غزل شمارهٔ ۴۶۱
کـــســـی را از تـــو کــامــی بــرنــیــایــد
کـــه ایـــن از دســـت عـــامـــی بــرنــیــایــد
بـــنـــا کـــام از لـــبـــت بـــرداشـــتـــم دل
کــه از لــعــل تــو کــامــی بــرنــیــایــد
بـــــرون از عــــارض و زلــــف ســــیــــاهــــت
بـه شـب صـبـحـی ز شـامـی بـرنیاید
بیار آن می که در خمخانه باقیست
کــه کــار مــا بــه جــامــی بــرنــیـایـد
به ترک نیک نامی کن که در عشق
نـــکـــونـــامـــی بـــه نـــامــی بــرنــیــایــد
حـدیـث سـوز عـشـق از پـختگان پرس
کــــه دود دل ز خــــامــــی بــــرنــــیــــایــــد
چـــو نـــون قـــامـــتــم در مــکــتــب عــشــق
ز نــــوک خــــامــــه لـــامـــی بـــرنـــیـــایـــد
بــــــســــــوز نــــــالــــــهٔ زارم ز عـــــشـــــاق
نــــوای زیــــر و بــــامــــی بــــرنــــیــــایــــد
چـه سـروست آنکه بر بامست لیکن
ســـهـــی ســـروی بـــبــامــی بــرنــیــایــد
بــرو خــواجــو کــه وصــل پـادشـاهـی
ز دســـــت هـــــر غـــــلــــامــــی بــــرنــــیــــایــــد
غزل شمارهٔ ۴۶۲
مـهـی چـون او بـه مـاهـی بـرنـیـایـد
شــهـی ز انـسـان بـگـاهـی بـرنـیـایـد
چـــو زلـــف هـــنـــدوی زنـــگـــی نـــژادش
هــنــدوســتــان ســیــاهــی بــرنــیــایــد
به اورنگ لطافت تا به محشر
چـو آن گـلـچـهـر شـاهـی بـرنـیـایـد
دل افـروزی چـو آن خـورشـیـد خـوبان
ز طــــرف بــــارگـــاهـــی بـــرنـــیـــایـــد
مـهـش خـوانـم ولـیـکـن روشـنـسـت این
کــه مــاهــی بــا کـلـاهـی بـرنـیـایـد
ور او را سـرو گـویـم راست نبود
کــه ســروی در قـبـاهـی بـرنـیـایـد
زمــانــی نــگــذرد کــز خــاک کــویـش
نـــفـــیـــر دادخـــواهـــی بـــرنـــیـــایـــد
گـنـهـکـارم چـرا کـان آتـشـم نـیـست
کــــزو دود گـــنـــاهـــی بـــرنـــیـــایـــد
بــــرو خــــواجـــو کـــه آواز درائـــی
دریـــن کـــشــور ز راهــی بــرنــیــایــد
غزل شمارهٔ ۴۶۳
در پــای تـو هـرکـس کـه سـر انـداز نـیـایـد
چـــون هـــنـــدوی زلــف تــو ســرافــراز نــیــایــد
گـر سـر نکشد ز آتش دل شمع جگر سوز
مــــــانــــــنــــــدهٔ زر در دهــــــن گــــــاز نــــــیـــــایـــــد
گـــفـــتـــم بــگــریــزم ز کــمــنــد تــو ولــیــکــن
مـــرغـــی کـــه ســـوی دام رود بـــاز نـــیـــایــد
جــان کــی بــرم از آهـوی صـیـاد تـو هـیـهـات
گـــنـــجـــشـــک مـــگـــر در نــظــر بــاز نــیــایــد
مــــرغ دل غــــمــــگـــیـــن بـــهـــوای ســـر کـــویـــت
جـــز در قـــفـــس ســـیـــنــه بــپــرواز نــیــایــد
صــاحــب‌نــظــر از ضــربــت شـمـشـیـر نـنـالـد
کـــانـــکـــس کــه بــمــیــرد ز وی آواز نــیــایــد
افغان مکن از ضرب که هر ساز که باشد
بــی ضــرب یــقــیـنـسـت کـه بـرسـاز نـیـایـد
گــــرمــــهـــر نـــبـــاشـــد نـــرود روز بـــپـــایـــان
لــیــکــن هــمــه کــس مــحــرم ایــن راز نــیــایــد
آه از دل خــواجــو کـه کـسـی در غـم هـجـرش
