غزل شمارهٔ ۶۹۰
مــردیــم در خــمــار و شــرابــی نــیــافـتـیـم
گـــشـــتـــیـــم غـــرق آتــش وآبــی نــیــافــتــیــم
کـــردیــم حــال خــون دل از دیــدگــان ســؤال
لـیـکـن بـه جـز سـرشـک جـوابـی نیافتیم
تــا چـشـم مـسـت یـار خـرابـی بـنـا نـهـاد
هــمــچــون دل شــکـسـتـه خـرابـی نـیـافـتـیـم
رفـــتـــیـــم در هــوایــش و بــرخــاک کــوی او
بـــردیـــم آب خـــویـــش و مــبــی نــیــافــتــیــم
جــان را بــراه بــادیــه از تــاب تـشـنـگـی
کــردیـم خـون و اشـک سـحـابـی نـیـافـتـیـم
بـیـرون ز زلـف و عـارض خورشید پیکران
بــــرآفــــتــــاب پــــر غــــرابــــی نــــیـــافـــتـــیـــم
در ده قدح که جز دل بریان خون چکان
در بــزمــگــاه عــشــق کــبــابــی نــیــافــتــیـم
کــردیــم بــی حـجـاب نـظـر در رخـت ولـیـک
روی تـرا بـه جـز تـو حـجـابـی نـیـافتیم
خـاک درت شـدیـم چـو خواجو بحکم آنک
بــرتــر ز درگــه تــو جــنــابــی نــیــافــتــیـم
غزل شمارهٔ ۶۹۱
آنـــکـــه لـــعـــلـــش عـــیـــن آب زنـــدگــانــی یــافــتــیــم
در رهـــش مـــردن حـــیـــات جـــاودانـــی یـــافـــتـــیـــم
راســـتـــی را پـــیـــش آن قــد ســهــی ســرو روان
نــــارون را در مــــقــــام نــــاروانــــی یــــافــــتـــیـــم
کـــار مــا بــی آتــش دل در نــگــیــرد زانــکــه مــا
زنـدگـی مـانـنـد شـمـع از جـان فـشـانـی یـافتیم
گـر چـه رنگ عاشقان از غم شود چون زعفران
مـــا هـــمـــه شــادی ز رنــگ زعــفــرانــی یــافــتــیــم
خـسـروان گـر سـروری در پـادشـاهی می‌کنند
مــا ســریــر خــســروی در پــاســبـانـی یـافـتـیـم
اهــل مــعـنـی از چـه رو انـکـار صـورت کـرده‌انـد
زانـکـه صـورت را هـمـه گـنـج مـعـانـی یـافـتیم
مـا اگـر پـیـرانـه سـر در بـنـدگـی افـتـاده‌ایـم
هــمـچـو سـرو آزادگـی در نـوجـوانـی یـافـتـیـم
جامهٔ صوفی بگیر و جام صافی ده که ما
دوســتــکــامــی راز جــم دوســتــکــانــی یــافــتــیــم
رفــتــن دیــر مــغــان خــواجـو بـهـنـگـام صـبـوح
از غــــوانــــی و شــــراب ارغــــوانــــی یــــافــــتــــیــــم
غزل شمارهٔ ۶۹۲
مــــا نــــوای خــــویــــش را در بــــیــــنــــوائــــی یــــافـــتـــیـــم
فـــخـــر بـــر شـــاهـــان عـــالـــم در گـــدائـــی یـــافــتــیــم
ز آشــنــا بــیــگــانــه گــشــتــیــم از جــهــان و جـان غـریـب
در جــــــوار قــــــرب جــــــانـــــان آشـــــنـــــائـــــی یـــــافـــــتـــــیـــــم
ســـــالــــهــــا بــــانــــگ گــــدائــــی بــــر در دلــــهــــا زدیــــم
لـــاجـــرم بـــر پـــادشـــاهـــان پـــادشـــائـــی یـــافـــتـــیــم
ای بــــســــا شــــب کــــانــــدریــــن امــــیــــد روز آورده‌ایــــم
تـــا کـــنـــون از صــبــح وصــلــش روشــنــائــی یــافــتــیــم
تــرک دنــیــی گــیــر و عــقــبــی زانــکــه در عــیــن الــیــقــیـن
زهــــد و تــــقــــوی را خــــلــــاف پــــارســــائـــی یـــافـــتـــیـــم
چـــون ازیــن ظــلــمــت ســرای خــاکــدان بــیــرون شــدیــم
هــــر دو عــــالــــم روشــــن از نــــور خــــدائـــی یـــافـــتـــیـــم
ســـــــالـــــــکـــــــان راه حـــــــق را در بــــــیــــــابــــــان فــــــنــــــا
