غزل شمارهٔ ۴۵۴
نـــســـیـــم بـــاد صــبــا چــون ز بــوســتــان آیــد
مــــــرا ز نــــــکـــــهـــــت او بـــــوی دوســـــتـــــان آیـــــد
بــــــــرو دود ز ره دیـــــــده اشـــــــک گـــــــرم روم
ز بـــســـکـــه از دل پـــرخـــون مـــن بـــجـــان آیــد
قــلــم چــه شــرح دهـد زانـکـه داسـتـان فـراق
نــه مــمـکـنـسـت کـه یـک شـمـه در بـیـان آیـد
اگـــر بـــجـــانـــب کـــرمـــان روان کـــنـــم پـــیـــکــی
هــــم آب دیــــده کــــه در دم بــــســــر دوان آیــــد
بـــــرون رود ز درونـــــم روان بـــــاســـــتـــــقــــبــــال
چــــو بــــانــــگ دمــــدمــــهٔ کــــوس کــــاروان آیــــد
چـــو خـــونـــیــان بــدود اشــک و دامــنــم گــیــرد
کــــه بــــاش تــــا خــــبـــر یـــار مـــهـــربـــان آیـــد
سرم بباد رود گر چو شمع از سر سوز
حـــــــدیـــــــث آتـــــــش دل بـــــــر ســـــــر زبــــــان آیــــــد
در آرزوی کــــــنــــــار تــــــو از مــــــیــــــان بـــــروم
گـــهـــی کـــه وصـــف مـــیـــان تـــو در مــیــان آیــد
بـــدیـــن صـــفـــت کـــه تـــوئـــی آب زنـــدگـــانــی را
ز شـــــــوق لـــــــعــــــل لــــــبــــــت آب در دهــــــان آیــــــد
ســـفـــر گـــزیـــد و آگـــه نـــبـــودی ای خـــواجـــو
کـه سـیـر جـان شـود آنـکـو بـسـیـر جـان آیـد
غزل شمارهٔ ۴۵۵
یــــا رب ایــــن هــــدهــــد مــــیـــمـــون ز کـــجـــا مـــی‌آیـــد
ظــــاهــــر آنــــســــت کــــه از ســــوی ســــبـــا مـــی‌آیـــد
بـــوی روح از دم جــانــبــخــش ســحــرمــی‌شــنــوم
یــــــا دم عـــــیـــــســـــوی از بـــــاد صـــــبـــــا مـــــی‌آیـــــد
از خــتــن مــی‌رســد ایــن نــفــحــهٔ مــشـکـیـن کـه ازو
نـــــــکـــــــهـــــــت نـــــــافــــــهٔ آهــــــوی خــــــتــــــا مــــــی‌آیــــــد
مـــی‌دهـــد نـــکـــهـــتـــی از مـــصــر و دلــم مــی‌گــویــد
کــایــن بــشــیــر، از بــر گــمــگــشــتــهٔ مــا مــی‌آیـد
تـــا کـــه در حـــضـــرت شـــه نـــام گـــدا مــی‌رانــد
یـــــا کـــــرا در بـــــر مــــه یــــاد ســــهــــا مــــی‌آیــــد
در دلــم مــی‌گــذرد کــایــن دم جــان پــرور صــبـح
زان دو مــــشــــگــــیـــن رســـن غـــالـــیـــه ســـا مـــی‌آیـــد
این چه پرده‌ست که این پرده‌سرا می‌سازد
ویــن چــه نـغـمـه سـت کـزیـن پـرده‌سـرا مـی‌آیـد
تـــــاب آن ســـــنـــــبـــــل پـــــرتــــاب کــــرا مــــی‌بــــاشــــد
خــــــواب آن نــــــرگـــــس پـــــرخـــــواب کـــــرا مـــــی‌آیـــــد
آخــــر ای پــــیــــک هــــمــــایــــون کــــه پــــیـــام آوردی
هـــــیـــــچ در خـــــاطـــــر شــــه یــــاد گــــدا مــــی‌آیــــد
مـــا از آن خـــال بـــدیـــن حـــال فــتــادیــم کــه مــرغ
