غزل شمارهٔ ۳۹۳
طـــــره‌هـــــای تــــو کــــمــــنــــد افــــکــــن طــــرارانــــنــــد
غـــــمــــزه‌هــــای تــــو طــــبــــیــــب دل بــــیــــمــــارانــــنــــد
از رقــیــبــان تــو بــایــد کــه پــریــشــان نــشــونـد
کـــه یـــقـــیـــنـــســـت کـــه آن جـــمـــع پــری دارانــنــد
زان بـــدورت هـــمـــه مـــحـــراب نـــشـــیــنــان مــســتــنــد
کـــه چـــو ابـــروی تـــو پـــیـــوســـتـــهٔ خــمــارانــنــد
چشم مست تو چو یک لحظه ز می خالی نیست
زاهــــدان از چـــه ســـبـــب مـــنـــکـــر مـــیـــخـــوارانـــنـــد
چــــون بــــمــــیــــرم بــــدر مـــیـــکـــده تـــابـــوت مـــرا
مـــگـــذرانـــیـــد بـــدان کـــوچــه کــه هــشــیــارانــنــد
آنــــکــــه در حــــلــــقـــهٔ زلـــفـــش دل مـــا در بـــنـــدســـت
چــــه خــــبــــر دارد از آنـــهـــا کـــه گـــرفـــتـــارانـــنـــد
گــفــتــمــش گــنــج لــطـافـت رخ مـه پـیـکـر تـسـت
گـــفــت خــامــوش کــه بــرگــنــج ســیــه مــارانــنــد
مـــهـــر ورزان کـــه نـــبـــاشـــنـــد زمـــانـــی بـــی اشـــک
روز و شــب بــهــر چــه ســوزنــد کــه دربـارانـنـد
هـر کـه خـواهـد کـه بـرد سـر بسلامت خواجو
گــــو دریــــن کــــوی مــــنـــه پـــای کـــه عـــیـــارانـــنـــد
غزل شمارهٔ ۳۹۴
مـسـتـم آنـجـا مـبـر ای یـار که سرمستانند
دسـت مـن گـیـر کـه ایـن طایفه پردستانند
آن دو جـــادوی فــریــبــنــده افــســون ســازش
خفته‌اند این دم از آن روی که سرمستانند
در سـراپـردهٔ مـا پرده‌سرا حاجت نیست
زانـکـه مـسـتـان هـمـه طـوطی شکر دستانند
مـهـر ورزان کـه وصـالـت بـجـهـانـی نـدهـنـد
بـا جـمـال تـو دو عـالـم بـجـوی نـسـتانند
عـاشـقان با تو اگر زانکه بزندان باشند
بــا گــلــســتـان جـمـالـت هـمـه در بـسـتـانـنـد
زلـف و خـال تـو بـخـط مـلـک خـتا بگرفتند
هـنـدوان بـیـن کـه دگـر خسرو ترکستانند
زیــردســتــان تــهــیــدســت بــلــاکــش خـواجـو
جــان ز دســتــش نــبـرنـد ار بـمـثـل دسـتـانـنـد
غزل شمارهٔ ۳۹۵
چـه کـسـانـنـد کـه در قـصـد دل ریـش کـسـانـنـد
بـا مـن خـسـتـه بـرآنـنـد کـه از پـیـش بـرانـند
مـی‌کـشند از پی خویشم که بزاری بکشندم
کـه مـرا تـا نـکـشـنـد از غـم خـویـشـم نـرهانند
صـبـر تـلخست و طبیبان ز شکر خندهٔ شیرین
هـمـچـو فـرهـاد به جز شربت زهرم نچشانند
ایـکـه بـر خـسـتـه دلـان مـی‌گـذری از سـرحـشمت
هـیـچ دانـی کـه شـب هـجـر تـو چـون می‌گذرانند
