۱۳ مطلب در تیر ۱۳۹۸ ثبت شده است

ترجیعات دیوان شمس مولوی شماره یازده

یازدهم          
          بــــیــــا، کــــه بــــاز جــــانـــهـــا را شـــهـــنـــشـــه بـــاز مـــی‌خـــوانـــد
          بـــــیـــــا، کـــــه گـــــلـــــه را چـــــوپـــــان بـــــســـــوی دشـــــت مـــــی‌رانـــــد
          بــــهــــارســــت و هــــمــــه تــــرکــــان بــــســــوی پــــیــــلــــه رو کـــرده
          کــــه وقــــت آمــــد کــــه از قــــشــــلــــق بــــیــــیــــلــــا رخــــت گــــردانـــد
          مــــــده مـــــر گـــــوســـــفـــــنـــــدان را گـــــیـــــاه و بـــــرگ پـــــاریـــــنـــــه
          کـــه بـــاغ وبـــیـــشـــه مـــی‌خـــنـــدد، کـــه بـــرگ تـــازه افـــشـــانــد
          بـــــیــــایــــیــــد ای درخــــتــــانــــی کــــه دیــــتــــان حــــلــــهــــا بــــســــتــــد
          بــــــهــــــار عــــــدل بــــــازآمــــــد، کــــــزو انــــــصــــــاف بــــــســــــتــــــانـــــد
          صــــلــــا زد هــــدهـــد و قـــمـــری کـــه خـــنـــدان شـــود دگـــر مـــگـــری
          کـــــه بـــــازآمـــــد ســـــلــــیــــمــــانــــی کــــه مــــوری را نــــرنــــجــــانــــد
          صـــــلـــــا زد نـــــادی دولـــــت کـــــه عـــــالـــــم گـــــشـــــت چـــــون جـــــنـــــت
          بـــیـــا، کـــیـــن شـــکـــل و ایـــن صـــورت بــه لــطــف یــار مــی‌مــانــد
          دم ســـــــرد زمـــــــســـــــتـــــــانـــــــی ســـــــرشـــــــک ابــــــر نــــــیــــــســــــانــــــی
          پـــــی ایـــــن بـــــود، مـــــی‌دانـــــی، کـــــه عـــــالـــــم را بـــــخـــــنـــــدانـــــد
          قـــمــاشــه ســوی بــســتــان بــر، کــه گــل خــنــدیــد و نــیــلــوفــر
          بــــود کــــانــــجــــا بــــود دلــــبــــر، ســــعــــادت را کــــی مــــی‌دانــــد؟!
          یـــــقـــــیـــــن آنـــــجـــــاســـــت آن جـــــانـــــان، امـــــیــــر چــــشــــمــــهٔ حــــیــــوان
          کـــه بـــاغ مـــرده شـــد زنـــده، و جـــان بـــخـــشـــیـــدن او تـــانــد
          چـــــو انـــــدر گـــــلـــــســـــتـــــان آیـــــد، گــــل و گــــلــــبــــن ســــجــــود آرد
          چــــو در شــــکــــرســــتــــان آیــــد، قــــصــــب بــــر قــــنــــد پـــیـــچـــانـــد
          درخــــتــــان هــــمــــچــــو یــــعــــقــــوبــــان، بـــدیـــده یـــوســـف خـــود را
          کـــــه هـــــر مـــــهـــــجــــور را آخــــر ز هــــجــــران صــــبــــر بــــرهــــانــــد
بــــــهــــــار آمـــــد بـــــهـــــار آمـــــد، بـــــهـــــاریـــــات بـــــایـــــد گـــــفـــــت          
بــکــن تــرجــیــع، تــا گـویـم: « شـکـوفـه از کـجـا بـشـکـفـت »          
          بــــــهــــــارســــــت آن بــــــهــــــارســــــت آن، و یــــــا روی نــــــگــــــارســــــت آن
          درخـــــت از بـــــاد مـــــی‌رقـــــصـــــد کـــــچــــون مــــن بــــی‌قــــرارســــت آن
          زهـــــــــــی جـــــــــــمــــــــــع پــــــــــری زادان، زهــــــــــی گــــــــــلــــــــــزار آبــــــــــادان
          چــــنــــیــــن خــــنــــدان چــــنــــیــــن شــــادان، ز لــــطــــف کـــردگـــارســـت آن
          عــــجــــب بــــاغ ضــــمــــیــــرســـت آن، مـــزاج شـــهـــد و شـــیـــرســـت آن
          و یــــــا در مــــــغــــــز هــــــر نــــــغـــــزی، شـــــراب بـــــی‌خـــــمـــــارســـــت آن
          نـــــهـــــان ســـــر در گـــــریـــــبـــــانـــــی، دهـــــان غـــــنـــــچـــــه خـــــنــــدانــــی
          چــــرا پــــنــــهــــان هــــمــــی خــــنــــدد؟ مــــگــــر از بــــیــــم خــــارســــت آن
          هــــمــــه تــــن دیـــده شـــد نـــرگـــس، دهـــان ســـوســـنـــســـت اخـــرس
          کــــه خـــامـــش کـــن، ز گـــفـــتـــن بـــس! کـــه وقـــت اعـــتـــبـــارســـت آن
          بــکــه بــر لــالــه چــون مــجــنــون، جــگــر ســوزیـده دل پـرخـون
          ز عـــــشــــق دلــــبــــر مــــوزون، کــــه چــــون گــــل خــــوش عــــذارســــت آن
          بـــــخـــــوری مـــــی‌کـــــنـــــد ریـــــحـــــان، کـــــه هــــنــــگــــام وصــــال آمــــد
          چـــــنـــــاران دســـــت بـــــگـــــشـــــاده، کـــــه هــــنــــگــــام کــــنــــارســــت آن
          حــــــقــــــایــــــق جــــــان عــــــشــــــق آمــــــد، کــــــه دریــــــا را درآشــــــامــــــد
          کـــه اســـتـــســـقـــای حـــق دارد، کـــه تـــشـــنـــه شـــهـــریـــارشــت آن
          زهـــــی عـــــشـــــق مـــــظـــــفـــــر فـــــر، کـــــچـــــون آمـــــد قـــــمـــــار انـــــدر
          دو عـــالـــم بـــاخـــت و جـــان بـــر ســـر، هـــنــوز انــدر قــمــارســت آن
          درونـــــش روضـــــه و بـــــســـــتــــان، بــــهــــار ســــبــــز بــــی‌پــــایــــان
          فــــراغــــت نـــیـــســـت خـــود او را، کـــه از بـــیـــرون بـــهـــارســـت آن
ســـوم تـــرجــیــع ایــن بــاشــد کــه بــر بــت اشــک مــن شــاشــد          
بــــرآشــــوبــــد، زنــــد پــــنــــجــــه، رخــــم از خــــشــــم بــــخــــراشـــد          
          بـــــیـــــا ای عـــــشـــــق ســـــلـــــطـــــان وش، دگـــــر بــــاره چــــه آوردی؟
          کــــــه بــــــر و بــــــحــــــر از جــــــودت، بــــــدزدیــــــده جـــــوامـــــردی
          خــــــــرامــــــــان مــــــــســــــــت مــــــــی‌آیـــــــی، قـــــــدح در دســـــــت مـــــــی‌آیـــــــی
          کـــــــه صـــــــافـــــــان هـــــــمـــــــه عــــــالــــــم، غــــــلــــــام آن یــــــکــــــی دردی
          کـــــمـــــیـــــنـــــه جـــــام تــــو دریــــا، کــــمــــیــــنــــه مــــهــــره‌ات جــــوزا
          کــــمــــیــــنــــه پــــشــــه‌ات عــــنــــقــــا، کـــمـــیـــنـــه پـــیـــشـــه‌ات مـــردی
          ز رنــــجــــوری چــــه دلــــشــــادم! کــــه تــــو بــــیـــمـــار پـــرس آیـــی
          ز صــــحــــت نــــیــــک رنــــجــــورم، کــــه در صــــحــــت لــــقــــا بــــردی
          بــــیــــا ای عــــشــــق بــــی‌صــــورت، چــــه صــــورتـــهـــای خـــوش داری
          کـــه مـــن دنـــگـــم در آن رنـــگـــی، کـــه نــی ســرخــســت و نــه زردی
          چــــو صــــورت انــــدر آیــــی تــــو، چــــه خــــوب و جـــان‌فـــزایـــی تـــو
          چــــو صــــورت را بــــیــــنــــدازی، هــــمــــان عــــشــــقــــی، هــــمـــان فـــردی
          بــــــــهـــــــار دل نـــــــه از تـــــــری، خـــــــزان دل نـــــــه از خـــــــشـــــــکـــــــی
          نــــه تــــابــــســــتــــانــــش از گـــرمـــی، زمـــســـتـــانـــش نـــه از ســـردی
          مـــــــبــــــارک آن دمــــــی کــــــایــــــی، مــــــرا گــــــویــــــی ز یــــــکــــــتــــــایــــــی:
          « مـــــن آن تـــــو تـــــو آن مـــــن، چـــــرا غـــــمـــــگــــیــــن و پــــر دردی؟ »
          تــــرا ای عــــشــــق چــــون شــــیــــری، نــــبــــاشــــد عــــیــــب خـــون‌خـــواری
          که گوید شیر را هرگز : « چه شیری تو که خونخواری؟ »
          بـــــه هـــــر دم گــــویــــدت جــــانــــهــــا: «حــــلــــالــــت بــــاد خــــون مــــا
          کـــــه خـــــون هـــــر کـــــرا خـــــوردی، خــــوشــــش حــــی ابــــد کــــردی »
          فــــــلــــــک گــــــردان بــــــدرگــــــاهــــــت، ز بــــــیــــــم فــــــرقــــــت مـــــاهـــــت
          هـــــمـــــی گـــــردد فـــــلـــــک تـــــرســـــان، کـــــزو نــــاگــــاه بــــرگــــردی
ز تــــرجــــیــــع چــــهــــارم تــــو عــــجــــب نــــبــــود کــــه بـــگـــریـــزی          
کــه شــیــر عــشــق بــس تــشــنــه‌ســت و دارد قــصــد خـونـریـزی          
          بـــــیـــــا، مـــــگـــــریـــــز شـــــیـــــران را، گـــــریـــــزانـــــی بـــــود خــــامــــی
          بـــــگـــــو: «نـــــار ولـــــا عـــــار » کـــــه مـــــردن بــــه ز بــــدنــــامــــی
          چـــــو حـــــلــــهٔ ســــبــــز پــــوشــــیــــدنــــد عــــامــــهٔ بــــاغ، آمــــد گــــل
          قـــــبـــــا را ســـــرخ کـــــرد از خـــــون ز نـــــنـــــگ کـــــســـــوهٔ عـــــامـــــی
          لـــــــبــــــاس لــــــالــــــه نــــــادرتــــــر، کــــــه اســــــود دارد و احــــــمــــــر
          گـــــریـــــبـــــانــــش بــــود شــــمــــســــی، و دامــــانــــش بــــود شــــامــــی
          دهـان بـگـشـاد بـلـبـل گـفـت بـه غـنچه که: « ای دهان بسته »
          بـــگـــفـــتـــش: «بـــســـتـــگـــی مـــنــگــر، تــوبــنــگــر بــاده‌آشــامــی »
          جــــوابــــش گــــفــــت بــــلــــبــــل: « هــــی، اگــــر مــــی‌خــــوارهٔ پــــس مــــی
          کــــنــــد آزاد مــــســــتــــان را تــــو چــــون پــــابــــســــت ایــــن دامـــی؟! »
          جــــــوابــــــش داد غــــــنــــــچــــــه، تــــــوز پــــــا و ســــــر خــــــبــــــر داری
          تـــــــو در دام خـــــــبـــــــرهـــــــایـــــــی، چـــــــو در تـــــــاریـــــــخ ایــــــامــــــی
          بــــگــــفــــتــــا: زان خــــبــــر دارم، کــــه مــــن پــــیــــغــــامـــبـــر یـــارم»
          بـــــگـــــفـــــت: « ار عـــــارف یـــــاری، چــــرا دربــــنــــد پــــیــــغــــامــــی؟ »
          بــگــفــتــش : « بــشــنــو اســرارم، کــه مـن سـرمـسـت و هـشـیـارم
          چــــــــو مــــــــن مــــــــحــــــــو دلــــــــارامـــــــم، ازو دان ایـــــــن دلـــــــارامـــــــی »
          نـــه ایـــن مــســتــی چــو مــســتــیــهــا، نــه ایــن هــش مــثــل آن هــشــهــا
          کــه آن ســایـه‌سـت و ایـن خـورشـیـد و آن پـسـتـسـت و ایـن سـامـی
          اگـــــر بــــر عــــقــــل عــــالــــمــــیــــان ازیــــن مــــســــتــــی چــــکــــد جــــرعــــه
          نــــه عــــالــــم مــــانــــد و آدم، نــــه مــــجــــبــــوری نــــه خـــودکـــامـــی
          گـــــهـــــی از چـــــشــــم او مــــســــتــــم، گــــهــــی در قــــنــــد او غــــرقــــم
          دلـــــــا بـــــــا خـــــــویـــــــش آی آخـــــــر مــــــیــــــان قــــــنــــــد و بــــــادامــــــی
ولـــــی تـــــرجــــیــــع پــــنــــجــــم درنــــیــــایــــم جــــز بــــه دســــتــــوری          
کــــه شــــمــــس‌الــــدیــــن تــــبــــریــــزی بــــفــــرمــــایــــد مــــرا بــــوری          
          مـــرا گـــویـــد: « بـــیـــا، بـــوری، کـــه مـــن بــا غــم تــو زنــبــوری
          کـــه تـــا خـــونـــت عـــســـل گـــردد، کـــه تـــا مــومــت شــود نــوری
          ز زنــــبــــوران بــــاغ جــــان ، جــــهــــان پــــر شــــهــــد و شـــمـــع آمـــد
          ز شـــــمــــع و شــــهــــد نــــگــــریــــزی، اگــــر تــــو اهــــل ایــــن ســــوری
          مـــخـــور از بـــاغ بـــیـــگـــانـــه، کـــه فـــاســـد گـــردد آن شــهــدت
          مـــبـــیـــن زنـــبـــور بـــیــگــانــه، کــه او خــصــمــســت و تــو عــوری »
          زهـــی حـــســـنـــی کـــه مـــی‌گـــیـــرد چـــنـــیـــن زشـــت از چـــنـــان خـــوبـــی
          زهــــــــی نــــــــوری دریــــــــن دیــــــــده، ز خـــــــورشـــــــیـــــــد بـــــــدان دوری
          دلـــــا مـــــی‌ســــاز بــــا خــــارش، کــــه گــــلــــزارش هــــمــــی گــــویــــد:
          « اگـــــرچـــــه مــــشــــک بــــی‌حــــدم، نــــبــــاشــــد وصــــل کــــافــــوری »
          چــه مــرد شــرم و نــامــوســی؟! چــو مـجـنـون فـاش بـایـد شـد
          چــــنــــان مــــســــتــــور را هــــرگــــز نــــیــــابــــد کـــس بـــه مـــســـتـــوری
          چـــو جـــان بـــا تـــســـت، نـــعـــمـــتـــهـــا ز گــردون بــر زمــیــن رویــد
          وگـــر بـــاشـــی تـــو بـــر گـــردون چـــو جـــانـــت نــیــســت در گــوری
          ســـــــرافـــــــیـــــــلـــــــســــــت جــــــان تــــــو، کــــــز آوازش شــــــوی زنــــــده
          تــــــهــــــی کــــــن نــــــای قــــــالــــــب را کـــــه اســـــرافـــــیـــــل را صـــــوری
          هـــــــــــزاران دشـــــــــــمـــــــــــن و ره‌زن، بـــــــــــرای آن پــــــــــدیــــــــــد آمــــــــــد
          کـــه تـــا چـــون جـــان بـــری زیــشــان بــدانــی کــز کــی مــنــصــوری
          نـــــظـــــرهـــــا را نـــــمـــــی‌یـــــابـــــی، و نـــــاظـــــر را نـــــمـــــی‌بـــــیـــــنــــی
          چــــه مـــحـــرومـــی ازیـــن هـــردو، چـــو تـــو مـــحـــبـــوس مـــنـــظـــوری
بـــــه تـــــرجـــــیـــــع شـــــشـــــم آیــــم، اگــــر صــــافــــی بــــود رایــــم          
کـــزیـــن هـــجـــران چـــنـــان دنـــگـــم، کـــه گـــویـــی بـــنـــگ مـــی‌خـــایــم          
          ز نــــــور عــــــقــــــل کــــــل عـــــقـــــلـــــم چـــــنـــــان دنـــــگ آمـــــد و خـــــیـــــره
          کــــزان مــــعــــزول گــــشــــت افــــیــــون، و بــــنــــگ و بــــادهٔ شــــیــــره
          چـــو آمـــد کـــوس ســـلـــطــانــی، چــه بــاشــد کــاس شــیــطــانــی؟!
          چـــــو آمـــــد مـــــادر مـــــشـــــفــــق چــــه بــــاشــــد مــــهــــر مــــاریــــره؟
          چـــــه فـــــضـــــل و عـــــلـــــم گـــــرد آرم؟ چـــــو رو در عـــــشـــــق او آرم
          بــه بــصـره چـو کـشـم خـرمـا؟! بـه کـرمـان چـون بـرم زیـره
          هــــــزاران فــــــاضــــــل و دانــــــا، غــــــلــــــام چــــــشــــــم یــــــک بــــــیـــــنـــــا
          کـــمـــیـــنـــه شـــیـــر را بـــیـــنـــی بـــه گـــاو و پــیــل بــر، چــیــره
          زهـــی خـــورشـــیـــد جـــان‌افـــزا کـــه یـــک تـــابــش چــو شــد پــیــدا
          هـــــــزاران جـــــــان انـــــــســـــــانـــــــی بـــــــرویـــــــیـــــــد از گـــــــل تــــــیــــــره
          بـــــدیـــــن خـــــورشـــــیـــــد هـــــر ســـــایـــــه، کـــــه اهـــــل اقــــتــــدا آمــــد
          چـــو ســـایـــه پـــســـت گـــشـــت از غـــم، بـــرای فـــوت تـــکـــبـــیـــره
          رهـــــــســـــــت از عـــــــقـــــــرب اعـــــــشـــــــی، بــــــســــــوی عــــــقــــــرب گــــــردون
          ولــــی مــــکــــه کــــســــی بـــیـــنـــد، کـــه نـــبـــود بـــســـتـــهٔ خـــیـــره
          امــــــــیــــــــر حــــــــاج عــــــــشـــــــق آمـــــــد، رســـــــول کـــــــعـــــــبـــــــهٔ دولـــــــت
          رهـــــــانـــــــد مـــــــر تـــــــرا در ره، ز هـــــــر شـــــــریـــــــر و شــــــریــــــره
          چـــه بـــا بـــرگـــم از آن خـــرمــا، کــه مــریــم چــشــم روشــن شــد
          کـــــزان خـــــرمـــــان شـــــدم پـــــر دل نـــــدارم عـــــشـــــق انـــــجـــــیـــــره
          جـــــهــــان پــــیــــر بــــرنــــا شــــد، ز عــــشــــق ایــــن جــــوانــــبــــخــــتــــان
          زهــــی چــــرخ و زمــــیــــن خــــوش، کـــه آن پـــیـــرســـت و ایـــن تـــیـــره
          مـــــجــــو لــــفــــظ درســــت از مــــا، دل اشــــکــــســــتــــه جــــو ایــــنــــجــــا
          چـــــو هــــر لــــفــــظــــش ادیــــب آمــــد، ادیــــبــــی تــــا شــــود طــــیــــره
بـــگـــو تـــرجـــیـــع هـــفـــتـــم را کـــه تـــا کـــامـــل شــود گــفــتــه          
فــــلـــک هـــفـــت و زمـــیـــن هـــفـــتـــســـت و اعـــضـــا هـــفـــت چـــون هـــفـــتـــه          
          بــــیــــا ای مــــوســــیــــی کــــز کــــف عــــصــــا ســــازی تــــو افــــعــــی را
          بـــــه فـــــرعــــونــــان خــــود بــــنــــمــــا کــــرامــــتــــهــــای مــــوســــی را
          بــــه یــــکــــدم ای بــــهــــار جــــان، کــــنــــی ســــرســــبــــز عــــالـــم را
          بــــــبــــــخــــــشــــــی مــــــیـــــوهٔ مـــــعـــــنـــــی درخـــــت خـــــشـــــک دعـــــوی را
          بـــــده هـــــر مـــــیـــــوه را بــــویــــی، روان کــــن هــــر طــــرف جــــویــــی
          بـــــاشـــــکـــــوفـــــه بـــــکـــــن خـــــنــــدان درخــــت ســــرو و طــــوبــــی را
          هـــــمـــــه حـــــوران بـــــســـــتـــــان را، از آن انـــــهـــــار خـــــمــــر ایــــنــــجــــا
          چـــنـــان ســـرمـــســـت و بـــیـــخـــود کــن، کــه نــشــاســنــد مــاوی را
          چـــــه صـــــورتـــــهــــای روحــــانــــی نــــگــــاریــــدی بــــه پــــنــــهــــانــــی
          کـــــــه در جـــــــنـــــــبـــــــش درآوردنـــــــد صـــــــورتـــــــهــــــای مــــــانــــــی را
          شــــــهـــــیـــــدان ریـــــاحـــــیـــــن را کـــــه دی در خـــــون ایـــــشـــــان شـــــد
          بــــــــرآوردی و جــــــــان دادی نــــــــمـــــــودی حـــــــشـــــــر و انـــــــشـــــــی را
          بــــــــپــــــــوشــــــــیــــــــدنــــــــد تــــــــوزیــــــــهــــــــا ازان رزاق روزیــــــــهــــــــا
          زبــــــان ســــــبــــــز هــــــر بــــــرگــــــی تــــــقــــــاضــــــا کــــــرده اجـــــری را
          ز هــــر شــــاخــــی یــــکــــی مــــرغــــی، بــــگــــویــــد ســــرنــــبــــشــــت مــــا
          کــــی خــــواهــــد مـــرد امـــســـال او، کـــی خـــواهـــد خـــورد دنـــیـــا را
          مـــــگـــــر گـــــل فـــــهـــــم ایــــن دارد، کــــه ســــرخ وزرد مــــی‌گــــردد
          چـــــو بـــــرگ آن شـــــاخ مـــــی‌لـــــرزد مــــگــــر دریــــافــــت مــــعــــنــــی را
          بــــــســــــوزیــــــد آتـــــش تـــــقـــــوی جـــــهـــــان مـــــا ســـــوی الـــــلـــــه را
          بـــــــزد بـــــــرقـــــــی ز الــــــلــــــه و بــــــســــــوزانــــــیــــــد تــــــقــــــوی را
بـــــه پـــــیـــــش مـــــفـــــتـــــی اول بـــــریـــــد ایـــــن هـــــفـــــت فـــــتـــــوی را          
ز تــــرجـــیـــع چـــنـــیـــن شـــعـــری کـــه ســـوزد نـــور شـــعـــری را          
          

دوازدهم          
          زان بــــادهٔ صــــوفــــی بــــود از جــــام، مــــجـــرد
          کـــز غـــایـــت مـــســـتـــی ز کـــفــش جــام بــیــفــتــد
          در حـــالـــت مـــســتــی چــو دل و هــوش نــگــنــجــیــد
          پـس نـیـسـت عـجـیـب گـر قـدح و جـام نـگـنـجـد
          اول ســـــبـــــقــــت بــــود « الــــف هــــیــــچ نــــدارد »
          زان پـــیـــش رو افـــتـــاد و ســـپـــهـــدار و مـــؤیـــد
          « حــی » نــیــز اگــر هــیـچ نـدارد، چـو الـف نـیـز
          در صـــورت جـــیـــم آمـــد، و جـــیـــمـــســـت مـــقـــیــد
          مــــیــــم از الــــف و هــــاســــت مــــرکـــب بـــنـــبـــشـــتـــن
          تــــرکــــیــــب بــــود عــــلــــت بـــر هـــســـتـــی مـــفـــرد
          پــس بــزم رســول آمــد بــی‌ســاغــر و بـی‌جـام
          تــا جــمــع بــه خــود بــاشــد هــســتــی مـحـمـد
          بــام فــلــک از اســتــن و دیــوار چــو تــنــهــاسـت
          هـــــر بـــــام درافـــــتـــــاده و آن بـــــام مـــــشـــــبـــــد
          بــالــاتــر ازیــن چــرخ کــهــن عــالــم لــطــفــیــسـت
          کــــارواح در آ، نــــاحــــیــــه مــــانــــنــــد، مــــجــــدد
          عـــریـــان شـــدهٔ بـــر لـــب ایـــن جــوی، پــی غــســل
          نـــی جـــوی نــمــایــد بــه نــظــر صــرح مــمــرد
          آن دیـــو و پـــری ســـاخـــتـــه از پـــی تـــغــلــیــط
          تـــا شـــیــشــه نــمــایــد بــه نــظــر آب مــســرد
          از مــــکــــر گــــریــــزان شــــو و در وکــــر رضـــا رو
          تــــا زنــــده شــــوی فــــارغ از انــــفـــاس مـــعـــدد
تـرجـیع کنم خواجه، که این قافیه تنگست          
نـی، خـود نـزنـم دم، کـه دم مـا هـمـه نـنـگـسـت          
          مــــن دم نــــزنــــم، لــــیــــک دم نــــحــــن نـــفـــحـــنـــا
          در مـــن بـــدمـــد، نــالــه رســد تــا بــه ثــریــا
          ایـــن نـــای تـــنـــم را چــو بــبــریــد و تــراشــیــد
          از ســـــوی نـــــیـــــســــتــــان عــــدم عــــز تــــعــــالــــا
          دل یـــکــســر نــی بــود و دهــان یــکــســر دیــگــر
          آن ســــر ز لـــب عـــشـــق هـــمـــی بـــود شـــکـــرخـــا
          چـــون از دم او پـــر شــد و از دو لــب او مــســت
          تــــنــــگ آمــــد و مــــســــتــــانـــه، بـــرآورد عـــلـــالـــا
          والــــلــــه ز مــــی آن دو لــــب ار کــــوه بــــنـــوشـــد
          چــــون ریــــگ شــــود کــــوه، ز آســــیــــب تــــجــــلـــا
          نــی پــردهٔ لــب بــود کــه گــر لــب بـگـشـایـد
          نـــی چـــرخ فـــلــک مــانــد و نــی زیــر ونــه بــالــا
          آواز ده انــــــدر عــــــدم ای نـــــای و نـــــظـــــر کـــــن
          صـد لـیـلـی و مـجـنـون و دو صـد وامـق و عذرا
          بــگــشــایــد هـر ذره دهـان گـویـد: « شـابـاش »
          ونــــــدر دل هـــــر ذره حـــــقـــــیـــــر آیـــــد صـــــحـــــرا
          زود از حـــــبـــــش تــــن بــــســــوی روم جــــنــــان رو
          تـــا بـــرکـــشـــدت قـــیــصــر، بــر قــصــر مــعــلــا
          ایـنـجـای نـه آنـجـاسـت کـه ایـنـجـا بـتـوان بـود
          هـــی، جـــای خــوشــی جــوی و درآ در صــف هــیــجــا
          هـــیـــن، وقـــت جـــهـــادســـت و گـــه حـــمــلــهٔ مــردان
          صــفـرا مـکـن و درشـکـن از حـمـلـه تـو، صـف را
تـــرجـــیـــع ســوم آمــد و گــفــتــی تــو خــدایــا          
« بـرگـم شـده مگری که مرا هست عوضها »          
          آن مـــطـــرب خـــوش نـــغـــمـــهٔ شـــیـــریــن دهــن آمــد
          جـانـهـا هـمـه مـسـتـنـد کـه آن، جـان بـه مـن آمـد
          خــنــدان شــده اشــکــوفــه و گــل جــامــه دریـده
          کـــز ســـوی عـــدم ســـنـــبـــلـــه و یـــاســـمــن آمــد
          جــــانـــهـــای گـــلـــســـتـــان بـــدم دی بـــپـــریـــدنـــد
          هــنــگــام بـهـاران شـد، و هـر جـان بـه تـن آمـد
          خــــوبــــان بــــرســـیـــدنـــد ز بـــتـــخـــانـــهٔ غـــیـــبـــی
          کـــوری خـــزانـــی کـــه بـــخـــو، بـــت‌شــکــن آمــد
          چـــون صــبــر گــزیــدنــد بــدی جــمــلــه درخــتــان
          آن هـــجـــر چـــو چـــاهـــســـت و صـــبــوری رســن آمــد
          چـــون صـــبـــر گـــزیـــد آیــس، آمــد فــرجــش زود
          چـــون خـــلـــق حـــســـن کـــرد، نـــگـــار حـــســـن آمــد
          در عـــیـــد بـــهـــار، ابـــر بـــرافـــشـــانـــد گـــلـــابــی
          وان رعـــــــد بــــــران اوج هــــــوا، طــــــبــــــل زن آمــــــد
          یـک بـاغ پـر از شـاهـد، نـی تـرک و نه رومی
          کـــــنـــــدر حـــــجـــــب غـــــیـــــب، هــــزاران خــــتــــن آمــــد
          بس جان که چو یوسف به چه مهلکه افتاد
          پـنـداشـت کـه گـم گـشـت خـود او در وطـن آمد
          زیـــرا کـــه ره آب خـــضـــر مـــظـــلــم و تــاریــســت
          آخـــــــر ز ره خـــــــار، گـــــــل انــــــدر چــــــمــــــن آمــــــد
          خــامــش کــن، اگــرچــه کــه غـزل اغـلـب بـاقـیـسـت
          تـــا شـــاه بـــگـــویـــد، چــو دریــن انــجــمــن آمــد
ای مــــاه عــــذار مــــن و ای خــــوش قــــد و قــــامــــت          
بــرخــیــز کــه بــرخـاسـت ز عـشـق تـو قـیـامـت          
          

