غزل شمارهٔ ۶۷۲
مـــن بـــیـــدل نـــگـــر از صــحــبــت جــانــان مــحــروم
تـــنــم از درد بــه جــان آمــده وز جــان مــحــروم
خــضــر ســیــراب و مــن تــشــنـه جـگـر در ظـلـمـات
چــون ســکــنــدر ز لــب چــشــمــهٔ حــیــوان مـحـروم
آن نــگــیــنــی کــه بــدو بــود مــمــالــک بـر پـای
در کـــف دیـــو فـــتــادســت و ســلــیــمــان مــحــروم
ای طـــــــــبـــــــــیـــــــــب دل مـــــــــجــــــــروح روا مــــــــی‌داری
جــان مــن خــون شــده از رنـج و ز درمـان مـحـروم
خــــاشــــه چــــیـــنـــان زمـــیـــن روب ســـراپـــردهٔ انـــس
هــمــه در بــنــدگــی و بــنــده ازیــنــســان مـحـروم
هــــمــــچــــو پــــروانــــه نـــگـــر مـــرغ دل ریـــش مـــرا
بال و پر سوخته وز شمع شبستان محروم
ای مــــقــــیــــمــــان ســــر کــــوی ســــلــــاطــــیــــن آخــــر
بـنـده تـا کـی بـود از حضرت سلطان محروم
رحـــمـــت آریـــد بـــرآن مـــرغ ســـحـــر خـــوان چــمــن
کــو بــمــانــد ز گــل و طــرف گــلــســتـان مـحـروم
عـــیـــب خـــواجـــو نــتــوان کــرد اگــرش جــان عــزیــز
هـمـچـو یـعـقـوب شـد از یـوسـف کـنـعـان محروم
غزل شمارهٔ ۶۷۳
ایــن چــه بــادســت کــزو بــوی شــمــا مــی‌شـنـوم
ویـن چـه بـویـسـت کـه از کـوی شـمـا مـی‌شـنـوم
مرغ خوش خوان که کند شرح گلستان تکرار
زو هــــمــــه وصــــف گــــل روی شــــمــــا مــــی‌شــــنـــوم
از ســهــی ســرو کــه در راســتــیـش هـمـتـا نـیـسـت
صــــفــــت قــــامــــت دلــــجــــوی شــــمــــا مــــی‌شــــنــــوم
پـــیـــش گـــیـــســـوی شــمــا راســت نــمــی‌آرم گــفــت
آنـــچـــه پـــیـــوســـتــه ز ابــروی شــمــا مــی‌شــنــوم
چـــشـــم آهـــو کـــه کـــنــد صــیــد پــلــنــگ انــدازان
عـــیــبــش ایــن لــحــظــه ز آهــوی شــمــا مــی‌شــنــوم
شــرح آن نــکــتــه کــه هــاروت کــنــد تــفــسـیـرش
ز آن دو افـــســـونـــگـــر جـــادوی شـــمـــا مـــی‌شـــنــوم
نـــافـــهٔ مـــشـــک تـــتـــاری کـــه ز چـــیـــن مــی‌خــیــزد
بـــویـــش از ســـلـــســـلـــهٔ مــوی شــمــا مــی‌شــنــوم
آن ســـوادی کـــه بـــود نـــســـخـــهٔ آن در ظـــلــمــات
شـــرحـــش از ســـنــبــل هــنــدوی شــمــا مــی‌شــنــوم
حـال خـواجـو کـه پـریـشـان تـر ازو مـمکن نیست
مـــو بـــمـــو ازخـــم گــیــســوی شــمــا مــی‌شــنــوم
غزل شمارهٔ ۶۷۴
این چه بویست که از باد صبا می‌شنوم
ویـن چـه خـاکـسـت کـزو بـوی وفـا مـی‌شـنوم