از چــهــار و پــنــج و هــفــت و شــش جــدائــی یــافــتـیـم
از جــــــــنـــــــاب بـــــــارگـــــــاه مـــــــالـــــــک مـــــــلـــــــک وجـــــــود
هــــر زمــــان تــــوقــــیــــع قـــدر کـــبـــریـــائـــی یـــافـــتـــیـــم
کفر و دین یکسان شمر خواجو که در لوح بیان
کـــــافـــــری را بـــــرتـــــر از زهـــــد ریـــــائـــــی یــــافــــتــــیــــم
غزل شمارهٔ ۶۹۳
دو جــــــان وقــــــف حـــــریـــــم حـــــرم او کـــــردیـــــم
و اعــتــمــاد از دو جــهــان بــر کـرم او کـردیـم
چون خضر دست ز سرچشمهٔ حیوان شستیم
تــــا تــــیــــمــــم بــــغــــبــــار قــــدم او کـــردیـــم
آنـــکـــه از درد دل خـــســـتـــه دلـــان آگـــه نــیــســت
مـــــا دوای دل غـــــمــــگــــیــــن بــــغــــم او کــــردیــــم
بــــی عــــنــــا و الــــم او نــــتــــوانــــیــــم نـــشـــســـت
ز آنــــکــــه عــــادت بــــعــــنــــا و الــــم او کـــردیـــم
آن هــمــه نــامــه نــوشــتــیــم و جــوابـی نـنـوشـت
گــــوئــــیــــا عــــقــــد لــــســــان قــــلـــم او کـــردیـــم
زان جــفــا جــوی ســتــمــکــاره نــداریــم شـکـیـب
گـر چـه جـان در سـر جـور و ستم او کردیم
اگـــــر از ســـــکــــهٔ او روی نــــتــــابــــیــــم مــــرنــــج
کـــه فـــقــیــریــم و طــمــع در درم او کــردیــم
پـیـش آن لـعـبـت شـیـریـن نـفـس از غـایـت شـوق
جــــان بــــدادیــــم و تــــمــــنــــای دم او کـــردیـــم
یـــا رب آن خـــســـرو خـــوبـــان جـــهـــان آگـــه بــود
کـــه چـــه فـــریـــاد بـــپـــای عـــلـــم او کــردیــم
مــــــــردم دیــــــــدهٔ هــــــــنــــــــدو وش دریـــــــائـــــــی را
خــــــاک روب ســــــر کــــــوی خــــــدم او کــــــردیـــــم
در دم صــبــح کــه خــواجـو ره مـسـتـان مـی‌زد
ای بـسـا نـالـه کـه بـر زیر و بم او کردیم
غزل شمارهٔ ۶۹۴
اهـــــل دل را خـــــبـــــر از عـــــالـــــم جـــــان آوردیــــم
تـــحــفــهٔ جــان جــهــان جــان و جــهــان آوردیــم
چــون نــمــی‌شــد ز در کــعـبـه گـشـادی مـا را
رخــــت خــــلــــوت بــــخــــرابــــات مــــغـــان آوردیـــم
شــمــع جــانــرا ز قـدح در لـمـعـان افـکـنـدیـم
مــــــرغ دل را ز فـــــرح در طـــــیـــــران آوردیـــــم
جــم را از جــگــر ســوخــتــه دلــخـون کـردیـم
شــمــع را از شــرر ســیــنــه بـجـان آوردیـم
ورق نـــســـخـــهٔ رویـــت بـــگــلــســتــان بــردیــم
بــــاز مــــرغــــان چــــمــــن را بـــفـــغـــان آوردیـــم
شــمــه‌ئــی از رخ و بــالـای بـلـنـدت گـفـتـیـم
آب بــــــــا روی گـــــــل و ســـــــرو روان آوردیـــــــم
چـون قـلم پیش همه خلق سیه روی شدیم
بــســکــه وصــف خـط سـبـزت بـزبـان آوردیـم
هیچ زر در همیان نیست بدین سکه که ما
از رخ زرد بــــــــســــــــوی هـــــــمـــــــدان آوردیـــــــم
پـیـش خـواجـو که نشانش ز عدم می‌دادند
از دهــــانــــت ســــر مـــوئـــی بـــنـــشـــان آوردیـــم
غزل شمارهٔ ۶۹۵
دل بــه دســت غـم سـودای تـو دادیـم و شـدیـم
چــشــمــهٔ خـون دل از چـشـم گـشـادیـم و شـدیـم