 

۲۷ تیر ۹۸ ، ۱۱:۴۸ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

ترجیعات دیوان شمس مولوی شماره هشت

هشتم          
          بــــــلــــــبــــــل ســــــرمـــــســـــت بـــــرای خـــــدا
          مــجــلــس گــل بــیــن و بــه مــنــبــر بــرآ
          هــیــن بــه غــنــیــمـت شـمـر ایـن روز چـنـد
          زانــــــــک نــــــــدارد گــــــــل رعــــــــنــــــــا وفــــــــا
          ای دم تـــــــو قـــــــوت عــــــروســــــان بــــــاغ
          فـــــصـــــل بـــــهــــارســــت بــــزن الــــصــــلــــا
          جـــــان مـــــن و جـــــان تـــــرا پــــیــــش ازیــــن
          ســــابــــقــــهٔ بــــود کــــه گـــشـــت آشـــنـــا
          الــــــفــــــت امـــــروز ازان ســـــابـــــقـــــه‌ســـــت
          گـــرچـــه فـــرامـــوش شـــد آنـــهـــا تــرا
          ســـــیـــــر بـــــبـــــیــــنــــیــــم رخ هــــمــــدگــــر
          نــــــاشــــــده مــــــا از رخ و از تـــــن جـــــدا
          تــــا بــــشــــنــــاســـیـــم دران حـــشـــر نـــو
          چــــونــــک چــــنـــیـــن بـــوقـــلـــمـــونـــیـــم مـــا
          صــورت یــوســف بــه یــکــی جــرم شـد
          صــــــــورت گــــــــرگـــــــی بـــــــر اهـــــــل هـــــــوا
          از غــرضــی چــون پــنــهــان شـد ز چـشـم
          صــــورت آن خــــســــرو شــــیــــریــــن لــــقـــا
          پـــس چـــو مـــبـــدل شـــود آن صـــورتـــش
          چــونــش شــنــاسـی تـو بـدیـن چـشـمـهـا
          یـــــارب بـــــنـــــمـــــاش چـــــنـــــانــــک ویــــســــت
          از حـــق درخـــواســـت چـــنـــیـــن مـــصــطــفــا
خـــیــز بــه تــرجــیــع بــگــو بــاقــیــش          
نـــیـــک نـــشـــانـــش کـــن و خــطــی بــکــش          
          ای رخ تـــــــو حـــــــســــــرت مــــــاه و پــــــری
          پـــر بـــگـــشـــادی بـــه کــجــا مــی‌پــری
          هــــیــــن گــــروی ده ســــره آنــــگـــه بـــرو
          رفــــتــــن تــــو نـــیـــســـت ز مـــا ســـرســـری
          زنـــــده جـــــهـــــان ز آب حـــــیـــــات تـــــوســـــت
          مــــــــســـــــت قـــــــروی تـــــــو دل لـــــــاغـــــــری
          خود چه بود خاک که در چرخ تست
          ایـــــــن فــــــلــــــک روشــــــن نــــــیــــــلــــــوفــــــری
          زیـــن بـــگــذشــتــم بــه خــدا راســت گــو
          رخـــــت ازیـــــن خــــانــــه کــــجــــا مــــی‌بــــری
          در دو جــــهــــان کــــار تــــو داری و بـــس
          راســـت بـــگـــو تـــا بـــچـــه کــار انــدری
          ور بـــــنـــــگــــویــــی تــــو گــــواهــــی دهــــد
          چـــشـــم تـــو آن فـــتـــنـــه گـــر عـــبـــهــری
          جــــان چــــو دریـــای تـــو تـــنـــگ آمـــدســـت
          زیـــــن وطـــــن مـــــخـــــتـــــصـــــر شـــــشــــدری
          چــــون نــــشــــوی ســــیــــر ازیــــن آب شـــور
          چـــــونـــــک امـــــیـــــر آب دو صــــد کــــوثــــری
          رســــت ز پــــای تــــو بــــه فــــضـــل خـــدا
          بــــــهــــــر ره چــــــرخ پــــــر جــــــعـــــفـــــری
          شــــاعــــر تــــو دســــت دهـــان بـــرنـــهـــاد
          تـا کـه کـنـد شـاه بـه خود شاعری
شـــــاه هـــــمـــــی گــــویــــد تــــرجــــیــــع را          
تــا ســه تــمــامــش کــن و بــاقـی تـرا          
          ای کـــــه مــــلــــک طــــوطــــی آن قــــنــــدهــــات
          کــــوزه‌گــــرم کــــوزه کــــنـــم از نـــبـــات
          لـــیـــک فــقــیــرم تــوز یــاقــوت خــویــش
          وقــــــــت زکــــــــاتــــــــســــــــت مـــــــرا ده زکـــــــات
          ســـابـــق خـــیـــری تــو و خــاصــه کــنــون
          مــــــوســــــم خـــــیـــــرســـــت و اوان صـــــلـــــات
          نــــک رمـــضـــان آمـــد و قـــدرســـت و عـــیـــد
          وز تــــو رســــیــــدســـت در آن شـــب بـــرات
          در هــــــوس بــــــحــــــر تـــــو دارم لـــــبـــــی
          کـــــان نـــــشـــــود تـــــر ز هــــزاران فــــرات
          حـــــبـــــس دلـــــم چــــاه زنــــخــــدان تــــســــت
          کـــی طـــلـــبـــم زیـــن چـــه و زنــدان نــجــات
          عـــــرض فـــــلــــک دارد ایــــن قــــعــــر چــــاه
          عــــرصــــهٔ او تــــیــــز نــــظــــر را کـــفـــات
          صـــورت عـــشـــقـــی تـــو و بـــی‌صــورتــی
          ایــــن عــــدد انــــدر صــــفــــت آمــــد نـــه ذات
          هــم تــو بــگــو زانــک ســخــنــهــای خـلـق
          پـــــیـــــش کـــــلـــــام تـــــوبـــــود تــــرهــــات
          هـــم تــو بــگــو ای شــه نــطــع وجــود
          ای هـــمـــه شـــاهــان ز تــو در بــیــت مــات
          چــونــک ســه تــرجــیـع بـگـفـتـم بـده
          تــــا عــــربــــی گــــویـــم یـــا ســـعـــد هـــات
یــــا قــــمــــرالــــحــــســــن مــــزیـــل‌الـــظـــلـــام          
جــــد بــــطــــلــــوع مــــع کــــاس الــــمــــدام          
          

 

نهم          
          بــــاز ایــــن دل ســــرمــــســـتـــم دیـــوانـــهٔ آن بـــنـــدســـت
          دیــوانــه کــســی بــاشــد، کــو بــی‌دل و پــیــونـدسـت
          ســرمــســت کــســی بــاشــد، کــو خـود خـبـرش نـبـود
          عــــارف دل مــــا بــــاشــــد، کــــوبــــی عـــدد و چـــنـــدســـت
          در حـــلـــقـــهٔ آن ســـلـــطـــان، در حـــلـــقـــه نـــگــیــنــم مــن
          ای کــوزه بــمــن بــنــگــر، مــن وردم و شــه قـنـدسـت
          نه از خاکم و نه از بادم، نه از آتش و نه از آبم
          آن چــیــز شــدم کــلــی، کــو بــر هــمــه ســوگــنـدسـت
          مــــن عــــیــــســــی آن مــــاهــــم، کــــز چــــرخ گــــذر کـــردم
          مـــن مـــوســـی ســـرمـــســتــم،کــالــلــه دریــن ژنــده‌ســت
          دیـــوانـــه و ســـرمــســتــم، هــم جــام تــن اشــکــســتــم
          مـــن پـــنـــد بـــنـــپـــذیــرم، چــه جــای مــرا پــنــدســت؟
          مــــن صـــوفـــی چـــرا بـــاشـــم؟ چـــون رنـــد خـــرابـــاتـــم
          مــن جــام چــرا نــوشــم؟ بــا جـام کـه خـرسـنـدسـت؟
          مــن قــطــره چــرا بــاشــم؟ چــون غــرق در آن بـحـرم
          مـــن مـــرده چـــرا بـــاشـــم؟ چــون جــان ودلــم زنــدســت
          تــــن خـــفـــت دریـــن گـــلـــخـــن جـــان رفـــت دران گـــلـــشـــن
          مــن بــودم و بــی‌جــایــی، ویــن نــای کــه نــالــنــدســت
از خــــویــــش حــــذر کـــردم، وز دور قـــمـــر جـــســـتـــم          
بــر عــرش ســفــر کــردم، شــکــلــی عــجــبـی بـسـتـم          
          بـــازآمـــدم از ســـلــطــان بــا طــبــل و عــلــم، فــرمــان
          ســـــرمـــــســـــت و غـــــزل‌گـــــویــــان، اســــرار ازل جــــویــــان
          بــــــاز ایـــــن دل دیـــــوانـــــه زنـــــجـــــیـــــر هـــــمـــــی بـــــرد
          چــــون بــــرق هــــمــــی رخــــشــــد، مــــانــــنــــد اســـد غـــران
          چــــون تــــیــــر هـــمـــی بـــرد از قـــوس تـــنـــم، جـــانـــم
          چـــــون مـــــاه دلـــــم تـــــابـــــان، از کـــــنـــــگــــرهٔ مــــیــــزان
          جـــان یـــوســـف کــنــعــانــســت، افــتــاده بــه چــاه تــن
          دل بــــلــــبــــل بــــســــتــــانــــســــت، افــــتـــاده دریـــن ویـــران
          مـــی‌افـــتـــم و مـــی‌خـــیـــزم چـــون یـــاســـمـــن از مـــســتــی
          مــــی‌غــــلــــطــــم در مــــیــــدان چــــون گـــوی از آن چـــوگـــان
          ســــلــــطــــان ســــلــــاطــــیــــنــــم، هــــم آنـــم و هـــم ایـــنـــم
          مــــن خــــازن ســــلــــطـــانـــم، پـــر گـــوهـــرم و مـــرجـــان
          پـــهـــلـــوی شــهــنــشــاهــم، هــم بــنــده و هــم شــاهــم
          جـــبـــریـــل کــجــا گــنــجــد آنــجــا کــه مــن و یــزدان؟!
          تــــــو حـــــلـــــق هـــــمـــــی دری از خـــــوردن خـــــون خـــــلـــــق
          ور دلـــــق هـــــمــــی پــــوشــــی، مــــانــــنــــد ســــگ عــــریــــان
          در آخـــــر آن گـــــاوان، آخـــــر چــــه کــــنــــی مــــســــکــــن؟!
          مــســکــیـن شـو و قـربـان شـو، در طـوی چـنـان خـاقـان
احــمــد چــو مــرا بــیــنــد، رخ زرد چــنــیــن ســرمــسـت          
او دســــت مــــرا بــــوســـد، مـــن پـــا ای ورا پـــیـــوســـت          
          امـــــروز مـــــنـــــم احـــــمـــــد، نـــــی احــــمــــد پــــاریــــنــــه
          امــــروز مــــنـــم ســـیـــمـــرغ، نـــی مـــرغـــک هـــرچـــیـــنـــه
          شـــاهـــی کــه هــمــه شــاهــان، خــربــنــدهٔ آن شــاهــنــد
          امــــروز مــــن آن شــــاهــــم، نــــی شــــاه پــــریــــریــــنــــه
          از شــــــربــــــت الــــــلــــــهــــــی، وز شــــــرب انــــــاالـــــحـــــقـــــی
          هــریــک بــه قــدح خــوردنــد، مــن بــا خـم و قـنـیـنـه
          مـــــن قــــبــــلــــهٔ جــــانــــهــــاام، مــــن کــــعــــبــــهٔ دلــــهــــاام
          مــــن مــــســــجــــد آن عــــرشــــم، نــــی مــــســـجـــد آدیـــنـــه
          مـــــــن آیـــــــنـــــــهٔ صـــــــافـــــــم، نــــــی آیــــــنــــــهٔ تــــــیــــــره
          مـــن ســـیـــنـــهٔ ســـیـــنـــاام، نـــی ســـیــنــهٔ پــرکــیــنــه
          مــــن مــــســــت ابــــد بــــاشـــم، نـــی مـــســـت ز بـــاغ و رز
          مـــن لـــقـــمــهٔ جــان نــوشــم، نــی لــقــمــهٔ تــرخــیــنــه
          گـــر بـــاز چـــنــان اوجــی، کــو بــال و پــر شــاهــی؟!
          ور خــــرس نــــهٔ ، چـــونـــی بـــا صـــورت بـــوزیـــنـــه؟!
          ای آنــکــه چــو زر گــشــتــی از حــســرت ســیــمــیــن بــر
          زر عـــــــاشـــــــق رنــــــگ مــــــن تــــــو عــــــاشــــــق زریــــــنــــــه
          در خـــــــانـــــــقـــــــه عـــــــالـــــــم، در مـــــــدرســـــــهٔ دنــــــیــــــا
          مـــن صـــوفـــی دل صـــافــم، نــی صــوفــی پــشــمــیــنــه
خــــامــــوش شــــو و پــــس در، تــــو پــــردهٔ اســـراری          
زیــــــرا کــــــه ســــــزد مــــــا را جــــــبـــــاری و ســـــتـــــاری          
          

 

دهم          
          هـسـت کـسـی کـو چـو مـن اشـکـار نـیـست
          هــســت کــســی کــو تــلــف یــار نــیـسـت؟
          هـسـت سری کو چو سرم مست نیست؟
          هـــســـت دلــی کــو چــو دلــم زار نــیــســت؟
          مــــخــــتــــلــــف آمــــد هــــمــــه کــــار جـــهـــان
          لــیــک هــمـه جـز کـه یـکـی کـار نـیـسـت
          غــــــــرقــــــــهٔ دل دان و طــــــــلــــــــب کـــــــار دل
          آنـــک گـــلـــه کـــرد کـــه دلـــدار نـــیــســت
          گـــــرد جـــــهــــان جــــســــتــــم اغــــیــــار مــــن
          گـشـت یـقـیـنـم کـه کـس اغـیـار نـیـسـت
          مــشــتــریــان جــمــلــه یــکــی مــشــتـریـسـت
          جــز کــه یــکــی رســتــهٔ بــازار نــیـسـت
          مــــاهــــیــــت گــــلــــشــــن آنــــکـــس کـــه دیـــد
          کـشـف شـد او را کـه یـکی خار نیست
          خـــــنـــــب ز یــــخ بــــود و درو کــــردم آب
          شــــد هــــمــــه آب و زخــــم آثـــار نـــیـــســـت
          جـــمـــلـــه جـــهـــان لـــایـــتـــجـــزی بـــدســت
          چـــنــگ جــهــان را جــز یــک تــار نــیــســت
          وســـــوســـــهٔ ایـــــن عـــــدد و ایـــــن خـــــلــــاف
          جـــز کــه فــریــبــنــده و غــرار نــیــســت
          هــــســــت دریــــن گـــفـــت تـــنـــاقـــض ولـــیـــک
          از طــــــرف دیــــــده و دیـــــدار نـــــیـــــســـــت
          نــــقـــطـــه دل بـــی‌عـــدد و گـــردش اســـت
          گـــفـــت زبـــان جـــز تــک پــرگــار نــیــســت
          طــــاقــــت و بــــی‌طــــاقــــتــــی آمــــد یــــکـــی
          پـــیـــش مـــرا طـــاقـــت گـــفـــتــار نــیــســت
          مــســت شــدی ســر بــنــه ایــنــجـا، مـرو
          زانـــکـــه گـــلــســت و ره هــمــوار نــیــســت
          مــــســــت دگــــر از تــــو بــــدزدد کــــمـــر
          جــز تــو مــپــنــدار کــه طــرار نــیــســت
چــــونـــک ز مـــطـــلـــوب رســـیـــدســـت بـــرات          
گـــشـــت نـــهـــان از نـــظـــر تـــو صــفــات          
          بــــار دگــــر یــــوســــف خــــوبــــان رســــیـــد
          ســلــســلــهٔ صــد چــو زلــیــخــا کــشــیـد
          جـــــامـــــه درد مـــــاه ازیـــــن دســـــتـــــگــــاه
          نـــعـــره زنـــد چــرخ کــه هــل مــن مــزیــد
          جـــمـــلـــهٔ دنـــیـــا نـــمـــکـــســتــان شــدســت
          تــا کــه یــکــی گــردد پــاک و پــلــیــد
          بــــار دگـــر عـــقـــل قـــلـــمـــهـــا شـــکـــســـت
          بـــــار دگـــــر عـــــشــــق گــــریــــبــــان دریــــد
          کـــــرد زلــــیــــخــــا کــــه نــــکــــردت کــــس
          بــــنــــده خــــداونــــدهٔ خــــود را خــــریـــد
          مـــســـت شـــدی بـــوســـه هـــمـــی بــایــدت
          بــوســه بـران لـب ده، کـان مـی‌چـشـیـد
          ســخــت خــوشـی، چـشـم بـدت دور بـاد
          ای خـــنـــک آن چـــشـــم کــه روی تــو دیــد
          دیــــــدن روی تــــــو بـــــســـــی نـــــادرســـــت
          ای خــنــک آن، گــوش کــه نــامــت شــنــیــد
          شـــعـــشـــعـــهٔ جـــام تـــو عــالــم گــرفــت
          ولـــــولـــــهٔ صـــــبـــــح قـــــیـــــامـــــت دمــــیــــد
          عـــــقـــــل نـــــیـــــابـــــنـــــد بـــــه دارو، دگـــــر
          عـــــقــــل ازیــــن حــــیــــرت شــــد نــــاپــــدیــــد
          بــــــاز نـــــیـــــایـــــد، بـــــدود تـــــا هـــــدف
          تـــیـــر چـــو از قــوس مــجــاهــد جــهــیــد
          هـــدهـــد جـــان چـــون بـــجـــهــد از قــفــس
          مـــی‌پــرد از عــشــق بــه عــرش مــجــیــد
          تــــیــــغ و کــــفــــن مــــی‌بــــرد و مــــی‌رود
          روح ســـوی قـــیـــصــر و قــصــرمــشــیــد
          رســتــه ز انــدیــشــه کــه دل مــی‌فـشـرد
          جــســتــه ز هــر خــار کــه پــا مـی‌خـلـیـد
          چــــــرخ ازو چــــــرخ زد و گــــــفـــــت مـــــاه
          مــــــنــــــک لـــــنـــــا کـــــل غـــــد الـــــف عـــــیـــــد
شـــد گـــه تــرجــیــع و دلــم مــی‌جــهــد          
دلــــــبــــــر مــــــن داد ســــــخــــــن مــــــی‌دهـــــد          
          ایـــــــن بــــــخــــــورد جــــــام دگــــــر آرمــــــش
          بـــــارد و هـــــشـــــیـــــار بـــــنــــگــــذارمــــش
          از عــــدمــــش مــــن بــــخــــریــــدم بـــه زر
          بـــی مـــی و بـــی‌مـــایـــده کـــی دارمـــش؟
          شـــیـــره و شـــیـــریـــن بـــدهـــم رایــگــان
          لــــیــــک چــــو انــــگــــور نــــیــــفــــشـــارمـــش
          هــمــچــو ســر خــویــش هــمــی پــوشـمـش
          هـــمـــچـــو ســـر خـــویـــش هــمــی خــارمــش
          روح مـــــــنـــــــســـــــت و فـــــــرج روح مـــــــن
          دشــــمــــن و بـــیـــگـــانـــه نـــیـــنـــگـــارمـــش
          چـون زنـم او را؟! کـه ز مـهـر و ز عـشـق
          گــــفــــتــــن گــــســــتــــاخ نــــمــــی‌یــــارمـــش
          گــــر بــــرمــــد کــــبـــکـــبـــهٔ چـــار طـــبـــع
          مــــــن عـــــوض و نـــــایـــــب هـــــر چـــــارمـــــش
          مـــن بـــه ســـفـــر یـــار و قـــلـــاووزمــش
          مـــن بـــه ســحــر ســاقــی و خــمــارمــش
          تـــا چـــه کــنــد لــکــلــکــهٔ زر و ســیــم
          کـه تـو بـگـویی که: « گرفتارمش »
          او چـــــو ز گـــــفـــــتـــــار بـــــبــــنــــدد دهــــن
          از جـــــهـــــت تــــرجــــمــــه گــــفــــتــــارمــــش
          ور دل او گـــــــــرم شـــــــــود از مـــــــــلـــــــــال
          مـــــروحــــه و بــــاد ســــبــــکــــســــارمــــش
          ور بــــســــوی غـــیـــب نـــظـــر خـــواهـــد او
          آیــــــــــــنــــــــــــهٔ دیــــــــــــدهٔ دیـــــــــــدارمـــــــــــش
          ور بـــــه زمـــــیــــن آیــــد چــــون بــــوتــــراب
          جـــمـــلـــه زمـــیـــن لـــالــه و گــل کــارمــش
          ور بــــــســــــوی روضـــــهٔ جـــــانـــــهـــــا رود
          یــــاســــمــــن و ســــبــــزه و گــــلــــزارمــــش
نــــوبــــت تــــرجــــیــــع شــــد ای جــــان مـــن          
مــــــوج زن ای بــــــحــــــر درافـــــشـــــان مـــــن          
          شـد سـحـر ای سـاقـی مـا نـوش، نـوش
          ای ز رخـــــــت در دل مـــــــا جـــــــوش، جــــــوش
          بـــادهٔ حـــمـــرای تــو هــمــچــون پــلــنــگ
          گــــرگ غــــم انــــدر کـــف او مـــوش، مـــوش
          چــــونـــک بـــرآیـــد بـــه قـــصـــور دمـــاغ
          افـــــتــــد از بــــام نــــگــــون هــــوش، هــــوش
          چــونــک کــشــد گـوش خـرد سـوی خـود
          گــویــد از درد خـرد: « گـوش، گـوش »
          گـوش او: خـیـز، بـه جـان سـجـده کـن
          در قــــــدم ایــــــن قــــــمــــــر مـــــی فـــــروش
          گـــفـــت: کـــی آمـــد کـــه نـــدیــدم مــنــش
          گفت که: تو خفته بودی دوش دوش
          عـــاشـــق آیـــد بـــر مـــعـــشـــوقـــه مـــســـت
          کـــه نــبــرد بــوی از آن شــوش شــوش
          عـــــشـــــق ســــوی غــــیــــب زنــــد نــــعــــرهــــا
          بــــر حــــس حــــیـــوان نـــزنـــد آن، خـــروش
          شــهــر پــر از بــانــگ خـر و گـاو شـد
          بــر ســر کــه بــاشــد بــانــگ وحــوش
          تــــرک ســــوارســــت بـــریـــن یـــک قـــدح
          ســــاغــــر دیـــگـــر جـــهـــة قـــوش، قـــوش
          چـــــونـــــک شـــــدی پـــــر ز مــــی لــــایــــزال
          هـــیـــچ نــبــیــنــی قــدحــی بــوش، بــوش
          جــــمــــلــــه جـــمـــادات ســـلـــامـــت کـــنـــنـــد
          راز بـگـویـنـد چـو خـویـش، و چو توش
          روح چـــــو ز مـــــهـــــر کـــــنــــارت گــــرفــــت
          روح شــود پــیـش تـو جـمـلـه نـقـوش
          نــــوبــــت آن شــــد کــــه زنــــم چــــرخ مـــن
          عــــشــــق عــــزل گــــویـــد بـــی روی پـــوش
          هــــمــــچــــو گـــل ســـرخ ســـواری کـــنـــد
          جــمــلــه ریــاحــیــن پــی او چــون جــیــوش
نـــقــل بــیــار و مــی و پــیــشــم نــشــیــن          
ای رخ تــــو شــــمــــع و مــــیــــت آتـــشـــیـــن          
          

 

