حـــضـــرت بـــی‌جــا کــجــا
          پـاک شـو از خـویـش و هـمه خاک شو
          تـــا کـــه ز خـــاک تـــو بــرویــد گــیــا
          ور چو گیا خشک شوی خوش بسوز
          تــا کــه ز ســوز تـو فـروزد ضـیـا
          ور شـــوی از ســـوز چـــو خـــاکــســتــری
          بـــاشـــد خـــاکـــســـتـــر تـــو کـــیـــمـــیـــا
          بــنــگــر در غـیـب چـه سـان کـیـمـیـاسـت
          کـــــو ز کــــف خــــاک بــــســــازد تــــو را
          از کــــــف دریــــــا بــــــنــــــگــــــارد زمـــــیـــــن
          دود ســـــیـــــه را بـــــنـــــگــــارد ســــمــــا
          لـــــقـــــمــــه نــــان را مــــدد جــــان کــــنــــد
          بـــــاد نــــفــــس را دهــــد ایــــن عــــلــــم‌هــــا
          پــیــش چــنــیــن کـار و کـیـا جـان بـده
          فــقــر بــه جــان دانــد جــود و ســخــا
          جـــــــــان پـــــــــر از عـــــــــلــــــــت او را دهــــــــی
          جــان بــســتــانــی خــوش و بــی‌مــنــتــهــا
          بــس کــنــم ایـن گـفـتـن و خـامـش کـنـم
          در خـــمـــشـــی بـــه ســـخـــن جـــان فــزا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۲          
          نــذر کــنــد یــار کــه امــشــب تــو را
          خــــواب نــــبـــاشـــد ز طـــمـــع بـــرتـــر آ
          حــــــفــــــظ دمــــــاغ آن مــــــدمـــــغ بـــــود
          چــــونــــک ســــهــــر بــــایــــد یـــار مـــرا
          هــــســــت دمــــاغ تـــو چـــو زیـــت چـــراغ
          هـــــســـــت چـــــراغ تـــــن مـــــا بـــــی‌وفـــــا
          گـر دبـه پـر زیـت بـود سود نیست
          صـــبــح شــود گــشــت چــراغــت فــنــا
          دعـــوت خـــورشـــیـــد بــه از زیــت تــو
          چـــــنـــــد چـــــراغ ارزد آن یـــــک صـــــلــــا
          چــشــم خـوشـش را ابـدا خـواب نـیـسـت
          مـــســـت کـــنـــد چـــشــم هــمــه خــلــق را
          جــمــلــه بــخـسـپـنـد و تـبـسـم کـنـد
          چــشــم خــوشــش بــر خــلــل چــشــم‌هـا
          پــس لـمـن الـمـلـک بـرآیـد بـه چـرخ
          کـــــو مـــــلـــــکـــــان خــــوش زریــــن قــــبــــا
          کـــــو امـــــرا کـــــو وزرا کـــــو مــــهــــان
          بـــهـــر بـــلـــادالـــلـــه حـــافـــظ کــجــا
          اهــــل عــــلــــم چــــون شــــد و اهــــل قـــلـــم
          دیــو نــیــابــی تــو بــه دیــوان ســرا
          خانه و تنشان شده تاریک و تنگ
          چـــونـــک بـــبـــردیـــم یــکــی دم ضــیــا
          گـرد کـه بـادش بـرود چـون شود
          افــــتــــد بــــر خـــاک ســـیـــه بـــی‌نـــوا
          چـون بـجـهـنـد از حـجـب خـواب خویش
          بــــــازبـــــمـــــالـــــنـــــد ســـــبـــــال جـــــفـــــا
          اه چــه فــرامــوش گـرنـد ایـن گـروه
          دانــــشــــشــــان هــــیــــچ نــــدارد بــــقــــا
          زود فــرامــوش شــود سـوز شـمـع
          بــــر دل پــــروانــــه ز جــــهــــل و عــــمـــا
          بـــازبـــیـــایــد بــه پــر نــیــم ســوز
          بــــــازبــــــســــــوزد چــــــو دل نــــــاســـــزا
          نـذر تـو کـن حـکـم تـو کـن حـاکـمی
          بـر شـب و بـر روز و سـحر ای خدا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۳          
          چـــــنــــد نــــهــــان داری آن خــــنــــده را
          آن مــــه تــــابــــنـــده فـــرخـــنـــده را
          بنده کند روی تو صد شاه را
          شــاه کــنـد خـنـده تـو بـنـده را
          خـــنـــده بـــیـــامـــوز گـــل ســرخ را
          جـــلـــوه کـــن آن دولـــت پـــایــنــده را
          بــــســــتــــه بـــدانـــســـت در آســـمـــان
          تـا بـکشد چون تو گشاینده را
          دیـــده قـــطـــار شـــتـــرهـــای مـــســـت
          مــــنــــتــــظـــرانـــنـــد کـــشـــانـــنـــده را
          زلـف بـرافـشـان و در آن حـلـقـه کـش
          حــلــق دو صــد حــلــقـه ربـایـنـده را
          روز وصــالـسـت و صـنـم حـاضـرسـت
          هــــــیــــــچ مــــــپـــــا مـــــدت آیـــــنـــــده را
          عـــاشـــق زخـــمـــســـت دف ســـخـــت رو
          مـــیـــل لـــبـــســـت آن نـــی نـــالــنــده را
          بــر رخ دف چــنــد طــپــانـچـه بـزن
          دم ده آن نـــــای ســـــگـــــالـــــنـــــده را
          ور بــه طــمــع نــالـه بـرآرد ربـاب
          خـوش بـگـشـا آن کف بخشنده را
          عــیــب مــکــن گــر غــزل ابــتــر بـمـانـد
          نـــیـــســـت وفـــا خـــاطـــر پــرنــده را
          

 

 

۰۵ تیر ۹۸ ، ۱۷:۱۶ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۲۹

غزل شمارهٔ ۲۲۹          
          شـــــراب داد خـــــدا مـــــر مـــــرا تـــــو را ســــرکــــا
          چـو قـسـمـتـسـت چـه جـنـگـسـت مـر مـرا و تـو را
          شـــــراب آن گـــــل اســـــت و خــــمــــار حــــصــــه خــــار
          شــنــاســد او هــمــه را و ســزا دهــد بــه سـزا
          شــکــر ز بــهــر دل تــو تــرش نــخـواهـد شـد
          کــــه هــــســــت جــــا و مــــقــــام شــــکــــر دل حـــلـــوا
          تــو را چــو نــوحـه گـری داد نـوحـه‌ای مـی‌کـن
          مـــرا چـــو مـــطـــرب خـــود کـــرد دردمـــم ســـرنــا
          شــکـر شـکـر چـه بـخـنـدد بـه روی مـن دلـدار
          بــــــــه روی او نــــــــگـــــــرم وارهـــــــم ز رو و ریـــــــا
          اگـــر بـــدســـت تــرش شــکــری تــو از مــن نــیــز
          طـــمـــع کـــن ای تـــرش ار نـــه مـــحـــال را مـــفــزا
          وگـر گـریـسـت بـه عـالـم گـلـی کـه تا من نیز
          بـــگـــریـــم و بـــکـــنـــم نــوحــه‌ای چــو آن گــل‌هــا
          حـــقـــم نـــداد غـــمـــی جـــز کـــه قــافــیــه طــلــبــی
          ز بــــهــــر شـــعـــر و از آن هـــم خـــلـــاص داد مـــرا
          بگیر و پاره کن این شعر را چو شعر کهن
          کـــه فــارغــســت مــعــانــی ز حــرف و بــاد و هــوا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۰          
          ز ســــــوز شــــــوق دل مــــــن هــــــمـــــی‌زنـــــد عـــــلـــــلـــــا
          کــــه بــــوک دررســــدش از جــــنــــاب وصــــل صــــلـــا
          دلــســت هــمــچــو حــســیــن و فــراق هــمـچـو یـزیـد
          شهید گشته دو صد ره به دشت کرب و بلا
          شهید  گشته به ظاهر حیات گشته به غیب
          اســـیـــر در نـــظـــر خـــصـــم و خـــســروی بــه خــل
          مــــیــــان جـــنـــت و فـــردوس وصـــل دوســـت مـــقـــیـــم
          رهــــیــــده از تــــک زنــــدان جــــوع و رخـــص و غـــلـــا
          اگـــر نـــه بـــیـــخ درخـــتــش درون غــیــب مــلــیــســت
          چـــرا شـــکـــوفـــه وصـــلـــش شــکــفــتــه اســت مــلــا
          خــمــوش بــاش و ز ســوی ضــمـیـر نـاطـق بـاش
          کــــه نــــفــــس نــــاطــــق کــــلـــی بـــگـــویـــدت افـــلـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۱          
          ســبــکــتــری تــو از آن دم کـه مـی‌رسـد ز صـبـا
          ز دم زدن نــشــود ســیــر و مــانــده کــس جـانـا
          ز دم زدن کی شود مانده یا کی سیر شود
          تــو آن دمــی کــه خــدا گــفــت یــحــیــی الـمـوتـی
          دهــان گــور شــود بــاز و لــقــمــه ایــش کــنــد
          چـــو بـــســـتـــه گـــشـــت دهــان تــن از دم احــیــا
          دمـــم فــزون ده تــا خــیــک مــن شــود پــربــاد
          کـــه تـــا شـــوم ز دم تـــو ســوار بــر دریــا
          مــــبــــاد روزی کــــانــــدر جــــهــــان تــــو درنـــدمـــی
          کـــه یـــک گـــیـــاه نــرویــد ز جــمــلــه صــحــرا
          فـــروکــش ایــن دم زیــرا تــو را دمــی دگــر اســت
          چــو بــســکــلــد ز لــب ایــن بـاد آن بـود بـرجـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۲          
          چـــو عـــشـــق را تـــو نــدانــی بــپــرس از شــب‌هــا
          بــــــپــــــرس از رخ زرد و ز خــــــشــــــکـــــی لـــــب‌هـــــا
          چـــنـــان کـــه آب حـــکـــایـــت کـــنــد ز اخــتــر و مــاه
          ز عــــقــــل و روح حــــکــــایــــت کــــنــــنــــد قــــالــــب‌هــــا
          هـــــــزار گــــــونــــــه ادب جــــــان ز عــــــشــــــق آمــــــوزد
          کـــــه آن ادب نـــــتـــــوان یـــــافـــــتــــن ز مــــکــــتــــب‌هــــا
          مـــیـــان صــد کــس عــاشــق چــنــان بــدیــد بــود
          کـــه بـــر فـــلـــک مـــه تـــابـــان مــیــان کــوکــب‌هــا
          خـــرد نـــدانـــد و حـــیــران شــود ز مــذهــب عــشــق
          اگــــر چـــه واقـــف بـــاشـــد ز جـــمـــلـــه مـــذهـــب‌هـــا
          خــــضـــردلـــی کـــه ز آب حـــیـــات عـــشـــق چـــشـــیـــد
          کــــســــاد شــــد بــــر آن کــــس زلــــال مــــشـــرب‌هـــا
          بــه بــاغ رنــجــه مــشــو در درون عـاشـق بـیـن
          دمــــشــــق و غـــوطـــه و گـــلـــزارهـــا و نـــیـــرب‌هـــا
          دمشق چه که بهشتی پر از فرشته و حور
          عــــقــــول خــــیــــره در آن چـــهـــره‌هـــا و غـــبـــغـــب‌هـــا
          نــه از نــبــیــذ لــذیــذش شــکــوفــه‌هــا و خــمـار
          نــــــه از حــــــلــــــاوت حــــــلــــــواش دمـــــل و تـــــب‌هـــــا
          ز شــاه تــا بــه گــدا در کــشــاکــش طــمـعـنـد
          بــه عــشــق بــازرهــد جــان ز طــمــع و مـطـلـب‌هـا
          چــه فــخــر بــاشــد مــر عــشــق را ز مــشــتــریـان
          چــه پــشــت بــاشــد مــر شــیــر را ز ثــعــلــب‌هــا
          فـــراز نـــخـــل جـــهـــان پـــخـــتـــه‌ای نـــمــی‌یــابــم
          کـــه کـــنـــد شـــد هـــمـــه دنـــدانـــم از مـــذنـــب‌هـــا
          بـــه پـــر عـــشــق بــپــر در هــوا و بــر گــردون
          چـــــو آفـــــتـــــاب مـــــنـــــزه ز جـــــمـــــلــــه مــــرکــــب‌هــــا
          نــــه وحــــشــــتــــی دل عــــشـــاق را چـــو مـــفـــردهـــا
          نــه خــوف قــطــع و جــدایــیــســت چــون مــرکــب‌هــا
          عـــــنـــــایـــــتــــش بــــگــــزیــــدســــت از پــــی جــــان‌هــــا
          مـــــســـــبـــــبـــــش بــــخــــریــــدســــت از مــــســــبــــب‌هــــا
          وکـــیـــل عـــشـــق درآمــد بــه صــدر قــاضــی کــاب
          کـــه تـــا دلـــش بـــرمـــد از قـــضـــا و از گـــب‌هــا
          زهــــی جــــهـــان و زهـــی نـــظـــم نـــادر و تـــرتـــیـــب
          هـــــــزار شـــــــور درافـــــــکـــــــنــــــد در مــــــرتــــــب‌هــــــا
          گـدای عـشـق شـمـر هـر چـه در جـهـان طـربـیـسـت
          کــــه عـــشـــق چـــون زر کـــانـــســـت و آن مـــذهـــب‌هـــا
          ســــلــــبــــت قــــلــــبــــی یــــا عـــشـــق خـــدعـــه و دهـــا
          کـــــذبـــــت حـــــاشـــــا لـــــکــــن مــــلــــاحــــه و بــــهــــا
          اریــــــد ذکــــــرک یــــــا عـــــشـــــق شـــــاکـــــرا لـــــکـــــن
          و لـــهـــت فـــیـــک و شـــوشـــت فـــکـــرتـــی و نـــهــا
          بــه صــد هــزار لــغــت گــر مــدیــح عـشـق کـنـم
          فـــــزونــــتــــرســــت جــــمــــالــــش ز جــــمــــلــــه دب‌هــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۳          
          کـجـاسـت سـاقـی جـان تـا بـه هـم زنـد مـا را
          بـــــروبـــــد از دل مـــــا فــــکــــر دی و فــــردا را
          چـــنـــو درخـــت کـــم افـــتـــد پـــنــاه مــرغــان را
          چــــنــــو امــــیـــر بـــبـــایـــد ســـپـــاه ســـودا را
          روان شـــود ز ره ســـیــنــه صــد هــزار پــری
          چــو بــر قـنـیـنـه بـخـوانـد فـسـون احـیـا را
          کـجـاسـت شـیـر شـکـاری و حمله‌های خوشش
          کــه پــر کــنــنــد ز آهــوی مــشــک صــحــرا را
          ز مــشــرقــســت و ز خــورشــیــد نــور عــالـم را
          ز آدمـــــســــت در و نــــســــل و بــــچــــه حــــوا را
          کــجــاسـت بـحـر حـقـایـق کـجـاسـت ابـر کـرم
          کـــــه چــــشــــم‌هــــای روان داده اســــت خــــارا را
          کـجـاسـت کـان شـه مـا نـیـست لیک آن باشد
          کـه چـشـم بـنـد کـنـد سـحـرهـاش بـیـنا را
          چــنــان بــبــنــدد چــشــمــت کــه ذره را بـیـنـی
          مــیــان روز و نــبــیــنــی تــو شــمــس کـبـری را
          ز چـــشـــم بـــنـــد ویـــســت آنــک زورقــی بــیــنــی
          مـــیــان بــحــر و نــبــیــنــی تــو مــوج دریــا را
          تــو را طــپــیــدن زورق ز بــحــر غــمــز کــنــد
          چـــنـــانـــک جـــنـــبـــش مـــردم بــه روز اعــمــی را
          نــخــوانــده‌ای خــتــم الــلــه خــدای مـهـر نـهـد
          هـــمـــو گـــشـــایـــد مـــهـــر و بــرد غــطــاهــا را
          دو چشم بسته تو در خواب نقش‌ها بینی
          دو چــشــم بــاز شـود پـرده آن تـمـاشـا را
          عــــجـــب مـــدار اگـــر جـــان حـــجـــاب جـــانـــانـــســـت
          ریـــاضـــتـــی کـــن و بـــگـــذار نــفــس غــوغــا را
          عــــجـــبـــتـــر ایـــنـــک خـــلـــایـــق مـــثـــال پـــروانـــه
          هــمــی‌پــرنــد و نــبــیــنــی تــو شــمــع دل‌هــا را
          چـه جـرم کـردی ای چشم ما که بندت کرد
          بــزار و تــوبــه کـن و تـرک کـن خـطـاهـا را
          سـزاسـت جـسـم بـفـرسـودن ایـن چنین جان را
          ســـزاســـت مــشــی عــلــی الــراس آن تــقــاضــا را
          خــمـوش بـاش کـه تـا وحـی‌هـای حـق شـنـوی
          کـــه صـــد هـــزار حــیــاتــســت وحــی گــویــا را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۴          
          ز جـام سـاقـی باقی چو خورده‌ای تو دلا
          کـه لـحـظه لحظه برآری ز عربده عللا
          مـگـر ز زهره شنیدی دلا به وقت صبوح
          کـه بـزم خـاص نـهـادم صلای عیش صلا
          بــلـا درسـت بـلـایـش بـنـوش و در مـی‌بـار
          چــه مــی‌گــریــزی آخـر گـریـز تـوسـت بـلـا
          پیاله بر کف زاهد ز خلق باکش نیست
          مـــیـــان خـــلـــق نـــشـــســـتـــســـت در خـــســت خ
          زهـی پـیـالـه کـه در چـشـم سر همی‌ناید
          ز دســت سـاقـی مـعـنـی تـو هـم بـنـوش هـلـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۵          
          مــــرا بــــدیــــد و نــــپــــرســــیــــد آن نــــگــــار چـــرا
          تـــرش تـــرش بــگــذشــت از دریــچــه یــار چــرا
          سبب چه بود چه کردم که بد نمود ز من
          کـــه خـــاطـــرش بـــگـــرفـــتـــســـت ایــن غــبــار چــرا
          ز بــــامــــداد چـــرا قـــصـــد خـــون عـــاشـــق کـــرد
          چـــرا کـــشـــیـــد چــنــیــن تــیــغ ذوالــفــقــار چــرا
          چــو دیــدم آن گــل او را کــه رنـگ ریـخـتـه بـود
          دمـــــیـــــد از دل مـــــســـــکـــــیـــــن هـــــزار خـــــار چـــــرا
          چـو لـب بـه خـنـده گـشـایـد گشاده گردد دل
          در آن لــــبـــســـت هـــمـــیـــشـــه گـــشـــاد کـــار چـــرا
          مـــیـــان ابـــروی خـــود چـــون گـــره زنـــد از خــشــم
          گـــــره گـــــره شـــــود از غــــم دل فــــکــــار چــــرا
          زهــــی تــــعـــلـــق جـــان بـــا گـــشـــاد و خـــنـــده او
          یـــکـــی دمـــش کـــه نـــبــیــنــم شــوم نــزار چــرا
          جــهــان ســیــه شــود آن دم کــه رو بــگـردانـد
          نــــه روز مــــانــــد و نــــی عــــقــــل بــــرقـــرار چـــرا
          یـــکـــی نـــفـــس کـــه دل یـــار مــا ز مــا بــرمــیــد
          چـــــرا رمـــــیـــــد ز مـــــا لـــــطـــــف کــــردگــــار چــــرا
          مــگــر کــه لــطــف خــدا اوســت مـا غـلـط کـردیـم
          وگــــر نـــه خـــوبـــی او گـــشـــت بـــی‌کـــنـــار چـــرا
          بــــرون صــــورت اگـــر لـــطـــف مـــحـــض دادی روی
          پـــیـــمـــبــران ز چــه گــشــتــنــد پــرده دار چــرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۶          
          مـــبـــارکـــی کـــه بـــود در هـــمـــه عـــروســـی‌هـــا
          در ایــــن عــــروســــی مـــا بـــاد ای خـــدا تـــنـــهـــا
          مــــبــــارکــــی شــــب قــــدر و مــــاه روزه و عـــیـــد
          مــــــــــبـــــــــارکـــــــــی مـــــــــلـــــــــاقـــــــــات آدم و حـــــــــوا
          مـــــبـــــارکــــی مــــلــــاقــــات یــــوســــف و یــــعــــقــــوب
          مــــــبــــــارکـــــی تـــــمـــــاشـــــای جـــــنـــــه الـــــمـــــأوی
          مــــبــــارکــــی دگــــر کــــان بــــه گــــفــــت درنـــایـــد
          نــــثــــار شــــادی اولـــاد شـــیـــخ و مـــهـــتـــر مـــا
          به همدمی و خوشی همچو شیر باد و عسل
          بــه اخــتــلــاط و وفــا هــمــچــو شـکـر و حـلـوا
          مــــبــــارکــــی تـــبـــارک نـــدیـــم و ســـاقـــی بـــاد
          بـــر آنـــک گـــویـــد آمـــیـــن بـــر آنـــک کـــرد دعــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۷          
          یـــــــار مــــــا دلــــــدار مــــــا عــــــالــــــم اســــــرار مــــــا
          یـــــــوســـــــف دیـــــــدار مـــــــا رونـــــــق بـــــــازار مــــــا
          بــــر دم امــــســــال مــــا عــــاشــــق آمــــد پــــار مــــا
          مـــفـــلـــســـانـــیــم و تــویــی گــنــج مــا دیــنــار مــا
          کـــاهـــلـــانـــیـــم و تـــویـــی حـــج مــا پــیــکــار مــا
          خــــفــــتــــگـــانـــیـــم و تـــویـــی دولـــت بـــیـــدار مـــا
          خـــســـتـــگـــانـــیـــم و تــویــی مــرهــم بــیــمــار مــا
          مـــا خـــرابـــیـــم و تـــویـــی از کـــرم مـــعـــمــار مــا
          دوش گــــفــــتــــم عــــشــــق را ای شــــه عــــیــــار مـــا
          ســر مــکــش مــنــکــر مــشـو بـرده‌ای دسـتـار مـا
          پــس جــوابــم داد او کــز تــوســت ایــن کــار مــا
          هــر چــه گـویـی وادهـد چـون صـدا کـهـسـار مـا
          گـفـتـمـش خـود مـا کـهـیـم ایـن صـدا گـفـتار ما
          زانـــک کـــه را اخـــتـــیـــار نـــبــود ای مــخــتــار مــا
          گــــفــــت بــــشـــنـــو اولـــا شـــمـــه‌ای ز اســـرار مـــا
          هـــر ســـتـــوری لـــاغـــری کــی کــشــانــد بــار مــا
          گــــفــــتــــمـــش از مـــا بـــبـــر زحـــمـــت اخـــبـــار مـــا
          بـــلـــبـــلــی مــســتــی بــکــن هــم ز بــوتــیــمــار مــا
          هـــســـتـــی تـــو فـــخـــر مـــا هــســتــی مــا عــار مــا
          احـــمـــد و صـــدیـــق بـــیـــن در دل چـــون غــار مــا
          مـــی نـــنـــوشـــد هــر مــیــی مــســت دردی خــوار مــا
          خـور ز دسـت شـه خـورد مـرغ خـوش مـنـقـار مـا
          چـــون بـــخـــســـپـــد در لـــحــد قــالــب مــردار مــا
          رســـتـــه گـــردد زیــن قــفــس طــوطــی طــیــار مــا
          خــود شــنــاســد جــای خــود مــرغ زیــرکـسـار مـا
          بــــعــــد مــــا پـــیـــدا کـــنـــی در زمـــیـــن آثـــار مـــا
          گر به بستان بی‌توایم خار شد گلزار ما
          ور بـه زنـدان بـا تـوایـم گـل بـرویـد خـار مـا
          گــر در آتــش بــا تــوایــم نــور گــردد نـار مـا
          ور بــه جــنــت بــی‌تــوایــم نــار شـد انـوار مـا
          از تــو شــد بــاز ســپــیــد زاغ مــا و سـار مـا
          بـس کـن و دیـگـر مـگـو کـایـن بـود گـفـتـار مـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۸          
          هـــــلــــه ای کــــیــــا نــــفــــســــی بــــیــــا
          در عـــــیـــــش را ســـــره بـــــرگـــــشـــــا
          این فلان چه شد آن فلان چه شد
          نـــــــبـــــــود مـــــــرا ســـــــر مـــــــاجـــــــرا
          نــــــهــــــلـــــد کـــــســـــی ســـــر زلـــــف او
          نـــــرهـــــد دلـــــی ز چـــــنـــــیـــــن لـــــقـــــا
          نـــکـــنـــد کـــســـی ز خـــوشـــی ســفــر
          نـــــرود کـــــســــی ز چــــنــــیــــن ســــرا
          بــــهــــل ایــــن هــــمـــه بـــده آن قـــدح
          کــــه شــــنــــیــــده‌ام کــــرم شــــمـــا
          قـــــدحـــــی کـــــه آن پـــــر دل شـــــود
          بــــپــــرد دلــــم بـــه ســـوی ســـمـــا
          خــــــمـــــش ایـــــن نـــــفـــــس دم دل مـــــزن
          کـــــه فـــــدای تـــــو دل و جـــــان مـــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۹          
          کـــــــرانـــــــی نـــــــدارد بــــــیــــــابــــــان مــــــا
          قــــــــــراری نــــــــــدارد دل و جــــــــــان مــــــــــا
          جـهـان در جـهـان نـقـش و صـورت گـرفت
          کـــــدامــــســــت از ایــــن نــــقــــش‌هــــا آن مــــا
          چـــو در ره بـــبـــیـــنـــی بـــریــده ســری
          کـــه غـــلـــطـــان رود ســـوی مـــیـــدان مـــا
          از او پـــــرس از او پـــــرس اســــرار مــــا
          کـــز او بـــشـــنـــوی ســـر پـــنـــهـــان مــا
          چه بودی که یک گوش پیدا شدی
          حـــــــریـــــــف زبـــــــان‌هـــــــای مـــــــرغـــــــان مـــــــا
          چـه بـودی کـه یـک مـرغ پـران شدی
          بـــــرو طـــــوق ســــر ســــلــــیــــمــــان مــــا
          چــه گـویـم چـه دانـم کـه ایـن داسـتـان
          فــــــزونــــــســـــت از حـــــد و امـــــکـــــان مـــــا
          چــگــونــه زنــم دم کــه هــر دم بـه دم
          پـــریـــشـــانـــتـــرســـت ایـــن پــریــشــان مــا
          چــه کـبـکـان و بـازان سـتـان مـی‌پـرنـد
          مـــــــیـــــــان هـــــــوای کـــــــهــــــســــــتــــــان مــــــا
          مــــیـــان هـــوایـــی کـــه هـــفـــتـــم هـــواســـت
          کــــــه بــــــر اوج آنــــــســــــت ایــــــوان مــــــا
          از ایـــن داســـتـــان بــگــذر از مــن مــپــرس
          کـــه درهـــم شـــکــســتــســت دســتــان مــا
          صــلــاح الــحــق و دیــن نــمــایــد تـو را
          جـــمـــال شـــهـــنـــشـــاه و ســـلـــطـــان مـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۰          
          تــــو جـــان و جـــهـــانـــی کـــریـــمـــا مـــرا
          چــه جــان و جــهـان از کـجـا تـا کـجـا
          که جان خود چه باشد بر عاشقان
          جــهــان خــود چــه بــاشــد بــر اولــیــا
          نـه بـر پـشـت گـاویـسـت جـمـلـه زمین
          کــــــه در مـــــرغـــــزار تـــــو دارد چـــــرا
          در آن کــــــاروانــــــی کــــــه کـــــل زمـــــیـــــن
          یـــکـــی گـــاوبـــارســـت و تـــو ره نـــمـــا
          در انــبــار فــضـل تـو بـس دانـه‌هـاسـت
          کـــه آن نـــشـــکـــنـــد زیـــر هـــفـــت آســـیـــا
          تو  در چشم نقاش و پنهان ز چشم
          زهـــی چـــشـــم بـــنـــد و زهـــی ســیــمــیــا
          تـــو را عـــالـــمـــی غـــیـــر هـــجــده هــزار
          زهـــــی کـــــیـــــمـــــیـــــا و زهـــــی کــــبــــریــــا
          یـــکــی بــیــت دیــگــر بــر ایــن قــافــیــه
          بـــــگـــــویــــم بــــلــــی وام دارم تــــو را
          کــه نــگــزارد ایــن وام را جــز فــقــیـر
          کــــــه فــــــقــــــرســــــت دریــــــای در وفــــــا
          غـــنـــی از بـــخـــیـــلــی غــنــی مــانــده‌ســت
          فــقــیــر از ســخـاوت فـقـیـر از سـخـا
          

