غزل شمارهٔ ۴۵۴

غزل شمارهٔ ۴۵۴          
          نـــســـیـــم بـــاد صــبــا چــون ز بــوســتــان آیــد
          مــــــرا ز نــــــکـــــهـــــت او بـــــوی دوســـــتـــــان آیـــــد
          بــــــــرو دود ز ره دیـــــــده اشـــــــک گـــــــرم روم
          ز بـــســـکـــه از دل پـــرخـــون مـــن بـــجـــان آیــد
          قــلــم چــه شــرح دهـد زانـکـه داسـتـان فـراق
          نــه مــمـکـنـسـت کـه یـک شـمـه در بـیـان آیـد
          اگـــر بـــجـــانـــب کـــرمـــان روان کـــنـــم پـــیـــکــی
          هــــم آب دیــــده کــــه در دم بــــســــر دوان آیــــد
          بـــــرون رود ز درونـــــم روان بـــــاســـــتـــــقــــبــــال
          چــــو بــــانــــگ دمــــدمــــهٔ کــــوس کــــاروان آیــــد
          چـــو خـــونـــیــان بــدود اشــک و دامــنــم گــیــرد
          کــــه بــــاش تــــا خــــبـــر یـــار مـــهـــربـــان آیـــد
          سرم بباد رود گر چو شمع از سر سوز
          حـــــــدیـــــــث آتـــــــش دل بـــــــر ســـــــر زبــــــان آیــــــد
          در آرزوی کــــــنــــــار تــــــو از مــــــیــــــان بـــــروم
          گـــهـــی کـــه وصـــف مـــیـــان تـــو در مــیــان آیــد
          بـــدیـــن صـــفـــت کـــه تـــوئـــی آب زنـــدگـــانــی را
          ز شـــــــوق لـــــــعــــــل لــــــبــــــت آب در دهــــــان آیــــــد
          ســـفـــر گـــزیـــد و آگـــه نـــبـــودی ای خـــواجـــو
          کـه سـیـر جـان شـود آنـکـو بـسـیـر جـان آیـد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۵          
          یــــا رب ایــــن هــــدهــــد مــــیـــمـــون ز کـــجـــا مـــی‌آیـــد
          ظــــاهــــر آنــــســــت کــــه از ســــوی ســــبـــا مـــی‌آیـــد
          بـــوی روح از دم جــانــبــخــش ســحــرمــی‌شــنــوم
          یــــــا دم عـــــیـــــســـــوی از بـــــاد صـــــبـــــا مـــــی‌آیـــــد
          از خــتــن مــی‌رســد ایــن نــفــحــهٔ مــشـکـیـن کـه ازو
          نـــــــکـــــــهـــــــت نـــــــافــــــهٔ آهــــــوی خــــــتــــــا مــــــی‌آیــــــد
          مـــی‌دهـــد نـــکـــهـــتـــی از مـــصــر و دلــم مــی‌گــویــد
          کــایــن بــشــیــر، از بــر گــمــگــشــتــهٔ مــا مــی‌آیـد
          تـــا کـــه در حـــضـــرت شـــه نـــام گـــدا مــی‌رانــد
          یـــــا کـــــرا در بـــــر مــــه یــــاد ســــهــــا مــــی‌آیــــد
          در دلــم مــی‌گــذرد کــایــن دم جــان پــرور صــبـح
          زان دو مــــشــــگــــیـــن رســـن غـــالـــیـــه ســـا مـــی‌آیـــد
          این چه پرده‌ست که این پرده‌سرا می‌سازد
          ویــن چــه نـغـمـه سـت کـزیـن پـرده‌سـرا مـی‌آیـد
          تـــــاب آن ســـــنـــــبـــــل پـــــرتــــاب کــــرا مــــی‌بــــاشــــد
          خــــــواب آن نــــــرگـــــس پـــــرخـــــواب کـــــرا مـــــی‌آیـــــد
          آخــــر ای پــــیــــک هــــمــــایــــون کــــه پــــیـــام آوردی
          هـــــیـــــچ در خـــــاطـــــر شــــه یــــاد گــــدا مــــی‌آیــــد
          مـــا از آن خـــال بـــدیـــن حـــال فــتــادیــم کــه مــرغ
          دانـــــه مـــــی‌بـــــیـــــنـــــد و در دام بـــــلـــــا مـــــی‌آیـــــد
          خـواجـو ار اهـل دلـی سـیـنـه سـپـر بـایـد سـاخـت
          پـــیــش هــر تــیــر کــه از شــســت قــضــا مــی‌آیــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۶          
          گـلـی بـه رنـگ تـو از غـنـچـه بـر نـمـی‌آید
          بــتــی بــنـقـش تـو از چـیـن بـدر نـمـی‌آیـد
          مــرا نـپـرسـی و گـویـنـد دشـمـنـان کـه چـرا
          ز پـــا فـــتـــادی و عـــمــرت بــســر نــمــی‌آیــد
          چه  جرم کردم و از من چه در وجود آمد
          کــه یــادت از مــن خــســتــه جــگــر نـمـی‌آیـد
          شـدم خـیـالـی و در هـر طـرف که می‌نگرم
          بـــجـــز خـــیــال تــوام در نــظــر نــمــی‌آیــد
          بیار  بادهٔ گلگون که صبحدم ز خمار
          ســرم چــو نــرگـس مـخـمـور بـر نـمـی‌آیـد
          بـــجـــز مـــشــاهــدهٔ دوســتــان نــبــایــد دیــد
          چـــرا کـــه دیـــده بـــکـــاری دگــر نــمــی‌آیــد
          کــه آورد خــبــری زان بــه خـشـم رفـتـهٔ مـا
          کــه مــدتــیــســت کــه از وی خــبــر نــمـی‌آیـد
          ز کــوهــم ایــن عــجــب آیــد ز حـسـرت فـرهـاد
          کــه ســیــل خــون دلــش در کــمــر نــمــی‌آیـد
          به اشک و چهرهٔ خواجو کی التفات کند
          کـسـی کـه در نـظـرش سیم و زر نمی‌آید
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۷          
          ایــن چــه بــادســت کــه از سـوی چـمـن مـی‌آیـد
          ویــن چــه خــاکــســت کــزو بــوی ســمـن مـی‌آیـد
          ایــن چــه انـفـاس روان بـخـش عـبـیـر افـشـانـسـت
          کـــــه ازو رایـــــحـــــهٔ مـــــشــــک خــــتــــن مــــی‌آیــــد
          دمـــبــدم مــرغ دلــم نــعــره بــرآرد ز نــشــاط
          کـــان ســـهـــی ســرو چــمــانــم ز چــمــن مــی‌آیــد
          هـــیـــچ دانـــیـــد کـــه از بـــهــر دل ریــش اویــس
          کـــیـــســـت کـــز جـــانـــب یـــثـــرب بـــقــرن مــی‌آیــد
          آفـــتـــابـــســـت کـــه از بـــرج شـــرف مـــی‌تــابــد
          یــا ســهــیــلــســت کــه از ســوی یــمــن مــی‌آیــد
          از کــجــا مــی‌رســد ایــن رایــحــهٔ مـشـک نـسـیـم
          کـــز گـــذارش نـــفـــســـی بـــا تـــن مـــن مــی‌آیــد
          یـا رب ایـن نـامـه کـه آورد کـه از هر شکنش
          بــــوی جــــان پـــرور آن عـــهـــد شـــکـــن مـــی‌آیـــد
          بلبل آن لحظه که از غنچه سخن می‌گوید
          یــــادم از پــــســــتــــه آن تــــنــــگ دهــــن مـــی‌آیـــد
          چــو بـیـان مـی‌کـنـد از عـشـق حـدیـثـی خـواجـو
          هــــمــــه اجــــزای وجــــودش بــــســــخـــن مـــی‌آیـــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۸          
          کــدام دل کــه ز دوری بــه جــان نــمــی‌آیــد
          کــدام جــان کــه ز غــم در فــغــان نـمـی‌آیـد
          سـرشـک مـن بـکـجـا مـی‌رود که همچون آب
          دو دیـــده نـــاز ده بـــرهــم روان نــمــی‌آیــد
          ز شـوق عـارض و رخـسـار او چـنـان مـسـتم
          کـــه یـــادم از ســـمــن و ارغــوان نــمــی‌آیــد
          بسی شکایتم از سوز سینه در جانست
          ولــــــی ز آتــــــش دل بــــــر زبــــــان نــــــمـــــی‌آیـــــد
          چـنـان سـفـیـنـه صـبـرم شـکـست وآب گرفت
          کـه هـیـچ تـخـتـه از آن بـر کران نمی‌آید
          کـسـی کـه نـام لـبـش مـی‌بـرد عـجـب دارم
          کـــــه آب زنــــدگــــیــــش در دهــــان نــــمــــی‌آیــــد
          مــعــبــانــئــی کــه در آن صــورت دلـافـروزسـت
          ز مـــن مـــپـــرس کـــه آن در بــیــان نــمــی‌آیــد
          بـراسـتـی قـد سـرو سـهـی خـوشست ولیک
          بـراسـتـان کـه بـه چـشـمـم چـنان نمی‌آید
          نـــمـــی‌رود ســـخــنــی در مــیــان او خــواجــو
          کــه از فــضــول کــمــر در مــیــان نــمــی‌آیـد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۹          
          مــرا دلــیــســت کــه تــا جــان بــرون نــمـی‌آیـد
          تــــــاب طــــــره جـــــانـــــان بـــــرون نـــــمـــــی‌آیـــــد
          چــو تــرک مــهــوش کــافــر نـژاد مـن صـنـمـی
          ز خــــیــــلــــخــــانــــه خـــاقـــان بـــرون نـــمـــی‌آیـــد
          چــو روی او ســمــن از بــوســتــان نــمــی‌رویــد
          چــو لــعــل او گــهــر از کــان بــرون نــمـی‌آیـد
          نــــمـــی‌رود نـــفـــســـی کـــان نـــگـــار کـــافـــر دل
          بـــقـــصـــد خـــون مــســلــمــان بــرون نــمــی‌آیــد
          تـو از کـدام بـهـشـتـی کـه بـا طراوت تو
          گـــلـــی ز گـــلـــشـــن رضـــوان بـــرون نـــمـــی‌آیــد
          بــــرون نــــمــــی‌رود از جـــان دردمـــنـــد فـــراق
          امـــیـــد وصـــل تــو تــا جــان بــرون نــمــی‌آیــد
          حسود گو چو شکر می‌گداز و میزن جوش
          کــه طــوطــی از شـکـرسـتـان بـرون نـمـی‌آیـد
          بـــبـــوی یـــوســـف مـــصــر ای بــرادران عــزیــز
          روانــــم از چــــه کــــنـــعـــان بـــرون نـــمـــی‌آیـــد
          به  قصد جان گدا هر چه می‌توان بکنید
          کـــه او ز خــلــوت ســلــطــان بــرون نــمــی‌آیــد
          چــه ســود در دهـن تـنـگ او سـخـن خـواجـو
          کـــه هـــیـــچ فـــایـــده از آن بــرون نــمــی‌آیــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۶۰          
          نــــالــــه‌ئــــی کـــان ز دل چـــنـــگ بـــرون مـــی‌آیـــد
          گـــــر بـــــدانــــی ز دل ســــنــــگ بــــرون مــــی‌آیــــد
          صورت عشق چه نقشیست که از پردهٔ غیب
          هــــر زمــــانــــی بــــد گــــریــــنــــگ بـــرون مـــی‌آیـــد
          از نــــم دیــــده و خــــون جــــگــــر فــــرهـــادســـت
          هــر گــل و لــالــه کــه از سـنـگ بـرون مـی‌آیـد
          مــــی چــــون زنــــگ بــــده کـــایـــنـــهٔ خـــاطـــر مـــا
          بـــاده مـــی‌بـــیـــنـــد و از زنـــگ بـــرون مــی‌آیــد
          دلــم از پــرده بــرون مــی‌رود از غـایـت شـوق
          هــر نــفــس کــان صــنــم شــنــگ بــرون مــی‌آیــد
          هـر کـه در مـیـکده از پیر مغان خرقه گرفت
          شـــایـــد ار چــون قــدح از رنــگ بــرون مــی‌آیــد
          مـــیـــشـــود ســـاکــن خــاک در مــیــخــانــهٔ عــشــق
          هـــر کـــه از خـــانـــه فـــرهـــنـــگ بــرون مــی‌آیــد
          جــان مــی گــشــت مـگـر دیـدهٔ خـواجـو کـه ازو
          دمــــبــــدم بــــاده چــــون زنــــگ بــــرون مــــی‌آیـــد
          

 

