غزل شمارهٔ ۴۷۰
سـبـزه پـیـرامـن سـرچـشـمـهٔ نـوشش نگرید
شـبـه بـر گـوشـهٔ یـاقـوت خـمـوشـش نـگـریـد
شـام شـبـگـون سـحـر پـوش قـمـر فـرسـا را
زیـــور بـــرگ گـــل غـــالـــیــه پــوشــش نــگــریــد
عــقــل را صــیــد کــمــنـد افـکـن جـعـدش بـیـنـیـد
روح را تـشـنـهٔ سـرچـشـمـهٔ نـوشـش نـگـرید
بـت ضـحـاک مـن آن مـه کـه بـرخ جـام جمست
آن دو افــعــی ســیــه بــر ســر دوشـش نـگـریـد
منکه از حلقهٔ گوشش شده‌ام حلقه بگوش
گـــوشـــداری مـــن حـــلــقــه بــگــوشــش نــگــریــد
جــانـم از جـام لـبـش گـشـت بـیـک جـرعـه خـراب
بـــادهٔ لـــعـــل لـــب بــاده فــروشــش نــگــریــد
خــواجــو از مــیــکــده‌اش دوش بــدوش آوردنــد
ایــنـهـمـه بـیـخـودی از مـسـتـی دوشـش نـگـریـد
غزل شمارهٔ ۴۷۱
آخــــر از ســــوز دل شــــبــــهــــای مــــن یــــاد آوریـــد
هــمــچــو شــمــعــم در مــیــان انــجــمــن یــاد آوریـد
صبحدم در پای گل چون با حریفان می‌خورید
بــــلــــبــــلــــان را بــــر فـــراز نـــارون یـــاد آوریـــد
در چـــمــن چــون مــطــرب از عــشــاق بــنــوازد نــوا
از نـــــوای نـــــغـــــمــــهٔ مــــرغ چــــمــــن یــــاد آوریــــد
جـعـد سـنـبـل چـون شـکـن گیرد ز باد صبحدم
از شــکــنــج زلــف آن پــیــمــان شــکــن یــاد آوریــد
ابــر نــیــســانــی چــو لــؤلــؤ بــار گـردد در چـمـن
ز آب چــشــمــم هــمــچــو لــؤلــؤی عــدن یــاد آوریــد
یــوســف مــصــری گــر از زنــدانــیــان پــرسـد خـبـر
از غـــم یـــعـــقـــوب در بـــیـــت الـــحــزن یــاد آوریــد
گـر بـه یـثـرب اتـفـاق افـتـد کـه روزی بـگـذریـد
نـــــالـــــه و آه اویـــــس انـــــدر قـــــرن یـــــاد آوریــــد
دوسـتـان هـر دم کـه وصـل دوسـتـان حـاصـل کـنید
از غــــم هــــجــــران بــــی پــــایــــان مـــن یـــاد آوریـــد
طــوطــی شــکـر شـکـن وقـتـی کـه آیـد در سـخـن
ای بـسـا کـز خواجوی شیرین سخن یاد آورید
غزل شمارهٔ ۴۷۲
دوش چــون مــوکــب ســلــطــان خــیــالـش بـرسـیـد
اشــکــم از دیــده روان تــا ســر راهــش بـدویـد
خــواســتــم تــا بــنــویــسـم سـخـنـی از دل ریـش
قــلــمــم را ز ســر تــیــغ زبــان خــون بــچــکــیــد
نـــشـــنــیــدیــم کــه نــشــنــیــد مــلــامــت فــرهــاد
تـا حـدیـث از لـب جـان پـرور شـیـریـن بـشـنـید
دلــــم ابــــروی تــــرا مــــی‌طــــلــــبــــد پـــیـــوســـتـــه
مــاه نــو گــر چــه شــب و روز نــبـایـد طـلـبـیـد
خــط مــشــکــیــن کــه نــبــاتــســت بـگـرد شـکـرت
تـا چـه دودیـسـت کـه در آتـش روی تـو رسـیـد
چــشــم بــد را نــفــس صــبـحـدم از غـایـت مـهـر
آیــــتــــی در رخ چـــون مـــاه تـــمـــام تـــو دمـــیـــد
خـرده بـیـنـی کـه کـنـد دعـوی صـاحـب نـظـری
گــر نــدیــد از دهــنـت یـک سـر مـو هـیـچ نـدیـد
خــلــعــت عــشــق تــو بــر قــامـت دل بـیـنـم راسـت
لیکن این طرفه که پیوسته بباید پوشید