پــشـت بـردنـیـی و دیـن کـرده و جـان در سـر دل
روی در بــــادیـــهٔ عـــشـــق نـــهـــادیـــم و شـــدیـــم
تـو نـشـسـتـه بـمـی و مـطـرب و ما مست و خراب
مــدتــی بـر سـر کـوی تـو سـتـادیـم و شـدیـم
چــــون دل خــــســــتــــهٔ مــــا رفــــت بـــبـــاد از پـــی دل
هــــمــــره قــــافـــلـــهٔ بـــاد فـــتـــادیـــم و شـــدیـــم
هـــمـــچـــو خـــواجـــو نـــگـــرفــتــه ز دهــانــت کــامــی
بوسه بر خاک سر کوی تو دادیم و شدیم
غزل شمارهٔ ۶۹۶
گــر شــدیــم از کــویــت ای تــرک خــتــا بــاز آمــدیــم
ور خـــطـــائـــی رفــت از آن بــازآ کــه مــا بــاز آمــدیــم
گــر تــو صــادق نـامـدی در مـهـر مـا مـانـنـد صـبـح
مـــا بـــمـــهـــرت از ره صـــدق و صـــفــا بــاز آمــدیــم
تـــیــهــوی بــی بــال و پــر بــودیــم دور از آشــیــان
شــاهــبــازی تــیــز پــر گــشــتــیــم تــا بــازآمــدیــم
گرچه کی باز آید آن مرغی که بیرون شد ز دام
مـــــا بـــــعـــــشـــــق دام آن زلـــــف دوتـــــا بـــــاز آمـــــدیــــم
بـعـد ازیـن گـر بـاده در عـالـم نـبـاشـد گـو مـبـاش
زانـــکـــه بـــا لـــعـــلـــت ز جــام جــانــفــزا بــاز آمــدیــم
گــر ز بــســتــان بــیــنــوا رفــتــیــم یـک چـنـدی کـنـون
چــون گــل و بــلــبـل بـصـد بـرگ و نـوا بـاز آمـدیـم
ور خـــطـــائـــی رفـــت کـــان گـــیـــســـوی عــنــبــر بــیــز را
مـشـک چـیـن خـوانـدیـم و اکـنـون از خـطـا بـاز آمـدیم
خــاک کــرمــان بــاز خــواجــو را بــدیـن جـانـب فـکـنـد
تــــا نــــپــــنــــداری کــــه از بـــاد هـــوا بـــاز آمـــدیـــم
غزل شمارهٔ ۶۹۷
بـاز چـون بـلـبـل بـصـد دسـتـان بـبـسـتـان آمدیم
بـاز چـون مـرغـان شـبـگـیـری خـوش الـحـان آمـدیم
گــر بــدامــن دوسـتـان گـل مـی‌بـرنـد از بـوسـتـان
مــا بــکــام دوســتــان بــا گــل بــبــســتــان آمــدیـم
آسـتـیـن افـشـان بـرون رفـتـیـم چـون سـرو از چـمن
دوســتــان دســتــی کــه دیــگـر پـای کـوبـان آمـدیـم
هـمـچـو گـل یـک سـال اگـر کـردیـم غـربـت اخـتیار
مــژده بــلـبـل را کـه دیـگـر بـا گـلـسـتـان آمـدیـم
از مــیـان بـوسـتـان چـو بـیـد اگـر لـرزان شـدیـم
بــر کــنــار چــشـمـه چـون سـرو خـرامـان آمـدیـم
چشم روشن گشته‌ایم اکنون که بعد از مدتی
از چـــه کـــنـــعــان بــســوی مــاه کــنــعــان آمــدیــم
جــان مـا گـر مـا بـرفـتـیـم از سـر پـیـمـان نـرفـت
سـاقـیـا پـیـمـانـه ده چون ما به پیمان آمدیم
گر پریشان رفته‌ایم اکنون تو خاطر جمع دار
کــایــن زمــان بــر بــوی آن زلــف پــریــشــان آمـدیـم
صـبـر در کـرمـان بـسـی کردیم خواجو وز وطن
رخـت بـر بـسـتـیـم و دیـگـر سـوی کرمان آمدیم
غزل شمارهٔ ۶۹۸
شــمــع بــنــشــســت ز بــاد ســحــری خــیـز نـدیـم
کــه ز فــردوس نــشــان مــی‌دهــد انــفــاس نــسـیـم
گــر نــبــاشــد گــل رخــســار تـو در بـاغ بـهـشـت
اهــــل دلــــرا نــــکــــشـــد مـــیـــل بـــه جـــنـــات نـــعـــیـــم
بــرو ای خــواجــه کــه صــبــرم بــدوا فــرمـائـی
کـایـن نـه دردیـسـت کـه درمـان بـپـذیرد ز حکیم
چـــون بـــمـــیـــرم بـــره دوســـت مـــرا دفـــن کــنــیــد
تــا چــو بــر مــن گــذرد یــاد کــنــد یــار قــدیـم
