غزل شمارهٔ ۸۲۵
از بـــــرای دلـــــم ای مـــــطـــــربـــــهٔ پــــرده‌ســــرای
چنگ بر ساز کن و خوش بزن و خش بسرای
از حــریـفـان صـبـوحـی بـه جـز از مـردم چـشـم
کـس نـگـیـرد بـه مئی دست من بی سر و پای
چـــنــگ اگــر زانــکــه ز بــی هــمــنــفــســی مــی‌نــالــد
بــاری از هــمــنــفــس خــویــش چــه مــی‌نــالـد نـای
امــــشـــب از زمـــزمـــهٔ پـــرده‌ســـرا بـــی خـــبـــرم
ای حـــریـــفـــان بـــرســـانـــیـــد بــدوشــم بــســرای
گـفـتـم از بـاد صـبـا بـوی تـو مـی‌یـابـم گـفت
چـــون تـــرا بـــاد بــدســتــت بــرو مــی‌پــیــمــای
ســاربــان گــر بــخــدنـگـم زنـد از مـحـمـل دوسـت
بـر نـگـردم کـه نـتـرسـد شـتـر از بـانگ درای
چـــون مـــرا عـــمـــر گـــرامـــی بــســر آیــد بــیــتــو
تـــو هــم ای عــمــر عــزیــزم بــعــیــادت بــســر آی
جــای دل در شــکــن زلــف تــو مــی‌بــیــنــم و بـس
لــیــک هــر جــا کــه تــوئــی بـر دل مـن داری جـای
چـون شـدی شـمـع سـراپـردهٔ مـسـتـان خـواجـو
ز آتــش عــشــق بــفــرســای و تــن و جــان بــفـزای
غزل شمارهٔ ۸۲۶
مـــــهـــــســـــت یـــــا رخ آن آفـــــتـــــاب مـــــهــــر افــــزای
شـــبـــســـت یـــا خـــم آن طـــره قـــمـــر فــرســای
مــــرا مـــگـــوی کـــه دل در کـــمـــنـــد او مـــفـــکـــن
بــدان نــگــار پــریـچـهـره گـو کـه دل مـربـای
چـه سـود کـان مـه مـحـمـل نـشـیـن نمی‌گوید
کــه بــیــش ازیـن مـخـروش ای درای هـرزه درای
مــرا بــزلــف تــو رایــســت از آنــکــه طــوطــی را
گــمــان مــبــر کــه بــهــنــدوســتـان نـبـاشـد رای
نـوای نـغـمـهٔ چـنگم چه سود چون همه شب
خــــیــــال زلــــف تــــوام چــــنــــگ مـــی‌زنـــد در نـــای
بــــبــــوی زلــــف ســــیــــاهـــت بـــبـــاد دادم عـــمـــر
مـرا کـه گـفـت کـه بـنـشـیـن و بـاد مـیپیمای
اگـــر چـــه عـــمــر مــنــی ای شــب ســیــه بــگــذر
و گــر چــه جــان مــنــی ای مــه دو هــفـتـه بـرای
چــو روشـنـسـت کـه عـمـر ایـن هـمـه نـمـی‌پـایـد
مــرا چــو عــمــرعــزیــزی تـو نـیـز بـیـش مـپـای
خـوشـا بـفـصـل بـهـاران فـتـاده وقـت صبوح
نــــوای پـــرده‌ســـرا در هـــوای پـــرده‌ســـرای
اگـــر خـــروش بـــرآرد چـــو بـــلــبــلــان خــواجــو
چه غم خورد گل سوری ز مرغ نغمه سرای
ز شـــور شـــکـــر شــعــرم نــوای عــشــق زنــنــد
بــه بــوســتــان ســخـن طـوطـیـان شـکـر خـای
غزل شمارهٔ ۸۲۷
پـــرده ابـــر ســـیــاه از مــه تــابــان بــگــشــای
روز را از شــــکــــن طـــرهٔ شـــبـــگـــون بـــنـــمـــای
کـاکـل مـشـک فـشـان بـرمـه شـب پـوش مپوش
ســنــبــل غـالـیـه سـا بـر گـل خـود روی مـسـای
ســپــه شــام بــدان هــنــدوی مـشـکـیـن بـشـکـن
گـوی خـورشـیـد بـدان زلـف چـو چـوگـان بـربـای
هــر کــه در ابــروی چــون مـاه نـوت دارد چـشـم
گـردد از مـهـر تـو چـون مـاه نو انگشت نمای
حال من با تو کسی نیست که تقریر کند
پـیـش سـلـطـان کـه دهـد عـرض تـمـنای گدای
ســرو را بــرلــب هــر چــشــمــه اگــر جــای بــود
جـای آن هـسـت کـه بـر چـشـم مـنش باشد جای
ای مـــــه روشـــــن اگـــــر جـــــان مـــــنــــی زود بــــرای
وی شـــب تـــیـــره اگـــر عـــمـــر مــنــی دیــر مــپــای