۱۲ خرداد ۹۸ ، ۱۶:۵۲ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۴۴۳

غزل شمارهٔ ۴۴۳          
          دلــم بــی وصــل جــانــان جـان نـخـواهـد
          کـه عـاشـق جـان بـی جـانـان نـخواهد
          دل دیــــــوانــــــگــــــان عــــــاقــــــل نـــــگـــــردد
          ســر شــوریـدگـان سـامـان نـخـواهـد
          روان جـــز لـــعـــل جـــان افـــزا نـــجــویــد
          خـضـر جـز چـشـمـهٔ حـیـوان نـخـواهـد
          طــــبــــیـــب عـــاشـــقـــان درمـــان نـــســـازد
          مـــریـــض عـــاشـــقـــی درمــان نــخــواهــد
          اگـر صـد روضـه بـر آدم کـنی عرض
          بـــرون از روضـــهٔ رضــوان نــخــواهــد
          ورش صــد ابــن یــامــیـن هـسـت یـعـقـوب
          بــغــیــر از یـوسـف کـنـعـان نـخـواهـد
          اگــــر گــــویــــم خــــلــــاف عـــقـــل بـــاشـــد
          کــه مــفــلــس مــلـکـت خـاقـان نـخـواهـد
          کــجــا خــســرو لـب شـیـریـن نـجـویـد
          چـــرا بـــلـــبـــل گــل خــنــدان نــخــواهــد
          دلـــــم جــــز روی و مــــوی گــــلــــعــــذاران
          تـــمـــاشــای گــل و ریــحــان نــخــواهــد
          بـخـواهـد ریـخـت خـونـم مـردم چشم
          بـلـی دهـقـان بـه جـز باران نخواهد
          از آن خـواجـو از ایـن مـنـزل سـفر کرد
          که سلطانیه بی سلطان نخواهد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۴          
          جـان بـر افـشـان اگـرت صـحـبـت جـانـان بـاید
          خـــــون دل نــــوش اگــــرت آرزوی جــــان بــــایــــد
          بـــرو و مـــمـــلـــکـــت کــفــر مــســخــر گــردان
          گــر تــرا تــخــتــگــه عــالــم ایــمــان بــایـد
          در پــی خــضـر شـو و روی مـتـاب از ظـلـمـات
          اگــرت شــربــتــی از چــشــمــهٔ حــیــوان بــایـد
          هــر کــرا دســت دهــد وصــل پــریــرخــســاران
          دیــو بــاشــد اگــرش مــلــک ســلـیـمـان بـایـد
          تـا پـریـشـان بـود آنـزلـف سـیـه جـمـعی را
          جـــای دل در خـــم آن زلـــف پـــریـــشـــان بـــایــد
          ســــرمــــهٔ دیــــده ز خـــاک ره دربـــان ســـازد
          هـر کـرا صـحـن سـراپـردهٔ سـلـطـان باید
          حکم و حکمت بکه دادند درین ره خواجو
          بــگـذر از حـکـم اگـرت حـکـمـت یـونـان بـایـد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۵          
          هـرکـه بـا نـرگـس سـرمست تو در کار آید
          روز وشــــب مــــعــــتــــکــــف خــــانــــهٔ خـــمـــار آیـــد
          صـوفـی از زلـف تـو گر یک سر مودر یابد
          خـــرقـــه بـــفــروشــد و در حــلــقــهٔ زنــار آیــد
          تــو مــپــنــدار کــه از غـایـت زیـبـائـی و لـطـف
          نــــقــــش روی تــــو در آئـــیـــنـــه پـــنـــدار آیـــد
          هــر گــره کــز شــکــن زلــف کــژت بـگـشـایـنـد
          زو هــــمــــه نــــالــــهٔ دلــــهــــای گــــرفــــتـــار آیـــد
          گــر دم از دانـهٔ خـال تـو زنـد مـشـک فـروش
          ســــالــــهــــا زو نــــفـــس نـــافـــهٔ تـــاتـــار آیـــد
          زلـف سـرگـشـتـه اگـر سـر ز خـطـت بـرگـیـرد
          هـمـچـو بـخـت مـن شـوریـده نـگـونـسـار آید
          مــن اگــر در نــظــر خــلــق نــیــایــم ســهــلــسـت
          مـــســـت کـــی در نـــظـــر مـــردم هـــشــیــار آیــد
          عــیــب بــلــبـل نـتـوان کـردن اگـر فـصـل بـهـار
          نـرگـسـت بـیـنـد و سـرمـسـت بـه گلزار آید
          یــوســف مــصــری مــا را چــو بــبــازار بــرنـد
          ای بـــســـا جـــان عـــزیــزش کــه خــریــدار آیــد
          ذره‌ئــی بــیــش نــبــیــنــد ز مــن سـوخـتـه دل
          آفـــــتـــــاب مـــــن اگـــــر بـــــر ســـــر دیـــــوار آیــــد
          همچو خواجو نشود از می و مستی بیکار
          هر که با نرگس سرمست تو در کار آید
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۶          
          سـحـر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید
          نـــوای زیــر و بــم از جــان مــرغ زار بــرآیــد
          بــــیـــار ای بـــت ســـاقـــی مـــی مـــروق بـــاقـــی
          کـه کـام جـان مـن از جـام خـوشگوار برآید
          چـــو در خـــیـــال مــن آیــد لــب چــو دانــه نــارت
          بــــبــــوســــتــــان روانـــم درخـــت نـــار بـــرآیـــد
          خـط تـو چـون بخطا ملک نیمروز بگیرد
          خـــروش ولـــولـــه از خـــیـــل زنـــگـــبـــار بـــرآیــد
          بـرآیـد از نـفـسـم بـوی مـشـک اگـر بـزبـانـم
          حــــدیــــث آن گــــره زلـــف مـــشـــکـــبـــار بـــرآیـــد
          چــو هــنــدوان رســن بــاز هــردم ایـن دل ریـشـم
          بــدان کــمــنــد گــرهــگــیــر تــابــدار بــرآیــد
          بود که کام من خسته دل برآید اگر چه
          بــــــروزگــــــار مــــــرادی ز روزگـــــار بـــــرآیـــــد
          بـــبـــخــت شــور مــن بــیــنــوا ز گــلــبــن ایــام
          اگــر گــلــی بــدمــد صــد هــزار خــار بــرآیـد
          دعـــا و زاری خـــواجـــو و آه نـــیــم شــبــانــش
          اگــر نــه کــارگــر آیــد چـگـونـه کـار بـرآیـد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۷          
          پــیــداســت کـه از دود دم مـا چـه بـرآیـد
          یــا خــود ز وجــود و عـدم مـا چـه بـرآیـد
          ای صــبــح جــهــانــتــاب دمـی هـمـدم مـا بـاش
          وانــگــاه بــبــیــن تــا ز دم مــا چــه بـرآیـد
          نـقـد دل مـا را چـه زنـی طـعـنـه که قلبست
          بــی ضــرب قــبــول از درم مــا چــه بــرآیــد
          بـاز آی و قـدم رنـجـه کن و محنت ما بین
          ورنـــی ز قـــدوم و قـــدم مـــا چـــه بـــرآیـــد
          گـفـتـی کـه کـرم باشد اگر بگذری از ما
          دانــد هــمـه کـس کـز کـرم مـا چـه بـرآیـد
          گــر عــشــق تـو در پـردهٔ دل نـفـکـنـد آواز
          از زمـــزمـــهٔ زیـــر و بـــم مـــا چـــه بـــرآیــد
          ور مــجـلـس مـا ز آتـش عـشـقـت نـشـود گـرم
          از ســـوز دل و ســـاز غــم مــا چــه بــرآیــد
          هــر لــحـظـه بـگـوش آیـدم از کـعـبـهٔ هـمـت
          کــــایــــا ز حـــریـــم حـــرم مـــا چـــه بـــرآیـــد
          گفتم که قلم شرح دهد قصه خواجو
          لـــیـــکـــن ز زبـــان و قـــلـــم مـــا چـــه بــرآیــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۸          
          بــســالــی کــی چــنــان مــاهـی بـرآیـد
          وگـــــر آیـــــد ز خـــــرگــــاهــــی بــــرآیــــد
          چـو رخـسـارش ز چـین جعد شبگون
          کــجـا از تـیـره شـب مـاهـی بـرآیـد
          اگـــــر آئــــیــــنــــه چــــیــــنــــســــت رویــــش
          بــــگــــیــــرد زنـــگ اگـــر آهـــی بـــرآیـــد
          بسا خرمن که در یکدم بسوزد
          از آن آتـــش کـــه نــا گــاهــی بــرآیــد
          هـمـه شـب تـا سـحـر بـیـدار دارم
          بــود کـان مـه سـحـرگـاهـی بـرآیـد
          گـــدائـــی کـــو بـــکــوی دل فــروشــد
          گـر از جـان بـگـذرد شـاهـی بـرآیـد
          عـجـب نـبـود دریـن مـیـخـانـه خواجو
          کــه از مــی کــار گــمــراهــی بـرآیـد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۹          
          گـــوئـــی بـــت مـــن چـــون ز شـــبـــســـتـــان بـــدر آیـــد
          حــــوریــــســــت کــــه از روضــــهٔ رضـــوان بـــدر آیـــد
          دیـــــگـــــر مـــــتــــمــــایــــل نــــشــــود ســــرو خــــرامــــان
          چــــون ســــرو مــــن از خـــانـــه خـــرامـــان بـــدر آیـــد
          هـــر صـــبـــحـــدم آن تـــرک پـــری رخ ز شـــبــســتــان
          چـــون چـــشـــمـــهٔ خـــورشـــیــد درخــشــان بــدر آیــد
          آبــیــســت کـه سـرچـشـمـه‌اش از آتـش سـیـنـه‌سـت
          اشـــــکــــم کــــه ازیــــن دیــــدهٔ گــــریــــان بــــدر آیــــد
          تــا کــی کــشــم از ســوز دل ایــن آه جــگــر سـوز
          هـــــر چــــنــــد کــــه دود از دل بــــریــــان بــــدر آیــــد
          شرطست نه بر چشمه که بر چشم نشانند
          مـــانـــنـــد تــو ســروی کــه ز بــســتــان بــدر آیــد
          زیــــنـــســـان کـــه دلـــم در رســـن زلـــف تـــو آویـــخـــت
          بــــاشــــد کــــه از آن چــــاه ز نــــخـــدان بـــدر آیـــد
          گــر نــرگــس خــونــخــوار تــو خــون دل مــن ریــخــت
          شـک نـیـسـت کـه بـس فـتـنـه ز مـستان بدر آید
          آیــــد هـــمـــه شـــب زلـــف ســـیـــاه تـــو بـــخـــوابـــم
          تـــا خـــود چـــه ازیــن خــواب پــریــشــان بــدر آیــد
          از کـــوی تـــو خـــواجـــو بـــجـــفـــا بـــاز نــگــردد
          بـــلـــبـــل چـــه کـــنـــد گـــر ز گـــلــســتــان بــدر آیــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۰          
          به خشم رفتهٔ ما گر به صلح باز آید
          ســـــــــعــــــــادت ابــــــــدی از درم فــــــــراز آیــــــــد
          حـــکــایــت شــب هــجــر و حــدیــث طــره دوســت
          اگــــر ســــواد کــــنـــم قـــصـــه‌ئـــی دراز آیـــد
          چــو یــاد قــامــت دلــجـوی او کـنـد شـمـشـاد
          رود بــــطــــرف لــــب جــــوی و در نـــمـــاز آیـــد
          بـــرآیـــد از دل مـــشــتــاق کــعــبــه نــالــهٔ زار
          اگـــــــر بــــــگــــــوش وی آوازه حــــــجــــــاز آیــــــد
          کــجــا بــمـلـک جـهـان سـردر آورد مـحـمـود
          اگـــــــر چـــــــنـــــــانـــــــک گـــــــدای در ایـــــــاز آیـــــــد
          زهــی ســعــادت آنــکــس کــه از پــی مـقـصـود
          رود بــطــالــع ســعــد و ســعــیــد بـاز آیـد
          کـــی از هـــوای تـــو بــاز آیــدم دل مــجــروح
          کـه پـشـه بـاز نـیاید چو صید باز آید
          دلــی کـه در خـم زلـفـت فـتـاد اگـر سـنـگـسـت
          ز مـــهـــر روی تــو چــون مــوم در گــداز آیــد
          چــو عـود هـر کـه ز عـشـاق دم زنـد خـواجـو
          ز ســـوز فــارغ و از ســاز بــی نــیــاز آیــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۱          
          بـــلـــبــل دلــشــده از گــل بــه چــه رو بــاز آیــد
          کـــه دلـــش هـــر نـــفـــس از شـــوق بــپــرواز آیــد
          آنــکــه بـگـذشـت و مـرا در غـم هـجـران بـگـذاشـت
          بــــــاز نــــــایـــــد وگـــــر آیـــــد ز ســـــر نـــــاز آیـــــد
          همدمی کو که برو عرضه کنم قصه شوق
          هــــم دل خــــســــتــــه مــــگــــر مـــحـــرم ایـــن راز آیـــد
          از ســر کــوی تــو هــر مــرغ کــه پــرواز کـنـد
          جـــان مـــن نـــعـــره زنـــان پـــیـــش رهـــش بــاز آیــد
          هــر نــســیــمـی کـه از آن خـطـه نـیـایـد بـا دسـت
          خــــنــــک آن بــــاد کــــه از جــــانــــب شــــیــــراز آیـــد
          مـــــا دگـــــر در دهـــــن خـــــلــــق فــــتــــادیــــم ولــــیــــک
          چــــــاره نــــــبــــــود زر اگــــــر در دهــــــن گـــــاز آیـــــد
          لـالـه رخـسـاره بخون شوید و سیراب شود
          ســـرو کـــوتـــاه کـــنـــد دســت و ســرافــراز آیــد
          بـلـبـلـی را کـه بـود بـرگ گـلـش در دم صـبـح
          بـــجـــز از نـــالـــه شــبــگــیــر کــه دمــســاز آیــد
          گـــر ســـگ کـــوی تـــو بـــر خـــاک مــن آواز دهــد
          جــــان مــــن بـــا ســـگ کـــوی تـــو بـــه آواز آیـــد
          ور چـــو چـــنـــگـــم بـــزنــی عــیــن نــوازش بــاشــد
          ســاز بــی ضـرب مـحـالـسـت کـه بـر سـاز آیـد
          بــــلــــبـــل دلـــشـــده گـــلـــبـــانـــگ زنـــد خـــواجـــو را
          کـه دریـن فـصـل کـسـی از گـل و مـی بـاز آیـد ؟
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۲          
          عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید
          در دیـــدهٔ صـــاحـــب‌نـــظــران حــســن نــمــایــد
          حـسـنـسـت کـه چون مست به بازار برآید
          در پـــرده‌ئـــی هــر زمــزمــهٔ عــشــق ســرایــد
          گــر عـشـق نـبـاشـد کـمـر حـسـن کـه بـنـدد
          ور حــســن نـبـاشـد دل عـشـق از چـه گـشـایـد
          گــر صــورت جــانــان نــبــود دل کــه سـتـانـد
          ور واسـطـهٔ جـان نـبـود تـن بـه چـه پـاید
          خــورشــیــد کــه در پــردهٔ انــوار نـهـانـسـت
          گــــر رخ نــــنــــمــــایــــد دل ذره کــــه ربــــایــــد
          بـــی مـــهــر دل ســوخــتــه را نــور نــبــاشــد
          روشـن شـود آن خـانـه کـه شـمـعـیـش درآید
          گــر ابــر نــگــریــد دل بــســتــان ز چـه خـنـدد
          ور مــــی نــــبــــود زنـــگ غـــم از دل چـــه زدایـــد
          خـواجـو اگـر از عـشـق بـسـوزنـد چو شمعت
          خـوش بـاش کـه از سـوز دلـت جان بفزاید
          خــواهــی کــه در آئــیــنــه رخــت خــوب نــمــایـد
          آئــــیــــنــــه مــــصــــفـــا و رخ آراســـتـــه بـــایـــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۵۳          
          چـــون بـــرقـــع شـــبـــرنـــگ ز عـــارض بـــگـــشــایــد
          از تـــیـــره شــبــم صــبــح درخــشــان بــنــمــایــد
          از بـــس دل ســـرگــشــتــه کــه بــربــود در آفــاق
          امــــروز دلــــی نــــیــــســــت کــــه دیــــگـــر بـــربـــایـــد
          زیــن بــیــش مــپـای ای مـه بـی مـهـر کـزیـن بـیـش
          پــیــداســت کــه عــمــر مــن دلـخـسـتـه چـه پـایـد
          گـــر کـــام تـــو ایـــنـــســـت کـــه جـــانـــم بــلــب آری
          خوش باش که مقصود تو این لحظه برآید
          در زلــف تــو بــســتــم دل و ایــن نــقــش نــبــســتـم
          کـــز بـــنـــد ســـر زلـــف تـــو کـــارم نـــگـــشـــایــد
          هـــر صـــبـــحـــدم از نـــکـــهــت آن زلــف ســمــن ســای
          بـــرطـــرف چـــمـــن بـــاد صـــبـــا غــالــیــه ســایــد
          در ده مــــی چــــون زنــــگ کــــه آئــــیــــنــــه جـــانـــســـت
          تــــــا زنــــــگ غــــــمــــــم ز آیــــــنـــــه جـــــان بـــــزدایـــــد
          مــــرغــــان خـــوش الـــحـــان چـــمـــن لـــال بـــمـــانـــنـــد
          چـــون بـــلـــبـــل بـــاغ ســخــنــم نــغــمــه ســرایــد
          در دیـــدهٔ خـــواجــو رخ دلــجــوی تــو نــوریــســت
          کـــــــز دیـــــــدن آن نـــــــور دل و دیـــــــده فـــــــزایــــــد
          