تــا از آن هــنــدوی زنــجــیــری کــافــر چــه کــشـد
دل خــواجــو کــه بـبـنـد سـر زلـف تـو کـشـیـد
غزل شمارهٔ ۴۷۳
حـــدیـــث شـــمـــع از پــروانــه پــرســیــد
نــــشـــان گـــنـــج از ویـــرانـــه پـــرســـیـــد
فــــروغ طــــلــــعـــت از آئـــیـــنـــه جـــوئـــیـــد
پـــریـــشـــانـــی زلــف از شــانــه پــرســیــد
اگــــر آگــــه نـــئـــیـــد از صـــورت خـــویـــش
بـــرون آئــیــد و از بــیــگــانــه پــرســیــد
مـــپـــرســـیـــد از لـــگـــن ســوز دل شــمــع
وگـــر پـــرســیــد از پــروانــه پــرســیــد
مـــــحــــبــــت دام و مــــحــــبــــوبــــســــت دانــــه
بــــدام آئــــیــــد و حـــال دانـــه پـــرســـیـــد
چــــو از جـــانـــانـــه جـــانـــم دردمـــنـــدســـت
دوای جــــانــــم از جــــانــــانــــه پــــرســــیــــد
مـــــنـــــم دیـــــوانـــــه و او ســـــرو قــــامــــت
حــــدیــــث راســــت از دیــــوانـــه پـــرســـیـــد
حـــریـــفـــان گـــو بـــهـــنـــگـــام صــبــوحــی
نـــشـــانـــم از در مـــیـــخـــانـــه پـــرســـیــد
کنون چون شد به رندی نام ما فاش
ز مــا از ســاغــر و پــیــمــانــه پــرسـیـد
ز خـــواجـــو کــو مــی و پــیــمــانــه دانــد
هـمـان بـهـتـر کـه از پـیـمـانـه پـرسید
غزل شمارهٔ ۴۷۴
ســـخـــن یـــار ز اغـــیـــار بـــبـــایــد پــوشــیــد
قــصــهٔ مــســت ز هــشــیــار بــبــایــد پـوشـیـد
خــلــعــت عــاشــقــی از عــقــل نـهـان بـایـد داشـت
کـان قـبـائـیـسـت کـه نـاچـار بباید پوشید
ذره چــــون لــــاف هــــواداری خــــورشـــیـــد زنـــد
مــهــرش از ســایــهٔ دیـوار بـبـایـد پـوشـیـد
تــــا بـــخـــون جـــگـــر جـــام بـــیـــالـــایـــنـــدش
جــامــهٔ کــعــبــه ز خــمــار بــبــایــد پـوشـیـد
بـوسـه‌ئـی خواستمش گفت بپوش از زلفم
گـنـج اگـر مـی‌بـری از مـار بـبـایـد پـوشـید
ضـعـفـم از چـشـم تـو زانـروی نهان می‌دارد
کــه رخ مــرده ز بـیـمـار بـبـایـد پـوشـیـد
تیغ مژگان چه کشی در نظر مردم چشم
خـنـجـر از مـردم خـونـخـوار بـباید پوشید
چـهـرهٔ زرد مـن و روی خـود از طـره بـپوش
کــه زر و ســیــم ز طـرار بـبـایـد پـوشـیـد
دیده بنگر که فرو خواند روان سر دلم
گـر چـه دانـسـت کـه اسـرار بباید پوشید
نـامـهٔ دوسـت بـدشـمـن چـه نـمـائـی خـواجـو
ســـخـــن یـــار از اغـــیـــار بــبــایــد پــوشــیــد
غزل شمارهٔ ۴۷۵
هـمـچـو شـمـعـم بـشـبـسـتـان حـرم یـاد کـنید
یــا چــو مــرغــم بــگــلــســتــان ارم یــاد کــنـیـد
روز شـــادی هـــمـــه کــس یــاد کــنــد از یــاران
یــاری آنــســت کــه مــا را شــب غــم یــاد کـنـیـد
گــر چــنــانــســت کـه از دلـشـدگـان مـی‌پـرسـیـد
گـــاه گـــاهــی ز مــن دلــشــده هــم یــاد کــنــیــد
چـون شـد اقـطـاع شـمـا تـخـتـگه ملک وجود
کـی از ایـن کـشـتـه شـمـشـیر عدم یاد کنید
چــشــم دارم کــه مــن خــســتــهٔ دلـسـوخـتـه را