گـر تـوانـی بـعـنـایـت نـظـری کـن کـه ضـعـیفان
صــبــر از آن نــرگــس مــخــمـور تـوانـا نـتـوانـنـد
چـــه تـــمـــتـــع بـــود اربـــاب کـــرم را ز تـــنـــعــم
گـــر نـــصـــیـــبـــی بــگــدایــان مــحــلــت نــرســانــنــد
بــجــز از مــردمــک دیــده اگــر تــشـنـه بـمـیـرم
آبــم ایـن طـایـفـه بـی روی تـو بـرلـب نـچـکـانـنـد
آنــچــنـان بـسـتـهٔ زنـجـیـر سـر زلـف تـو گـشـتـم
کــه هــمــه خــلــق جــهــانـم ز کـمـنـدت نـجـهـانـنـد
عارفان تا که به جز روی تو در غیر نبینند
شـمـع را چـون تـو بمجلس بنشینی بنشانند
جـــز مـــیـــانـــت ســر مــوئــی نــشــنــاســیــم ولــیــکــن
عـــاقـــلـــان مـــعــنــی ایــن نــکــتــهٔ بــاریــک نــدانــنــد
خـواجـو از مـغـبـچـگـان روی مـگردان که ازین روی
اهــــل دل مــــعــــتــــکــــف کــــوی خــــرابــــات مــــغـــانـــنـــد
غزل شمارهٔ ۳۹۶
صـوفـی اگـرش بـادهٔ صـافـی نـچـشـانند
صـاحـبـنظران صوفی صافیش نخوانند
بــنــگــر کــه مـقـیـمـان سـراپـردهٔ وحـدت
در دیــر مــغــان هــمــســبــق مــغــبــچــگــانــنـد
رو گــوش کــن از زمــزمـهٔ نـالـه نـاقـوس
آن نــکــتــه کــه اربــاب خــرد والـه از آنـنـد
در حـــــلــــقــــهٔ رنــــدان خــــرابــــات مــــغــــان آی
تـا یـکـنـفـس از خـویـشـتـنـت بـاز رهـانند
از کــعـبـه چـه پـرسـی خـبـر اهـل حـقـیـقـت
کــایــن طـایـفـه در کـوی خـرابـات مـغـانـنـد
از مـغـبـچـگـان مـی‌شـنـوم نـکـتهٔ توحید
و اربــاب خــرد مــعــنــی ایـن نـکـتـه نـدانـنـد
سـر حـلـقـهٔ رنـدان خرابات چو خواجوست
زان همچو نگینش همه در حلقه نشانند
غزل شمارهٔ ۳۹۷
چــو مــطــربــان ســحــر چـنـگ در ربـاب زنـنـد
صـــبـــوحـــیـــان نـــفــس از آتــش مــذاب زنــنــد
بــتــاب ســیــنـه چـراغ فـلـک بـر افـروزنـد
ز آب دیــــده نــــمــــک بــــردل کــــبــــاب زنــــنـــد
چــــو آفــــتــــاب ز جــــیــــب افــــق بـــرآرد ســـر
ز مـــاه یـــکـــشـــبـــه آتـــش در آفـــتـــاب زنـــنــد
شــکـنـج سـنـبـل طـاوس بـیـکـران گـیـرنـد
هــزار قــهـقـهـه چـون کـبـک بـر غـراب زنـنـد
مـــغـــان بـــســـاغـــر مـــی آب ارغـــوان ریـــزنـــد
بـتـان بـتـنگ شکر خنده بر شراب زنند
بـوقـت صـبـح پـریچهره‌گان زهره جبین
دم از ســهــیـل شـب افـروز مـه نـقـاب زنـنـد
بــچــیــن طــره پــرتــاب قــلــب دل شــکــنـنـد
بـه تـیـر غـمـزهٔ پـرخواب راه خواب زنند
ز تاب می چو سمن برگشان برآرد خوی
ز چــهــره بــر گــل روی قــدح گـلـاب زنـنـد