 

۱۲ خرداد ۹۸ ، ۱۳:۵۷ ۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۴۳۳

غزل شمارهٔ ۴۳۳          
          بـاش تـا روی تو خورشید جهانتاب شود
          بــشــکــر خــنــده عـقـیـقـت شـکـر نـاب شـود
          باش تا شمع جمال تو بهنگام صبوح
          مــجــلــس افــروز ســراپــردهٔ اصــحـاب شـود
          بـــاش تـــا آهــوی شــیــرافــکــن روبــه بــازت
          هـمـچـو بـخت من دلسوخته در خواب شود
          بـاش تـا آب حیاتی که خضر تشنهٔ اوست
          پـیـش سـرچـشـمـهٔ نـوشـت ز حـیـا آب شود
          بـاش تـا از شـب مـه پـوش قـمر فرسایت
          پـــردهٔ ابـــر ســـیـــه مـــانـــع مـــهــتــاب شــود
          بـاش تـا هـر نـفـس از نـکـهـت انـفاس نسیم
          حــلــقــهٔ زلــف رســن تــاب تــو در تـاب شـود
          بـاش تـا از هـوس ابـروی و چـشـمت پیوست
          زاهـد گـوشـه نـشـیـن مـسـت بـمحراب شود
          بـاش تـا بـیـرخ گـلـگـون و تـن سـیـمـیـنت
          چـشـم صـاحـبـنظران چشمهٔ سیماب شود
          بــاش تــا در هــوس لــعــل لــبــت خــواجــو را
          درج خـاطـر هـمـه پـر لؤلؤی خوشاب شود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۴          
          ایــکــه هــر دم عــنــبــرت بــر نــســتــرن چــنــبــر شــود
          ســنــبـل از گـل بـرفـکـن تـا خـانـه پـر عـنـبـر شـود
          از هـــزاران دل یـــکـــی را بـــاشـــد اســـتـــعـــداد عــشــق
          تــا نــگــوئـی درصـدف هـر قـطـره‌ئـی گـوهـر شـود
          هــر کــرا وجــدی نــبــاشــد کــی بــغــلــتــانــد سـمـاع
          آتـــشـــی بـــایـــد کـــه تـــا دودی بـــروزن بـــرشــود
          چــشــم را در بــنــد تــا در دل نــیــایــد غــیـر دوسـت
          گــر در مــســجـد نـبـنـدی سـگ بـمـسـجـد در شـود
          از دو عــالــم دســت کـوتـه کـن چـو سـرو آزاده‌وار
          کـانـکـه کـوتـه دست باشد در جهان سرور شود
          نــور نــبــود هــر درونــی را کـه در وی مـهـر نـیـسـت
          آتـــشـــی چـــون بـــرفـــروزی خــانــه روشــن‌تــر شــود
          مــؤمــنــی کــو دل بــدســت عــشــق بــت روئــی ســپــرد
          گـــر بـــکـــفـــر زلـــفـــش ایـــمـــان آورد کـــافـــر شـــود
          مـی‌نـویـسـم شـعر بر طومار و می‌شویم باشک
          بـــرامـــیـــد آنـــکــه شــعــر ســوزنــاکــم تــر شــود
          همچو صبح ار صادقی خواجو مشو خالی ز مهر
          کــانــکــه روز مــهــر ورزیــدســت نــیــک اخــتـر شـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۵          
          هـر کـو نـظـر کـنـد بـتـو صـاحـب‌نظر شود
          وانــکــش خــبــر شــود ز غــمــت بــیــخــبـر شـود
          چــــون آبــــگــــیــــنــــه ایــــن دل مــــجــــروح نـــازکـــم
          هــر چــنــد بــیــشــتــر شــکــنــد تــیــزتـر شـود
          بــگــشــا کــمــر کــه جــامــهٔ جـانـرا قـبـا کـنـم
          گــر زانــکــه دســت مــن بــمــیــانــت کــمــر شـود
          مـــنـــعـــم مـــکـــن ز گـــریـــه کــه در آتــش فــراق
          از ســـیـــم اشــک کــار رخــم هــمــچــو زر شــود
          از دســـت دیـــده نــامــه نــیــارم نــوشــت از آنــک
          هـر لـحـظـه خـون روان کند و نامه تر شود
          کـــی بـــرکـــنـــم دل از رخ جــانــان کــه مــهــر او
          بــا شــیــر در دل آمــد و بــا جــان بـدر شـود
          بـی سـر به سر شود من دلخسته را ولیک
          بـــی او گــمــان مــبــر کــه زمــانــی بــســرشــود
          ای دل صــبــور بــاش و مــخــور غـم کـه عـاقـبـت
          این شام صبح گردد و این شب سحر شود
          خـــواجـــو ز عـــشـــق روی مـــگـــردان کــه در هــوا
          ســـایـــر بـــبـــال هـــمـــت و طـــائـــر بــپــر شــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۶          
          بــیــا کـه بـی سـر زلـفـت مـرا بـسـر نـشـود
          خــیــالــت از ســر پــر شـور مـن بـدر نـشـود
          اگـــر بـــدیـــده مـــوری فـــرو روم صـــد بـــار
          مــــعـــیـــنـــســـت کـــه آن مـــور را خـــبـــر نـــشـــود
          چــو چــرخـم از سـر کـویـت دریـن دیـار افـکـنـد
          گمان مبر که خروشم به چرخ بر نشود
          ز بـسـکـه سـنـگ زنم بی رخ تو بر سینه
          دل شــکـسـتـه مـن چـون شـکـسـتـه‌تـر نـشـود
          مـــلـــامـــتــم مــکــن ای پــارســا کــه از رخ خــوب
          کــســی نــظــر نــکــنــد کـز پـی نـظـر نـشـود
          ز عـــشــق ســیــمــبــران هــر کــه رنــگ رخــســاره
          بـــســـان زر نـــکـــنـــد کـــار او چــو زر نــشــود
          کــســی کــه در قــلـم آرد حـدیـث شـکـر دوسـت
          عـــجـــب گـــرش ز حــلــاوت قــلــم شــکــر نــشــود
          چـنـیـن کـه غـرقـهٔ بـحـر خـرد شـدی خواجو
          چــگــونــه ز آب ســخــن دفــتـر تـو تـر نـشـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۷          
          گـــر مـــرا بـــخـــت دریـــن واقـــعـــه یـــاور نـــشـــود
          چــکــنــم صــبــر کــنــم گــر چــه مــیــســر نــشــود
          صـــــورت حـــــال مـــــن از زلـــــف دلـــــاویـــــز بـــــپـــــرس
          گـــر تـــرا از مـــن دلـــســـوخـــتـــه بـــاور نـــشـــود
          شــور عــشــق تــو بــرم تــا بــقــیــامــت در خــاک
          زانکه گر سر بشود شور تو از سر نشود
          هـــــر درونـــــی کـــــه درو آتـــــش عـــــشــــقــــی نــــبــــود
          روشــنــســت ایــن هــمــه کــس را کــه مـنـور نـشـود
          مــــــگــــــرم نــــــامــــــزد زنــــــدگـــــی از ســـــر بـــــرود
          کـه چـو شـمـعـم هـمـه شب دود بسر برنشود
          دوســـتـــان عـــیـــب کــنــنــدم کــه بــرآرم دم عــشــق
          عــــود اگـــر دم نـــزنـــد خـــانـــه مـــعـــطـــر نـــشـــود
          خـــواجـــو از درد جـــدائــی نــبــرد جــان شــب هــجــر
          اگــــرش نــــقـــش تـــو در دیـــده مـــصـــور نـــشـــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۸          
          گـرمـی خـسـرو و شـیـریـن بـشـکـر کـم نشود
          شــعــف لــیــلــی‌و مــجــنــون بـنـظـر کـم نـشـود
          مــهــر چــنــدانــکـه کـشـد تـیـغ و نـمـایـد حـدت
          ذره دلـــــشـــــده را آتـــــش خـــــور کــــم نــــشــــود
          صـبـح را چـون نـفـس صـدق زنـد بـاشـه چرخ
          مــهــر خــاطـر بـدم سـرد سـحـر کـم نـشـود
          کـــارم از قـــطـــع مـــنـــازل نـــپـــذیـــرد نـــقــصــان
          شـــرف و مـــنـــزلـــت مـــه بـــســـفــر کــم نــشــود
          در چـــنـــان وقــت کــه طــوفــان بــلــا بــرخــیــزد
          عـــزت نـــوح بـــخـــواری پـــســـر کـــم نـــشـــود
          خـــصـــم بـــی آب اگـــر انـــکـــار کـــنـــد طــبــع مــرا
          آب دریــــا بـــه اراجـــیـــف شـــمـــر کـــم نـــشـــود
          جـــم اگـــر اهـــرمـــنـــی ســـنـــگ زنـــد بـــر جـــامـــش
          قـیـمـت لـعـل بـدخـشـان بـه حـجـر کـم نـشود
          دیــــو اگــــر گــــردن طــــاعـــت نـــنـــهـــد انـــســـانـــرا
          هــمـه دانـنـد کـه تـعـظـیـم بـشـر کـم نـشـود
          کــاه اگــر کـوه شـود سـر بـفـلـک بـر نـزنـد
          ور ســهـا کـور شـود نـور قـمـر کـم نـشـود
          دشــمــنــم گــر بــگــدازد ز حــســد گــو بـگـداز
          جـــرم کـــفــار بــتــعــذیــب ســقــر کــم نــشــود
          گــر گــیــا خــشــک مــزاجــی کــنـد و طـعـنـه زنـد
          بـــاغ را رایـــحـــهٔ ســـنـــبـــل تـــر کـــم نـــشـــود
          چــه غــم از مــنـقـصـت بـی هـنـران زانـکـه بـخـبـث
          رفـــــعـــــت و رتـــــبــــت اربــــاب هــــنــــر کــــم نــــشــــود
          گـر چـه هـسـت اهـل خـرد را خـطـر از بـی خردان
          حــــدت خــــاطــــر دانـــا بـــخـــطـــر کـــم نـــشـــود
          سـخـنـم را چـه تـفاوت کند از شورش خصم
          کــه بــشــوب مــگــس نــرخ شـکـر کـم نـشـود
          جــوهــری را چــه غــم از طــعــنــهٔ هــر مــشــتــریـی
          کـه بـدیـن قـیـمـت یـاقـوت و گـهـر کـم نشود
          مـــکـــن انـــدیـــشـــه ز ایـــذای حـــســـودان خـــواجــو
          نــطــق عــیــســی بــوجــود دم خــر کــم نــشـود
          ســنــگ بــد گــوهــر اگــر کــاسـهٔ زریـن شـکـنـد
          قـــیـــمـــت ســـنــگ نــیــفــزایــد و زر کــم نــشــود
          گـــفـــتـــه‌انـــد ایـــن مـــثــل و مــن دگــرت مــی‌گــویــم
          که به تقبیح نظر نور بصر کم نشود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۹          
          عــجــب از قــافــلــه دارم کــه بــدر مــی‌نــشــود
          تـــا ز خـــون دل مـــن مـــرحــلــه تــر مــی‌نــشــود
          خــــاطــــرم در پــــی او مــــی‌رود از هــــر طـــرفـــی
          گــر چــه از خــاطــر مـن هـیـچ بـدر مـی‌نـشـود
          آنــچــنـان در دل و چـشـمـم مـتـصـور شـده اسـت
          کــز بــرم رفــت و هــنــوزم ز نــظــر مــی‌نـشـود
          دســت دادیــم بــبــنــد تـو و تـسـلـیـم شـدیـم
          چـاره‌ئـی نـیست چو دستم بتو در می‌نشود
          صــیـد را قـیـد چـه حـاجـت کـه گـرفـتـار غـمـت
          گـــر بـــتــیــغــش بــزنــی جــای دگــر مــی‌نــشــود
          هــــر شـــب از نـــالـــه مـــن مـــرغ بـــافـــغـــان آیـــد
          ویـن عـجـب‌تـر کـه تـرا هـیـچ خـبـر مـی‌نـشـود
          عــاقــبــت در ســر کــار تــو کــنــم جــان عــزیــز
          چــکــنــم بــی تــو مــرا کـار بـسـر مـی‌نـشـود
          روز عــمــرم ز پـی وصـل تـو شـب شـد هـیـهـات
          وین شب هجر تو گوئی که سحر می‌نشود
          کـاروان گـر بـه سـفـر مـی‌رود از مـنزل دوست
          دل بــرگــشــتــهٔ خــواجــو بــســفــر مــی‌نــشـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۰          
          زهــــی لــــعــــل تــــو در درج مــــنـــضـــود
          عــــــذارت آتــــــش و زلــــــف ســــــیــــــه دود
          مــیــانــت چــون تــنــم پــیــدای پــنــهــان
          دهـــانـــت چـــون دلـــم مــعــدوم مــوجــود
          مـــــریــــض عــــشــــق را درد تــــو درمــــان
          اســیــر شــوق را قـصـد تـو مـقـصـود
          چـــرا کـــردی بـــقـــول بـــد ســـگـــالـــان
          طـــریـــق وصـــل را یـــکـــبــاره مــســدود
          گــنــاه از بــنــده و عــفــو از خـداونـد
          تــــمـــنـــا از گـــدا وز پـــادشـــه جـــود
          فـــکـــنـــدی بـــا قـــیـــامــت وعــده وصــل
          خـوشـا روزی کـه بـاشـد روز موعود
          خــلــاف عــهـد و قـطـع مـهـر و پـیـونـد
          مـــیـــان دلـــبـــران رســـمـــیـــســت مــعــهــود
          روان کــــــن ای نـــــگـــــار آتـــــشـــــیـــــن روی
          زلــــــالــــــی آتــــــشــــــی زان آب مــــــعــــــقــــــود
          ز مـــن بـــشـــنـــو نــوای نــغــمــهٔ عــشــق
          کـه خـوش بـاشد زبور از لفظ داود
          بــود حــکــمــت روان بــر جـان خـواجـو
          که سلطانست ایاز و بنده محمود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۱          
          مـــهـــرهٔ مـــهـــر چـــو از حـــقـــه مـــیـــنـــا بـــنــمــود
          مــاه مــن طــلــعــت صــبــح از شــب یــلـدا بـنـمـود
          گــوشــوار زرش از طــرف بــنـا گـوش چـو سـیـم
          گـــوئـــی از جـــرم قـــمـــر زهـــرهٔ زهـــرا بـــنـــمـــود
          ســــرو را در چــــمــــن آواز قـــیـــامـــت بـــنـــشـــســـت
          چــون ســهــی ســرو مــن آن قــامــت رعــنــا بــنـمـود
          صـــوفـــی از خـــرقــه بــرون آمــد و زنــار بــبــســت
          چــــون بــــت مـــن گـــرهٔ زلـــف چـــلـــیـــپـــا بـــنـــمـــود
          گــفــتــمــش مــرغ دلــم از چــه بــدام تــو فــتـاد
          دانــــهٔ خــــال ســــیــــه بــــر رخ زیــــبــــا بـــنـــمـــود
          غــم ســودای تــرا شــرح چــه حــاجــت چــو دلــم
          بـــــر رخ زرد اثـــــر ســــر ســــویــــدا بــــنــــمــــود
          چشم جادوی تو چون دست برآورد به سحر
          رخــت ازلــفــت چــو ثــعــبــان یــد بــیــضـا بـنـمـود
          بـــشـــکـــر خـــنـــده در احـــیـــای دل خـــســـتـــه دلــان
          لــب جــانــبــخــش تــو اعــجــاز مــســیــحــا بـنـمـود
          چـشـم خـواجـو چـو سـر حـقـهٔ گـوهـر بـگشود
          لـــعـــل نـــاب از صـــدف لـــؤلـــؤی لـــالـــا بـــنـــمـــود
          شـــاهـــد مـــهـــوش طـــبـــعـــش بــشــکــر گــفــتــاری
          ای بــسـا شـور کـه از لـعـل شـکـر خـا بـنـمـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۲          
          چـــشـــمـــت دل پــر ز تــاب خــواهــد
          مـــســـتـــســـت از آن کـــبـــاب خـــواهــد
          کــام دل مــن بـه جـز لـبـت نـیـسـت
          ســـرمـــســـت شـــراب نـــاب خــواهــد
          از مــــن هــــمــــه رنــــگ زرد خــــواهــــی
          آخــــر کـــه زر از خـــراب خـــواهـــد!
          چـشـم تـوام اشک جوید از چشم
          مـــــخـــــمــــور مــــداوم آب خــــواهــــد
          شــد گــریــه و نــالــه مــونـس مـن
          مـــیـــخـــواره مـــی و ربـــاب خــواهــد
          از روی تو دیده چون کند صبر
          گـــــازر هـــــمـــــه آفــــتــــاب خــــواهــــد
          از خــواب نــمــی‌شــکــیــبــدت چــشـم
          بــیــمــار هــمــیـشـه خـواب خـواهـد
          جــان وصــل تــو بــی رقــیــب جـویـد
          دل روی تـــو بـــی نـــقـــاب خــواهــد
          چـون خـاک درش مـقـام خـواجـوسـت
          دوری ز وی از چـــه بـــاب خـــواهـــد
          