 

۰۴ تیر ۹۸ ، ۱۲:۰۰ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۲۱

غزل شمارهٔ ۲۲۱          
          مــرا تــو گــوش گــرفــتــی هـمـی‌کـشـی بـه کـجـا
          بـگـو کـه در دل تـو چـیـست چیست عزم تو را
          چــه دیــگ پــخــتــه‌ای از بــهــر مــن عــزیــزا دوش
          خـــــدای دانــــد تــــا چــــیــــســــت عــــشــــق را ســــودا
          چو گوش چرخ و زمین و ستاره در کف توست
          کــجــا رونــد هــمــان جــا کـه گـفـتـه‌ای کـه بـیـا
          مــرا دو گــوش گــرفــتــی و جــمــلــه را یــک گـوش
          کـــه مـــی‌زنـــم ز بـــن هـــر دو گـــوش طـــال بـــقـــا
          غــــلــــام پــــیــــر شــــود خــــواجـــه‌اش کـــنـــد آزاد
          چـــو پـــیــر گــشــتــم از آغــاز بــنــده کــرد مــرا
          نــه کــودکــان بــه قــیــامــت ســپــیـدمـو خـیـزنـد
          قــــیــــامــــت تــــو ســــیـــه مـــوی کـــرد پـــیـــران را
          چـــو مـــرده زنـــده کـــنــی پــیــر را جــوان ســازی
          خــمــوش کــردم و مــشــغــول مــی‌شــوم بـه دعـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۲          
          رویـــــم و خـــــانـــــه بـــــگــــیــــریــــم پــــهــــلــــوی دریــــا
          کـــه داد اوســـت جـــواهـــر کــه خــوی اوســت ســخــا
          بـــدان کـــه صـــحـــبــت جــان را هــمــی‌کــنــد هــمــرنــگ
          ز صـــحـــبـــت فـــلـــک آمـــد ســـتـــاره خــوش ســیــمــا
          نه تن به صحبت جان خوبروی و خوش فعل‌ست
          چــه مــی‌شــود تـن مـسـکـیـن چـو شـد ز جـان عـذرا
          چـــــو دســــت مــــتــــصــــل تــــوســــت بــــس هــــنــــر دارد
          چـــــو شـــــد ز جـــــســـــم جـــــدا اوفـــــتــــاد انــــدر پــــا
          کـــجـــاســـت آن هـــنـــر تـــو نـــه کـــه هـــمـــان دســـتــی
          نــــــه ایــــــن زمــــــان فــــــراق‌ســـــت و آن زمـــــان لـــــقـــــا
          پـــــس الــــلــــه الــــلــــه زنــــهــــار نــــاز یــــار بــــکــــش
          کـــــه نـــــاز یـــــار بــــود صــــد هــــزار مــــن حــــلــــوا
          فــــــراق را بــــــنــــــدیــــــدی خــــــدات مــــــنــــــمــــــا یـــــاد
          کـــه ایـــن دعـــاگـــو بـــه زیـــن نـــداشـــت هـــیـــچ دعــا
          ز نــــفـــس کـــلـــی چـــون نـــفـــس جـــزو مـــا بـــبـــریـــد
          بــــه اهــــبــــطــــوا و فــــرود آمــــد از چــــنـــان بـــالـــا
          مــــثــــال دســـت بـــریـــده ز کـــار خـــویـــش بـــمـــانـــد
          کـــه گـــشـــت طـــعـــمـــه گـــربـــه زهـــی ذلــیــل و بــلــا
          ز دسـت او هـمـه شـیـران شـکـسـتـه پـنـجـه بـدنـد
          کـه گـربـه می‌کشدش سو به سو ز دست قضا
          امـــــیـــــد وصـــــل بـــــود تـــــا رگـــــیــــش مــــی‌جــــنــــبــــد
          کــــــه یـــــافـــــت دولـــــت وصـــــلـــــت هـــــزار دســـــت جـــــدا
          مــــدار ایـــن عـــجـــب از شـــهـــریـــار خـــوش پـــیـــونـــد
          کــه پــاره پــاره دود از کــفــش شــدســت ســمـا
          شــــــه جــــــهــــــانــــــی و هـــــم پـــــاره دوز اســـــتـــــادی
          بــــکــــن نــــظــــر ســــوی اجــــزای پــــاره پـــاره مـــا
          چـو چـنـگ مـا بـشـکـستی بساز و کش سوی خود
          ز الــــســــت زخــــمــــه هــــمــــی‌زن هــــمــــی‌پــــذیــــر بــــلـــا
          بــــــلــــــا کــــــنــــــیــــــم ولــــــیــــــکــــــن بــــــلــــــی اول کـــــو
          کـــه آن چـــو نـــعـــره روحـــســت ویــن ز کــوه صــدا
          چــو نــای مــا بــشــکــســتــی شــکــســتــه را بــربـنـد
          نـــــیـــــاز ایـــــن نـــــی مـــــا را بـــــبـــــیـــــن بــــدان دم‌هــــا
          کــــه نـــای پـــاره مـــا پـــاره مـــی‌دهـــد صـــد جـــان
          کــــه کـــی دمـــم دهـــد او تـــا شـــوم لـــطـــیـــف ادا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۳          
          کــجـاسـت مـطـرب جـان تـا ز نـعـره‌هـای صـلـا
          درافـــــکـــــنـــــد دم او در هـــــزار ســــر ســــودا
          بـگـفـتـه‌ام کـه نـگـویـم ولـیـک خـواهـم گـفت
          مـــن از کـــجـــا و وفـــاهـــای عـــهـــدهــا ز کــجــا
          اگــر زمــیــن بــه سـراسـر بـرویـد از تـوبـه
          به یک دم آن همه را عشق بدرود چو گیا
          از آنــک تــوبــه چــو بـنـدسـت بـنـد نـپـذیـرد
          عــــلــــو مــــوج چــــو کــــهـــســـار و غـــره دریـــا
          مـــیـــان ابـــروت ای عـــشــق ایــن زمــان گــرهــیــســت
          کـــه نـــیــســت لــایــق آن روی خــوب از آن بــازآ
          مـرا بـه جـمله جهان کار کس نیاید خوش
          کـــه کــارهــای تــو دیــدم مــنــاســب و هــمــتــا
          چــــو آفــــتــــاب جــــمــــالـــت بـــرآمـــد از مـــشـــرق
          ز ذره ذره شـــنـــیـــدم کـــه نـــعـــم مـــولـــانــا
          حــــــلـــــاوتـــــیـــــســـــت در آن آب بـــــحـــــر زخـــــارت
          کـــه شـــد از او جـــگـــر آب را هـــم اســتــســقــا
          خـــدای پـــهـــلـــوی هـــر درد دارویـــی بـــنـــهـــاد
          چــو درد عــشــق قــدیــمــســت مــانــد بـی ز دوا
          وگــــر دوا بــــود ایـــن را تـــو خـــود روا داری
          به  کاه گل که بیندوده است بام سما
          کــســی کــه نــوبــت الــفــقـر فـخـر زد جـانـش
          چـه الـتـفـات نماید به تاج و تخت و لوا
          چــو بــاغ و راغ حــقــایــق جـهـان گـرفـت هـمـه
          مـــــیـــــان زهـــــرگـــــیـــــاهــــی چــــرا چــــرنــــد چــــرا
          دهـان پـرسـت سـخـن لـیـک گـفـت امـکان نیست
          بــه جــان جـمـلـه مـردان بـگـو تـو بـاقـی را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۴          
          چــه خــیــره مــی‌نــگــری در رخ مـن ای بـرنـا
          مــگــر کــه در رخــمــســت آیــتـی از آن سـودا
          مــگـر کـه بـر رخ مـن داغ عـشـق مـی‌بـیـنـی
          مـــیـــان داغ نـــبـــشـــتــه کــه نــحــن نــزلــنــا
          هـــزار مـــشــک هــمــی‌خــواهــم و هــزار شــکــم
          کـه آب خـضـر لـذیـذسـت و مـن در اسـتـسـقا
          وفـا چـه مـی‌طـلبی از کسی که بی‌دل شد
          چــو دل بـرفـت بـرفـت از پـیـش وفـا و جـفـا
          بــه حــق ایــن دل ویــران و حــســن مــعــمــورت
          خـوش اسـت گـنـج خـیـالـت در ایـن خـرابـه مـا
          غـریـو و نـالـه جـان‌هـا ز سـوی بـی‌سـویـی
          مــــرا ز خــــواب جــــهــــانـــیـــد دوش وقـــت دعـــا
          ز نــالــه گــویــم یــا از جــمـال نـالـه کـنـان
          ز نــالـه گـوش پـرسـت از جـمـالـش آن عـیـنـا
          قـــرار نـــیـــســت زمــانــی تــو را بــرادر مــن
          بـبـیـن کـه مـی‌کـشـدت هـر طـرف تقاضاها
          مـــثـــال گـــویـــی انـــدر مـــیـــان صـــد چـــوگــان
          دوانه تا سر میدان و گه ز سر تا پا
          کـجـاسـت نـیـت شـاه و کـجـاست نیت گوی
          کـجـاسـت قـامـت یار و کجاست بانگ صلا
          ز جوش شوق تو من همچو بحر غریدم
          بگو  تو ای شه دانا و گوهر دریا گویا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۵          
          بـــپـــخـــتـــه اســـت خـــدا بـــهـــر صـــوفـــیـــان حــلــوا
          کــه حــلــقــه حــلــقــه نــشــســتـنـد و در مـیـان حـلـوا
          هـــــزار کـــــاســــه ســــر رفــــت ســــوی خــــوان فــــلــــک
          چــــــــو درفـــــــتـــــــاد از آن دیـــــــگ در دهـــــــان حـــــــلـــــــوا
          بـــه شـــرق و غـــرب فـــتـــادســت غــلــغــلــی شــیــریــن
          چـــنـــیـــن بـــود چـــو دهـــد شـــاه خـــســـروان حــلــوا
          پـــــیـــــاپـــــی از ســـــوی مـــــطـــــبـــــخ رســــول مــــی‌آیــــد
          کــــه پــــخـــتـــه‌انـــد مـــلـــایـــک بـــر آســـمـــان حـــلـــوا
          بــــه آبــــریــــز بــــرد چــــونــــک خــــورد حــــلــــوا تـــن
          بــه ســوی عــرش بــرد چــونــک خــورد جــان حــلـوا
          به گرد دیگ دل ای جان چو کفچه گرد به سر
          کــه تــا چــو کــفــچــه دهـان پـر کـنـی از آن حـلـوا
          دلــی کــه از پــی حــلــوا چــو دیــک ســوخـت سـیـاه
          کــرم بــود کــه بــبــخــشــد بــه تـای نـان حـلـوا
          خــمــوش بــاش کـه گـر حـق نـگـویـدش کـه بـده
          چــه جــای نــان نــدهــد هــم بـه صـد سـنـان حـلـوا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۶          
          بـــــرفـــــت یــــار مــــن و یــــادگــــار مــــانــــد مــــرا
          رخ مــــعــــصـــفـــر و چـــشـــم پـــرآب و وااســـفـــا
          دو دیـده بـاشـد پـرنـم چـو در ویـسـت مـقـیم
          فـــــــرات و کـــــــوثــــــر آب حــــــیــــــات جــــــان افــــــزا
          چـــرا رخـــم نـــکـــنـــد زرگــری چــو مــتــصــلــســت
          به گنج بی‌حد و کان جمال و حسن و بها
          چــــراســـت وااســـفـــاگـــوی زانـــک یـــعـــقـــوبـــســـت
          ز یــوســف کـش مـه روی خـویـش گـشـتـه جـدا
          ز نــاز اگــر بــرود تــا ســتــاره بــار شـوم
          رســـــد چـــــو مــــی‌زنــــدش آفــــتــــاب طــــال بــــقــــا
          اگـــر چـــیـــم ز چـــراگــاه جــان بــرون کــردســت
          کـجـاسـت زهـره و یارا که گویمش که چرا
          الــســت عــشــق رســیــد و هــر آن کـه گـفـت بـلـی
          گـــواه گـــفـــت بـــلـــی هــســت صــد هــزار بــلــا
          بـــلـــا درســـت و بـــلـــادر تـــو را کـــنــد زیــرک
          خـــصــوص در یــتــیــمــی کــه هــســت از آن دریــا
          مـــنـــم کـــبـــوتـــر او گـــر بـــرانـــدم ســـر نــی
          کـجـا پـرم نـپرم جز که گرد بام و سرا
          مـــــنــــم ز ســــایــــه او آفــــتــــاب عــــالــــمــــگــــیــــر
          کــه ســلــطـنـت رسـد آن را کـه یـافـت ظـل هـمـا
          بـــس اســـت دعـــوت دعـــوت بـــهـــل دعــا مــی‌گــو
          مــســیــح رفـت بـه چـارم سـمـا بـه پـر دعـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۷          
          بــــه جــــان پـــاک تـــو ای مـــعـــدن ســـخـــا و وفـــا
          کــه صــبــر نــیــســت مــرا بـی‌تـو ای عـزیـز بـیـا
          چه جای صبر که گر کوه قاف بود این صبر
          ز آفـــــتـــــاب جـــــدایـــــی چـــــو بـــــرف گــــشــــت فــــنــــا
          ز دور آدم تــــــــــــــــــــا دور اعــــــــــــــــــــور دجـــــــــــــــــــال
          چــو جــان بــنـده نـبـودسـت جـان سـپـرده تـو را
          تـو خـواه بـاور کـن یـا بـگـو که نیست چنین
          وفـــــای عــــشــــق تــــو دارم بــــه جــــان پــــاک وفــــا
          مـــــلـــــامـــــتـــــم مـــــکـــــنـــــیـــــد ار دراز مـــــی‌گـــــویــــم
          بـود کـه کـشـف شـود حـال بـنـده پیش شما
          کـــه آتـــشـــیـــســـت کـــه دیـــگ مـــرا هـــمـــی‌جـــوشـــد
          کـز او شـکـاف کـنـد گـر رسـد بـه سـقـف سـمـا
          اگـــــر چـــــه ســــقــــف ســــمــــا ز آفــــتــــاب و آتــــش او
          خــلــل نــکــرد و نــگــشــت از تــفــش سـیـه سـیـمـا
          روان شـــدســـت یـــکـــی جـــوی خـــون ز هـــســـتـــی مـــن
          خــبــر نــدارم مــن کــز کــجــاســت تــا بــه کـجـا
          بـه جـو چـه گـویـم کای جو مرو چه جنگ کنم
          بـــرو بـــگـــو تـــو بـــه دریـــا مـــجـــوش ای دریــا
          بـــه حـــق آن لـــب شـــیـــریـــن کـــه مــی‌دمــی در مــن
          کـــه اخـــتـــیـــار نـــدارد بـــه نـــالــه ایــن ســرنــا
          خـــمـــوش بـــاش و مـــزن آتـــش انـــدر ایـــن بـــیــشــه
          نــــمــــی‌شــــکــــیــــبــــی مـــی‌نـــال پـــیـــش او تـــنـــهـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۸          
          بـــیـــار آن کـــه قـــریـــن را ســوی قــریــن کــشــدا
          فــــرشــــتــــه را ز فــــلــــک جــــانـــب زمـــیـــن کـــشـــدا
          بــه هــر شــبــی چــو مــحــمـد بـه جـانـب مـعـراج
          بــــراق عــــشــــق ابــــد را بــــه زیــــر زیــــن کـــشـــدا
          به پیش روح نشین زان که هر نشست تو را
          بــه خــلـق و خـوی و صـفـت‌هـای هـمـنـشـیـن کـشـدا
          شـــراب عـــشـــق ابـــد را کـــه ســاقــیــش روح اســت
          نـــگـــیـــرد و نــکــشــد ور کــشــد چــنــیــن کــشــدا
          بـــــرو بـــــدزد ز پـــــروانـــــه خـــــوی جـــــانــــبــــازی
          کـه آن تـو را بـه سوی نور شمع دین کشدا
          رســیــد وحــی خــدایــی کــه گــوش تــیــز کــنــیــد
          کـه گـوش تـیـز بـه چـشـم خـدای بـیـن کـشدا
          خــــــیــــــال دوســــــت تــــــو را مـــــژده وصـــــال دهـــــد
          کـــه آن خـــیـــال و گـــمـــان جـــانـــب یــقــیــن کــشــدا
          در ایــن چــهــی تــو چـو یـوسـف خـیـال دوسـت رسـن
          رســـن تـــو را بـــه فـــلــک‌هــای بــرتــریــن کــشــدا
          بـــــه روز وصـــــل اگـــــر عـــــقـــــل مـــــانـــــدت گــــویــــد
          نـگـفـتـمـت کـه چـنـان کـن کـه آن بـه ایـن کـشـدا
          بــجــه بــجــه ز جــهــان هــمـچـو آهـوان از شـیـر
          گـرفـتـمـش هـمـه کـان اسـت کـان بـه کـیـن کشدا
          بـــه راســـتـــی بـــرســـد جـــان بـــر آســـتــان وصــال
          اگــــر کـــژی بـــه حـــریـــر و قـــز کـــژیـــن کـــشـــدا
          بـــکــش تــو خــار جــفــاهــا از آن کــه خــارکــشــی
          بــه ســبـزه و گـل و ریـحـان و یـاسـمـیـن کـشـدا
          بــنــوش لــعــنــت و دشــنــام دشــمــنــان پــی دوســت
          کــه آن بــه لــطــف و ثــنــاهــا و آفــریــن کــشــدا
          دهــــان بــــبــــنـــد و امـــیـــن بـــاش در ســـخـــن داری
          کـــه شـــه کـــلــیــد خــزیــنــه بــر امــیــن کــشــدا
          

 