بـــجـــرعـــه آب رخ خـــاکــیــان بــبــاد دهــنــد
بــــرآتـــش دل خـــواجـــو ز بـــاده آب زنـــنـــد
غزل شمارهٔ ۳۹۸
ســاقــیــان چــون دم از شــراب زنـنـد
مــــطــــربــــان چــــنــــگ در ربـــاب زنـــنـــد
گــــلــــعــــذاران بـــه آب دیـــدهٔ جـــام
بــس کـه بـر جـامـهـا گـلـاب زنـنـد
مــــهــــر ورزان بــــه آه آتــــش بــــار
دود در دیــــــدهٔ ســــــحـــــاب زنـــــنـــــد
صــبــح خــیــزان بــنــغـمـهٔ سـحـری
هـر نـفـس راه شـیـخ و شـاب زنـنـد
پــســتــه خـنـدان بـفـنـدق مـشـکـیـن
درشـــکـــنـــج نـــغـــولـــه تـــاب زنــنــد
چــــون بــــگــــردش در آورنــــد هـــلـــال
تـــــــاب در جـــــــان آفـــــــتــــــاب زنــــــنــــــد
هـــر دمــم خــونــیــان لــشــکــر عــشــق
خـــیـــمـــه بـــر ایـــن دل خـــراب زنـــنــد
هـــر شـــبـــم شــبــروان خــیــل خــیــال
حــــمـــلـــه آرنـــد و راه خـــواب زنـــنـــد
خیز خواجو ببین که سرمستان
در مـــیـــخـــانـــه از چـــه بــاب زنــنــد
غزل شمارهٔ ۳۹۹
چــو مـطـربـان سـحـر آهـنـگ زیـر و بـام کـنـنـد
مـــعـــاشـــران صـــبـــوحـــی هـــوای جـــام کـــنـــنـــد
بـیـک کـرشـمـه مـکـافـات شـیـخ و شـاب دهـنـد
بــنــیــم جــرعــه مــراعــات خــاص و عـام کـنـنـد
مـــــرا بـــــحـــــلـــــقـــــهٔ رنـــــدان درآوریــــد مــــگــــر
بــیــک دو جــام دگــر کــار مــن تــمــام کــنــنـد
خـوشـا بـوقـت سـحـر شـاهـدان عـربـده جـوی
شــــراب بــــر کــــف و آغـــاز انـــتـــقـــام کـــنـــنـــد
اگـــر نــمــانــد بــه مــیــخــانــه بــادهٔ صــافــی
بـــگـــوی کــز لــب مــیــگــون دوســت وام کــنــنــد
بـــرآیـــد از دل تـــنـــگـــم نـــوای نـــغـــمـــهٔ زیـــر
چــو بــلــبــلـان سـحـر خـوان هـوای بـام کـنـنـد
بـیـا کـه پـیـش رخـت ذره‌وار سـجـده کـنم
چـــو آفـــتـــاب بـــرآیـــد مـــغـــان قـــیـــام کـــنـــنـــد
مــرا ز مــصــطـبـه بـیـرون فـکـنـد پـیـر مـغـان
کـه کـنـج مـیـکـده صـاحـبـدلـان مـقـام کـنـند
چو بی تو خون دلست اینک می‌خورد خواجو
چـــراش بــاده گــســاران شــراب نــام کــنــنــد
غزل شمارهٔ ۴۰۰
پــای کــوبـان در سـرانـدازی چـو سـربـازی کـنـنـد
پــای در نــه تـا سـرافـرازان سـرافـرازی کـنـنـد
نــــاوک انــــدازان چــــشـــم تـــرکـــتـــازت از چـــه روی
بــرکــمــان ســازان ابــرویــت کــمــیــن بــازی کـنـنـد
در هـــوای گـــلــشــن روی تــو هــر شــب تــا بــروز