 

۱۲ خرداد ۹۸ ، ۱۲:۱۹ ۰ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۴۲۳

غزل شمارهٔ ۴۲۳          
          آندم که نه شمع و نه لگن بود
          شــــــمــــــع دل مـــــن زبـــــانـــــه زن بـــــود
          وانـدم کـه نه جان و نه بدن بود
          دل فــــتــــنـــه یـــار ســـیـــمـــتـــن بـــود
          در آیـــــــنـــــــه روی یـــــــار جـــــــســــــتــــــم
          خـــــود آیـــــنـــــه روی یـــــار مــــن بــــود
          دل در پـــــــــــی او فـــــــــــتــــــــــاد و او را
          خــــود در دل تــــنــــگ مـــن وطـــن بـــود
          مـــــوج افـــــکـــــن قـــــلـــــزم حـــــقــــیــــقــــی
          هــم گــوهـر و هـم گـهـر شـکـن بـود
          دی بــــــــر در دیــــــــر درد نــــــــوشـــــــان
          آشـــــــوب خـــــــروش مـــــــرد و زن بــــــود
          دیــدم بــت خـویـش را کـه سـرمـسـت
          در دیـــــر حـــــریـــــف بــــرهــــمــــن بــــود
          هـر بـت کـه مـغـانش سجده کردند
          چــون نــیــک بــدیــدم آن شــمــن بـود
          پـــــروانـــــهٔ روی خــــویــــشــــتــــن شــــد
          آن فــتــنــه کــه شــمـع انـجـمـن بـود
          چــون پـرده ز روی خـویـش بـرداشـت
          خـــود پـــردهٔ روی خـــویــشــتــن بــود
          خـــواجـــو بـــزبـــان او ســـخـــن گـــفــت
          هـــیــهــات چــه جــای ایــن ســخــن بــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۲۴          
          وفـــات بـــه بـــود آنـــرا کــه در وفــای تــو نــبــود
          کــه مــبــتــلــا بـود آنـکـس کـه مـبـتـلـای تـو نـبـود
          چـو خـاک مـی‌شـوم آن بـه که خاکپای تو باشم
          کـه خـاک بـر سـر آنـکس که خاک پای تو نبود
          اســیــر بــنــد شــود هــر کــه بـنـدهٔ تـو نـگـردد
          جــفــای خــویــش کــشــد هــر کـه آشـنـای تـو نـبـود
          ز دیــده دســت بــشــویــم اگـر نـه روی تـو بـیـنـد
          ز ســـر طــمــع بــبــرم گــر درو هــوای تــو نــبــود
          بــر آتــش افــکــنــم آنــدل کــه در غــم تــو نــسـوزد
          بــبــاد بــر دهــم آن جــان کــه از بـرای تـو نـبـود
          بـــجـــز ثـــنــای تــو نــبــود هــمــیــشــه ورد زبــانــم
          کـه حـرز بـازوی جـانـم بـه جـز دعـای تـو نـبود
          بـــود بـــجـــای مـــنـــت صـــد هـــزار دوســـت ولـــیـــکـــن
          بــدوســتــی کـه مـرا هـیـچـکـس بـجـای تـو نـبـود
          دلــــم وفــــای تـــو ورزد چـــرا کـــه هـــیـــچ نـــیـــرزد
          دلــی کــه بــســتــهٔ گــیــسـوی دلـگـشـای تـو نـبـود
          گـــدای کـــوی تـــو بـــودن ز مـــلـــک روی زمــیــن بــه
          کـه سـلـطـنـت نـکـنـد هـر کـه او گـدای تـو نـبـود
          چــــو ســــر ز خــــاک بــــرآرنــــد هـــرکـــس بـــامـــیـــدی
          امــــیــــد اهـــل مـــودت بـــه جـــز لـــقـــای تـــو نـــبـــود
          ترا به چشم تو بینم چرا که دیدهٔ خواجو
          ســــــزای دیــــــدن روی طـــــرب فـــــزای تـــــو نـــــبـــــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۲۵          
          مــشــنــو کــه چــراغ دل مــن روی تــو نـبـود
          یـا مـیـل مـن سـوخـتـه دل سـوی تـو نـبود
          مـشـنـو کـه هـر آنـکـس خـبر از عالم جانست
          آئـــیـــنـــه جـــانـــش رخ دلــجــوری تــو نــبــود
          مــشــنــو کــه ســر زلــف عــروســان بــهــاری
          آشـــفـــتـــهٔ آن ســـنـــبـــل گــلــبــوی تــو نــبــود
          مـــشـــنـــو کـــه دل خـــســـتــهٔ دیــوانــه مــا را
          شــوریــدگــی از ســلـسـلـهٔ مـوی تـو نـبـود
          مـشـنـو کـه گـر آن طـرهٔ زنگی وش هندوست
          تــرک فــلــکــی بــنــدهٔ هــنــدوی تــو نــبـود
          مشنو که چو در گوشهٔ محراب کنم روی
          چـشـمـم هـمـه در گـوشـهٔ ابـروی تـو نـبود
          مـشـنـو کـه گر از هر دو جهان روی بتابم
          مـقـصـود مـن از هـر دو جهان روی تو نبود
          مـشـنـو که شبی تا سحر از آتش سودا
          مــنــزلــگــه مــن خــاک ســر کــوی تــو نـبـود
          مـشـنـو کـه پـریـشـانـی و بـیماری خواجو
          از زلـــف کـــژ و غـــمـــزهٔ جــادوی تــو نــبــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۲۶          
          دوش کـــــز طــــوفــــان اشــــکــــم آب دریــــا رفــــتــــه بــــود
          از گـــرســـتـــن دیـــده نـــتـــوانـــســـت یــک ســاعــت غــنــود
          مـــــردم چــــشــــم مــــرا خــــون دل از ســــر مــــی‌گــــذشــــت
          گــــر چــــه کــــار دیـــده از خـــونـــابـــهٔ دل مـــی‌گـــشـــود
          آه آتــــــش بــــــار مــــــن هـــــر دم بـــــرآوردی چـــــو بـــــاد
          از نـــــــــهـــــــــاد نـــــــــه رواق چـــــــــرخ دود انــــــــدود دود
          صــــدمــــهٔ غــــوغــــای مــــن ســــتــــر کــــواکــــب مـــی‌دریـــد
          صـــــیـــــقـــــل فــــریــــاد مــــن زنــــگــــار گــــردون مــــی‌زدود
          از دل آتــــــــش مــــــــی‌زدم در صــــــــدرهٔ خــــــــارای کــــــــوه
          زانـــــســـــبــــب کــــوه گــــرانــــم دل گــــرانــــی مــــی‌نــــمــــود
          هـــر نـــفـــس آهـــم ز شـــاخ ســـدره آتــش مــی‌فــروخــت
          هـــر دم افـــغـــانـــم کـــلـــاه از فـــرق فـــرقـــد مـــی‌ربــود
          مـــــطـــــرب بـــــلـــــبـــــل نـــــوای چـــــرخ مـــــی‌زد بـــــر ربــــاب
          هـــر تـــرنـــم کـــز تـــرنـــم ســـاز طـــبــعــم مــی‌شــنــود
          بـــخـــت بـــیـــدارم در خـــلـــوت بـــزد کـــای بـــی خـــبــر
          دولـــت آمــد خــفــتــه‌ئــی بــرخــیــز و در بــگــشــای زود
          مــن ز شــادی بــیــخــود از خــلــوتـسـرا جـسـتـم بـرون
          سروری دیدم که فرقش سطح گردون می بسود
          کـــار خـــواجـــو یـــافـــت از دیـــدار مـــیـــمــونــش نــظــام
          انــــتــــظــــاری رفــــت لـــیـــکـــن عـــاقـــبـــت مـــحـــمـــود بـــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۲۷          
          شـبـی بـا یـار در خـلـوت مـرا عـیـشـی نـهانی بود
          کـه مـجـلـس بـا وجـود او بـهشت جاودانی بود
          عـقـیـقـش از لـطـافـت در قـدح چـون عـکس می‌افکند
          مـی انـدر جـام یـاقـوتـی تو گوئی لعل کانی بود
          جهان چونروز روشن بود بر چشمم شب تاری
          تـو گـوئـی شـمـع رخـسـارش چـراغ آسمانی بود
          ز آه و اشــک مــیــگــونـم شـبـی تـا روز در مـجـلـس
          ســــمــــاع ارغــــنــــونــــی و شــــراب ارغــــوانـــی بـــود
          چـو خـضـرم هـر زمـان مـی‌شد حیات جاودان حاصل
          کــه مــی در ظــلــمــت شــب عــیــن آب زنــدگــانـی بـود
          خـیـال قد سرو آساش چون در چشم من بنشست
          مــرا بــر جـویـبـار دیـده سـرو بـوسـتـانـی بـود
          مــیــانــش را نــشــان هــسـتـی انـدر نـیـسـتـی جـسـتـم
          چـودیـدم در کنار آنرا نشان از بی نشانی بود
          چـنـان کـانـدر پـریـشـانـی سـرافـرازی کـنـد زلـفـش
          تــوانــائــی چــشــم ســاحــرش در نــاتــوانــی بــود
          چـوچـشـم خـواجـوی دلخسته گاه گوهر افشانی
          هـــمـــه شـــب کــار لــعــل آبــدارش درفــشــانــی بــود
          