۰۸ تیر ۹۸ ، ۱۹:۲۸ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

ترجیعات دیوان شمس مولوی شماره پنج

پنجم          
          آنـــــچ دیـــــدی تـــــو ز درد دلـــــم افـــــزود بـــــیـــــا
          ای صــــنــــم زود بــــیــــا زود بــــیــــا زود بــــیــــا
          ســود و ســرمــایــهٔ مـن گـر رود بـاکـی نـیـسـت
          ای تــو عــمــر مــن و ســرمــایــهٔ هــر ســود بـیـا
          مـــونــس جــان و دلــم بــی‌رخ تــو صــبــری بــود
          آتـــشـــت صـــبـــر و قـــرارم هـــمـــه بــربــود بــیــا
          غـــرض از هـــجـــر گــرت شــادی دشــمــن بــودســت
          دشــمــنــم شــاد شــد و سـخـت بـیـاسـود بـیـا
          گــوهــر هــردو جـهـان! گـرچـه چـنـیـن سـنـگ دلـی
          آب رحــــمــــت ز دل ســـنـــگ چـــو بـــگـــشـــود بـــیـــا
          نــالــهــای دل و جــان را جــز تــو مــحــرم نــیــسـت
          ای دلــم چــون کــه و کـه را تـو چـو داود بـیـا
          شـــمــس تــبــریــز! مــگــو هــجــر قــضــای ازلــســت
          کـانـچ خـواهـی تـو قـضـا نـیـز هـمـان بود بیا
          شــمـس تـبـریـز! کـه جـان طـال بـقـای تـو زنـد          
          مــــــاه دراعــــــهٔ خـــــود چـــــاک بـــــرای تـــــو زنـــــد          
          رحــــم عــــشـــق چـــو ویـــی را نـــبـــود هـــیـــچ رفـــو
          صــبــر کــن هــیــچ مــگــو هــیـچ مـگـو هـیـچ مـگـو
          طـــلـــب خــانــه وی کــن کــه هــمــه عــشــق دروســت
          مـــی‌دو امـــروز بـــریــن دربــدر و کــوی بــه کــو
          ای بـــســـا شــیــر کــه آمــوخــتــیــش بــز بــازی
          ســوی بــازار کــه بــرجــه هـلـه زیـرک هـلـه زو
          آب خــــوبــــی هـــمـــه در جـــوی تـــو آنـــگـــه گـــویـــی
          بــر در خــانــهٔ مــا تــخــتــه مــنــه جــامـه مـشـو
          ســـــیـــــاهـــــی غـــــم ار شـــــاد شـــــوم مــــعــــذورم
          کــه بــبــردســت از آن زلــف ســیــه یــک سـر مـو
          روبـــــرو مـــــی‌نــــگــــرم وقــــت مــــلــــامــــت بــــعــــذول
          کـــه دران خـــال نـــگـــر یــک نــظــر ای جــان عــمــو
          شـمـس تبریز! چو در جوی تو غوطی خوردم
          جامه گم کردم و خود نیست نشان از لب جو
          شـمـس تـبـریـز کـه زو جـان و جـهان شادانست                   
          آنــــــک دارد طــــــرفــــــی از غـــــم او شـــــاد آنـــــســـــت          
          ز اول روز کــــه مــــخــــمــــوری مـــســـتـــان بـــاشـــد
          ســـاغـــر عــشــق مــرا بــر ســر دســتــان بــاشــد
          از پــگــه پــیــش رخ خــوب تــو رقــاص شــدیــم
          ایــن چــنــیــن عــادت خــورشــیــد پــرســتـان بـاشـد
          لـــــولـــــی دیـــــده بـــــران زلـــــف رســـــن مــــی‌بــــازد
          زانــــک جــــانــــبـــازی ازان روی بـــس آســـان بـــاشـــد
          شــکــر تــو مــن ز چــه رو از بــن دنــدان نــکـنـم
          کـــز لـــب تـــو شـــکـــرم در بـــن دنـــدان بــاشــد
          ای عـــجــب آن لــب او تــا چــه دهــد در دم صــلــح
          چـونـک در خـشـم کـمـیـن بـخشش او جان باشد
          عـــــدد ریـــــگ بـــــیـــــابـــــان اگـــــرم بـــــاشـــــد جــــان
          بــدهــم گــر بــدهــی بــوسـه چـه ارزان بـاشـد
          شـمـس تـبـریـز! بـه جـز عـشق ز من هیچ مجو
          زان کـسـی داد سـخـن جـو کـه سخن‌دان باشد
          شــمــس تــبــریــز چـو مـیـخـانـهٔ جـان بـاز کـنـد          
          هـــر یـــکـــی را بـــدهــد بــاده و جــانــبــاز کــنــد          
          ای غـــم آخـــر عـــلــف دود تــو کــم نــیــســت بــرو
          عــاشــقــانــیــم کــه مـا را سـر غـم نـیـسـت بـرو
          غــم و انــدیــشــه! بــرو روزی خــود بـیـرون جـو
          روزی مـا بـه جـز از لـطـف و کـرم نـیـسـت برو
          شـــــــادی هـــــــردو جـــــــهـــــــان! در دل عــــــشــــــاق ازل
          درمـیـا کـیـن سـر حـد جـای تـو هـم نیست برو
          خـفـته‌ایم از خود و بیخود شده دیوانه ازو
          دان کـه بـر خـفـتـه و دیـوانـه قلم نیست برو
          ای غـــــم ار دم دهـــــی از مــــصــــلــــحــــت آخــــر کــــار
          دل پـــــر آتـــــش مـــــا قــــابــــل دم نــــیــــســــت بــــرو
          عـــلـــف غـــم بـــه یــقــیــن عــالــم هــســتــی بــاشــد
          جــای آســایــش مــا جــز کــه عــدم نــیــســت بــرو
          شــمــس تــبــریـز اگـر بـی‌کـس و مـفـرد بـاشـد
          آفـــتـــابـــســـت ورا خـــیـــل و حـــشـــم نـــیــســت بــرو
          شـمـس تـبـریـز! تـو جـانـی و هـمـه خـلـق تن‌اند          
          پـیـش جـان و تـن تـو صـورت تـنها چه تنند          
          

 

ششم          
          ای ســـاقـــیـــان مـــشـــفـــق ســـودا فــزود ســودا
          ایــــن زرد چــــهــــرگــــان را حـــمـــرا دهـــیـــد حـــمـــرا
          ای مــــیــــر ســــاقــــیــــانــــم ای دســـتـــگـــیـــر جـــانـــم
          هـــــنـــــگــــام کــــار آمــــد مــــردانــــه بــــاش مــــولــــا
          ای عــقــل و روح مــســتــت آن چــیــســت در دو دسـتـت
          پــیــش‌آر و در مــیــان نــه، پــنــهــان مــدار جــانــا
          ای چــــــرخ بــــــی‌قـــــرارت وی عـــــقـــــل در خـــــمـــــارت
          بـــگـــشــا دمــی کــنــارت صــفــرام کــرد صــفــرا
          ای خــــــواجــــــهٔ فــــــتــــــوت دیــــــبـــــاجـــــهٔ نـــــبـــــوت
          وی خــــســــرو مــــروت پــــنــــهــــان مــــنـــوش حـــلـــوا
          خـــــلـــــوت ز مـــــا گـــــزیـــــدی آیـــــیـــــنـــــهٔ خـــــریـــــدی
          تــا جــز تــو کــس نــبــیــنــد آن چـهـره‌هـای زیـبـا
          در هــر مــقــام و مـسـکـن مـهـر تـو سـاخـت روزن
          کــــز تــــو شــــونــــد روشـــن ای آفـــتـــاب ســـیـــمـــا
          ایـــن را اگـــر نـــنـــوشـــی در مـــرحـــمـــت نـــکـــوشـــی          
          تــرجــیــع هــدیــه آرم بــاشــد کــزان بــجـوشـی          
          ای نــور چــشــم و دلـهـا چـون چـشـم پـیـشـوایـی
          وی جـــان بـــیـــازمـــوده کـــورا تــو جــانــفــزایــی
          هــــرجــــا کــــه روی آورد جــــان روی در تـــو دارد
          گـرچـه کـه مـی نـدانـد ای جان که تو کجایی
          هـــر جـــانـــبـــی کـــه هـــســـتـــی در دعـــوت الـــســـتـــی
          مـــســـتــی دهــی و هــســتــی در جــود و در عــطــایــی
          در دلــــنــــهــــی امــــانـــی هـــر ســـوش مـــی‌کـــشـــانـــی
          گـه سـوی بـسـتـگـیـهـا گـه سـوی دل گـشـایـی
          در کـــوی مـــســـتـــفـــیـــدی مـــرده‌ســـت نــاامــیــدی
          کـــانـــدر پـــنـــاه کـــهـــفـــت ســگ کــرد اولــیــایــی
          هـــر کـــان طـــرف شـــتــابــد مــاهــت بــرو بــتــابــد
          هـــم مـــلـــک غـــیـــب یـــابـــد هـــم عـــقـــل مـــرتـــضـــایــی
          او را کــســی چــه گــویـد کـو مـسـتـمـنـد جـویـد
          دامــــن پــــر از زر آیــــد کــــدیـــه کـــنـــد گـــدایـــی
          هـیـن شـاخ و بـیـخ ایـن را نـوعی دگر بیان کن          
          ایــن بــحــر بــی‌نــشــان را مــیــنـا کـن نـشـان کـن          
          گــم مــی‌شــود دل مــن چــون شــرح یــار گـویـم
          چـون گـم شـوم ز خـود مـن او را چگونه جویم
          نــه گــویــم و نــه جــویــم مـحـکـوم دسـت اویـم
          ســـاقــی ویــســت و بــاقــی مــن جــام یــا کــدویــم
          از تــو شــوم حــریــری گــر خــار و خــارپــشــتـم
          یــکــتــا شــوم دریــن ره گــر خــود هـزار تـویـم
          روحی شوم چو عیسی گر یابم از تو بوسی
          جـان را دهـم چـو مـوسـی گـر سـیـب تـو بـبویم
          مــــن خـــانـــهٔ خـــرابـــم مـــوقـــوف گـــنـــج حـــســـنـــت
          تـــو آب زنـــدگـــانـــی مـــن فــرش تــو چــو جــویــم
          خــــویــــی فــــراخ بــــودی بـــا مـــردمـــان دلـــم را
          تـــا غــیــر تــو نــگــنــجــد امــروز تــنــگ خــویــم
          از نـــــــادری حـــــــســـــــنـــــــت وز دقـــــــت خـــــــیــــــالــــــت
          بـــی‌مـــحـــرمــی بــمــانــده ســودا و هــای هــویــم
          ســـــیـــــلـــــاب عـــــشـــــق آمـــــد از ربـــــوهٔ بـــــلــــنــــدی          
          بــهــر خــدا بــســازش از وصــل خــویــش بــنــدی          
          

 

هفتم          
          مـــــســـــتـــــی و عـــــاشـــــقـــــی و جـــــوانـــــی و یـــــار مــــا
          نـــــوروز و نـــــوبــــهــــار و حــــمــــل مــــی‌زنــــد صــــلــــا
          هــرگــز نــدیــده چــشــم جــهــان ایــن چــنــیــن بــهــار
          مـــــی‌رویـــــد از زمــــیــــن و ز کــــهــــســــار کــــیــــمــــیــــا
          پــــهــــلــــوی هــــر درخــــت یـــکـــی حـــور نـــیـــکـــبـــخـــت
          دزدیـــــده مـــــی‌نـــــمـــــایـــــد اگــــر مــــحــــرمــــی لــــقــــا
          اشــــکــــوفــــه مــــی‌خــــورد ز مــــی روح طــــاس طـــاس
          بــــنــــگــــر بـــســـوی او کـــه صـــلـــا مـــی‌زنـــد تـــرا
          مــــی خــــوردنــــش نــــدیــــدی اشـــکـــوفـــه‌اش بـــبـــیـــن
          شـــــابــــاش ای شــــکــــوفــــه و ای بــــاده مــــرحــــبــــا
          سـوسـن بـه غـنـچـه گـویـد: «بـرجـه چـه خفتهٔ
          شــمــعـسـت و شـاهـدسـت و شـرابـسـت و فـتـنـهـا »
          ریـــــحـــــان و لــــالــــهــــا بــــگــــرفــــتــــه پــــیــــالــــهــــا
          از کـــیـــســـت ایــن عــطــا ز کــی بــاشــد جــز از خــدا
          جــــز حــــق هــــمــــه گــــدا و حـــزیـــنـــنـــد و رو تـــرش
          عــــبــــاس دبــــس در ســــر و بــــیــــرون چــــو اغــــنـــیـــا
          کـــــد کـــــردن از گـــــدا نـــــبــــود شــــرط عــــاقــــلــــی
          یـــک جـــرعــه مــی‌بــدیــش بــدی مــســت هــمــچــو مــا
          سـنـبـل بـه گـوش گـل پـنـهان شکر کرد و گفت:
          « هـــــرگـــــز مـــــبـــــاد ســـــایـــــهٔ یـــــزدان ز مـــــا جــــدا
          مــــا خــــرقــــهــــا هــــمــــه بــــفــــکــــنــــدیــــم پـــارســـال
          جــانــهــا دریــغ نــیــســت چــه جــای دو ســه قــبــا »
          ای آنـــــک کــــهــــنــــه دادی نــــک تــــازه بــــاز گــــیــــر
          کــــــوری هــــــر بــــــخــــــیــــــل بــــــدانــــــدیـــــش ژاژخـــــا
          هــر شــه عــمـامـه بـخـشـد ویـن شـاه عـقـل و سـر
          جـــانـــهـــاســـت بـــی‌شـــمــار مــر ایــن شــاه را عــطــا
          ای گـــــلـــــســـــتـــــان خـــــنـــــدان رو شـــــکـــــر ابـــــر کــــن          
          تـــرجـــیـــع بـــاز گـــویـــد بـــاقـــیـــش، صـــبــر کــن          
          ای صـــــــد هـــــــزار رحـــــــمـــــــت نــــــو ز آســــــمــــــان داد
          هــــر لــــحــــظـــه بـــی‌دریـــغ بـــران روی خـــوب بـــاد
          آن رو کــــه روی خــــوبــــان پــــرده و نــــقــــاب اوســــت
          جـــمـــلـــه فـــنـــا شـــونـــد چــو آن رو کــنــد گــشــاد
          زهـــــــره چـــــــه رو نـــــــمـــــــایــــــد در فــــــر آفــــــتــــــاب
          پــــشــــه چـــه حـــمـــلـــه آرد در پـــیـــش تـــنـــدبـــاد
          ای شــــاد آن بـــهـــار کـــه در وی نـــســـیـــم تـــســـت
          وی شــــاد آن مــــریــــد کــــه بــــاشــــی تــــوش مـــراد
          از عـــشـــق پـــیـــش دوســـت بـــبـــســـتـــم دمـــی کــمــر
          آورد تـــــــاج زریـــــــن بـــــــر فـــــــرق مـــــــن نــــــهــــــاد
          آنکو برهنه گشت و به بحر تو غوطه خورد
          چــــون پــــاک دل نــــبــــاشـــد و پـــاکـــیـــزه اعـــتـــقـــاد
          آن کــــز عــــنــــایــــت تــــو ســــلــــاح صــــلــــاح یــــافـــت
          بـــا ایــن چــنــیــن صــلــاح چــه غــم دارد از فــســاد
          هــــرکــــس کــــه اعــــتــــمــــاد کــــنـــد بـــر وفـــای تـــو
          پــا بــرنــهــد بــه فــضــل بــریــن بــام بـی‌عـمـاد
          مــــغــــفــــور مــــا تــــقــــدم و هــــم مــــا تــــأخــــرســــت
          ایـــــــمـــــــن ز انـــــــقـــــــطـــــــاع و ز اعـــــــراض و ارتـــــــداد
          ســــرســــبــــز گــــشــــت عــــالــــم زیــــرا کــــه مــــیـــرآب
          آخـــــــــــــر زمــــــــــــانــــــــــــیــــــــــــان را آب حــــــــــــیــــــــــــات داد
          بــخــتــی کــه قــرن پــیـشـیـن در خـواب جـسـتـه‌انـد
          آخـــــــر زمـــــــانـــــــیـــــــان را کـــــــردســـــــت افـــــــتـــــــقــــــاد
          حـــلـــوا نـــه او خـــورد کـــه بـــد انـــگــشــت او دراز
          آنـــکـــس خـــورد کـــه بـــاشـــد مـــقـــبـــول کـــپــقــبــاد
          دریـــــــای رحـــــــمـــــــتــــــش ز پــــــری مــــــوج مــــــی‌زنــــــد
          هــر لــحــظــهٔ بــغـرد و گـویـد کـه: « یـا عـبـاد »
          هــــم اصــــل نــــوبــــهــــاری و هــــم فــــصــــل نـــوبـــهـــار          
          تـــرجـــیـــع ســـیـــومـــســـت هـــلـــا قـــصـــه گــوش‌دار          
          شــب گــشــتــه بــود و هــرکــس در خــانـه مـی‌دویـد
          نـــاگـــه نـــمـــاز شـــام یـــکـــی صـــبـــح بـــردمــیــد
          جــــانــــی کـــه جـــانـــهـــا هـــمـــگـــی ســـایـــهـــای اوســـت
          آن جـــــــان بـــــــران پــــــرورش جــــــانــــــهــــــا رســــــیــــــد
          تــــا خــــلــــق را رهــــانــــد زیــــن حــــبــــس و تـــنـــگـــنـــا
          بــر رخــش زیــن نــهــاد و ســبــک تــنـگ بـرکـشـیـد
          از بــــنـــد و دام غـــم کـــه گـــرفـــتـــســـت راه خـــلـــق
          هـــردم گـــشـــایـــشــیــســت و گــشــایــنــده نــاپــدیــد
          بـــگـــشـــای ســـیـــنــه را کــه صــبــایــی هــمــی رســد
          مـــــرده حـــــیـــــات یــــابــــد و زنــــده شــــود قــــدیــــد
          بــــاور نــــمــــی‌کــــنــــی بــــســـوی بـــاغ رو بـــبـــیـــن
          کـــــان خــــاک جــــرعــــهٔ ز شــــراب صــــبــــا چــــشــــیــــد
          گـــر زانـــکـــه بـــر دل تــو جــفــا قــفــل کــرده‌ســت
          نــــک طــــبــــل مــــی‌زنــــنــــد کــــه آمــــد تــــرا کـــلـــیـــد
          ور طــــعــــنــــه مــــی‌زنــــنــــد بــــر اومـــیـــد عـــاشـــقـــان
          دریـــا کـــجـــا شــود بــه لــب ایــن ســگــان پــلــیــد
          عـــیـــدیـــســـت صـــوفـــیـــان را ویـــن طـــبـــلـــهـــا گــواه
          ور طـــبـــل هـــم نـــبـــاشـــد چـــه کـــم شـــود ز عــیــد
          بــــــــازار آخـــــــر آمـــــــد هـــــــیـــــــن چـــــــه خـــــــریـــــــدهٔ
          شــــــاد آنــــــک داد او شـــــبـــــهٔ گـــــوهـــــری خـــــریـــــد
          بــــــشــــــنــــــاخـــــت عـــــیـــــبـــــهـــــای مـــــتـــــاع غـــــرور را
          بــــگــــزیــــد عــــشــــق یــــار و عــــجـــایـــب دری گـــزیـــد
          نــــادر مــــثــــلـــثـــی کـــه تـــو داری بـــخـــور حـــلـــال
          خـــــمـــــخـــــانـــــهٔ ابـــــد خـــــنــــک آ، کــــانــــدرو خــــزیــــد
          هــــر لــــحــــظــــهٔ بــــهــــار نــــوســــت و عــــقــــار نــــو
          جـــــانـــــش هـــــزار بــــار چــــو گــــل جــــامــــهــــا دریــــد
          مـــن عـــشـــق را بـــدیـــدم بـــر کـــف نـــهـــاده جـــام          
          مـــی‌گـــفـــت : « عـــاشـــقــان را از بــزم مــا ســلــام »          
          

 

 

۰۷ تیر ۹۸ ، ۲۳:۵۸ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

ترجیعات دیوان شمس مولوی شماره یک

اول          
          هـــم روت خـــوش هـــم خـــوت خـــوش هــم پــیــچ زلــف و هــم قــفــا
          هم شیوه خوش هم میوه خوش هم لطف تو خوش هم جفا
          ای صـــــورت عـــــشـــــق ابـــــد وی حـــــســـــن تـــــو بـــــیــــرون ز حــــد
          ای مـــــــــاه روی ســـــــــروقـــــــــد ای جــــــــان‌فــــــــزای دلــــــــگــــــــشــــــــا
          ای جـــــان بـــــاغ و یـــــاســـــمـــــیــــن ای شــــمــــع افــــلــــاک و زمــــیــــن
          ای مـــــســـــتـــــغـــــاث الـــــعـــــاشـــــقـــــیـــــن ای شــــهــــســــوار هــــل اتــــی
          ای خــــوان لــــطــــف انــــداخــــتــــه و بــــا لـــئـــیـــمـــان ســـاخـــتـــه
          طـــوطـــی و کـــبـــک و فـــاخـــتــه گــفــتــه تــرا خــطــبــهٔ ثــنــا
          ای دیـــــدهٔ خـــــوبـــــان چـــــیـــــن در روی تـــــو نـــــادیـــــده چـــــیـــــن
          دامـــــن ز گـــــولـــــان در مـــــچـــــیـــــن مـــــخـــــراش رخـــــســـــار رضــــا
          ای خــــســــروان درویــــش تــــو ســـرهـــا نـــهـــاده پـــیـــش تـــو
          جــــمــــلــــه ثــــنــــا انــــدیــــش تــــو ای تــــو ثــــنــــاهــــا را ســـزا
          ای صـــــبـــــر بـــــخـــــش زاهـــــدان اخـــــلـــــاص بـــــخــــش عــــابــــدان
          وی گــــــلــــــســـــتـــــان عـــــارفـــــان در وقـــــت بـــــســـــط و الـــــتـــــقـــــا
          بــــا عــــاشــــقــــانـــم جـــفـــت مـــن امـــشـــب نـــخـــواهـــم خـــفـــت مـــن
          خــــــواهــــــم دعــــــا کــــــردن تــــــرا ای دوســــــت تــــــا وقــــــت دعـــــا
          درم رفــــــــــیــــــــــقــــــــــان از بــــــــــرون دارم حــــــــــریـــــــــفـــــــــان درون
          در خـــــانـــــه جــــوقــــی دلــــبــــران بــــر صــــفــــه اخــــوان صــــفــــا
          ای رونــــــق بــــــاغ و چــــــمــــــن ای ســــــاقــــــی ســــــرو و ســــــمـــــن          
          شــیــریــن شــدســت از تــو دهــن تــرجــیــع خــواهــم گــفــت مـن          
          تـــنـــهـــا بـــه ســـیـــران مـــی‌روی یـــا پـــیــش مــســتــان مــی‌روی
          یـــــــا ســـــــوی جــــــانــــــان مــــــی‌روی بــــــاری خــــــرامــــــان مــــــی‌روی
          در پــــیــــش چــــوگــــان قــــدرگــــویــــی شــــدم بــــی‌پــــا و ســـر
          بـــرگـــیـــر و بــا خــویــشــم بــبــر گــر ســوی مــیــدان مــی‌روی
          از شــــمــــس تــــنــــگ آیــــد تــــرا مــــه تـــیـــره رنـــگ آیـــد تـــرا
          افـــــلـــــاک تـــــنـــــگ آیـــــد تـــــرا گـــــر بـــــهـــــر جـــــولــــان مــــی‌روی
          بـــــــس نـــــــادره یـــــــار آمـــــــدی بــــــس خــــــواب دلــــــدار آمــــــدی
          بــــــس دیــــــر و دشــــــوار آمــــــدی بــــــس زود و آســـــان مـــــی‌روی
          ای دلــــــبــــــر خــــــورشــــــیــــــدرو وی عــــــیـــــســـــی بـــــیـــــمـــــارجـــــو
          ای شـــــاد آن قـــــومـــــی کـــــه تـــــو در کـــــوی ایــــشــــان مــــی‌روی
          تـــو ســـر بـــه ســـر جـــانــی مــگــر یــا خــضــر دورانــی مــگــر
          یـــــا آب حـــــیـــــوانـــــی مـــــگـــــر کـــــز خـــــلـــــق پـــــنــــهــــان مــــی‌روی
          ای قـــــبـــــلـــــهٔ انـــــدیـــــشـــــهـــــا شـــــیـــــر خـــــدا در بــــیــــشــــهــــا
          ای رهــــــنـــــمـــــای پـــــیـــــشـــــهـــــا چـــــون عـــــقـــــل در جـــــان مـــــی‌روی
          گـــــه جـــــام هـــــش را مـــــی‌بـــــرد پـــــردهٔ حــــیــــا بــــرمــــی‌درد
          گــــه روح را گــــویــــد خــــرد: چــــون ســــوی هــــجــــران مـــی‌روی
          هــــجــــران چـــه هـــرجـــا کـــه تـــو گـــردی بـــرای جـــســـت‌وجـــو
          چــــون ابــــر بــــا چــــشــــمــــان تــــر بــــا مــــاه تــــابــــان مــــی‌روی
          ای نـــور هـــر عـــقـــل و بـــصـــر روشـــنـــتـــر از شـــمـــس و قـــمـــر          
          تــــرجــــیــــع ســــوم را نــــگــــر نـــیـــکـــو بـــرو افـــگـــن نـــظـــر          
          یـــــک مـــــســـــلـــــه مـــــی‌پـــــرســـــمـــــت ای روشـــــنـــــی در روشـــــنــــی
          آن چــــه فــــســـون در مـــی دمـــی غـــم را چـــو شـــادی مـــی‌کـــنـــی
          خـــــود در فــــســــون شــــیــــریــــن لــــبــــی مــــانــــنــــد داود نــــبــــی
          آهــــن چــــو مــــومــــی مــــی‌شــــود بــــر مــــی کــــنــــیــــش از آهــــنــــی
          نــــی بــــلــــک شــــاه مــــطــــلــــقــــی بـــه گـــلـــبـــرک مـــلـــک حـــقـــی
          شــــاگــــرد خــــاص خــــالــــقــــی از جــــمــــلــــه افــــســــونــــهـــا غـــنـــی
          تــــا مــــن تــــرا بــــشـــنـــاخـــتـــم بـــس اســـب دولـــت تـــاخـــتـــم
          خـــــود را بـــــرون انـــــداخـــــتـــــم از تـــــرســـــهـــــا در ایـــــمـــــنـــــی
          هـــــر لــــحــــظــــه‌ای جــــان نــــوم هــــردم بــــه بــــاغــــی مــــی‌روم
          بــــی‌دســـت و بـــی‌دل مـــی‌شـــوم چـــون دســـت بـــر مـــن مـــی‌زنـــی
          نــــی چــــرخ دانــــم نـــی ســـهـــا نـــی کـــالـــه دانـــم نـــی بـــهـــا
          بـــــــا ایـــــــنــــــک نــــــادانــــــم مــــــهــــــا دانــــــم کــــــه آرام مــــــنــــــی
          ای رازق مـــــــــلـــــــــک و مـــــــــلـــــــــک وی قـــــــــطـــــــــب دوران فـــــــــلــــــــک
          حــــاشــــا از آن حــــســــن و نــــمـــک کـــه دل ز مـــهـــمـــان بـــرکـــنـــی
          خــوش ســاعــتــی کــان ســرو مــن ســرســبــز بــاشــد در چــمـن
          وز بـــاد ســـودا پـــیـــش او چـــون بـــیـــد بـــاشـــم مـــنـــثـــنـــی
          لــالــه بــخــونــی غــســلــی کــنــد نــرگــس بــه حــیــرت بـرتـنـد
          غـــنـــچـــه بـــیـــنـــدازد کـــلـــه ســـوســـن فـــتـــد از ســـوســـنـــی
          ای ســــــاقــــــی بــــــزم کــــــرم مــــــســــــت و پــــــریــــــشـــــان تـــــوم          
          وی گــــــــلــــــــشـــــــن و بـــــــاغ ارم امـــــــروز مـــــــهـــــــمـــــــان تـــــــوم          
          آن چـــــشـــــم شــــوخــــش را نــــگــــر مــــســــت از خــــرابــــات آمــــده
          در قــــــصــــــد خــــــون عــــــاشــــــقــــــان دامــــــن کــــــمـــــر انـــــدر زده
          ســوگــنــد خــوردســت آن صــنــم کــیــن بــاده را گــردان کـنـم
          یـــــــک عـــــــقـــــــل نـــــــگـــــــذارم بـــــــمــــــی در والــــــد و در والــــــده
          زیــن بــاده‌شــان افــســون کــنــم تــا جــمــلـه را مـجـنـون کـنـم
          تــــــا تــــــو نــــــیــــــابــــــی عـــــاقـــــلـــــی در حـــــلـــــقـــــهٔ آدم کـــــده
          لــــیــــلــــی مــــا ســــاقــــی جــــان مــــجــــنــــون او شــــخــــص جـــهـــان
          جــــز لــــیـــلـــی و مـــجـــنـــون بـــود پـــژمـــرده و بـــی‌فـــایـــده
          از دســـــا مـــــا یـــــا مـــــی‌بـــــرد یـــــا رخـــــت در لـــــاشـــــی بـــــرد
          از عـــشـــق مـــا جـــان کـــی بـــرد گـــر مــصــطــبــه گــر مــعــبــده
          گــــر مــــن نــــبــــیــــنــــم مــــســــتــــیــــت آتــــش زنــــم در هــــســــتــــیــــت
          بـــاده‌ت دهـــم مـــســـتـــت کـــنـــم بـــا گـــیـــر و دار و عـــربــده
          بـــــــگـــــــذشـــــــت دور عـــــــاقـــــــلــــــان آمــــــد قــــــران ســــــاقــــــیــــــان
          بـــــر ریـــــز یـــــک رطـــــل گـــــران بـــــر مـــــنــــکــــر ایــــن قــــاعــــده
          آمــــــــــد بــــــــــهـــــــــار و رفـــــــــت دی آمـــــــــد اوان نـــــــــوش و نـــــــــی
          آمــــــــد قــــــــران جـــــــام و مـــــــی بـــــــگـــــــذشـــــــت دور مـــــــایـــــــده
          رفـــــــت آن عــــــجــــــوز پــــــردغــــــل رفــــــت آن زمــــــســــــتــــــان و وحــــــل
          آمــــد بــــهــــار و زاد ازو صــــد شــــاهــــد و صــــد شــــاهــــده
         تـــرجـــیـــع کـــن هـــیـــن ســـاقـــیـــا درده شـــرابـــی چــون بــقــم          
         تـــا گـــرم گـــردد گـــوشـــهـــا مـــن نـــیـــز تـــرجـــیـــعـــی کــنــم          
          