۰۳ تیر ۹۸ ، ۱۷:۵۵ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۱۱

غزل شمارهٔ ۲۱۱          
          بـــاز بـــنـــفـــشـــه رســـیـــد جـــانـــب ســـوســـن دوتــا
          بـــــاز گـــــل لـــــعـــــل پـــــوش مــــی‌بــــدرانــــد قــــبــــا
          بــازرســیــدنــد شــاد زان ســوی عــالــم چــو بـاد
          مــــســــت و خــــرامــــان و خــــوش ســـبـــزقـــبـــایـــان مـــا
          ســرو عــلــمــدار رفــت ســوخـت خـزان را بـه تـفـت
          وز ســـر کـــه رخ نـــمــود لــالــه شــیــریــن لــقــا
          ســـنـــبـــلـــه بـــا یـــاســمــیــن گــفــت ســلــام عــلــیــک
          گــــفــــت عــــلــــیــــک الــــســــلـــام در چـــمـــن آی ای فـــتـــا
          یــــافــــتــــه مــــعــــروفـــیـــی هـــر طـــرفـــی صـــوفـــیـــی
          دســـت زنـــان چـــون چــنــار رقــص کــنــان چــون صــبــا
          غــنــچــه چــو مــســتــوریــان کــرده رخ خـود نـهـان
          بـــاد کـــشـــد چـــادرش کـــای ســره رو بــرگــشــا
          یــــــار در ایــــــن کــــــوی مــــــا آب در ایــــــن جــــــوی مــــــا
          زیـــــنـــــت نـــــیـــــلـــــوفـــــری تـــــشـــــنـــــه و زردی چــــرا
          رفــــت دی روتــــرش کــــشـــتـــه شـــد آن عـــیـــش کـــش
          عـــــمـــــر تـــــو بـــــادا دراز ای ســـــمـــــن تـــــیــــزپــــا
          نـــــرگــــس در مــــاجــــرا چــــشــــمــــک زد ســــبــــزه را
          سبزه سخن فهم کرد گفت که فرمان تو را
          گــفــت قــرنــفــل بــه بــیــد مــن ز تــو دارم امــیــد
          گــــفـــت عـــزبـــخـــانـــه‌ام خـــلـــوت تـــوســـت الـــصـــلـــا
          ســیــب بــگــفــت ای تـرنـج از چـه تـو رنـجـیـده‌ای
          گـــفـــت مـــن از چـــشـــم بــد مــی‌نــشــوم خــودنــمــا
          فـــاخـــتـــه بـــا کـــو و کـــو آمـــد کـــان یـــار کــو
          کـــردش اشـــارت بـــه گـــل بـــلـــبـــل شــیــریــن نــوا
          غــــیــــر بــــهــــار جــــهــــان هــــســــت بـــهـــاری نـــهـــان
          مـــاه رخ و خـــوش دهـــان بـــاده بـــده ســـاقـــیـــا
          یــــا قــــمــــرا طــــالـــعـــا فـــی الـــظـــلـــمـــات الـــدجـــی
          نـــور مـــصـــابـــیـــحـــه یـــغـــلـــب شـــمـــس الــضــحــی
          چــنــد ســخـن مـانـد لـیـک بـی‌گـه و دیـرسـت نـیـک
          هــر چــه بــه شــب فــوت شــد آرم فــردا قــضــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۲          
          اســـــیـــــر شـــــیـــــشـــــه کـــــن آن جـــــنـــــیـــــان دانـــــا را
          بــــــریــــــز خــــــون دل آن خــــــونــــــیــــــان صـــــهـــــبـــــا را
          ربـــــــــوده‌انـــــــــد کــــــــلــــــــاه هــــــــزار خــــــــســــــــرو را
          قــــبــــای لــــعــــل بــــبــــخــــشــــیــــده چــــهــــره مـــا را
          بـــه گـــاه جـــلـــوه چـــو طــاووس عــقــل‌هــا بــرده
          گــــــشــــــاده چــــــون دل عــــــشــــــاق پــــــر رعــــــنــــــا را
          ز عــــکــــســــشـــان فـــلـــک ســـبـــز رنـــگ لـــعـــل شـــود
          قــــیــــاس کــــن کــــه چــــگــــونــــه کــــنــــنـــد دل‌هـــا را
          درآورنــــد بــــه رقــــص و طـــرب بـــه یـــک جـــرعـــه
          هــــزار پــــیــــر ضــــعــــیــــف بــــمـــانـــده بـــرجـــا را
          چـــــه جـــــای پـــــیـــــر کـــــه آب حــــیــــات خــــلــــاقــــنــــد
          کــه جــان دهـنـد بـه یـک غـمـزه جـمـلـه اشـیـاء را
          شــکــرفــروش چــنــیـن چـسـت هـیـچ کـس دیـده‌سـت
          ســــخــــن شـــنـــاس کـــنـــد طـــوطـــی شـــکـــرخـــا را
          زهـــی لـــطـــیــف و ظــریــف و زهــی کــریــم و شــریــف
          چـــــنـــــیـــــن رفـــــیــــق بــــبــــایــــد طــــریــــق بــــالــــا را
          صــــــلــــــا زدنــــــد هــــــمـــــه عـــــاشـــــقـــــان طـــــالـــــب را
          روان شــــویــــد بــــه مــــیــــدان پــــی تــــمــــاشـــا را
          اگــــر خــــزیــــنــــه قــــارون بــــه مــــا فــــروریــــزنـــد
          ز مــــــغــــــز مــــــا نــــــتـــــوانـــــنـــــد بـــــرد ســـــودا را
          بــــیــــار ســــاقــــی بــــاقــــی کــــه جــــان جــــان‌هـــایـــی
          بـــــریـــــز بـــــر ســـــر ســــودا شــــراب حــــمــــرا را
          دلـــــی کـــــه پـــــنـــــد نـــــگــــیــــرد ز هــــیــــچ دلــــداری
          بـــــــر او گـــــــمــــــار دمــــــی آن شــــــراب گــــــیــــــرا را
          زهی شراب که عشقش به دست خود پخته‌ست
          زهــــی گــــهــــر کــــه نـــبـــوده‌ســـت هـــیـــچ دریـــا را
          ز دســــت زهــــره بــــه مــــریـــخ اگـــر رســـد جـــامـــش
          رهــا کــنــد بــه یــکــی جـرعـه خـشـم و صـفـرا را
          تــو مــانــده‌ای و شــراب و هــمــه فــنــا گــشــتــیــم
          ز خــویــشــتــن چــه نــهــان مــی‌کـنـی تـو سـیـمـا را
          ولـــــیـــــک غـــــیـــــرت لـــــالــــاســــت حــــاضــــر و نــــاظــــر
          هــــــزار عــــــاشــــــق کــــــشــــــتــــــی بــــــرای لــــــالـــــا را
          بـــه نـــفـــی لـــا لـــا گـــویـــد بــه هــر دمــی لــالــا
          بــــــــزن تـــــــو گـــــــردن لـــــــا را بـــــــیـــــــار الـــــــا را
          بــــــده بـــــه لـــــالـــــا جـــــامـــــی از آنـــــک مـــــی‌دانـــــی
          کــــــه عــــــلــــــم و عــــــقــــــل ربــــــایــــــد هــــــزار دانـــــا را
          و یــا بــه غــمــزه شــوخـت بـه سـوی او بـنـگـر
          کـــه غـــمـــزه تـــو حـــیـــاتـــی‌ســت ثــانــی احــیــا را
          بــــــــه آب ده تــــــــو غـــــــبـــــــار غـــــــم و کـــــــدورت را
          بــــــه خــــــواب درکــــــن آن جــــــنــــــگ را و غــــــوغــــــا را
          خـــدای عـــشـــق فـــرســـتـــاد تـــا در او پـــیـــچـــیـــم
          کـــه نـــیـــســت لــایــق پــیــچــش مــلــک تــعــالــی را
          بــــمــــانــــد نــــیــــم غــــزل در دهــــان و نــــاگــــفــــتــــه
          ولــــی دریــــغ کــــه گــــم کــــرده‌ام ســــر و پـــا را
          بــــرآ بــــتــــاب بــــر افــــلــــاک شــــمــــس تــــبــــریـــزی
          بـــــه مـــــغــــز نــــغــــز بــــیــــارای بــــرج جــــوزا را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۳          
          اگـــر تــو عــاشــق عــشــقــی و عــشــق را جــویــا
          بــگــیــر خــنــجــر تــیــز و بــبــر گـلـوی حـیـا
          بــدانــک ســد عــظــیــم اسـت در روش نـامـوس
          حـدیـث بـی‌غرض است این قبول کن به صفا
          هــزار گــونــه جــنــون از چــه کـرد آن مـجـنـون
          هــــزار شــــیــــد بــــرآورد آن گــــزیـــن شـــیـــدا
          گــهــی قــبـاش دریـد و گـهـی بـه کـوه دویـد
          گــهــی ز زهــر چــشــیــد و گــهــی گــزیــد فـنـا
          چــو عــنــکــبــوت چــنــان صــیــدهــای زفــت گـرفـت
          بـــبـــیـــن چــه صــیــد کــنــد دام ربــی الــاعــلــی
          چــو عــشــق چــهــره لــیـلـی بـدان هـمـه ارزیـد
          چـــگـــونـــه بـــاشـــد اســـری بـــعـــبـــده لــیــلــا
          نــــدیــــده‌ای تـــو دواویـــن ویـــســـه و رامـــیـــن
          نـــخـــوانـــده‌ای تـــو حــکــایــات وامــق و عــذرا
          تــو جــامــه گــرد کـنـی تـا ز آب تـر نـشـود
          هــزار غــوطــه تــو را خــوردنــی‌سـت در دریـا
          طــریــق عــشــق هــمــه مــســتــی آمــد و پــسـتـی
          کــه ســیـل پـسـت رود کـی رود سـوی بـالـا
          مـــیـــان حـــلـــقــه عــشــاق چــون نــگــیــن بــاشــی
          اگـر تـو حـلـقـه بـه گـوش تـکـیـنـی ای مـولـا
          چنانک حلقه به گوش است چرخ را این خاک
          چـنـانـک حـلـقـه بـه گـوش اسـت روح را اعضا
          بـیـا بـگـو چه زیان کرد خاک از این پیوند
          چـه لـطـف‌هـا کـه نـکـرده‌سـت عـقل با اجزا
          دهــل بــه زیــر گــلــیــم ای پــســر نـشـایـد زد
          عـــلـــم بـــزن چـــو دلـــیـــران مـــیـــانـــه صـــحــرا
          بــه گـوش جـان بـشـنـو از غـریـو مـشـتـاقـان
          هــــزار غــــلــــغــــلــــه در جــــو گــــنـــبـــد خـــضـــرا
          چــو بــرگــشــایــد بــنـد قـبـا ز مـسـتـی عـشـق
          تـــوهـــای و هــوی مــلــک بــیــن و حــیــرت حــورا
          چــه اضــطــراب کـه بـالـا و زیـر عـالـم راسـت
          ز عـــشـــق کـــوســـت مـــنـــزه ز زیـــر و از بـــالــا
          چـــو آفـــتـــاب بـــرآمـــد کـــجـــا بـــمـــانــد شــب
          رســـیـــد جـــیــش عــنــایــت کــجــا بــمــانــد عــنــا
          خــمــوش کــردم ای جــان جــان جــان تـو بـگـو
          کــه ذره ذره ز عــشــق رخ تــو شــد گــویـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۴          
          درخـــت اگـــر مـــتـــحـــرک بـــدی ز جـــای بــه جــا
          نـــه رنـــج اره کــشــیــدی نــه زخــم‌هــای جــفــا
          نـــه آفـــتــاب و نــه مــهــتــاب نــور بــخــشــیــدی
          اگـــر مـــقـــیـــم بـــدنـــدی چــو صــخــره صــمــا
          فـرات و دجـلـه و جـیـحون چه تلخ بودندی
          اگـــر مـــقـــیـــم بـــدنـــدی بـــه جـــای چــون دریــا
          هــوا چــو حــاقــن گــردد بــه چـاه زهـر شـود
          بـــبــیــن بــبــیــن چــه زیــان کــرد از درنــگ هــوا
          چـــو آب بـــحــر ســفــر کــرد بــر هــوا در ابــر
          خــلــاص یــافــت ز تــلــخــی و گــشـت چـون حـلـوا
          ز جــنــبــش لــهــب و شــعــلـه چـون بـمـانـد آتـش
          نـــهـــاد روی بــه خــاکــســتــری و مــرگ و فــنــا
          نـگـر بـه یـوسـف کـنـعـان کـه از کـنار پدر
          ســفــر فـتـادش تـا مـصـر و گـشـت مـسـتـثـنـا
          نــگــر بــه مــوســی عــمــران کــه از بــر مـادر
          بـــه مـــدیـــن آمـــد و زان راه گـــشـــت او مـــولـــا
          نــگــر بــه عــیـسـی مـریـم کـه از دوام سـفـر
          چــو آب چــشــمــه حــیــوان‌ســت یـحـیـی الـمـوتـی
          نـگـر بـه احـمـد مـرسل که مکه را بگذاشت
          کــشــیــد لــشــکــر و بــر مــکـه گـشـت او والـا
          چــو بــر بــراق ســفـر کـرد در شـب مـعـراج
          بـــــیـــــافـــــت مـــــرتـــــبـــــه قـــــاب قــــوس او ادنــــی
          اگـــر مـــلـــول نـــگـــردی یـــکـــان یـــکـــان شـــمــرم
          مـسـافـران جـهـان را دو تـا دو تـا و سـه تا
          چـــو انــدکــی بــنــمــودم بــدان تــو بــاقــی را
          ز خوی خویش سفر کن به خوی و خلق خدا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۵          
          مــن از کــجــا غــم و شــادی ایــن جــهــان ز کــجـا
          مــــن از کــــجـــا غـــم بـــاران و نـــاودان ز کـــجـــا
          چــــرا بــــه عــــالــــم اصــــلــــی خــــویــــش وانــــروم
          دل از کــــجــــا و تــــمـــاشـــای خـــاکـــدان ز کـــجـــا
          چــو خــر نــدارم و خــربــنــده نــیــســتــم ای جـان
          مـــن از کـــجـــا غـــم پـــالــان و کــودبــان ز کــجــا
          هـــزارســالــه گــذشــتــی ز عــقــل و وهــم و گــمــان
          تـــو از کــجــا و فــشــارات بــدگــمــان ز کــجــا
          تــــو مــــرغ چــــارپــــری تـــا بـــر آســـمـــان پـــری
          تـــو از کـــجـــا و ره بـــام و نــردبــان ز کــجــا
          کسی تو را و تو کس را به بز نمی‌گیری
          تـــو از کـــجـــا و هــیــاهــای هــر شــبــان ز کــجــا
          هـــــــزار نـــــــعــــــره ز بــــــالــــــای آســــــمــــــان آمــــــد
          تـو تـن زنـی و نـجـویـی کـه ایـن فـغان ز کجا
          چـو آدمـی بـه یـکـی مـار شـد بـرون ز بـهـشت
          مــــیــــان کـــژدم و مـــاران تـــو را امـــان ز کـــجـــا
          دلـــا دلــا بــه ســررشــتــه شــو مــثــل بــشــنــو
          کــه آســمــان ز کــجــایــســت و ریــســمـان ز کـجـا
          شـــراب خـــام بـــیـــار و بـــه پــخــتــگــان درده
          مـــن از کـــجـــا غـــم هـــر خـــام قــلــتــبــان ز کــجــا
          شـــــــرابــــــخــــــانــــــه درآ و در از درون دربــــــنــــــد
          تــو از کــجــا و بــد و نــیــک مــردمـان ز کـجـا
          طـــمــع مــدار کــه عــمــر تــو را کــران بــاشــد
          صـــفـــات حـــقـــی و حــق را حــد و کــران ز کــجــا
          اجـــــل قـــــفـــــس شـــــکـــــنـــــد مــــرغ را نــــیــــازارد
          اجـــــل کــــجــــا و پــــر مــــرغ جــــاودان ز کــــجــــا
          خـمـوش بـاش کـه گـفتی بسی و کس نشنید
          کـه ایـن دهـل ز چه بام‌ست و این بیان ز کجا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۶          
          روم بــه حــجــره خــیــاط عــاشــقـان فـردا
          مــــــن درازقــــــبـــــا بـــــا هـــــزار گـــــز ســـــودا
          بــــبــــردت ز یــــزیـــد و بـــدوزدت بـــر زیـــد
          بــدیــن یــکــی کـنـدت جـفـت و زان دگـر عـذرا
          بـدان یـکـیـت بدوزد که دل نهی همه عمر
          زهــی بــریــشــم و بـخـیـه زهـی یـد بـیـضـا
          چــو دل تــمــام نــهــادی ز هــجـر بـشـکـافـد
          بــه زخــم نــادره مــقـراض اهـبـطـوا مـنـهـا
          ز جــمــع کـردن و تـفـریـق او شـدم حـیـران
          بـه ثـبـت و مـحو چو تلوین خاطر شیدا
          دل‌ســـت تـــخـــتـــه پــرخــاک او مــهــنــدس دل
          زهـــی رســـوم و رقـــوم و حـــقـــایـــق و اســـمــا
          تو را چو در دگری ضرب کرد همچو عدد
          ز ضـرب خـود چـه نـتـیـجـه همی‌کند پیدا
          چـو ضـرب دیـدی اکـنـون بـیـا و قـسمت بین
          کـه قـطـره‌ای را چـون بخش کرد در دریا
          بــه جــبــر جـمـلـه اضـداد را مـقـابـلـه کـرد
          خـمـش کـه فـکـر دراشـکـسـت زیـن عـجـایـب‌ها
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۷          
          چـه نـیـکـبـخـت کـسی که خدای خواند تو را
          درآ درآ بـــــه ســـــعـــــادت درت گـــــشــــاد خــــدا
          کــــه بــــرگــــشـــایـــد درهـــا مـــفـــتـــح الـــابـــواب
          کـــه نــزل و مــنــزل بــخــشــیــد نــحــن نــزلــنــا
          کـه دانـه را بـشـکـافـد نـدا کـنـد بـه درخت
          کـه سـر بـرآر بـه بـالـا و می فشان خرما
          کــه دردمــیــد در آن نــی کــه بـود زیـر زمـیـن
          کــه گــشــت مــادر شــیــریــن و خــســرو حــلـوا
          کـــی کـــرد در کـــف کـــان خــاک را زر و نــقــره
          کـــــی کـــــرد در صـــــدفـــــی آب را جـــــواهـــــرهــــا
          ز جـــان و تـــن بـــرهـــیــدی بــه جــذبــه جــانــان
          ز قـــاب و قـــوس گـــذشــتــی بــه جــذب او ادنــی
          هــم آفــتــاب شــده مـطـربـت کـه خـیـز سـجـود
          بــه سـوی قـامـت سـروی ز دسـت لـالـه صـلـا
          چــنــیــن بــلــنــد چــرا مــی‌پــرد هــمــای ضــمـیـر
          شــــنــــیــــد بـــانـــگ صـــفـــیـــری ز ربـــی الـــاعـــلـــی
          گــل شـکـفـتـه بـگـویـم کـه از چـه مـی‌خـنـدد
          کـــه مــســتــجــاب شــد او را از آن بــهــار دعــا
          چـو بـوی یـوسـف مـعـنـی گـل از گـریـبـان یـافـت
          دهــان گــشـاد بـه خـنـده کـه‌هـای یـا بـشـرا
          به دی بگوید گلشن که هر چه خواهی کن
          بــه فــر عــدل شــهــنـشـه نـتـرسـم از یـغـمـا
          چـو آسـمـان و زمین در کفش کم از سیبی‌ست
          تــو بــرگ مــن بــربــایــی کــجـا بـری و کـجـا
          چـــو اوســـت مـــعـــنـــی عــالــم بــه اتــفــاق هــمــه
          بــجــز بــه خــدمــت مــعــنـی کـجـا رونـد اسـمـا
          شـــد اســـم مـــظـــهـــر مـــعـــنــی کــاردت ان اعــرف
          وز اســــم یــــافـــت فـــراغـــت بـــصـــیـــرت عـــرفـــا
          کـــلـــیـــم را بـــشـــنــاســد بــه مــعــرفــت‌هــارون
          اگــــر عــــصــــاش نـــبـــاشـــد وگـــر یـــد بـــیـــضـــا
          چــگــونــه چــرخ نــگــردد بــگـرد بـام و درش
          کـــه آفـــتــاب و مــه از نــور او کــنــنــد ســخــا
          چــو نــور گــفــت خــداونــد خــویــشــتــن را نــام
          غـــلـــام چـــشـــم شـــو ایـــرا ز نـــور کـــرد چــرا
          از ایــن هــمــه بــگــذشـتـم نـگـاه دار تـو دسـت
          کــه مــی‌خـرامـد از آن پـرده مـسـت یـوسـف مـا
          چـه جـای دسـت بـود عـقـل و هـوش شد از دست
          کــه ســاقــی‌ســت دلــارام و بــاده اش گــیــرا
          خـمـوش بـاش کـه تـا شـرح ایـن همو گوید
          کـــه آب و تــاب هــمــان بــه کــه آیــد از بــالــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۸          
          ز بـــــــهـــــــر غـــــــیـــــــرت آمـــــــوخــــــت آدم اســــــمــــــا را
          بــــــبـــــافـــــت جـــــامـــــع کـــــل پـــــرده‌هـــــای اجـــــزا را
          بــــرای غــــیــــر بــــود غـــیـــرت و چـــو غـــیـــر نـــبـــود
          چـــــرا نـــــمــــود دو تــــا آن یــــگــــانــــه یــــکــــتــــا را
          دهــــــان پــــــر اســــــت جــــــهــــــان خــــــمــــــوش را از راز
          چــــه مـــانـــع‌ســـت فـــصـــیـــحـــان حـــرف پـــیـــمـــا را
          بـــه بـــوســـه‌هـــای پـــیـــاپـــی ره دهــان بــســتــنــد
          شــــــکــــــرلــــــبــــــان حــــــقــــــایــــــق دهــــــان گــــــویــــــا را
          گــــهــــی ز بــــوســــه یـــار و گـــهـــی ز جـــام عـــقـــار
          مـــجـــال نـــیـــســـت ســـخـــن را نـــه رمـــز و ایـــمــا را
          به زخم بوسه سخن را چه خوش همی‌شکنند
          بــه فــتــنــه بــســتــه ره فــتــنــه را و غــوغـا را
          چــو فــتــنــه مــســت شــود نــاگــهــان بــرآشـوبـنـد
          چـــه چـــیـــز بـــنـــد کـــنـــد مـــســـت بـــی‌مـــحــابــا را
          چــو مــوج پــســت شــود کــوه‌هـا و بـحـر شـود
          کــــــه بــــــیـــــم آب کـــــنـــــد ســـــنـــــگ‌هـــــای خـــــارا را
          چـــــو ســـــنـــــگ آب شــــود آب ســــنــــگ پــــس مــــی‌دان
          احـــــــاطـــــــت مـــــــلـــــــک کـــــــامـــــــکـــــــار بـــــــیــــــنــــــا را
          چـو جـنـگ صـلـح شـود صـلـح جـنـگ پس می‌بین
          صـــــــــنـــــــــاعـــــــــت کـــــــــف آن کـــــــــردگــــــــار دانــــــــا را
          بــــپــــوش روی کــــه روپــــوش کــــار خــــوبــــان‌ســـت
          زبــــــون و دســــــتــــــخـــــوش و رام یـــــافـــــتـــــی مـــــا را
          حـریـف بـیـن کـه فـتـادی تـو شـیـر بـا خـرگوش
          مــــــکــــــن مــــــبــــــنـــــد بـــــه کـــــلـــــی ره مـــــواســـــا را
          طــمــع نــگــر کــه مــنــت پــنــد مــی‌دهــم کــه مــکـن
          چـــنـــان کـــه پـــنـــد دهـــد نـــیــم پــشــه عــنــقــا را
          چــــنــــان کـــه جـــنـــگ کـــنـــد روی زرد بـــا صـــفـــرا
          چــــنــــان کــــه راه بــــبــــنــــدد حــــشــــیــــش دریــــا را
          اکـــــــنــــــت صــــــاعــــــقــــــه یــــــا حــــــبــــــیــــــب او نــــــارا
          فــــــمــــــا تــــــرکــــــت لــــــنــــــا مـــــنـــــزلـــــا و لـــــا دارا
          بـــــک الـــــفـــــخـــــار ولــــکــــن بــــهــــیــــت مــــن ســــکــــر
          فـــــلـــــســـــت افـــــهـــــم لـــــی مــــفــــخــــرا و لــــا عــــارا
          مــــــتــــــی اتــــــوب مــــــن الــــــذنــــــب تـــــوبـــــتـــــی ذنـــــبـــــی
          مـــــتـــــی اجـــــار اذا الـــــعـــــشـــــق صـــــار لـــــی جـــــارا
          یـــــقـــــول عـــــقـــــلـــــی لـــــا تـــــبـــــدلـــــن هــــدی بــــردی
          امـــــــا قـــــــضــــــیــــــت بــــــه فــــــی هــــــلــــــاک اوطــــــارا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۹          
          چـــو انـــدرآیـــد یـــارم چـــه خـــوش بــود بــه خــدا
          چو گیرد او به کنارم چه خوش بود به خدا
          چـو شـیـر پـنجه نهد بر شکسته آهوی خویش
          کــه ای عــزیــز شـکـارم چـه خـوش بـود بـه خـدا
          گــــریــــزپــــای رهــــش را کــــشــــان کــــشــــان بـــبـــرنـــد
          بـــر آســـمــان چــهــارم چــه خــوش بــود بــه خــدا
          بـــدان دو نـــرگـــس مـــســـتـــش عـــظـــیـــم مــخــمــورم
          چــو بـشـکـنـنـد خـمـارم چـه خـوش بـود بـه خـدا
          چـــــو جـــــان زار بـــــلـــــادیـــــده بـــــا خـــــدا گــــویــــد
          کـه جـز تو هیچ ندارم چه خوش بود به خدا
          جــوابــش آیـد از آن سـو کـه مـن تـو را پـس از ایـن
          بـه هـیـچ کـس نـگـذارم چـه خوش بود به خدا
          شـــــب وصــــال بــــیــــایــــد شــــبــــم چــــو روز شــــود
          کـه روز و شـب نشمارم چه خوش بود به خدا
          چــو گــل شـکـفـتـه شـوم در وصـال گـلـرخ خـویـش
          رســد نــســیــم بــهـارم چـه خـوش بـود بـه خـدا
          بـــــیـــــابـــــم آن شـــــکـــــرســـــتـــــان بـــــی‌نـــــهـــــایــــت را
          که برد صبر و قرارم چه خوش بود به خدا
          امـــانـــتـــی کـــه بـــه نـــه چـــرخ در نـــمـــی‌گـــنــجــد
          بـه مـسـتـحـق بـسـپـارم چه خوش بود به خدا
          خــــراب و مــــســــت شـــوم در کـــمـــال بـــی‌خـــویـــشـــی
          نـه بـدروم نـه بـکارم چه خوش بود به خدا
          بـــه گـــفـــت هـــیــچ نــیــایــم چــو پــر بــود دهــنــم
          ســـر حــدیــث نــخــارم چــه خــوش بــود بــه خــدا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۰          
          ز بــامــداد ســعــادت ســه بــوســه داد مــرا
          کــه بــامــداد عــنــایــت خــجــســتــه بــاد مــرا
          بـــه یـــاد آر دلــا تــا چــه خــواب دیــدی دوش
          کــــه بــــامـــداد ســـعـــادت دری گـــشـــاد مـــرا
          مگر به خواب بدیدم که مه مرا برداشت
          بـــبـــرد بــر فــلــک و بــر فــلــک نــهــاد مــرا
          فــــــــتــــــــاده دیـــــــدم دل را خـــــــراب در راهـــــــش
          تــرانــه گــویــان کــایــن دم چــنـیـن فـتـاد مـرا
          مــیـان عـشـق و دلـم پـیـش کـارهـا بـوده‌سـت
          کــــه انــــدک انــــدک آیــــدهـــمـــی بـــه یـــاد مـــرا
          اگــر نــمــود بــه ظــاهـر کـه عـشـق زاد ز مـن
          هــمــی‌بــدان بــه حــقــیـقـت کـه عـشـق زاد مـرا
          ایـــا پـــدیـــد صـــفــاتــت نــهــان چــو جــان ذاتــت
          بــه ذات تــو کــه تـویـی جـمـلـگـی مـراد مـرا
          هــمــی‌رســد ز تــوام بــوســه و نــمــی‌بــیــنــم
          ز پــرده‌هــای طــبــیــعــت کــه ایــن کـی داد مـرا
          مـــبـــر وظـــیـــفـــه رحــمــت کــه در فــنــا افــتــم
          فــــغــــان بــــرآورم آن جــــا کــــه داد داد مــــرا
          بـه جـای بـوسـه اگـر خـود مـرا رسـد دشنام
          خــوشــم کــه حــادثــه کــردســت اوسـتـاد مـرا
          