عـاشـقـان بـا بـلـبـل خـوش خـوان هـم آوازی کـنـنـد
مــوکــب ســلــطــان عــشــقــت چــون عــلــم بــر دل زنــد
در نــفــس جــانــهــا هــوای خــانــه پــردازی کــنــنــد
چــون طــنــاب عــنــبــری بــر مــشــتــری چــنــبــر کــنــی
ای بـــســـا دلـــهـــا کــه آهــنــگ رســن بــازی کــنــنــد
طـــره‌هـــای ســـرکـــشـــت کــی تــرک طــراری دهــنــد
غـــمـــزه‌هـــای دلـــکـــشــت کــی تــرک غــمــازی کــنــنــد
بر سر میدان عشقت چون شود خواجو شهید
نـــامـــش آنـــدم عـــاقـــلـــان دیـــوانـــهٔ غـــازی کـــنــنــد
غزل شمارهٔ ۴۰۱
پــری رخــان کــه بــرخ رشــک لــعـبـت چـیـنـنـد
چــه آگــه از مــن شــوریــده حــال مــسـکـیـنـنـد
اگــر چــه زان لــب شــیــریـن جـواب تـلـخ دهـنـد
ولــی بــگــاه شــکــر خــنــده جــان شــیـریـنـنـد
بـخـویـشـتـن نـتوان دید حسن و منظر دوست
عـلـی الـخـصـوص کسانی که خویشتن بینند
کنون ز شکر شیرین چه برخورد فرهاد
کــه خــســروان جــهــان طــالــبــان شــیــریــنــنـد
مگر تو فتنه نخیزی و گرنه ز اهل نشست
اگــر چــه هــمــچــو کــبــوتـر اسـیـر شـاهـیـنـنـد
ز چـــیـــن زلـــف تـــو آگـــاه نـــیـــســـتـــنـــد آنـــهـــا
کـــاســـیـــر طـــرهٔ خـــوبـــان خـــلـــخ و چــیــنــنــد
مــــقــــامــــران مــــحـــبـــت کـــه پـــاک بـــازانـــنـــد
کـجـا ز عـرصـهٔ مـهـر تـو مـهـره بر چینند
نــظــر بــظــاهــر شــوریــدگـان مـکـن خـواجـو
کـه گـنـج مـعـرفـتـنـد ار چـه بـیـدل و دیـنند
غزل شمارهٔ ۴۰۲
اهــل دل پـیـش تـو مـردن ز خـدا مـی‌خـواهـنـد
کـشـتهٔ تیغ تو گشتن بدعا می‌خواهند
مـرض شـوق تـو بـر بوی شفا می‌طلبند
درد عــشــق تــو بــامــیــد دوا مــی‌خــواهــنــد
طـلـب هـر کـسـی از وصـل تـو چـیـزی دگـرست
بـجـز اربـاب نـظـر کز تو ترا می‌خواهند
ما چنین سوخته از تشنگی و لاله رخان
آب سـر چـشـمـهٔ مـقـصـود ز مـا مـی‌خـواهـنـد
روی نــنــمــوده ز مــا نــقـد روان مـی‌جـویـنـد
مـلـک در بـیـع نـیـاورده بـهـا مـی‌خـواهـنـد
بــســرا مــطــرب عــشــاق کــه مــســتـان از مـا
دمــبــدم زمــزمــهٔ پــرده‌ســرا مــی‌خــواهـنـد
آن جـمـاعـت کـه مـن از ورطـه امـانـشـان دادم
ایــن دمــم غــرقــهٔ طــوفــان بـلـا مـی‌خـواهـنـد
مــن وفــا مـی‌کـنـم و نـیـسـتـم آگـه کـه مـرا
از چه رو کشته شمشیر جفا می‌خواهند
پــادشــاهـان جـهـان هـیـچ شـنـیـدی خـواجـو
کـــه چـــرا درد دل ریـــش گــدا مــی‌خــواهــنــد
