غزل شمارهٔ ۲۶۴          
          لــــی حــــبــــیـــب حـــبـــه یـــشـــوی الـــحـــشـــا
          لـــو یـــشـــا یـــمــشــی عــلــی عــیــنــی مــشــا
          روز آن بــــاشــــد کــــه روزیــــم او بــــود
          ای خــــــوشــــــا آن روز و روزی ای خــــــوشـــــا
          آن چه باشد کو کند کان نیست خوش
          قـــد رضـــیـــنـــا یـــفـــعـــل الـــلـــه مــا یــشــا
          خــــــار او ســــــرمـــــایـــــه گـــــل‌هـــــا بـــــود
          انـــــه الــــمــــنــــان فــــی کــــشــــف الــــغــــشــــا
          هـر چـه گـفـتـی یـا شنیدی پوست بود
          لـــیـــس لـــب الـــعـــشـــق ســـرا قــد فــشــا
          کــی بــه قــشـر پـوسـت‌هـا قـانـع شـود
          ذو لــــبــــاب فــــی الــــتــــجـــلـــی قـــد نـــشـــا
          مــن خــمــش کــردم غــمــش خــامــش نــکـرد
          عــــــافــــــنــــــا مــــــن شـــــر واش قـــــد وشـــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۵          
          راح بــــفــــیــــهــــا و الــــروح فــــیـــهـــا
          کــم اشــتــهــیــهــا قــم فــاســقــنــیــهـا
          ایــــن راز یــــارســـت ایـــن نـــاز یـــارســـت
          آواز یــــارســــت قـــم فـــاســـقـــنـــیـــهـــا
          ادرکــــــــت ثـــــــاری قـــــــبـــــــلـــــــت جـــــــاری
          فـــازداد نـــاری قـــم فـــاســـقـــنــیــهــا
          لب  بوسه بر شد جفت شکر شد
          خود تشنه‌تر شد قم فاسقنیها
          الـــــلـــــه واقــــی و الــــســــعــــد ســــاقــــی
          نـــعـــم الـــتــلــاقــی قــم فــاســقــنــیــهــا
          هــــر چــــنــــد یــــارم گــــیـــرد کـــنـــارم
          مـــن بـــی‌قـــرارم قـــم فــاســقــنــیــهــا
          ســاقــی مــواســی یــســخــوا بــکـاسـی
          یــحــلــف بــراســی قــم فــاســقــنـیـهـا
          در گـوش مـن بـاد خـوش مژده‌ای داد
          زان ســـرو آزاد قـــم فـــاســـقـــنـــیــهــا
          کــــــاســــــا اداری عــــــقـــــل الـــــســـــکـــــاری
          مـــنـــهـــم تـــواری قــم فــاســقــنــیــهــا
          مــی‌گــفــت مــن خـوش وی گـفـت مـی‌چـش
          مــا در کــشــاکــش قــم فــاســقــنــیـهـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۶          
          هـیـج نـومـی و نـفـی ریـح عـلی الغور هفا
          اذکـــرنـــی و امـــضـــه طــیــب زمــان ســلــفــا
          یــا رشــا الــحــاظــه صـیـرن روحـی هـدفـا
          یــا قــمــرا الـفـاظـه اورثـن قـلـبـی شـرفـا
          شـــوقـــنـــی ذوقـــنـــی ادرکـــنــی اضــحــکــنــی
          افــقــرنــی اشــکــرنــی صــاحــب جــود و عــلـا
          اذا حـــدا طـــیـــبـــنـــی و ان بـــدا غـــیـــبـــنـــی
          و ان نـای شـیـبـنـی لـا زال یـوم الـمـلـتـقـی
          اکرم بحبی سامیا اضحی لصید رامیا
          حـتـی رمـی بـاسهم فیهن سقمی و شفا
          یـا قـمـر الـطـوارق تـاجـا عـلـی الـمـفـارق
          لــاح مـن الـمـشـارق بـدل لـیـلـتـی ضـحـی
          لــاح مــفــاز حـسـن یـفـتـح عـنـهـا الـوسـن
          یـا ثـقـتـی لـا تهنوا و اعتجلوا مغتنما
          یـا نـظـری صـل لـمـا غـمضت عنه النظرا