 

۰۳ تیر ۹۸ ، ۱۳:۴۸ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۱۹۶

غزل شمارهٔ ۱۹۶          
          در جــــــنـــــبـــــش انـــــدرآور زلـــــف عـــــبـــــرفـــــشـــــان را
          در رقــــــص انــــــدرآور جــــــان‌هـــــای صـــــوفـــــیـــــان را
          خــورشــیـد و مـاه و اخـتـر رقـصـان بـگـرد چـنـبـر
          مـــا در مـــیـــان رقـــصــیــم رقــصــان کــن آن مــیــان را
          لـــطـــف تـــو مـــطـــربــانــه از کــمــتــریــن تــرانــه
          در چــــــــرخ انــــــــدرآرد صــــــــوفـــــــی آســـــــمـــــــان را
          بــــاد بــــهــــار پــــویــــان آیـــد تـــرانـــه گـــویـــان
          خـــنـــدان کـــنـــد جــهــان را خــیــزان کــنــد خــزان را
          بـــس مـــار یـــار گـــردد گـــل جـــفـــت خــار گــردد
          وقــــت نــــثــــار گــــردد مــــر شــــاه بــــوســـتـــان را
          هـــر دم ز بـــاغ بــویــی آیــد چــو پــیــک ســویــی
          یــــعــــنــــی کــــه الــــصــــلـــا زن امـــروز دوســـتـــان را
          در سر خود روان شد بستان و با تو گوید
          در ســـر خــود روان شــو تــا جــان رســد روان را
          تـا غـنـچـه بـرگـشـایـد بـا سـرو سـر سـوسن
          لــــالــــه بــــشــــارت آرد مــــر بــــیـــد و ارغـــوان را
          تـــا ســـر هـــر نـــهــالــی از قــعــر بــر ســر آیــد
          مــــعــــراجــــیــــان نــــهــــاده در بــــاغ نــــردبـــان را
          مــرغــان و عــنــدلــیــبــان بــر شـاخـه‌هـا نـشـسـتـه
          چـــون بـــر خـــزیـــنـــه بــاشــد ادرار پــاســبــان را
          ایــن بــرگ چــون زبــان‌هــا ویــن مــیــوه‌هــا چــو دل‌هــا
          دل‌هــــا چــــو رو نــــمــــایــــد قـــیـــمـــت دهـــد زبـــان را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۷          
          ای بـــنـــده بـــازگــرد بــه درگــاه مــا بــیــا
          بــــشــــنــــو ز آســـمـــان‌هـــا حـــی عـــلـــی الـــصـــلـــا
          درهـــای گــلــســتــان ز پــی تــو گــشــاده‌ایــم
          در خـــــارزار چـــــنـــــد دوی ای بــــرهــــنــــه پــــا
          جــــــان را مــــــن آفــــــریـــــدم و دردیـــــش داده‌ام
          آن کـــس کـــه درد داده هـــمــو ســازدش دوا
          قــدی چــو ســرو خــواهــی در بــاغ عــشـق رو
          کــایــن چــرخ کــوژپـشـت کـنـد قـد تـو دوتـا
          بـاغـی که برگ و شاخش گویا و زنده‌اند
          بــاغــی کــه جـان نـدارد آن نـیـسـت جـان فـزا
          ای زنـــــده زاده چــــونــــی از گــــنــــد مــــردگــــان
          خود تاسه می نگیرد از این مردگان تو را
          هــر دو جــهــان پــر اســت ز حـی حـیـات بـخـش
          بـــا جـــان پـــنـــج روزه قـــنـــاعـــت مــکــن ز مــا
          جــــان‌هــــا شــــمــــار ذره مـــعـــلـــق هـــمـــی‌زنـــنـــد
          هــــر یــــک چــــو آفــــتــــاب در افــــلــــاک کــــبــــریـــا
          ایــــشــــان چــــو مـــا ز اول خـــفـــاش بـــوده‌انـــد
          خـفـاش شـمـس گـشـت از آن بـخـشـش و عـطا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۸          
          ای صـــوفـــیــان عــشــق بــدریــد خــرقــه‌هــا
          صـد جـامـه ضـرب کرد گل از لذت صبا
          کـز یـار دور مـانـد و گـرفـتـار خـار شـد
          زیـــن هــر دو درد رســت گــل از امــر ایــتــیــا
          از غــیــب رو نــمــود صــلــایــی زد و بـرفـت
          کـایـن راه کـوتـهـسـت گـرت نیست پا روا
          مـن هـم خـمـوش کـردم و رفـتـم عـقـیـب گـل
          از مــن سـلـام و خـدمـت ریـحـان و لـالـه را
          دل از سـخـن پـر آمد و امکان گفت نیست
          ای جـان صـوفـیـان بـگـشـا لـب به ماجرا
          زان حال‌ها بگو که هنوز آن نیامده‌ست
          چـون خـوی صـوفـیـان نـبـود ذکـر مـامـضی
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۹          
          ای خــان و مـان بـمـانـده و از شـهـر خـود جـدا
          شــــــاد آمــــــدیــــــت از ســــــفــــــر خـــــانـــــه خـــــدا
          روز از ســفـر بـه فـاقـه و شـب‌هـا قـرار نـی
          در عـــشـــق حـــج کـــعـــبـــه و دیــدار مــصــطــفــا
          مــالــیــده رو و ســیــنـه در آن قـبـلـه گـاه حـق
          در خــــانــــه خــــدا شــــده قــــد کــــان آمــــنـــســـا
          چــونــیــد و چــون بــدیــت در ایــن راه بـاخـطـر
          ایــــمــــن کــــنــــد خــــدای در ایــــن راه جــــمـــلـــه را
          در آســـــمـــــان ز غـــــلـــــغـــــل لــــبــــیــــک حــــاجــــیــــان
          تـــا عـــرش نـــعـــره‌هـــا و غـــریــوســت از صــدا
          جـان چـشـم تو ببوسد و بر پات سر نهد
          ای مــروه را بــدیــده و بــررفــتـه بـر صـفـا
          مــهـمـان حـق شـدیـت و خـدا وعـده کـرده اسـت
          مــهــمــان عـزیـز بـاشـد خـاصـه بـه پـیـش مـا
          جــان خــاک اشــتــری کــه کــشــد بــار حــاجـیـان
          تــــا مــــشــــعــــرالــــحــــرام و تــــا مــــنـــزل مـــنـــا
          بـــازآمـــده ز حـــج و دل آن جـــا شــده مــقــیــم
          جــان حــلــقـه را گـرفـتـه و تـن گـشـتـه مـبـتـلـا
          از شـــام ذات جــحــفــه و از بــصــره ذات عــرق
          بــاتــیــغ و بــاکــفــن شــده ایــن جــا کـه ربـنـا
          کوه صفا برآ به سر کوه رخ به بیت
          تـــکــبــیــر کــن بــرادر و تــهــلــیــل و هــم دعــا
          اکـــنـــون کـــه هـــفــت بــار طــوافــت قــبــول شــد
          انــــــدر مــــــقــــــام دو رکــــــعــــــت کــــــن قـــــدوم را
          وانــگــه بــرآ بــه مــروه و مــانــنــد ایــن بــکـن
          تـــا هـــفــت بــار و بــاز بــه خــانــه طــواف‌هــا
          تـــا روز تـــرویــه بــشــنــو خــطــبــه بــلــیــغ
          وانـــــگــــه بــــه جــــانــــب عــــرفــــات آی در صــــلــــا
          وانـگـه بـه مـوقـف آی و بـه قـرب جـبل بایست
          پــس بـامـداد بـار دگـر بـیـسـت هـم بـه جـا
          وان گــــاه روی ســــوی مــــنـــی آر و بـــعـــد از آن
          تـــا هـــفـــت بـــار مـــی‌زن و مـــی‌گـــیــر ســنــگ‌هــا
          از مــا ســلــام بــادا بــر رکــن و بــر حــطــیـم
          ای شـــــوق مـــــا بـــــه زمــــزم و آن مــــنــــزل وفــــا
          صــبــحــی بــود ز خــواب بــخــیــزیــم گـرد مـا
          از اذخـــر و خـــلـــیـــل بــه مــا بــو دهــد صــبــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۰          
          نــام شــتـر بـه تـرکـی چـه بـود بـگـو دوا
          نـام بـچه ش چه باشد او خود پیش دوا
          مــــا زاده قــــضـــا و قـــضـــا مـــادر هـــمـــه‌ســـت
          چــون کــودکــان دوان شــده‌ایــم از پــی قــضـا
          مـا شـیر از او خوریم و همه در پیش پریم
          گــــر شــــرق و غـــرب تـــازد ور جـــانـــب ســـمـــا
          طــبــل ســفــر ز دســت قــدم در ســفــر نــهــیــم
          در حـــفـــظ و در حـــمـــایـــت و در عـــصـــمــت خــدا
          در شـــهـــر و در بـــیـــابـــان هـــمــراه آن مــهــیــم
          ای جـــان غـــلـــام و بـــنـــده آن مـــاه خــوش لــقــا
          آن جــاســت شــهــر کــان شــه ارواح مــی‌کـشـد
          آن جــاســت خــان و مـان کـه بـگـویـد خـدا بـیـا
          کــوتــه شــود بــیــابــان چــون قـبـلـه او بـود
          پــیــش و ســپــس چــمــن بــود و ســرو دلـربـا
          کــوهــی کــه در ره آیــد هــم پــشــت خــم دهــد
          کـــــای قـــــاصــــدان مــــعــــدن اجــــلــــال مــــرحــــبــــا
          هــمــچــون حــریــر نــرم شــود ســنــگــلــاخ راه
          چــــون او بــــود قــــلــــاوز آن راه و پــــیــــشـــوا
          مـــا ســـایـــه وار در پــی آن مــه دوان شــدیــم
          ای دوســـــتـــــان هـــــمـــــدل و هـــــمـــــراه الـــــصـــــلـــــا
          دل را رفــیــق مــا کــنــد آن کـس کـه عـذر هـسـت
          زیــرا کــه دل ســبــک بــود و چـسـت و تـیـزپـا
          دل مصر می‌رود که به کشتیش وهم نیست
          دل مـــکـــه مـــی‌رود کـــه نـــجـــویـــد مــهــاره را
          از لــــنــــگــــی تــــنــــســــت و ز چــــالـــاکـــی دلـــســـت
          کـــز تـــن نـــجـــســـت حــق و ز دل جــســت آن وفــا
          امـــا کـــجـــاســـت آن تـــن هـــمـــرنـــگ جـــان شــده
          آب و گـــلـــی شـــده‌ســـت بـــر ارواح پـــادشـــا
          ارواح  خیره مانده که این شوره خاک بین
          از حـــد مـــا گـــذشــت و مــلــک گــشــت و مــقــتــدا
          چـه جـای مـقـتـدا کـه بـدان جـا کـه او رسید
          گــر پــا نــهــیــم پــیــش بـسـوزیـم در شـقـا
          ایـــن در گـــمـــان نـــبـــود در او طــعــن مــی‌زدیــم
          در هـــــیـــــچ آدمـــــی مـــــنـــــگــــر خــــوار ای کــــیــــا
          مــا هــمــچــو آب در گــل و ریــحــان روان شــویــم
          تـــا خـــاک‌هــای تــشــنــه ز مــا بــر دهــد گــیــا
          بــی دســت و پــاســت خــاک جــگــرگــرم بـهـر آب
          زیـــــــــــــن رو دوان دوان رود آن آب جـــــــــــــوی‌هـــــــــــــا
          پـــســـتـــان آب مــی خــلــد ایــرا کــه دایــه اوســت
          طـــفـــل نـــبـــات را طـــلـــبـــد دایـــه جـــا بـــه جـــا
          مــا را ز شــهــر روح چــنــیــن جــذب‌هــا کــشــیـد
          در صـــــد هـــــزار مـــــنـــــزل تــــا عــــالــــم فــــنــــا
          بــــاز از جــــهــــان روح رســـولـــان هـــمـــی‌رســـنـــد
          پـــــنـــــهـــــان و آشـــــکـــــار بـــــازآ بـــــه اقــــربــــا
          یــــاران نــــو گــــرفــــتــــی و مــــا را گــــذاشــــتــــی
          مـا بـی‌تـو نـاخـوشـیـم اگـر تـو خـوشـی ز ما
          ای خـــواجـــه ایـــن مـــلـــالــت تــو ز آه اقــربــاســت
          بــــا هــــر کـــی جـــفـــت گـــردی آنـــت کـــنـــد جـــدا
          خــامــوش کــن کــه هــمــت ایــشــان پــی تــوسـت
          تــــأثــــیــــر هــــمــــت‌ســــت تــــصــــاریــــف ابــــتــــلــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۱          
          شــب رفــت و هــم تــمــام نــشــد مـاجـرای مـا
          نـــاچـــار گـــفـــتـــنـــی‌ســـت تــمــامــی مــاجــرا
          والــــلــــه ز دور آدم تــــا روز رســــتــــخــــیـــز
          کــوتــه نــگــشــت و هــم نــشــود ایــن درازنــا
          امــا چــنــیــن نــمــایــد کــایــنــک تــمــام شـد
          چـــون تـــرک گــویــد اشــپــو مــرد رونــده را
          اشــپــوی تــرک چــیـسـت کـه نـزدیـک مـنـزلـی
          تــا گــرمــی و جــلــادت و قــوت دهــد تــو را
          چــون راه رفــتــنــی‌ســت تــوقــف هــلــاکــت‌سـت
          چــونــت قــنــق کــنـد کـه بـیـا خـرگـه انـدرآ
          صـاحـب مـروتی‌ست که جانش دریغ نیست
          لـــیـــکـــن گـــرت بـــگـــیــرد مــانــدی در ابــتــلــا
          بـــر تـــرک ظـــن بــد مــبــر و مــتــهــم مــکــن
          مــســتــیــز هــمــچــو هــنــدو بــشـتـاب هـمـرهـا
          کان جا در آتش است سه نعل از برای تو
          وان جـا بـه گـوش تـست دل خویش و اقربا
          نــگــذارد اشــتــیــاق کــریــمــان کـه آب خـوش
          انــــدر گــــلــــوی تــــو رود ای یــــار بــــاوفـــا
          گــر در عــســل نــشــیـنـی تـلـخـت کـنـنـد زود
          ور بـا وفـا تـو جـفـت شـوی گـردد آن جـفا
          خـامـوش بـاش و راه رو و ایـن یـقـیـن بدان
          ســـرگـــشـــتـــه دارد آب غـــریـــبــی چــو آســیــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۲          
          هــــــر روز بــــــامــــــداد ســــــلــــــام عـــــلـــــیـــــکـــــمـــــا
          آن جـــا کـــه شـــه نـــشـــیــنــد و آن وقــت مــرتــضــا
          دل ایــســتــاد پــیــشــش بــسـتـه دو دسـت خـویـش
          تـــا دســـت شـــاه بـــخـــشــد پــایــان زر و عــطــا
          جـــان مـــســـت کــاس و تــا ابــدالــدهــر گــه گــهــی
          بــر خــوان جــســم کــاســه نــهــد دل نــصــیـب مـا
          تــا زان نــصــیــب بــخــشــد دســت مــســیــح عـشـق
          مـــــر مـــــرده را ســـــعـــــادت و بـــــیـــــمــــار را دوا
          بـــــرگ تـــــمــــام یــــابــــد از او بــــاغ عــــشــــرتــــی
          هـــــم بـــــانـــــوا شـــــود ز طـــــرب چـــــنــــگــــل دوتــــا
          در رقــص گــشــتــه تــن ز نــواهــای تـن بـه تـن
          جــان خــود خــراب و مــســت در آن مــحــو و آن فــنــا
          زنـــدان شـــده بـــهـــشــت ز نــای و ز نــوش عــشــق
          قـــــاضــــی عــــقــــل مــــســــت در آن مــــســــنــــد قــــضــــا
          ســــــــوی مــــــــدرس خــــــــرد آیــــــــنــــــــد در ســــــــؤال
          کـــایـــن فـــتـــنـــه عـــظـــیـــم در اســلــام شــد چــرا
          مــــفــــتــــی عــــقــــل کــــل بــــه فــــتـــوی دهـــد جـــواب
          کـــــایـــــن دم قـــــیــــامــــت‌ســــت روا کــــو و نــــاروا
          در عــــیــــدگــــاه وصــــل بـــرآمـــد خـــطـــیـــب عـــشـــق
          بـــا ذوالـــفـــقـــار و گـــفـــت مــر آن شــاه را ثــنــا
          از بــــحــــر لــــامـــکـــان هـــمـــه جـــان‌هـــای گـــوهـــری
          کـــــرده نـــــثـــــار گـــــوهـــــر و مـــــرجــــان جــــان‌هــــا
          خــــاصــــان خــــاص و پــــردگــــیــــان ســــرای عـــشـــق
          صــف صــف نــشــسـتـه در هـوسـش بـر در سـرا
          چــون از شــکــاف پــرده بــر ایـشـان نـظـر کـنـد
          بـــس نـــعـــره‌هــای عــشــق بــرآیــد کــه مــرحــبــا
          می‌خواست سینه‌اش که سنایی دهد به چرخ
          ســـیـــنـــای ســـیـــنــه‌اش بــنــگــنــجــیــد در ســمــا
          هـــر چــار عــنــصــرنــد در ایــن جــوش هــمــچــو دیــک
          نـــــی نــــار بــــرقــــرار و نــــه خــــاک و نــــم هــــوا
          گـــــه خـــــاک در لـــــبـــــاس گـــــیـــــا رفـــــت از هــــوس
          گـــــه آب خـــــود هـــــوا شـــــد از بــــهــــر ایــــن ولــــا
          از راه روغــــــــــــنــــــــــــاس شـــــــــــده آب آتـــــــــــشـــــــــــی
          آتــــش شــــده ز عـــشـــق هـــوا هـــم در ایـــن فـــضـــا
          ارکــان بــه خــانـه خـانـه بـگـشـتـه چـو بـیـذقـی
          از بــهــر عــشــق شــاه نــه از لـهـو چـون شـمـا
          ای بـــی‌خـــبــر بــرو کــه تــو را آب روشــنــی‌ســت
          تـــــا وارهـــــد ز آب و گـــــلـــــت صـــــفـــــوت صـــــفـــــا
          زیـــــرا کـــــه طـــــالــــب صــــفــــت صــــفــــوت‌ســــت آب
          وان نـــیـــســـت جــز وصــال تــو بــا قــلــزم ضــیــا
          ز آدم اگـــــر بـــــگـــــردی او بــــی‌خــــدای نــــیــــســــت
          ابــــــلــــــیــــــس وار ســــــنـــــگ خـــــوری از کـــــف خـــــدا
          آری خـــــــدای نـــــــیـــــــســـــــت ولـــــــیـــــــکــــــن خــــــدای را
          ایــــن ســــنــــتـــی‌ســـت رفـــتـــه در اســـرار کـــبـــریـــا
          چــــون پــــیــــش آدم از دل و جــــان و بــــدن کــــنـــی
          یــک ســجــده‌ای بــه امــر حـق از صـدق بـی‌ریـا
          هـر سـو کـه تـو بـگـردی از قـبـلـه بـعـد از آن
          کــــعــــبــــه بــــگـــردد آن ســـو بـــهـــر دل تـــو را
          مــــجــــمــــوع چـــون نـــبـــاشـــم در راه پـــس ز مـــن
          مــــجــــمــــوع چــــون شــــونــــد رفــــیـــقـــان بـــاوفـــا
          دیــوارهـای خـانـه چـو مـجـمـوع شـد بـه نـظـم
          آن گـــــاه اهـــــل خـــــانـــــه در او جــــمــــع شــــد دلــــا
          چــون کــیــســه جــمــع نـبـود بـاشـد دریـده درز
          پــس سـیـم جـمـع چـون شـود از وی یـکـی بـیـا
          مـجـمـوع چون شوم چو به تبریز شد مقیم
          شــمــس الــحـقـی کـه او شـد سـرجـمـع هـر عـلـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۳          
          آمـــــــد بـــــــهــــــار خــــــرم آمــــــد نــــــگــــــار مــــــا
          چــون صــد هــزار تــنــگ شــکــر در کــنــار مـا
          آمـــد مـــهـــی کـــه مــجــلــس جــان زو مــنــورســت
          تــا بــشــکــنــد ز بــاده گــلــگــون خــمــار مـا
          شـــــاد آمـــــدی بـــــیــــا و مــــلــــوکــــانــــه آمــــدی
          ای ســـرو گـــلـــســـتـــان چــمــن و لــالــه زار مــا
          پـایـنـده بـاش ای مـه و پـایـنـده عـمر باش
          در بــــیــــشــــه جــــهــــان ز بـــرای شـــکـــار مـــا
          دریـا بـه جـوش از تـو کـه بـی‌مثل گوهری
          کـــهـــســـار در خـــروش کـــه ای یـــار غـــار مــا
          در روز بــــــزم ســـــاقـــــی دریـــــاعـــــطـــــای مـــــا
          در روز رزم شــــیــــر نــــر و ذوالــــفــــقـــار مـــا
          چــونــی در ایــن غــریـبـی و چـونـی در ایـن سـفـر
          بـــرخـــیـــز تـــا رویـــم بـــه ســوی دیــار مــا
          ما را به مشک و خم و سبوها قرار نیست
          مـــا را کـــشـــان کـــنـــیـــد ســـوی جــویــبــار مــا
          سـوی پـری رخـی کـه بر آن چشم‌ها نشست
          آرام عـــــــقــــــل مــــــســــــت و دل بــــــی‌قــــــرار مــــــا
          شــد مــاه در گــدازش ســوداش هــمــچــو مــا
          شــــــــد آفــــــــتــــــــاب از رخ او یـــــــادگـــــــار مـــــــا
          ای رونــــق صــــبــــاح و صــــبــــوح ظــــریـــف مـــا
          وی دولــــت پــــیــــاپــــی بــــیــــش از شـــمـــار مـــا
          هـر چـنـد سـخـت مـسـتـی سـسـتـی مـکـن بگیر
          کـارزد بـه هـر چـه گـویـی خـمـر و خـمار ما
          جــــامــــی چـــو آفـــتـــاب پـــرآتـــش بـــگـــیـــر زود
          درکـــش بـــه روی چـــون قــمــر شــهــریــار مــا
          ایــن نــیــم کــاره مــانــد و دل مــن ز کــار شـد
          کـــار او کـــنـــد کـــه هـــســت خــداونــدگــار مــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۴          
          سـر بـر گـریـبـان درسـت صـوفـی اسـرار را
          تـــا چـــه بـــرآرد ز غـــیـــب عـــاقــبــت کــار را
          می که به خم حقست راز دلش مطلق‌ست
          لــیـک بـر او هـم دق‌سـت عـاشـق بـیـدار را
          آب چـــو خـــاکــی بــده بــاد در آتــش شــده
          عــشــق بـه هـم بـرزده خـیـمـه ایـن چـار را
          عشق  که چادرکشان در پی آن سرخوشان
          بـــر فـــلـــک بــی‌نــشــان نــور دهــد نــار را
          حــــلــــقـــه ایـــن در مـــزن لـــاف قـــلـــنـــدر مـــزن
          مـــرغ نـــه‌ای پـــر مــزن قــیــر مــگــو قــار را
          حـرف مـرا گـوش کـن بـاده جـان نـوش کـن
          بـیـخـود و بـی‌هـوش کـن خـاطـر هشیار را
          پــیــش ز نــفــی وجــود خــانــه خــمـار بـود
          قـــبـــلـــه خــود ســاز زود آن در و دیــوار را
          مــســت شــود نـیـک مـسـت از مـی جـام الـسـت
          پـــر کـــن از مـــی پـــرســت خــانــه خــمــار را
          داد خـداونـد دیـن شـمـس حـق‌ست این ببین
          ای شـــده تــبــریــز چــیــن آن رخ گــلــنــار را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۵          
          چــــنــــد گـــریـــزی ز مـــا چـــنـــد روی جـــا بـــه جـــا
          جــان تــو در دســت مــاســت هــمــچــو گــلــوی عـصـا
          چـــنـــد بـــکـــردی طـــواف گـــرد جـــهـــان از گـــزاف
          زیــــن رمــــه پــــر ز لـــاف هـــیـــچ تـــو دیـــدی وفـــا
          روز دو سـه‌ای زحـیـر گـرد جـهـان گـشـتـه گیر
          هـمـچـو سـگـان مـرده گـیـر گـرسـنـه و بـی‌نـوا
          مــرده دل و مــرده جــو چــون پـسـر مـرده شـو
          از کــــفــــن مــــرده ایــــســــت در تـــن تـــو آن قـــبـــا
          زنــده نــدیــدی کــه تــا مــرده نــمــایــد تـو را
          چـــنـــد کـــشـــی در کـــنـــار صـــورت گـــرمــابــه را
          دامـــن تـــو پـــرســـفـــال پـــیــش تــو آن زر و مــال
          بـــــاورم آنـــــگـــــه کــــنــــی کــــه اجــــل آرد فــــنــــا
          گــویــی کــه زر کــهـن مـن چـه کـنـم بـخـش کـن
          مـــن بـــه ســـمـــا مـــی‌روم نـــیــســت زر آن جــا روا
          جـــغـــد نـــه‌ای بـــلـــبـــلـــی از چـــه در ایــن مــنــزلــی
          باغ و چمن را چه شد سبزه و سرو و صبا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۶          
          ای هـمـه خـوبی تو را پس تو کرایی که را
          ای گــل در بــاغ مــا پـس تـو کـجـایـی کـجـا
          سـوسـن بـا صـد زبـان از تـو نـشـانـم نـداد
          گـــفـــت رو از مـــن مـــجـــو غـــیـــر دعـــا و ثـــنـــا
          از کـــف تـــو ای قـــمــر بــاغ دهــان پــرشــکــر
          وز کــف تــو بـی‌خـبـر بـا هـمـه بـرگ و نـوا
          سـرو اگـر سر کشید در قد تو کی رسید
          نـرگـس اگـر چشم داشت هیچ ندید او تو را
          مرغ اگر خطبه خواند شاخ اگر گل فشاند
          ســـبـــزه اگـــر تـــیـــز رانــد هــیــچ نــدارد دوا
          شـرب گـل از ابـر بود شرب دل از صبر بود
          ابــــر حــــریـــف گـــیـــاه صـــبـــر حـــریـــف صـــبـــا
          هـــر طـــرفـــی صـــف زده مـــردم و دیـــو و دده
          لـــیـــک در ایـــن مـــیـــکـــده پـــای نـــدارنـــد پـــا
          هـر طـرفـی‌ام بـجـو هـر چـه بـخـواهـی بـگـو
          ره نــــبــــری تــــار مــــو تــــا نـــنـــمـــایـــم هـــدی
          گـــــــرم شـــــــود روی آب از تـــــــپــــــش آفــــــتــــــاب
          بــــاز هــــمــــش آفــــتــــاب بـــرکـــشـــد انـــدر عـــلـــا
          بـربـردش خرد خرد تا که ندانی چه برد
          صــــاف بــــدزدد ز درد شــــعــــشـــعـــه دلـــربـــا
          زیـن سـخـن بـوالـعـجـب بـسـتـم مـن هر دو لب
          لـــیـــک فـــلـــک جـــمــلــه شــب مــی‌زنــدت الــصــلــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۷          
          ای کـــه بـــه هـــنـــگـــام درد راحـــت جــانــی مــرا
          وی کــه بــه تـلـخـی فـقـر گـنـج روانـی مـرا
          آن چـه نـبـردسـت وهـم عـقـل نـدیـدسـت و فـهـم
          از تــو بــه جــانــم رســیــد قــبــلــه ازانـی مـرا
          از کـــرمــت مــن بــه نــاز مــی‌نــگــرم در بــقــا
          کــــی بـــفـــریـــبـــد شـــهـــا دولـــت فـــانـــی مـــرا
          نــــغــــمــــت آن کــــس کــــه او مـــژده تـــو آورد
          گــر چـه بـه خـوابـی بـود بـه ز اغـانـی مـرا
          در رکـــعـــات نـــمـــاز هـــســـت خـــیـــال تـــو شــه
          واجـــب و لـــازم چـــنـــانـــک ســبــع مــثــانــی مــرا
          در گــنـه کـافـران رحـم و شـفـاعـت تـو راسـت
          مـــــهـــــتــــری و ســــروری ســــنــــگ دلــــانــــی مــــرا
          گـــر کـــرم لـــایـــزال عـــرضـــه کـــنــد مــلــک‌هــا
          پـــیـــش نـــهـــد جــمــلــه‌ای کــنــز نــهــانــی مــرا
          سجده کنم من ز جان روی نهم من به خاک
          گـــویـــم از ایـــن‌هـــا هـــمـــه عــشــق فــلــانــی مــرا
          عــــمــــر ابــــد پــــیــــش مــــن هـــســـت زمـــان وصـــال
          زانــــک نــــگــــنــــجــــد در او هـــیـــچ زمـــانـــی مـــرا
          عــمــر اوانــی‌ســت و وصــل شـربـت صـافـی در آن
          بـــی تـــو چـــه کـــار آیـــدم رنـــج اوانـــی مـــرا
          بــیــســت هــزار آرزو بــود مــرا پــیــش از ایـن
          در هـــوســـش خــود نــمــانــد هــیــچ امــانــی مــرا
          از مــــدد لــــطــــف او ایــــمــــن گــــشــــتـــم از آنـــک
          گـــویـــد ســـلـــطـــان غـــیــب لــســت تــرانــی مــرا
          گــوهــر مــعــنــی اوســت پــر شـده جـان و دلـم
          اوســت اگــر گــفــت نــیــسـت ثـالـث و ثـانـی مـرا
          رفــت وصـالـش بـه روح جـسـم نـکـرد الـتـفـات
          گـــر چـــه مـــجـــرد ز تــن گــشــت عــیــانــی مــرا
          پــیــر شــدم از غــمــش لــیــک چــو تـبـریـز را
          نـــام بـــری بـــازگـــشـــت جــمــلــه جــوانــی مــرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۸          
          از جـــــــــــــــــــهــــــــــــــــــت ره زدن راه درآرد مــــــــــــــــــرا
          تـــــا بــــه کــــف رهــــزنــــان بــــازســــپــــارد مــــرا
          آنـــــک زنـــــد هـــــر دمـــــی راه دو صـــــد قـــــافـــــلــــه
          مـــن چـــه زنـــم پـــیـــش او او بــه چــه آرد مــرا
          مــن ســر و پــا گــم کــنــم دل ز جـهـان بـرکـنـم
          گــر نــفــســی او بـه لـطـف سـر بـنـخـارد مـرا
          او ره خــــوش مــــی‌زنـــد رقـــص بـــر آن مـــی‌کـــنـــم
          هـــــــر دم بــــــازی نــــــو عــــــشــــــق بــــــرآرد مــــــرا
          گـه بـه فـسـوس او مـرا گـویـد کـنجی نشین
          چـونـک نـشـیـنـم بـه کنج خود به درآرد مرا
          ز اول امـــــروزم او مـــــی‌بـــــپـــــرانـــــد چـــــو بـــــاز
          تا که چه گیرد به من بر کی گمارد مرا
          هــمــت مــن هــمــچــو رعــد نــکــتــه مــن هــمـچـو ابـر
          قـــطــره چــکــد ز ابــر مــن چــون بــفــشــارد مــرا
          ابـــــر مـــــن از بـــــامـــــداد دارد از آن بـــــحــــر داد
          تــا کــه ز رعــد و ز بـاد بـر کـی بـبـارد مـرا
          چـــــونـــــک بـــــبـــــارد مـــــرا یـــــاوه نـــــدارد مــــرا
          در کــــف صــــد گــــون نــــبــــات بـــازگـــذارد مـــرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۰۹          
          ای در مــــــا را زده شــــــمــــــع ســـــرایـــــی درآ
          خــــانــــه دل آن تــــوســـت خـــانـــه خـــدایـــی درآ
          خانه ز تو تافته‌ست روشنیی یافته‌ست
          ای دل و جــان جــای تــو ای تــو کــجــایـی درآ
          ای صـــــنـــــم خــــانــــگــــی مــــایــــه دیــــوانــــگــــی
          ای هـمـه خـوبـی تـو را پـس تـو کـرایی درآ
          