دانـــــه مـــــی‌بـــــیـــــنـــــد و در دام بـــــلـــــا مـــــی‌آیـــــد
خـواجـو ار اهـل دلـی سـیـنـه سـپـر بـایـد سـاخـت
پـــیــش هــر تــیــر کــه از شــســت قــضــا مــی‌آیــد
غزل شمارهٔ ۴۵۶
گـلـی بـه رنـگ تـو از غـنـچـه بـر نـمـی‌آید
بــتــی بــنـقـش تـو از چـیـن بـدر نـمـی‌آیـد
مــرا نـپـرسـی و گـویـنـد دشـمـنـان کـه چـرا
ز پـــا فـــتـــادی و عـــمــرت بــســر نــمــی‌آیــد
چه جرم کردم و از من چه در وجود آمد
کــه یــادت از مــن خــســتــه جــگــر نـمـی‌آیـد
شـدم خـیـالـی و در هـر طـرف که می‌نگرم
بـــجـــز خـــیــال تــوام در نــظــر نــمــی‌آیــد
بیار بادهٔ گلگون که صبحدم ز خمار
ســرم چــو نــرگـس مـخـمـور بـر نـمـی‌آیـد
بـــجـــز مـــشــاهــدهٔ دوســتــان نــبــایــد دیــد
چـــرا کـــه دیـــده بـــکـــاری دگــر نــمــی‌آیــد
کــه آورد خــبــری زان بــه خـشـم رفـتـهٔ مـا
کــه مــدتــیــســت کــه از وی خــبــر نــمـی‌آیـد
ز کــوهــم ایــن عــجــب آیــد ز حـسـرت فـرهـاد
کــه ســیــل خــون دلــش در کــمــر نــمــی‌آیـد
به اشک و چهرهٔ خواجو کی التفات کند
کـسـی کـه در نـظـرش سیم و زر نمی‌آید
غزل شمارهٔ ۴۵۷
ایــن چــه بــادســت کــه از سـوی چـمـن مـی‌آیـد
ویــن چــه خــاکــســت کــزو بــوی ســمـن مـی‌آیـد
ایــن چــه انـفـاس روان بـخـش عـبـیـر افـشـانـسـت
کـــــه ازو رایـــــحـــــهٔ مـــــشــــک خــــتــــن مــــی‌آیــــد
دمـــبــدم مــرغ دلــم نــعــره بــرآرد ز نــشــاط
کـــان ســـهـــی ســرو چــمــانــم ز چــمــن مــی‌آیــد
هـــیـــچ دانـــیـــد کـــه از بـــهــر دل ریــش اویــس
کـــیـــســـت کـــز جـــانـــب یـــثـــرب بـــقــرن مــی‌آیــد
آفـــتـــابـــســـت کـــه از بـــرج شـــرف مـــی‌تــابــد
یــا ســهــیــلــســت کــه از ســوی یــمــن مــی‌آیــد
از کــجــا مــی‌رســد ایــن رایــحــهٔ مـشـک نـسـیـم
کـــز گـــذارش نـــفـــســـی بـــا تـــن مـــن مــی‌آیــد
یـا رب ایـن نـامـه کـه آورد کـه از هر شکنش
بــــوی جــــان پـــرور آن عـــهـــد شـــکـــن مـــی‌آیـــد
بلبل آن لحظه که از غنچه سخن می‌گوید
یــــادم از پــــســــتــــه آن تــــنــــگ دهــــن مـــی‌آیـــد
چــو بـیـان مـی‌کـنـد از عـشـق حـدیـثـی خـواجـو
هــــمــــه اجــــزای وجــــودش بــــســــخـــن مـــی‌آیـــد
غزل شمارهٔ ۴۵۸
کــدام دل کــه ز دوری بــه جــان نــمــی‌آیــد
کــدام جــان کــه ز غــم در فــغــان نـمـی‌آیـد
سـرشـک مـن بـکـجـا مـی‌رود که همچون آب
دو دیـــده نـــاز ده بـــرهــم روان نــمــی‌آیــد
ز شـوق عـارض و رخـسـار او چـنـان مـسـتم
کـــه یـــادم از ســـمــن و ارغــوان نــمــی‌آیــد
بسی شکایتم از سوز سینه در جانست
ولــــــی ز آتــــــش دل بــــــر زبــــــان نــــــمـــــی‌آیـــــد
چـنـان سـفـیـنـه صـبـرم شـکـست وآب گرفت
کـه هـیـچ تـخـتـه از آن بـر کران نمی‌آید
کـسـی کـه نـام لـبـش مـی‌بـرد عـجـب دارم
کـــــه آب زنــــدگــــیــــش در دهــــان نــــمــــی‌آیــــد
مــعــبــانــئــی کــه در آن صــورت دلـافـروزسـت
ز مـــن مـــپـــرس کـــه آن در بــیــان نــمــی‌آیــد
بـراسـتـی قـد سـرو سـهـی خـوشست ولیک
بـراسـتـان کـه بـه چـشـمـم چـنان نمی‌آید
نـــمـــی‌رود ســـخــنــی در مــیــان او خــواجــو
کــه از فــضــول کــمــر در مــیــان نــمــی‌آیـد
غزل شمارهٔ ۴۵۹
مــرا دلــیــســت کــه تــا جــان بــرون نــمـی‌آیـد
تــــــاب طــــــره جـــــانـــــان بـــــرون نـــــمـــــی‌آیـــــد
چــو تــرک مــهــوش کــافــر نـژاد مـن صـنـمـی
ز خــــیــــلــــخــــانــــه خـــاقـــان بـــرون نـــمـــی‌آیـــد
چــو روی او ســمــن از بــوســتــان نــمــی‌رویــد
چــو لــعــل او گــهــر از کــان بــرون نــمـی‌آیـد
نــــمـــی‌رود نـــفـــســـی کـــان نـــگـــار کـــافـــر دل
بـــقـــصـــد خـــون مــســلــمــان بــرون نــمــی‌آیــد
تـو از کـدام بـهـشـتـی کـه بـا طراوت تو
گـــلـــی ز گـــلـــشـــن رضـــوان بـــرون نـــمـــی‌آیــد
بــــرون نــــمــــی‌رود از جـــان دردمـــنـــد فـــراق
امـــیـــد وصـــل تــو تــا جــان بــرون نــمــی‌آیــد
حسود گو چو شکر می‌گداز و میزن جوش
کــه طــوطــی از شـکـرسـتـان بـرون نـمـی‌آیـد
بـــبـــوی یـــوســـف مـــصــر ای بــرادران عــزیــز
روانــــم از چــــه کــــنـــعـــان بـــرون نـــمـــی‌آیـــد
به قصد جان گدا هر چه می‌توان بکنید
کـــه او ز خــلــوت ســلــطــان بــرون نــمــی‌آیــد
چــه ســود در دهـن تـنـگ او سـخـن خـواجـو
کـــه هـــیـــچ فـــایـــده از آن بــرون نــمــی‌آیــد
غزل شمارهٔ ۴۶۰
نــــالــــه‌ئــــی کـــان ز دل چـــنـــگ بـــرون مـــی‌آیـــد
گـــــر بـــــدانــــی ز دل ســــنــــگ بــــرون مــــی‌آیــــد
صورت عشق چه نقشیست که از پردهٔ غیب
هــــر زمــــانــــی بــــد گــــریــــنــــگ بـــرون مـــی‌آیـــد
از نــــم دیــــده و خــــون جــــگــــر فــــرهـــادســـت
هــر گــل و لــالــه کــه از سـنـگ بـرون مـی‌آیـد
مــــی چــــون زنــــگ بــــده کـــایـــنـــهٔ خـــاطـــر مـــا
بـــاده مـــی‌بـــیـــنـــد و از زنـــگ بـــرون مــی‌آیــد
دلــم از پــرده بــرون مــی‌رود از غـایـت شـوق
هــر نــفــس کــان صــنــم شــنــگ بــرون مــی‌آیــد
هـر کـه در مـیـکده از پیر مغان خرقه گرفت
شـــایـــد ار چــون قــدح از رنــگ بــرون مــی‌آیــد
مـــیـــشـــود ســـاکــن خــاک در مــیــخــانــهٔ عــشــق
هـــر کـــه از خـــانـــه فـــرهـــنـــگ بــرون مــی‌آیــد
جــان مــی گــشــت مـگـر دیـدهٔ خـواجـو کـه ازو
دمــــبــــدم بــــاده چــــون زنــــگ بــــرون مــــی‌آیـــد