صـــبـــح امـــیـــد مـــن از جــیــب افــق ســر بــر زن
روز اقـــبـــال مـــن از مـــطـــلـــع مـــقـــصـــود بـــرآی
کــی بــرد ره بــه سـراپـردهٔ قـربـت خـواجـو
پــشــه را بــیــن کــه کــنــد آرزوی وصـل هـمـای
غزل شمارهٔ ۸۲۸
ای روضــهٔ رضـوان ز سـر کـوی تـو بـابـی
وی چـــشـــمــهٔ کــوثــر ز لــب لــعــل تــو آبــی
شـبـهـاسـت کـه از حـسـرت روی تو نیاید
در دیـــدهٔ بـــیـــدار مـــن دلـــشـــده خـــوابــی
مـــــرغ دلـــــم افــــتــــاد بــــدام ســــر زلــــفــــت
مــانــنــد تــذوری کــه بـود صـیـد عـقـابـی
مـردم هـمـه گـویـند که خورشید برآمد
گـــر بــرفــکــنــی در شــب تــاریــک نــقــابــی
گر کارم از آن سرو خرامنده کنی راست
دریــاب کــه بـالـاتـر از ایـن نـیـسـت ثـوابـی
هـر روز کـشـی بـر مـن دلـسـوخـتـه کـیـنـی
هـر لـحـظـه کـنـی بـا مـن بـیـچـاره عتابی
در مــیــکــده گــر دیـده مـرا دسـت نـگـیـرد
کــس نــشـنـود از هـمـنـفـسـان بـوی کـبـابـی
بــر خـوان غـمـت تـا نـزنـم آه جـگـر سـوز
بــر کـف نـنـهـد هـیـچـکـسـم جـام شـرابـی
هــم مــردم چــشـمـسـت کـه از روی تـرحـم
بـــر رخ زنـــدم دمـــبــدم از دیــده گــلــابــی
در نـرگـس عـاشـق کـش مـیـگون نظری کن
تــا بــنــگـری از هـر طـرفـی مـسـت و خـرابـی
فـــریـــاد کـــه آن مــاه مــغــنــی دل خــواجــو
از چــــنــــگ بـــرون بـــرد بـــه آواز ربـــابـــی
غزل شمارهٔ ۸۲۹
ز زلـــف و روی تـــو خـــواهــم شــبــی و مــهــتــابــی
کــه بــا لــب تــو حــکــایــت کــنــم ز هــر بــابـی
خــیــال روی تــو چــون جـز بـخـواب نـتـوان دیـد
شـــــب فـــــراق دریـــــغـــــا اگـــــر بـــــود خــــوابــــی
کنونکه تشنه بمردیم و جان بحلق رسید
بـــــراه بـــــادیــــه مــــا را کــــه مــــی‌دهــــد آبــــی
هـــــنـــــوز تـــــشـــــنـــــهٔ آن لـــــعـــــل آبـــــدار تــــوام
ز چــشــمــم ار چـه ز سـر بـرگـذشـت سـیـلـابـی
اگـــر چـــه پـــیـــش کـــســانــی خــلــاف امــکــانــســت
کـــه تـــشـــنــه جــان بــلــب آرد مــیــان غــرقــابــی
مـــعـــیــنــســت کــزیــن ورطــه جــان بــرون نــبــرم
کــه نــیــســت بـحـر غـمـم را بـدیـده پـایـابـی
ز شــوق نــرگــس مـسـتـت خـطـیـب جـامـع شـهـر
چـو چـشـم شـوخ تـو مستست پیش محرابی
رمـــوز حـــالـــت مـــجـــذوب را چـــه کـــشــف کــنــد
کـــســـی کـــه او مـــتـــعـــلـــق نـــشـــد بـــقـــلـــابـــی
بــیــا کـه خـون دل از سـر گـذشـت خـواجـو را
مــــگــــر بــــدســــت کــــنــــد از لــــب تـــو عـــنـــابـــی
غزل شمارهٔ ۸۳۰
بــــیــــار ای لــــعــــبــــت ســــاقــــی شــــرابـــی
بــــســــاز ای مــــطــــرب مــــجــــلــــس ربــــابـــی
چـــو دور عـــشـــرت و جـــامـــســـت بــشــتــاب
کـــه هـــر دم مـــی‌کـــنـــد دوران شـــتـــابــی
دل پــــرخـــون مـــن چـــنـــدان نـــمـــانـــدســـت
کـــه بـــتـــوان کــرد مــســتــی را کــبــابــی
خــوشــا آن صــبــحــدم کــز مــطــلــع جـام
بـــــــرآیـــــــد هـــــــر زمـــــــانـــــــی آفــــــتــــــابــــــی
الــــا ای بــــاده پـــیـــمـــایـــان ســـرمـــســـت
بــــمــــخــــمــــوری دهــــیــــد آخـــر شـــرابـــی