جــــز آه دل ســــوخــــتــــه دمــــســــاز نــــیـــایـــد
غزل شمارهٔ ۴۶۴
جــز نــالــه کــســی مــونــس و دمــســاز نـیـایـد
جــز ســایــه کــســی هــمــره و هــمـراز نـیـایـد
ای خــواجــه بــرو بــاد مــپــیـمـای کـه بـلـبـل
در فـــصـــل بـــهـــاران ز چـــمـــن بـــاز نـــیــایــد
گفتم که ز من سرمکش ای سرو روان گفت
تــا ســر نــکــشــد ســرو ســرافـراز نـیـایـد
هــر دل کــه بــه دســتــش نــبـود رشـتـهٔ دولـت
هــــــمــــــبـــــازی آن زلـــــف رســـــن بـــــاز نـــــیـــــایـــــد
بـــاز آی و بـــســـوی مـــن بـــیـــدل نــظــری کــن
هـــر چـــنـــد مـــگـــس در نـــظـــر بـــاز نـــیـــایـــد
صـــاحـــب‌نـــظـــر از نـــوک خـــدنـــگ تــونــنــالــد
بـــرکـــشـــتــه چــو خــنــجــر زنــی آواز نــیــایــد
چــون بــلــبــل دلــسـوخـتـه را بـال شـکـسـتـنـد
بــــرطــــرف چــــمــــن بـــاز بـــپـــرواز نـــیـــایـــد
تـا زنـده بـود شـمـع صـفت بر نکند سر
در پــای تــو هــرکــس کــه سـرانـداز نـیـایـد
خـــواجـــو ز ســـفــر عــزم وطــن کــرد ولــیــکــن
مــرغـی کـه بـرون شـد ز قـفـس بـاز نـیـایـد
غزل شمارهٔ ۴۶۵
بـــه مـــهـــر روی تــو در آفــتــاب نــتــوان دیــد
بــبــوی زلــف تــودر مــشــک نــاب نــتــوان دیــد
دو چـشـم مـسـت تـو دیـشـب بخواب می‌دیدم
ولی چه سود که آن جز بخواب نتوان دید
اگــــر چــــه آب رخــــت عــــیــــن آتــــشــــســــت ولـــیـــک
فــــــروغ آتــــــش رویــــــت در آب نــــــتـــــوان دیـــــد
چـو مـاه مـهـر فـروزت بـه زیـر سـایهٔ شب
بــه هــیــچ روی مــهـی شـب نـقـاب نـتـوان دیـد
رخ تــــو در شــــکــــن زلـــف پـــرشـــکـــن دیـــدم
اگـــر چـــه در شـــب تـــار آفـــتــاب نــتــوان دیــد
خـواص چـشـمـهٔ نـوشـت کـه جـوهـر روحـست
بـیـار بـاده کـه جـز در شـراب نـتـوان دید
دل شـکـسـتـهٔ خـواجـو خـراب گـشـت و وراسـت
کـه گـنـج عشق تو جز در خراب نتوان دید
غزل شمارهٔ ۴۶۶
وهـــم بـــســی رفــت و مــکــانــش نــدیــد
فـکـر بـسـی گـشـت و نـشانش ندید
هـــــرکـــــه در افـــــتـــــاد بـــــمــــیــــدان او
غـرقـهٔ خـون گـشـت و سـنـانـش نـدید
دیــــدهٔ نــــرگــــس بـــچـــمـــن عـــرعـــری
هــمــچــو ســهــی سـرو روانـش نـدیـد
وانــکــه ســپــر شــد بــر پـیـکـان او
کشته شد و تیر و کمانش ندید
مــوی چــو شــد گــرد مــیــانــش کـمـر
جـــز کـــمـــر از مــوی مــیــانــش نــدیــد
گـر چـه ز تـنـگـی دهـنـش هیچ نیست
هـــیــچ نــدیــد آنــکــه دهــانــش نــدیــد
عــقــل چــو در حــســن رخـش ره نـیـافـت
چـاره بـه جـز تـرک بـیـانـش نـدید
دل کــه بــشـد نـعـره زنـان از پـیـش
کــون ومــکـان گـشـت و مـکـانـش نـدیـد
ایـن چـه طـریـقـست که خواجو در آن
عــمــر بــســر بـرد و کـرانـش نـدیـد
غزل شمارهٔ ۴۶۷
صبح چون گلشن جمال تو دید
بــرعــروســان بــوســتــان خـنـدیـد
نــام لــعــلــت چــو بـر زبـان رانـدم
از لـــبـــم آب زنــدگــانــی بــچــکــیــد
صــبـحـدم حـرز هـفـت هـیـکـل چـرخ
از ســر مـهـر بـر رخ تـو دمـیـد
مــــرغ جــــان در هــــوات پـــر مـــی‌زد
بـــال زد وز پــیــت روان بــپــریــد
هـر کـه شـد مـشـتـری مـهـر رخـت
خـرمـن مـه بـه نـیـم جو نخرید
وانـکـه چـون دیـده دیـد روی تـرا
خــویــشـتـن را بـهـیـچ روی نـدیـد
سـر مـکـش زانکه از چمن بیرون
سـرو تـا سرکشید سرنکشید
در رهـــت خـــاک راه شـــد خــواجــو
لــیــک بــر گـرد مـرکـبـت نـرسـیـد
غزل شمارهٔ ۴۶۸
جــادوئــی چــون نــرگــس مــسـتـت بـه بـیـمـاری کـه دیـد
هـــنـــدوئـــی چـــون طـــرهٔ پـــســـتـــت بـــطـــراری کـــه دیــد
در ســـواد شـــام تـــاری مـــشـــک تـــاتـــاری کـــه یـــافــت
بـــر بـــیـــاض صـــبـــح صــادق خــط زنــگــاری کــه دیــد
مــــــــردم آزاری و هـــــــر دم عـــــــزم بـــــــیـــــــزاری کـــــــنـــــــی
بـــــیـــــگـــــنـــــاهـــــی مــــردم آزاری و بــــیــــزاری کــــه دیــــد
چــــــون نــــــدارم زور و زر هــــــم چــــــارهٔ مــــــن زاریــــــســـــت
بـــی زر و زوری بـــدیـــن مـــســـکـــیـــنـــی و زاری کـــه دیــد
آنــــکــــه زو شــــمـــشـــاد را پـــای خـــجـــالـــت در گـــلـــســـت
راســــتــــی را زان صــــفــــت ســــروی بـــعـــیـــاری کـــه دیـــد
تـــا صـــبـــا شـــد دســـتـــه بـــنــد ســنــبــل گــلــپــوش او
کــــار او جــــز عــــنــــبــــر افـــشـــانـــی و عـــطـــاری کـــه دیـــد
گــفــتــمــش بــیــنــم تــرا مــســت و مــرا ســاغــر بـدسـت
گــــفــــت ســــلـــطـــانـــرا حـــریـــف رنـــد بـــازاری کـــه دیـــد
قصد خواجو کرد و خونش خورد و برخاکش نشاند
ای عــزیــزان هــرگــز از خــونــخــواری ایــن خــواری کـه دیـد
غزل شمارهٔ ۴۶۹
مـــــســـــتـــــم ز در خــــانــــهٔ خــــمــــار بــــرآریــــد
و آشـــفـــتـــه و شــوریــده بــبــازار بــرآریــد
چون سر انا الحق ز من سوخته شد فاش
زنــــجــــیــــر کــــشــــانــــم بـــســـردار بـــرآریـــد
یــا دادم از آن چــرخ ســیــه روی بـخـواهـیـد
یـــا دودم ازیـــن دلـــق ســـیـــه کـــار بــرآریــد
چــون نــام مــن خــســتــه بــایــن کــار بــرآمـد
گــــو در رخ مــــن خــــنـــجـــر آنـــکـــار بـــرآریـــد
مـا را کـه دریـن حـلـقـه سـر از پـای نـدانـیم
پــــرگــــار صــــفــــت گــــرد در یــــار بـــرآریـــد
گــــر رایـــت اســـلـــام نـــگـــون مـــی‌شـــود از مـــا
آوازه مـــــــا در صـــــــف کــــــفــــــار بــــــرآریــــــد
بـــرمـــســـتـــی مـــا دســـت تـــعــنــت مــفــشــانــیــد
وز هـــســـتـــی مـــا گـــرد بـــیـــکـــبـــار بــرآریــد
امــروز کــه از پــیــرمــغــان خــرقـه گـرفـتـیـم
مـــــــا را ز در دیـــــــر بــــــه زنــــــار بــــــرآریــــــد
خـواجـو چـو رخ جام بخونابه فرو شست
نـــامـــش بـــقـــدح شـــوئـــی خـــمــار بــرآریــد