 

غزل شمارهٔ ۲۱۰          
          گـــر نـــه تـــهـــی بـــاشــدی بــیــشــتــریــن جــوی‌هــا
          خـــواجـــه چـــرا مــی‌دود تــشــنــه در ایــن کــوی‌هــا
          خم که در او باده نیست هست خم از باد پر
          خـــــم پــــر از بــــاد کــــی ســــرخ کــــنــــد روی‌هــــا
          هـــســـت تـــهـــی خـــارهـــا نـــیـــســـت در او بــوی گــل
          کـــور بـــجـــویـــد ز خـــار لـــطـــف گـــل و بـــوی‌هــا
          بـــــا طـــــلـــــب آتـــــشــــیــــن روی چــــو آتــــش بــــبــــیــــن
          بـــــر پـــــی دودش بـــــرو زود در ایـــــن ســــوی‌هــــا
          در حـــجـــب مـــشـــک مـــوی روی بـــبـــیـــن اه چــه روی
          آنــــــک خـــــدایـــــش بـــــشـــــســـــت دور ز روشـــــوی‌هـــــا
          بــر رخ او پــرده نــیــســت جـز کـه سـر زلـف او
          گـــاه چـــو چـــوگـــان شـــود گـــاه شــود گــوی‌هــا
          از غــــــــلــــــــط عــــــــاشــــــــقــــــــان از تــــــــبـــــــش روی او
          صـــــورت او مـــــی‌شـــــود بـــــر ســـــر آن مـــــوی‌هـــــا
          هــی کــه بــســی جـان‌هـا مـوی بـه مـو بـسـتـه‌انـد
          چــون مــگــســان شــســتــه‌انــد بــر سـر چـربـوی‌هـا
          بــــاده چــــو از عـــقـــل بـــرد رنـــگ نـــدارد رواســـت
          حـسـن تـو چـون یـوسـفـیـست تا چه کنم خوی‌ها
          آهــوی آن نــرگــســش صــیــد کــنــد جـز کـه شـیـر
          راســــت شــــود روح چــــون کــــژ کــــنــــد ابـــروی‌هـــا
          مــــفــــخــــر تــــبــــریـــزیـــان شـــمـــس حـــق بـــی‌زیـــان
          تـوی بـه تـو عـشـق تـوست باز کن این توی‌ها
          

 

۰۲ تیر ۹۸ ، ۱۹:۳۵ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۱۸۱

غزل شمارهٔ ۱۸۱          
          دل چــــو دانــــه مــــا مــــثــــال آســــیــــا
          آســیــا کــی دانــد ایــن گــردش چـرا
          تـن چـو سـنـگ و آب او انـدیـشـه‌هـا
          ســــنــــگ گـــویـــد آب دانـــد مـــاجـــرا
          آب گــــویـــد آســـیـــابـــان را بـــپـــرس
          کــو فــکـنـد انـدر نـشـیـب ایـن آب را
          آســیــابــان گــویـدت کـای نـان خـوار
          گـر نـگـردد ایـن کـه باشد نانبا
          ماجرا بسیار خواهد شد خمش
          از خــدا واپـرس تـا گـویـد تـو را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۲          
          در مـــــیـــــان عــــاشــــقــــان عــــاقــــل مــــبــــا
          خـاصـه در عـشـق چـنـیـن شـیـریـن لـقا
          دور بـــــادا عـــــاقــــلــــان از عــــاشــــقــــان
          دور بـــادا بـــوی گـــلـــخـــن از صـــبـــا
          گـــر درآیــد عــاقــلــی گــو راه نــیــســت
          ور درآیــــد عـــاشـــقـــی صـــد مـــرحـــبـــا
          عــقــل تــا تــدبــیــر و انــدیــشــه کــنـد
          رفـتـه بـاشـد عـشـق تـا هـفـتـم سـمـا
          عــقــل تــا جــویـد شـتـر از بـهـر حـج
          رفــتـه بـاشـد عـشـق بـر کـوه صـفـا
          عــــشــــق آمــــد ایــــن دهــــانـــم را گـــرفـــت
          که گذر از شعر و بر شعرا برآ
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۳          
          ای دل رفـــــتـــــه ز جـــــا بـــــازمـــــیـــــا
          به فنا ساز و در این ساز میا
          روح را عــــالــــم ارواح بـــه اســـت
          قــــالــــب از روح بــــپــــرداز مــــیــــا
          انــدر آبـی کـه بـدو زنـده شـد آب
          خــــــویــــــش را آب درانــــــداز مــــــیــــــا
          آخـــــر عـــــشــــق بــــه از اول اوســــت
          تــــو ز آخــــر ســــوی آغــــاز مــــیــــا
          تـا فـسرده نشوی همچو جماد
          هـــــم در آن آتـــــش بــــگــــداز مــــیــــا
          بـــــشـــــنـــــو آواز روان‌هــــا ز عــــدم
          چـــو عـــدم هـــیـــچ بــه آواز مــیــا
          راز کـــــآواز دهـــــد راز نـــــمــــانــــد
          مـــــــده آواز تـــــــو ای راز مـــــــیـــــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۴          
          مــــن رســــیــــدم بـــه لـــب جـــوی وفـــا
          دیــــدم آن جــــا صـــنـــمـــی روح فـــزا
          ســـپـــه او هـــمــه خــورشــیــدپــرســت
          همچو خورشید همه بی‌سر و پا
          بــــشــــنــــو از آیــــت قــــرآن مــــجــــیـــد
          گـــر تـــو بـــاور نـــکــنــی قــول مــرا
          قــــد وجــــدت امــــراه تــــمــــلــــکــــهـــم
          اوتـــــیـــــت مــــن کــــل شــــیء و لــــهــــا
          چــونــک خـورشـیـد نـمـودی رخ خـود
          سـجـده دادیـش چـو سایه همه را
          مــن چــو هــدهــد بــپـریـدم بـه هـوا
          تــا رســیــدم بــه در شــهــر سـبـا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۵          
          از بـس کـه ریـخـت جـرعـه بـر خاک ما ز بالا
          هــــــــر ذره خــــــــاک مــــــــا را آورد در عـــــــلـــــــالـــــــا
          سـیـنـه شـکـاف گـشـتـه دل عـشـق باف گشته
          چون شیشه صاف گشته از جام حق تعالی
          اشـکـوفـه‌هـا شـکـفـتـه وز چـشـم بـد نـهـفـتـه
          غـــیـــرت مــرا بــگــفــتــه مــی خــور دهــان مــیــالــا
          ای جــــان چــــو رو نـــمـــودی جـــان و دلـــم ربـــودی
          چــون مــشــتـری تـو بـودی قـیـمـت گـرفـت کـالـا
          ابـــــــرت نـــــــبـــــــات بـــــــارد جــــــورت حــــــیــــــات آرد
          درد تـــو خـــوش گـــوارد تـــو درد را مـــپـــالــا
          ای عــشــق بـا تـوسـتـم وز بـاده تـو مـسـتـم
          وز تـــو بـــلـــنـــد و پــســتــم وقــت دنــا تــدلــی
          مــــاهـــت چـــگـــونـــه خـــوانـــم مـــه رنـــج دق دارد
          ســــروت اگــــر بــــخــــوانــــم آن راســــتــــســــت الـــا
          ســــرو احــــتــــراق دارد مــــه هـــم مـــحـــاق دارد
          جـــز اصـــل اصـــل جـــان‌هـــا اصـــلـــی نـــدارد اصـــلــا
          خــورشــیــد را کـسـوفـی مـه را بـود خـسـوفـی
          گــر تــو خــلــیــل وقـتـی ایـن هـر دو را بـگـو لـا
          گـویـنـد جـمـلـه یـاران بـاطـل شـدنـد و مردند
          بــاطــل نــگــردد آن کــو بــر حــق کــنــد تـولـا
          ایــن خــنــده‌هــای خـلـقـان بـرقـیـسـت دم بـریـده
          جـــز خـــنــده‌ای کــه بــاشــد در جــان ز رب اعــلــا
          آب حـــیـــات حـــقـــســـت وان کـــو گــریــخــت در حــق
          هـــم روح شــد غــلــامــش هــم روح قــدس لــالــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۶          
          ای مــــــیــــــرآب بــــــگــــــشــــــا آن چــــــشــــــمـــــه روان را
          تــا چــشــم‌هــا گــشــایـد ز اشـکـوفـه بـوسـتـان را
          آب حــــیـــات لـــطـــفـــت در ظـــلـــمـــت دو چـــشـــم اســـت
          زان مــــردمــــک چــــو دریــــا کــــردســــت دیــــدگــــان را
          هــرگــز کــســی نــرقــصــد تــا لــطـف تـو نـبـیـنـد
          کــانــدر شــکــم ز لــطــفــت رقـص اسـت کـودکـان را
          انـدر شـکـم چـه بـاشـد و انـدر عدم چه باشد
          کــانــدر لــحــد ز نــورت رقــص اســت اســتــخـوان را
          بـــر پـــرده‌هـــای دنــیــا بــســیــار رقــص کــردیــم
          چــــابــــک شــــویــــد یـــاران مـــر رقـــص آن جـــهـــان را
          جـــان‌هـــا چــو مــی‌بــرقــصــد بــا کــنــدهــای قــالــب
          خـــاصـــه چـــو بـــســکــلــانــد ایــن کــنــده گــران را
          پــــــس ز اول ولــــــادت بــــــودیــــــم پـــــای کـــــوبـــــان
          در ظــــلــــمــــت رحـــم‌هـــا از بـــهـــر شـــکـــر جـــان را
          پــس جــمــلــه صــوفــیــانــیــم از خــانــقـه رسـیـده
          رقــــصــــان و شــــکـــرگـــویـــان ایـــن لـــوت رایـــگـــان را
          ایــــن لــــوت را اگــــر جــــان بـــدهـــیـــم رایـــگـــانـــســـت
          خـود چـیـسـت جـان صـوفـی ایـن گـنـج شـایـگـان را
          چـــون خــوان ایــن جــهــان را ســرپــوش آســمــانــســت
          از خـــوان حـــق چـــه گـــویـــم زهــره بــود زبــان را
          مـــا صــوفــیــان راهــیــم مــا طــبــل خــوار شــاهــیــم
          پـــایـــنـــده دار یـــا رب ایـــن کــاســه را و خــوان را
          در کـاسـه‌هـای شـاهـان جـز کـاسـه شـسـت مـا نی
          هــــر خــــام درنــــیــــابــــد ایــــن کــــاســـه را و نـــان را
          از کــــاســــه‌هــــای نــــعــــمــــت تــــا کــــاســــه مـــلـــوث
          پــیــش مــگــس چــه فــرق اسـت آن نـنـگ مـیـزبـان را
          وان کس که کس بود او ناخورده و چشیده
          گــــه مــــی‌گــــزد زبــــان را گــــه مــــی‌زنــــد دهــــان را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۷          
          از ســـیـــنـــه پـــاک کــردم افــکــار فــلــســفــی را
          در دیــــده جــــای کــــردم اشــــکـــال یـــوســـفـــی را
          نــــادر جــــمـــال بـــایـــد کـــانـــدر زبـــان نـــیـــایـــد
          تــــا ســــجـــده راســـت آیـــد مـــر آدم صـــفـــی را
          طــوری چــگــونــه طــوری نــوری چـگـونـه نـوری
          هر لحظه نور بخشد صد شمع منطفی را
          خـــورشــیــد چــون بــرآیــد هــر ذره رو نــمــایــد
          نـــــوری دگـــــر بـــــبـــــایـــــد ذرات مـــــخـــــتــــفــــی را
          اصــــــــل وجـــــــودهـــــــا او دریـــــــای جـــــــودهـــــــا او
          چـــون صـــیـــد مــی‌کــنــد او اشــیــاء مــنــتــفــی را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۸          
          ایـن جـا کـسـیـسـت پـنـهـان خـود را مـگـیـر تنها
          بـس تـیـز گـوش دارد مـگـشـا بـه بـد زبان را
          بـــر چـــشـــمــه ضــمــیــرت کــرد آن پــری وثــاقــی
          هــــر صــــورت خــــیـــالـــت از وی شـــدســـت پـــیـــدا
          هـر جـا کـه چـشـمه باشد باشد مقام پریان
          بـــااحـــتـــیـــاط بــایــد بــودن تــو را در آن جــا
          ایــن پــنـج چـشـمـه حـس تـا بـر تـنـت روانـسـت
          ز اشــراق آن پــری دان گــه بـسـتـه گـاه مـجـری
          وان پـنـج حـس بـاطـن چـون وهم و چون تصور
          هم پنج چشمه می‌دان پویان به سوی مرعی
          هــر چــشــمــه را دو مــشــرف پــنــجــاه مـیـرابـنـد
          صـــورت بـــه تـــو نـــمــایــنــد انــدر زمــان اجــلــا
          زخـــمـــت رســـد ز پـــریـــان گـــر بـــاادب نـــبــاشــی
          کـایـن گونه شهره پریان تندند و بی‌محابا
          تــقــدیــر مــی‌فــریــبــد تـدبـیـر را کـه بـرجـه
          مــکــرش گــلــیــم بــرده از صــد هــزار چــون مــا
          مــرغــان در قـفـس بـیـن در شـسـت مـاهـیـان بـیـن
          دل‌هـــای نـــوحـــه گـــر بـــیـــن زان مــکــرســاز دانــا
          دزدیــده چــشــم مــگــشـا بـر هـر بـت از خـیـانـت
          تـــا نـــفــکــنــد ز چــشــمــت آن شــهــریــار بــیــنــا
          مـانـدسـت چـنـد بـیـتـی ایـن چـشـمـه گـشـت غـایـر
          بـرجـوشـد آن ز چـشـمـه خـون بـرجـهـیم فردا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۹          
          آمــــد بــــهــــار جــــان‌هــــا ای شــــاخ تـــر بـــه رقـــص آ
          چــون یــوســف انــدرآمــد مــصــر و شــکـر بـه رقـص آ
          ای شـــــاه عـــــشـــــق پــــرور مــــانــــنــــد شــــیــــر مــــادر
          ای شـــــیـــــرجـــــوش دررو جـــــان پـــــدر بـــــه رقـــــص آ
          چــــــوگــــــان زلــــــف دیــــــدی چــــــون گــــــوی دررســــــیــــــدی
          از پــا و ســر بــریــدی بــی‌پــا و ســر بـه رقـص آ
          تـــیـــغـــی بـــه دســـت خـــونـــی آمـــد مـــرا کـــه چـــونــی
          گفتم بیا که خیر است گفتا نه شر به رقص آ
          از عـــــشـــــق تـــــاجـــــداران در چـــــرخ او چـــــو بـــــاران
          آن جــا قــبــا چــه بــاشـد ای خـوش کـمـر بـه رقـص آ
          ای مـــســـت هــســت گــشــتــه بــر تــو فــنــا نــبــشــتــه
          رقـــعـــه فـــنـــا رســـیـــده بـــهــر ســفــر بــه رقــص آ
          در دســــــت جــــــام بــــــاده آمــــــد بــــــتــــــم پـــــیـــــاده
          گــر نــیــســتــی تــو مـاده زان شـاه نـر بـه رقـص آ
          پـــــــــایـــــــــان جـــــــــنـــــــــگ آمـــــــــد آواز چـــــــــنـــــــــگ آمــــــــد
          یـــــوســـــف ز چـــــاه آمــــد ای بــــی‌هــــنــــر بــــه رقــــص آ
          تا  چند وعده باشد وین سر به سجده باشد
          هـــجـــرم بـــبـــرده بـــاشـــد دنـــگ و اثـــر بــه رقــص آ
          کـــــی بـــــاشـــــد آن زمـــــانــــی گــــویــــد مــــرا فــــلــــانــــی
          کــای بــی‌خــبــر فــنــا شــو ای بــاخــبــر بــه رقـص آ
          طــــــــاووس مــــــــا درآیــــــــد وان رنــــــــگ‌هـــــــا بـــــــرآیـــــــد
          بــا مــرغ جــان ســرایــد بــی‌بـال و پـر بـه رقـص آ
          کــــور و کــــران عــــالــــم دیــــد از مــــســــیــــح مــــرهــــم
          گــفـتـه مـسـیـح مـریـم کـای کـور و کـر بـه رقـص آ
          مــخــدوم شــمــس دیــن اســت تــبـریـز رشـک چـیـن اسـت
          انــدر بــهــار حــســنــش شــاخ و شــجـر بـه رقـص آ
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۰          
          بـــا آن کـــه مـــی‌رســانــی آن بــاده بــقــا را
          بـی تـو نـمـی‌گـوارد ایـن جام باده ما را
          مطرب قدح رها کن زین گونه ناله‌ها کن
          جـانـا یـکـی بـهـا کـن آن جـنـس بـی‌بـهـا را
          آن عــــشــــق ســــلــــســــلــــت را وان آفــــت دلــــت را
          آن چـــاه بـــابـــلـــت را وان کـــان ســحــرهــا را
          بــازآر بــار دیــگــر تــا کـار مـا شـود زر
          از ســـر بـــگـــیـــر از ســـر آن عــادت وفــا را
          دیـو شـقـا سرشته از لطف تو فرشته
          طــغــرای تــو نـبـشـتـه مـر مـلـکـت صـفـا را
          در نــورت ای گــزیــده‌ای بــر فـلـک رسـیـده
          مـن دم بـه دم بـدیـده انـوار مـصـطـفا را
          چـون بـسـته گشت راهی شد حاصل من آهی
          شـد کـوه هـمـچو کاهی از عشق کهربا را
          از شـمـس دیـن چـون مـه تـبـریـز هـسـت آگـه
          بـشـنـو دعا و گه گه آمین کن این دعا را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۱          
          بـیـدار کـن طـرب را بـر مـن بـزن تو خود را
          چــشــمــی چـنـیـن بـگـردان کـوری چـشـم بـد را
          خـود را بـزن تـو بـر مـن ایـنـسـت زنـده کردن
          بــر مــرده زن چــو عــیــســی افـسـون مـعـتـمـد را
          ای رویــت از قــمــر بــه آن رو بــه روی مــن نـه
          تــا بــنــده دیــده بــاشــد صــد دولــت ابـد را
          در واقــعــه بــدیــدم کــز قــنــد تـو چـشـیـدم
          بـا آن نـشـان کـه گفتی این بوسه نام زد را
          جـان فـرشـته بودی یا رب چه گشته بودی
          کــز چــهــره مــی‌نــمــودی لــم یــتــخــذ ولــد را
          چـون دسـت تـو کـشـیـدم صـورت دگـر نـدیدم
          بــی هـوشـیـی بـدیـدم گـم کـرده مـر خـرد را
          جـــــام چـــــو نـــــار درده بـــــی‌رحــــم وار درده
          تـا گـم شوم ندانم خود را و نیک و بد را
          ایــن بـار جـام پـر کـن لـیـکـن تـمـام پـر کـن
          تا چشم سیر گردد یک سو نهد حسد را
          درده مـــــــیـــــــی ز بـــــــالـــــــا در لــــــا الــــــه الــــــا
          تـــا روح الــه بــیــنــد ویــران کــنــد جــســد را
          از قــــالــــب نـــمـــدوش رفـــت آیـــنـــه خـــرد خـــوش
          چــنـدانـک خـواهـی اکـنـون مـی‌زن تـو ایـن نـمـد را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۲          
          بـــشـــکـــن ســـبـــو و کـــوزه ای مـــیـــرآب جــان‌هــا
          تـا وا شـود چـو کـاسه در پیش تو دهان‌ها
          بـــر گـــیـــجـــگـــاه مـــا زن ای گـــیـــجــی خــردهــا
          تــا وارهــد بــه گــیـجـی ایـن عـقـل ز امـتـحـان‌هـا
          نــاقــوس تــن شـکـسـتـی نـامـوس عـقـل بـشـکـن
          مـــگـــذار کـــان مـــزور پـــیـــدا کـــنـــد نــشــان‌هــا
          ور جــــادویــــی نــــمــــایــــد بــــنــــدد زبـــان مـــردم
          تــو چــون عــصـای مـوسـی بـگـشـا بـرو زبـان‌هـا
          عاشق خموش خوشتر دریا به جوش خوشتر
          چــون آیــنــه‌ســت خـوشـتـر در خـامـشـی بـیـان‌هـا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۳          
          جــانــا قــبــول گــردان ایــن جــســت و جــوی مــا را
          بــنــده و مـریـد عـشـقـیـم بـرگـیـر مـوی مـا را
          بــی ســاغـر و پـیـالـه درده مـیـی چـو لـالـه
          تـــا گـــل ســـجـــود آرد ســـیـــمـــای روی مـــا را
          مــخــمــور و مــسـت گـردان امـروز چـشـم مـا را
          رشــــک بــــهــــشـــت گـــردان امـــروز کـــوی مـــا را
          مــا کـان زر و سـیـمـیـم دشـمـن کـجـاسـت زر را
          از مــــا رســــد ســــعــــادت یـــار و عـــدوی مـــا را
          شــمـع طـراز گـشـتـیـم گـردن دراز گـشـتـیـم
          فــحــل و فــراخ کــردی زیــن مــی گــلـوی مـا را
          ای آب زنــــــدگــــــانــــــی مــــــا را ربــــــود ســــــیــــــلـــــت
          اکـــنـــون حـــلـــال بــادت بــشــکــن ســبــوی مــا را
          گــر خــوی مــا نــدانــی از لــطــف بــاده واجــو
          هـمـخـوی خـویـش کـردسـت آن بـاده خوی ما را
          گر بحر می بریزی ما سیر و پر نگردیم
          زیـــرا نـــگـــون نـــهـــادی در ســـر کــدوی مــا را
          مــهــمــان دیــگــر آمــد دیــکـی دگـر بـه کـف کـن
          کـایـن دیگ بس نیاید یک کاسه شوی ما را
          نــک جــوق جـوق مـسـتـان در مـی‌رسـنـد بـسـتـان
          مــخــمـور چـون نـیـابـد چـون یـافـت بـوی مـا را
          تــرک هــنــر بــگــویــد دفــتــر هــمــه بــشــویــد
          گـــر بـــشـــنـــود عـــطـــارد ایــن طــرقــوی مــا را
          سـیـلـی خـورنـد چـون دف در عـشق فخرجویان
          زخــمــه بـه چـنـگ آور مـی‌زن سـه تـوی مـا را
          بـس کـن کـه تـلـخ گـردد دنـیـا بر اهل دنیا
          گــر بـشـنـونـد نـاگـه ایـن گـفـت و گـوی مـا را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۴          
          خــــواهــــم گـــرفـــتـــن اکـــنـــون آن مـــایـــه صـــور را
          دامــــی نــــهــــاده‌ام خــــوش آن قــــبــــلـــه نـــظـــر را
          دیـــوار گـــوش دارد آهـــســـتـــه‌تـــر ســـخــن گــو
          ای عــــــقـــــل بـــــام بـــــررو ای دل بـــــگـــــیـــــر در را
          اعـــدا کـــه در کـــمـــیــنــنــد در غــصــه هــمــیــنــنــد
          چـــون بـــشـــنـــونــد چــیــزی گــویــنــد هــمــدگــر را
          گــر ذره‌هــا نــهــانــنــد خــصــمــان و دشــمــنــانــنــد
          در قـعـر چـه سـخـن گـو خـلـوت گـزین سحر را
          ای جــــان چـــه جـــای دشـــمـــن روزی خـــیـــال دشـــمـــن
          در خـــــانـــــه دلـــــم شـــــد از بـــــهــــر رهــــگــــذر را
          رمــزی شـنـیـد زیـن سـر زو پـیـش دشـمـنـان شـد
          می‌خواند یک به یک را می‌گفت خشک و تر را
          زان روز مـــــا و یـــــاران در راه عـــــهـــــد کــــردیــــم
          پــنــهــان کـنـیـم سـر را پـیـش افـکـنـیـم سـر را
          مــا نــیــز مــردمــانــیــم نــی کـم ز سـنـگ کـانـیـم
          بـــی زخـــم‌هـــای مـــیـــتـــیـــن پـــیـــدا نـــکـــرد زر را
          دریـای کـیـسـه بـسـتـه تـلـخ و ترش نشسته
          یـــعـــنـــی خـــبـــر نـــدارم کـــی دیـــده‌ام گـــهــر را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۹۵          
          شهوت که با تو رانند صدتو کنند جان را
          چــون بــا زنــی بــرانــی ســســتــی دهــد مــیــان را
          زیـــرا جـــمـــاع مـــرده تـــن را کـــنـــد فـــســرده
          بـــنـــگـــر بـــه اهـــل دنـــیـــا دریـــاب ایــن نــشــان را
          مـیـران و خـواجـگـانـشـان پـژمـرده اسـت جانشان
          خــاک ســیــاه بــر ســر ایــن نــوع شــاهـدان را
          دررو بــه عــشــق دیــنــی تــا شــاهـدان بـبـیـنـی
          پـــــــرنــــــور کــــــرده از رخ آفــــــاق آســــــمــــــان را
          بـــخـــشـــد بـــت نـــهـــانــی هــر پــیــر را جــوانــی
          زان آشـــــــیــــــان جــــــانــــــی ایــــــنــــــســــــت ارغــــــوان را
          خـامـش کـنـی وگـر نـی بـیـرون شـوم از ایـن جـا
          کــــز شـــومـــی زبـــانـــت مـــی‌پـــوشـــد او دهـــان را
          