گــــرم از تــــشــــنـــگـــی جـــان بـــرلـــب آیـــد
مــــگــــر چـــشـــمـــم چـــکـــانـــد بـــرلـــب آبـــی
شــــد از بــــاران اشــــک و بـــادهٔ شـــوق
دلـــــــم ویـــــــرانـــــــی و جــــــانــــــم خــــــرابــــــی
مـــگـــر بـــســتــســت جــادوی تــو خــوابــم
که شبها شد که محتاجم بخوابی
چـرا بـایـد کـه خـواجـو از تو یکروز
ســـــلـــــامـــــی را نـــــمـــــی‌یـــــابــــد جــــوابــــی
غزل شمارهٔ ۸۳۱
زهــــی اشــــکــــم ز شــــوق لـــعـــل مـــیـــگـــون تـــو عـــنـــابـــی
مــــرا دریــــاب و آب چــــشــــم خـــون افـــشـــان کـــه دریـــابـــی
تـو گـوئـی لـعـبـت چـشـمـم برون خواهد شد از خانه
کــه بــر نــیــل و نــمـک پـوشـد قـبـای مـوج سـیـمـابـی
اگـــــر عـــــنـــــاب دفـــــع خـــــون کـــــنـــــد از روی خـــــاصـــــیـــــت
کــــنــــارم از چــــه رو گــــردد ز خــــون دیــــده عــــنــــابــــی
ز شــوق ســیــب سـیـمـیـنـت سـرشـکـم بـر رخ چـون زر
بـــدان مـــانـــد کـــه در آبـــان نـــشـــیـــنـــد ژالـــه بـــرآبـــی
چـــرا هـــرلـــحـــظـــه چــون طــاوس در بــوم دگــر گــردی
چــرا هــر روز چــون خــورشــیــد بــر بــامــی دگـر تـابـی
تـــرا ای نـــرگـــس دلــبــر چــو عــیــن فــتــنــه مــی‌بــیــنــم
چگونه فتنه بیدارست و چون بختم تو در خوابی
تــــو نــــیــــز ای ابــــر آب خـــویـــشـــتـــن ریـــزی اگـــر هـــر دم
دم از گــــوهــــر زنــــی بــــا چــــشـــم دربـــارم ز بـــی آبـــی
بـرو خـواجـو کـه تـا هـسـتـی نـبـاشـی خـالی از مستی
اگــر پــیــوســتــه چــون چــشـم بـتـان در طـاق مـحـرابـی
بــگــردان جــام و در چــرخ آر ســر مــســتـان مـهـوش را
کــه جــز بــر خــون هــشــیــاران نــگــردد چــرخ دولــابــی
غزل شمارهٔ ۸۳۲
دلـــا تـــا طـــلـــعـــت ســـلـــمـــی نـــیـــابــی
بــــدنــــیــــی روضـــهٔ عـــقـــبـــی نـــیـــابـــی
ز هـــســـتـــی رونـــق مـــســـتـــی نـــبـــیـــنــی
ز تــــوبــــه لــــذت تــــقــــوی نــــیــــابـــی
دریـن بـتـخـانـه تـا صـورت پـرستی
نــــشــــان از عــــالـــم مـــعـــنـــی نـــیـــابـــی
چو مجنون تا درین حی زنده باشی
طــــنــــاب خــــیــــمــــهٔ لــــیــــلـــی نـــیـــابـــی
عــصــا تــا در کــفــت ثــعـبـان نـگـردد
ز چـــوبـــی مـــعـــجـــز مـــوســـی نـــیـــابــی
نــشــان دوســت از دشــمـن چـه پـرسـی
کــه از خــر مــنــطــق عــیــســی نــیــابــی
اگــــر مــــلــــک ســــلــــیـــمـــان در نـــبـــازی
چــو ســلــمــان طــلــعـت سـلـمـی نـیـابـی
غــــلـــام عـــشـــق شـــو کـــز مـــفـــتـــی دل
ورای عـــــاشـــــقـــــی فــــتــــوی نــــیــــابــــی
چــو طـفـلـان گـر بـنـقـشـی بـاز مـانـی
بـــغـــیـــر از صـــورت مـــانـــی نـــیـــابـــی
برو خواجو که از سلطان عشقش
بــــرون از آب چــــشـــم اجـــری نـــیـــابـــی
اگـــر شـــعـــری ز شـــعــری بــگــذرانــی
بـــشـــعـــری رفـــعـــت شـــعـــری نــیــابــی
غزل شمارهٔ ۸۳۳
خــود پــرســتــی مــکــن ار زانــکــه خــدا مــی‌طــلــبــی
در فـــنـــا مـــحــو شــو ار مــلــک بــقــا مــی‌طــلــبــی