غزل شمارهٔ ۴۲۸          
          مـــرا وقـــتـــی نـــگــاری خــرگــهــی بــود
          کـه قـدش غـیـرت سـرو سـهـی بـود
          نـــه از بـــاغـــش مـــرا بـــرگ جـــدائـــی
          نــه از سـیـبـش مـرا روی بـهـی بـود
          بـــشـــب روشـــن شــدی راهــم ز رویــش
          ز مـویـش گر چه بیم گمرهی بود
          ز چـــشـــم آهـــوانـــش خـــواب خـــرگــوش
          نــه از مــســتــی ز عــیــن روبــهــی بــود
          سـخـن کـوتـه کـنـم دور از جـمـالـش
          مـراد از عـمـر خـویـشـم کـوتهی بود
          رخــم پــر نــاردان مــی‌شــد ز خـونـاب
          کـه از نـارش دمـی دستم تهی بود
          ز مـــردان رهـــش خـــواجـــو در ایـــن راه
          کسی کو جان بداد آنکس رهی بود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۲۹          
          راســــتــــی را در ســــپــــاهـــان خـــوش بـــود آواز رود
          در مـــــیـــــان بـــــاغ کــــاران یــــا کــــنــــار زنــــده رود
          بـاده در سـاغـر فـکـن سـاقی که من رفتم بباد
          رود را بــر ســاز کــن مـطـرب کـه دل دادم بـرود
          جـــام لـــعـــل و جـــامـــهٔ نـــیـــلـــی ســیــه روئــی بــود
          خــیــز و خــم بــنـمـای تـا خـمـری کـنـم دلـق کـبـود
          گــر تــو نــاوک مــی‌زنــی دور افــکــنــم درع و سـپـر
          ور تـو خـنجر می‌کشی یکسو نهم خفتان و خود
          شــــاهــــد بــــربــــط زن از عـــشـــاق مـــی‌ســـازد نـــوا
          بــلــبــل خــوش نـغـمـه از نـوروز مـی‌گـویـد سـرود
          در چنین موسم که گل فرش طرب گسترده است
          جــامــهٔ جــان مــرا گــوئــی ز غــم شــد تــار و پــود
          آن شــــه خــــوبــــان زبـــردســـت و گـــدایـــان زیـــردســـت
          او چـو کـیـخـسـرو بـلـنـد افـتـاده و پیران فرود
          مــــی‌بــــرد جــــانــــم بــــرمـــحـــراب ابـــرویـــش نـــمـــاز
          مــی‌فــرســتــد چــشــم مــن بــر خــاک درگـاهـش درود
          چــون مــیــان دجـلـه خـواجـو را کـجـا بـودی کـنـار
          کــــز کــــنــــار او دمــــی خــــالــــی نــــیــــفـــتـــادی ز رود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۰          
          نــقــش رویــت بــچــه رو از دل پـر خـون بـرود
          بــا خــیــال لــبـت از چـشـم چـو جـیـحـون بـرود
          بــچــه افــســون دل از آن مــار ســیــه بــرهـانـم
          کان نه ماریست که از حلقه بافسون برود
          از ســر کــوی تــوام روی بــرون رفــتـن نـیـسـت
          هـــر کـــرا پـــای فــرو رفــت بــگــل چــون بــرود
          دیــده غــیــرت بــرد از دل کـه مـقـیـم در تـسـت
          در مــیــانــشـان چـو نـکـو در نـگـری خـون بـرود
          چــون دلــم در ســر آنــزلـف سـیـه خـواهـد شـد
          بـه چـه روی از سـر آن هـنـدوی مـیـمـون برود
          جــانــم از مــلـک درون عـزم سـفـر خـواهـد کـرد
          ای دل غـــمـــزده بـــشـــتـــاب کـــه اکـــنـــون بــرود
          خـواجـو از چـشـم پـر آب ار گهر افشان گردد
          عـــقـــد گــوهــر دلــش از لــؤلــؤ مــکــنــون بــرود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۱          
          تـرک تـیـرانـداز مـن کـز پـیـش لـشـکـر مـی‌رود
          دلــــربــــا مــــی‌آیــــدم در چــــشـــم و دلـــبـــر مـــی‌رود
          بـــامــدادان کــان مــه از خــرگــاه مــی‌آیــد بــرون
          ز آتــــش رخــــســــارش آب چـــشـــمـــهٔ خـــور مـــی‌رود
          مــن بــتــلـخـی جـان شـیـریـن مـی‌دهـم فـرهـادوار
          وز لــــب شــــیــــریــــن جــــانــــان آب شــــکـــر مـــی‌رود
          آتـــشـــی در ســـیـــنـــه دارم کـــز درون ســـوزنــاک
          دمـبـدم چون شمع مجلس دودم از سر می‌رود
          گــر بــدامــن اشــک در پــایــم گــهـر ریـزی کـنـد
          جــای آن بــاشــد چــرا کــو بــر ســر زر مــی‌رود
          تــیــره مــی‌گــردد ســحــرگـه دیـدهٔ سـیـارگـان
          بـــســکــه دود آه مــن در چــشــم اخــتــر مــی‌رود
          مـی‌رود خـونـم ز چـشـم خونفشان تدبیر چیست
          زانـکـه هـر سـاعـت کـه مـی‌آیـد فـزونـتـر مـی‌رود
          چـنـگ را بـیـنـم کـه هـنـگـام صـبـوح از درد مـن
          مـی‌کـنـد فـریـاد و خون از چشم ساغر می‌رود
          ای بــهــشــتــی پــیــکــر از فــردوس مــی‌آئــی مـگـر
          کــــز عــــقــــیــــق جــــانـــفـــزایـــت آب کـــوثـــر مـــی‌رود
          گر دل و دین در سر زلف تو کردم دور نیست
          رخــتــمــؤمــنــدر ســر تــشــویــش کـافـر مـی‌رود
          چـون دبـیـر از حـال خـواجـو مـی‌کـنـد رمـزی بیان
          خــون چــشـمـم چـون قـلـم بـر روی دفـتـر مـی‌رود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۲          
          تـــشـــنـــهٔ غـــنــچــه ســیــراب تــرا آب چــه ســود
          مــردهٔ نــرگـس پـر خـواب تـرا خـواب چـه سـود
          جــان شــیــریــن چــو بــتــلــخــی بـلـب آرد فـرهـاد
          گـر چـشـانـنـدش از آن پـس شـکر ناب چه سود
          چـــون تـــوئـــی نـــور دل دیـــدهٔ صـــاحـــب‌نـــظـــران
          شمع بی روی تو در مجلس اصحاب چه سود
          مــنــکــه بــی خــاک سـر کـوی تـو نـتـوانـم خـفـت
          بـسـتـر خـواب مـن از قـاقـم و سـنجاب چه سود
          کـــام جــانــم ز لــب ایــن لــحــظــه بــرآور ور نــی
          تـشـنه در بادیه چون خاک شود آب چه سود
          دمــــــبــــــدم مــــــردمــــــک دیــــــده دهــــــد جـــــلـــــابـــــم
          دل چـو خـون گـشـت کـنـون شـربت عناب چه سود
          هـمـچـو چـشـمـت چـو ز مـسـتـی نفسی خالی نیست
          زاهــد صــومــعــه را گــوشــهٔ مـحـراب چـه سـود
          بــــی فــــروغ رخ زیــــبـــای تـــو در زلـــف ســـیـــاه
          در شــب تــیــره مــرا پــرتــو مــهـتـاب چـه سـود
          چـــون بـــخـــنــجــر ز درت بــاز نــگــردد خــواجــو
          ایـنـهـمـه جـور جـفـا بـا وی ازیـن بـاب چـه سـود
          

 

 