          اغـضـبـه فـاسـتـتـرا عـاد الـی مـا لـا یری
          کــن دنــفــا مــقــتــربــا مـمـتـثـلـا مـضـطـربـا
          مـنـتـقـلـا مـغـتـربـا مـثـل شـهـاب فی السما
          یـا مـن یـری و لا یری زال عن العین الکری
          قـلـبـی عـشیق للسری فانتهضوا لماورا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۷          
          قـــد اشـــرقـــت الــدنــیــا مــن نــور حــمــیــانــا
          الـــبـــدر غـــدا ســـاقــی و الــکــأس ثــریــانــا
          الــصــبــوه ایــمــانــی و الــخــلــوه بـسـتـانـی
          و الــمــشــجــر نــدمــانــی و الــورد مـحـیـانـا
          مــن کــان لــه عــشــق فــالــمـجـلـس مـثـواه
          مــــــن کــــــان لــــــه عــــــقـــــل ایـــــاه و ایـــــانـــــا
          مــــن ضــــاق بــــه دار او اعــــطـــشـــه نـــار
          تـــهـــدیـــه الـــی عـــیــن یــســتــرجــع ریــانــا
          مــن لــیــس لــه عــیــن یــســتــبـصـر عـن غـیـب
          فــلــیــأت عــلــی شــوق فــی خــدمــه مـولـانـا
          یا دهر سوی صدر شمس الحق تبریز
          هــل ابــصــر فــی الــدنــیــا انــســانــک انــســانــا
          طـوبـی لـک یـا مـهـدی قـد ذبـت مـن الـجـهد
          اعــرضــت عـن الـصـوره کـی تـدرک مـعـنـانـا
          مـــن کـــان لـــه هـــم یـــفـــنـــیـــه و یـــردیــه
          فــلــیــشـرب و لـیـسـکـر مـن قـهـوه مـولـانـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۸          
          فـــدیـــتـــک یـــا ذا الـــوحــی آیــاتــه تــتــری
          تــفــســرهــا ســرا و تــکــنــی بـه جـهـرا
          و انـــشـــرت امـــواتـــا و احـــیـــیــتــهــم بــهــا
          فـــدیـــتـــک مـــا ادریـــک بـــالـــامــر مــا ادری
          فــعــادوا ســکــاری فــی صـفـاتـک کـلـهـم
          و مـا طـعـمـوا ثـمـا و لـا شـربـوا خـمـرا
          ولـــکـــن بـــریـــق الـــقـــرب افـــنـــی عـــقـــولــهــم
          فـسـبـحـان مـن ارسـی و سـبـحـان مـن اسـری
          ســـلـــام عـــلـــی قـــوم تـــنـــادی قـــلـــوبــهــم
          بــالــســنــه الــاســرار شـکـرا لـه شـکـرا
          فـــطـــوبـــی لـــمـــن ادلـــی مـــن الــجــد دلــوه
          و فـی الـدلو حسنا یوسف قال یا بشری
          یــطــالــع فــی شــعـشـاع و جـنـه یـوسـف
          حـــقـــائـــق اســـرار یـــحــیــط بــهــا خــبــرا
          تـــجـــلـــی عـــلـــیـــه الــغــیــب و انــدک عــقــلــه
          کما اندک ذاک الطور و استهدم الصخرا
          فــظــل غــریــق الــعــشــق روحــا مــجــســمــا
          و نــورا عــظــیــمــا لـم یـذر دونـه سـتـرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۹          
          تـعـالـوا بـنـا نـصـفـوا نـخلی التدللا
          و مـن لـحظکم نجلی الفؤاد من الجلا
          نـعـود الـی صـفـو الـرحـیـق بـمـجـلس
          تـدور بـنـا الـکـاسـات تـتـلو علی الولا
          رحـــیــقــا رقــیــقــا صــافــیــا مــتــلــالــئــا
          فنخلوا بها یوما و یوما علی الملا
          شـرابـا اذا مـا یـنـشـر الـریـح طـیـبـها
          تــحــن الـیـهـا الـوحـش مـن جـانـب الـفـلـا
          خـوابـی الـحـمـیـرا افـتـحـوهـا لـعـشـره
          بـمـفـتـاح لـقـیـاکـم لـیـرخـص مـا غـلـا