خــــــــبــــــــر از درد نــــــــداری و دوا مــــــــی‌جــــــــوئـــــــی
اثـــــر از رنـــــج نـــــدیــــدی و شــــفــــا مــــی‌طــــلــــبــــی
ســـاکـــن دیـــری و از کـــعـــبــه نــشــان مــی‌پــرســی
در خــــــرابــــــات مـــــغـــــانـــــی و خـــــدا مـــــی‌طـــــلـــــبـــــی
کـــارت از چـــیـــن ســـر زلـــف بـــتـــان در گـــرهـــســـت
ویـــن عـــجــبــتــر کــه از آن مــشــک خــتــا مــی‌طــلــبــی
اگـــــر از ســـــرو قـــــدان مـــــهــــر طــــمــــع مــــی‌داری
از بــــن زهــــر گــــیــــا مـــهـــر گـــیـــاه مـــی‌طـــلـــبـــی
خـــــبـــــر از انــــده یــــعــــقــــوب نــــداری و مــــقــــیــــم
بـــوی پـــیـــراهـــن یـــوســـف ز صـــبـــا مـــی‌طـــلـــبـــی
کــــی دل مــــرده‌ات از بــــاد صــــبــــا زنـــده شـــود
نـــــفـــــس عــــیــــســــوی از بــــاد هــــوا مــــی‌طــــلــــبــــی
دردی درد کــــــش ار زانــــــکــــــه دوا مـــــی‌خـــــواهـــــی
بــاده صــاف خــور ار زانــکــه صــفــا مــی‌طــلــبــی
خیز خواجو که در این گوشه نوا نتوان یافت
بــــســـپـــاهـــان رو اگـــر زانـــکـــه نـــوا مـــی‌طـــلـــبـــی
غزل شمارهٔ ۸۳۴
تــرک صــورت کــن اگــر عــالــم مــعــنــی طــلــبـی
کـــوس عـــزلــت زن اگــر مــلــکــت کــســری طــلــبــی
ســر خـود پـیـش نـه ار پـای دریـن راه نـهـی
غـــرق ایــن بــحــر شــو ار در تــمــنــی طــلــبــی
گر نه ماری بچه معنی نروی از سر گنج
ورنــه طــفــلــی بــچـه رو صـورت مـانـی طـلـبـی
راه آدم زنـــــــی و روضـــــــهٔ رضـــــــوان جــــــوئــــــی
عــیــب مــجــنــون کــنــی و خــیــمــهٔ لــیــلـی طـلـبـی
خــــاک گــــوســــالــــهٔ زریــــن شـــوی از بـــی آبـــی
وانــگــه از چــوب عــصــا مــعــجــز مـوسـی طـلـبـی
تــا کــه بــرطــور جــلــالــت نـبـود مـنـزل قـرب
از چــــه رو پـــرتـــو انـــوار تـــجـــلـــی طـــلـــبـــی
خــدمــت مــور کــن ار مــلــک ســلــیــمــان خــواهــی
راه ســلــمــان رو اگــر طــلــعــت ســلــمــی طــلـبـی
نــام خــواجــو مــبــر ار نــامــه وحــدت خــوانــی
تــرک کــونــیــن کــن ار حــضــرت مــولــی طــلــبــی
غزل شمارهٔ ۸۳۵
در بــاغ چــون بــالــای تــو ســروی نــدیــدم راســتــی
بنشین که آشوب از جهان برخاست چون برخاستی
چــون عـدل سـلـطـان جـهـان کـیـخـسـرو خـسـرو نـشـان
عـــالـــم بـــروی دلـــســـتـــان چـــون گـــلـــســـتـــان آراســتــی
ای ســــاعــــد ســـیـــمـــیـــن تـــو خـــون دل مـــا ریـــخـــتـــه
گـــــر دعــــوی قــــتــــلــــم کــــنــــی داری گــــوا در آســــتــــی
بــر چــیــنــیــان آشــفــتــه هــنــدوی تــو از شــوریــدگـی
در جـــادوان پـــیـــوســـتـــه ابـــروی تـــو از نـــاراســـتــی
روی چــــو مــــه آراســــتــــی زلــــف ســــیـــه پـــیـــراســـتـــی
ویـــن شـــخــص زار زرد را از مــهــر چــون بــرکــاســتــی
در تــاب مــی‌شــد جــان مـه چـون چـهـره مـی‌افـروخـتـی
تـاریـک مـی‌شـد چـشـم شـب چـون طره می پیراستی
خـواجـو گـر از مـهـر رخـت آتـش پرستی پیشه کرد
چـون پـرده بـگـشـودی ز رخ عـذر گـنـاهـش خواستی