گـر نـه هـدهـد ز سـبـا بـاز پـیـام آوردسـت
ایـن چـه مـرغـیـسـت کـزو حـال سـبا می‌شنوم
از کـجـا مـی‌رسـد ایـن قـاصـد فرخنده کزو
مـــژده آنـــمـــه خـــورشـــیــد لــقــا مــی‌شــنــوم
ای عــــزیـــزان اگـــر از مـــصـــر نـــمـــی‌آیـــد بـــاد
بــوی پــیــراهــن یــوســف ز کــجـا مـی‌شـنـوم
مــی‌کــنـم نـالـه و فـریـاد ولـی از در و کـوه
ســخــن ســخــت بــهــنــگـام صـدا مـی‌شـنـوم
نــســبــت شــکــل هــلــال و صــفـت قـامـت خـویـش
یـــک بــیــک زان خــم ابــروی دوتــا مــی‌شــنــوم
ایــن چــه رنــجــســت کــزو راحـت جـان مـی‌یـابـم
ویــن چــه دردسـت کـزو بـوی دوا مـی‌شـنـوم
ای رفــیــقــان مــن از آن ســرو صــنــوبــر قــامــت
بــصـفـت راسـت نـیـایـد کـه چـهـا مـی‌شـنـوم
بـاد صـبـح از مـن خـاکـی اگرش گردی نیست
هــر نــفــس زو ســخـن سـرد چـرا مـی‌شـنـوم
ســـخـــن آن دو کـــمـــانـــخـــانــهٔ ابــروی دو تــا
نـــه بـــانـــدازهٔ بـــازوی شـــمــا مــی‌شــنــوم
هــر گــیـاهـی کـه ز خـون دل خـواجـو رسـتـسـت
دمـــبـــدم زو نـــفـــس مــهــر گــیــا مــی‌شــنــوم
غزل شمارهٔ ۶۷۵
حــــــکـــــایـــــت رخـــــت از آفـــــتـــــاب مـــــی‌شـــــنـــــوم
حــــدیــــث لـــعـــل لـــبـــت از شـــراب مـــی‌شـــنـــوم
ز آب چـــشـــمـــه هـــر آن مـــاجـــرا کـــه مـــی‌رانــم
ز چــشــم خــویــش یــکــایــک جــواب مــی‌شـنـوم
کسی که نسخهٔ خط تو می‌کند تحریر
ز خـــامـــه‌اش نـــفـــس مـــشــک نــاب مــی‌شــنــوم
شـبـی کـه نـرگـس مـیـگـون بـخواب می‌بینم
ز چـشـم مـسـت تـو تـعـبـیـر خـواب مـی‌شنوم
ز حــــســــرت گــــل رویــــت چــــو اشــــک مــــی‌ریـــزم
ز آب دیـــــده نــــســــیــــم گــــلــــاب مــــی‌شــــنــــوم
چــنــان بــچــشــمــهٔ نــوشــت تــعــطــشـی دارم
کــه مــســت مــی‌شــوم ار نــام آب مــی‌شــنــوم
فـــروغ خــاطــر خــویــش از شــراب مــی‌یــابــم
نــــوای نــــغــــمــــهٔ دعــــد از ربـــاب مـــی‌شـــنـــوم
حـــــدیـــــث ذره اگـــــر روشـــــنـــــت نــــمــــی‌گــــردد
ز مــــن بــــپــــرس کـــه از آفـــتـــاب مـــی‌شـــنـــوم
گــــهــــی کــــز آتــــش دل آه مــــی‌زنــــد خــــواجــــو
در آن نـــفـــس هـــمــه بــوی کــبــاب مــی‌شــنــوم
غزل شمارهٔ ۶۷۶
نـــســـیــم زلــف تــو از نــوبــهــار مــی‌شــنــوم
نـــشـــان روی تـــو از لـــالـــه‌زار مـــی‌شـــنــوم
ز چـیـن زلـف تـو تـاری مـگـر بدست صباست
کـــزو شـــامـــه مـــشـــک تـــتـــار مـــی‌شـــنــوم