 

دوم          
          مـــــاه رمـــــضـــــان آمـــــد ای یـــــار قـــــمـــــر ســـــیـــــمــــا
          بــــربــــنــــد ســــر ســــفــــره بــــگــــشـــای ره بـــالـــا
          ای یـــــاوهٔ هـــــر جــــایــــی وقــــتــــســــت کــــه بــــازآیــــی
          بـــنـــگـــر ســـوی حـــلـــوایــی تــا کــی طــلــبــی حــلــوا
          یــــک دیـــدن حـــلـــوایـــی زانـــســـان کـــنـــدت شـــیـــریـــن
          کــه شــهــد تــرا گــویـد: « خـاک تـوم ای مـولـا »
          مـرغـت ز خـور و هـیـضـه مـانـده‌سـت در ایـن بـیضه
          بـیـرون شـو ازیـن بـیـضـه تـا بـاز شـود پرها
          بــــر یــــاد لــــب دلــــبــــر خــــشــــکــــســــت لـــب مـــهـــتـــر
          خـــوش بـــا شـــکـــم خــالــی مــی‌نــالــد چــون ســرنــا
          خــالــی شــو و خــالــی بــه لــب بــر لــب نــابــی نـه
          چــون نــی زدمــش پــر شــو وانــگــاه شــکــر مـی‌خـا
          بـــادی کـــه زنـــد بـــر نــی قــنــدســت درو مــضــمــر
          وان مـــــریــــم نــــی زان دم حــــامــــل شــــده حــــلــــویــــا
          گـــر تـــوبـــه ز نـــان کـــردی آخــر چــه زیــان کــردی
          کــــو ســــفــــرهٔ نــــان‌افــــزا کــــو دلــــبــــر جــــان افـــزا
          از درد بــه صــاف آیــیــم وز صـاف بـه قـاف آیـیـم
          کـــز قــاف صــیــام ای جــان عــصــفــور شــود عــنــقــا
          صـــفـــرای صـــیـــام ارچـــه ســـودای ســـر افـــزایــد
          لـــیـــکـــن ز چـــنـــیـــن ســـودا یـــابـــنـــد یـــد بــیــضــا
          هـــر ســـال نـــه جـــوهـــا را مـــی پـــاک کـــنـــد از گــل
          تــــا آب روان گــــردد تــــا کــــشــــت شــــود خـــضـــرا
          بـــر جـــوی کـــنـــان تــو هــم ایــثــار کــن ایــن نــان را
          تــــــا آب حــــــیــــــات آیـــــد تـــــا زنـــــده شـــــود اجـــــزا
          ای مـــــســــتــــمــــع ایــــن دم را غــــریــــدن ســــیــــلــــی دان
          مــــی‌غــــرد و مــــی‌خــــوانــــد جــــان را بــــســــوی دریــــا
          ســـرنـــامـــهٔ تـــو مـــاهــا هــفــتــاد و دو دفــتــر شــد          
          وان زهـــرهٔ حـــاســـد را هـــفـــتـــاد و دو دف تــر شــد          
          بــــســــتــــیــــم در دوزخ یــــعــــنــــی طــــمــــع خــــوردن
          بـــــگـــــشـــــای در جـــــنـــــت یـــــعـــــنــــی کــــه دل روشــــن
          بـس خـدمـت خـیـر کـردی بـس کـاه و جوش بردی
          در خــــدمــــت عــــیــــســــی هــــم بــــایــــد مــــددی کــــردن
          گــــر خــــر نــــبــــدی آخـــر کـــی مـــســـکـــن مـــا بـــودی
          گـــردون کـــشـــدی مـــا را بـــر دیـــده و بــر گــردن
          آن گــــنــــده بــــغــــل مــــا را ســــر زیــــر بــــغــــل دارد
          کــــیــــنــــه بــــکــــشــــیــــم آخــــر زان کــــوردل کــــودن
          تـا سـفـره و نـان بـیـنـی کـی جـان و جـهـان بـیـنی
          رو جـــــان و جـــــهــــان را جــــو ای جــــان و جــــهــــان مــــن
          ایــنــهــا هــمــه رفــت ای جــان بـنـگـر سـوی مـحـتـاجـان
          بـــی‌بـــرگ شـــدیـــم آخــر چــون گــل زدی و بــهــمــن
          ســــیــــریــــم ازیـــن خـــرمـــن زیـــن گـــنـــدم و زیـــن ارزن
          بـــی‌ســـنـــبـــلـــه و مـــیــزان ای مــاه تــو کــن خــرمــن
          مــــایــــیــــم چــــو فــــراشــــان بـــگـــرفـــتـــه طـــنـــاب دل
          تـا خـیـمـه زنـیـم امـشـب بـر نـرگـس و بر سوسن
          تـــا چـــنـــد ازیـــن کـــو کــو چــون فــاخــتــهٔ ره‌جــو
          مــــی‌درد ایــــن عــــالــــم از شــــاهـــد ســـیـــمـــیـــن تـــن
          هـــر شـــاهـــد چـــون مـــاهـــی ره‌زن شـــده بـــر راهـــی
          هـــر یــک چــو شــهــنــشــاهــی هــر یــک ز دگــر احــســن
          جان‌بخش و مترس ای جان بر بخل مچفس ای جان
          مـــــصــــبــــاح فــــزون ســــوزی افــــزون دهــــدت روغــــن
          شـــاهـــی و مـــعـــالـــی جـــو خـــوش لــســت ابــالــی گــو
          از شــــیــــر بــــگـــیـــر ایـــن خـــو مـــردی نـــهٔ آخـــر زن
          پــا در ره پــرخــون نــه رخ بــر رخ مـجـنـون نـه
          شــمــشــیــر وغــا بــرکــش کــآمــیــخــت اســد بــرکــن
          ای مـــطـــرب طــوطــی خــو تــرجــیــع ســوم بــرگــو          
          تـــــــــا روح روان گـــــــــردد چــــــــون آب روان در جــــــــو          
          ای عــــیــــســــی بــــگــــذشــــتــــه خـــوش از فـــلـــک آتـــش
          از چــرخ فــرو کــن ســر مــا را ســوی بــالـا کـش
          بــــا خــــاک یـــکـــی بـــودم ز اقـــدام هـــمـــی ســـودم
          چـــون یـــک صـــفـــتـــم دادی شــد خــاک مــرا مــفــرش
          یـک سـرمـه کـشـیـدسـتـی جـان را تـو درین پستی
          کـش چـشـم چو دریا شد هرچند که بود اخفش
          بــــی‌مـــســـتـــی آن ســـاغـــر مـــســـتـــســـت دل و لـــاغـــر
          بـــی‌ســـرمــهٔ آن قــیــصــر هــر چــشــم بــود اعــمــش
          در بـــیـــشـــهٔ شـــیـــران رو تـــا صـــیــد کــنــی آهــو
          در مــجــلــس ســلــطــان رو وز بــادهٔ سـلـطـان چـش
          هــــر ســــوی یــــکــــی ســــاقــــی بــــا بــــادهٔ راواقــــی
          هــر گــوشــه یــکــی مــطــرب شــیــریـن ذقـن و مـه‌وش
          از یـــار هـــمـــی پـــرســـی کـــه عـــیــدی و یــا عــرســی
          یـــــارب ز کـــــجـــــا داری ایـــــن دبـــــدبـــــه و ایــــن کــــش
          در شـــش جـــهـــة عـــالــم آن شــیــر کــجــا گــنــجــد
          آن پــنــجــهٔ شــیــرانــه بــیــرون بــود از هـر شـش
          خـــورشــیــد بــســوزانــد مــه نــیــز کــنــد خــشــکــی
          از وش عــــلــــیــــهــــم دان ایــــن شـــعـــشـــعـــه و ایـــن رش
          نــــــوری کــــــه ذوق او جــــــان مــــــســـــت ابـــــد مـــــانـــــد
          انـــــدر نـــــرســـــد وا خــــورشــــیــــد تــــو در گــــردش
          چــون غــرقــم چــون گــویــم اکــنــون صــفــت جــیـحـون
          تـا بـود سـرم بـیـرون مـی‌گـفت لبم خوش خوش
          تـــا تـــو نــشــوی مــاهــی ایــن شــط نــکــنــد غــرقــت
          جـــز گـــلـــبـــن اخـــضـــر را ره نـــیــســت دریــن مــرعــش
          شــرحــی کــه بــگــفــت ایــن را آن خــســرو بـی‌هـمـتـا
          چــون گـویـی و چـون جـویـی لـا یـکـتـب و لـا یـنـقـش
          آن دل کــــه تــــرا دارد هــــســـت از دو جـــهـــان افـــزون          
          هـــم لــیــلــی و هــم مــجــنــون بــاشــنــد ازو مــجــنــون          
          

 

سوم          
          حــــــــد و انــــــــدازه نــــــــدارد نـــــــالـــــــهـــــــا و آه را
          چــــون نــــمـــایـــد یـــوســـف مـــن از زنـــخ آن چـــاه را
          راه هـــســـتـــی کـــس نـــبـــردی گــرنــه نــور روی او
          روشـــن و پـــیـــدا نـــکـــردی هــمــچــو روز آن راه را
          چـون مـه مـا را نـبـاشـد در دو عـالـم شبه و مثل
          خـــاک بـــر فـــرق مـــشـــبـــه بـــاد مـــر اشـــبـــاه را
          عشق او جاهم بس است در هر دو عالم پس دلم
          مــــی‌بـــروبـــد از ســـرای وهـــم خـــود هـــم جـــاه را
          مـــاه اگـــر ســجــده نــیــارد پــیــش روی آن مــهــم
          رو ســـیـــاه هـــر دو عـــالـــم دان تـــو روی مـــاه را
          هــیــچ کـس بـا صـد بـصـیـرت ذرهٔ نـشـنـاسـدش
          گـرچـه پـیـش شـه نـشیند چون نیابد شاه را
          مـــر شـــقـــاوتـــهـــای دایـــم را درونـــم عـــاشــقــســت
          چـــون بـــدان مــیــلــســت آن جــان پــرورد اخ واه را
          بـــنــدگــان بــســیــار آیــنــد و رونــد بــر درگــهــش
          لــــــیـــــک آســـــتـــــان درش لـــــازم بـــــود درگـــــاه را
          آسـتـانـش چـشـم مـن شـد جـان مـن چون کاه گشت
          کـــهـــربـــای عـــشـــقـــش ربــایــد هــر زمــان آن کــاه را
          ای خـداونـد شـمـس دیـن نـاگـاه بـخـرام از سوی
          کــیــن دلــم در خــواب مــی‌بــیــنــد چــنــان نـاگـاه را
          گــشــتــه مــن زیــر و زبـر از صـرصـر هـجـران تـو          
          تـا بـبـیـنم روی تو بدتر شوم پیچان شوم          
          درنـــگـــر انـــدر رخ مـــن تـــا بـــبـــیـــنـــی خــویــش را
          درنــــگـــر رخـــســـار ایـــن دیـــوانـــهٔ بـــی‌خـــویـــش را
          عــشــق مــن خــالــی و بـاقـی را بـه زیـر خـاک کـرد
          آن گـــذشـــتـــه یــاد نــارد نــنــگــرد مــر پــیــش را
          تـــا ز مـــوی او در آویـــزان شـــدســـت ایــن جــان مــن
          فــــرق نـــکـــنـــد ایـــن دل مـــن نـــوش را و نـــیـــش را
          ریـــش دلـــهـــای هـــمــه صــحــت پــذیــرد در نــشــان
          گـــر بـــبـــیـــنـــد ریـــش ایـــشـــان دولـــت ایـــن ریــش را
          صـــدقـــه کـــن وصـــل دلــارام جــهــان امــروز خــود
          آنـــچـــنـــان صـــدقـــات اولـــیـــتـــر چـــنــیــن درویــش را
          گــــر نــــبــــیــــنـــد روش تـــرســـا بـــر درد زنـــار را
          ور مـــســلــمــان بــیــنــدش آتــش زنــد مــر کــیــش را
          وهـــــم کـــــی دارد ازان ســـــوی جــــهــــان زو آگــــهــــی
          کـــز تــفــکــر جــان بــســوزد عــقــل دورانــدیــش را
          گــر گــذر دارد ز لــطــفــش ســوی قــهـرسـتـانـهـا
          پــرشـکـر گـردد دهـان مـر تـرکـش و تـرکـیـش را
          گـر تـو ایـن مـعشوقه را با پیرهن گیری کنار
          بــی‌کــنــایــت گــو لــقــب تــو آن رئــیـسـی پـیـش را
          آن خـداونـد شـمـس دیـن را جـان بـسـی لـابـه کند
          مــــنــــتــــظــــر جــــان بـــر لـــب مـــن از پـــی آریـــش را
          ای بــــرای آفــــتــــابــــت فــــتــــنــــه گــــشــــتـــه آفـــتـــاب          
          روی ســـــرخ مـــــن تـــــوی از روی زردم رو مـــــنـــــاب          
          

 

چهارم          
          ای دریـــغـــا کـــه شــب آمــد هــمــه گــشــتــیــم جــدا
          خــنــک آن را کــه بــه شــب یــار و رفــیــقـسـت خـدا
          هـمـه خـفـتـنـد و فـتـادنـد بـه یک‌سو چو جماد
          تــو نــخــســپــی هــلــه ای شــاه جــهــان مــونـس مـا
          هـیـن مـخـسـپـیـد کـه شب شاه جهان بزم نهاد
          مـی‌کـشـد تـا بـه سـحـرگـاه شما را که صلا
          بــر جــهــنــده شــده هــر خــفــتــه ز جـذب کـرمـش
          چــون گــلــســتــان ز صــبــا و بــچــه از ذوق صــبـا
          شـب نـخـوردی بـه سـحـر اشـکـم او پـر بـودی
          مــصــطــفـی را و بـگـفـتـی کـه شـدم ضـیـف رضـا
          کــــــرده آمـــــاس ز اســـــتـــــادن شـــــب پـــــای رســـــول
          تــــا قــــبــــا چــــاک زدنــــد از ســــهــــرش اهــــل قـــبـــا
          نــی کــه مــســتــقــبــل و مــاضـی گـنـهـت مـغـفـورسـت
          گـفـت کـیـن جـوشـش عـشـق است نه از خوف و رجا
          بــاد روحــســت کــه ایــن خــاک بــدن را بــرداشــت
          خــاک افــتــاد بــه شــب چــون شــد ازو بــاد جــدا
          بـــا ازیـــن خـــاک بــه شــب نــیــز نــمــی‌دارد دســت
          عــــشــــقــــهــــا دارد بــــا خــــاک مــــن ایــــن بـــاد هـــوا
          بـــی‌ثـــبـــاتـــســـت یـــقـــیـــن بـــاد وفـــایـــش نـــبــود
          بــــی‌وفــــا را کـــنـــد ایـــن عـــشـــق هـــمـــه کـــان وفـــا
          آن صــفــت کــش طــلـبـی سـر بـه تـکـبـر بـکـشـد
          عـــــشـــــق آرد بـــــدمـــــی در طـــــلــــب و طــــال بــــقــــا
          عـــشـــق را در مـــلـــکـــوت دو جـــهـــان تـــوقـــیـــعــســت          
          شـــرح آن مـــی نـــکـــنـــم زانــک گــه تــرجــیــعــســت          
          آدمـــی جـــویـــد پـــیـــوســـتـــه کـــش و پـــر هـــنـــری
          عـــــشـــــق آیـــــد دهـــــدش مـــــســــتــــی و زیــــر و زبــــری
          دل چــــون ســـنـــگ در آنـــســـت کـــه گـــوهـــر گـــردد
          عـــشـــق فـــارغ کـــنـــدش از گـــهـــر و بــی‌گــهــری
          حـــرص خـــواهـــد کـــه بـــشـــاهـــان کـــرم دربــافــد
          لـــولـــیـــان چـــو بـــبـــیـــنـــد شــود او هــم ســفــری
          لـــولـــیـــانـــنـــد دریـــن شـــهـــر کـــه دلـــهـــا دزدنـــد
          چــشــم ازیــن خــلــق بــبــنــدی چــو دریــشــان نــگـری
          چــشــم مــســتــش چـو کـنـد قـصـد شـکـار دل تـو
          دل نــــگــــه داری و ســــودت نــــکــــنــــد چـــاره‌گـــری
          عـــــاشــــقــــانــــنــــد تــــرا در کــــنــــف غــــیــــب نــــهــــان
          گــر تــو، بــیــنــی نــکــنــی، از غـمـشـان بـوی بـری
          آب خــــوش را چــــه خــــبــــر از حــــســــرات تــــشــــنـــه
          یــوســفــان را چــه خــبـر از نـمـک و خـوش پـسـری
          سر و سرور چو که با تست چه سرگردانی
          جــان انــدیــشــه چــو بــا تـسـت چـه انـدیـشـه دری
          گـــــــر تــــــرا دســــــت دهــــــد آن مــــــه از دســــــت روی
          ور تـــــــــرا راه زنــــــــد آن پــــــــری مــــــــا بــــــــپــــــــری
          چــون تــرا گــرم کــنــد شــعــشــعــهـای خـورشـیـد
          فـــــارغ آیـــــی ز رســـــالـــــات نـــــســـــیـــــم ســـــحـــــری
          ور ســـلـــامـــی شـــنـــوی از دو لـــب یـــوســف مــصــر
          شـــکـــر انـــدر شـــکـــر انــدر شــکــر انــدر شــکــری
          هـــمـــه مـــخـــمــور شــدســتــیــم بــگــو ســاقــی را          
           تــا کــه بــی‌صــرفــه دهــد بــادهٔ مــشــتــاقـی را          
          دزد انــــــدیــــــشــــــهٔ بــــــد را ســـــوی زنـــــدان آریـــــد
          دســـت او ســـخـــت بـــبــنــدیــد و بــه دیــوان آریــد
          شـــــحـــــنـــــهٔ عـــــقــــل اگــــر مــــالــــش دزدان نــــدهــــد
          شـحـنـه را هـم بـکـشـانـیـد و بـه سـلـطـان ارید
          تــــشــــنــــگـــان را بـــســـوی آب صـــلـــایـــی بـــزنـــیـــد
          طـــوطـــیـــان را بـــه کـــرم در شـــکــرســتــان آریــد
          بـزم عـامست و شهنشاه چنین گفت که: « زود
          ســـاقـــیـــان را هــمــه در مــجــلــس مــســتــان آریــد »
          مــــی‌رســــد از چــــپ و از راســـت طـــبـــقـــهـــای نـــثـــار
          نــــیــــم جــــانــــی چــــه بــــود جــــان فــــراوان آریـــد
          هـــــرچــــه آریــــد اگــــر مــــرده بــــود جــــان یــــابــــد
          الــلــه الــلــه کــه هــمــه رو بــه چــنــیـن جـان آریـد
          دور اقــــــبــــــال رســـــیـــــد و لـــــب دولـــــت خـــــنـــــدیـــــد
          تـــــا بـــــکـــــی دردســـــر و دیـــــدهٔ گــــریــــان آریــــد
          هــــــــرکــــــــی دل دارد آیــــــــیـــــــنـــــــه کـــــــنـــــــد آن دل را
          آیــــنــــه هــــدیــــه بــــدان یــــوســــف کـــنـــعـــان آریـــد
          بـــگـــشـــادنـــد خـــزیــنــه هــمــه خــلــعــت پــوشــیــد
          مـــصـــطـــفـــی بـــاز بـــیـــامـــد هـــمـــه ایـــمـــان آریــد
          دســــتــــهـــا را هـــمـــه در دامـــن خـــورشـــیـــد زنـــیـــد
          هـــــمـــــه جــــمــــعــــیــــت ازان زلــــف پــــریــــشــــان آریــــد
          انــدریــن مـلـحـمـه نـصـرت هـمـه بـا تـیـغ خـداسـت
          از غــــنــــایــــم هــــمــــه ابــــلــــیــــس مــــســــلــــمـــان آریـــد
          خــنــک آن جــان کــه خــبــر یــافــت ز شــبـهـای شـمـا          
          خــنــک آن گــوش کــه پــر گــشــت ز هــیـهـای شـمـا          
          

 

۰۶ تیر ۹۸ ، ۲۳:۱۵ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل مولوی شمارهٔ ۲۷۶

غزل شمارهٔ ۲۷۶          
          یـا خـفـی الـحـسـن بـیـن الـنـاس یـا نـور الـدجی
          انت شمس الحق تخفی بین شعشاع الضحی
          کــاد رب الــعــرش یــخــفــی حــســنــه مـن نـفـسـه
          غـــیـــره مـــنـــه عـــلـــی ذاک الـــکـــمـــال الـــمـــنـــتــهــی
          لــــیــــتــــنــــی یــــومـــا اخـــر مـــیـــتـــا فـــی فـــیـــه
          ان فــــی مــــوتــــی هــــنــــاک دولــــه لــــا تـــرتـــجـــی
          فـــی غـــبـــار نـــعـــلـــه کـــحـــل یــجــلــی عــن عــمــی
          فـــی عـــیـــون فـــضـــلـــه الـــوافــی زلــال لــلــظــمــا
          غـــیـــر ان الـــســـیـــر و الــنــقــلــان فــی ذاک الــهــوی
          مـــشـــکـــل صـــعــب مــخــوف فــیــه اهــراق الــدمــا
          نـــــوره یـــــهـــــدی الـــــی قـــــصـــــر رفـــــیـــــع آمــــن
          لـــا ابـــالـــی مــن ضــلــال فــیــه لــی هــذا الــهــدی
          ابــــشــــری یــــا عــــیـــن مـــن اشـــراق نـــور شـــامـــل
          مـــا عـــلـــیـــک مـــن ضـــریـــر ســـرمـــدی لـــا یـــری
          اصـــبـــحــت تــبــریــز عــنــدی قــبــلــه او مــشــرقــا
          ســاعــه اضــحــی لــنــور ســاعــه ابــغــی الــصـلـا
          ایـــهـــا الـــســـاقـــی ادر کـــاس الـــبـــقـــا مـــن حــبــه
          طــال مــا بــتــنــا مــریــضــا نــبـتـغـی هـذا الـشـفـا
          لـــا نـــبـــالـــی مـــن لـــیـــال شـــیـــبـــتـــنـــا بـــرهــه
          بــعــد مــا صــرنــا شــبــابــا مــن رحــیــق دائــمــا
          ایـــهـــا الــصــاحــون فــی ایــامــه تــعــســا لــکــم
          اشـــربـــوا اخـــوانـــنـــا مـــن کـــاســه طــوبــی لــنــا
          حـصـحـص الـحـق الحقیق المستضی من فضله
          سـوف یـهـدی الـنـاس من ظلماتهم نحو الفضا
          یــا لــهــا مــن ســؤ حــظ مــعــرض عــن فــضـلـه
          مـــنـــکـــر مـــســـتـــکــبــر حــیــران فــی وادی الــردی
          مـــعـــرض عـــن عـــیـــن هـــدل مـــســـتـــدیـــم لـــلــبــقــا
          طـــالـــب لـــلـــمـــاء فـــی وســواس یــوم لــلــکــری
          عـــیـــن بــحــر فــجــرت مــن ارض تــبــریــز لــهــا
          ارض تـــبـــریـــز فـــداک روحـــنـــا نـــعـــم الـــثــری
          