۱۲ خرداد ۹۸ ، ۰۲:۳۰ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۴۱۳

غزل شمارهٔ ۴۱۳          
          اگــر دو چــشـم تـو مـسـت مـدام خـواهـد بـود
          خــروش و مــســتــی مـا بـر دوام خـواهـد بـود
          ز جــام بــادهٔ عــشــقــت خــمــار مــمــکــن نــیــسـت
          کـــه شـــراب اهـــل مـــودت مـــدام خــواهــد بــود
          گــمــان بــرنــد کــســانــی کــه خــام طـبـعـانـنـد
          کـه کـار مـا ز مـی پـخـتـه خـام خـواهد بود
          شــراب وطــلــعــت حــور از بــهــشــت مــطـلـوبـسـت
          وگـــرنـــه خـــلــد ز بــهــر عــوام خــواهــد بــود
          بــکــنـج مـیـکـده آن بـه کـه مـعـتـکـف بـاشـد
          کـسـی کـه سـاکـن بـیـت الحرام خواهد بود
          حــــلــــال زاده نــــیـــم گـــر بـــروی شـــاهـــد مـــا
          شــراب و نــغــمــهٔ مــطــرب حـرام خـواهـد بـود
          بـمـجـلـسـی کـه تو باشی ندیم خلوت خاص
          دریـــغ بـــاشــد اگــر بــار عــام خــواهــد بــود
          مـــرا کـــه نـــام بـــرآمـــد کـــنـــون بــبــدنــامــی
          گمان  مبر که غم از ننگ و نام خواهد بود
          کــــجـــا ز دســـت دهـــم جـــام مـــی چـــو مـــی‌دانـــم
          کـه دسـتـگـیـر مـن خـسـتـه جـام خـواهـد بـود
          بــیــا کــه گـر نـبـود شـمـع در شـب دیـجـور
          رخ چــو مــاه تــو مـا را تـمـام خـواهـد بـود
          چو سرو میل چمن کن که صبحدم در باغ
          ســمــاع بــلــبــل شــیـریـن کـلـام خـواهـد بـود
          ورای قـــــطــــع تــــعــــلــــق ز دوســــتــــان قــــدیــــم
          عــــذاب روز قــــیــــامــــت کــــدام خــــواهــــد بـــود
          چــه غــم ز حــربــه و حــرب عـرب چـو مـجـنـون را
          مـــقـــیــم بــر در لــیــلــی مــقــام خــواهــد بــود
          چـنـیـن کـه سـر به غلامی نهاده‌ئی خواجو
          بــرآســتــان تــو ســلـطـان غـلـام خـواهـد بـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۴          
          تـا تـرا بـرگ مـا نـخـواهـد بـود
          کـــار مــا را نــوا نــخــواهــد بــود
          از دهــانــت چــنــیــن کــه مــی‌بـیـنـیـم
          کـــام جـــانــم روا نــخــواهــد بــود
          چـــــیـــــن زلـــــف تــــرا اگــــر بــــمــــثــــل
          مـشـک خـوانـم خـطا نخواهد بود
          ســـــــر پــــــیــــــونــــــد آرزومــــــنــــــدان
          خـواهـدت بـود یـا نـخـواهـد بود
          مــی صــافــی بــده کــه صـوفـی را
          هسچ بی می صفا نخواهد بود
          آنــکــه بــیــگــانــه دارد از خـویـشـم
          بــا کــســی آشــنــا نــخـواهـد بـود
          چــــنــــد را نـــیـــم اشـــک در عـــقـــبـــش
          کـالـتـفـاتـش بـمـا نـخـواهـد بـود
          ســــخـــن یـــار اگـــر بـــود دشـــنـــام
          ورد مــا جــز دعــا نــخــواهــد بـود
          مـــــاجــــرائــــی کــــه اشــــک مــــی‌رانــــد
          بــه از آن مــاجــرا نــخـواهـد بـود
          خـیـز خـواجـو کـه هـیـچ سلطانرا
          غـــم کـــار گـــدا نـــخـــواهـــد بـــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۵          
          تـرک مـن گـوئـی کـه بـازش خـاطـر نـخجیر بود
          کـابـرویـش چـاچـی کـمـان و نـوک مـژگان تیر بود
          گــه ز چــیــن زلــف او صــد شـور در چـیـن مـیـفـتـاد
          گه ز چشم جادوش صد فتنه در کشمیر بود
          دوش تــرکــی تـیـغ زن را مـسـت مـی‌دیـدیـم بـخـواب
          چـون بـدیـدم چـشـم شـوخ دلـبـرم تـعـبـیـر بـود
          غــنــچــه در مــهــد زمــرد در تــبــســم بـود و بـاز
          بــلــبــل شــب خــیــز کــارش نــالــهٔ شــبــگــیــر بـود
          چـــنـــگ در زنـــجـــیـــر زلـــفـــش چــون زدم دیــوانــه‌وار
          زیـــر هـــر مـــویـــش دلـــی دیـــوانــه در زنــجــیــر بــود
          نــقــش مــی‌بــســتـم کـزو یـکـبـاره دامـن در کـشـم
          لــیــکــن از شــوقـم سـرشـک دیـده دامـنـگـیـر بـود
          پــیــر دیــرم دوش مــی‌گــفــت ای جــوانــان بــنــگــریـد
          کــایـن جـوان خـسـتـه خـاطـر در مـحـبـت پـیـر بـود
          گـــفـــتـــم از قـــیـــدش بـــدانــائــی بــرون آیــم ولــیــک
          آنــچــنــان تــدبـیـر کـردم ویـنـچـنـیـن تـقـدیـر بـود
          بــامــدادان چــون بــرآمــد مــاه بــی مــهــرم بـبـام
          زیـــر بــامــش کــار خــواجــو نــالــه‌هــای زیــر بــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۶          
          دوشـــم بـــشـــمــع روی چــو مــاهــت نــیــاز بــود
          جـــانـــم چــو شــمــع از آتــش دل در گــداز بــود
          در انــــــتــــــظــــــارصــــــیـــــد تـــــذرو وصـــــال تـــــو
          چــشــمـم ز شـام تـا بـگـه صـبـح بـاز بـود
          از مــــن مــــپــــرس حــــال شــــب دیــــر پــــای هــــجـــر
          از بــــهــــرآنــــکــــه قــــصــــه آن شـــب دراز بـــود
          مــــن در نــــیــــاز بــــودم و اصــــحـــاب در نـــمـــاز
          لـــیـــکـــن نـــیـــاز مـــن هـــمـــه عـــیـــن نـــمــاز بــود
          می‌ساختم چو بربط و می‌سوختم چو عود
          زیـــرا کـــه چـــارهٔ دل مــن ســوز و ســاز بــود
          در اصـــل چـــون تـــعـــلـــق جـــانـــی حـــقـــیـــقـــتـــســت
          مـشـنـو کـه عـشـق لـیـلـی و مـجـنون مجاز بود
          تـــــرک مـــــراد چـــــون ز کــــمــــال مــــحــــبــــتــــســــت
          جـم را گـمـان مـبـر کـه بـه خـاتـم نـیـاز بود
          پـــیـــوســـتــه بــا خــیــال حــبــیــب حــرم نــشــیــن
          جـــــان اویـــــس بـــــلـــــبـــــل بـــــســـــتــــان راز بــــود
          خــواجــو کــدام ســلــطــنـت از مـلـک هـر دو کـون
          مــــــــحــــــــمــــــــود را ورای وصـــــــال ایـــــــاز بـــــــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۷          
          یاد باد آن شب که در مجلس خروش چنگ بود
          مـطـربـانـرا عـود بـر سـاز و دف انـدر چـنـگ بـود
          شــاهـدان در رقـص بـودنـد و حـریـفـان در سـمـاع
          وانـکـه او بـر خـفـتـگـان گـلـبـانـک مـی‌زد چنگ بود
          دســـتـــگـــیـــر خـــســـتـــگـــان جــام مــی گــلــرنــگ شــد
          مـــــــشـــــــرب آتـــــــش عــــــذاران آب آتــــــش رنــــــگ بــــــود
          گــوش جــانــم بــر ســمــاع بــلــبـلـان صـبـح خـیـز
          چــشــم عــقــلــم بــر جــمــال گــلــرخـان شـنـگ بـود
          گـــر چـــه صـــیـــقـــل مـــی‌بـــرد آثـــار زنـــگ از آیـــنــه
          صــــیــــقــــل آئــــیــــنـــهٔ جـــانـــم مـــی چـــون زنـــگ بـــود
          آنـــزمــان کــانــمــاه رخــشــان خــورآئــیــن رخ نــمــود
          بـاغ پـر گـلـچـهر گشت و کاخ پر اورنگ بود
          بــرمــن بــیــدل نــبــخــشـود و دلـم را صـیـد کـرد
          گــوئــیــان در شــهــر دلـهـای پـریـشـان تـنـگ بـود
          پـیـش شـیـریـن قـصهٔ فرهاد مسکین کس نگفت
          یــــا دل آن خــــســـرو خـــوبـــان خـــلـــخ ســـنـــگ بـــود
          مــطــربــان از گــفــتــهٔ خــواجــو ســرودی مــی‌زدنــد
          لــیــکــن آن گــلــروی را از نــام خــواجـو نـنـگ بـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۸          
          دوشــم وطــن بــه جــز در دیــر مــغـان نـبـود
          قـــــوت روان مـــــن ز شــــراب مــــغــــانــــه بــــود
          بــود از خــروش مــرغ صـراحـی سـمـاع مـن
          وز سـوز سـینه هر نفسم جز فغان نبود
          دل را کــه بـود بـی خـبـر از جـام سـرمـدی
          جــز لــعــل جــانــفــزای بــتـان کـام جـان نـبـود
          طـــاوس جـــلـــوه ســـاز گـــلــســتــان عــشــق را
          بـیـرون ز صـحـن روضـهٔ قـدس آشیان نبود
          کــس در جــهــان نــبــود مــگــر یــار مـن ولـیـک
          گـرد جـهـان بـگـشـتـم و او در جـهـان نـبـود
          بــــر هـــر طـــرف ز عـــارض آن مـــاه دلـــســـتـــان
          دیـدم گـلـی شـکـفـته که در گلستان نبود
          هـــمـــچـــون کـــمــر بــگــرد مــیــانــش درآمــدم
          او را مـــیـــان نـــدیـــدم و او درمـــیـــان نـــبــود
          جــــز خــــون دل کــــه آب رخــــم را بــــبــــاد داد
          در جــــویــــبــــار چــــشــــم مــــن آب روان نــــبـــود
          گــفــتــم کــرانــه بـگـیـرم از آشـوب عـشـق او
          ویـن بـحـر را چـو نـیـک بـدیدم کران بود
          کـون ومـکـان بـگـشـتـم و در ملک هر دو کون
          او را مــکــان نــدیــدم و بــی او مــکــان نـبـود
          خـواجـو گـهـی بـنـور یـقـیـن راه بـاز یـافت
          کز خویشتن برون شد و اینم گمان نبود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۹          
          بــی گــلــبــن وصــلــت بــگــلــســتـان نـتـوان بـود
          بــی شــمـع جـمـالـت بـشـبـسـتـان نـتـوان بـود
          ای یــــار عــــزیــــز ار نــــبـــود طـــلـــعـــت یـــوســـف
          بــا مــمــلــکــت مــصــر بــه زنــدان نــتـوان بـود
          در ظــلــمــت اگــر صــحــبـت خـضـرت نـدهـد دسـت
          مـــوقـــوف لـــب چــشــمــهٔ حــیــوان نــتــوان بــود
          دریــاب کــه ســیـلـاب سـرشـکـم بـشـد از سـر
          پـیـوسـتـه چـنـیـن غـرقـهٔ طـوفـان نـتوان بود
          بــــی رایـــحـــهٔ زلـــف تـــودر فـــصـــل بـــهـــاران
          از بــــاد هــــوا خــــادم ریــــحـــان نـــتـــوان بـــود
          ور در ســـــــرآن زلـــــــف پـــــــریـــــــشـــــــان رودم دل
          از بــهــر دل خــســتــه پــریــشــان نـتـوان بـود
          خــامــوش نــشــایــد شــدن از نــالــهٔ شــبــگـیـر
          زیرا که کم از مرغ خوش الحان نتوان بود
          صـوفـی اگـر از مـی نـشـکـیـبـد چـه تـوان کرد
          بــا ســاغــر مــی مــنــکــر مــسـتـان نـتـوان بـود
          تـــا خـــرقـــه بــخــون دل پــیــمــانــه نــشــوئــی
          بـا پـیـر مـغـان بـر سـر پـیمان نتوان بود
          خـواجـو چـه نـشـیـنـی کـه گـر ایـوب صـبـوری
          چــنــدیــن هــمـه در مـحـنـت کـرمـان نـتـوان بـود
          رو ســـاز ســـفـــر ســاز کــه از آرزوی گــنــج
          بـــی بـــرگ دریـــن مـــنـــزل ویـــران نــتــوان بــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۲۰          
          دیـــشـــب هـــمـــه مـــنـــزل مـــن کـــوی مـــغـــان بـــود
          وز نـــالــهٔ مــن مــرغ صــراحــی بــفــغــان بــود
          هــمــچــون قــدحــم تــا ســحــر از آتــش سـودا
          خــــون جـــگـــر از دیـــدهٔ گـــریـــنـــده روان بـــود
          بـــــــا طـــــــلـــــــعـــــــت آن نـــــــادرهٔ دور زمـــــــانـــــــم
          مـــشـــنــو کــه غــم از حــادثــهٔ دور زمــان بــود
          بـــی شـــهـــد شــکــر ریــز وی از فــرط حــرارت
          چـون شـمـع شـبـسـتـان دل مـن در خـفـقـان بـود
          بــــاز از فــــلــــک پـــیـــر بـــاومـــیـــد وصـــالـــش
          پـــیـــرانـــه ســـرم آرزوی بـــخـــت جـــوان بــود
          از جــــرعــــهٔ مــــی بـــزمـــگـــه بـــاده گـــســـاران
          چـون چـشـم مـن از خون جگر لاله ستان بود
          نــاگــاه ز مــیــخــانــه بــرون آمــد و بــنــشــسـت
          آن فـــتـــنـــه کـــه آرام دل و مـــونــس جــان بــود
          در داد شــــرابــــی ز لــــب لــــعــــل و مــــرا گــــفــــت
          در مــجــلــس مــا بـی مـی نـوشـیـن نـتـوان بـود
          چون دید که از دست شدم گفت که خواجو
          هـشـدار کـه پـایـت بـشد از جای و چنان بود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۲۱          
          بـــی رخ حـــور بـــجـــنــت نــفــســی نــتــوان بــود
          بــر ســر آتــش ســوزنــده بــسـی نـتـوان بـود
          مـــن نـــه آنـــم کـــه بــود بــا دگــری پــیــونــدم
          زانـکـه هـر لـحـظـه گـرفـتـار کـسـی نتوان بود
          بـا تـوام گر چه بگیسوی تو دستم نرسد
          بـا تـو هـر چند که بی دسترسی نتوان بود
          یـــکـــدمـــم مـــرغ دل از خـــال تـــو خـــالـــی نــبــود
          لـیـکـن از شـور شـکـر بـا مـگـسـی نـتـوان بود
          تــا بــود یــکــنــفــس از هــمــنــفــســی دور مــبــاش
          گـر چـه بـی هـمـنـفـسی خود نفسی نتوان بود
          در چــنــیــن وقــت کــه مــرغــان هـمـه در پـروازنـد
          بـــی پـــر و بــال اســیــر قــفــســی نــتــوان بــود
          خـــیـــز خـــواجـــو ســـر آبـــی طـــلـــب و پــای گــلــی
          که درین فصل کم از خار و خسی نتوان بود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۲۲          
          آن زمــــان کــــز مــــن دلــــســــوخــــتــــه آثــــار نـــبـــود
          بـــجـــز از ورزش عـــشـــق تـــو مـــرا کــار نــبــود
          کـــوس بـــدنـــامـــی مـــا بـــر ســـر بـــازار زدنـــد
          گــر چـه بـی روی تـو مـا را سـر بـازار نـبـود
          هــر کــه بــا صــورت خـوب تـو نـیـامـد در کـار
          چــون بــدیــدیــم بــه جــز صـورت دیـوار نـبـود
          هـیـچ خـسـرو نـشـنـیـدیـم کـه هـمـچـون فـرهـاد
          بــســتــهٔ پــســتــهٔ شــیــریـن شـکـر بـار نـبـود
          هـــرگـــز از گـــلـــبـــن ایـــام کـــه چـــیـــدســـت گـــلـــی
          که از آن پس سر و کارش همه با خار نبود
          از ســـر دار مــیــنــدیــش کــه در لــشــکــر عــشــق
          عـــلـــم نـــصـــرت مـــنـــصـــور بـــه جـــز دار نــبــود
          خواجو  انفاس تو این نکهت مشکین ز چه یافت
          کـــه چــنــیــن غــالــیــه در طــلــبــهٔ عــطــار نــبــود
          

 