          یـتـابـع سـکـر الـراح سـکـر لـقـائـکـم
          فـیـسـکـر مـن یـهـوی و یـفـنـی مـن قـلـا
          انـــا شــدکــم بــالــلــه تــعــفــون انــنــی
          لـقـد ذبـت بـالـاشـواق و الـحـب و الـولـا
          لــمــولــا تــری فـی حـسـنـه و جـمـالـه
          امـــانـــا مـــن الـــافـــات و الــمــوت و الــبــلــا
          سـقـی الله ارضا شمس دین یدوسها
          کـلـا الـلـه تـبـریـزا بـاحـسـن مـا کـلـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۰          
          افــدی قــمـرا لـاح عـلـیـنـا و تـلـالـا
          مــا احــســنـه رب تـبـارک و تـعـالـی
          قـد حـل بـروحـی فتضاعفت حیاه
          و الــیــوم نــای عــنــی عــزا و جــلـالـا
          ادعــوه ســرارا و انــادیــه جـهـارا
          ان ابـدلـنـی الـصـبـوه طـیـفا و خیالا
          لــو قــطــعــنــی دهـری لـا زلـت انـادی
          کی تخترق الجب و یروین وصالا
          لـا مـل مـن الـعـشـق و لـو مـر قرون
          حــاشــاه مــلــالــا بـی‌حـاشـای مـلـالـا
          الـعـاشق حوت و هوی العشق کنجر
          هــل مــل اذا مــا ســکــن الـحـوت زلـالـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۱          
          تـعـالـوا کـلـنا ذا الیوم سکری
          بــاقــداح تــخــامــرنـا و تـتـری
          ســـقـــانـــا ربـــنــا کــاســا دهــاقــا
          فشکرا ثم شکرا ثم شکرا
          تــــعــــالـــوا ان هـــذا یـــوم عـــیـــد
          تـجـلـی فـیـه ما ترجون جهرا
          طــوارق زرنــنــا و الــلـیـل سـاجـی
          فما ابقین فی التضییق صدرا
          ز کـف هـر یـکـی دریـای بـخشش
          نـــثـــرن جـــواهـــرا جــمــا و وفــرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۲          
          حـداء الـحـادی صـبـاحـا بـهواکم فاتینا
          صــدنــا عــنــکــم ظــبـاء حـسـدونـا فـابـیـنـا
          و تــلــاقــیــنــا مــلـاحـا فـی فـنـاکـم خـفـرات
          فـتـعـاشـقـنـا بـغـنـج فـسـبـونـا و سـبـینا
          عــذل الــعــاذل یــومـا عـن هـواکـم نـاصـحـیـا
          ان یـخـافـوا عـن هـواکـم فـسـمعنا و عصینا
          و رایـنـاکـم بـدورا فـی سـمـاوات الـمعالی
          فـاسـتـتـرنـا کـنـجـوم بضیاکم و اهتدینا
          بــدرنــا مــثــل خــطــیـب امـنـا فـی یـوم عـیـد
          فاصطفینا حول بدر فی صلوه اقتدینا
          فــدهــشــنــا مــن جــمــال یـوسـف ثـم افـقـنـا
          فـــاذا کـــاســـات راح کـــدمـــاء بـــیــدیــنــا
          فــبــلــا فـم شـربـنـا و بـلـا روح سـکـرنـا
          فــبــلــا راس فــخـرنـا و بـلـا رجـل سـریـنـا
          فــبــلــا انــف شــمــمــنـا و بـلـا عـقـل فـهـمـنـا
          و بـلـا شـدق ضـحـکـنا و بلا عین بکینا
          نـــور الـــلـــه زمـــانــا حــازنــا الــوصــل امــانــا
          و ســقــی الــلــه مــکــانــا بــحـبـیـب الـتـقـیـنـا
          و شـــربـــنـــا مـــن مـــدام ســـکـــر ذات قـــوام
          فـی قـعـود و قـیـام فـظـهـرنـا و اخـتفینا
          فـهـززنـا غـصـن مـجـد فـنـثـرنـا تـمر وجد
          فـاذا نـحـن سـکـاری فـطـفـقـنـا و اجتبینا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۳          
          طـال مـا بـتـنـا بـلـاکـم یـا کرامی و شتنا
          یــا حــبــیــب الـروح ایـن الـمـلـتـقـی اوحـشـتـنـا