بــه نــم چــشــم گــهــربــار قــلـم یـاد کـنـیـد
هـیـچ نـقـصـان نـرسـد در شـرف و قـدر شـمـا
در چــنــیــن مــحــنــت و خـواری اگـرم یـاد کـنـیـد
چــون مــن از پــای فــتــادم نــبــود هـیـچ غـریـب
گر من بی سر و پا را به قدم یاد کنید
در چــمــن چــون قــدح لــالــه عــذاران طــلــبــنـد
جــام گــیــریـد و ز عـشـرتـگـه جـم یـاد کـنـیـد
ور در ایـــوان ســـلـــاطـــیـــن ره قـــربـــت بـــاشـــد
ز مـــقـــیـــمـــان ســر کــوی ســتــم یــاد کــنــیــد
بـــلـــبـــل خـــســـتـــهٔ بـــی بـــرگ و نـــوا را آخــر
بـــنـــســیــم گــلــی از بــاغ کــرم یــاد کــنــیــد
ســوخــت در بــادیــه از حــســرت آبــی خــواجــو
زان جـگـر سـوخـتـه در بـیـت حـرم یـاد کنید
غزل شمارهٔ ۴۷۶
آن شــکــر لــب کــه نــبــاتــش ز شــکـر مـی‌رویـد
از ســـمـــن بـــرگ رخــش ســنــبــل تــر مــی‌رویــد
مـــــی‌رود آب گـــــل از نـــــســـــتـــــرنـــــش مـــــی‌ریــــزد
و ارغـــــوان و گـــــلـــــش از راهـــــگـــــذر مــــی‌رویــــد
بــجــز آن پــسـتـه دهـن هـیـچ سـهـی سـروی را
نــار ســیــمــیـن نـشـنـیـدم کـه ز بـر مـی‌رویـد
تا تو در چشم منی از لب سرچشمهٔ چشم
لــالــه مــی‌چــیــنـم و در لـحـظـه دگـر مـی‌رویـد
فـــتـــنـــه دور قــمــر نــزد خــرد دانــی چــیــســت
ســبــزهٔ خــط تــو کــز طــرف قــمــر مــی‌رویــد
تــیــغ هــجــرم چــه زنــی کــز دل ریــشــم هـر دم
مــی‌دمــد شــاخ تــبــر خــون و تــبــر مــی‌رویــد
فــصــل نــوروز چــو در بـرگ سـمـن مـی‌نـگـرم
بـــی گـــل روی تـــو خـــارم ز بـــصــر مــی‌رویــد
هــر زمــانــم کـه خـط سـبـز تـوآیـد در چـشـم
سـبـزه بـیـنـم ز لـب چـشـمـه کـه برمی‌روید
ای بــســا بــرگ شـقـایـق کـه دمـادم در بـاغ
از ســــرشــــک مــــن و خــــونـــاب جـــگـــر مـــی‌رویـــد
ظـــاهـــر آنـــســـت کـــه از خـــون دل فـــرهـــادســت
آن هـمـه لـالـه کـه بـر کـوه و کـمر می‌روید
اگـر از چـشـم تـو خـواجـو هـمـه گـوهر خیزد
از رخ زرد تــــو چـــونـــســـت کـــه زر مـــی‌رویـــد
غزل شمارهٔ ۴۷۷
کـیـسـت کـه بـا مـن حـدیـث یار بگوید
بــــهــــر دلـــم حـــال آن نـــگـــار بـــگـــویـــد
پـیـش کـسـی کـز خـمـار جـان بـلـب آورد
وصـــف مـــی لـــعــل خــوشــگــوار بــگــویــد
وز سر مستی به نزد باده گساران
رمــزی از آن چــشــم پــرخــمــار بــگــویـد
لـــطـــف کـــنـــد وز بــرای خــاطــر رامــیــن
شــمــه‌ئــی از ویــس گــلــعــذار بـگـویـد
ور گـــذری بـــاشـــدش بـــمـــنـــزل لـــیـــلــی
قـــصـــهٔ مـــجـــنـــون دلـــفـــگـــار بـــگـــویــد
دوسـت مـخوانش که رخ ز دوست بتابد
یــار مــگــویــش کـه تـرک یـار بـگـویـد
بــاد بــهــار از چــمــن بــشــنــعــت بـلـبـل
بــــاز نــــیــــایــــد اگــــر هــــزار بــــگـــویـــد
بـا گـل بستان فروز روی تو خواجو
بــاد بــود هــر چــه از بـهـار بـگـویـد