غزل شمارهٔ ۲۷۷          
          ســبــق الــجــد الــیــنــا نــزل الـحـب عـلـیـنـا
          سـکـن الـعـشـق لـدیـنا فسکنا و ثوینا
          زمـن الـصـحـو ندامه زمن السکر کرامه
          خـطـر الـعـشـق سـلـامـه ففتنا و فنینا
          فــســقــانــا و ســبـانـا و کـلـانـا و رعـانـا
          و مــن الــغــیــب اتــانــا فــدعــانــا و اتــیــنــا
          فـوجـدنـاه رفـیـقـا و مـنـاصـا و طـریـقا
          و شـرابـا و رحـیـقـا فـسـقانا و سقینا
          صـدق الـعـشق مقالا کرم الغیب توالی
          و مـن الـخـلـف تـعـالـی فـوفـانـا و وفـینا
          ملاء الطارق کاسا طرد الکاس نعاسا
          مـهـد الـسـکـر اسـاسـا و عـلـی ذاک بـنـینا
          فـــرایـــنـــا خـــفـــرات و مـــغـــان حـــســـنـــات
          سـرجـا فـی ظـلـمـات فـدهـشـنا و هوینا
          فـالـهـیـن نـظـرنـا فـشـکـرنـا و سـکـرنـا
          و مـن الـسـکـر عـبـرنـا کـفـت الـعـبـره زیـنا
          فـــرحـــعــنــا بــیــســار و ربــی ذات قــرار
          و حــکــیـنـا لـمـشـاه و شـهـدنـا و الـیـنـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۸          
          انــا لــا اقــســم الــا بـرجـال صـدقـونـا
          انــا لــا اعــشــق الــا بــمــلـاح عـشـقـونـا
          فصبوا  ثم صبینا فاتوا ثم اتینا
          لـهـم الـفـضـل عـلـیـنـا لـم مما سبقونا
          فــفــتــحــنـا حـدقـات و غـنـمـنـا صـدقـات
          و سـرقـنـا سـرقات فاذا هم سرقونا
          فــظــفــرنــا بـقـلـوب و عـلـمـنـا بـغـیـوب
          فـسـقـی الـلـه و سـقـیا لعیون رمقونا
          لـحـق الـفـضـل و الـا لـهـتـکـنـا و هـلـکـنا
          فـفـررنـا و نـفـرنـا فـاذا هم لحقونا
          انــا لـولـای احـاذر سـخـط الـلـه لـقـلـت
          رمــق الــعــیـن لـزامـا خـلـقـونـا خـلـقـونـا
          فتعرض لشموس مکنت تحت نفوس
          و ســقــونـا بـکـؤوس رزقـونـا رزقـونـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۹          
          مــــولــــانــــا مــــولــــانــــا اغــــنــــانــــا اغــــنـــانـــا
          امـــســـیـــنـــا عـــطــشــانــا اصــبــحــنــا ریــانــا
          لا تاسی لا تنسی لا تخشی طغیانا
          اوطــــانــــا اوطــــانـــا مـــن اجـــلـــک اوطـــانـــا
          شـــرفـــنـــا آنـــســـنـــا ان کـــنـــت ســـکـــرانـــا
          یــا بــارق یــا طــارق عــانــقــنــا عــریــانــا
          مــــن کــــان ارضــــیــــا مــــا جـــاء مـــرضـــیـــا
          فــلــیــعــبــد فــلـیـعـبـد فـرقـانـا فـرقـانـا
          مــــن کــــان عــــلــــویـــا قـــد جـــاء حـــلـــویـــا
          نــــرویــــهــــم مــــعــــنـــانـــا الـــوانـــا الـــوانـــا
          و الــبــاقــی و الــبــاقــی بــیــنـه یـا سـاقـی
          یـا مـحـسـن یـا مـحـسـن احـسـانا احسانا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸۰          
          یــا مــنـیـر الـخـد یـا روح الـبـقـا
          یا مجیر البدر فی کبد السما
          انـــت روح الـــلـــه فـــی اوصـــافـــه
          انـت کـشـاف الـغـطـا بـحر العطا
          تــقــتــل الــعــشــاق عــدلــا کــامـلـا
          ثـم تـحـیـیـهـم بـغمزات الرضا
          صــائــد الـابـطـال مـن عـیـن الـظـبـا
          مـــالـــک الـــمـــلــاک فــی رق الــهــوی
          قــوم عــیــســی لــو راو احــیــائـه
          عـالـم الـحـس انـکـروا عـیـسـی اذا
          ایـــن مـــوســـی لــو رای تــبــیــانــه
          لـم یـواس الـخضر یوما کاملا
          لــــیــــت ابــــونــــا آدم یـــدری بـــه
          اذنــــای مــــن جـــنـــه لـــمـــا بـــکـــا
          هــــجـــره نـــار هـــویـــنـــا قـــعـــره
          یــا شــفــیـعـا قـل لـنـا ایـن الـردا
          خــــده نــــار یــــطــــفــــی نــــارنــــا
          یـــطـــفـــی الـــنــیــران نــار مــن رآی
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸۱          
          یـا سـاقـی الـمدامه حی علی الصلا
          امـلـا زجـاجـنـا بـحـمـیـا فـقـد خلا
          جـسـمـی زجاجتی و محیاک قهوتی
          یـا کـامل الملاحه و اللطف و العلا
          مـا فـاز عـاشـق بـمـحـیاک ساعه
          الا و فی الصدود تلاشی من البلا
          الـمـوت فـی لـقـائـک یـا بـدر طـیب
          حــاشــاک بـل لـقـاؤک امـن مـن الـبـلـا
          لـمـا تـلـا هـواک صـفـاتا لمهجتی
          فــیــهـا حـمـائـم یـتـلـقـیـن مـا تـلـا
          اسـقـیـتنی المدامه من طرفک البهی
          حـتـی جـلـا فـؤادی من احسن الجلا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸۲          
          یـا مـن لـواء عـشـقـک لـا زال عـالـیـا
          قـد خـاب مـن یـکون من العشق خالیا
          نادی نسیم عشقک فی انفس الوری
          احـــیـــاکـــم جـــلـــالـــی جـــل جـــلـــالـــیــا
          الـــحــب و الــغــرام اصــول حــیــاتــکــم
          قـد خـاب مـن یـظـلـل من الحب سالیا
          فـی وجـنـه الـمـحـب سـطـور رقیمه
          طـوبـی لـمـن یـصـیر لمعناه تالیا
          یـا عـابـسـا تـفـرق فـی الـهـم حاله
          بـالـلـه تـسـتـمـع لـمقالی و حالیا
          یـا مـن اذل عـقـلـک نـفـس الهوی تعی
          مـن ذلـه الـنـفـوس سـریـعـا مـعـالـیـا
          یــا مــهــمـلـا مـعـیـشـتـه فـی مـحـبـه
          اسـکـت کـفـی الـا لـه مـعـیـنـا وکـالـیا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸۳          
          جــاء الــربــیــع مــفـتـخـرا فـی جـوارنـا
          جــاء الــحــبـیـب مـبـتـسـمـا وسـط دارنـا
          طیبوا و اکرموا و تعالوا التشربوا
          عــنــد الــحــبــیـب مـبـتـشـرا فـی عـقـارنـا
          مــن رام مــغــنــمــا و تــصــدی جـواهـرا
          فــلــیــلــزم الــجــواری وسـط بـحـارنـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸۴          
          اخی رایت جمالا سبا القلوب سبا
          و هـل اتـیـک حـدیـث جـلـا العقول جلا
          الست  من یتمنی الخلود فی طرب
          الـا انـتـبـه و تیقظ فقد اتاک اتی
          یـقـر عـیـنـک بـدر و فـی جـبـینته
          سـعـاده و مـرام و عـزه و سـنـا
          و سـکـره لـفـؤادی مـن شـمـائـلـه
          کــانــهــا مــلــات کــاسـنـا و اسـقـانـا
          عـجـائـب ظـهـرت بـین صفو غرته
          تـلـالات لسناه بمهجتی و صفا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸۵          
          اتــاک عــیــد وصــال فــلــا تــذق حــزنــا
          و نـلـت خـیـر ریـاض فـنـعـم مـا سکنا
          و زال عــــنـــک فـــراق امـــر مـــن صـــبـــر
          و مــحــنـه فـتـنـتـنـا و خـاب مـن فـتـنـا
          فهز  غصن سعود و کل جنا شجر
          فــقــر عــیــنــک مــنـه و نـعـم ذاک جـنـا
          فطب تجوت من اصحاب قریه ظلمت
          و نــال قــلــبـک مـنـهـم شـقـاوه و عـنـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸۶          
          یـا مـن بـنـا قـصـر الـکـمـال مـشـیدا
          لــا زال سـعـدا بـالـسـعـود مـؤیـدا
          هـــز الـــقـــلـــوب و ردهـــا بـــصـــدوده
          فــغــدا دمــاء الــعــاشــقــیــن مــبـددا
          یـا سـاکـنـین محال العشق فی قلق
          تـظـنـون ان الـعـشـق یـتـرککم سدا
          لــا و الــذی حــاز الـمـلـاحـه و الـبـهـا
          و لـم یـبق للعشاق حیلا و لا یدا
          و ذلـک شـمـس الـدیـن مـولـا و سیدا
          و تبریز منه کالفرادیس قد غدا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸۷          
          ورد الــبــشــیـر مـبـشـرا بـبـشـاره
          احـیـی الـفـؤاد عـشـیـه بـورودهـا
          فــکــان ارضــا نــورت بــربــیــعــهـا
          فـکـان شـمسا اشرقت بخدودها
          یا طاعنی فی صبوتی و تهتکی
          انـظـر الـی نـار الـهـوی و وقـودهـا
          

 

۰۶ تیر ۹۸ ، ۱۷:۴۵ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۶۴

غزل شمارهٔ ۲۶۴          
          لــــی حــــبــــیـــب حـــبـــه یـــشـــوی الـــحـــشـــا
          لـــو یـــشـــا یـــمــشــی عــلــی عــیــنــی مــشــا
          روز آن بــــاشــــد کــــه روزیــــم او بــــود
          ای خــــــوشــــــا آن روز و روزی ای خــــــوشـــــا
          آن چه باشد کو کند کان نیست خوش
          قـــد رضـــیـــنـــا یـــفـــعـــل الـــلـــه مــا یــشــا
          خــــــار او ســــــرمـــــایـــــه گـــــل‌هـــــا بـــــود
          انـــــه الــــمــــنــــان فــــی کــــشــــف الــــغــــشــــا
          هـر چـه گـفـتـی یـا شنیدی پوست بود
          لـــیـــس لـــب الـــعـــشـــق ســـرا قــد فــشــا
          کــی بــه قــشـر پـوسـت‌هـا قـانـع شـود
          ذو لــــبــــاب فــــی الــــتــــجـــلـــی قـــد نـــشـــا
          مــن خــمــش کــردم غــمــش خــامــش نــکـرد
          عــــــافــــــنــــــا مــــــن شـــــر واش قـــــد وشـــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۵          
          راح بــــفــــیــــهــــا و الــــروح فــــیـــهـــا
          کــم اشــتــهــیــهــا قــم فــاســقــنــیــهـا
          ایــــن راز یــــارســـت ایـــن نـــاز یـــارســـت
          آواز یــــارســــت قـــم فـــاســـقـــنـــیـــهـــا
          ادرکــــــــت ثـــــــاری قـــــــبـــــــلـــــــت جـــــــاری
          فـــازداد نـــاری قـــم فـــاســـقـــنــیــهــا
          لب  بوسه بر شد جفت شکر شد
          خود تشنه‌تر شد قم فاسقنیها
          الـــــلـــــه واقــــی و الــــســــعــــد ســــاقــــی
          نـــعـــم الـــتــلــاقــی قــم فــاســقــنــیــهــا
          هــــر چــــنــــد یــــارم گــــیـــرد کـــنـــارم
          مـــن بـــی‌قـــرارم قـــم فــاســقــنــیــهــا
          ســاقــی مــواســی یــســخــوا بــکـاسـی
          یــحــلــف بــراســی قــم فــاســقــنـیـهـا
          در گـوش مـن بـاد خـوش مژده‌ای داد
          زان ســـرو آزاد قـــم فـــاســـقـــنـــیــهــا
          کــــــاســــــا اداری عــــــقـــــل الـــــســـــکـــــاری
          مـــنـــهـــم تـــواری قــم فــاســقــنــیــهــا
          مــی‌گــفــت مــن خـوش وی گـفـت مـی‌چـش
          مــا در کــشــاکــش قــم فــاســقــنــیـهـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۶          
          هـیـج نـومـی و نـفـی ریـح عـلی الغور هفا
          اذکـــرنـــی و امـــضـــه طــیــب زمــان ســلــفــا
          یــا رشــا الــحــاظــه صـیـرن روحـی هـدفـا
          یــا قــمــرا الـفـاظـه اورثـن قـلـبـی شـرفـا
          شـــوقـــنـــی ذوقـــنـــی ادرکـــنــی اضــحــکــنــی
          افــقــرنــی اشــکــرنــی صــاحــب جــود و عــلـا
          اذا حـــدا طـــیـــبـــنـــی و ان بـــدا غـــیـــبـــنـــی
          و ان نـای شـیـبـنـی لـا زال یـوم الـمـلـتـقـی
          اکرم بحبی سامیا اضحی لصید رامیا
          حـتـی رمـی بـاسهم فیهن سقمی و شفا
          یـا قـمـر الـطـوارق تـاجـا عـلـی الـمـفـارق
          لــاح مـن الـمـشـارق بـدل لـیـلـتـی ضـحـی
          لــاح مــفــاز حـسـن یـفـتـح عـنـهـا الـوسـن
          یـا ثـقـتـی لـا تهنوا و اعتجلوا مغتنما
          یـا نـظـری صـل لـمـا غـمضت عنه النظرا
          اغـضـبـه فـاسـتـتـرا عـاد الـی مـا لـا یری
          کــن دنــفــا مــقــتــربــا مـمـتـثـلـا مـضـطـربـا
          مـنـتـقـلـا مـغـتـربـا مـثـل شـهـاب فی السما
          یـا مـن یـری و لا یری زال عن العین الکری
          قـلـبـی عـشیق للسری فانتهضوا لماورا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۷          
          قـــد اشـــرقـــت الــدنــیــا مــن نــور حــمــیــانــا
          الـــبـــدر غـــدا ســـاقــی و الــکــأس ثــریــانــا
          الــصــبــوه ایــمــانــی و الــخــلــوه بـسـتـانـی
          و الــمــشــجــر نــدمــانــی و الــورد مـحـیـانـا
          مــن کــان لــه عــشــق فــالــمـجـلـس مـثـواه
          مــــــن کــــــان لــــــه عــــــقـــــل ایـــــاه و ایـــــانـــــا
          مــــن ضــــاق بــــه دار او اعــــطـــشـــه نـــار
          تـــهـــدیـــه الـــی عـــیــن یــســتــرجــع ریــانــا
          مــن لــیــس لــه عــیــن یــســتــبـصـر عـن غـیـب
          فــلــیــأت عــلــی شــوق فــی خــدمــه مـولـانـا
          یا دهر سوی صدر شمس الحق تبریز
          هــل ابــصــر فــی الــدنــیــا انــســانــک انــســانــا
          طـوبـی لـک یـا مـهـدی قـد ذبـت مـن الـجـهد
          اعــرضــت عـن الـصـوره کـی تـدرک مـعـنـانـا
          مـــن کـــان لـــه هـــم یـــفـــنـــیـــه و یـــردیــه
          فــلــیــشـرب و لـیـسـکـر مـن قـهـوه مـولـانـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۸          
          فـــدیـــتـــک یـــا ذا الـــوحــی آیــاتــه تــتــری
          تــفــســرهــا ســرا و تــکــنــی بـه جـهـرا
          و انـــشـــرت امـــواتـــا و احـــیـــیــتــهــم بــهــا
          فـــدیـــتـــک مـــا ادریـــک بـــالـــامــر مــا ادری
          فــعــادوا ســکــاری فــی صـفـاتـک کـلـهـم
          و مـا طـعـمـوا ثـمـا و لـا شـربـوا خـمـرا
          ولـــکـــن بـــریـــق الـــقـــرب افـــنـــی عـــقـــولــهــم
          فـسـبـحـان مـن ارسـی و سـبـحـان مـن اسـری
          ســـلـــام عـــلـــی قـــوم تـــنـــادی قـــلـــوبــهــم
          بــالــســنــه الــاســرار شـکـرا لـه شـکـرا
          فـــطـــوبـــی لـــمـــن ادلـــی مـــن الــجــد دلــوه
          و فـی الـدلو حسنا یوسف قال یا بشری
          یــطــالــع فــی شــعـشـاع و جـنـه یـوسـف
          حـــقـــائـــق اســـرار یـــحــیــط بــهــا خــبــرا
          تـــجـــلـــی عـــلـــیـــه الــغــیــب و انــدک عــقــلــه
          کما اندک ذاک الطور و استهدم الصخرا
          فــظــل غــریــق الــعــشــق روحــا مــجــســمــا
          و نــورا عــظــیــمــا لـم یـذر دونـه سـتـرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۹          
          تـعـالـوا بـنـا نـصـفـوا نـخلی التدللا
          و مـن لـحظکم نجلی الفؤاد من الجلا
          نـعـود الـی صـفـو الـرحـیـق بـمـجـلس
          تـدور بـنـا الـکـاسـات تـتـلو علی الولا
          رحـــیــقــا رقــیــقــا صــافــیــا مــتــلــالــئــا
          فنخلوا بها یوما و یوما علی الملا
          شـرابـا اذا مـا یـنـشـر الـریـح طـیـبـها
          تــحــن الـیـهـا الـوحـش مـن جـانـب الـفـلـا
          خـوابـی الـحـمـیـرا افـتـحـوهـا لـعـشـره
          بـمـفـتـاح لـقـیـاکـم لـیـرخـص مـا غـلـا
          یـتـابـع سـکـر الـراح سـکـر لـقـائـکـم
          فـیـسـکـر مـن یـهـوی و یـفـنـی مـن قـلـا
          انـــا شــدکــم بــالــلــه تــعــفــون انــنــی
          لـقـد ذبـت بـالـاشـواق و الـحـب و الـولـا
          لــمــولــا تــری فـی حـسـنـه و جـمـالـه
          امـــانـــا مـــن الـــافـــات و الــمــوت و الــبــلــا
          سـقـی الله ارضا شمس دین یدوسها
          کـلـا الـلـه تـبـریـزا بـاحـسـن مـا کـلـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۰          
          افــدی قــمـرا لـاح عـلـیـنـا و تـلـالـا
          مــا احــســنـه رب تـبـارک و تـعـالـی
          قـد حـل بـروحـی فتضاعفت حیاه
          و الــیــوم نــای عــنــی عــزا و جــلـالـا
          ادعــوه ســرارا و انــادیــه جـهـارا
          ان ابـدلـنـی الـصـبـوه طـیـفا و خیالا
          لــو قــطــعــنــی دهـری لـا زلـت انـادی
          کی تخترق الجب و یروین وصالا
          لـا مـل مـن الـعـشـق و لـو مـر قرون
          حــاشــاه مــلــالــا بـی‌حـاشـای مـلـالـا
          الـعـاشق حوت و هوی العشق کنجر
          هــل مــل اذا مــا ســکــن الـحـوت زلـالـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۱          
          تـعـالـوا کـلـنا ذا الیوم سکری
          بــاقــداح تــخــامــرنـا و تـتـری
          ســـقـــانـــا ربـــنــا کــاســا دهــاقــا
          فشکرا ثم شکرا ثم شکرا
          تــــعــــالـــوا ان هـــذا یـــوم عـــیـــد
          تـجـلـی فـیـه ما ترجون جهرا
          طــوارق زرنــنــا و الــلـیـل سـاجـی
          فما ابقین فی التضییق صدرا
          ز کـف هـر یـکـی دریـای بـخشش
          نـــثـــرن جـــواهـــرا جــمــا و وفــرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۲          
          حـداء الـحـادی صـبـاحـا بـهواکم فاتینا
          صــدنــا عــنــکــم ظــبـاء حـسـدونـا فـابـیـنـا
          و تــلــاقــیــنــا مــلـاحـا فـی فـنـاکـم خـفـرات
          فـتـعـاشـقـنـا بـغـنـج فـسـبـونـا و سـبـینا
          عــذل الــعــاذل یــومـا عـن هـواکـم نـاصـحـیـا
          ان یـخـافـوا عـن هـواکـم فـسـمعنا و عصینا
          و رایـنـاکـم بـدورا فـی سـمـاوات الـمعالی
          فـاسـتـتـرنـا کـنـجـوم بضیاکم و اهتدینا
          بــدرنــا مــثــل خــطــیـب امـنـا فـی یـوم عـیـد
          فاصطفینا حول بدر فی صلوه اقتدینا
          فــدهــشــنــا مــن جــمــال یـوسـف ثـم افـقـنـا
          فـــاذا کـــاســـات راح کـــدمـــاء بـــیــدیــنــا
          فــبــلــا فـم شـربـنـا و بـلـا روح سـکـرنـا
          فــبــلــا راس فــخـرنـا و بـلـا رجـل سـریـنـا
          فــبــلــا انــف شــمــمــنـا و بـلـا عـقـل فـهـمـنـا
          و بـلـا شـدق ضـحـکـنا و بلا عین بکینا
          نـــور الـــلـــه زمـــانــا حــازنــا الــوصــل امــانــا
          و ســقــی الــلــه مــکــانــا بــحـبـیـب الـتـقـیـنـا
          و شـــربـــنـــا مـــن مـــدام ســـکـــر ذات قـــوام
          فـی قـعـود و قـیـام فـظـهـرنـا و اخـتفینا
          فـهـززنـا غـصـن مـجـد فـنـثـرنـا تـمر وجد
          فـاذا نـحـن سـکـاری فـطـفـقـنـا و اجتبینا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۳          
          طـال مـا بـتـنـا بـلـاکـم یـا کرامی و شتنا
          یــا حــبــیــب الـروح ایـن الـمـلـتـقـی اوحـشـتـنـا
          حــبــذا شــمــس الــعـلـی مـن سـاعـه نـورتـنـا
          مــرحــبــا بـدر الـدجـی مـن لـیـلـه ادهـشـتـنـا
          لــیـس نـبـغـی غـیـرکـم قـد طـال مـا جـربـتـنـا
          مــا لــنـا مـولـا سـواکـم طـال مـا فـتـشـتـنـا
          یـا نـسـیـم الـصـبـح انـی عـنـد مـا بـشـرتـنی
          یــا خـیـال الـوصـل روحـی عـنـد مـا جـمـشـتـنـا
          یا فراق الشیخ شمس الدین من تبریزنا
          کــم تــری فــی وجــهــنــا آثـار مـا حـرشـتـنـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۴          
          ایــه یــا اهــل الــفــرادیــس اقــرؤا مــنــشــورنـا
          و ادهشوا من خمرنا و استسمعوا ناقورنا
          حـورکـم تـصـفـر عـشـقـا تـنـحـنی من ناره
          لــو رات فــی جــنــح لــیــل او نــهــار حـورنـا
          جـاء بـدر کـامـل قـد کـدر الشمس الضحی
          فـــی قـــیـــان خـــادمـــات و اســـتـــقــروا دورنــا
          الــف بــدر حــول بــدری ســجــدا خـروا لـه
          طـیـبـوا مـا حـولـنـا و اسـتـشـرقـوا دیـجورنا
          قـد سـکـرنا من حواشی بدرهم اکرم بهم
          اسـتـجـابـوا بـغـیـنـا و اسـتـکـثروا میسورنا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۵          
          ابــــصـــرت روحـــی مـــلـــیـــحـــا زلـــزلـــت زلـــزالـــهـــا
          انــعــطــش روحــی فــقــلــت ویــح روحــی مــالــهـا
          ذاق مـن شـعـشـاع خـمـر الـعـشـق روحـی جرعه
          طــار فــی جــو الــهــوی و اســتــقـلـعـت اثـقـالـهـا
          صـــار روحـــی فـــی هـــواه غـــارقـــا حـــتــی دری
          لــــو تــــلـــقـــاه ضـــریـــر تـــائـــه احـــوالـــهـــا
          فـی الـهـوی مـن لـیـس فـی الکونین بدر مثله
          ان روحــی فــی الــهــوی مــن لــا تــری امــثــالـهـا
          لـــم تـــمـــل روحـــی الـــی مـــال الـــی ان اعـــشـــقـــت
          رامـــت الـــامـــوال کـــی تـــنـــثـــر لـــه امـــوالـــهــا
          لم تزل سفن الهوی تجری بها مذ اصبحت
          فــی بــحــار الــعــز و الــاقــبــال یــومــا یـالـهـا
          عــیــن روحــی قــد اصــابــتــهــا فـاردتـهـا بـهـا
          حــیــن عــدت فــضــلــهــا و اســتــکـثـرت اعـمـالـهـا
          افــــلـــحـــت مـــن بـــعـــد هـــلـــک ان اعـــوان الـــهـــوی
          اعـــتـــنـــوا فـــی امـــرهــا ان خــفــفــوا حــمــالــهــا
          آه روحــــی مــــن هـــوی صـــدر کـــبـــیـــر فـــائـــق
          کـــل مـــدح قـــالـــهـــا فـــیـــه ازدرت اقـــوالـــهــا
          یـــیـــاس الـــنـــفـــس الـــلـــقــاء مــن وصــال فــائــت
          حــیــن تــتــلــو فــی کــتـاب الـغـیـب مـن افـعـالـهـا
          حـــبـــذا احـــســـان مـــولـــی عـــاد روحـــا اذ نــفــث
          نـــاولـــتــهــا شــربــه صــفــی لــهــا احــوالــهــا
          ان روحــی تــقـشـع الـلـقـیـات فـی الـمـاضـی مـدا
          ثـم لـا تـبـصـر مـضـی اذ تـفـکـر اسـتـقبالها
          اخــتــفــی الــعــشــق الــثــقـیـل فـی ضـمـیـری دره
          ان روحــــی اثــــقــــلــــت مــــن دره قــــد شــــالــــهــــا
          مــــثــــلــــه ان اثــــقــــل الـــیـــوم الـــمـــخـــاض حـــره
          اوقــعــتــهــا فــی ردی لــم تــغــنـهـا احـجـالـهـا
          غـــــیــــر ان ســــیــــدا جــــادت لــــهــــا الــــطــــافــــه
          ان روحــــی ربــــوه و اســــتــــنــــزلــــت اطــــلــــالـــهـــا
          ســـیـــدا مـــولـــی عـــزیـــزا کـــامـــلـــا فــی امــره
          شــــمــــس دیــــن مــــالـــک اوفـــت لـــهـــا آمـــالـــهـــا
          صـادف الـمـولـی بـروحـی و هـی فـی ذاک الردی
          مــــــن زمــــــان اکـــــرمـــــتـــــه مـــــا رات اذلـــــالـــــهـــــا
          جــاء مــن تــبــریــز سـربـال نـسـیـج بـالـهـوی
          اکــتــســت روحــی صــبــاحــا انــزعــت ســربــالـهـا
          قــالــت الــروح افــتــخــارا اصــطــفــانــا فـضـلـه
          ثـــم غـــارت بـــعـــد حـــیـــن مــن مــقــال نــالــهــا
          

 