 

۰۲ تیر ۹۸ ، ۱۲:۳۳ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۱۶۸

غزل شمارهٔ ۱۶۸          
          ای بـرویـیـده بـه نـاخـواسـت بـه مـانـند گیا
          چون تو را نیست نمک خواه برو خواه بیا
          هـر کـه را نـیـسـت نـمـک گـر چـه نـماید خدمت
          خـــدمــت او بــه حــقــیــقــت هــمــه زرقــســت و ریــا
          بــرو ای غــصــه دمــی زحــمــت خــود کــوتــه کـن
          بـــاده عـــشـــق بـــیـــا زود کـــه جـــانـــت بـــزیــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۹          
          رو تــرش کــن کــه هــمــه روتــرشــانــنــد ایــن جــا
          کــور شــو تــا نــخـوری از کـف هـر کـور عـصـا
          لـــنــگ رو چــونــک در ایــن کــوی هــمــه لــنــگــانــنــد
          لته بر پای بپیچ و کژ و مژ کن سر و پا
          زعــــفــــران بــــر رخ خــــود مــــال اگــــر مــــه رویــــی
          روی خـــوب ار بـــنـــمـــایـــی بـــخـــوری زخـــم قــفــا
          آیــــنــــه زیــــر بــــغــــل زن چــــو بــــبـــیـــنـــی زشـــتـــی
          ور نـــــه بـــــدنـــــام کـــــنـــــی آیــــنــــه را ای مــــولــــا
          تــا کــه هــشــیــاری و بــا خـویـش مـدارا مـی‌کـن
          چـونـک سـرمـسـت شـدی هـر چه که بادا بادا
          ســـاغـــری چــنــد بــخــور از کــف ســاقــی وصــال
          چــونــک بــر کــار شــدی بـرجـه و در رقـص درآ
          گـــرد آن نـــقـــطــه چــو پــرگــار هــمــی‌زن چــرخــی
          ایــن چــنـیـن چـرخ فـریـضـه‌سـت چـنـیـن دایـره را
          بــازگــو آنــچ بــگــفــتــی کــه فــرامـوشـم شـد
          ســـلـــم الـــلـــه عـــلـــیـــک ای مـــه و مـــه پـــاره مــا
          ســـلـــم الـــلـــه عـــلــیــک ای هــمــه ایــام تــو خــوش
          ســـلـــم الـــلـــه عـــلـــیـــک ای دم یـــحـــیـــی الــمــوتــی
          چــشــم بــد دور از آن رو کــه چــو بـربـود دلـی
          هـــیــچ ســودش نــکــنــد چــاره و لــا حــول و لــا
          مـــا بـــه دریـــوزه حـــســن تــو ز دور آمــده‌ایــم
          مــــاه را از رخ پـــرنـــور بـــود جـــود و ســـخـــا
          مـــاه بـــشـــنـــود دعـــای مـــن و کــف‌هــا بــرداشــت
          پـــیـــش مـــاه تـــو و مـــی‌گــفــت مــرا نــیــز مــهــا
          مــه و خــورشــیــد و فــلــک‌هــا و مــعــانــی و عـقـول
          سـوی مـا مـحـتـشـمـانـنـد و بـه سـوی تو گدا
          غــیــرتــت لــب بــگــزیــد و بـه دلـم گـفـت خـمـوش
          دل مـــن تــن زد و بــنــشــســت و بــیــفــکــنــد لــوا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۰          
          تـــا بـــه شـــب ای عــارف شــیــریــن نــوا
          آن مـــــــــــــایـــــــــــــی آن مـــــــــــــایــــــــــــی آن مــــــــــــا
          تــا بــه شــب امــروز مــا را عــشــرتــسـت
          الــــــصــــــلــــــا ای پـــــاکـــــبـــــازان الـــــصـــــلـــــا
          درخــــــرام ای جــــــان جـــــان هـــــر ســـــمـــــاع
          مــــه لـــقـــایـــی مـــه لـــقـــایـــی مـــه لـــقـــا
          در مــــــیــــــان شــــــکــــــران گـــــل ریـــــز کـــــن
          مـــــرحـــــبـــــا ای کـــــان شــــکــــر مــــرحــــبــــا
          عــــمــــر را نــــبــــود وفــــا الــــا تـــو عـــمـــر
          بــــــاوفــــــایــــــی بــــــاوفـــــایـــــی بـــــاوفـــــا
          بــس غــریــبــی بــس غــریـبـی بـس غـریـب
          از کـــــجـــــایــــی از کــــجــــایــــی از کــــجــــا
          بـا کـه مـی‌بـاشـی و هـمراز تو کیست
          بـــــا خــــدایــــی بــــا خــــدایــــی بــــا خــــدا
          ای گـــــزیــــده نــــقــــش از نــــقــــاش خــــود
          کــــی جــــدایــــی کــــی جــــدایــــی کـــی جـــدا
          بـــا هـــمـــه بـــیـــگـــانـــه‌ای و بـــا غـــمـــش
          آشــــنــــایــــی آشــــنــــایــــی آشــــنــــایـــی آشـــنـــا
          جــــزو جــــزو تــــو فـــکـــنـــده در فـــلـــک
          ربــــــــــــنــــــــــــا و ربــــــــــــنــــــــــــا و ربــــــــــــنـــــــــــا
          دل شـــکـــســـتـــه هــیــن چــرایــی بــرشــکــن
          قــــــلــــــب‌هــــــا و قــــــلــــــب‌هــــــا و قــــــلــــــب‌هـــــا
          آخـــــــــر ای جـــــــــان اول هـــــــــر چـــــــــیـــــــــز را
          مــــنــــتــــهــــایــــی مــــنــــتــــهــــایـــی مـــنـــتـــهـــا
          یـــوســـفـــا در چـــاه شـــاهـــی تــو ولــیــک
          بـــــی لــــوایــــی بــــی‌لــــوایــــی بــــی‌لــــوا
          چـــاه را چـــون قــصــر قــیــصــر کــرده‌ای
          کــــیــــمـــیـــایـــی کـــیـــمـــیـــایـــی کـــیـــمـــیـــا
          یــک ولــی کــی خــوانــمــت کــه صــد هـزار
          اولــــــــیــــــــایــــــــی اولــــــــیــــــــایـــــــی اولـــــــیـــــــا
          حـــشـــرگـــاه هـــر حـــســـیـــنـــی گــر کــنــون
          کـــــربـــــلـــــایـــــی کـــــربـــــلـــــایـــــی کـــــربــــلــــا
          مــشــک را بــربــنــد ای جــان گــر چـه تـو
          خوش سقایی خوش سقایی خوش سقا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۱          
          چـــــون نــــمــــایــــی آن رخ گــــلــــرنــــگ را
          از طـــــــرب در چــــــرخ آری ســــــنــــــگ را
          بـار دیـگـر سـر بـرون کـن از حجاب
          از بــــــــرای عــــــــاشــــــــقــــــــان دنــــــــگ را
          تــا کــه دانــش گـم کـنـد مـر راه را
          تــا کــه عـاقـل بـشـکـنـد فـرهـنـگ را
          تا که آب از عکس تو گوهر شود
          تـــا کـــه آتـــش واهـــلـــد مـــر جــنــگ را
          مــن نــخـواهـم مـاه را بـا حـسـن تـو
          وان دو ســـــه قـــــنـــــدیــــلــــک آونــــگ را
          مــــن نــــگـــویـــم آیـــنـــه بـــا روی تـــو
          آســــــمــــــان کــــــهــــــنــــــه پــــــرزنــــــگ را
          دردمـــــیـــــدی و آفــــریــــدی بــــاز تــــو
          شـــکـــل دیـــگـــر ایـــن جـــهـــان تــنــگ را
          در هـــــوای چــــشــــم چــــون مــــریــــخ او
          ســـاز ده ای زهـــره بـــاز آن چــنــگ را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۲          
          در مـــــیــــان عــــاشــــقــــان عــــاقــــل مــــبــــا
          خــاصــه انــدر عــشــق ایــن لـعـلـیـن قـبـا
          دور بـــــادا عــــاقــــلــــان از عــــاشــــقــــان
          دور بـــادا بـــوی گـــلـــخـــن از صـــبــا
          گــر درآیــد عــاقــلــی گــو راه نــیــســت
          ور درآیـــد عـــاشـــقـــی صـــد مـــرحـــبـــا
          مــجــلــس ایــثــار و عــقــل ســخــت گــیـر
          صـــرفــه انــدر عــاشــقــی بــاشــد وبــا
          نــــنــــگ آیــــد عــــشــــق را از نـــور عـــقـــل
          بــــد بــــود پـــیـــری در ایـــام صـــبـــا
          خـــانـــه بـــازآ عـــاشـــقـــا تـــو زوتــرک
          عــمــر خــود بــی‌عــاشــقـی بـاشـد هـبـا
          جان نگیرد شمس تبریزی به دست
          دســـت بـــر دل نـــه بــرون رو قــالــبــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۳          
          از یـــــکــــی آتــــش بــــرآوردم تــــو را
          در دگـــر آتـــش بـــگـــســتــردم تــو را
          از دل مــــن زاده‌ای هــــمـــچـــون ســـخـــن
          چون سخن آخر فروخوردم تو را
          بــــا مـــنـــی وز مـــن نـــمـــی‌داری خـــبـــر
          جـــادوم مـــن جـــادوی کـــردم تـــو را
          تـا نـیـفـتـد بـر جـمـالـت چـشـم بـد
          گـــوش مـــالــیــدم بــیــازردم تــو را
          دایــم اقــبــالــت جــوان شــد ز آنـچ داد
          ایــــن کــــف دســـت جـــوامـــردم تـــو را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۴          
          ز آتـــــش شـــــهــــوت بــــرآوردم تــــو را
          و انـــدر آتـــش بـــازگـــســـتـــردم تـــو را
          از دل مـــــن زاده‌ای هـــــمــــچــــون ســــخــــن
          چون سخن من هم فروخوردم تو را
          بــــا مــــنــــی وز مــــن نــــمــــی‌دانـــی خـــبـــر
          چــشــم بــسـتـم جـادوی کـردم تـو را
          تــا نــیــازارد تــو را هــر چــشــم بــد
          از بــــــــرای آن بــــــــیــــــــازردم تــــــــو را
          رو جـــوامـــردی کـــن و رحـــمـــت فـــشــان
          مـن بـه رحـمـت بـس جـوامـردم تو را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۵          
          از ورای ســــــر دل بــــــیــــــن شــــــیـــــوه‌هـــــا
          شــکــل مــجــنــون عــاشــقـان زیـن شـیـوه‌هـا
          عــــاشــــقــــان را دیـــن و کـــیـــش دیـــگـــرســـت
          اصـــل و فـــرع و ســـر آن دیـــن شــیــوه‌هــا
          دل ســـخـــن چـــیـــنـــســـت از چـــیــن ضــمــیــر
          وحـــی جـــویـــان انـــدر آن چـــیـــن شــیــوه‌هــا
          جان شده بی‌عقل و دین از بس که دید
          زان پــــــری تــــــازه آیـــــیـــــن شـــــیـــــوه‌هـــــا
          از دغــــــــا و مــــــــکــــــــر گــــــــونــــــــاگــــــــون او
          شـیـوه‌هـا گـم کـرده مـسـکـین شیوه‌ها
          پـــــرده دار روح مـــــا را قـــــصـــــه کــــرد
          زان صـنـم بـی‌کـبـر و بـی‌کـیـن شیوه‌ها
          شـــیـــوه‌هــا از جــســم بــاشــد یــا ز جــان
          ایـــن عـــجـــب بـــی آن و بــی ایــن شــیــوه‌هــا
          مــرد خــودبــیــن غــرقــه شــیــوه خـودسـت
          خــود نــبــیــنــد جــان خــودبــیــن شــیـوه‌هـا
          شـــمـــس تـــبـــریـــزی جـــوانـــم کـــرد بــاز
          تــا بــبــیــنــم بــعــد ســتــیــن شــیـوه‌هـا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۶          
          روح زیــتــونــیــســت عــاشــق نــار را
          نــار مــی‌جـویـد چـو عـاشـق یـار را
          روح زیـــتـــونـــی بـــیــفــزا ای چــراغ
          ای مـــعـــطـــل کـــرده دســت افــزار را
          جـان شـهـوانـی که از شهوت زهد
          دل نـــــــــــدارد دیـــــــــــدن دلـــــــــــدار را
          پس به علت دوست دارد دوست را
          بـــر امـــیـــد خـــلـــد و خــوف نــار را
          چـون شـکـسـتـی جـان ناری را ببین
          در پـــــــی او جــــــان پــــــرانــــــوار را
          گر  نبودی جان اخوان پس جهود
          کــی جــدا کــردی دو نــیـکـوکـار را
          جــان شـهـوت جـان اخـوان دان از آنـک
          نـــار بـــیــنــد نــور مــوســی وار را
          جـان شـهـوانـی‌سـت از بـی‌حـکـمـتی
          یـاوه کـرده نـطـق طـوطی وار را
          گــشــت بــیـمـار و زبـان تـو گـرفـت
          روی ســوی قــبــلــه کـن بـیـمـار را
          قـبـلـه شـمـس الدین تبریزی بود
          نـــــور دیـــــده مـــــر دل و دیــــدار را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۷          
          ای بــــــگــــــفــــــتــــــه در دلــــــم اســـــرارهـــــا
          وی بــــرای بــــنــــده پــــخـــتـــه کـــارهـــا
          ای خــــیــــالــــت غــــمــــگــــســـار ســـیـــنـــه‌هـــا
          ای جـــــــمـــــــالـــــــت رونـــــــق گـــــــلـــــــزارهـــــــا
          ای عــــطــــای دســــت شـــادی بـــخـــش تـــو
          دســـت ایـــن مـــســـکـــیــن گــرفــتــه بــارهــا
          ای کــــف چـــون بـــحـــر گـــوهـــرداد تـــو
          از کـــــف پـــــایـــــم بـــــکــــنــــده خــــارهــــا
          ای بــبــخــشــیــده بــســی سـرهـا عـوض
          چـــون دهـــنـــد از بـــهـــر تــو دســتــارهــا
          خود چه باشد هر دو عالم پیش تو
          دانـــــــــه افـــــــــتـــــــــاده از انـــــــــبـــــــــارهـــــــــا
          آفـــــــتـــــــاب فـــــــضـــــــل عــــــالــــــم پــــــرورت
          کــــــرده بــــــر هــــــر ذره‌ای ایــــــثــــــارهـــــا
          چــــاره‌ای نــــبــــود جــــز از بـــیـــچـــارگـــی
          گــر چــه حــیــلــه مــی‌کــنــیـم و چـاره‌هـا
          نــورهــای شــمــس تــبــریــزی چــو تـافـت
          ایـــــــمـــــــنــــــیــــــم از دوزخ و از نــــــارهــــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۸          
          مـــــی‌شـــــدی غـــــافـــــل ز اســــرار قــــضــــا
          زخــــم خــــوردی از ســـلـــحـــدار قـــضـــا
          ایـــن چـــه کـــار افـــتـــاد آخـــر نـــاگــهــان
          ایــن چــنــیــن بــاشــد چــنـیـن کـار قـضـا
          هــیــچ گــل دیــدی کــه خـنـدد در جـهـان
          کـــو نـــشـــد گــریــنــده از خــار قــضــا
          هــیــچ بــخــتــی در جــهــان رونـق گـرفـت
          کــو نــشــد مـحـبـوس و بـیـمـار قـضـا
          هـــیـــچ کـــس دزدیـــده روی عــیــش دیــد
          کـــــو نـــــشــــد آونــــگ بــــر دار قــــضــــا
          هـیـچ کـس را مکر و فن سودی نکرد
          پـــــیـــــش بـــــازی‌هـــــای مــــکــــار قــــضــــا
          ایــن قــضــا را دوســتــان خــدمــت کــنــنــد
          جـــان کـــنـــنـــد از صـــدق ایـــثــار قــضــا
          گر چه صورت مرد جان باقی بماند
          در عـــــنـــــایـــــت‌هــــای بــــســــیــــار قــــضــــا
          جـوز بـشـکـسـت و بـمـانده مغز روح
          رفــــــت در حــــــلــــــوا ز انــــــبــــــار قــــــضـــــا
          آنــک ســوی نــار شــد بــی‌مــغــز بـود
          مـــغـــز او پـــوســـیـــد از انـــکـــار قــضــا
          آنــک ســوی یــار شــد مــســعــود بـود
          مــغــز جـان بـگـزیـد و شـد یـار قـضـا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۷۹          
          گـر تـو عـودی سـوی ایـن مـجمر بیا
          ور بـــــرانــــنــــدت ز بــــام از در بــــیــــا
          یـوسـفـی از چـاه و زنـدان چـاره نـیست
          ســـوی زهــر قــهــر چــون شــکــر بــیــا
          گـــفـــتـــنـــت الـــلـــه اکـــبـــر رســـمـــی اســـت
          گـــــر تـــــو آن اکـــــبـــــری اکــــبــــر بــــیــــا
          چــون مــی احـمـر سـگـان هـم مـی‌خـورنـد
          گــر تـو شـیـری چـون مـی احـمـر بـیـا
          زر چـه جـویـی مـس خـود را زر بـسـاز
          گـر نـبـاشـد زر تـو سـیمین بر بیا
          اغــنــیــا خــشــک و فــقــیــران چـشـم تـر
          عــاشــقـا بـی‌شـکـل خـشـک و تـر بـیـا
          گــــر صــــفــــت‌هــــای مــــلـــک را مـــحـــرمـــی
          چــون مــلــک بــی‌مــاده و بــی‌نــر بــیـا
          ور صــــفــــات دل گــــرفــــتــــی در ســـفـــر
          هـمـچـو دل بـی‌پـا بـیـا بـی‌سـر بیا
          چـــون لـــب لـــعـــلـــش صـــلــایــی مــی‌دهــد
          گــر نــه‌ای چــون خــاره و مــرمــر بـیـا
          چون ز شمس الدین جهان پرنور شد
          ســوی تــبــریــز آ دلــا بــر ســر بــیـا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۸۰          
          ای تــــو آب زنـــدگـــانـــی فـــاســـقـــنـــا
          ای تــو دریــای مــعــانــی فــاســقــنــا
          مــــا ســـبـــوهـــای طـــلـــب آورده‌ایـــم
          سوی تو ای خضر ثانی فاسقنا
          مــــاهــــیـــان جـــان مـــا زنـــهـــارخـــواه
          از تــو ای دریــای جــانــی فــاســقـنـا
          از ره هـــــجــــر آمــــده و آورده مــــا
          عــجــز خــود را ارمـغـانـی فـاسـقـنـا
          داســتــان خــســروان بــشـنـیـده‌ایـم
          تــو فـزون از داسـتـانـی فـاسـقـنـا
          در گــمـان و وسـوسـه افـتـاده عـقـل
          زانـک تـو فـوق گـمـانـی فـاسـقـنـا
          نـیـم عـاقـل چـه زنـد بـا عشق تو
          تـــو جــنــون عــاقــلــانــی فــاســقــنــا
          کـعـبـه عـالـم ز تـو تـبـریـز شد
          شـمـس حـق رکـن یـمـانـی فـاسـقـنا
          

