غزل شمارهٔ ۷۰۱
از عــمـر چـو ایـن یـک دو نـفـس بـیـش نـداریـم
بـنـشـیـن نـفـسـی تـا نـفـسـی بـا تو برآریم
چـــون دل بــســر زلــف ســیــاه تــو ســپــردیــم
بــاز آی کــه تـا پـیـش رخـت جـان بـسـپـاریـم
جـــز غـــم بـــجـــهـــان هـــیـــچ نـــداریـــم ولـــیــکــن
گــــر هــــیــــچ نــــداریــــم غــــم هــــیـــچ نـــداریـــم
ز آنــــروی کــــه از روی نــــگـــاریـــن تـــو دوریـــم
رخــســار زر انــدوده بــه خــونــابــه نــگــاریــم
دیـــوانـــه آن غـــمـــزهٔ عـــاشـــق کـــش مـــســـتـــیــم
آشــــفــــتــــهٔ آن ســــلــــســـلـــهٔ غـــالـــیـــه بـــاریـــم
بــا طــلــعــت زیــبــای تــو در بــاغ بــهــشــتـیـم
بـــا بــوی خــوشــت هــمــنــفــس بــاد بــهــاریــم
از بـــاده نـــوشـــیـــن لـــبـــت مـــســت و خــرابــیــم
وز نـــرگــس مــخــمــور تــو در عــیــن خــمــاریــم
هــم در تــو اگــر زانــکــه ز دسـت تـو گـریـزیـم
هــم بــا تــو اگــر زانـکـه پـیـام تـو گـزاریـم
چون فاش شد این لحظه ز ما سر انا الحق
فـتـوی بـده ای خـواجـه کـه مـستوجب داریم
آنـــــرا غـــــم دارســـــت کــــه دور از رخ یــــارســــت
مـــا را چــه غــم از دار کــه رخ در رخ یــاریــم
دی لـعـل روان بـخـش تـو می‌گفت که خواجو
خـوش بـاش کـه ما رنج تو ضایع نگذاریم
غزل شمارهٔ ۷۰۲
داریـــم دلـــی پـــر غــم و غــمــخــوار نــداریــم
وز مــســتــی و بـی خـویـشـتـنـی عـار نـداریـم
مـــا را نـــه ز دیــن آر بــشــارت نــه ز دیــنــار
کـــانـــدیـــشــه ز دیــن و غــم دیــنــار نــداریــم
تـــا مـــنـــزل مـــا کـــوی خـــرابـــات مـــغــان شــد
خـــلــوت بــه جــز از خــانــه خــمــار نــداریــم
بــیــدار بــســر بــردن و تــا روز نـخـفـتـن
ســـودی نـــکــنــد چــون دل بــیــدار نــداریــم
بــــازاری از آنـــیـــم کـــه بـــا نـــالـــه و زاری
داریـــــم ســـــری و ســـــر بـــــازار نــــداریــــم
از مـا سـخـن یـار چـه پـرسـیـد که یکدم
بـــی یـــار نــئــیــم و خــبــر از یــار نــداریــم
مـا را بـه جـز از آه سـحـر هـمنفسی نیست
زیـــرا کـــه جــز او مــحــرم اســرار نــداریــم
در دل بـــــه جـــــز آزار نـــــداریـــــم ولــــیــــکــــن
مـــرهـــم بـــه جـــز از یـــار دلـــازار نـــداریــم
باز آی که بی روی تو ای یار سمن بوی
بـــرگ ســـمـــن و خـــاطـــر گـــلـــزار نـــداریــم
آزردن و بــیــزار شـدن شـرط خـرد نـیـسـت
بـــیـــزار مـــشـــو چــون ز تــو آزار نــداریــم
بــا هــیــچــکـس انـکـار نـداریـم چـو خـواجـو
ز آنــروی کــه بــا هــیـچـکـسـی کـار نـداریـم
غزل شمارهٔ ۷۰۳
مــــا مــــســــت مــــی لــــعــــل روان پـــرور یـــاریـــم
ســـــودا زدهٔ زلـــــف پـــــریـــــشـــــان نــــگــــاریــــم
بــــرلــــعــــل لــــبــــش دســــت نــــداریــــم ولـــیـــکـــن