۰۶ تیر ۹۸ ، ۱۱:۵۰ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۵۴

غزل شمارهٔ ۲۵۴          
          بـــاده ده آن یـــار قـــدح بـــاره را
          یـــــار تـــــرش روی شـــــکــــرپــــاره را
          مــنــگــر آن ســوی بـدیـن سـو گـشـا
          غــــمــــزه غــــمــــازه خــــون خــــواره را
          دســت تــو مــی‌مــالــد بــیــچـاره وار
          نـه بـه کـفـش چـاره بـیـچـاره را
          خـیـره و سـرگـشـتـه و بی‌کار کن
          ایــــن خــــرد پــــیــــر هـــمـــه کـــاره را
          ای کــــــرمــــــت شـــــاه هـــــزاران کـــــرم
          چــشــمــه فــرســتــی جــگــر خـاره را
          طـفـل دوروزه چـو ز تـو بـو بـرد
          مـی‌کـشـد او سـوی تو گهواره را
          تــرک کــنــد دایــه و صــد شـیـر را
          ای بـــــــدل روغـــــــن کـــــــنـــــــجــــــاره را
          خــــوب کـــلـــیـــدی در بـــربـــســـتـــه را
          خـــــــــوب کـــــــــمـــــــــنـــــــــدی دل آواره را
          کــــار تــــو ایــــن بــــاشــــد ای آفـــتـــاب
          نـــور فـــرســـتـــی مــه و اســتــاره را
          منتظرش باش و چو مه نور گیر
          تــرک کــن ایــن گــنــگــل و نـظـاره را
          رحــــمـــت تـــو مـــهـــره دهـــد مـــار را
          خــــــانـــــه دهـــــد عـــــقـــــرب جـــــراره را
          یــــــاد دهــــــد کــــــار فـــــرامـــــوش را
          بـــــاد دهـــــد خــــاطــــر ســــیــــاره را
          هـر بـت سـنـگـیـن ز دمـش زنـده شد
          تــا چــه دمــسـت آن بـت سـحـاره را
          خــامــش کــن گـفـت از ایـن عـالـم اسـت
          تــــرک کــــن ایــــن عــــالــــم غـــداره را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۵          
          خـــیـــز صـــبـــوحـــی کــن و درده صــلــا
          خـــیـــز کـــه صـــبـــح آمـــد و وقـــت دعــا
          کـوزه پـر از مـی کن و در کاسه ریز
          خـــیـــز مـــزن خـــنـــبـــک و خـــم بـــرگــشــا
          دور بـــــگــــردان و مــــرا ده نــــخــــســــت
          جــــان مــــرا تــــازه کــــن ای جــــان فــــزا
          خــیــز کــه از هــر طــرفــی بــانــگ چـنـگ
          در فــــــلـــــک انـــــداخـــــت نـــــدا و صـــــدا
          تــــنــــتـــن تـــنـــتـــن شـــنـــو و تـــن مـــزن
          وقـــت تــو خــوش ای قــمــر خــوش لــقــا
          در ســــرم افـــکـــن مـــی و پـــابـــنـــد کـــن
          تـــا نــروم بــیــهــده از جــا بــه جــا
          زان کــــــــف دریــــــــاصـــــــفـــــــت درنـــــــثـــــــار
          آب درانـــــــداز چـــــــو کـــــــشـــــــتــــــی مــــــرا
          پــــــاره چــــــوبـــــی بـــــدم و از کـــــفـــــت
          گــــشــــتــــه‌ام ای مــــوســــی جــــان اژدهــــا
          عــــازر وقــــتـــم بـــه دمـــت ای مـــســـیـــح
          حــــشــــر شــــدم از تــــک گــــور فــــنـــا
          یــا چــو درخــتــم کــه بــه امـر رسـول
          بـــــیــــخ کــــشــــان آمــــدم انــــدر فــــلــــا
          هم تو بده هم تو بگو زین سپس
          ای دهـــــن و کـــــف تـــــو گــــنــــج بــــقــــا
          خــســرو تــبــریــز تــویــی شــمـس دیـن
          ســـــــرور شــــــاهــــــان جــــــهــــــان عــــــلــــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۶          
          داد دهــــی ســــاغــــر و پــــیـــمـــانـــه را
          مـــایـــه دهــی مــجــلــس و مــیــخــانــه را
          مـــســـت کـــنـــی نـــرگـــس مـــخـــمـــور را
          پـــــیــــش کــــشــــی آن بــــت دردانــــه را
          جـــــز ز خـــــداونــــدی تــــو کــــی رســــد
          صــــبــــر و قــــرار ایـــن دل دیـــوانـــه را
          تــــــیـــــغ بـــــرآور هـــــلـــــه ای آفـــــتـــــاب
          نــــور ده ایــــن گــــوشــــه ویـــرانـــه را
          قـــاف تـــویـــی مـــســـکـــن ســیــمــرغ را
          شــمــع تــویــی جــان چـو پـروانـه را
          چــشــمــه حــیــوان بــگــشــا هــر طــرف
          نـــقـــل کـــن آن قـــصـــه و افـــســـانـــه را
          مــســت کــن ای ســاقـی و در کـار کـش
          ایـــــن بـــــدن کــــافــــر بــــیــــگــــانــــه را
          گــــر نــــکــــنــــد رام چــــنــــیــــن دیــــو را
          پــس چـه شـد آن سـاغـر مـردانـه را
          نـــیـــم دلـــی را بـــه چـــه آرد کــه او
          پـــســـت کـــنـــد صـــد دل فـــرزانــه را
          از پگه امروز چه خوش مجلسیست
          آن صــــنــــم و فــــتــــنــــه فــــتــــانـــه را
          بـشـکـنـد آن چـشـم تـو صـد عهد را
          مــســت کـنـد زلـف تـو صـد شـانـه را
          یـــک نـــفـــســـی بـــام بـــرآ ای صـــنــم
          رقـــــــص درآر اســــــتــــــن حــــــنــــــانــــــه را
          شــــــرح فــــــتــــــحـــــنـــــا و اشـــــارات آن
          قــــفــــل بــــگــــویــــد ســـر دنـــدانـــه را
          شـــاه بــگــویــد شــنــود پــیــش مــن
          تــــرک کــــنــــم گــــفــــت غـــلـــامـــانـــه را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۷          
          لـــعـــل لـــبـــش داد کـــنـــون مـــر مــرا
          آنـــچ تـــو را لـــعـــل کــنــد مــر مــرا
          گـلـبـن خـنـدان بـه دل و جـان بـگفت
          بــرگ مــنـت هـسـت بـه گـلـشـن بـرآ
          گـــر نـــخــریــدســت جــهــان را ز غــم
          مــــژده چــــرا داد خـــدا کـــاشـــتـــری
          در بن خانه‌ست جهان تنگ و منگ
          زود بــــرآیـــیـــد بـــه بـــام ســـرا
          صـــورت اقـــبـــال شـــکـــرریـــز گــفــت
          شـکـر چـو کم نیست شکایت چرا
          ســاغــر بــر دســت خــرامــان رسـیـد
          فـــخـــر مــن و فــخــر هــمــه مــاورا
          جـــام مـــبـــاح آمــد هــیــن نــوش کــن
          بـــــا زره از غـــــابــــر و از مــــاجــــرا
          ســــاغـــر اول چـــو دود بـــر ســـرت
          ســجــده کــنــد عـقـل جـنـون تـو را
          فـاش مـکـن فـاش تو اسرار عرش
          در ســخــنــی زاده ز تــحــت الــثــری
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۸          
          گـــر بـــنـــخـــســـبــی شــبــی ای مــه لــقــا
          رو بـــه تـــو بـــنــمــایــد گــنــج بــقــا
          گرم شوی شب تو به خورشید غیب
          چـــشـــم تـــو را بـــاز کـــنـــد تـــوتـــیــا
          امــــشــــب اســــتـــیـــزه کـــن و ســـر مـــنـــه
          تـــا کـــه بـــبـــیـــنـــی ز ســـعــادت عــطــا
          جــلــوه گــه جــمــلــه بـتـان در شـبـسـت
          نــشــنــود آن کــس کــه بــخـفـت الـصـلـا
          مــوســی عـمـران نـه بـه شـب دیـد نـور
          ســـوی درخـــتــی کــه بــگــفــتــش بــیــا
          رفــت بــه شـب بـیـش ز ده سـالـه راه
          دیـــــد درخـــــتـــــی هـــــمــــه غــــرق ضــــیــــا
          نــی کــه بــه شـب احـمـد مـعـراج رفـت
          بـــرد بـــراقـــیـــش بـــه ســـوی ســـمــا
          روز پــی کــســب و شــب از بــهـر عـشـق
          چــشــم بــدی تــا کــه نــبــیـنـد تـو را
          خــــلــــق بــــخــــفــــتــــنـــد ولـــی عـــاشـــقـــان
          جـــمـــلـــه شـــب قــصــه کــنــان بــا خــدا
          گــــــفــــــت بـــــه داوود خـــــدای کـــــریـــــم
          هـــــر کــــی کــــنــــد دعــــوی ســــودای مــــا
          چـــون هـــمـــه شـــب خــفــت بــود آن دروغ
          خــــــواب کــــــجــــــا آیــــــد مـــــر عـــــشـــــق را
          زان کــــه بــــود عـــاشـــق خـــلـــوت طـــلـــب
          تــــــا غــــــم دل گــــــویــــــد بــــــا دلــــــربـــــا
          تـــشـــنـــه نـــخـــســـپـــیـــد مـــگــر انــدکــی
          تـــشـــنــه کــجــا خــواب گــران از کــجــا
          چــونــک بــخــســپــیــد بـه خـواب آب دیـد
          یــا لــب جــو یــا کــه ســبــو یــا سـقـا
          جـــمـــلـــه شــب مــی رســد از حــق خــطــاب
          خــــیــــز غــــنــــیـــمـــت شـــمـــر ای بـــی‌نـــوا
          ور نــه پــس مــرگ تــو حــســرت خــوری
          چـــونـــک شـــود جـــان تـــو از تـــن جـــدا
          جـــفـــت بـــبـــردنـــد و زمـــیـــن مــانــد خــام
          هــــــیــــــچ نـــــدارد جـــــز خـــــار و گـــــیـــــا
          مــن شــدم از دسـت تـو بـاقـی بـخـوان
          مـــســـت شـــدم ســـر نــشــنــاســم ز پــا
          شــــمــــس حــــق مــــفــــخـــر تـــبـــریـــزیـــان
          بـــســـتـــم لـــب را تــو بــیــا بــرگــشــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۹          
          پــیــش کــش آن شـاه شـکـرخـانـه را
          آن گــــــــــهــــــــــر روشــــــــــن دردانــــــــــه را
          آن شــــــه فــــــرخ رخ بــــــی‌مــــــثـــــل را
          آن مـــــــــه دریـــــــــادل جـــــــــانـــــــــانــــــــه را
          روح دهـــــد مـــــرده پـــــوســـــیــــده را
          مـــهـــر دهـــد ســـیـــنـــه بـــیـــگــانــه را
          دامــــن هــــر خــــار پــــر از گــــل کــــنــــد
          عــــــقــــــل دهــــــد کــــــلــــــه دیـــــوانـــــه را
          در خـــــــرد طـــــــفــــــل دوروزه نــــــهــــــد
          آنــــــچ نــــــبــــــاشــــــد دل فــــــرزانــــــه را
          طــفــل کــی بــاشــد تـو مـگـر مـنـکـری
          عـــــــربـــــــده اســـــــتـــــــن حـــــــنــــــانــــــه را
          مــســت شــوی و شــه مــســتــان شــوی
          چــــونــــک بــــگــــردانـــد پـــیـــمـــانـــه را
          بـیـخـودم و مـسـت و پـراکـنده مغز
          ور نـــه نـــکـــو گـــویـــم افـــســـانـــه را
          بـا هـمـه بـشـنـو کـه بباید شنود
          قــــصــــه شــــیــــریــــن غــــریــــبــــانـــه را
          بــــــــشــــــــکــــــــنـــــــد آن روی دل مـــــــاه را
          بــشــکــنــد آن زلــف دو صـد شـانـه را
          قـــصـــه آن چــشــم کــی یــارد گــزارد
          ســــاحــــر ســــاحـــرکـــش فـــتـــانـــه را
          بیند چشمش که چه خواهد شدن
          تـــا ابـــد او بـــیـــنـــد پـــیـــشـــانـــه را
          راز مـــگـــو رو عــجــمــی ســاز خــویــش
          یــــاد کــــن آن خــــواجـــه عـــلـــیـــانـــه را
          

غزل شمارهٔ ۲۶۰          
          چـــرخ فـــلــک بــا هــمــه کــار و کــیــا
          گــــــرد خــــــدا گــــــردد چــــــون آســـــیـــــا
          گـرد چـنـیـن کـعـبـه کـن ای جـان طواف
          گـــرد چـــنـــیـــن مـــایـــده گــرد ای گــدا
          بــر مــثــل گــوی بــه مــیــدانــش گــرد
          چونک  شدی سرخوش بی‌دست و پا
          اسـب و رخـت راسـت بـر ایـن شه طواف
          گر چه بر این نطع روی جا به جا
          خــــاتـــم شـــاهـــیـــت در انـــگـــشـــت کـــرد
          تــا کــه شــوی حــاکــم و فـرمـانـروا
          هـــــر کـــــه بــــه گــــرد دل آرد طــــواف
          جــــــان جــــــهــــــانــــــی شـــــود و دلـــــربـــــا
          هــــمــــره پــــروانــــه شــــود دلـــشـــده
          گــــردد بــــر گــــرد ســــر شـــمـــع‌هـــا
          زانـــک تـــنـــش خـــاکــی و دل آتــشــی‌ســت
          مـــیـــل ســـوی جـــنـــس بـــود جـــنـــس را
          گـــــرد فـــــلـــــک گـــــردد هـــــر اخــــتــــری
          زانــک بــود جــنــس صــفــا بــا صــفــا
          گــــرد فــــنــــا گــــردد جــــان فــــقــــیــــر
          بـــــــــر مـــــــــثـــــــــل آهـــــــــن و آهـــــــــن ربــــــــا
          زانـــــک وجــــودســــت فــــنــــا پــــیــــش او
          شـــســـتـــه نــظــر از حــول و از خــطــا
          مـــســـت هـــمـــی‌کـــرد وضـــو از کـــمـــیــز
          کــــــز حــــــدثــــــم بــــــازرهــــــان ربــــــنــــــا
          گــفــت نــخــســتـیـن تـو حـدث را بـدان
          کـــــژمــــژ و مــــقــــلــــوب نــــبــــایــــد دعــــا
          زانـک کـلـیـدسـت و چـو کـژ شد کلید
          وا شــــــدن قـــــفـــــل نـــــیـــــابـــــی عـــــطـــــا
          خـــامـــش کـــردم هـــمـــگــان بــرجــهــیــد
          قـــامـــت چـــون ســـرو بـــتــم زد صــلــا
          خــســرو تــبــریــز شــهــم شـمـس دیـن
          بــســتــم لــب را تــو بــیــا بــرگــشـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۱          
          هــان ای طــبــیــب عــاشــقــان ســودایــیــی دیــدی چــو مــا
          یــــا صــــاحــــبــــی انـــنـــی مـــســـتـــهـــلـــک لـــو لـــاکـــمـــا
          ای یــوســف صــد انــجــمــن یـعـقـوب دیـدسـتـی چـو مـن
          اصـــفـــر خـــدی مـــن جـــوی و ابـــیـــض عــیــنــی مــن بــکــا
          از چـشـم یـعـقـوب صـفـی اشـکـی دوان بـیـن یـوسـفـی
          تـــجــری دمــوعــی بــالــولــا مــن مــقــلــتــی عــیــن الــولــا
          صد مصر و صد شکرستان درجست اندر یوسفان
          الـــصـــیــد جــل او صــغــر فــالــکــل فــی جــوف الــفــرا
          اسـبـاب عـشـرت راست شد هر چه دلم می‌خواست شد
          فــالــوقــت ســیـف قـاطـع لـا تـفـتـکـر فـیـمـا مـضـی
          جـان بـاز انـدر عـشـق او چـون سـبـط مـوسـی را مـگو
          اذهــــــب و ربــــــک قــــــاتـــــلـــــا انـــــا قـــــعـــــودهـــــا هـــــنـــــا
          هــرگــز نــبــیــنــی در جــهــان مــظــلـومـتـر زیـن عـاشـقـان
          قــولــوا لــاصــحــاب الــحــجــی رفــقــا بــاربــاب الــهـوی
          گـــر درد و فـــریـــادی بــود در عــاقــبــت دادی بــود
          مـــن فـــضـــل رب مـــحــســن عــدل عــلــی الــعــرش اســتــوی
          گــر واقــفــی بــر شـرب مـا وز سـاقـی شـیـریـن لـقـا
          الــــزمــــه و اعــــلــــم ان ذا مــــن غــــیــــره لــــا یـــرتـــجـــی
          کـــردیـــم جــمــلــه حــیــلــه‌هــا ای حــیــلــه آمــوز نــهــی
          مــاذا تــری فــیــمــا تــری یــا مــن یــری مــا لــا یـری
          خـــامــوش و بــاقــی را بــجــو از نــاطــق اکــرام خــو
          فـــالـــفـــهـــم مـــن ایـــحـــائـــه مــن کــل مــکــروه شــفــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۲          
          فــیــمــا تــری فــیــمــا تــری یــا مــن یــری و لـا یـری
          الــــعــــیـــش فـــی اکـــنـــافـــنـــا و الـــمـــوت فـــی ارکـــانـــنـــا
          ان تـــدنـــنـــا طـــوبـــی لـــنـــا ان تـــحـــفـــنـــا یـــا ویــلــنــا
          یــــا نــــور ضــــؤ نـــاظـــرا یـــا خـــاطـــرا مـــخـــاطـــرا
          نــــدعــــوک ربــــا حــــاضــــرا مــــن قــــلـــبـــنـــا تـــفـــاخـــرا
          فــــکــــن لــــنــــا فــــی ذلــــنــــا بــــرا کــــریـــمـــا غـــافـــرا
          مــــن مــــی‌روم تــــوکــــلــــی در ایــــن ره و در ایــــن ســـرا
          اگـــر نـــوالـــه‌ای رســـد نـــیـــمـــی مـــرا نـــیـــمــی تــو را
          خود کی رود کشتی در او که او تهی بیرون رود
          کـــیـــل گـــهـــر هـــمـــی‌رســـد بـــر مــشــتــری و مــشــتــرا
          کـــیـــل گـــهـــر هـــمـــی‌رســـد قـــرص قـــمـــر هـــمـــی‌رســـد
          نــــور بــــصــــر هــــمــــی‌رســــد انــــدکـــتـــریـــن چـــیـــزهـــا
          خــوش انــدرآ در انــجــمــن جــز بــر شــکــر لــگــد مـزن
          جـــز بـــر قــرابــی‌هــا مــزن جــر بــر بــتــان جــان فــزا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۳          
          بـــه شـــکـــرخـــنـــده اگـــر مـــی‌بــبــرد جــان مــرا
          مـــــتـــــع الـــــلـــــه فـــــوادی بـــــحـــــبــــیــــبــــی ابــــدا
          جـانـم آن لـحـظـه بـخـندد که ویش قبض کند
          انـــــــــمـــــــــا یـــــــــوم اجـــــــــزای اذا اســـــــــکــــــــرهــــــــا
          مــــغــــز هــــر ذره چــــو از روزن او مـــســـت شـــود
          ســـــبـــــحــــت راقــــصــــه عــــز حــــبــــیــــبــــی و عــــلــــا
          چــونــک از خــوردن بــاده هــمــگــی بــاده شـوم
          انـــــا نـــــقـــــل و مـــــدام فـــــاشـــــربـــــانــــی و کــــلــــا
          هــلــه ای روز چـه روزی تـو کـه عـمـر تـو دراز
          یــــــوم وصـــــل و رحـــــیـــــق و نـــــعـــــیـــــم و رضـــــا
          تــن هــمــچــون خــم مــا را پـی آن بـاده سـرشـت
          نـــــعـــــم مـــــا قـــــدر ربـــــی لـــــفـــــوادی و قـــــضــــا
          خــــم ســــرکــــه دگــــرســــت و خــــم دوشــــاب دگـــر
          کــــان فــــی خــــابــــیــــه الـــروح نـــبـــیـــذ فـــغـــلـــی
          چــون بــخــســپــد خــم بـاده پـی آن مـی‌جـوشـد
          انــــمــــا الــــقــــهــــوه تــــغــــلــــی لــــشــــرور و دمـــا
          مــی مــنــم خـود کـه نـمـی‌گـنـجـم در خـم جـهـان
          بـــرنـــتـــابـــد خـــم نــه چــرخ کــف و جــوش مــرا
          می مرده چه خوری هین تو مرا خور که میم
          انــــــا زق مــــــلــــــئــــــت فــــــیـــــه شـــــراب و ســـــقـــــا
          وگـــرت رزق نـــبـــاشـــد مـــن و یـــاران بـــخـــوریـــم
          فــانــصــتــوا و اعــتــرفــوا مــعـشـرا اخـوان صـفـا
          

 

۰۵ تیر ۹۸ ، ۲۳:۳۵ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۴۱

غزل شمارهٔ ۲۴۱          
          نــــرد کــــف تــــو بـــردســـت مـــرا
          شـــیـــر غـــم تــو خــوردســت مــرا
          گــشــتـم چـو خـلـیـل انـدر غـم تـو
          آتــــشــــکــــده‌هــــا ســــردســــت مــــرا
          در خـــــاک فـــــنـــــا ای دل بـــــمـــــران
          کــــز رانــــدن تـــو گـــردســـت مـــرا
          مـــی‌ران فـــرســـی در گــلــشــن جــان
          کـــز گـــلـــشـــن جـــان وردســـت مــرا
          در شــــادی مــــا وهــــمــــی نــــرســـد
          کـایـن خـنده گری پرده‌ست مرا
          صــد رخ ز درون ســرخ‌سـت مـرا
          یـــــک رخ ز بــــرون زردســــت مــــرا
          ای احــــول ده ایــــن هــــر دو جــــهـــان
          کـــــز راحـــــت تـــــو دردســــت مــــرا
          در رهــــــبــــــریــــــت ای مــــــرد طــــــلـــــب
          بـــر هـــر ســـر ره مـــردســـت مـــرا
          خاموش و مجو تو شهرت خود
          کـــــز راحـــــت تـــــو دردســــت مــــرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۲          
          خــــیــــک دل مــــا مــــشــــک تــــن مــــا
          خـوش نـازکـنـان بـر پـشت سقا
          از چـشـمـه جـان پـر کـرد شکم
          کای تشنه بیا ای تشنه بیا
          ســقــا پــنــهــان وان مــشــک عــیـان
          لـــیـــکـــن نـــبـــود از مـــشـــک جـــدا
          گــر رقــص کــنــد آن شــیــر عــلــم
          رقـــصـــش نـــبــود جــز رقــص هــوا
          دورم ز نـــظـــر فــعــلــم بــنــگــر
          تــا بــوی بــود بـر عـود گـوا
          از بــوی تـو جـان قـانـع نـشـود
          ای چــشــمــه جــان ای چــشــم رضـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۳          
          بـــگـــشـــا در بـــیـــا درآ کـــه مـــبــا عــیــش بــی‌شــمــا
          بــه حــق چــشـم مـسـت تـو کـه تـویـی چـشـمـه وفـا
          ســخــنــم بــسـتـه مـی‌شـود تـو یـکـی زلـف بـرگـشـا
          انـــا و الـــشـــمـــس و الـــضـــحـــی تـــلـــف الـــحـــب و الـــولــا
          انــــا فــــی الــــعــــشــــق آیــــه فــــاقـــرونـــی عـــلـــی الـــمـــلـــا
          امـــه الـــعـــشـــق فـــاعـــرجـــوا دونـــکـــم ســلــم الــهــوی
          دیــدمــش مــســت مــی‌گــذشــت گـفـتـم ای مـاه تـا کـجـا
          گــفــت نــی هــمــچــنــیــن مــکــن هــمـچـنـیـن در پـیـم بـیـا
          در پــیــش چــون روان شــدم بــرگــرفـت تـیـز تـیـزپـا
          در پـــی گـــام تـــیـــز او چـــه مـــحـــل بــاد و بــرق را
          انــــــا مــــــنــــــذ رایــــــتــــــهــــــم انــــــا صــــــرت بــــــلــــــا انــــــا
          صـــــوره فـــــی زجــــاجــــه نــــور الــــارض و الــــســــمــــا
          رکــــب الــــقــــلـــب نـــوره فـــجـــلـــی الـــقـــلـــب و اصـــطـــفـــی
          کــــل مــــن رام نــــوره اســــتــــضــــا مــــثــــلــــه اســـتـــضـــا
          کـــــیـــــف یـــــلـــــقـــــاه غـــــیــــره کــــل مــــن غــــیــــر فــــنــــا
          تو بیا بی‌تو پیش من که تو نامحرمی تو را
          بــه ثــنــا لــابــه کــردمــش گـفـتـم ای جـان جـان فـزا
          گـــفـــت یـــک دم ثــنــا مــگــو کــه دوی هــســت در ثــنــا
          تـــو دو لـــب از دوی بـــبـــنـــد بـــگـــشـــا دیـــده بــقــا
          ز لــب بــســتــه گــر ســخــن بــگــشــایـد گـشـا گـشـا
          ان عـــــلـــــیـــــنـــــا بـــــیــــانــــه تــــو مــــیــــا در مــــیــــان مــــا
          چـــو در خـــانـــه دیـــد تـــنـــگ بـــکـــنــد مــرد جــامــه‌هــا
          نـــی کـــه هــر شــب روان تــو ز تــنــت مــی‌شــود جــدا
          بـــــه مــــیــــان روان تــــو صــــفــــتــــی هــــســــت نــــاســــزا
          کــه گــر آن ریــگ نــیــســتــی نــامــدی بــاز چــون صـبـا
          شــــب نــــرفــــتــــی دوان دوان بــــه لــــب قـــلـــزم صـــفـــا
          بــازآمــد و تــا ویــســت بـنـده بـنـده‌سـت خـدا خـدا
          مــــانـــد در کـــیـــســـه بـــدن چـــو زر و ســـیـــم نـــاروا
          جــان بــنــه بــر کــف طــلــب کــه طــلــب هــسـت کـیـمـیـا
          تــا تــن از جــان جــدا شــدن مــشــو از جــان جــان جــدا
          گـــر چـــه نـــی را تـــهــی کــنــنــد نــگــذارنــد بــی‌نــوا
          رو پــی شــیــر و شــیــر گــیــر کـه عـلـیـی و مـرتـضـی
          نـیـسـت بـودی تـو قـرن‌هـا بـر تـو خـوانـدنـد هـل اتی
          خـــط حـــقـــســت نــقــش دل خــط حــق را مــخــوان خــطــا
          الــــفــــی لــــا شــــود و تــــو ز الــــف لــــام گــــشــــت لـــا
          هــلــه دســت و دهــان بــشــو کــه لــبــش گــفــت الــصـلـا
          چـو بـه حـق مـشـتـغـل شـدی فـارغ از آب و گـل شدی
          چــو کــه بــی‌دســت و دل شــدی دســت درزن در ایــن ابــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۴          
          چه شدی گر تو همچون من شدییی عاشق ای فتا
          هــمــه روز انــدر آن جــنــون هــمــه شــب انــدر ایــن بــکـا
          ز دو چـــشـــمـــت خـــیـــال او نـــشـــدی یـــک دمـــی نـــهـــان
          کـه دو صـد نـور مـی‌رسـد بـه دو دیـده از آن لـقا
          ز رفـــیـــقـــان گـــســـســتــیــی ز جــهــان دســت شــســتــیــی
          کـه مـجـرد شـدم ز خـود کـه مـسـلم شدم تو را
          چــــو بــــر ایــــن خـــلـــق مـــی‌تـــنـــم مـــثـــل آب و روغـــنـــم
          ز هــوس‌هــا گــذشــتــیـی بـه جـنـون بـسـتـه گـشـتـیـی
          نــه جــنــونــی ز خــلـط و خـون کـه طـبـیـبـش دهـد دوا
          کـــه طـــبـــیـــبـــان اگـــر دمـــی‌بـــچــشــنــدی از ایــن غــمــی
          بــــجــــهــــنــــدی ز بــــنــــد خـــود بـــدرنـــدی کـــتـــاب‌هـــا
          هـــلـــه زیـــن جـــمـــلـــه درگـــذر بـــطـــلــب مــعــدن شــکــر
          کـــه شـــوی مـــحـــو آن شـــکــر چــو لــبــن در زلــوبــیــا
          