 

۳۱ خرداد ۹۸ ، ۰۲:۲۷ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۱۵۷

غزل شمارهٔ ۱۵۷          
          ای هـــــوس‌هـــــای دلــــم بــــاری بــــیــــا رویــــی نــــمــــا
          ای مـــراد و حـــاصـــلـــم بـــاری بـــیـــا رویـــی نـــمـــا
          مـشـکـل و شـوریده‌ام چون زلف تو چون زلف تو
          ای گـــشـــاد مـــشـــکـــلـــم بـــاری بــیــا رویــی نــمــا
          از ره و مـــنـــزل مـــگـــو دیـــگــر مــگــو دیــگــر مــگــو
          ای تـــو راه و مـــنـــزلـــم بـــاری بــیــا رویــی نــمــا
          درربــودی از زمــیــن یــک مــشــت گــل یـک مـشـت گـل
          در مــــیــــان آن گــــلــــم بــــاری بــــیــــا رویـــی نـــمـــا
          تـــا ز نـــیـــکـــی وز بـــدی مــن واقــفــم مــن واقــفــم
          از جـــمـــالـــت غـــافـــلـــم بـــاری بـــیـــا رویـــی نـــمــا
          تـا نـسـوزد عـقـل مـن در عـشـق تـو در عـشـق تو
          غـــافـــلـــم نـــی عـــاقـــلـــم بــاری بــیــا رویــی نــمــا
          شه صلاح الدین که تو هم حاضری هم غایبی
          ای عـــجـــوبـــه واصـــلـــم بـــاری بـــیـــا رویـــی نــمــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۸          
          امـــــتـــــزاج روح‌هـــــا در وقـــــت صـــــلــــح و جــــنــــگ‌هــــا
          بــا کــســی بـایـد کـه روحـش هـسـت صـافـی صـفـا
          چـــون تـــغـــیــیــر هــســت در جــان وقــت جــنــگ و آشــتــی
          آن نـه یـک روحـسـت تـنـهـا بـلـک گـشـتـسـتـنـد جـدا
          چــون بــخــواهـد دل سـلـام آن یـکـی هـمـچـون عـروس
          مــــــر زفــــــاف صــــــحــــــبــــــت دامــــــاد دشــــــمــــــن روی را
          بــاز چــون مــیـلـی بـود سـویـی بـدان مـانـد کـه او
          مــــــیــــــل دارد ســــــوی دامــــــاد لــــــطــــــیــــــف دلــــــربـــــا
          از نــــظــــرهــــا امــــتــــزاج و از ســــخــــن‌هـــا امـــتـــزاج
          وز حـــــکـــــایـــــت امـــــتـــــزاج و از فـــــکـــــر آمـــــیـــــزهـــــا
          هــــمــــچــــنــــانــــک امــــتــــزاج ظــــاهـــرســـت انـــدر رکـــوع
          وز تـــصـــافـــح وز عـــنـــاق و قـــبـــلــه و مــدح و دعــا
          بـــر تــفــاوت ایــن تــمــازج‌هــا ز مــیــل و نــیــم مــیــل
          وز ســــر کـــره و کـــراهـــت وز پـــی تـــرس و حـــیـــا
          آن رکـــــــوع بــــــاتــــــأنــــــی وان ثــــــنــــــای نــــــرم نــــــرم
          هــــم مــــراتــــب در مــــعـــانـــی در صـــورهـــا مـــجـــتـــبـــا
          ایــن هــمــه بــازیـچـه گـردد چـون رسـیـدی در کـسـی
          کش سما سجده‌اش برد وان عرش گوید مرحبا
          آن خـــداونـــد لـــطـــیـــف بـــنــده پــرور شــمــس دیــن
          کــــو رهــــانــــد مــــر شـــمـــا را زیـــن خـــیـــال بـــی‌وفـــا
          بـــا عـــدم تـــا چـــنـــد بـــاشـــی خـــایـــف و امـــیــدوار
          ایـــن هـــمـــه تـــأثـــیـــر خـــشـــم اوســـت تـــا وقــت رضــا
          هــســتــی جــان اوســت حــقــا چــونـک هـسـتـی زو بـتـافـت
          لـــاجـــرم در نـــیـــســـتـــی مـــی‌ســـاز بـــا قـــیـــد هــوا
          گـه بـه تـسـبـیـع هـوا و گـه بـه تـسـبـیع خیال
          گـه بـه تـسـبـیـع کـلـام و گـه بـه تسبیع لقا
          گــه خــیــال خــوش بــود در طــنــز هـمـچـون احـتـلـام
          گــه خــیــال بــد بــود هــمــچـون کـه خـواب نـاسـزا
          وانـــگــهــی تــخــیــیــل‌هــا خــوشــتــر از ایــن قــوم رذیــل
          ایــنــت هــســتــی کــو بــود کــمــتــر ز تــخــیــیــل عــمـا
          پــس از آن ســوی عــدم بــدتـر از ایـن از صـد عـدم
          ایــن عــدم‌هــا بــر مــراتــب بــود هــمــچـون کـه بـقـا
          تــــــا نــــــیــــــایــــــد ظــــــل مـــــیـــــمـــــون خـــــداونـــــدی او
          هــیــچ بــنــدی از تــو نــگــشــایــد یــقــیـن مـی‌دان دلـا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۹          
          ای ز مــــقـــدارت هـــزاران فـــخـــر بـــی‌مـــقـــدار را
          داد گـــلـــزار جـــمـــالـــت جـــان شـــیـــریــن خــار را
          ای مــــلــــوکــــان جــــهــــان روح بــــر درگــــاه تـــو
          در ســجــودافــتــادگــان و مــنــتــظـر مـر بـار را
          عــقــل از عــقــلــی رود هــم روح روحــی گـم کـنـد
          چــونــک طــنــبــوری ز عــشــقــت بـرنـوازد تـار را
          گـــر ز آب لـــطـــف تـــو نــم یــافــتــی گــلــزارهــا
          کــس نــدیــدی خــالــی از گــل سـال‌هـا گـلـزار را
          مـــحـــو مـــی‌گـــردد دلـــم در پـــرتـــو دلـــدار مــن
          مــــی‌نــــتــــانــــم فــــرق کــــردن از دلـــم دلـــدار را
          دایـــمـــا فـــخـــرســـت جـــان را از هـــوای او چـــنــان
          کــو ز مــســتــی مــی‌نــدانــد فــخــر را و عــار را
          هـــســـت غـــاری جـــان رهـــبــانــان عــشــقــت مــعــتــکــف
          کــرده رهــبــان مــبــارک پــر ز نــور ایــن غــار را
          گـر شـود عـالـم چو قیر از غصه هجران تو
          نـــخـــوتـــی دارد کـــه انــدرنــنــگــرد مــر قــار را
          چون عصای موسی بود آن وصل اکنون مار شد
          ای وصـــــال مــــوســــی وش انــــدرربــــا ایــــن مــــار را
          ای خـــداونــد شــمــس دیــن از آتــش هــجــران تــو
          رشــک نــور بــاقـی‌سـت صـد آفـریـن ایـن نـار را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۰          
          مــــــفــــــروشــــــیــــــد کـــــمـــــان و زره و تـــــیـــــغ زنـــــان را
          کــه ســزا نـیـسـت سـلـح‌هـا بـه جـز از تـیـغ زنـان را
          چــــه کــــنــــد بـــنـــده صـــورت کـــمـــر عـــشـــق خـــدا را
          چــه کــنــد عــورت مــســکــیـن سـپـر و گـرز و سـنـان را
          چــو مــیــان نــیــســت کــمــر را بــه کــجــا بــنــدد آخـر
          کــه وی از ســنــگ کــشــیــدن بــشــکــســتــســت مــیــان را
          زر و سـیـم و در و گـوهـر نـه کـه سـنـگـیـسـت مـزور
          ز پـــی ســـنـــگ کــشــیــدن چــو خــری ســاخــتــه جــان را
          مــنــشــیــن بــا دو ســه ابــلـه کـه بـمـانـی ز چـنـیـن ره
          تـــــو ز مــــردان خــــدا جــــو صــــفــــت جــــان و جــــهــــان را
          ســوی آن چــشــم نــظــر کــن کــه بــود مـسـت تـجـلـی
          کـــه در آن چـــشـــم بـــیـــابـــی گـــهـــر عـــیـــن و عـــیـــان را
          تو در آن سایه بنه سر که شجر را کند اخضر
          کــــه بــــدان جـــاســـت مـــجـــاری هـــمـــگـــی امـــن و امـــان را
          گـــذر از خـــواب بــرادر بــه شــب تــیــره چــو اخــتــر
          کـــه بـــه شـــب بـــایـــد جـــســتــن وطــن یــار نــهــان را
          بــه نــظــربــخـش نـظـر کـن ز مـیـش بـلـبـلـه تـر کـن
          ســــوی آن دور ســــفــــر کــــن چــــه کـــنـــی دور زمـــان را
          بــــپــــران تــــیــــر نــــظــــر را بــــه مــــؤثــــر ده اثــــر را
          تــــبــــع تــــیــــر نــــظــــر دان تــــن مــــانــــنــــد کــــمـــان را
          چــو عــدوایــد تــو گــردد چـو کـرم قـیـد تـو گـردد
          چــو یــقــیــن صــیــد تــو گــردد بــدران دام گــمـان را
          ســوی حـق چـون بـشـتـابـی تـو چـو خـورشـیـد بـتـابـی
          چــو چــنــان ســود بــیــابــی چـه کـنـی سـود و زیـان را
          هـــلـــه ای تـــرش چـــو آلـــو بـــشـــنـــو بـــانــگ تــعــالــوا
          کـــه گـــشـــادســـت بـــه دعـــوت مـــه جـــاویـــد دهـــان را
          مــن از ایـن فـاتـحـه بـسـتـم لـب خـود بـاقـی از او جـو
          کـــه درآکـــنـــد بـــه گـــوهـــر دهـــن فــاتــحــه خــوان را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۱          
          چــو فـرسـتـاد عـنـایـت بـه زمـیـن مـشـعـلـه‌هـا را
          کـه بـدر پـرده تـن را و بـبـیـن مشعله‌ها را
          تـو چـرا مـنـکـر نـوری مـگـر از اصـل تـو کوری
          وگـر از اصـل تـو دوری چـه از ایـن مـشـعله‌ها را
          خــردا چــنــد بــه هـوشـی خـردا چـنـد بـپـوشـی
          تـو عـزبـخـانـه مـه را تـو چـنـیـن مـشعله‌ها را
          بــنــگــر رزم جــهــان را بــنــگــر لــشـکـر جـان را
          کـه بـه مـردی بـگـشـادند کمین مشعله‌ها را
          تـــو اگـــر خـــواب درآیـــی ور از ایـــن بـــاب درآیـــی
          تـو بـدانـی و بـبـیـنـی بـه یـقین مشعله‌ها را
          تو صلاح دل و دین را چو بدان چشم ببینی
          بــه خــدا روح امــیــنــی و امــیــن مــشــعــلـه‌هـا را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۲          
          تــو مــرا جــان و جــهــانــی چــه کــنــم جــان و جــهــان را
          تـــو مـــرا گـــنـــج روانـــی چــه کــنــم ســود و زیــان را
          نــــفــــســــی یــــار شــــرابــــم نــــفــــســــی یــــار کــــبــــابـــم
          چــــو در ایــــن دور خــــرابــــم چــــه کــــنــــم دور زمــــان را
          ز هـــــمـــــه خـــــلـــــق رمـــــیـــــدم ز هـــــمـــــه بـــــازرهـــــیــــدم
          نــه نــهــانــم نــه بـدیـدم چـه کـنـم کـون و مـکـان را
          ز وصـــــال تـــــو خـــــمـــــارم ســـــر مـــــخـــــلـــــوق نــــدارم
          چو تو را صید و شکارم چه کنم تیر و کمان را
          چـــو مـــن انـــدر تـــک جـــویـــم چـــه روم آب چـــه جــویــم
          چــه تــوان گــفــت چــه گـویـم صـفـت ایـن جـوی روان را
          چــو نــهــادم ســر هــســتــی چــه کــشــم بـار کـهـی را
          چــو مــرا گــرگ شـبـان شـد چـه کـشـم نـاز شـبـان را
          چـه خـوشـی عـشق چه مستی چو قدح بر کف دستی
          خـــنـــک آن جـــا کـــه نـــشـــســـتــی خــنــک آن دیــده جــان را
          ز تــو هــر ذره جــهــانــی ز تــو هــر قــطــره چـو جـانـی
          چــو ز تــو یــافــت نــشـانـی چـه کـنـد نـام و نـشـان را
          جــــهــــت گـــوهـــر فـــایـــق بـــه تـــک بـــحـــر حـــقـــایـــق
          چــو بــه ســر بــایــد رفــتــن چــه کــنــم پــای دوان را
          بـــــه ســـــلـــــاح احـــــد تـــــو ره مـــــا را بـــــزدی تـــــو
          هــمــه رخــتــم ســتــدی تــو چــه دهــم بــاج سـتـان را
          ز شـــــعـــــاع مـــــه تـــــابـــــان ز خـــــم طــــره پــــیــــچــــان
          دل مــــن شــــد ســــبــــک ای جــــان بـــده آن رطـــل گـــران را
          مــــنــــگــــر رنــــج و بــــلــــا را بــــنــــگـــر عـــشـــق و ولـــا را
          مــــنــــگــــر جـــور و جـــفـــا را بـــنـــگـــر صـــد نـــگـــران را
          غـــــم را لـــــطـــــف لـــــقــــب کــــن ز غــــم و درد طــــرب کــــن
          هــــم از ایــــن خــــوب طــــلـــب کـــن فـــرج و امـــن و امـــان را
          بــــطـــلـــب امـــن و امـــان را بـــگـــزیـــن گـــوشـــه گـــران را
          بـــــــشـــــــنــــــو راه دهــــــان را مــــــگــــــشــــــا راه دهــــــان را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۳          
          بـــرویـــد ای حـــریـــفـــان بـــکــشــیــد یــار مــا را
          بــــه مــــن آوریــــد آخــــر صــــنــــم گـــریـــزپـــا را
          بـه تـرانـه‌هـای شـیـریـن بـه بهانه‌های زرین
          بـکـشـیـد سـوی خـانـه مـه خـوب خـوش لـقا را
          وگر  او به وعده گوید که دمی دگر بیایم
          هـمـه وعـده مـکـر بـاشـد بـفـریبد او شما را
          دم سخت گرم دارد که به جادوی و افسون
          بـــزنـــد گـــره بــر آب او و بــبــنــدد او هــوا را
          بــه مــبــارکــی و شــادی چــو نــگــار مـن درآیـد
          بــنــشــیــن نـظـاره مـی‌کـن تـو عـجـایـب خـدا را
          چــو جــمـال او بـتـابـد چـه بـود جـمـال خـوبـان
          کـــه رخ چـــو آفـــتـــابـــش بــکــشــد چــراغ‌هــا را
          بــرو ای دل ســبــک رو بـه یـمـن بـه دلـبـر مـن
          بـرسـان سـلـام و خـدمـت تو عقیق بی‌بها را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۴          
          چــو مــرا بــه ســوی زنــدان بــکـشـیـد تـن ز بـالـا
          ز مــــقــــربــــان حـــضـــرت بـــشـــدم غـــریـــب و تـــنـــهـــا
          بــه مــیــان حــبــس نــاگــه قــمــری مــرا قــریــن شـد
          کـــه فـــکـــنـــد در دمـــاغـــم هـــوســـش هـــزار ســـودا
          هــمــه کــس خــلــاص جــویــد ز بــلــا و حـبـس مـن نـی
          چـــه روم چــه روی آرم بــه بــرون و یــار ایــن جــا
          کــه بــه غــیــر کــنـج زنـدان نـرسـم بـه خـلـوت او
          کـــه نـــشـــد بـــه غـــیـــر آتــش دل انــگــبــیــن مــصــفــا
          نـظـری بـه سـوی خـویـشـان نـظـری برو پریشان
          نـــظـــری بـــدان تـــمـــنـــا نـــظــری بــدیــن تــمــاشــا
          چــو بــود حــریــف یــوســف نــرمـد کـسـی چـو دارد
          بـه مـیـان حـبـس بـسـتـان و کـه خـاصـه یـوسف ما
          بدود به چشم و دیده سوی حبس هر کی او را
          ز چــنــیــن شــکــرســتــانــی بــرســد چــنــیــن تــقـاضـا
          مــن از اخــتــران شــنــیــدم کــه کــســی اگــر بـیـابـد
          اثــــــری ز نــــــور آن مــــــه خـــــبـــــری کـــــنـــــیـــــد مـــــا را
          چــو بــدیــن گــهــر رســیــدی رســدت کــه از کــرامـت
          بــــنـــهـــی قـــدم چـــو مـــوســـی گـــذری ز هـــفـــت دریـــا
          خــبــرش ز رشــک جــان‌هــا نــرســد بــه مــاه و اخــتـر
          کــــه چـــو مـــاه او بـــرآیـــد بـــگـــدازد آســـمـــان‌هـــا
          خـــجـــلــم ز وصــف رویــش بــه خــدا دهــان بــبــنــدم
          چــــه بــــرد ز آب دریــــا و ز بــــحــــر مـــشـــک ســـقـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۵          
          اگـر آن مـیـی کـه خـوردی بـه سـحـر نـبـود گـیـرا
          بـــســـتـــان ز مـــن شـــرابــی کــه قــیــامــتــســت حــقــا
          چـــه تـــفـــرج و تـــمـــاشـــا کـــه رســـد ز جــام اول
          دومــش نــعــوذبــالــلــه چــه کــنــم صـفـت سـوم را
          غـــم و مـــصـــلـــحـــت نـــمـــانـــد هــمــه را فــرود رانــد
          پــس از آن خــدای دانــد کــه کـجـا کـشـد تـمـاشـا
          تــو اســیــر بــو و رنــگـی بـه مـثـال نـقـش سـنـگـی
          بــــجــــهـــی چـــو آب چـــشـــمـــه ز درون ســـنـــگ خـــارا
          بـــــده آن مـــــی رواقــــی هــــلــــه ای کــــریــــم ســــاقــــی
          چــو چـنـان شـوم بـگـویـم سـخـن تـو بـی‌مـحـابـا
          قــدحـی گـران بـه مـن ده بـه غـلـام خـویـشـتـن ده
          بــنــگــر کــه از خــمــارت نــگــران شـدم بـه بـالـا
          نگران شدم بدان سو که تو کرده‌ای مرا خو
          کــه روانــه بــاد آن جــو کــه روانــه شــد ز دریــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۶          
          چــمــنــی کــه تــا قــیــامــت گــل او بــه بـار بـادا
          صــنــمــی کــه بـر جـمـالـش دو جـهـان نـثـار بـادا
          ز بـــگـــاه مـــیــر خــوبــان بــه شــکــار مــی‌خــرامــد
          کـــه بـــه تـــیـــر غـــمــزه او دل مــا شــکــار بــادا
          به دو چشم من ز چشمش چه پیام‌هاست هر دم
          کـه دو چـشـم از پـیامش خوش و پرخمار بادا
          در زاهـــدی شــکــســتــم بــه دعــا نــمــود نــفــریــن
          کـــه بـــرو کـــه روزگــارت هــمــه بــی‌قــرار بــادا
          نـــه قـــرار مـــانـــد و نـــی دل بــه دعــای او ز یــاری
          کـه بـه خـون ماست تشنه که خداش یار بادا
          تــن مــا بــه مــاه مــانــد کــه ز عــشــق مــی‌گــدازد
          دل مــا چـو چـنـگ زهـره کـه گـسـسـتـه تـار بـادا
          بــه گــداز مــاه مــنــگــر بــه گــســســتــگـی زهـره
          تــو حــلــاوت غــمــش بــیــن کــه یــکــش هـزار بـادا
          چـه عـروسـیـسـت در جـان کـه جـهـان ز عکس رویش
          چــو دو دســت نــوعــروســان تــر و پــرنـگـار بـادا
          بــه عـذار جـسـم مـنـگـر کـه بـپـوسـد و بـریـزد
          به عذار جان نگر که خوش و خوش عذار بادا
          تــن تــیــره هــمــچــو زاغــی و جــهــان تــن زمــسـتـان
          کــه بــه رغــم ایـن دو نـاخـوش ابـدا بـهـار بـادا
          کـه قـوام ایـن دو نـاخـوش بـه چـهـار عنصر آمد
          کــه قــوام بــنــدگــانــت بــه جـز ایـن چـهـار بـادا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۶۷          
          کـی بـپـرسـد جـز تـو خـسـته و رنجور تو را
          ای مـــســـیـــح از پـــی پـــرســیــدن رنــجــور بــیــا
          دســت خــود بــر سـر رنـجـور بـنـه کـه چـونـی
          از گـنـاهـش بـمـیـنـدیـش و بـه کـیـن دسـت مـخا
          آنــک خــورشــیــد بــلــا بـر سـر او تـیـغ زدسـت
          گــســتــران بــر ســر او ســایـه احـسـان و رضـا
          ایـن مـقـصـر بـه دو صد رنج سزاوار شدست
          لیک زان لطف به جز عفو و کرم نیست سزا
          آن  دلی را که به صد شیر و شکر پروردی
          مــچــشــانــش پــس از آن هــر نــفــســی زهــر جــفــا
          تـــا تــو بــرداشــتــه‌ای دل ز مــن و مــســکــن مــن
          بـنـد بـشـکـسـت و درآمـد سـوی مـن سـیـل بـلـا
          تـو شـفـایـی چـو بـیـایـی خـوش و رو بـنـمـایی
          ســــپــــه رنــــج گــــریــــزنـــد و نـــمـــایـــنـــد قـــفـــا
          بــه طــبــیــبــش چــه حــوالــه کــنــی ای آب حــیــات
          از هـــمـــان جــا کــه رســد درد هــمــان جــاســت دوا
          هـمـه عـالـم چـو تـنـنـد و تـو سـر و جـان هـمه
          کـی شـود زنـده تـنـی کـه سـر او گـشـت جدا
          ای تــو ســرچــشــمــه حــیــوان و حــیــات هــمــگــان
          جـوی مـا خـشـک شـده‌ست آب از این سو بگشا
          جــز از ایــن چــنــد ســخـن در دل رنـجـور بـمـانـد
          تــا نــبــیــنــد رخ خــوب تــو نــگــویـد بـه خـدا
          

 

 

۲۹ خرداد ۹۸ ، ۲۱:۰۴ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۱۴۸

غزل شمارهٔ ۱۴۸          
          از پـــــی شــــمــــس حــــق و دیــــن دیــــده گــــریــــان مــــا
          از پــــــی آن آفــــــتـــــابـــــســـــت اشـــــک چـــــون بـــــاران مـــــا
          کـــشـــتـــی آن نـــوح کـــی بـــیـــنـــیـــم هـــنـــگـــام وصــال
          چــــونــــک هـــســـتـــی‌هـــا نـــمـــانـــد از پـــی طـــوفـــان مـــا
          جسم ما پنهان شود در بحر باد اوصاف خویش
          رو نـــمـــایـــد کـــشـــتـــی آن نـــوح بـــس پـــنـــهــان مــا
          بـحـر و هـجـران رو نـهـد در وصـل و سـاحل رو دهد
          پـــس بـــرویـــد جــمــلــه عــالــم لــالــه و ریــحــان مــا
          هــــر چــــه مــــی‌بــــاریــــد اکــــنـــون دیـــده گـــریـــان مـــا
          ســـر آن پـــیـــدا کـــنـــد صـــد گـــلـــشـــن خـــنـــدان مـــا
          شـرق و غـرب ایـن زمـیـن از گـلـسـتـان یـک سـان شود
          خـــار و خــس پــیــدا نــبــاشــد در گــل یــک ســان مــا
          زیـــر هـــر گـــلـــبـــن نـــشـــســتــه مــاه رویــی زهــره رخ
          چـــــنـــــگ عـــــشـــــرت مـــــی‌نــــوازد از پــــی خــــاقــــان مــــا
          هــر زمـان شـهـره بـتـی بـیـنـی کـه از هـر گـوشـه‌ای
          جـــــام مـــــی را مـــــی‌دهــــد در دســــت بــــادســــتــــان مــــا
          دیــــده نــــادیــــده مــــا بــــوســــه دیــــده زان بـــتـــان
          تــــا ز حــــیــــرانــــی گــــذشــــتــــه دیــــده حــــیــــران مـــا
          جـــان ســـودا نـــعـــره زن‌هـــا ایـــن بـــتـــان ســـیـــمـــبـــر
          دل گــــود احــــســــنــــت عــــیــــش خــــوب بــــی‌پـــایـــان مـــا
          خــــاک تــــبــــریــــزســـت انـــدر رغـــبـــت لـــطـــف و صـــفـــا
          چـــون صـــفـــای کـــوثــر و چــون چــشــمــه حــیــوان مــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۴۹          
          خـــدمـــت شـــمـــس حـــق و دیـــن یــادگــارت ســاقــیــا
          بـــاده گـــردان چـــیـــســـت آخـــر داردارت ســـاقـــیــا
          ســـاقـــی گـــلـــرخ ز مـــی ایـــن عــقــل مــا را خــار نــه
          تــا بــگــردد جــمــلــه گــل ایــن خـارخـارت سـاقـیـا
          جام چون طاووس پران کن به گرد باغ بزم
          تـا چـو طـاووسـی شـود ایـن زهـر و مـارت ساقیا
          کــار را بــگــذار مــی را بــار کــن بــر اســب جــام
          تــا ز کــیــوان بـگـذرد ایـن کـار و بـارت سـاقـیـا
          تـا تـو بـاشـی در عـزیـزی‌هـا به بند خود دری
          مــی‌کــنــد ای ســخــت جــان خــاکــی خــوارت ســاقــیـا
          چــشــمــه رواق مــی را نــحــل بــگـشـا سـوی عـیـش
          تـا ز چـشـمـه مـی‌شـود هر چشم و چارت ساقیا
          عــقــل نــامـحـرم بـرون ران تـو ز خـلـوت زان شـراب
          تـــا نـــمـــایــد آن صــنــم رخــســار نــارت ســاقــیــا
          بـیـخـودی از مـی بـگـیر و از خودی رو بر کنار
          تـــا بــگــیــرد در کــنــار خــویــش یــارت ســاقــیــا
          تـو شـوی از دسـت بـینی عیش خود را بر کنار
          چــون بــگــیــرد در بــر سـیـمـیـن کـنـارت سـاقـیـا
          گـاه تـو گـیـری بـه بر در یار را از بیخودی
          چـونـک بـیـخـودتـر شـدی گـیـرد کـنـارت سـاقـیـا
          از مــــی تــــبـــریـــز گـــردان کـــن پـــیـــاپـــی رطـــل‌هـــا
          تــــا بــــبــــرد تــــارهــــای چــــنـــگ عـــارت ســـاقـــیـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۰          
          درد شـــمـــس الـــدیـــن بــود ســرمــایــه درمــان مــا
          بــی ســر و ســامــان عــشــقــش بــود ســامــان مــا
          آن خـــیـــال جـــان فـــزای بـــخـــت ســـاز بــی‌نــظــیــر
          هــــم امــــیــــر مــــجـــلـــس و هـــم ســـاقـــی گـــردان مـــا
          در رخ جــان بــخــش او بــخــشــیــدن جـان هـر زمـان
          گــشــتــه در مــسـتـی جـان هـم سـهـل و هـم آسـان مـا
          صـد هـزاران هـمـچـو مـا در حـسـن او حـیـران شود
          کـــانـــدر آن جـــا گـــم شـــود جـــان و دل حــیــران مــا
          خوش خوش اندر بحر بی‌پایان او غوطی خورد
          تــــا ابـــدهـــای ابـــد خـــود ایـــن ســـر و پـــایـــان مـــا
          شــکــر ایــزد را کــه جــمــلــه چــشــمــه حــیــوان‌هــا
          تــیــره بــاشــد پــیـش لـطـف چـشـمـه حـیـوان مـا
          شـــرم آرد جــان و دل تــا ســجــده آرد هــوشــیــار
          پـــیــش چــشــم مــســت مــخــمــور خــوش جــانــان مــا
          دیـــو گـــیـــرد عـــشـــق را از غــصــه هــم ایــن عــقــل را
          نــــاگــــهــــان گــــیــــرد گــــلـــوی عـــقـــل آدم ســـان مـــا
          پـس بـرآرد نـیـش خونی کز سرش خون می‌چکد
          پــــس ز جـــان عـــقـــل بـــگـــشـــایـــد رگ شـــیـــران مـــا
          در دهـــــــان عـــــــقـــــــل ریــــــزد خــــــون او را بــــــردوام
          تــــــا رهــــــانــــــد روح را از دام و از دســـــتـــــان مـــــا
          تــا بــشــایــد خـدمـت مـخـدوم جـان‌هـا شـمـس دیـن
          آن قـــبـــاد و ســـنـــجـــر و اســـکـــنـــدر و خـــاقـــان مــا
          تـا ز خـاک پاش بگشاید دو چشم سر به غیب
          تـــــا بـــــبـــــیـــــنـــــد حــــال اولــــیــــان و آخــــریــــان مــــا
          شـــکـــر آن را ســـوی تـــبـــریـــز مـــعــظــم رو نــهــد
          کـــز زمـــیـــنـــش مــی‌بــرویــد نــرگــس و ریــحــان مــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۱          
          سـر بـرون کـن از دریـچـه جـان بـبـیـن عـشاق را
          از صـــبـــوحـــی‌هـــای شـــاه آگـــاه کـــن فــســاق را
          از عــــنــــایــــت‌هــــای آن شــــاه حــــیــــات انــــگــــیــــز مـــا
          جـــان نـــو ده مـــر جـــهـــاد و طــاعــت و انــفــاق مــا
          چـــون عـــنـــایـــت‌هــای ابــراهــیــم بــاشــد دســتــگــیــر
          ســــر بـــریـــدن کـــی زیـــان دارد دلـــا اســـحـــاق را
          طـاق و ایـوانـی بـدیـدم شـاه مـا در وی چو ماه
          نــقــش‌هــا مـی‌رسـت و مـی‌شـد در نـهـان آن طـاق را
          غـلـبـه جـان‌هـا در آن جـا پـشـت پـا بـر پـشت پا
          رنـــــگ رخ‌هـــــا بـــــی‌زبـــــان مـــــی‌گـــــفـــــت آن اذواق را
          سـرد گـشـتـی بـاز ذوق مـسـتـی و نقل و سماع
          چــون بـدیـدنـدی بـه نـاگـه مـاه خـوب اخـلـاق را
          چون بدید آن شاه ما بر در نشسته بندگان
          وان در از شـکـلـی کـه نـومـیـدی دهـد مـشـتـاق را
          شـاه مـا دسـتـی بـزد بـشـکـسـت آن در را چنانک
          چــشــم کــس دیــگــر نــبــیــنــد بــنـد یـا اغـلـاق را
          پـاره‌هـای آن در بـشـکـسـتـه سبز و تازه شد
          کــنــچ دســت شــه بـرآمـد نـیـسـت مـر احـراق را
          جــامــه جــانــی کــه از آب دهــانــش شــســتـه شـد
          تـــا چـــه خـــواهـــد کـــرد دســـت و مــنــت دقــاق را
          آن کـه در حـبـسـش از او پـیـغـام پـنهانی رسید
          مـــســـت آن بـــاشـــد نـــخـــواهـــد وعــده اطــلــاق را
          بــوی جــانــش چــون رســد انــدر عــقــیــم ســرمـدی
          زود از لـــذت شـــود شـــایـــســـتـــه مــر اعــلــاق را
          شـاه جـانـسـت آن خـداونـد دل و سـر شـمـس دیـن
          کـــش مـــکـــان تــبــریــز شــد آن چــشــمــه رواق را
          ای خــــداونــــدا بــــرای جـــانـــت در هـــجـــرم مـــکـــوب
          هـمـچـو گـربـه مـی‌نـگـر آن گـوشـت بـر مـعـلـاق را
          ور نــه از تـشـنـیـع و زاری‌هـا جـهـانـی پـر کـنـم
          از فــــــــراق خـــــــدمـــــــت آن شـــــــاه مـــــــن آفـــــــاق را
          پـــرده صـــبـــرم فـــراق پـــای دارت خـــرق کـــرد
          خـــرق عـــادت بـــود انـــدر لـــطـــف ایــن مــخــراق را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۲          
          دوش آن جـــــانـــــان مـــــا افـــــتـــــان و خـــــیــــزان یــــک قــــبــــا
          مـــســـت آمـــد بـــا یـــکـــی جـــامــی پــر از صــرف صــفــا
          جـــام مـــی مـــی‌ریـــخـــت ره ره زانــک مــســت مــســت بــود
          خــاک ره مــی‌گــشــت مــســت و پــیــش او مــی‌کــوفــت پـا
          صـد هـزاران یـوسـف از حـسـنـش چـو مـن حـیـران شده
          نــالــه مــی‌کــردنــد کــی پــیــدای پــنــهــان تــا کــجــا
          جـان بـه پـیـشش در سجود از خاک ره بد بیشتر
          عــــقــــل دیــــوانـــه شـــده نـــعـــره زنـــان کـــه مـــرحـــبـــا
          جـــیـــب‌هـــا بـــشـــکـــافـــتـــه آن خــویــشــتــن داران ز عــشــق
          دل ســــبــــک مــــانــــنــــد کــــاه و روی‌هــــا چـــون کـــهـــربـــا
          عــــالــــمــــی کــــرده خــــرابــــه از بــــرای یــــک کــــرشـــم
          وز خــــمــــار چــــشــــم نــــرگــــس عـــالـــمـــی دیـــگـــر هـــبـــا
          هـوشـیـاران سـر فـکـنده جمله خود از بیم و ترس
          پـــیـــش او صـــف‌هـــا کـــشـــیــده بــی‌دعــا و بــی‌ثــنــا
          و آنـــــک مـــــســـــتـــــان خـــــمـــــار جـــــادوی اویـــــنــــد نــــیــــز
          چــون ثــنــا گــویــنــد کــز هــســتــی فــتــادســتــنـد جـدا
          مــن جــفــاگــر بــی‌وفــا جــســتــم کـه هـم جـامـم شـود
          پـــــیـــــش جـــــام او بـــــدیـــــدم مــــســــت افــــتــــاده وفــــا
          تــرک و هــنــدو مــســت و بــدمـسـتـی هـمـی‌کـردنـد دوش
          چــــون دو خــــصــــم خــــونــــی مــــلــــحــــد دل دوزخ ســــزا
          گـــه بـــه پـــای هـــمـــدگـــر چـــون مـــجـــرمـــان مــعــتــرف
          مـــی‌فـــتـــادنـــدی بـــه زاری جـــان ســـپـــار و تــن فــدا
          بـــاز دســـت هـــمـــدگـــر بـــگـــرفـــتـــه آن هـــنــدو و تــرک
          هــــر دو در رو مــــی‌فــــتـــادنـــد پـــیـــش آن مـــه روی مـــا
          یـک قـدح پـر کـرد شـاه و داد ظـاهـر آن بـه تـرک
          وز نـــهـــان بـــا یـــک قـــدح مـــی‌گــفــت هــنــدو را بــیــا
          تــرک را تـاجـی بـه سـر کـایـمـان لـقـب دادم تـو را
          بــــر رخ هـــنـــدو نـــهـــاده داغ کـــایـــن کـــفـــرســـت،هـــا
          آن یـــکـــی صـــوفـــی مــقــیــم صــومــعــه پــاکــی شــده
          ویـــــن مـــــقـــــامـــــر در خـــــرابـــــاتـــــی نــــهــــاده رخــــت‌هــــا
          چـــون پـــدیـــد آمـــد ز دور آن فـــتـــنـــه جـــان‌هـــای حـــور
          جـام در کـف سـکـر در سـر روی چـون شـمـس الضحی
          تـــرس جـــان در صـــومـــعـــه افـــتـــاد زان تــرســاصــنــم
          مــــی‌کــــش و زنــــار بــــســــتــــه صــــوفــــیــــان پــــارســـا
          وان مــــــقــــــیــــــمـــــان خـــــرابـــــاتـــــی از آن دیـــــوانـــــه تـــــر
          مــی‌شــکــســتــنــد خــم‌هــا و مــی‌فــکــنــدنــد چــنــگ و نـا
          شور و شر و نفع و ضر و خوف و امن و جان و تن
          جـــمـــلـــه را ســـیـــلــاب بــرده مــی‌کــشــانــد ســوی لــا
          نـــیـــم شـــب چـــون صـــبـــح شــد آواز دادنــد مــؤذنــان
          ایــــهــــا الــــعـــشـــاق قـــومـــوا و اســـتـــعـــدوا لـــلـــصـــلـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۳          
          شــمــع دیــدم گــرد او پــروانـه‌هـا چـون جـمـع‌هـا
          شمع کی دیدم که گردد گرد نورش شمع‌ها
          شــمــع را چــون بــرفــروزی اشــک ریـزد بـر رخـان
          او چـــو بـــفـــروزد رخ عـــاشـــق بـــریــزد دمــع‌هــا
          چـــون شـــکـــر گـــفـــتـــار آغـــازد بـــبـــیـــنــی ذره‌هــا
          از بــــرای اســــتــــمــــاعــــش واگــــشـــاده ســـمـــع‌هـــا
          نــــاامــــیـــدانـــی کـــه از ایـــام‌هـــا بـــفـــســـرده‌انـــد
          گــرمــی جــانــش بــرانــگــیــزد ز جــانــشــان طـمـع‌هـا
          گــر نــه لــطــف او بــدی بــودی ز جـان‌هـای غـیـور
          مــــر مــــرا از ذکــــر نــــام شــــکــــریــــنـــش مـــنـــع‌هـــا
          شــمــس دیــن صــدر خــداونـد خـداونـدان بـه حـق
          کــز جــمــال جــان او بــازیــب و فـر شـد صـنـع‌هـا
          چــون بــر آن آمــد کـه مـر جـسـمـانـیـان را رو دهـد
          جـــان صـــدیـــقـــان گـــریـــبــان را دریــد از شــنــع‌هــا
          تـــخـــم امـــیـــدی کـــه کـــشـــتـــم از پــی آن آفــتــاب
          یـــک نـــظـــر بـــادا از او بــر مــا بــرای یــنــع‌هــا
          ســایــه جــســم لــطــیــفــش جــان مــا را جــان‌هــاسـت
          یـــا رب آن ســـایـــه بــه مــا واده بــرای طــبــع‌هــا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۴          
          دیــده حــاصــل کــن دلــا آنــگـه بـبـیـن تـبـریـز را
          بـی بـصـیـرت کـی تـوان دیـدن چـنـین تبریز را
          هــر چــه بـر افـلـاک روحـانـیـسـت از بـهـر شـرف
          مــی‌نــهــد بــر خــاک پـنـهـانـی جـبـیـن تـبـریـز را
          پـا نـهـادی بـر فلک از کبر و نخوت بی‌درنگ
          گـر بـه چـشم سر بدیدستی زمین تبریز را
          روح حــیــوانــی تــو را و عــقــل شــب کـوری دگـر
          بــا هــمــیــن دیــده دلــا بـیـنـی هـمـیـن تـبـریـز را
          تــو اگــر اوصـاف خـواهـی هـسـت فـردوس بـریـن
          از صـفـا و نـور سـر بـنـده کـمـیـن تبریز را
          نــفــس تــو عــجـل سـمـیـن و تـو مـثـال سـامـری
          چــون شــنــاســد دیـده عـجـل سـمـیـن تـبـریـز را
          هــمــچـو دریـایـیـسـت تـبـریـز از جـواهـر و ز درر
          چــشــم درنــایــد دو صــد در ثــمـیـن تـبـریـز را
          گــر بــدان افــلــاک کــایــن افــلــاک گـردانـسـت از آن
          وافــروشــی هــســت بــر جــانــت غــبــیــن تــبـریـز را
          گر نه جسمستی تو را من گفتمی بهر مثال
          جـــوهـــریـــن یـــا از زمـــرد یـــا زریــن تــبــریــز را
          چــون هــمــه روحــانــیــون روح قــدســی عـاجـزنـد
          چــون بــدانــی تــو بــدیــن رای رزیــن تـبـریـز را
          چــون درخــتــی را نـبـیـنـی مـرغ کـی بـیـنـی بـرو
          پـس چـه گویم با تو جان جان این تبریز را
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۵          
          از فــــراق شــــمــــس دیــــن افــــتـــاده‌ام در تـــنـــگـــنـــا
          او مـــــســـــیـــــح روزگــــار و درد چــــشــــمــــم بــــی‌دوا
          گـــر چـــه درد عـــشـــق او خـــود راحـــت جـــان مــنــســت
          خــون جــانــم گــر بــریــزد او بــود صــد خــونـبـهـا
          عـــــقـــــل آواره شــــده دوش آمــــد و حــــلــــقــــه بــــزد
          مــن بــگــفــتــم کــیــســت بــر در بــاز کــن در انــدرآ
          گـــفــت آخــر چــون درآیــد خــانــه تــا ســر آتــشــســت
          مــــی‌بــــســــوزد هــــر دو عــــالــــم را ز آتــــش‌هــــای لــــا
          گــفــتــمـش تـو غـم مـخـور پـا انـدرون نـه مـردوار
          تــا کــنــد پــاکــت ز هــســتــی هــســت گــردی ز اجـتـبـا
          عـــاقـــبـــت بـــیــنــی مــکــن تــا عــاقــبــت بــیــنــی شــوی
          تــا چــو شــیــر حــق بــاشــی در شــجــاعــت لــافـتـی
          تــا بــبــیــنــی هــســتــیــت چــون از عـدم سـر بـرزنـد
          روح مــــطــــلــــق کــــامــــکــــار و شـــهـــســـوار هـــل اتـــی
          جمله عشق و جمله لطف و جمله قدرت جمله دید
          گــشــتــه در هــسـتـی شـهـیـد و در عـدم او مـرتـضـی
          آن عـــدم نـــامـــی کـــه هـــســـتـــی مـــوج‌هـــا دارد از او
          کـــز نـــهـــیـــب و مـــوج او گـــردان شــد صــد آســیــا
          انـــدر آن مـــوج انـــدرآیـــی چـــون بـــپـــرســـنـــدت از ایــن
          تـو بـگـویـی صـوفـیـم صـوفـی بـخـوانـد مـامـضـی
          از مـــیـــان شـــمـــع بــیــنــی بــرفــروزد شــمــع تــو
          نــــور شــــمــــعــــت انــــدرآمــــیــــزد بـــه نـــور اولـــیـــا
          مــــر تـــو را جـــایـــی بـــرد آن مـــوج دریـــا در فـــنـــا
          درربـــــــایـــــــد جـــــــانــــــت را او از ســــــزا و نــــــاســــــزا
          لــــیــــک از آســــیــــب جــــانــــت وز صــــفــــای ســــیـــنـــه‌ات
          بـی تـو داده بـاغ هـسـتـی را بـسـی نـشـو و نـما
          در جـــهـــان مـــحـــو بـــاشـــی هــســت مــطــلــق کــامــران
          در حــــریـــم مـــحـــو بـــاشـــی پـــیـــشـــوا و مـــقـــتـــدا
          دیــــده‌هــــای کــــون در رویــــت نــــیــــارد بــــنــــگــــریـــد
          تــا کــه نـجـهـد دیـده‌اش از شـعـشـعـه آن کـبـریـا
          نــاگــهــان گــردی بــخــیــزد زان ســوی مــحــو فــنــا
          کــــه تــــو را وهــــمـــی نـــبـــوده زان طـــریـــق مـــاورا
          شــــعــــلــــه‌هــــای نــــور بــــیــــنـــی از مـــیـــان گـــردهـــا
          مـــحـــو گـــردد نـــور تــو از پــرتــو آن شــعــلــه‌هــا
          زو فـروآ تـو ز تـخـت و سـجـده‌ای کـن زانـک هست
          آن شــــعــــاع شــــمــــس دیــــن شــــهــــریــــار اصــــفـــیـــا
          ور کـــســـی مـــنـــکـــر شـــود انـــدر جـــبـــیـــن او نـــگــر
          تــا بــبــیــنــی داغ فــرعــونــی بــر آن جــا قـد طـغـی
          تــا نــیــارد ســجــده‌ای بــر خــاک تــبــریــز صــفـا
          کــــم نــــگــــردد از جــــبــــیــــنــــش داغ نـــفـــریـــن خـــدا
          

 

غزل شمارهٔ ۱۵۶          
          ای هــــوس‌هــــای دلــــم بــــیــــا بــــیــــا بــــیــــا بـــیـــا
          ای مـــراد و حـــاصـــلـــم بـــیـــا بـــیـــا بـــیـــا بــیــا
          مـشـکـل و شـوریده‌ام چون زلف تو چون زلف تو
          ای گـــشـــاد مـــشـــکـــلـــم بـــیــا بــیــا بــیــا بــیــا
          از ره مـــنـــزل مـــگـــو دیـــگـــر مـــگـــو دیـــگـــر مـــگـــو
          ای تـــو راه و مـــنـــزلـــم بــیــا بــیــا بــیــا بــیــا
          درربــودی از زمــیــن یــک مــشــت گــل یـک مـشـت گـل
          در مــــیــــان آن گــــلــــم بــــیـــا بـــیـــا بـــیـــا بـــیـــا
          تـــا ز نـــیـــکـــی وز بـــدی مــن واقــفــم مــن واقــفــم
          از جـــمـــالـــت غـــافـــلـــم بـــیـــا بـــیـــا بـــیــا بــیــا
          تـا نـسـوزد عـقـل مـن در عـشـق تـو در عـشـق تو
          غـــافـــلـــم نـــی عـــاقـــلـــم بــاری بــیــا رویــی نــمــا
          شه صلاح الدین که تو هم حاضری هم غایبی
          ای عـــجـــوبـــه و اصـــلـــم بـــیــا بــیــا بــیــا بــیــا
          

 

۲۹ خرداد ۹۸ ، ۱۲:۵۴ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا