غزل شمارهٔ ۷۱۲
درد دل خـــویـــش بــا کــه گــویــم
داد دل خــــویــــش از کــــه جــــویــــم
چون چهره بخون دیده شستم
دســت از دل خـسـتـه چـون نـشـویـم
کـــر گـــشـــت فـــلـــک ز هـــای هـــایـــم
پـــرگـــشــت جــهــان ز هــای و هــویــم
دادم بـــــــــــــــــهــــــــــــــــوای روی او دل
تــــا دیــــده چــــه آورد بــــرویـــم
از نـــالـــه نـــحـــیـــف‌تـــر ز نـــالــم
وز مــویــه ضــعــیــف‌تــر ز مــویــم
تــــا چــــنــــد ز دور چــــرخ نـــالـــم
تــــا کــــی ز غــــم زمــــانـــه مـــویـــم
بــا تــسـت مـقـیـم گـفـت و گـویـم
وز تــســت مــدام جــســت و جــویــم
از حــســن تــو هــیــچ کـم نـگـردد
گــر زانـکـه نـظـر کـنـی بـسـویـم
بـــگــذار کــه شــکــرت بــبــوســم
پـــیـــش آی کـــه عــنــبــرت بــبــویــم
تـــا چـــنـــد زنـــی مـــرا بـــچـــوگـــان
آخــر نــه مــن شــکــســتــه گــویـم
در کـوزه چـو مـی نـمـاند خواجو
یــک کــاســه بــیـاور از سـبـویـم
غزل شمارهٔ ۷۱۳
ز بـــــــاد نــــــکــــــهــــــت دو تــــــات مــــــی‌جــــــوئــــــیــــــم
ز بـــــاده ذوق لـــــب جـــــان فـــــزات مـــــی‌جــــوئــــیــــم
نــســیــم گــلــشــن فــردوس و آب چــشــمــهٔ خــضــر
بــــخــــاک پـــات کـــه از خـــاک پـــات مـــی‌جـــوئـــیـــم
به جست و جوی تو عمری که نگذرد با دست
گــــمــــان مــــبــــر کـــه ز بـــاد هـــوات مـــی‌جـــوئـــیـــم
جــــفــــا مــــجــــوی و مــــیــــازار بـــیـــش ازیـــن مـــا را
بـــدیـــن صـــفـــت کـــه بـــزاری وفـــات مــی‌جــوئــیــم
اگــــــر تـــــو پـــــیـــــل بـــــرانـــــی و اســـــب در تـــــازی
چـــگـــونـــه رخ نـــنـــهـــیـــمــت چــو مــات مــی‌جــوئــیــم
خـــطـــا بـــود کـــه نـــجـــوئـــی مـــراد خـــاطـــر مــا
چــــرا کــــه مـــا نـــه ز راه خـــطـــات مـــی‌جـــوئـــیـــم
عــــلـــاج درد مـــرا گـــفـــتـــمـــش خـــطـــی بـــنـــویـــس
جـــــواب داد کـــــه خـــــواجــــو دوات مــــی‌جــــوئــــیــــم
غزل شمارهٔ ۷۱۴
ای بــــت یــــاقــــوت لــــب وی مــــه نـــامـــهـــربـــان
شــمــع شــبــســتــان دل گــلــبــن بــســتـان جـان
گاه صبوحست و جام وقت شباهنگ و بام
صـبـح دوم در طـلـوع مرغ سحر در فغان
مـردم چـشـم شـبـی تـا بسحر پاس داشت
گر چه بر ایوان ماست هندوی شب پاسبان
ای مـــــه آتـــــش عـــــذار آب چـــــو آتــــش بــــیــــار
آتـــش رخ بـــر فـــروز و آتـــش مـــا را نــشــان
گـر بـگـشـائـی نـقـاب شـمـع فـلـک گـو مـتاب
ور بــنــوازی نــوا مــرغ سـحـر گـو مـخـوان
خـواجـو اگـر عـاشـقـی حـاجـت گـفـتـار نـیـست
گــونــه زردت بـسـسـت شـرح غـمـت را بـیـان
گــــــر بــــــزبــــــان آوری ســـــوســـــن آزاده‌ئـــــی
بــــرخــــی آزاده‌ئــــی کــــو نــــبــــود ده زبــــان
غزل شمارهٔ ۷۱۵
ای رخـت شـمـع بت پرستان شمع بیرون بر از شبستان
بـر لـب جـوی و طـرف بـسـتـان داد مـسـتان ز باده بستان
وی بـرخ رشـگ مـاه و پـرویـن بـشـکـر خـنـده جان شیرین
روی خـوب تـو یـا مـهـسـت ایـن چـیـن زلـف تـو بـا شـبـسـت آن
هــنــدوی بــت پــرســت پــســتــت آهــوی شــیــر گــیــر مــسـتـت
رفـــتـــه از دســـت مـــن ز دســـتـــت بـــرده آرام مـــن بــدســتــان
شــــکــــرت شــــور دلــــنــــوازان مــــارت آشــــوب مـــهـــره بـــازان
ســــنــــبــــلــــت دام ســـرفـــرازان دهـــنـــت کـــام تـــنـــگ دســـتـــان
کـــفــرت ایــمــان پــاک دیــنــان قــامــتــت ســرو راســت بــنــیــان
کــاکــلــت شـام شـب نـشـیـنـان پـسـتـه‌ات نـقـل مـی پـرسـتـان
مــــه مــــطــــرب بــــزن ربـــابـــی بـــت ســـاقـــی بـــده شـــرابـــی
کــه نــدارم بــهــیــچ بــابــی ســر ســرو و هـوای بـسـتـان
تا کی از خویشتن پرستی بگذر از بند خویش و رستی
هـمـچـو خـواجـو سـزد بـمـستی گر شوی خاک راه مستان
غزل شمارهٔ ۷۱۶
ای رخ تــو قــبــلــهٔ خــورشــیــد پــرســتــان
پــرتــو روی چــو مــهــت شــمــع شــبـسـتـان
تـشـنـه بـه خـون مـن بـیـچـارهٔ مـسـکـین
ســنــبــل ســیــراب تــو بـرطـرف گـلـسـتـان
بــا گــل رویــت چــه زنــد لـالـه و نـسـریـن
با سر کویت چه کنم گلشن و بستان
طـلـعـت خـورشـیـد و شست یا قمرست این
پــســتــهٔ شــکــر شـکـنـت یـا شـکـرسـت آن
ای تـــنـــم از پـــای در آورده بـــافـــســوس
وی دلــم از دســت بــرون بــرده بـدسـتـان
ســوز غــم عــشــق تــو در مــجــلــس رنــدان
یـــاد مـــی لـــعـــل تـــو در خــاطــر مــســتــان
گــــرمــــیــــم از پــــای در آرد نـــبـــود عـــیـــب
در ســــر ســـرخـــاب رود رســـتـــم دســـتـــان
خــواجــو اگــر جــان بــدهــد در غـم عـشـقـت
داد وی از زلــــف کـــژ ســـر زده بـــســـتـــان
غزل شمارهٔ ۷۱۷
چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان
کــه خــبــر دهــد ز جــنــت دم صــبــح و بـاد بـسـتـان
چــــــو دل قــــــدح بــــــخـــــنـــــدد ز شـــــراب نـــــاردانـــــی
دل خــســتــه چــون شــکــیــبــد ز بــتــان نــار پــســتــان
بــســحــر کــه جــان فــزایــد لــب یـار و جـام بـاده
بـــنـــشــیــن و کــام جــانــرا از لــب پــیــالــه بــســتــان
چـــو نـــمـــی‌تـــوان رســـیـــدن بــخــدا ز خــودپــرســتــی
بــخــدا کــه در ده از مــی قــدحــی بــمــی پــرسـتـان
بـرو ای فـقـیـه و پـنـدم مـده ایـنـزمـان کـه مـسـتم
تـو کـه چـشـم او نـدیـدی چـه دهـی صـداع مـسـتان
کــــه ز دســــت او تـــوانـــد بـــورع خـــلـــاص جـــســـتـــن
کــه بــعــشــوه چـشـم مـسـتـش بـکـنـد هـزار دسـتـان
چـو سـخـن نـگـفـت گـفـتم که چنین که هست پیدا
ز دهــــان او نــــصــــیــــبــــی نــــرســــد بـــتـــنـــگـــدســـتـــان
تـــــو جــــوانــــی و نــــتــــرســــی ز خــــدنــــگ آه پــــیــــران
کــه چــو بــاد بــر شــکــافــد ســپــه هــزار دســتــان
بـه چـمـن خـرام خـواجـو دم صـبـح و نـالـه مـی‌کـن
کـــه بـــبـــوســـتـــان خـــوش آیـــد نـــفــس هــزار دســتــان
غزل شمارهٔ ۷۱۸
ای چـشـم تـو چـشـم‌بـند مستان
روی تـــو چـــراغ بـــت پـــرســتــان
بـــادام تـــو نـــقـــل مــیــگــســاران
عـــنـــاب تـــو کـــام تـــنـــگــدســتــان
مـــرجـــان تــو پــرده دار لــؤلــؤ
ریـــحـــان تـــو خـــادم گـــلـــســـتــان
رخـسـار تـو در شـکـنـج گیسو
رخشنده چو شمع در شبستان
ســرنـامـهٔ حـسـن یـا خـطـسـت ایـن
عــــنــــوان جــــمــــال یــــا رخــــســـت آن
ای شـــمـــع مـــریـــز اشـــک خــونــیــن
گــریــه چــه دهــی بــیـاد مـسـتـان
صـد جـامـه دریـده‌ام چـو غنچه
بـــــر زمـــــزمـــــهٔ هـــــزار دســـــتـــــان
ســـرخـــاب قـــدح تـــهـــمــتــنــانــرا
از پـــــــای در آورد بــــــدســــــتــــــان
خـــواجــو دهــن قــرابــه بــگــشــای
وز لــعــل پــیــالــه کــام بـسـتـان
غزل شمارهٔ ۷۱۹
بـبـوسـتـان مـی گـل بـوی لـاله گون مستان
مــگــر ز دســت ســمــن عــارضــان پــردســتــان
جهان ز عمر تو چون داد خویش می گیرد
تــو نــیــز کــام دل از لــذت جـهـان بـسـتـان
کنونکه فصل بهاران رسید و موسم گل
خــوشــا نــواحــی یــزد و نــسـیـم اهـرسـتـان
چــه نـکـهـتـسـت مـگـر بـوی دوسـتـانـسـت ایـن
چــه مــنــزلــســت مـگـر طـرف بـوسـتـانـسـت آن
مـنـم جـدا شـده از یـار و مـنـقـطـع ز دیـار
چــو بــلــبــلـان چـمـن دور مـانـده از بـسـتـان
سـفـر گـزیـدم و بـسـیـار خـون دل خـوردم
چـــودر مـــصــیــبــت ســهــراب رســتــم دســتــان
بــاخــتــیــار کــســی هــرگــز اخــتــیــار کــنــد
جـرون و تـشـنـگـی و بـاد گـرم و تابستان
مــکــن مــلــامـت خـواجـو کـه عـاقـلـان نـکـنـنـد
ز بــیــم حــکــم قــضــا اعــتـراض بـرمـسـتـان
غزل شمارهٔ ۷۲۰
نــرگــس مــســتــت فــتــنــهٔ مــسـتـان
تــشــنــهٔ لــعــلـت بـاده پـرسـتـان
روی تــو مــا را لــالــه و نـسـریـن
کـوی تـو مـا را گـلـشن و بستان
زلــــف ســــیـــاهـــت شـــام غـــریـــبـــان
روی چــو مــاهــت شــمـع شـبـسـتـان
در چــــمــــن افـــتـــد غـــلـــغـــل بـــلـــبـــل
چــون تــو درآئــی سـوی گـلـسـتـان
طـــلـــعـــت زیـــبـــا یــا قــمــرســت ایــن
لــعــل شــکــر خــا یـا شـکـرسـت آن
دســت بــخـونـم شـسـتـه و از مـن
هــوش دل و دیــن بــرده بـدسـتـان
بـــاده صـــافـــی خــرقــه صــوفــی
درکـش و بـرکش در ده و بستان
پــرده بــسـاز ای مـطـرب مـجـلـس
بــاده بــیــار ای ســاقــی مـسـتـان
خـواجـوی مـسکین بر لب شیرین
فتنه چو طوطی بر شکرستان