غزل شمارهٔ ۲۴۵          
          از بـــــرای صـــــلـــــاح مـــــجـــــنـــــون را
          بــــازخــــوان ای حـــکـــیـــم افـــســـون را
          از بـــــــرای عـــــــلــــــاج بــــــی‌خــــــبــــــری
          درج کـــــن در نـــــبـــــیـــــذ افـــــیــــون را
          چــون نــداری خــلــاص بــی‌چــون شـو
          تـــا بـــبـــیـــنـــی جـــمـــال بـــی‌چــون را
          دل پــرخــون بــبــیــن تــو ای ســاقــی
          درده آن جــــام لــــعــــل چــــون خـــون را
          زانــــــک عــــــقــــــل از بــــــرای مـــــادونـــــی
          ســـــجــــده آرد ز حــــرص هــــر دون را
          باده خواران به نیم جو نخرند
          ایــــــن دو قـــــرص درســـــت گـــــردون را
          نـــخــوت عــشــق را ز مــجــنــون پــرس
          تـا کـه در سـر چـهاست مجنون را
          گـــــمـــــرهـــــی‌هـــــای عـــــشـــــق بـــــردرد
          صــــد هـــزاران طـــریـــق و قـــانـــون را
          ای صـــبـــا تـــو بـــرو بـــگــو از مــن
          از کـــــرم بـــــحـــــر در مـــــکــــنــــون را
          گــر چــه از خـشـم گـفـتـه‌ای نـکـنـم
          روح بــخــش ایــن حـمـاء مـسـنـون را
          شـــمـــس تـــبـــریـــز مـــوســـی عـــهــدی
          در فـــــــــراقـــــــــت مـــــــــدارهـــــــــارون را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۶          
          صـــــد دهـــــل مـــــی‌زنـــــنـــــد در دل مــــا
          بـــانـــگ آن بـــشـــنـــویـــم مـــا فــردا
          پنبه در گوش و موی در چشمست
          غـــــم فــــردا و وســــوســــه ســــودا
          آتـــــش عــــشــــق زن در ایــــن پــــنــــبــــه
          هــمــچـو حـلـاج و هـمـچـو اهـل صـفـا
          آتــــش و پــــنــــبــــه را چــــه مـــی‌داری
          ایـن دو ضـدنـد و ضـد نـکـرد بقا
          چـــون مـــلـــاقــات عــشــق نــزدیــکــســت
          خــوش لــقــا شــو بــرای روز لــقـا
          مــــرگ مــــا شـــادی و مـــلـــاقـــاتـــســـت
          گــر تــو را مــاتــمــســت رو زیــن جــا
          چــــونــــک زنــــدان مــــاســـت ایـــن دنـــیـــا
          عـــــیـــــش بــــاشــــد خــــراب زنــــدان‌هــــا
          آنـــک زنـــدان او چـــنــیــن خــوش بــود
          چــــون بــــود مــــجــــلـــس جـــهـــان آرا
          تــــو وفـــا را مـــجـــو در ایـــن زنـــدان
          کـــه در ایـــن جـــا وفـــا نـــکــرد وفــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۷          
          بـانـگ تـسـبـیـح بشنو از بالا
          پس تو هم سبح اسمه الاعلی
          گـل و سـنـبـل چرد دلت چون یافت
          مـــرغــزاری کــه اخــرج الــمــرعــی
          یـعـلـم الـجـهـر نـقـش این آهوست
          نـــاف مـــشـــکــیــن او و مــایــخــفــی
          نــــفــــس آهــــوان او چــــو رســــیـــد
          روح را ســـــوی مـــــرغــــزار هــــدی
          تـشـنـه را کـی بود فراموشی
          چــون ســنــقــرئــک فــلــا تــنــســی
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۸          
          گـــوش مـــن مـــنـــتـــظـــر پـــیــام تــو را
          جان به جان جسته یک سلام تو را
          در دلـــــم خـــــون شـــــوق مـــــی‌جـــــوشــــد
          مـــنـــتـــظـــر بـــوی جـــوش جـــام تــو را
          ای ز شــــــــیــــــــریــــــــنـــــــی و دلـــــــاویـــــــزی
          دانـــــه حــــاجــــت نــــبــــوده دام تــــو را
          کــرده شــاهــان نــثــار تــاج و کــمـر
          مــــر قــــبــــای کــــمــــیــــن غــــلــــام تـــو را
          ز اول عــــــشــــــق مــــــن گــــــمــــــان بـــــردم
          کـــه تـــصـــور کـــنـــم خـــتـــام تــو را
          سـلـسـلـه‌ام کـن بـه پـای اشـتـر بند
          مـــن طــمــع کــی کــنــم ســنــام تــو را
          آنـــک شـــیــری ز لــطــف تــو خــوردســت
          مـــرگ بـــیــنــد یــقــیــن فــطــام تــو را
          بــــــه حــــــق آن زبـــــان کـــــاشـــــف غـــــیـــــب
          کـه بـه گـوشـم رسـان پـیـام تـو را
          بـــــه حــــق آن ســــرای دولــــت بــــخــــش
          بــــــنــــــمــــــایــــــم ز دور بـــــام تـــــو را
          گـر سـر از سـجـده تـو سـود کند
          چــــه زیــــانــــســــت لـــطـــف عـــام تـــو را
          شــــمــــس تــــبــــریــــز ایـــن دل آشـــفـــتـــه
          بــر جــگــر بــســتــه اسـت نـام تـو را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۹          
          دل بــــر مـــا شـــدســـت دلـــبـــر مـــا
          گــل مــا بــی‌حــدســت و شــکـر مـا
          مــا هــمــیــشــه مــیــان گـلـشـکـریـم
          زان دل مـــا قـــویـــســـت در بـــر مــا
          زهـــــره دارد حـــــوادث طـــــبـــــعـــــی
          کــه بـگـردد بـگـرد لـشـکـر مـا
          ما به پر می‌پریم سوی فلک
          زانــک عــرشــیــسـت اصـل جـوهـر مـا
          ســاکــنــان فــلــک بــخــور کـنـنـد
          از صـــفـــات خـــوش مـــعـــنـــبـــر مـــا
          هـمـه نـسـریـن و ارغـوان و گـلست
          بــر زمــیــن شـاهـراه کـشـور مـا
          نـه بـخـنـدد نه بشکفد عالم
          بـــــی نــــســــیــــم دم مــــنــــور مــــا
          ذره‌هــــــای هــــــوا پــــــذیــــــرد روح
          از دم عـــــشـــــق روح پـــــرور مـــــا
          گـوش‌هـا گـشـتـه‌انـد مـحـرم غـیـب
          از زبــــــان و دل ســــــخــــــنـــــور مـــــا
          شـمـس تـبـریـز ابـرسوز شدست
          ســایــه‌اش کـم مـبـاد از سـر مـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۰          
          هــیــن کــه مــنـم بـر در در بـرگـشـا
          بـــســـتـــن در نـــیـــســـت نـــشــان رضــا
          در دل هـــر ذره تـــو را درگـــهـــیـــســـت
          تـــا نـــگـــشـــایـــی بـــود آن در خـــفـــا
          فـــــالــــق اصــــبــــاحــــی و رب الــــفــــلــــق
          بـــاز کـــنـــی صـــد در و گـــویــی درآ
          نـــی کــه مــنــم بــر در بــلــک تــوی
          راه بـــده در بـــگـــشـــا خـــویـــش را
          آمـــــــد کـــــــبـــــــریـــــــت بـــــــر آتــــــشــــــی
          گـــــفـــــت بـــــرون آ بــــر مــــن دلــــبــــرا
          صـورت مـن صـورت تـو نـیـست لیک
          جـمـلـه تـوام صـورت مـن چـون غـطـا
          صورت و معنی تو شوم چون رسی
          مـــحـــو شـــود صـــورت مــن در لــقــا
          آتــــش گــــفــــتـــش کـــه بـــرون آمـــدم
          از خـــود خـــود روی بـــپـــوشــم چــرا
          هـــیــن بــســتــان از مــن تــبــلــیــغ کــن
          بـــر هـــمـــه اصـــحـــاب و هــمــه اقــربــا
          کــوه اگــر هــســت چـو کـاهـش بـکـش
          داده امـــــت مـــــن صـــــفـــــت کــــهــــربــــا
          کـــــاه ربـــــای مــــن کــــه مــــی‌کــــشــــد
          نــــــه از عــــــدم آوردم کـــــوه حـــــرا
          در دل تـو جـمله منم سر به سر
          ســــوی دل خـــویـــش بـــیـــا مـــرحـــبـــا
          دلـــبـــرم و دل بـــرم ایــرا کــه هــســت
          جــــــــوهــــــــر دل زاده ز دریــــــــای مــــــــا
          نـــقـــل کـــنـــم ور نـــکــنــم ســایــه را
          ســـایـــه مـــن کـــی بــود از مــن جــدا
          لـــیـــک ز جـــایــش بــبــرم تــا شــود
          وصــــــلــــــت او ظــــــاهـــــر وقـــــت جـــــلـــــا
          تـا کـه بـدانـد که او فرع ماست
          تـــــا کــــه جــــدا گــــردد او از عــــدا
          رو بـــر ســـاقــی و شــنــو بــاقــیــش
          تــــات بــــگــــویــــد بـــه زبـــان بـــقـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۱          
          پـــیـــشـــتــر آ پــیــشــتــر ای بــوالــوفــا
          از مــــن و مــــا بــــگــــذر و زوتــــر بـــیـــا
          پـــــیـــــشـــــتـــــر آ درگـــــذر از مـــــا و مــــن
          پـیـشـتـر آ تـا نـه تـو بـاشی نه ما
          کـــبـــر و تـــکـــبـــر بــگــذار و بــگــیــر
          در عــــوض کــــبــــر چــــنــــیــــن کــــبــــریـــا
          گـــفـــت الـــســـت و تــو بــگــفــتــی بــلــی
          شــکــر بــلــی چــیــســت کــشــیــدن بــلـا
          ســر بــلــی چــیــســت کــه یــعـنـی مـنـم
          حـــــلـــــقــــه زن درگــــه فــــقــــر و فــــنــــا
          هــــم بــــرو از جــــا و هــــم از جـــا مـــرو
          جـــا ز کـــجـــا حـــضـــرت بـــی‌جــا کــجــا
          پـاک شـو از خـویـش و هـمه خاک شو
          تـــا کـــه ز خـــاک تـــو بــرویــد گــیــا
          ور چو گیا خشک شوی خوش بسوز
          تــا کــه ز ســوز تـو فـروزد ضـیـا
          ور شـــوی از ســـوز چـــو خـــاکــســتــری
          بـــاشـــد خـــاکـــســـتـــر تـــو کـــیـــمـــیـــا
          بــنــگــر در غـیـب چـه سـان کـیـمـیـاسـت
          کـــــو ز کــــف خــــاک بــــســــازد تــــو را
          از کــــــف دریــــــا بــــــنــــــگــــــارد زمـــــیـــــن
          دود ســـــیـــــه را بـــــنـــــگــــارد ســــمــــا
          لـــــقـــــمــــه نــــان را مــــدد جــــان کــــنــــد
          بـــــاد نــــفــــس را دهــــد ایــــن عــــلــــم‌هــــا
          پــیــش چــنــیــن کـار و کـیـا جـان بـده
          فــقــر بــه جــان دانــد جــود و ســخــا
          جـــــــــان پـــــــــر از عـــــــــلــــــــت او را دهــــــــی
          جــان بــســتــانــی خــوش و بــی‌مــنــتــهــا
          بــس کــنــم ایـن گـفـتـن و خـامـش کـنـم
          در خـــمـــشـــی بـــه ســـخـــن جـــان فــزا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۲          
          نــذر کــنــد یــار کــه امــشــب تــو را
          خــــواب نــــبـــاشـــد ز طـــمـــع بـــرتـــر آ
          حــــــفــــــظ دمــــــاغ آن مــــــدمـــــغ بـــــود
          چــــونــــک ســــهــــر بــــایــــد یـــار مـــرا
          هــــســــت دمــــاغ تـــو چـــو زیـــت چـــراغ
          هـــــســـــت چـــــراغ تـــــن مـــــا بـــــی‌وفـــــا
          گـر دبـه پـر زیـت بـود سود نیست
          صـــبــح شــود گــشــت چــراغــت فــنــا
          دعـــوت خـــورشـــیـــد بــه از زیــت تــو
          چـــــنـــــد چـــــراغ ارزد آن یـــــک صـــــلــــا
          چــشــم خـوشـش را ابـدا خـواب نـیـسـت
          مـــســـت کـــنـــد چـــشــم هــمــه خــلــق را
          جــمــلــه بــخـسـپـنـد و تـبـسـم کـنـد
          چــشــم خــوشــش بــر خــلــل چــشــم‌هـا
          پــس لـمـن الـمـلـک بـرآیـد بـه چـرخ
          کـــــو مـــــلـــــکـــــان خــــوش زریــــن قــــبــــا
          کـــــو امـــــرا کـــــو وزرا کـــــو مــــهــــان
          بـــهـــر بـــلـــادالـــلـــه حـــافـــظ کــجــا
          اهــــل عــــلــــم چــــون شــــد و اهــــل قـــلـــم
          دیــو نــیــابــی تــو بــه دیــوان ســرا
          خانه و تنشان شده تاریک و تنگ
          چـــونـــک بـــبـــردیـــم یــکــی دم ضــیــا
          گـرد کـه بـادش بـرود چـون شود
          افــــتــــد بــــر خـــاک ســـیـــه بـــی‌نـــوا
          چـون بـجـهـنـد از حـجـب خـواب خویش
          بــــــازبـــــمـــــالـــــنـــــد ســـــبـــــال جـــــفـــــا
          اه چــه فــرامــوش گـرنـد ایـن گـروه
          دانــــشــــشــــان هــــیــــچ نــــدارد بــــقــــا
          زود فــرامــوش شــود سـوز شـمـع
          بــــر دل پــــروانــــه ز جــــهــــل و عــــمـــا
          بـــازبـــیـــایــد بــه پــر نــیــم ســوز
          بــــــازبــــــســــــوزد چــــــو دل نــــــاســـــزا
          نـذر تـو کـن حـکـم تـو کـن حـاکـمی
          بـر شـب و بـر روز و سـحر ای خدا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۳          
          چـــــنــــد نــــهــــان داری آن خــــنــــده را
          آن مــــه تــــابــــنـــده فـــرخـــنـــده را
          بنده کند روی تو صد شاه را
          شــاه کــنـد خـنـده تـو بـنـده را
          خـــنـــده بـــیـــامـــوز گـــل ســرخ را
          جـــلـــوه کـــن آن دولـــت پـــایــنــده را
          بــــســــتــــه بـــدانـــســـت در آســـمـــان
          تـا بـکشد چون تو گشاینده را
          دیـــده قـــطـــار شـــتـــرهـــای مـــســـت
          مــــنــــتــــظـــرانـــنـــد کـــشـــانـــنـــده را
          زلـف بـرافـشـان و در آن حـلـقـه کـش
          حــلــق دو صــد حــلــقـه ربـایـنـده را
          روز وصــالـسـت و صـنـم حـاضـرسـت
          هــــــیــــــچ مــــــپـــــا مـــــدت آیـــــنـــــده را
          عـــاشـــق زخـــمـــســـت دف ســـخـــت رو
          مـــیـــل لـــبـــســـت آن نـــی نـــالــنــده را
          بــر رخ دف چــنــد طــپــانـچـه بـزن
          دم ده آن نـــــای ســـــگـــــالـــــنـــــده را
          ور بــه طــمــع نــالـه بـرآرد ربـاب
          خـوش بـگـشـا آن کف بخشنده را
          عــیــب مــکــن گــر غــزل ابــتــر بـمـانـد
          نـــیـــســـت وفـــا خـــاطـــر پــرنــده را
          

 

 

۰۵ تیر ۹۸ ، ۱۷:۱۶ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۲۹

غزل شمارهٔ ۲۲۹          
          شـــــراب داد خـــــدا مـــــر مـــــرا تـــــو را ســــرکــــا
          چـو قـسـمـتـسـت چـه جـنـگـسـت مـر مـرا و تـو را
          شـــــراب آن گـــــل اســـــت و خــــمــــار حــــصــــه خــــار
          شــنــاســد او هــمــه را و ســزا دهــد بــه سـزا
          شــکــر ز بــهــر دل تــو تــرش نــخـواهـد شـد
          کــــه هــــســــت جــــا و مــــقــــام شــــکــــر دل حـــلـــوا
          تــو را چــو نــوحـه گـری داد نـوحـه‌ای مـی‌کـن
          مـــرا چـــو مـــطـــرب خـــود کـــرد دردمـــم ســـرنــا
          شــکـر شـکـر چـه بـخـنـدد بـه روی مـن دلـدار
          بــــــــه روی او نــــــــگـــــــرم وارهـــــــم ز رو و ریـــــــا
          اگـــر بـــدســـت تــرش شــکــری تــو از مــن نــیــز
          طـــمـــع کـــن ای تـــرش ار نـــه مـــحـــال را مـــفــزا
          وگـر گـریـسـت بـه عـالـم گـلـی کـه تا من نیز
          بـــگـــریـــم و بـــکـــنـــم نــوحــه‌ای چــو آن گــل‌هــا
          حـــقـــم نـــداد غـــمـــی جـــز کـــه قــافــیــه طــلــبــی
          ز بــــهــــر شـــعـــر و از آن هـــم خـــلـــاص داد مـــرا
          بگیر و پاره کن این شعر را چو شعر کهن
          کـــه فــارغــســت مــعــانــی ز حــرف و بــاد و هــوا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۰          
          ز ســــــوز شــــــوق دل مــــــن هــــــمـــــی‌زنـــــد عـــــلـــــلـــــا
          کــــه بــــوک دررســــدش از جــــنــــاب وصــــل صــــلـــا
          دلــســت هــمــچــو حــســیــن و فــراق هــمـچـو یـزیـد
          شهید گشته دو صد ره به دشت کرب و بلا
          شهید  گشته به ظاهر حیات گشته به غیب
          اســـیـــر در نـــظـــر خـــصـــم و خـــســروی بــه خــل
          مــــیــــان جـــنـــت و فـــردوس وصـــل دوســـت مـــقـــیـــم
          رهــــیــــده از تــــک زنــــدان جــــوع و رخـــص و غـــلـــا
          اگـــر نـــه بـــیـــخ درخـــتــش درون غــیــب مــلــیــســت
          چـــرا شـــکـــوفـــه وصـــلـــش شــکــفــتــه اســت مــلــا
          خــمــوش بــاش و ز ســوی ضــمـیـر نـاطـق بـاش
          کــــه نــــفــــس نــــاطــــق کــــلـــی بـــگـــویـــدت افـــلـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۱          
          ســبــکــتــری تــو از آن دم کـه مـی‌رسـد ز صـبـا
          ز دم زدن نــشــود ســیــر و مــانــده کــس جـانـا
          ز دم زدن کی شود مانده یا کی سیر شود
          تــو آن دمــی کــه خــدا گــفــت یــحــیــی الـمـوتـی
          دهــان گــور شــود بــاز و لــقــمــه ایــش کــنــد
          چـــو بـــســـتـــه گـــشـــت دهــان تــن از دم احــیــا
          دمـــم فــزون ده تــا خــیــک مــن شــود پــربــاد
          کـــه تـــا شـــوم ز دم تـــو ســوار بــر دریــا
          مــــبــــاد روزی کــــانــــدر جــــهــــان تــــو درنـــدمـــی
          کـــه یـــک گـــیـــاه نــرویــد ز جــمــلــه صــحــرا
          فـــروکــش ایــن دم زیــرا تــو را دمــی دگــر اســت
          چــو بــســکــلــد ز لــب ایــن بـاد آن بـود بـرجـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۲          
          چـــو عـــشـــق را تـــو نــدانــی بــپــرس از شــب‌هــا
          بــــــپــــــرس از رخ زرد و ز خــــــشــــــکـــــی لـــــب‌هـــــا
          چـــنـــان کـــه آب حـــکـــایـــت کـــنــد ز اخــتــر و مــاه
          ز عــــقــــل و روح حــــکــــایــــت کــــنــــنــــد قــــالــــب‌هــــا
          هـــــــزار گــــــونــــــه ادب جــــــان ز عــــــشــــــق آمــــــوزد
          کـــــه آن ادب نـــــتـــــوان یـــــافـــــتــــن ز مــــکــــتــــب‌هــــا
          مـــیـــان صــد کــس عــاشــق چــنــان بــدیــد بــود
          کـــه بـــر فـــلـــک مـــه تـــابـــان مــیــان کــوکــب‌هــا
          خـــرد نـــدانـــد و حـــیــران شــود ز مــذهــب عــشــق
          اگــــر چـــه واقـــف بـــاشـــد ز جـــمـــلـــه مـــذهـــب‌هـــا
          خــــضـــردلـــی کـــه ز آب حـــیـــات عـــشـــق چـــشـــیـــد
          کــــســــاد شــــد بــــر آن کــــس زلــــال مــــشـــرب‌هـــا
          بــه بــاغ رنــجــه مــشــو در درون عـاشـق بـیـن
          دمــــشــــق و غـــوطـــه و گـــلـــزارهـــا و نـــیـــرب‌هـــا
          دمشق چه که بهشتی پر از فرشته و حور
          عــــقــــول خــــیــــره در آن چـــهـــره‌هـــا و غـــبـــغـــب‌هـــا
          نــه از نــبــیــذ لــذیــذش شــکــوفــه‌هــا و خــمـار
          نــــــه از حــــــلــــــاوت حــــــلــــــواش دمـــــل و تـــــب‌هـــــا
          ز شــاه تــا بــه گــدا در کــشــاکــش طــمـعـنـد
          بــه عــشــق بــازرهــد جــان ز طــمــع و مـطـلـب‌هـا
          چــه فــخــر بــاشــد مــر عــشــق را ز مــشــتــریـان
          چــه پــشــت بــاشــد مــر شــیــر را ز ثــعــلــب‌هــا
          فـــراز نـــخـــل جـــهـــان پـــخـــتـــه‌ای نـــمــی‌یــابــم
          کـــه کـــنـــد شـــد هـــمـــه دنـــدانـــم از مـــذنـــب‌هـــا
          بـــه پـــر عـــشــق بــپــر در هــوا و بــر گــردون
          چـــــو آفـــــتـــــاب مـــــنـــــزه ز جـــــمـــــلــــه مــــرکــــب‌هــــا
          نــــه وحــــشــــتــــی دل عــــشـــاق را چـــو مـــفـــردهـــا
          نــه خــوف قــطــع و جــدایــیــســت چــون مــرکــب‌هــا
          عـــــنـــــایـــــتــــش بــــگــــزیــــدســــت از پــــی جــــان‌هــــا
          مـــــســـــبـــــبـــــش بــــخــــریــــدســــت از مــــســــبــــب‌هــــا
          وکـــیـــل عـــشـــق درآمــد بــه صــدر قــاضــی کــاب
          کـــه تـــا دلـــش بـــرمـــد از قـــضـــا و از گـــب‌هــا
          زهــــی جــــهـــان و زهـــی نـــظـــم نـــادر و تـــرتـــیـــب
          هـــــــزار شـــــــور درافـــــــکـــــــنــــــد در مــــــرتــــــب‌هــــــا
          گـدای عـشـق شـمـر هـر چـه در جـهـان طـربـیـسـت
          کــــه عـــشـــق چـــون زر کـــانـــســـت و آن مـــذهـــب‌هـــا
          ســــلــــبــــت قــــلــــبــــی یــــا عـــشـــق خـــدعـــه و دهـــا
          کـــــذبـــــت حـــــاشـــــا لـــــکــــن مــــلــــاحــــه و بــــهــــا
          اریــــــد ذکــــــرک یــــــا عـــــشـــــق شـــــاکـــــرا لـــــکـــــن
          و لـــهـــت فـــیـــک و شـــوشـــت فـــکـــرتـــی و نـــهــا
          بــه صــد هــزار لــغــت گــر مــدیــح عـشـق کـنـم
          فـــــزونــــتــــرســــت جــــمــــالــــش ز جــــمــــلــــه دب‌هــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۳          
          کـجـاسـت سـاقـی جـان تـا بـه هـم زنـد مـا را
          بـــــروبـــــد از دل مـــــا فــــکــــر دی و فــــردا را
          چـــنـــو درخـــت کـــم افـــتـــد پـــنــاه مــرغــان را
          چــــنــــو امــــیـــر بـــبـــایـــد ســـپـــاه ســـودا را
          روان شـــود ز ره ســـیــنــه صــد هــزار پــری
          چــو بــر قـنـیـنـه بـخـوانـد فـسـون احـیـا را
          کـجـاسـت شـیـر شـکـاری و حمله‌های خوشش
          کــه پــر کــنــنــد ز آهــوی مــشــک صــحــرا را
          ز مــشــرقــســت و ز خــورشــیــد نــور عــالـم را
          ز آدمـــــســــت در و نــــســــل و بــــچــــه حــــوا را
          کــجــاسـت بـحـر حـقـایـق کـجـاسـت ابـر کـرم
          کـــــه چــــشــــم‌هــــای روان داده اســــت خــــارا را
          کـجـاسـت کـان شـه مـا نـیـست لیک آن باشد
          کـه چـشـم بـنـد کـنـد سـحـرهـاش بـیـنا را
          چــنــان بــبــنــدد چــشــمــت کــه ذره را بـیـنـی
          مــیــان روز و نــبــیــنــی تــو شــمــس کـبـری را
          ز چـــشـــم بـــنـــد ویـــســت آنــک زورقــی بــیــنــی
          مـــیــان بــحــر و نــبــیــنــی تــو مــوج دریــا را
          تــو را طــپــیــدن زورق ز بــحــر غــمــز کــنــد
          چـــنـــانـــک جـــنـــبـــش مـــردم بــه روز اعــمــی را
          نــخــوانــده‌ای خــتــم الــلــه خــدای مـهـر نـهـد
          هـــمـــو گـــشـــایـــد مـــهـــر و بــرد غــطــاهــا را
          دو چشم بسته تو در خواب نقش‌ها بینی
          دو چــشــم بــاز شـود پـرده آن تـمـاشـا را
          عــــجـــب مـــدار اگـــر جـــان حـــجـــاب جـــانـــانـــســـت
          ریـــاضـــتـــی کـــن و بـــگـــذار نــفــس غــوغــا را
          عــــجـــبـــتـــر ایـــنـــک خـــلـــایـــق مـــثـــال پـــروانـــه
          هــمــی‌پــرنــد و نــبــیــنــی تــو شــمــع دل‌هــا را
          چـه جـرم کـردی ای چشم ما که بندت کرد
          بــزار و تــوبــه کـن و تـرک کـن خـطـاهـا را
          سـزاسـت جـسـم بـفـرسـودن ایـن چنین جان را
          ســـزاســـت مــشــی عــلــی الــراس آن تــقــاضــا را
          خــمـوش بـاش کـه تـا وحـی‌هـای حـق شـنـوی
          کـــه صـــد هـــزار حــیــاتــســت وحــی گــویــا را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۴          
          ز جـام سـاقـی باقی چو خورده‌ای تو دلا
          کـه لـحـظه لحظه برآری ز عربده عللا
          مـگـر ز زهره شنیدی دلا به وقت صبوح
          کـه بـزم خـاص نـهـادم صلای عیش صلا
          بــلـا درسـت بـلـایـش بـنـوش و در مـی‌بـار
          چــه مــی‌گــریــزی آخـر گـریـز تـوسـت بـلـا
          پیاله بر کف زاهد ز خلق باکش نیست
          مـــیـــان خـــلـــق نـــشـــســـتـــســـت در خـــســت خ
          زهـی پـیـالـه کـه در چـشـم سر همی‌ناید
          ز دســت سـاقـی مـعـنـی تـو هـم بـنـوش هـلـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۵          
          مــــرا بــــدیــــد و نــــپــــرســــیــــد آن نــــگــــار چـــرا
          تـــرش تـــرش بــگــذشــت از دریــچــه یــار چــرا
          سبب چه بود چه کردم که بد نمود ز من
          کـــه خـــاطـــرش بـــگـــرفـــتـــســـت ایــن غــبــار چــرا
          ز بــــامــــداد چـــرا قـــصـــد خـــون عـــاشـــق کـــرد
          چـــرا کـــشـــیـــد چــنــیــن تــیــغ ذوالــفــقــار چــرا
          چــو دیــدم آن گــل او را کــه رنـگ ریـخـتـه بـود
          دمـــــیـــــد از دل مـــــســـــکـــــیـــــن هـــــزار خـــــار چـــــرا
          چـو لـب بـه خـنـده گـشـایـد گشاده گردد دل
          در آن لــــبـــســـت هـــمـــیـــشـــه گـــشـــاد کـــار چـــرا
          مـــیـــان ابـــروی خـــود چـــون گـــره زنـــد از خــشــم
          گـــــره گـــــره شـــــود از غــــم دل فــــکــــار چــــرا
          زهــــی تــــعـــلـــق جـــان بـــا گـــشـــاد و خـــنـــده او
          یـــکـــی دمـــش کـــه نـــبــیــنــم شــوم نــزار چــرا
          جــهــان ســیــه شــود آن دم کــه رو بــگـردانـد
          نــــه روز مــــانــــد و نــــی عــــقــــل بــــرقـــرار چـــرا
          یـــکـــی نـــفـــس کـــه دل یـــار مــا ز مــا بــرمــیــد
          چـــــرا رمـــــیـــــد ز مـــــا لـــــطـــــف کــــردگــــار چــــرا
          مــگــر کــه لــطــف خــدا اوســت مـا غـلـط کـردیـم
          وگــــر نـــه خـــوبـــی او گـــشـــت بـــی‌کـــنـــار چـــرا
          بــــرون صــــورت اگـــر لـــطـــف مـــحـــض دادی روی
          پـــیـــمـــبــران ز چــه گــشــتــنــد پــرده دار چــرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۶          
          مـــبـــارکـــی کـــه بـــود در هـــمـــه عـــروســـی‌هـــا
          در ایــــن عــــروســــی مـــا بـــاد ای خـــدا تـــنـــهـــا
          مــــبــــارکــــی شــــب قــــدر و مــــاه روزه و عـــیـــد
          مــــــــــبـــــــــارکـــــــــی مـــــــــلـــــــــاقـــــــــات آدم و حـــــــــوا
          مـــــبـــــارکــــی مــــلــــاقــــات یــــوســــف و یــــعــــقــــوب
          مــــــبــــــارکـــــی تـــــمـــــاشـــــای جـــــنـــــه الـــــمـــــأوی
          مــــبــــارکــــی دگــــر کــــان بــــه گــــفــــت درنـــایـــد
          نــــثــــار شــــادی اولـــاد شـــیـــخ و مـــهـــتـــر مـــا
          به همدمی و خوشی همچو شیر باد و عسل
          بــه اخــتــلــاط و وفــا هــمــچــو شـکـر و حـلـوا
          مــــبــــارکــــی تـــبـــارک نـــدیـــم و ســـاقـــی بـــاد
          بـــر آنـــک گـــویـــد آمـــیـــن بـــر آنـــک کـــرد دعــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۷          
          یـــــــار مــــــا دلــــــدار مــــــا عــــــالــــــم اســــــرار مــــــا
          یـــــــوســـــــف دیـــــــدار مـــــــا رونـــــــق بـــــــازار مــــــا
          بــــر دم امــــســــال مــــا عــــاشــــق آمــــد پــــار مــــا
          مـــفـــلـــســـانـــیــم و تــویــی گــنــج مــا دیــنــار مــا
          کـــاهـــلـــانـــیـــم و تـــویـــی حـــج مــا پــیــکــار مــا
          خــــفــــتــــگـــانـــیـــم و تـــویـــی دولـــت بـــیـــدار مـــا
          خـــســـتـــگـــانـــیـــم و تــویــی مــرهــم بــیــمــار مــا
          مـــا خـــرابـــیـــم و تـــویـــی از کـــرم مـــعـــمــار مــا
          دوش گــــفــــتــــم عــــشــــق را ای شــــه عــــیــــار مـــا
          ســر مــکــش مــنــکــر مــشـو بـرده‌ای دسـتـار مـا
          پــس جــوابــم داد او کــز تــوســت ایــن کــار مــا
          هــر چــه گـویـی وادهـد چـون صـدا کـهـسـار مـا
          گـفـتـمـش خـود مـا کـهـیـم ایـن صـدا گـفـتار ما
          زانـــک کـــه را اخـــتـــیـــار نـــبــود ای مــخــتــار مــا
          گــــفــــت بــــشـــنـــو اولـــا شـــمـــه‌ای ز اســـرار مـــا
          هـــر ســـتـــوری لـــاغـــری کــی کــشــانــد بــار مــا
          گــــفــــتــــمـــش از مـــا بـــبـــر زحـــمـــت اخـــبـــار مـــا
          بـــلـــبـــلــی مــســتــی بــکــن هــم ز بــوتــیــمــار مــا
          هـــســـتـــی تـــو فـــخـــر مـــا هــســتــی مــا عــار مــا
          احـــمـــد و صـــدیـــق بـــیـــن در دل چـــون غــار مــا
          مـــی نـــنـــوشـــد هــر مــیــی مــســت دردی خــوار مــا
          خـور ز دسـت شـه خـورد مـرغ خـوش مـنـقـار مـا
          چـــون بـــخـــســـپـــد در لـــحــد قــالــب مــردار مــا
          رســـتـــه گـــردد زیــن قــفــس طــوطــی طــیــار مــا
          خــود شــنــاســد جــای خــود مــرغ زیــرکـسـار مـا
          بــــعــــد مــــا پـــیـــدا کـــنـــی در زمـــیـــن آثـــار مـــا
          گر به بستان بی‌توایم خار شد گلزار ما
          ور بـه زنـدان بـا تـوایـم گـل بـرویـد خـار مـا
          گــر در آتــش بــا تــوایــم نــور گــردد نـار مـا
          ور بــه جــنــت بــی‌تــوایــم نــار شـد انـوار مـا
          از تــو شــد بــاز ســپــیــد زاغ مــا و سـار مـا
          بـس کـن و دیـگـر مـگـو کـایـن بـود گـفـتـار مـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۸          
          هـــــلــــه ای کــــیــــا نــــفــــســــی بــــیــــا
          در عـــــیـــــش را ســـــره بـــــرگـــــشـــــا
          این فلان چه شد آن فلان چه شد
          نـــــــبـــــــود مـــــــرا ســـــــر مـــــــاجـــــــرا
          نــــــهــــــلـــــد کـــــســـــی ســـــر زلـــــف او
          نـــــرهـــــد دلـــــی ز چـــــنـــــیـــــن لـــــقـــــا
          نـــکـــنـــد کـــســـی ز خـــوشـــی ســفــر
          نـــــرود کـــــســــی ز چــــنــــیــــن ســــرا
          بــــهــــل ایــــن هــــمـــه بـــده آن قـــدح
          کــــه شــــنــــیــــده‌ام کــــرم شــــمـــا
          قـــــدحـــــی کـــــه آن پـــــر دل شـــــود
          بــــپــــرد دلــــم بـــه ســـوی ســـمـــا
          خــــــمـــــش ایـــــن نـــــفـــــس دم دل مـــــزن
          کـــــه فـــــدای تـــــو دل و جـــــان مـــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۳۹          
          کـــــــرانـــــــی نـــــــدارد بــــــیــــــابــــــان مــــــا
          قــــــــــراری نــــــــــدارد دل و جــــــــــان مــــــــــا
          جـهـان در جـهـان نـقـش و صـورت گـرفت
          کـــــدامــــســــت از ایــــن نــــقــــش‌هــــا آن مــــا
          چـــو در ره بـــبـــیـــنـــی بـــریــده ســری
          کـــه غـــلـــطـــان رود ســـوی مـــیـــدان مـــا
          از او پـــــرس از او پـــــرس اســــرار مــــا
          کـــز او بـــشـــنـــوی ســـر پـــنـــهـــان مــا
          چه بودی که یک گوش پیدا شدی
          حـــــــریـــــــف زبـــــــان‌هـــــــای مـــــــرغـــــــان مـــــــا
          چـه بـودی کـه یـک مـرغ پـران شدی
          بـــــرو طـــــوق ســــر ســــلــــیــــمــــان مــــا
          چــه گـویـم چـه دانـم کـه ایـن داسـتـان
          فــــــزونــــــســـــت از حـــــد و امـــــکـــــان مـــــا
          چــگــونــه زنــم دم کــه هــر دم بـه دم
          پـــریـــشـــانـــتـــرســـت ایـــن پــریــشــان مــا
          چــه کـبـکـان و بـازان سـتـان مـی‌پـرنـد
          مـــــــیـــــــان هـــــــوای کـــــــهــــــســــــتــــــان مــــــا
          مــــیـــان هـــوایـــی کـــه هـــفـــتـــم هـــواســـت
          کــــــه بــــــر اوج آنــــــســــــت ایــــــوان مــــــا
          از ایـــن داســـتـــان بــگــذر از مــن مــپــرس
          کـــه درهـــم شـــکــســتــســت دســتــان مــا
          صــلــاح الــحــق و دیــن نــمــایــد تـو را
          جـــمـــال شـــهـــنـــشـــاه و ســـلـــطـــان مـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴۰          
          تــــو جـــان و جـــهـــانـــی کـــریـــمـــا مـــرا
          چــه جــان و جــهـان از کـجـا تـا کـجـا
          که جان خود چه باشد بر عاشقان
          جــهــان خــود چــه بــاشــد بــر اولــیــا
          نـه بـر پـشـت گـاویـسـت جـمـلـه زمین
          کــــــه در مـــــرغـــــزار تـــــو دارد چـــــرا
          در آن کــــــاروانــــــی کــــــه کـــــل زمـــــیـــــن
          یـــکـــی گـــاوبـــارســـت و تـــو ره نـــمـــا
          در انــبــار فــضـل تـو بـس دانـه‌هـاسـت
          کـــه آن نـــشـــکـــنـــد زیـــر هـــفـــت آســـیـــا
          تو  در چشم نقاش و پنهان ز چشم
          زهـــی چـــشـــم بـــنـــد و زهـــی ســیــمــیــا
          تـــو را عـــالـــمـــی غـــیـــر هـــجــده هــزار
          زهـــــی کـــــیـــــمـــــیـــــا و زهـــــی کــــبــــریــــا
          یـــکــی بــیــت دیــگــر بــر ایــن قــافــیــه
          بـــــگـــــویــــم بــــلــــی وام دارم تــــو را
          کــه نــگــزارد ایــن وام را جــز فــقــیـر
          کــــــه فــــــقــــــرســــــت دریــــــای در وفــــــا
          غـــنـــی از بـــخـــیـــلــی غــنــی مــانــده‌ســت
          فــقــیــر از ســخـاوت فـقـیـر از سـخـا
          

 

۰۴ تیر ۹۸ ، ۱۲:۰۰ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا

غزل شمارهٔ ۲۲۱

غزل شمارهٔ ۲۲۱          
          مــرا تــو گــوش گــرفــتــی هـمـی‌کـشـی بـه کـجـا
          بـگـو کـه در دل تـو چـیـست چیست عزم تو را
          چــه دیــگ پــخــتــه‌ای از بــهــر مــن عــزیــزا دوش
          خـــــدای دانــــد تــــا چــــیــــســــت عــــشــــق را ســــودا
          چو گوش چرخ و زمین و ستاره در کف توست
          کــجــا رونــد هــمــان جــا کـه گـفـتـه‌ای کـه بـیـا
          مــرا دو گــوش گــرفــتــی و جــمــلــه را یــک گـوش
          کـــه مـــی‌زنـــم ز بـــن هـــر دو گـــوش طـــال بـــقـــا
          غــــلــــام پــــیــــر شــــود خــــواجـــه‌اش کـــنـــد آزاد
          چـــو پـــیــر گــشــتــم از آغــاز بــنــده کــرد مــرا
          نــه کــودکــان بــه قــیــامــت ســپــیـدمـو خـیـزنـد
          قــــیــــامــــت تــــو ســــیـــه مـــوی کـــرد پـــیـــران را
          چـــو مـــرده زنـــده کـــنــی پــیــر را جــوان ســازی
          خــمــوش کــردم و مــشــغــول مــی‌شــوم بـه دعـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۲          
          رویـــــم و خـــــانـــــه بـــــگــــیــــریــــم پــــهــــلــــوی دریــــا
          کـــه داد اوســـت جـــواهـــر کــه خــوی اوســت ســخــا
          بـــدان کـــه صـــحـــبــت جــان را هــمــی‌کــنــد هــمــرنــگ
          ز صـــحـــبـــت فـــلـــک آمـــد ســـتـــاره خــوش ســیــمــا
          نه تن به صحبت جان خوبروی و خوش فعل‌ست
          چــه مــی‌شــود تـن مـسـکـیـن چـو شـد ز جـان عـذرا
          چـــــو دســــت مــــتــــصــــل تــــوســــت بــــس هــــنــــر دارد
          چـــــو شـــــد ز جـــــســـــم جـــــدا اوفـــــتــــاد انــــدر پــــا
          کـــجـــاســـت آن هـــنـــر تـــو نـــه کـــه هـــمـــان دســـتــی
          نــــــه ایــــــن زمــــــان فــــــراق‌ســـــت و آن زمـــــان لـــــقـــــا
          پـــــس الــــلــــه الــــلــــه زنــــهــــار نــــاز یــــار بــــکــــش
          کـــــه نـــــاز یـــــار بــــود صــــد هــــزار مــــن حــــلــــوا
          فــــــراق را بــــــنــــــدیــــــدی خــــــدات مــــــنــــــمــــــا یـــــاد
          کـــه ایـــن دعـــاگـــو بـــه زیـــن نـــداشـــت هـــیـــچ دعــا
          ز نــــفـــس کـــلـــی چـــون نـــفـــس جـــزو مـــا بـــبـــریـــد
          بــــه اهــــبــــطــــوا و فــــرود آمــــد از چــــنـــان بـــالـــا
          مــــثــــال دســـت بـــریـــده ز کـــار خـــویـــش بـــمـــانـــد
          کـــه گـــشـــت طـــعـــمـــه گـــربـــه زهـــی ذلــیــل و بــلــا
          ز دسـت او هـمـه شـیـران شـکـسـتـه پـنـجـه بـدنـد
          کـه گـربـه می‌کشدش سو به سو ز دست قضا
          امـــــیـــــد وصـــــل بـــــود تـــــا رگـــــیــــش مــــی‌جــــنــــبــــد
          کــــــه یـــــافـــــت دولـــــت وصـــــلـــــت هـــــزار دســـــت جـــــدا
          مــــدار ایـــن عـــجـــب از شـــهـــریـــار خـــوش پـــیـــونـــد
          کــه پــاره پــاره دود از کــفــش شــدســت ســمـا
          شــــــه جــــــهــــــانــــــی و هـــــم پـــــاره دوز اســـــتـــــادی
          بــــکــــن نــــظــــر ســــوی اجــــزای پــــاره پـــاره مـــا
          چـو چـنـگ مـا بـشـکـستی بساز و کش سوی خود
          ز الــــســــت زخــــمــــه هــــمــــی‌زن هــــمــــی‌پــــذیــــر بــــلـــا
          بــــــلــــــا کــــــنــــــیــــــم ولــــــیــــــکــــــن بــــــلــــــی اول کـــــو
          کـــه آن چـــو نـــعـــره روحـــســت ویــن ز کــوه صــدا
          چــو نــای مــا بــشــکــســتــی شــکــســتــه را بــربـنـد
          نـــــیـــــاز ایـــــن نـــــی مـــــا را بـــــبـــــیـــــن بــــدان دم‌هــــا
          کــــه نـــای پـــاره مـــا پـــاره مـــی‌دهـــد صـــد جـــان
          کــــه کـــی دمـــم دهـــد او تـــا شـــوم لـــطـــیـــف ادا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۳          
          کــجـاسـت مـطـرب جـان تـا ز نـعـره‌هـای صـلـا
          درافـــــکـــــنـــــد دم او در هـــــزار ســــر ســــودا
          بـگـفـتـه‌ام کـه نـگـویـم ولـیـک خـواهـم گـفت
          مـــن از کـــجـــا و وفـــاهـــای عـــهـــدهــا ز کــجــا
          اگــر زمــیــن بــه سـراسـر بـرویـد از تـوبـه
          به یک دم آن همه را عشق بدرود چو گیا
          از آنــک تــوبــه چــو بـنـدسـت بـنـد نـپـذیـرد
          عــــلــــو مــــوج چــــو کــــهـــســـار و غـــره دریـــا
          مـــیـــان ابـــروت ای عـــشــق ایــن زمــان گــرهــیــســت
          کـــه نـــیــســت لــایــق آن روی خــوب از آن بــازآ
          مـرا بـه جـمله جهان کار کس نیاید خوش
          کـــه کــارهــای تــو دیــدم مــنــاســب و هــمــتــا
          چــــو آفــــتــــاب جــــمــــالـــت بـــرآمـــد از مـــشـــرق
          ز ذره ذره شـــنـــیـــدم کـــه نـــعـــم مـــولـــانــا
          حــــــلـــــاوتـــــیـــــســـــت در آن آب بـــــحـــــر زخـــــارت
          کـــه شـــد از او جـــگـــر آب را هـــم اســتــســقــا
          خـــدای پـــهـــلـــوی هـــر درد دارویـــی بـــنـــهـــاد
          چــو درد عــشــق قــدیــمــســت مــانــد بـی ز دوا
          وگــــر دوا بــــود ایـــن را تـــو خـــود روا داری
          به  کاه گل که بیندوده است بام سما
          کــســی کــه نــوبــت الــفــقـر فـخـر زد جـانـش
          چـه الـتـفـات نماید به تاج و تخت و لوا
          چــو بــاغ و راغ حــقــایــق جـهـان گـرفـت هـمـه
          مـــــیـــــان زهـــــرگـــــیـــــاهــــی چــــرا چــــرنــــد چــــرا
          دهـان پـرسـت سـخـن لـیـک گـفـت امـکان نیست
          بــه جــان جـمـلـه مـردان بـگـو تـو بـاقـی را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۴          
          چــه خــیــره مــی‌نــگــری در رخ مـن ای بـرنـا
          مــگــر کــه در رخــمــســت آیــتـی از آن سـودا
          مــگـر کـه بـر رخ مـن داغ عـشـق مـی‌بـیـنـی
          مـــیـــان داغ نـــبـــشـــتــه کــه نــحــن نــزلــنــا
          هـــزار مـــشــک هــمــی‌خــواهــم و هــزار شــکــم
          کـه آب خـضـر لـذیـذسـت و مـن در اسـتـسـقا
          وفـا چـه مـی‌طـلبی از کسی که بی‌دل شد
          چــو دل بـرفـت بـرفـت از پـیـش وفـا و جـفـا
          بــه حــق ایــن دل ویــران و حــســن مــعــمــورت
          خـوش اسـت گـنـج خـیـالـت در ایـن خـرابـه مـا
          غـریـو و نـالـه جـان‌هـا ز سـوی بـی‌سـویـی
          مــــرا ز خــــواب جــــهــــانـــیـــد دوش وقـــت دعـــا
          ز نــالــه گــویــم یــا از جــمـال نـالـه کـنـان
          ز نــالـه گـوش پـرسـت از جـمـالـش آن عـیـنـا
          قـــرار نـــیـــســت زمــانــی تــو را بــرادر مــن
          بـبـیـن کـه مـی‌کـشـدت هـر طـرف تقاضاها
          مـــثـــال گـــویـــی انـــدر مـــیـــان صـــد چـــوگــان
          دوانه تا سر میدان و گه ز سر تا پا
          کـجـاسـت نـیـت شـاه و کـجـاست نیت گوی
          کـجـاسـت قـامـت یار و کجاست بانگ صلا
          ز جوش شوق تو من همچو بحر غریدم
          بگو  تو ای شه دانا و گوهر دریا گویا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۵          
          بـــپـــخـــتـــه اســـت خـــدا بـــهـــر صـــوفـــیـــان حــلــوا
          کــه حــلــقــه حــلــقــه نــشــســتـنـد و در مـیـان حـلـوا
          هـــــزار کـــــاســــه ســــر رفــــت ســــوی خــــوان فــــلــــک
          چــــــــو درفـــــــتـــــــاد از آن دیـــــــگ در دهـــــــان حـــــــلـــــــوا
          بـــه شـــرق و غـــرب فـــتـــادســت غــلــغــلــی شــیــریــن
          چـــنـــیـــن بـــود چـــو دهـــد شـــاه خـــســـروان حــلــوا
          پـــــیـــــاپـــــی از ســـــوی مـــــطـــــبـــــخ رســــول مــــی‌آیــــد
          کــــه پــــخـــتـــه‌انـــد مـــلـــایـــک بـــر آســـمـــان حـــلـــوا
          بــــه آبــــریــــز بــــرد چــــونــــک خــــورد حــــلــــوا تـــن
          بــه ســوی عــرش بــرد چــونــک خــورد جــان حــلـوا
          به گرد دیگ دل ای جان چو کفچه گرد به سر
          کــه تــا چــو کــفــچــه دهـان پـر کـنـی از آن حـلـوا
          دلــی کــه از پــی حــلــوا چــو دیــک ســوخـت سـیـاه
          کــرم بــود کــه بــبــخــشــد بــه تـای نـان حـلـوا
          خــمــوش بــاش کـه گـر حـق نـگـویـدش کـه بـده
          چــه جــای نــان نــدهــد هــم بـه صـد سـنـان حـلـوا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۶          
          بـــــرفـــــت یــــار مــــن و یــــادگــــار مــــانــــد مــــرا
          رخ مــــعــــصـــفـــر و چـــشـــم پـــرآب و وااســـفـــا
          دو دیـده بـاشـد پـرنـم چـو در ویـسـت مـقـیم
          فـــــــرات و کـــــــوثــــــر آب حــــــیــــــات جــــــان افــــــزا
          چـــرا رخـــم نـــکـــنـــد زرگــری چــو مــتــصــلــســت
          به گنج بی‌حد و کان جمال و حسن و بها
          چــــراســـت وااســـفـــاگـــوی زانـــک یـــعـــقـــوبـــســـت
          ز یــوســف کـش مـه روی خـویـش گـشـتـه جـدا
          ز نــاز اگــر بــرود تــا ســتــاره بــار شـوم
          رســـــد چـــــو مــــی‌زنــــدش آفــــتــــاب طــــال بــــقــــا
          اگـــر چـــیـــم ز چـــراگــاه جــان بــرون کــردســت
          کـجـاسـت زهـره و یارا که گویمش که چرا
          الــســت عــشــق رســیــد و هــر آن کـه گـفـت بـلـی
          گـــواه گـــفـــت بـــلـــی هــســت صــد هــزار بــلــا
          بـــلـــا درســـت و بـــلـــادر تـــو را کـــنــد زیــرک
          خـــصــوص در یــتــیــمــی کــه هــســت از آن دریــا
          مـــنـــم کـــبـــوتـــر او گـــر بـــرانـــدم ســـر نــی
          کـجـا پـرم نـپرم جز که گرد بام و سرا
          مـــــنــــم ز ســــایــــه او آفــــتــــاب عــــالــــمــــگــــیــــر
          کــه ســلــطـنـت رسـد آن را کـه یـافـت ظـل هـمـا
          بـــس اســـت دعـــوت دعـــوت بـــهـــل دعــا مــی‌گــو
          مــســیــح رفـت بـه چـارم سـمـا بـه پـر دعـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۷          
          بــــه جــــان پـــاک تـــو ای مـــعـــدن ســـخـــا و وفـــا
          کــه صــبــر نــیــســت مــرا بـی‌تـو ای عـزیـز بـیـا
          چه جای صبر که گر کوه قاف بود این صبر
          ز آفـــــتـــــاب جـــــدایـــــی چـــــو بـــــرف گــــشــــت فــــنــــا
          ز دور آدم تــــــــــــــــــــا دور اعــــــــــــــــــــور دجـــــــــــــــــــال
          چــو جــان بــنـده نـبـودسـت جـان سـپـرده تـو را
          تـو خـواه بـاور کـن یـا بـگـو که نیست چنین
          وفـــــای عــــشــــق تــــو دارم بــــه جــــان پــــاک وفــــا
          مـــــلـــــامـــــتـــــم مـــــکـــــنـــــیـــــد ار دراز مـــــی‌گـــــویــــم
          بـود کـه کـشـف شـود حـال بـنـده پیش شما
          کـــه آتـــشـــیـــســـت کـــه دیـــگ مـــرا هـــمـــی‌جـــوشـــد
          کـز او شـکـاف کـنـد گـر رسـد بـه سـقـف سـمـا
          اگـــــر چـــــه ســــقــــف ســــمــــا ز آفــــتــــاب و آتــــش او
          خــلــل نــکــرد و نــگــشــت از تــفــش سـیـه سـیـمـا
          روان شـــدســـت یـــکـــی جـــوی خـــون ز هـــســـتـــی مـــن
          خــبــر نــدارم مــن کــز کــجــاســت تــا بــه کـجـا
          بـه جـو چـه گـویـم کای جو مرو چه جنگ کنم
          بـــرو بـــگـــو تـــو بـــه دریـــا مـــجـــوش ای دریــا
          بـــه حـــق آن لـــب شـــیـــریـــن کـــه مــی‌دمــی در مــن
          کـــه اخـــتـــیـــار نـــدارد بـــه نـــالــه ایــن ســرنــا
          خـــمـــوش بـــاش و مـــزن آتـــش انـــدر ایـــن بـــیــشــه
          نــــمــــی‌شــــکــــیــــبــــی مـــی‌نـــال پـــیـــش او تـــنـــهـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۲۸          
          بـــیـــار آن کـــه قـــریـــن را ســوی قــریــن کــشــدا
          فــــرشــــتــــه را ز فــــلــــک جــــانـــب زمـــیـــن کـــشـــدا
          بــه هــر شــبــی چــو مــحــمـد بـه جـانـب مـعـراج
          بــــراق عــــشــــق ابــــد را بــــه زیــــر زیــــن کـــشـــدا
          به پیش روح نشین زان که هر نشست تو را
          بــه خــلـق و خـوی و صـفـت‌هـای هـمـنـشـیـن کـشـدا
          شـــراب عـــشـــق ابـــد را کـــه ســاقــیــش روح اســت
          نـــگـــیـــرد و نــکــشــد ور کــشــد چــنــیــن کــشــدا
          بـــــرو بـــــدزد ز پـــــروانـــــه خـــــوی جـــــانــــبــــازی
          کـه آن تـو را بـه سوی نور شمع دین کشدا
          رســیــد وحــی خــدایــی کــه گــوش تــیــز کــنــیــد
          کـه گـوش تـیـز بـه چـشـم خـدای بـیـن کـشدا
          خــــــیــــــال دوســــــت تــــــو را مـــــژده وصـــــال دهـــــد
          کـــه آن خـــیـــال و گـــمـــان جـــانـــب یــقــیــن کــشــدا
          در ایــن چــهــی تــو چـو یـوسـف خـیـال دوسـت رسـن
          رســـن تـــو را بـــه فـــلــک‌هــای بــرتــریــن کــشــدا
          بـــــه روز وصـــــل اگـــــر عـــــقـــــل مـــــانـــــدت گــــویــــد
          نـگـفـتـمـت کـه چـنـان کـن کـه آن بـه ایـن کـشـدا
          بــجــه بــجــه ز جــهــان هــمـچـو آهـوان از شـیـر
          گـرفـتـمـش هـمـه کـان اسـت کـان بـه کـیـن کشدا
          بـــه راســـتـــی بـــرســـد جـــان بـــر آســـتــان وصــال
          اگــــر کـــژی بـــه حـــریـــر و قـــز کـــژیـــن کـــشـــدا
          بـــکــش تــو خــار جــفــاهــا از آن کــه خــارکــشــی
          بــه ســبـزه و گـل و ریـحـان و یـاسـمـیـن کـشـدا
          بــنــوش لــعــنــت و دشــنــام دشــمــنــان پــی دوســت
          کــه آن بــه لــطــف و ثــنــاهــا و آفــریــن کــشــدا
          دهــــان بــــبــــنـــد و امـــیـــن بـــاش در ســـخـــن داری
          کـــه شـــه کـــلــیــد خــزیــنــه بــر امــیــن کــشــدا
          

 

۰۳ تیر ۹۸ ، ۱۷:۵۵ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
نیلوفر زیبا