تــــا ســـر بـــود از دامـــن او دســـت نـــداریـــم
گـر بـی بـصـران شـیـفـتـهٔ نـقـش و نـگـارنـد
مـــا فـــتـــنـــهٔ نـــوک قـــلـــم نـــقـــش نـــگـــاریـــم
بــا روی تــو فــارغ ز گــلــســتـان بـهـشـتـیـم
بــا بــوی تـو مـسـتـغـنـی از انـفـاس بـهـاریـم
چــون نــرگــس مــخـمـور تـو مـسـتـان خـرابـیـم
چــون مــردمــک چــشــم تــو در عــیــن خــمـاریـم
از آه دل ســــوخــــتــــه بــــا نـــغـــمـــهٔ زیـــریـــم
وز چـــنـــگ ســـر زلـــف تـــو بـــا نــالــهٔ زاریــم
جـــان عــاریــت از لــعــل تــو داریــم و بــجــانــت
کان لحظه که تشریف دهی جان بسپاریم
گــر زانــکــه دهــن بــاز کــنــد پـسـتـهٔ خـنـدان
پـــیـــش لـــب لـــعـــل تـــو ازو مـــغـــز بــرآریــم
داریـــم کـــنـــاری ز مـــیـــان تـــو چـــو خـــواجــو
لــــیــــکـــن ز مـــیـــان تـــو بـــامـــیـــد کـــنـــاریـــم
غزل شمارهٔ ۷۰۴
اکـنـون کـه از بـهـشـت نـشـان مـی‌دهد نسیم
بـنـشـان غـبـار مـا بـه نـم سـاغـر ای نـدیـم
انـــفـــاس دوســـتـــان دمـــد از بـــاد بـــوســتــان
در مـوسـمـی چـنـیـن کـه روان پـرورد نـسیم
نــام نــعــیــم خــلــد مــبــر زانــکــه در بـهـشـت
نـــبـــود ورای وصــل بــهــشــتــی رخــان نــعــیــم
آن درد نـیـسـت بـردل ریشم که تا بحشر
امــکــان آن بــود کــه عــلــاجــش کــنـد حـکـیـم
وصـــلـــم مـــده بـــیـــاد کـــه اهــل جــحــیــم را
انــــدیــــشـــهٔ بـــهـــشـــت عـــذابـــی بـــود الـــیـــم
مـــا را امـــیــد رحــمــت و بــیــم عــذاب نــیــســت
کــازاد گــشــتــه‌ایــم ز بــنــد امــیــد و بـیـم
از مـــا عـــنــان مــکــش کــه خــلــاف کــرم بــود
گـــر زانــکــه از گــدا مــتــنــفــر بــود کــریــم
مـــا در ازل حـــدیـــث تـــو تــکــرار کــرده‌ایــم
آری حــــدیـــث دوســـت کـــلـــامـــی بـــود قـــدیـــم
شــیــریـن اگـر بـخـرگـه خـسـرو کـنـد مـقـام
فــرهــاد در مــحــبــت شــیــریــن بــود مــقـیـم
خــواجـو ز سـیـم اشـک مـکـن یـک زمـان کـنـار
باشد که وصل دوست میسر شود بسیم
غزل شمارهٔ ۷۰۵
کــی آمــدی ز تــتــار ای صـبـای مـشـک نـسـیـم
بیا بیا که خوشت باد ای نسیم شمیم
دگــر مــگـوی حـدیـث از نـعـیـم و نـاز بـهـشـت
بــهــشــت مــنــزل یــارســت و وصـل یـار نـعـیـم
چــو روز حــشــر مــرا از لــحــد بـرانـگـیـزنـد
هـــنــوز شــعــلــه زنــد آتــشــم ز عــظــم رمــیــم
گـمـان مبر که تمنای بنده سیم و زرست
نـسـیـم تـسـت مـراد من شکسته نه سیم
فـــتــاده اســت دلــم در مــیــان خــون چــون واو
کـشـیـده زلـف تـرا در کـنـار جـان چون جیم
از آن مــرا ز دهــان تــو هــیـچ قـسـمـت نـیـسـت
کـه نـیـسـت نـقـطـهٔ مـوهـوم قـابـل تـقسیم
بـــود بـــمـــعـــتــقــد عــاقــلــان جــهــان مــحــدث
بـرون ز عـالـم عـشـقـت کـه عـالـمیست قدیم
بـهـر دیـار کـه زیـنـجـا سـفـر کـنـم گویم
خــوشــا نــشــیــمــن طــاوس و کــوه ابــراهـیـم