۱۱ خرداد ۹۸ ، ۲۳:۱۲ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۴۰۳

غزل شمارهٔ ۴۰۳          
          عـــــاقـــــلـــــان کـــــی دل بـــــدســـــت زلــــف دلــــداران دهــــنــــد
          نــــقــــره داران چــــون نــــشــــان زر بــــطــــراران دهــــنـــد
          مــــگـــذر از یـــاران کـــه در هـــنـــگـــام کـــار افـــتـــادگـــی
          واجــــب آن بــــاشــــد کــــه یـــاران یـــاری یـــاران دهـــنـــد
          گـــر بـــدردی بـــاز مـــانـــدی دل ز درمـــان بـــرمـــگـــیــر
          ســـــاقـــــیـــــان اول قـــــدح دردی بـــــخـــــمــــاران دهــــنــــد
          خـــون دل مـــی‌خـــور کـــه هـــم روزی رســـانــنــدت بــکــام
          پــادشــاهــان روز کــیــن خــلــعـت بـخـونـخـواران دهـنـد
          وقــت را فــرصــت شــمــر زیــرا کــه هــنــگــام صــبــوح
          مــســت چــون در خــواب بــاشــد مــی بــهـشـیـاران دهـنـد
          گــــر دریــــن مــــعــــنـــی درســـتـــی درد را درمـــان شـــمـــر
          مــشــفــقــان از بــیــم جــان دارو بــه بــیـمـاران دهـنـد
          خیز و خواجو را چو کار از دست شدی کاری برآر
          روز مـــــحـــــنـــــت کـــــارداران دل بــــبــــیــــکــــاران دهــــنــــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۴          
          اهــل تــحــقــیــق چــو در کــوی خــرابــات آیــنــد
          از ره مـــیـــکـــده بــر بــام ســمــاوات آیــنــد
          تــا بــبــیــنــنــد مــگــر نــور تــجــلــی جــمـال
          هــمـچـو مـوسـی ارنـی گـوی بـه مـیـقـات آیـنـد
          گـــر کـــرامــت نــشــمــارنــد مــی و مــســتــی را
          از چــــه در مــــعـــرض اربـــاب کـــرامـــات آیـــنـــد
          بــــر ســــر کـــوی خـــرابـــات خـــراب اولـــیـــتـــر
          زانـــکـــه از بــهــر خــرابــی بــخــرابــات آیــنــد
          پـارسـایـان کـه مـی و مـیکده را نفی کنند
          گــر بــنــوشــنــد مــئـی جـمـلـه در اثـبـات آیـنـد
          ور چــو مــن مــحــرم اســرار خــرابــات شـونـد
          فــارغ از صــومــعــه و زهــد و عـبـادات آیـنـد
          بـــــدواخـــــانـــــهٔ الـــــطــــاف خــــداونــــد کــــرم
          دردمــــــنــــــدان تــــــمــــــنــــــای مـــــداوات آیـــــنـــــد
          تـشـنـگـان آب اگـر از چـشـمـهٔ حـیـوان جـویـند
          فرض عینست که چون خضر بظلمات آیند
          اسـب اگـر بـر سـر خـواجـو بدواند رسدش
          آنـکـه شـاهـان جـهـان پـیـش رخـش مـات آیـنـد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۵          
          بــــنــــشـــیـــن تـــا نـــفـــســـی آتـــش مـــا بـــنـــشـــیـــنـــد
          ورنــــه دود دل مــــا بــــیــــتــــو کـــجـــا بـــنـــشـــیـــنـــد
          گر کسی گفت که چون قد تو سروی برخاست
          ایـــن خـــیـــالـــیــســت کــه در خــاطــر مــا بــنــشــیــنــد
          چــــو تــــو بـــرخـــیـــزی و از نـــاز خـــرامـــان گـــردی
          ســـرو بـــرطـــرف گـــلـــســـتـــان ز حــیــا بــنــشــیــنــد
          هـــیـــچـــکـــس بـــا تـــو زمـــانـــی بــمــراد دل خــویــش
          نـــنـــشـــیـــنـــد مـــگـــر از خـــویـــش جـــدا بـــنـــشــیــنــد
          دمــــــبــــــدم مــــــردمـــــک چـــــشـــــم مـــــن افـــــشـــــانـــــد آب
          بـــر ســر کــوی تــو تــا گــرد بــلــا بــنــشــیــنــد
          بــــر فــــروزد دلــــم از نــــکـــهـــت انـــفـــاس نـــســـیـــم
          گــر چــه شــمــع از نــفــس بــاد صــبــا بـنـشـیـنـد
          تـــو مـــپـــنـــدار کـــه دور از تــو اگــر خــاک شــوم
          آتـــــش عـــــشـــــق مـــــن از بـــــاد هـــــوا بـــــنــــشــــیــــنــــد
          مــــن بــــشــــکــــرانــــهٔ آن از ســــر ســــر بـــرخـــیـــزم
          کـــان ســـهـــی ســـرو روان از ســر پــا بــنــشــیــنــد
          عـــقـــل بـــاور نـــکـــنـــد کـــان شــه خــوبــان خــواجــو
          از تــــکــــبـــر نـــفـــســـی پـــیـــش گـــدا بـــنـــشـــیـــنـــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۶          
          تـنـم تـنـهـا نـمـی‌خـواهـد کـه در کـاشـانـه بـنـشـیـند
          دلـــم را دل نـــمـــی‌آیـــد کـــه بـــی جـــانـــانـــه بــنــشــیــنــد
          ز دســت بــنــده کـی خـیـزد کـه بـا سـلـطـان درآمـیـزد
          که کس با شمع نتواند که بی پروانه بنشیند
          دلـــی کـــز خـــرمـــن شـــادی نـــشـــد یـــک دانــه‌اش حــاصــل
          چـــنـــیــن در دام غــم تــا کــی بــبــوی دانــه بــنــشــیــنــد
          اگـر پـیـمـان کـند صوفی که دست از می فرو شویم
          بـخـلـوت کـی دهـد دسـتـش کـه بـی پـیـمانه بنشیند
          مــــرا گــــویـــنـــد دل بـــرکـــن بـــافـــســـون از لـــب لـــیـــلـــی
          ولـــی کـــی آتـــش مــجــنــون بــدیــن افــســانــه بــنــشــیــنــد
          دلـم شـد قـصـر شـیـریـن ویـن عـجـب کـان خـسـرو خوبان
          بـدیـنـسـان روز و شـب تـنـهـا در ایـن ویـرانـه بـنـشیند
          چــــو یــــار آشــــنــــا مــــا را غــــلــــام خــــویـــش مـــی‌خـــوانـــد
          غـریـبـسـت ایـن کـه هـر سـاعـت چـنـان بـیـگـانـه بـنشیند
          بــتــی کــز عــکــس رخــســارش چــراغ جــان شــود روشــن
          چـه دود دل کـه بـرخـیـزد چـو او در خـانـه بـنـشـیـند
          خــرد دانــد کــه گــر خــواجــو رهــائــی یــابــد از قـیـدش
          چـــرا دور از پـــری رویـــان چــنــیــن دیــوانــه بــنــشــیــنــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۷          
          بـــه آب گـــل رخ آن گـــلـــعـــذار مــی‌شــویــنــد
          و یـا بـه قـطـرهٔ شـبـنم بهار می‌شویند
          بــکــوی مــغــبــچــگــان جــامــه‌هــای صــوفــی را
          بـــجــامــهــای مــی خــوشــگــوار مــی‌شــویــنــد
          هــنـوز نـازده مـنـصـور تـخـت بـر سـر دار
          بـــخـــون دیـــدهٔ او پـــای دار مـــی‌شـــویـــنـــد
          خوش آن صبوح که آتش رخان ساغر گیر
          بــــبــــاده لــــعــــل لــــب آبــــدار مـــی‌شـــویـــنـــد
          بــحــلــقــه‌ئــی کــه ز زلــفـت حـدیـث مـی‌رانـنـد
          دهـان نـخـسـت بـه مـشـک تـتـار مـی‌شـویند
          بـپـوش چـهـره کـه مـشـاطـگـان نـقش نگار
          ز شـرم روی تـو دسـت از نـگـار مـی‌شـویند
          بــســا کــه شــرح نــویــسـان روزنـامـهٔ گـل
          ورق ز شــرم تــو در جــویــبــار مـی‌شـویـنـد
          قــتــیــل تــیـغ تـرا خـسـتـگـان ضـربـت شـوق
          بــــب دیــــده گـــوهـــر نـــثـــار مـــی‌شـــویـــنـــد
          بــشــوی گــرد ز خـاطـر کـه دیـدگـان هـر دم
          ز لــوح چــهــرهٔ خــواجـو غـبـار مـی‌شـویـنـد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۸          
          دیـگـرانـرا عیش و شادی گر چه در صحرا بود
          عــیـش مـا هـر جـا کـه یـار آنـجـا بـود آنـجـا بـود
          هـــــر دلـــــی کـــــز مـــــهــــر آن مــــه روی دارد ذره‌ئــــی
          در گــداز آیــد چــو مـوم ار فـی الـمـثـل خـارا بـود
          ســنــبــلــت زانــرو بــبــالــا ســر فـرود آورده اسـت
          تـــا چـــو بــالــای تــو دایــم کــار او بــالــا بــود
          هــــســـت در ســـالـــی شـــبـــی ایـــام را یـــلـــدا ولـــیـــک
          کس نشان ندهد که ماهی را دو شب یلدا بود
          تـــنـــگ چـــشـــمـــانــرا نــیــایــد روی زیــبــا در نــظــر
          قــیــمــت گــوهــر چــه دانــد هــر کــه نـابـیـنـا بـود
          از نـــکـــورویـــان هـــر آنـــچ آیـــد نــکــو بــاشــد ولــی
          یــــار زیــــبــــا گــــر وفــــاداری کــــنــــد زیــــبــــا بـــود
          حــال رنــگ روی خــواجـو عـرضـه کـردم بـر طـبـیـب
          نـاردان فـرمـود از آن لـب گـفـت کـان صـفـرا بود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۹          
          آن رفــت کــه مــیــل دل مــن ســوی شـمـا بـود
          شب تا بسحر خوابگهم کوی شما بود
          آن رفـــت کـــه پـــیـــوســـتـــه‌ام از روی عـــبــادت
          مـــحـــراب روان گـــوشــهٔ ابــروی شــمــا بــود
          آن رفـــت کـــه شـــمـــع دل مــن در شــب حــیــرت
          در سـوز و گـداز از هـوس روی شـمـا بـود
          آن رفــــت کــــه از نـــکـــهـــت انـــفـــاس بـــهـــاران
          مـقـصـود مـن سـوخـتـه دل بوی شما بود
          آن رفــت کـه در تـیـره شـب از غـایـت سـودا
          دلــبــنــد مــن خــسـتـه جـگـر مـوی شـمـا بـود
          آن رفــت کــه هــر دم کـه ز بـابـل ز دمـی لـاف
          چـشـمـم هـمـه بـر غمزهٔ جادوی شما بود
          آن رفــــت کــــه مــــرغ دل پــــر آتــــش خـــواجـــو
          پــروانــهٔ شــمــع رخ دلــجــوی شــمــا بـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۰          
          گـــردون کـــنـــایـــتـــی ز ســـر بــام مــا بــود
          کــــوثــــر حــــکــــایـــتـــی ز لـــب جـــام مـــا بـــود
          ســرســبــزی شــکـوفـهٔ بـسـتـانـسـرای فـضـل
          از رشـــــحـــــهٔ مــــقــــاطــــر اقــــلــــام مــــا بــــود
          خـوش بـوئـی نـسـیـم روان بـخـش بـاغ عـقل
          از نــــفــــحــــهٔ مــــعــــاطــــر ارقــــام مــــا بــــود
          خـورشـیـد اگـر چـه شـرفـهٔ ایـوان کـبریاست
          خـــــشــــتــــی ز رهــــگــــذار در بــــام مــــا بــــود
          مـــا را جـــوی بــدســت نــبــیــنــی ولــی دو کــون
          یــــک حـــبـــه از فـــواضـــل انـــعـــام مـــا بـــود
          چــون خــیــمــه بــر مــخــیــم کــروبـیـان زنـیـم
          چـــرخ بــریــن مــعــســکــر احــشــام مــا بــود
          بــدر مــنــبــر و گــیــســوی عــنــبــرفــشــان شـب
          مــنــجــوق چــتــر و پــرچــم اعــلــام مــا بــود
          نوری که وقت صبح ز مشرق شود پدید
          از عـــکـــس جـــام بـــادهٔ گـــلـــفـــام مـــا بــود
          ز ایــام اگــر چــه تــیــره بـود روز عـمـر مـا
          فـــرخـــنـــده روز آنـــکـــه در ایـــام مـــا بــود
          قــصــر وجــود تــا یــابــد کــی شــود خــراب
          گــر زانــکــه بــر کــتــابــهٔ او نــام مــا بـود
          خــواجــو مــگــو حــکــایــت سـرچـشـمـهٔ حـیـات
          کــان قــطـره‌ئـی ز جـام غـم انـجـام مـا بـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۱          
          یـاد بـاد آن شـب کـه دلـبـر مست و دل در دست بود
          بـــاده چـــشــم عــقــل مــی‌بــســت و در دل مــی‌گــشــود
          بــوی گــل شــاخ فـرح در بـاغ خـاطـر مـی‌نـشـانـد
          جــــــام مــــــی زنـــــگ غـــــم از آئـــــیـــــنـــــه جـــــان مـــــی‌زدود
          مـه فـرو می‌شد گهی کو پرده در رخ می‌کشید
          صــبــح بــر مـی‌آمـد آن سـاعـت کـه او رخ مـی‌نـمـود
          کـــافـــر گـــردنـــکـــشـــش بـــازار ایــمــان مــی‌شــکــســت
          جـــادوی مـــردم فـــریـــبـــش هـــوش مـــســـتــان مــی‌ربــود
          از عـــذارش پـــرده گـــلـــبـــرگ و نـــســـریـــن مـــی‌دریــد
          وز جــــمــــالــــش آبــــروی مــــاه و پــــرویـــن مـــی‌فـــزود
          هـمـچـو سـرمـسـتـان دلـم تـا صـبحدم در باغ وصل
          از رخ و زلــفــش ســخــن مــی‌چــیــد و ســنـبـل مـی‌درود
          گـــرشـــکـــار آهـــوی صـــیـــاد او گـــشـــتـــم چـــه شــد
          ور غـــلـــام هـــنـــدوی شـــب بــاز او بــودم چــه بــود
          چـــون وصـــال دوســـتـــان از دســت دادم چــاره نــیــســت
          چون بغفلت عمر بگذشت این زمان حسرت چه سود
          گـــــفـــــتـــــم آتـــــش در دلـــــم زد روی آتـــــش رنـــــگ تـــــو
          گــفــت خــواجــو بــاش کــز آتــش نــدیــدی بــوی دود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۱۲          
          مـــرا ز مـــهـــر رخـــت کـــی مــلــال خــواهــد بــود
          کــه عــشــق لــم یــزل و لــایـزال خـواهـد بـود
          در آن زمــــان کــــه امـــیـــد بـــقـــا خـــیـــال بـــود
          خـــیـــال روی تـــوام در خـــیـــال خـــواهـــد بــود
          از آنـطـرف کـه تـوئـی گـر فـراق خواهی جست
          ازیـــن طــرف کــه مــنــم اتــصــال خــواهــد بــود
          نــظــر بــفــرقــت صــوری مــکــن کــه در مـعـنـی
          مــیــان لــیــلــی و مــجــنــون وصـال خـواهـد بـود
          براستان که سرما چنین که در سر ماست
          بـــر آســـتـــان شـــمــا پــایــمــال خــواهــد بــود
          بــهــر دیــار کــه مــحــمــل رود ز چــشـم مـنـش
          گـــــذار بـــــر ســـــر آب زلـــــال خـــــواهــــد بــــود
          چــو قــطــع بــعــد مــســافــت نـمـی‌دهـد دسـتـم
          کـــجـــا مـــنـــزل قـــربـــت مـــجـــال خـــواهـــد بــود
          کـسـی کـه بـر سر کوی تو باشدش حالی
          ز خـاک کـوی تـو صـبـرش مـحـال خواهد بود
          ز قـیـل و قـال گـذر کـن کـه در چـمـن زین پس
          حــدیــث بــلــبــل شــیــریــن مــقــال خــواهـد بـود
          بــــبـــاغ بـــادهٔ گـــلـــگـــون چـــرا حـــرام بـــود
          اگـــر بـــگـــلــشــن رضــوان حــلــال خــواهــد بــود
          مــکــن مــلــامــت خــواجــو کــه مــهــر او هــر روز
          چـو حـسـن مـاهـرخـان بـر کـمـال خـواهد بود
          

 

۱۱ خرداد ۹۸ ، ۲۲:۵۹ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۳۹۳

غزل شمارهٔ ۳۹۳          
          طـــــره‌هـــــای تــــو کــــمــــنــــد افــــکــــن طــــرارانــــنــــد
          غـــــمــــزه‌هــــای تــــو طــــبــــیــــب دل بــــیــــمــــارانــــنــــد
          از رقــیــبــان تــو بــایــد کــه پــریــشــان نــشــونـد
          کـــه یـــقـــیـــنـــســـت کـــه آن جـــمـــع پــری دارانــنــد
          زان بـــدورت هـــمـــه مـــحـــراب نـــشـــیــنــان مــســتــنــد
          کـــه چـــو ابـــروی تـــو پـــیـــوســـتـــهٔ خــمــارانــنــد
          چشم مست تو چو یک لحظه ز می خالی نیست
          زاهــــدان از چـــه ســـبـــب مـــنـــکـــر مـــیـــخـــوارانـــنـــد
          چــــون بــــمــــیــــرم بــــدر مـــیـــکـــده تـــابـــوت مـــرا
          مـــگـــذرانـــیـــد بـــدان کـــوچــه کــه هــشــیــارانــنــد
          آنــــکــــه در حــــلــــقـــهٔ زلـــفـــش دل مـــا در بـــنـــدســـت
          چــــه خــــبــــر دارد از آنـــهـــا کـــه گـــرفـــتـــارانـــنـــد
          گــفــتــمــش گــنــج لــطـافـت رخ مـه پـیـکـر تـسـت
          گـــفــت خــامــوش کــه بــرگــنــج ســیــه مــارانــنــد
          مـــهـــر ورزان کـــه نـــبـــاشـــنـــد زمـــانـــی بـــی اشـــک
          روز و شــب بــهــر چــه ســوزنــد کــه دربـارانـنـد
          هـر کـه خـواهـد کـه بـرد سـر بسلامت خواجو
          گــــو دریــــن کــــوی مــــنـــه پـــای کـــه عـــیـــارانـــنـــد
          