بــهــر دیـار کـه دور از تـو مـی‌کـنـم مـنـزل
نــــدای عــــشـــق تـــو از آن دیـــار مـــی‌شـــنـــوم
لـطـیـفـه‌ئـی کـه خضر نقل کرد از آب حیات
از آن دو لــــــعــــــل لــــــب آبـــــدار مـــــی‌شـــــنـــــوم
حدیث این دل شوریده بین که موی بموی
از آن دو هـــنـــدوی آشـــفــتــه کــار مــی‌شــنــوم
گـــلـــی بـــدســـت نـــمـــی‌آیـــدم بـــرنـــگ نــگــار
ولــــی ز غـــالـــیـــه بـــوی نـــگـــار مـــی‌شـــنـــوم
هــنــوز دعــوی مــنــصــور هــمــچــنـان بـاقـیـسـت
چــرا کــه لــاف انــا الــحــق ز دار مــی‌شــنـوم
اثـــر نـــمـــانـــد ز فـــرهـــاد کـــوهـــکــن لــیــکــن
صـــدای نــالــه‌اش از کــوهــســار مــی‌شــنــوم
سـرشـک دیـدهٔ خـواجـو کـه آب دجـلـه بـرد
حــــکــــایــــتـــش ز لـــب جـــویـــبـــار مـــی‌شـــنـــوم
غزل شمارهٔ ۶۷۷
مـدتـی شـد کـه دریـن شـهـر گـرفتار توایم
پــــای بــــنــــد گــــره طــــره طــــرار تــــوایـــم
کـــار مــا را مــکــن آشــفــتــه و مــفــکــن در پــای
کــه پــریـشـان سـر زلـف سـیـه کـار تـوایـم
طـــــرب افـــــزای مـــــقـــــیـــــمــــان درت زاری مــــاســــت
زانـــکـــه مـــا مـــطــرب بــازاری بــازار تــوایــم
گــر کــنــی قـصـد دل خـسـتـهٔ یـاران سـهـلـسـت
تـرک یـاری مـکـن ای یـار کـه مـا یـار تـوایـم
تو بغم خوردن ما شادی و از دشمن دوست
هیچکس را غم ما نیست که غمخوار توایم
آخـــر ای گـــلـــبــن نــو رســتــه بــســتــان جــمــال
پـرده بـگـشـای کـه مـا بـلبل گلزار توایم
تـــا ابـــد دســـت طـــلـــب بـــاز نـــداریــم از تــو
زانـــکـــه از عــهــد ازل بــاز طــلــبــکــار تــوایــم
بـده ای لـعـبـت سـاقـی قـدحـی بـاده کـه ما
مـــســـت آن نـــرگـــس مـــخــمــور دلــازار تــوایــم
آب بـــــرآتـــــش خــــواجــــو زن و مــــا را مــــگــــذار
بـر سـر خـاک بـخـواری که هوا دار توایم
غزل شمارهٔ ۶۷۸
بــا لــعــل او ز جــوهــر جــان در گــذشــتـه‌ایـم
بــا قــامــتــش ز ســرو روان در گــذشـتـه‌ایـم
پیرانه سر به عشق جوانان شدیم فاش
وز عـقـل پـیـر و بـخـت جـوان در گـذشـتـه‌ایم
از مـــا مـــجـــوی شـــرح غـــم عـــشـــق را بـــیــان
زیـرا کـه ما ز شرح و بیان در گذشته‌ایم
چــون مــوی گــشــتــه‌ایــم ولــیــکــن گــمــان مـبـر
کـــز شــاهــدان مــوی مــیــان در گــذشــتــه‌ایــم
در آتـــــــشـــــــیـــــــم بــــــر لــــــب آب روان ولــــــیــــــک
از تـــاب تـــشـــنـــگــی ز روان در گــذشــتــه‌ایــم
از مــا نــشــان مــجـوی و مـبـر نـام مـا کـه مـا
از بـیـخـودی ز نـام و نـشـان در گـذشته‌ایم
بـر هـر زمـیـن که بی‌تو زمانی نشسته‌ایم
صــد بـاره از زمـیـن و زمـان در گـذشـتـه‌ایـم
خــواجــو اگــر چــنــانــکــه جــهــانــیـسـت از عـلـو
زو در گـذر کـه مـا ز جـهـان در گـذشـتـه‌ایم
غزل شمارهٔ ۶۷۹
مـــا حـــاصـــل از جـــهــان غــم دلــبــر گــرفــتــه‌ایــم
وز جـان بـه جـان دوسـت کـه دل بـرگـرفـته‌ایم
زیــن در گــرفــتــه‌ایــم بــپــروانــه ســوز عـشـق
چـــون شـــمـــع آتـــش دل ازیـــن در گـــرفـــتـــه‌ایـــم
بـا طـلـعـتـت ز چـشـمـهٔ خـور دسـت شـسـته‌ایم
بــا پـیـکـر تـو تـرک دو پـیـکـر گـرفـتـه‌ایـم
بـــر مـــا مـــگـــیـــر اگـــر ز پـــراکـــنــدگــی شــبــی
آن زلــــف مــــشــــکــــبـــار مـــعـــنـــبـــر گـــرفـــتـــه‌ایـــم
تـا هـمـچـو شمع از سر سر در گذشته‌ایم
هر لحظه سوز عشق تو از سر گرفته‌ایم
بــی روی و قــامــت و لــب جــان‌بــخــش دلــکــشــت
تــرک بــهــشــت و طــوبـی و کـوثـر گـرفـتـه‌ایـم
چون دل اگر چه پیش تو قلب و شکسته‌ایم
از رخ درســـت گـــوی تـــو در زر گـــرفـــتـــه‌ایـــم
هـــشـــیــار کــی شــویــم کــه از ســاقــی الــســت
بـر یـاد چـشـم مـسـت تـو سـاغـر گـرفته‌ایم
از خـود گـذشـتـه‌ایـم و چـو خـواجـو ز کـاینات
دل بـــرگـــرفـــتـــه و پـــی دلـــبـــر گـــرفـــتـــه‌ایـــم
غزل شمارهٔ ۶۸۰
مــا قـدح کـشـتـی و دل را هـمـچـو دریـا کـرده‌ایـم
چــون صــدف دامــن پــر از لــلــی لــالــا کــرده‌ایــم
خـرقـهٔ صـوفـی بـخـون چشم ساغر شسته ایم
دیـــن و دنـــیـــا در ســـر جـــام مـــصـــفــا کــرده‌ایــم
عــیــب نـبـود گـر تـرنـج از دسـت نـشـنـاسـیـم از آن
کـــز ســـر دیـــوانـــگـــی عـــیـــب زلـــیـــخـــا کــرده‌ایــم
تـا سـواد خـط مـشـکـیـن تـو بـر مـه دیـده‌ایـم
ســـر ســـودای تـــرا نــقــش ســویــدا کــرده‌ایــم
وصــف گــلــزار جــمــالــت در گــلـسـتـان خـوانـده‌ایـم
بـلـبـل شـوریـده را سـرمـست و شیدا کرده‌ایم
راســـتــی را تــا بــبــالــای تــو مــائــل گــشــتــه‌ایــم
خــانــهٔ دل را چــو گــردون زیــر و بــالـا کـرده‌ایـم
هــرشــبـی از مـهـر رخـسـار تـو تـا هـنـگـام صـبـح
دیـــدهٔ اخـــتـــر فـــشـــانـــرا در ثـــریـــا کـــرده‌ایــم
بــا شــکــنــج زلــف مــشــک آســای عــنــبـر سـای تـو
هیچ بوئی می‌بری کامشب چه سودا کرده‌ایم
اشـــک خـــواجـــو دامـــن دریـــا از آن گــیــرد کــه مــا
از وطــن بــا چــشـم گـریـان رو بـدریـا کـرده‌ایـم
