غزل شمارهٔ ۵۸۲
نــکــهــت روضــهٔ خــلــدســت کــه مــی‌بــیـزد مـشـک
یـــا از آن حـــلـــقــه زلــفــســت کــه مــی‌ریــزد مــشــک
خـــیـــزد از چـــیـــن ســـر زلـــف تــو مــشــک خــتــنــی
وین سخن نیست خطا زانکه ز چین خیزد مشک
خــــون شــــود نــــافــــهٔ آهــــوی تـــتـــاری ز حـــســـد
کــان مــه از گــوشــهٔ خــورشــیــد درآویـزد مـشـک
آن چــه نــعــلــســت کــه لــعــل تــو بــرآتــش دارد
ویـن چـه حـالـسـت کـه حـالـت ز مـه انـگـیـزد مشک
گـر نـخـواهـد کـه کـشـد گـرد مـهـت گـرد عبیر
از چــه رو خــط تــو بــا غــالــیــه آمــیـزد مـشـک
زلــف عــنــبــر شـکـن از روی تـو سـر مـی‌پـیـچـیـد
چـــکـــنـــد ز آتـــش اگـــر زانــکــه نــپــرهــیــزد مــشــک
هـمـچـو خـواجـو نـکـشـد سـر ز خـطـت مشک ختا
چون خط سبز تو بر برگ سمن بیزد مشک
غزل شمارهٔ ۵۸۳
وه چـه شـیـریـنـسـت لـعـلش اندرو پنهان نمک
کس نمی‌بینم که دارد در جهان چندان نمک
انـدکـی بـا چـشـمـهٔ نـوشـش بـشـیـریـنی شکر
گــر چــه دارد نــســبـتـی لـیـکـن نـدارد آن نـمـک
مـی نـمـایـد خـط مـشـک افـشـانـش از عـنـبـر مـثـال
مـی‌فـشـانـد پـسـتـهٔ خـنـدانـش از مـرجـان نـمـک
شــد بــدور ســنــبـل مـشـکـیـن او عـنـبـر فـراخ
گـــشـــت در عـــهـــد لــب شــیــریــن او ارزان نــمــک
لـعـل شـکـر پـاش گـوهر پوش شورانگیز او
درج یــاقــوتــســت گــوئــی ونــدرو پـنـهـان نـمـک
ای ز شـکـر خـنـده‌ات صـد شـور در جـان شکر
وی ز شـور شـکـرت پـیـوسـتـه در افـغـان نـمـک
بــر دل بــریــان مــن تــا کــی نــمــک ریــزد غــمـت
گـر چـه عـیـبی نیست ار ریزند بر بریان نمک
درد دل را دوش مــــی‌جــــســــتــــم دوائــــی از لـــبـــت
گـفـت خـواجـو کـی جـراحت را بود درمان نمک
تـا بـود در چـشـمـم آن لـب خـواب چون آید مرا
زانــکــه گــوئــی دارم انــدر دیــدهٔ گــریــان نـمـک
غزل شمارهٔ ۵۸۴
دیـــدم از دور بــتــی کــاکــلــکــش مــشــکــیــنــک
دهـنـش تـنـگـک و چـون تـنـگ شـکـر شـیـرینک
لــبــک لــعــل روان پــرور کــش جــان بــخــشـک
ســـرک زلـــفـــک عـــنـــبـــر شـــکــنــش مــشــکــیــنــک
در ســخــن لــعــلــک در پــوشــک اودر پــاشـک
بــر ســمــن ســنــبــل پـرچـیـنـک او پـرچـیـنـک
چــشــمــکــش هــمــچــو دل ریــشــک مــن بـیـمـارک
دســـتـــکـــان کـــرده بـــخــون دلــکــم رنــگــیــنــک
هــــســــت مــــرجــــان مــــرا قــــوت ز مـــرجـــانـــک او
ای دریـــغـــا کــه نــبــودی دلــکــش ســنــگــیــنــک
نرگسش مستک و عاشق کشک و خونخوارک
سـنـبـلـش پـسـتک و شورید گک و پرچینک
زلــفــکــش دلــکــشــک و غــمــزه کــکــش دلــدوزک
بــرکـش نـاز کـک و سـاعـد کـش سـیـمـیـنـک
گـفـتـمـش در غـم عـشـقـت دل خـواجـو خـونـشـد
بـیـش از ایـن چـند بگو صبر کند مسکینک
رفـت در خـنـده و شیرین لبک از هم بگشود
گـــــفـــــت داروی دل و مـــــرهــــم جــــانــــش ایــــنــــک
غزل شمارهٔ ۵۸۵
ای روان از شـکـر تـنـگ تـو شـکـر تـنـگ تـنگ
گـــل بـــرآورده ز شـــرم آن رخ گـــلـــرنـــگ رنـــگ
هـــســـت در زنـــجـــیـــر زلـــف دلـــربـــایـــت دل فـــراخ
لـــیـــک دل هـــمــچــون دل ریــش مــن دلــتــنــگ تــنــگ
نــاوک چــشـمـت چـو بـاد آرم ز خـون چـشـم مـن
لـعـل پیکانی شود فرسنگ در فرسنگ سنگ
ای بـــت گـــلـــرخ بـــگـــردان بـــادهٔ گــلــرنــگ را
تـــا بــرد ز آئــیــنــهٔ جــانــم مــی چــون زنــگ زنــگ
بـــلـــبــل دســتــان ســرا را گــو بــرآر آوای نــای
مــطــرب بــلـبـل نـوا را گـو بـزن در چـنـگ چـنـگ
بـاز چـون گلگون می ساقی بمیدان در فکند
ای حـریـفـان بـرکـشـیـد اسـب طـرب را تـنگ تنگ
نام و ننگ ار عاشقی در باز خواجو در رهش
زانـکـه بـاشد عشق بازانرا ز نام و ننگ ننگ
غزل شمارهٔ ۵۸۶
نــیــســتــی آنـکـه زنـی شـیـشـهٔ هـسـتـی بـرسـنـگ
ورنــــه در پــــات فــــتــــادی فــــلـــک مـــیـــنـــا رنـــگ
تــا بــکـی گـوش کـنـی بـرنـفـس پـرده‌سـرای
تــا بــکــی چــنــگ زنــی در گــره گـیـسـوی چـنـگ
روی ازیــن قــبــلــه بــگــردان کــه نـمـازی نـبـود
رو بــمــحــراب و نــظــر در عــقــب شـاهـد شـنـگ
گــوش ســوی غــزل و دیـده سـوی چـشـم غـزال
ســـگ صــیــاد ز چــشــمــش نــرود صــورت رنــگ
بــر کــفــت بــادهٔ چــون زنــگ و دلــت پـر زنـگـار
وقـــــت آنـــــســـــت کــــه از آیــــنــــه بــــزدائــــی زنــــگ
روح را کـس نـکـنـد دسـتـخـوش نـفـس خـسیس
عـــاقـــلـــان آیـــنـــهٔ چـــیـــن نـــفـــرســـتـــنـــد بـــزنـــگ
اگـــرت دیـــو طـــبـــیـــعـــت شــکــنــد پــنــجــهٔ عــقــل
چــکـنـد آهـوی وحـشـی چـو شـود صـیـد پـلـنـگ
کــاروان از پــس و ره دور و حـرامـی در پـیـش
بار ما شیشه و شب تار و همه ره خرسنگ
خـیـز و یـک ره عـلـم از چـرخ بـرون زن خواجو
کــه فـراخـسـت جـهـان و دل غـمـگـیـن تـو تـنـگ
غزل شمارهٔ ۵۸۷
چـو هـیـچـگـونـه نـدارم بـحـضـرت تـو مـجال
شــــوم مــــقــــیــــم درت بــــالـــغـــدو و الـــاصـــال
شــگــفــت نــیــسـت اگـر صـیـد گـشـت مـرغ دلـم
که در هوای تو سیمرغ بفکند پر و بال
کـــرا وصـــال مـــیـــســـر شــود کــه در کــویــت
مــجــال نــیـسـت کـسـی را مـگـر نـسـیـم شـمـال
نــشـسـتـه‌ام مـتـرصـد کـه از دریـچـهٔ صـبـح
مـــــگـــــر طـــــلـــــوع کــــنــــد آفــــتــــاب روز وصــــال
ز خـــاکـــم آتـــش عـــشـــقـــت هــنــوز شــعــلــه زنــد
چـو بـگذری بسر خاک من پس از صد سال
تــــرا اگــــر چــــه ز امــــثــــال مـــا مـــلـــال گـــرفـــت
گـــرفـــت بـــیــتــو مــرا از حــیــات خــویــش مــلــال
مــــقــــیــــم در دل خـــواجـــو تـــوئـــی و مـــی‌دانـــی
چـه حـاجـتـسـت بـتـقـریر با تو صورت حال
غزل شمارهٔ ۵۸۸
یـــــکـــــدم ز قــــال بــــگــــذر اگــــر واقــــفــــی ز حــــال
کــانــرا کــه حــال هــسـت چـه حـاجـت بـود بـقـال
بـــــرلـــــوح کـــــائـــــنـــــات مـــــصــــور نــــمــــی‌شــــود
نــقــشــی بــدیــن جــمــال و جــمــالــی بـدیـن کـمـال
آنــــجــــا کــــه یــــار پــــرده عــــزت بــــرافــــکــــنـــد
عــــارف کــــمــــال بــــیــــنــــد و اهــــل نــــظـــر جـــمـــال
خـــون قـــدح بـــمـــذهـــب مـــســـتــان حــرام نــیــســت
کـــــز راه شـــــرع خــــون حــــرامــــی بــــود حــــلــــال
جــــانــــم بــــجـــام لـــعـــل تـــو دارد تـــعـــطـــشـــی
چون تن به جان و تشنه به سرچشمهٔ زلال
آنـــهـــا کـــه دام بـــر گـــذر صـــیـــد مـــی‌نـــهـــنـــد
انــدیــشــه کــی کــنــنــد ز مــرغ شــکــســتــه بــال
در هــر چــه هــســت چــون بــخــیــالــت نــظـر کـنـم
گـــر جـــز جـــمـــال روی تـــو بـــیـــنـــم زهـــی خــیــال
در راه عــــشـــق بـــعـــد مـــنـــازل حـــجـــاب نـــیـــســـت
دوری گــــمــــان مــــبــــر کــــه بــــود مـــانـــع وصـــال
خـــواجـــو اگـــر بـــعـــیـــن حـــقـــیـــقــت نــظــر کــنــی
وصـــــــل در جـــــــدائـــــــی و هـــــــجــــــران در اتــــــصــــــال
غزل شمارهٔ ۵۸۹
گـــشـــت مـــعـــلـــوم کـــنــون قــیــمــت ایــام وصــال
کــه وصــالــت مــتــصــور نــشــود جــز بـخـیـال
گــر مــیــســر نــشــود بـا تـوام امـکـان وصـول
نـیـسـت مـمـکـن کـه فـراموش کنم عهد وصال
هــر ســحـر چـاک زنـم دامـن جـانـرا چـون صـبـح
تـا گـریـبـان تـو شـد مـطـلـع خورشید جمال
هــســت چـون خـال سـیـاه تـو مـرا روز سـپـیـد
گـشـت چـون زلـف تـو آشـفـتـه مـرا صـورت حال
شـــکـــرت شـــور جــهــانــی و جــهــانــی مــشــتــاق
عـــالـــمـــی تــشــنــه و عــالــم هــمــه پــرآب زلــال
تــا نـگـوئـی کـه حـرامـسـت مـرا بـیـتـو نـظـر
کـه حـرامـسـت نـظـر بیتو و می با توحلال
تنم از شوق جمالت شده از مویه چو موی
دلــم از درد فــراقــت شــده از نـالـه چـو نـال
قـامـتم نون و دل از غم شده چون حلقهٔ میم
لـــیــک بــرحــال دلــم جــیــم ســر زلــف تــو دال
نـه بـحـالـم نـظـری مـی‌کـنـی ای نرگس چشم
نــه ز حــالــم خــبــری مــی‌دهــی ای مــشــکـیـن خـال
مـــهـــر مـــن بـــرمــه رویــت نــپــذیــرد نــقــصــان
مـــهـــر را گــرچــه مــیــســر نــشــود دفــع زوال
عـیـش مـن بـی لـب شـیـریـن تـو تـلخست ولیک
تـــو مـــلـــولــی و مــرا هــســت ز غــیــر تــو مــلــال
ظـاهـر آنـسـت کـه از خـود بـرود بـلـبـل مـسـت
چـــو نـــســـیــم چــمــن آرد نــفــس بــاد شــمــال
خــوش بــود نــالــهٔ عـشـاق بـهـنـگـام صـبـوح
خــواجــو ار عــاشــقــی از پــردهٔ عــشــاق بـنـال
غزل شمارهٔ ۵۹۰
ســبــحــان مــن تــقــدس بــالــعــز و الــجــلـال
ســبــحــان مــن تــفـرد بـالـجـود و الـجـمـال
آن مـــالــکــی کــه مــلــکــت او هــســت بــر دوام
وان قــادری کــه قــدرت او هـسـت بـر کـمـال
ســلــطــان بــی وزیــر و جــهــانــدار لـم یـزل
دیـــان بـــی نـــظـــیـــر و خـــداونـــد لـــا یــزال
گــویــای بـی تـلـفـظ و بـیـنـای بـی بـصـر
دانــــای بــــی تــــفــــکــــر و دارای بــــی مــــلـــال
ســـبـــیـــح بـــلــبــل ســحــری حــی لــا یــنــام
ورد زبـــــــان کـــــــبـــــــک دری رب ذوالــــــجــــــلــــــال
حـرفـیـسـت کـاف و نـون ز طـوامـیر صنع او
وز قـاف تـا بـقـاف بـریـن حـرف گشته دال
از آب لــــطــــف او مــــتــــبــــســـم شـــود ریـــاض
وز بـــاد قـــهـــر او مـــتـــزلـــزل شـــود جــبــال
در گــــوش آســـمـــان کـــشـــد از زر مـــغـــربـــی
هــر مــه بــه امـر کـن فـیـکـون حـلـقـهٔ مـلـال
گـــــاهــــی ز مــــاه نــــو کــــنــــد ابــــروی زال زر
گـــاهـــی از آفـــتـــاب کـــشـــد تـــیــغ پــور زال
کـیـوان بـحـکم اوست برین برج پاسبان
بـهـرام از امـر اوسـت بـریـن قلعه کوتوال
ای قـصـر کـبـریـای تـو مـحـفـوظ از انهدام
وی مــلــک بــی زوال تــو مـحـروس از انـتـقـال
وی بــوســتــان لــطــف تـو بـی وصـمـت ذبـول
وی آفــــتـــاب لـــطـــف تـــو بـــی نـــســـبـــت زوال
ایــــوان وحــــدت تــــو مــــبــــرا از انــــحـــطـــاط
وارکــــان قــــدرت تــــو مــــعــــرا از اخــــتــــلــــال
بـشـکـسـتـه در قـفـای تـو شهباز عقل پر
و افـکـنـده در هـوای تـو سـیـمرغ وهم بال
بــر دوش روز خـاوری از شـب فـکـنـده زلـف
بر روی صبح مشرقی از شام کرده خال
وهـــم از ســرادقــات جــلــال تــو قــاصــرســت
ور عـقـل ره بـرد بـتـو نبود به جز خیال
خـواجـو گـر الـتـمـاس ازیـن در کـنـد رواسـت
از پـــادشـــه اجــابــت و از بــنــدگــان ســؤال