ایــــــکــــــه آزار دل ســـــوخـــــتـــــگـــــان مـــــی‌طـــــلـــــبـــــی
بــــر ســـرآتـــش ســـوزان نـــتـــوان بـــود مـــقـــیـــم
مـــن ازیـــن ورطـــه هـــجـــران نـــبـــرم جـــان بـــکـــنـــار
زانــکــه غــرقــاب غـم عـشـق تـو بـحـریـسـت عـظـیـم
بـــر ســـر کـــوت گـــر از بـــاد اجـــل خـــاک شـــوم
شــــعــــلــــهٔ آتـــش عـــشـــق تـــو زنـــد عـــظـــم رمـــیـــم
گرچه خواجو بیقین شعر تو سحرست ولیک
هـــیــچ قــدرش نــبــود بــا یــد بــیــضــای کــلــیــم
غزل شمارهٔ ۶۹۹
نـــســـیـــم بـــاد بـــهـــاری وزیـــد خـــیـــز نـــدیــم
بـیـار بـاده که جان تازه می‌شود ز نسیم
مـــریـــض شـــوق نــبــاشــد ز درد عــشــقــش بــاک
قــتــیــل عــشــق نــبــاشــد ز تــیــغ تــیـزش بـیـم
گــــر از بــــهــــشـــت نـــگـــارم عـــنـــان بـــگـــردانـــد
بــــــروز حــــــشــــــر مـــــن و دوزخ عـــــذاب الـــــیـــــم
ز خــاک کــوی تــو مــا را فــراق مــمــکــن نــیـسـت
چـــنـــانـــکـــه فـــرقـــت درویـــش از آســتــان کــریــم
کــمــان بــســیــم بــســی در جــهــان بـدسـت آیـد
نــه هــمــچــو آن دو کــمــان هــلـال شـکـل و سـیـم
چــنــیــن کــه بــر رخ زردم نــظــر نــمـی‌فـکـنـی
معینست که چشمت نه بر زرست و نه سیم
کـــنـــونـــکـــه بـــلـــبـــل بــاغ تــوام غــنــیــمــت دان
کـــه مـــرغ بـــاز نـــیـــایـــد بـــشــیــانــه مــقــیــم
اگـــر چـــه پـــشـــه نـــیــارد شــدن مــلــازم بــاز
مــــرا بـــمـــنـــزل طـــاوس رغـــبـــتـــیـــســـت عـــظـــیـــم
ز آهــــــم آتــــــش نــــــمــــــرود بــــــفــــــســـــرد آنـــــدم
کــــه در دلــــم گــــذرد یــــاد کــــوه ابــــراهــــیــــم
نـــســـیـــم بـــاد صـــبـــا گـــر عـــنـــان نــرنــجــانــد
پـــیـــام مـــن کـــه رســـانـــد بـــدوســتــان قــدیــم
بــیــا و خــیــمــه بــصــحــرای عــشـق زن خـواجـو
کــه طــبــل عــشــق نــشــایــد زدن بــزیــر گــلــیـم
غزل شمارهٔ ۷۰۰
مـا سـر بـنـهـادیـم و بـه سـامـان نـرسـیـدیم
در درد بـــمـــردیـــم و بـــدرمـــان نـــرســـیـــدیــم
گــفــتـنـد کـه جـان در قـدمـش ریـز و بـبـر جـان
جــان نــیــز بــدادیــم و بــجــانــان نــرســیــدیــم
گـــشـــتـــیـــم گـــدایـــان ســـر کـــویـــش و هـــرگـــز
در گـــرد ســـراپـــردهٔ ســـلـــطـــان نــرســیــدیــم
چـون سـایـه دویـدیـم بـه سـر در عـقبش لیک
در ســــایــــهٔ آن ســــرو خـــرامـــان نـــرســـیـــدیـــم
رفـتـیـم کـه جـان بـر سـر مـیـدانـش فـشـانـیـم
از سـر بـگـذشـتـیـم و بـه مـیـدان نـرسـیـدیـم
چــون ذره ســراســیــمــه شـدیـم از غـم و روزی
در چــشــمــهٔ خــورشــیــد درفــشــان نــرســیــدیــم
در تـــیـــرگـــی هـــجـــر بـــمـــردیـــم و ز لـــعـــلــش
هــرگــز بــه لــب چــشــمــهٔ حــیــوان نــرســیــدیـم
ایــــوب صــــبــــوریــــم کــــه از مــــحـــنـــت کـــرمـــان
چون یوسف گم گشته به کنعان نرسیدیم
از زلـــف تــو زنــار بــبــســتــیــم و چــو خــواجــو
در کــفــر بــمــانــدیــم و بــایــمــان نــرسـیـدیـم