 

غزل شمارهٔ ۳۹۴          
          مـسـتـم آنـجـا مـبـر ای یـار که سرمستانند
          دسـت مـن گـیـر کـه ایـن طایفه پردستانند
          آن دو جـــادوی فــریــبــنــده افــســون ســازش
          خفته‌اند این دم از آن روی که سرمستانند
          در سـراپـردهٔ مـا پرده‌سرا حاجت نیست
          زانـکـه مـسـتـان هـمـه طـوطی شکر دستانند
          مـهـر ورزان کـه وصـالـت بـجـهـانـی نـدهـنـد
          بـا جـمـال تـو دو عـالـم بـجـوی نـسـتانند
          عـاشـقان با تو اگر زانکه بزندان باشند
          بــا گــلــســتـان جـمـالـت هـمـه در بـسـتـانـنـد
          زلـف و خـال تـو بـخـط مـلـک خـتا بگرفتند
          هـنـدوان بـیـن کـه دگـر خسرو ترکستانند
          زیــردســتــان تــهــیــدســت بــلــاکــش خـواجـو
          جــان ز دســتــش نــبـرنـد ار بـمـثـل دسـتـانـنـد
          

 

غزل شمارهٔ ۳۹۵          
          چـه کـسـانـنـد کـه در قـصـد دل ریـش کـسـانـنـد
          بـا مـن خـسـتـه بـرآنـنـد کـه از پـیـش بـرانـند
          مـی‌کـشند از پی خویشم که بزاری بکشندم
          کـه مـرا تـا نـکـشـنـد از غـم خـویـشـم نـرهانند
          صـبـر تـلخست و طبیبان ز شکر خندهٔ شیرین
          هـمـچـو فـرهـاد به جز شربت زهرم نچشانند
          ایـکـه بـر خـسـتـه دلـان مـی‌گـذری از سـرحـشمت
          هـیـچ دانـی کـه شـب هـجـر تـو چـون می‌گذرانند
          گـر تـوانـی بـعـنـایـت نـظـری کـن کـه ضـعـیفان
          صــبــر از آن نــرگــس مــخــمـور تـوانـا نـتـوانـنـد
          چـــه تـــمـــتـــع بـــود اربـــاب کـــرم را ز تـــنـــعــم
          گـــر نـــصـــیـــبـــی بــگــدایــان مــحــلــت نــرســانــنــد
          بــجــز از مــردمــک دیــده اگــر تــشـنـه بـمـیـرم
          آبــم ایـن طـایـفـه بـی روی تـو بـرلـب نـچـکـانـنـد
          آنــچــنـان بـسـتـهٔ زنـجـیـر سـر زلـف تـو گـشـتـم
          کــه هــمــه خــلــق جــهــانـم ز کـمـنـدت نـجـهـانـنـد
          عارفان تا که به جز روی تو در غیر نبینند
          شـمـع را چـون تـو بمجلس بنشینی بنشانند
          جـــز مـــیـــانـــت ســر مــوئــی نــشــنــاســیــم ولــیــکــن
          عـــاقـــلـــان مـــعــنــی ایــن نــکــتــهٔ بــاریــک نــدانــنــد
          خـواجـو از مـغـبـچـگـان روی مـگردان که ازین روی
          اهــــل دل مــــعــــتــــکــــف کــــوی خــــرابــــات مــــغـــانـــنـــد
          

 

غزل شمارهٔ ۳۹۶          
          صـوفـی اگـرش بـادهٔ صـافـی نـچـشـانند
          صـاحـبـنظران صوفی صافیش نخوانند
          بــنــگــر کــه مـقـیـمـان سـراپـردهٔ وحـدت
          در دیــر مــغــان هــمــســبــق مــغــبــچــگــانــنـد
          رو گــوش کــن از زمــزمـهٔ نـالـه نـاقـوس
          آن نــکــتــه کــه اربــاب خــرد والـه از آنـنـد
          در حـــــلــــقــــهٔ رنــــدان خــــرابــــات مــــغــــان آی
          تـا یـکـنـفـس از خـویـشـتـنـت بـاز رهـانند
          از کــعـبـه چـه پـرسـی خـبـر اهـل حـقـیـقـت
          کــایــن طـایـفـه در کـوی خـرابـات مـغـانـنـد
          از مـغـبـچـگـان مـی‌شـنـوم نـکـتهٔ توحید
          و اربــاب خــرد مــعــنــی ایـن نـکـتـه نـدانـنـد
          سـر حـلـقـهٔ رنـدان خرابات چو خواجوست
          زان همچو نگینش همه در حلقه نشانند
          

 

غزل شمارهٔ ۳۹۷          
          چــو مــطــربــان ســحــر چـنـگ در ربـاب زنـنـد
          صـــبـــوحـــیـــان نـــفــس از آتــش مــذاب زنــنــد
          بــتــاب ســیــنـه چـراغ فـلـک بـر افـروزنـد
          ز آب دیــــده نــــمــــک بــــردل کــــبــــاب زنــــنـــد
          چــــو آفــــتــــاب ز جــــیــــب افــــق بـــرآرد ســـر
          ز مـــاه یـــکـــشـــبـــه آتـــش در آفـــتـــاب زنـــنــد
          شــکـنـج سـنـبـل طـاوس بـیـکـران گـیـرنـد
          هــزار قــهـقـهـه چـون کـبـک بـر غـراب زنـنـد
          مـــغـــان بـــســـاغـــر مـــی آب ارغـــوان ریـــزنـــد
          بـتـان بـتـنگ شکر خنده بر شراب زنند
          بـوقـت صـبـح پـریچهره‌گان زهره جبین
          دم از ســهــیـل شـب افـروز مـه نـقـاب زنـنـد
          بــچــیــن طــره پــرتــاب قــلــب دل شــکــنـنـد
          بـه تـیـر غـمـزهٔ پـرخواب راه خواب زنند
          ز تاب می چو سمن برگشان برآرد خوی
          ز چــهــره بــر گــل روی قــدح گـلـاب زنـنـد
          بـــجـــرعـــه آب رخ خـــاکــیــان بــبــاد دهــنــد
          بــــرآتـــش دل خـــواجـــو ز بـــاده آب زنـــنـــد
          

 

غزل شمارهٔ ۳۹۸          
          ســاقــیــان چــون دم از شــراب زنـنـد
          مــــطــــربــــان چــــنــــگ در ربـــاب زنـــنـــد
          گــــلــــعــــذاران بـــه آب دیـــدهٔ جـــام
          بــس کـه بـر جـامـهـا گـلـاب زنـنـد
          مــــهــــر ورزان بــــه آه آتــــش بــــار
          دود در دیــــــدهٔ ســــــحـــــاب زنـــــنـــــد
          صــبــح خــیــزان بــنــغـمـهٔ سـحـری
          هـر نـفـس راه شـیـخ و شـاب زنـنـد
          پــســتــه خـنـدان بـفـنـدق مـشـکـیـن
          درشـــکـــنـــج نـــغـــولـــه تـــاب زنــنــد
          چــــون بــــگــــردش در آورنــــد هـــلـــال
          تـــــــاب در جـــــــان آفـــــــتــــــاب زنــــــنــــــد
          هـــر دمــم خــونــیــان لــشــکــر عــشــق
          خـــیـــمـــه بـــر ایـــن دل خـــراب زنـــنــد
          هـــر شـــبـــم شــبــروان خــیــل خــیــال
          حــــمـــلـــه آرنـــد و راه خـــواب زنـــنـــد
          خیز خواجو ببین که سرمستان
          در مـــیـــخـــانـــه از چـــه بــاب زنــنــد
          

 

غزل شمارهٔ ۳۹۹          
          چــو مـطـربـان سـحـر آهـنـگ زیـر و بـام کـنـنـد
          مـــعـــاشـــران صـــبـــوحـــی هـــوای جـــام کـــنـــنـــد
          بـیـک کـرشـمـه مـکـافـات شـیـخ و شـاب دهـنـد
          بــنــیــم جــرعــه مــراعــات خــاص و عـام کـنـنـد
          مـــــرا بـــــحـــــلـــــقـــــهٔ رنـــــدان درآوریــــد مــــگــــر
          بــیــک دو جــام دگــر کــار مــن تــمــام کــنــنـد
          خـوشـا بـوقـت سـحـر شـاهـدان عـربـده جـوی
          شــــراب بــــر کــــف و آغـــاز انـــتـــقـــام کـــنـــنـــد
          اگـــر نــمــانــد بــه مــیــخــانــه بــادهٔ صــافــی
          بـــگـــوی کــز لــب مــیــگــون دوســت وام کــنــنــد
          بـــرآیـــد از دل تـــنـــگـــم نـــوای نـــغـــمـــهٔ زیـــر
          چــو بــلــبــلـان سـحـر خـوان هـوای بـام کـنـنـد
          بـیـا کـه پـیـش رخـت ذره‌وار سـجـده کـنم
          چـــو آفـــتـــاب بـــرآیـــد مـــغـــان قـــیـــام کـــنـــنـــد
          مــرا ز مــصــطـبـه بـیـرون فـکـنـد پـیـر مـغـان
          کـه کـنـج مـیـکـده صـاحـبـدلـان مـقـام کـنـند
          چو بی تو خون دلست اینک می‌خورد خواجو
          چـــراش بــاده گــســاران شــراب نــام کــنــنــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۰          
          پــای کــوبـان در سـرانـدازی چـو سـربـازی کـنـنـد
          پــای در نــه تـا سـرافـرازان سـرافـرازی کـنـنـد
          نــــاوک انــــدازان چــــشـــم تـــرکـــتـــازت از چـــه روی
          بــرکــمــان ســازان ابــرویــت کــمــیــن بــازی کـنـنـد
          در هـــوای گـــلــشــن روی تــو هــر شــب تــا بــروز
          عـاشـقـان بـا بـلـبـل خـوش خـوان هـم آوازی کـنـنـد
          مــوکــب ســلــطــان عــشــقــت چــون عــلــم بــر دل زنــد
          در نــفــس جــانــهــا هــوای خــانــه پــردازی کــنــنــد
          چــون طــنــاب عــنــبــری بــر مــشــتــری چــنــبــر کــنــی
          ای بـــســـا دلـــهـــا کــه آهــنــگ رســن بــازی کــنــنــد
          طـــره‌هـــای ســـرکـــشـــت کــی تــرک طــراری دهــنــد
          غـــمـــزه‌هـــای دلـــکـــشــت کــی تــرک غــمــازی کــنــنــد
          بر سر میدان عشقت چون شود خواجو شهید
          نـــامـــش آنـــدم عـــاقـــلـــان دیـــوانـــهٔ غـــازی کـــنــنــد
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۱          
          پــری رخــان کــه بــرخ رشــک لــعـبـت چـیـنـنـد
          چــه آگــه از مــن شــوریــده حــال مــسـکـیـنـنـد
          اگــر چــه زان لــب شــیــریـن جـواب تـلـخ دهـنـد
          ولــی بــگــاه شــکــر خــنــده جــان شــیـریـنـنـد
          بـخـویـشـتـن نـتوان دید حسن و منظر دوست
          عـلـی الـخـصـوص کسانی که خویشتن بینند
          کنون  ز شکر شیرین چه برخورد فرهاد
          کــه خــســروان جــهــان طــالــبــان شــیــریــنــنـد
          مگر تو فتنه نخیزی و گرنه ز اهل نشست
          اگــر چــه هــمــچــو کــبــوتـر اسـیـر شـاهـیـنـنـد
          ز چـــیـــن زلـــف تـــو آگـــاه نـــیـــســـتـــنـــد آنـــهـــا
          کـــاســـیـــر طـــرهٔ خـــوبـــان خـــلـــخ و چــیــنــنــد
          مــــقــــامــــران مــــحـــبـــت کـــه پـــاک بـــازانـــنـــد
          کـجـا ز عـرصـهٔ مـهـر تـو مـهـره بر چینند
          نــظــر بــظــاهــر شــوریــدگـان مـکـن خـواجـو
          کـه گـنـج مـعـرفـتـنـد ار چـه بـیـدل و دیـنند
          

 

غزل شمارهٔ ۴۰۲          
          اهــل دل پـیـش تـو مـردن ز خـدا مـی‌خـواهـنـد
          کـشـتهٔ تیغ تو گشتن بدعا می‌خواهند
          مـرض شـوق تـو بـر بوی شفا می‌طلبند
          درد عــشــق تــو بــامــیــد دوا مــی‌خــواهــنــد
          طـلـب هـر کـسـی از وصـل تـو چـیـزی دگـرست
          بـجـز اربـاب نـظـر کز تو ترا می‌خواهند
          ما چنین سوخته از تشنگی و لاله رخان
          آب سـر چـشـمـهٔ مـقـصـود ز مـا مـی‌خـواهـنـد
          روی نــنــمــوده ز مــا نــقـد روان مـی‌جـویـنـد
          مـلـک در بـیـع نـیـاورده بـهـا مـی‌خـواهـنـد
          بــســرا مــطــرب عــشــاق کــه مــســتـان از مـا
          دمــبــدم زمــزمــهٔ پــرده‌ســرا مــی‌خــواهـنـد
          آن جـمـاعـت کـه مـن از ورطـه امـانـشـان دادم
          ایــن دمــم غــرقــهٔ طــوفــان بـلـا مـی‌خـواهـنـد
          مــن وفــا مـی‌کـنـم و نـیـسـتـم آگـه کـه مـرا
          از چه رو کشته شمشیر جفا می‌خواهند
          پــادشــاهـان جـهـان هـیـچ شـنـیـدی خـواجـو
          کـــه چـــرا درد دل ریـــش گــدا مــی‌خــواهــنــد
          

 

۱۱ خرداد ۹۸ ، ۲۲:۵۴ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا