غزل شمارهٔ ۴۳۳          
          بـاش تـا روی تو خورشید جهانتاب شود
          بــشــکــر خــنــده عـقـیـقـت شـکـر نـاب شـود
          باش تا شمع جمال تو بهنگام صبوح
          مــجــلــس افــروز ســراپــردهٔ اصــحـاب شـود
          بـــاش تـــا آهــوی شــیــرافــکــن روبــه بــازت
          هـمـچـو بـخت من دلسوخته در خواب شود
          بـاش تـا آب حیاتی که خضر تشنهٔ اوست
          پـیـش سـرچـشـمـهٔ نـوشـت ز حـیـا آب شود
          بـاش تـا از شـب مـه پـوش قـمر فرسایت
          پـــردهٔ ابـــر ســـیـــه مـــانـــع مـــهــتــاب شــود
          بـاش تـا هـر نـفـس از نـکـهـت انـفاس نسیم
          حــلــقــهٔ زلــف رســن تــاب تــو در تـاب شـود
          بـاش تـا از هـوس ابـروی و چـشـمت پیوست
          زاهـد گـوشـه نـشـیـن مـسـت بـمحراب شود
          بـاش تـا بـیـرخ گـلـگـون و تـن سـیـمـیـنت
          چـشـم صـاحـبـنظران چشمهٔ سیماب شود
          بــاش تــا در هــوس لــعــل لــبــت خــواجــو را
          درج خـاطـر هـمـه پـر لؤلؤی خوشاب شود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۴          
          ایــکــه هــر دم عــنــبــرت بــر نــســتــرن چــنــبــر شــود
          ســنــبـل از گـل بـرفـکـن تـا خـانـه پـر عـنـبـر شـود
          از هـــزاران دل یـــکـــی را بـــاشـــد اســـتـــعـــداد عــشــق
          تــا نــگــوئـی درصـدف هـر قـطـره‌ئـی گـوهـر شـود
          هــر کــرا وجــدی نــبــاشــد کــی بــغــلــتــانــد سـمـاع
          آتـــشـــی بـــایـــد کـــه تـــا دودی بـــروزن بـــرشــود
          چــشــم را در بــنــد تــا در دل نــیــایــد غــیـر دوسـت
          گــر در مــســجـد نـبـنـدی سـگ بـمـسـجـد در شـود
          از دو عــالــم دســت کـوتـه کـن چـو سـرو آزاده‌وار
          کـانـکـه کـوتـه دست باشد در جهان سرور شود
          نــور نــبــود هــر درونــی را کـه در وی مـهـر نـیـسـت
          آتـــشـــی چـــون بـــرفـــروزی خــانــه روشــن‌تــر شــود
          مــؤمــنــی کــو دل بــدســت عــشــق بــت روئــی ســپــرد
          گـــر بـــکـــفـــر زلـــفـــش ایـــمـــان آورد کـــافـــر شـــود
          مـی‌نـویـسـم شـعر بر طومار و می‌شویم باشک
          بـــرامـــیـــد آنـــکــه شــعــر ســوزنــاکــم تــر شــود
          همچو صبح ار صادقی خواجو مشو خالی ز مهر
          کــانــکــه روز مــهــر ورزیــدســت نــیــک اخــتـر شـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۵          
          هـر کـو نـظـر کـنـد بـتـو صـاحـب‌نظر شود
          وانــکــش خــبــر شــود ز غــمــت بــیــخــبـر شـود
          چــــون آبــــگــــیــــنــــه ایــــن دل مــــجــــروح نـــازکـــم
          هــر چــنــد بــیــشــتــر شــکــنــد تــیــزتـر شـود
          بــگــشــا کــمــر کــه جــامــهٔ جـانـرا قـبـا کـنـم
          گــر زانــکــه دســت مــن بــمــیــانــت کــمــر شـود
          مـــنـــعـــم مـــکـــن ز گـــریـــه کــه در آتــش فــراق
          از ســـیـــم اشــک کــار رخــم هــمــچــو زر شــود
          از دســـت دیـــده نــامــه نــیــارم نــوشــت از آنــک
          هـر لـحـظـه خـون روان کند و نامه تر شود
          کـــی بـــرکـــنـــم دل از رخ جــانــان کــه مــهــر او
          بــا شــیــر در دل آمــد و بــا جــان بـدر شـود
          بـی سـر به سر شود من دلخسته را ولیک
          بـــی او گــمــان مــبــر کــه زمــانــی بــســرشــود
          ای دل صــبــور بــاش و مــخــور غـم کـه عـاقـبـت
          این شام صبح گردد و این شب سحر شود
          خـــواجـــو ز عـــشـــق روی مـــگـــردان کــه در هــوا
          ســـایـــر بـــبـــال هـــمـــت و طـــائـــر بــپــر شــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۶          
          بــیــا کـه بـی سـر زلـفـت مـرا بـسـر نـشـود
          خــیــالــت از ســر پــر شـور مـن بـدر نـشـود
          اگـــر بـــدیـــده مـــوری فـــرو روم صـــد بـــار
          مــــعـــیـــنـــســـت کـــه آن مـــور را خـــبـــر نـــشـــود
          چــو چــرخـم از سـر کـویـت دریـن دیـار افـکـنـد
          گمان مبر که خروشم به چرخ بر نشود
          ز بـسـکـه سـنـگ زنم بی رخ تو بر سینه
          دل شــکـسـتـه مـن چـون شـکـسـتـه‌تـر نـشـود
          مـــلـــامـــتــم مــکــن ای پــارســا کــه از رخ خــوب
          کــســی نــظــر نــکــنــد کـز پـی نـظـر نـشـود
          ز عـــشــق ســیــمــبــران هــر کــه رنــگ رخــســاره
          بـــســـان زر نـــکـــنـــد کـــار او چــو زر نــشــود
          کــســی کــه در قــلـم آرد حـدیـث شـکـر دوسـت
          عـــجـــب گـــرش ز حــلــاوت قــلــم شــکــر نــشــود
          چـنـیـن کـه غـرقـهٔ بـحـر خـرد شـدی خواجو
          چــگــونــه ز آب ســخــن دفــتـر تـو تـر نـشـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۷          
          گـــر مـــرا بـــخـــت دریـــن واقـــعـــه یـــاور نـــشـــود
          چــکــنــم صــبــر کــنــم گــر چــه مــیــســر نــشــود
          صـــــورت حـــــال مـــــن از زلـــــف دلـــــاویـــــز بـــــپـــــرس
          گـــر تـــرا از مـــن دلـــســـوخـــتـــه بـــاور نـــشـــود
          شــور عــشــق تــو بــرم تــا بــقــیــامــت در خــاک
          زانکه گر سر بشود شور تو از سر نشود
          هـــــر درونـــــی کـــــه درو آتـــــش عـــــشــــقــــی نــــبــــود
          روشــنــســت ایــن هــمــه کــس را کــه مـنـور نـشـود
          مــــــگــــــرم نــــــامــــــزد زنــــــدگـــــی از ســـــر بـــــرود
          کـه چـو شـمـعـم هـمـه شب دود بسر برنشود
          دوســـتـــان عـــیـــب کــنــنــدم کــه بــرآرم دم عــشــق
          عــــود اگـــر دم نـــزنـــد خـــانـــه مـــعـــطـــر نـــشـــود
          خـــواجـــو از درد جـــدائــی نــبــرد جــان شــب هــجــر
          اگــــرش نــــقـــش تـــو در دیـــده مـــصـــور نـــشـــود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۸          
          گـرمـی خـسـرو و شـیـریـن بـشـکـر کـم نشود
          شــعــف لــیــلــی‌و مــجــنــون بـنـظـر کـم نـشـود
          مــهــر چــنــدانــکـه کـشـد تـیـغ و نـمـایـد حـدت
          ذره دلـــــشـــــده را آتـــــش خـــــور کــــم نــــشــــود
          صـبـح را چـون نـفـس صـدق زنـد بـاشـه چرخ
          مــهــر خــاطـر بـدم سـرد سـحـر کـم نـشـود
          کـــارم از قـــطـــع مـــنـــازل نـــپـــذیـــرد نـــقــصــان
          شـــرف و مـــنـــزلـــت مـــه بـــســـفــر کــم نــشــود
          در چـــنـــان وقــت کــه طــوفــان بــلــا بــرخــیــزد
          عـــزت نـــوح بـــخـــواری پـــســـر کـــم نـــشـــود
          خـــصـــم بـــی آب اگـــر انـــکـــار کـــنـــد طــبــع مــرا
          آب دریــــا بـــه اراجـــیـــف شـــمـــر کـــم نـــشـــود
          جـــم اگـــر اهـــرمـــنـــی ســـنـــگ زنـــد بـــر جـــامـــش
          قـیـمـت لـعـل بـدخـشـان بـه حـجـر کـم نـشود
          دیــــو اگــــر گــــردن طــــاعـــت نـــنـــهـــد انـــســـانـــرا
          هــمـه دانـنـد کـه تـعـظـیـم بـشـر کـم نـشـود
          کــاه اگــر کـوه شـود سـر بـفـلـک بـر نـزنـد
          ور ســهـا کـور شـود نـور قـمـر کـم نـشـود
          دشــمــنــم گــر بــگــدازد ز حــســد گــو بـگـداز
          جـــرم کـــفــار بــتــعــذیــب ســقــر کــم نــشــود
          گــر گــیــا خــشــک مــزاجــی کــنـد و طـعـنـه زنـد
          بـــاغ را رایـــحـــهٔ ســـنـــبـــل تـــر کـــم نـــشـــود
          چــه غــم از مــنـقـصـت بـی هـنـران زانـکـه بـخـبـث
          رفـــــعـــــت و رتـــــبــــت اربــــاب هــــنــــر کــــم نــــشــــود
          گـر چـه هـسـت اهـل خـرد را خـطـر از بـی خردان
          حــــدت خــــاطــــر دانـــا بـــخـــطـــر کـــم نـــشـــود
          سـخـنـم را چـه تـفاوت کند از شورش خصم
          کــه بــشــوب مــگــس نــرخ شـکـر کـم نـشـود
          جــوهــری را چــه غــم از طــعــنــهٔ هــر مــشــتــریـی
          کـه بـدیـن قـیـمـت یـاقـوت و گـهـر کـم نشود
          مـــکـــن انـــدیـــشـــه ز ایـــذای حـــســـودان خـــواجــو
          نــطــق عــیــســی بــوجــود دم خــر کــم نــشـود
          ســنــگ بــد گــوهــر اگــر کــاسـهٔ زریـن شـکـنـد
          قـــیـــمـــت ســـنــگ نــیــفــزایــد و زر کــم نــشــود
          گـــفـــتـــه‌انـــد ایـــن مـــثــل و مــن دگــرت مــی‌گــویــم
          که به تقبیح نظر نور بصر کم نشود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۳۹          
          عــجــب از قــافــلــه دارم کــه بــدر مــی‌نــشــود
          تـــا ز خـــون دل مـــن مـــرحــلــه تــر مــی‌نــشــود
          خــــاطــــرم در پــــی او مــــی‌رود از هــــر طـــرفـــی
          گــر چــه از خــاطــر مـن هـیـچ بـدر مـی‌نـشـود
          آنــچــنـان در دل و چـشـمـم مـتـصـور شـده اسـت
          کــز بــرم رفــت و هــنــوزم ز نــظــر مــی‌نـشـود
          دســت دادیــم بــبــنــد تـو و تـسـلـیـم شـدیـم
          چـاره‌ئـی نـیست چو دستم بتو در می‌نشود
          صــیـد را قـیـد چـه حـاجـت کـه گـرفـتـار غـمـت
          گـــر بـــتــیــغــش بــزنــی جــای دگــر مــی‌نــشــود
          هــــر شـــب از نـــالـــه مـــن مـــرغ بـــافـــغـــان آیـــد
          ویـن عـجـب‌تـر کـه تـرا هـیـچ خـبـر مـی‌نـشـود
          عــاقــبــت در ســر کــار تــو کــنــم جــان عــزیــز
          چــکــنــم بــی تــو مــرا کـار بـسـر مـی‌نـشـود
          روز عــمــرم ز پـی وصـل تـو شـب شـد هـیـهـات
          وین شب هجر تو گوئی که سحر می‌نشود
          کـاروان گـر بـه سـفـر مـی‌رود از مـنزل دوست
          دل بــرگــشــتــهٔ خــواجــو بــســفــر مــی‌نــشـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۰          
          زهــــی لــــعــــل تــــو در درج مــــنـــضـــود
          عــــــذارت آتــــــش و زلــــــف ســــــیــــــه دود
          مــیــانــت چــون تــنــم پــیــدای پــنــهــان
          دهـــانـــت چـــون دلـــم مــعــدوم مــوجــود
          مـــــریــــض عــــشــــق را درد تــــو درمــــان
          اســیــر شــوق را قـصـد تـو مـقـصـود
          چـــرا کـــردی بـــقـــول بـــد ســـگـــالـــان
          طـــریـــق وصـــل را یـــکـــبــاره مــســدود
          گــنــاه از بــنــده و عــفــو از خـداونـد
          تــــمـــنـــا از گـــدا وز پـــادشـــه جـــود
          فـــکـــنـــدی بـــا قـــیـــامــت وعــده وصــل
          خـوشـا روزی کـه بـاشـد روز موعود
          خــلــاف عــهـد و قـطـع مـهـر و پـیـونـد
          مـــیـــان دلـــبـــران رســـمـــیـــســت مــعــهــود
          روان کــــــن ای نـــــگـــــار آتـــــشـــــیـــــن روی
          زلــــــالــــــی آتــــــشــــــی زان آب مــــــعــــــقــــــود
          ز مـــن بـــشـــنـــو نــوای نــغــمــهٔ عــشــق
          کـه خـوش بـاشد زبور از لفظ داود
          بــود حــکــمــت روان بــر جـان خـواجـو
          که سلطانست ایاز و بنده محمود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۱          
          مـــهـــرهٔ مـــهـــر چـــو از حـــقـــه مـــیـــنـــا بـــنــمــود
          مــاه مــن طــلــعــت صــبــح از شــب یــلـدا بـنـمـود
          گــوشــوار زرش از طــرف بــنـا گـوش چـو سـیـم
          گـــوئـــی از جـــرم قـــمـــر زهـــرهٔ زهـــرا بـــنـــمـــود
          ســــرو را در چــــمــــن آواز قـــیـــامـــت بـــنـــشـــســـت
          چــون ســهــی ســرو مــن آن قــامــت رعــنــا بــنـمـود
          صـــوفـــی از خـــرقــه بــرون آمــد و زنــار بــبــســت
          چــــون بــــت مـــن گـــرهٔ زلـــف چـــلـــیـــپـــا بـــنـــمـــود
          گــفــتــمــش مــرغ دلــم از چــه بــدام تــو فــتـاد
          دانــــهٔ خــــال ســــیــــه بــــر رخ زیــــبــــا بـــنـــمـــود
          غــم ســودای تــرا شــرح چــه حــاجــت چــو دلــم
          بـــــر رخ زرد اثـــــر ســــر ســــویــــدا بــــنــــمــــود
          چشم جادوی تو چون دست برآورد به سحر
          رخــت ازلــفــت چــو ثــعــبــان یــد بــیــضـا بـنـمـود
          بـــشـــکـــر خـــنـــده در احـــیـــای دل خـــســـتـــه دلــان
          لــب جــانــبــخــش تــو اعــجــاز مــســیــحــا بـنـمـود
          چـشـم خـواجـو چـو سـر حـقـهٔ گـوهـر بـگشود
          لـــعـــل نـــاب از صـــدف لـــؤلـــؤی لـــالـــا بـــنـــمـــود
          شـــاهـــد مـــهـــوش طـــبـــعـــش بــشــکــر گــفــتــاری
          ای بــسـا شـور کـه از لـعـل شـکـر خـا بـنـمـود
          

 

غزل شمارهٔ ۴۴۲          
          چـــشـــمـــت دل پــر ز تــاب خــواهــد
          مـــســـتـــســـت از آن کـــبـــاب خـــواهــد
          کــام دل مــن بـه جـز لـبـت نـیـسـت
          ســـرمـــســـت شـــراب نـــاب خــواهــد
          از مــــن هــــمــــه رنــــگ زرد خــــواهــــی
          آخــــر کـــه زر از خـــراب خـــواهـــد!
          چـشـم تـوام اشک جوید از چشم
          مـــــخـــــمــــور مــــداوم آب خــــواهــــد
          شــد گــریــه و نــالــه مــونـس مـن
          مـــیـــخـــواره مـــی و ربـــاب خــواهــد
          از روی تو دیده چون کند صبر
          گـــــازر هـــــمـــــه آفــــتــــاب خــــواهــــد
          از خــواب نــمــی‌شــکــیــبــدت چــشـم
          بــیــمــار هــمــیـشـه خـواب خـواهـد
          جــان وصــل تــو بــی رقــیــب جـویـد
          دل روی تـــو بـــی نـــقـــاب خــواهــد
          چـون خـاک درش مـقـام خـواجـوسـت
          دوری ز وی از چـــه بـــاب خـــواهـــد