کـنـون چـه فـایـده خواجو ز درس معقولات
کــه در ازل سـبـق عـشـق کـرده‌ئـی تـعـلـیـم
غزل شمارهٔ ۷۰۶
مــا جــرعــه چــشــانــیــم ولــی خــضــر وشــانـیـم
مـــا راه نـــشـــیـــنـــیـــم ولـــی شــاه نــشــانــیــم
مـــا صـــیــد حــریــم حــرم کــعــبــه قــدســیــم
مـــــا راهـــــبـــــر بـــــادیـــــهٔ عـــــالـــــم جـــــانــــیــــم
مــا بــلــبــل خــوش نــغــمــهٔ بــاغ مــلــکــوتــیــم
مــــا ســــرو خـــرامـــنـــدهٔ بـــســـتـــان روانـــیـــم
فــــــراش عــــــبــــــادتــــــکــــــدهٔ راهــــــب دیــــــریــــــم
ســــقــــای ســــر کــــوی خــــرابــــات مــــغــــانـــیـــم
گـــه ره بـــمـــقـــیـــمـــان ســمــاوات نــمــائــیــم
گــاه از ســرمــســتــی ره کــاشــانــه نــدانـیـم
از نام چه پرسید که بی نام و نشانیم
وز کـام چـه گـوئـیـد کـه بی کام و زبانیم
هـر شـخـص کـه دانـیـد که اوئیم نه اوئیم
هــر چــیــز کــه گــوئــیـد کـه آنـیـم نـه آنـیـم
آن مــرغ کــه بــر کــنــگــره عــرش نــشــیــنــد
مـــائـــیـــم کـــه طـــاوس گـــلــســتــان جــنــانــیــم
هـر چـنـد کـه تـاج سـر سـلـطـان سپهریم
خــــاک کــــف نــــعــــلــــیـــن گـــدایـــان جـــهـــانـــیـــم
داود صــفــت کــوه بــصــد نــغــمــه بــنــالـد
هـر گـه کـه زبـور غـم سـودای تـو خـوانیم
خـواجـو چـو کـنـد شـرح غـم عـشـق تو املا
از چــشــم گــهــربــار قــلــم خــون بـچـکـانـیـم
غزل شمارهٔ ۷۰۷
خـیـزیـد ای مـیـخـوارگـان تـا خـیـمـه بـر گـردون زنیم
نــاقــوس دیــر عــشــق را بــر چــرخ بــوقــلــمـون زنـیـم
هـر چـنـد از چـار آخـشپج و پنج حس در شش دریم
از چـــار حــد نــه فــلــک یــکــدم عــلــم بــیــرون زنــیــم
گــر رخــش هــمــت زیـن کـنـیـم از هـفـت گـردن بـگـذریـم
هـنـگـام شـب چـون شـبـروان هـنـگـامـه بـرگـردون زنـیـم
بـی دلـسـتـان دل خـون کـنـیـم وز دیدگان بیرون کنیم
بـر یـاد آن پـیـمـان شـکـن پـیـمـانـه را در خـون زنیم
مــــائــــیــــم چــــون مــــهــــمــــان او دور از لــــب و دنـــدان او
هـر لـحـظـه‌ئـی بـرخـوان او انـگـشـت بـر افـیـون زنـیم
لــیــلــی چــو بــنــمــایــد جــمــال از بــرقــع لـیـلـی مـثـال
در شـیـوهٔ جـان باختن صد طعنه بر مجنون زنیم
خـواجـو چـه انـدیـشی ز جان دامن برافشان بر جهان
ما را گر از جان غم بود پس لاف عشقش چون زنیم
غزل شمارهٔ ۷۰۸
خـیـز تـا برگ صبوحی بچمن ساز کنیم
دیــدهٔ مــرغ صــراحــی بــقـدح بـاز کـنـیـم
زاهـــدانـــرا بـــخـــروشـــیـــدن چـــنـــگ ســحــری
از صـــوامـــع بـــدر مـــیـــکـــده آواز کـــنــیــم
بـــاده از جـــام لـــب لــعــبــت ســاقــی طــلــبــم
مـسـتـی از چـشـم خـوش شـاهـد طـناز کنیم
بـلـبلان چون سخن از شاخ صنوبر گویند
مــا حــدیــث قــد آن ســرو ســرافــراز کــنـیـم
چــــنــــگ در حــــلــــقــــهٔ آن طـــره طـــرار زنـــیـــم
چـــشــم در عــشــوهٔ آن غــمــزهٔ غــمــاز کــنــیــم
وقــت آنــســت کــه در پـای سـهـی سـرو چـمـن
بــرفــشــانـیـم سـردسـت و سـرانـداز کـنـیـم
کــــــعــــــبــــــهٔ روی دلــــــارای پــــــریــــــرویـــــان را
قــبــلــهٔ مــردمــک چــشــم نــظــر بــاز کـنـیـم
از لـــــب روح فــــزا راح مــــروح نــــوشــــیــــم
هـمـچـو عـیـسـی پس از آن دعوی اعجاز کنیم
سـایـهٔ شـهـپـر سـیـمـرغ چـو بـر مـا افـتاد
گـر چـه کـبکیم چه اندیشهٔ شهباز کنیم
در قفس چند توان بود بیا تا چو همای
پر برآریم و برین پنجره پرواز کنیم
چـون نـواساز چمن نغمه‌سرا شد خواجو
خـیـز تـا برگ صبوحی بچمن ساز کنیم
غزل شمارهٔ ۷۰۹
خــیــز تـا بـاده در پـیـالـه کـنـیـم
گـــل روی قـــدح چـــو لــالــه کــنــیــم
بـــی مــی جــانــفــزای و نــغــمــه چــنــگ
تا بکی خون خوریم و ناله کنیم
هــــر دم از دیــــدهٔ قــــدح پــــیــــمــــای
بـــادهٔ لـــعـــل در پـــیـــالـــه کـــنــیــم
شــاد خــواران چــو مــجــلــس آرایــنــد
دفـــع غـــم را بــمــی حــوالــه کــنــیــم
بـا گـل و لـالـه هـمـچـو بـلـبـل مـست
وصـــف آن عـــنـــبــریــن کــلــالــه کــنــیــم
وز شـــــگـــــرفـــــان چـــــارده ســـــالــــه
دعــوی عــمــر شــصــت ســالـه کـنـیـم
چــون بــه خــوان وصــال دسـت بـریـم
دو جــهــان را بــیــک نــوالــه کــنــیـم
وز بــــــخــــــار شــــــراب آتــــــش فــــــام
ورق چــــهـــره پـــر ز ژالـــه کـــنـــیـــم
هــمــچــو خــواجــو بــنـام مـیـخـواران
مــرغ دل را بــخــون قــبــالــه کــنــیــم
غزل شمارهٔ ۷۱۰
نــــشــــان دل بــــی نــــشــــان از کــــه جـــویـــم
حــــدیــــث تــــن نــــاتـــوان بـــا کـــه گـــویـــم
گـــــــر از کـــــــوی او روی رفـــــــتـــــــن نـــــــدارم
مـــگـــیـــریـــد عـــیـــبـــم کـــه در بـــنـــد اویــم
بـــرویـــم فـــرو مـــی‌چـــکـــد اشـــک خــونــیــن
ز خـــــون جــــگــــر تــــا چــــه آیــــد بــــرویــــم
رخ ار زانـــکـــه شــســتــم بــخــونــاب دیــده
غـــــبـــــار ســـــر کـــــویــــت از رخ نــــشــــویــــم
وفـــای تـــو ورزم بـــهــر جــا کــه بــاشــم
دعــای تــو گــویــم بــهــر جـا کـه پـویـم
خـــیـــال تـــو بـــیــنــم اگــر غــنــچــه چــیــنــم
نـــســـیـــم تـــو یـــابــم اگــر لــالــه بــویــم
چـه نـالـم چـو از نـالـه دل شـد چـو نالم
چه مویم چو از مویه شد تن چو مویم
چـو رنـجـم تـو دادی شـفـا از چـه خـواهم
چـــو درد از تـــو دارم دوا از کــه جــویــم
اگـــر کـــوزه خـــالــی شــد از بــاده حــالــی
بـــده ســـاقـــیــا کــاســه‌ئــی از ســبــویــم
چـــو ســـاغــر بــگــریــد بــبــیــن هــای هــایــم
چــو مــطــرب بــنــالــد بــبــیــن هــای و هــویـم
بــچــوگــان مـزن بـیـش ازیـنـم چـو خـواجـو
کــه ســرگـشـتـه و خـسـتـه مـانـنـد گـویـم