          حــبــذا شــمــس الــعـلـی مـن سـاعـه نـورتـنـا
          مــرحــبــا بـدر الـدجـی مـن لـیـلـه ادهـشـتـنـا
          لــیـس نـبـغـی غـیـرکـم قـد طـال مـا جـربـتـنـا
          مــا لــنـا مـولـا سـواکـم طـال مـا فـتـشـتـنـا
          یـا نـسـیـم الـصـبـح انـی عـنـد مـا بـشـرتـنی
          یــا خـیـال الـوصـل روحـی عـنـد مـا جـمـشـتـنـا
          یا فراق الشیخ شمس الدین من تبریزنا
          کــم تــری فــی وجــهــنــا آثـار مـا حـرشـتـنـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۴          
          ایــه یــا اهــل الــفــرادیــس اقــرؤا مــنــشــورنـا
          و ادهشوا من خمرنا و استسمعوا ناقورنا
          حـورکـم تـصـفـر عـشـقـا تـنـحـنی من ناره
          لــو رات فــی جــنــح لــیــل او نــهــار حـورنـا
          جـاء بـدر کـامـل قـد کـدر الشمس الضحی
          فـــی قـــیـــان خـــادمـــات و اســـتـــقــروا دورنــا
          الــف بــدر حــول بــدری ســجــدا خـروا لـه
          طـیـبـوا مـا حـولـنـا و اسـتـشـرقـوا دیـجورنا
          قـد سـکـرنا من حواشی بدرهم اکرم بهم
          اسـتـجـابـوا بـغـیـنـا و اسـتـکـثروا میسورنا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷۵          
          ابــــصـــرت روحـــی مـــلـــیـــحـــا زلـــزلـــت زلـــزالـــهـــا
          انــعــطــش روحــی فــقــلــت ویــح روحــی مــالــهـا
          ذاق مـن شـعـشـاع خـمـر الـعـشـق روحـی جرعه
          طــار فــی جــو الــهــوی و اســتــقـلـعـت اثـقـالـهـا
          صـــار روحـــی فـــی هـــواه غـــارقـــا حـــتــی دری
          لــــو تــــلـــقـــاه ضـــریـــر تـــائـــه احـــوالـــهـــا
          فـی الـهـوی مـن لـیـس فـی الکونین بدر مثله
          ان روحــی فــی الــهــوی مــن لــا تــری امــثــالـهـا
          لـــم تـــمـــل روحـــی الـــی مـــال الـــی ان اعـــشـــقـــت
          رامـــت الـــامـــوال کـــی تـــنـــثـــر لـــه امـــوالـــهــا
          لم تزل سفن الهوی تجری بها مذ اصبحت
          فــی بــحــار الــعــز و الــاقــبــال یــومــا یـالـهـا
          عــیــن روحــی قــد اصــابــتــهــا فـاردتـهـا بـهـا
          حــیــن عــدت فــضــلــهــا و اســتــکـثـرت اعـمـالـهـا
          افــــلـــحـــت مـــن بـــعـــد هـــلـــک ان اعـــوان الـــهـــوی
          اعـــتـــنـــوا فـــی امـــرهــا ان خــفــفــوا حــمــالــهــا
          آه روحــــی مــــن هـــوی صـــدر کـــبـــیـــر فـــائـــق
          کـــل مـــدح قـــالـــهـــا فـــیـــه ازدرت اقـــوالـــهــا
          یـــیـــاس الـــنـــفـــس الـــلـــقــاء مــن وصــال فــائــت
          حــیــن تــتــلــو فــی کــتـاب الـغـیـب مـن افـعـالـهـا
          حـــبـــذا احـــســـان مـــولـــی عـــاد روحـــا اذ نــفــث
          نـــاولـــتــهــا شــربــه صــفــی لــهــا احــوالــهــا
          ان روحــی تــقـشـع الـلـقـیـات فـی الـمـاضـی مـدا
          ثـم لـا تـبـصـر مـضـی اذ تـفـکـر اسـتـقبالها
          اخــتــفــی الــعــشــق الــثــقـیـل فـی ضـمـیـری دره
          ان روحــــی اثــــقــــلــــت مــــن دره قــــد شــــالــــهــــا
          مــــثــــلــــه ان اثــــقــــل الـــیـــوم الـــمـــخـــاض حـــره
          اوقــعــتــهــا فــی ردی لــم تــغــنـهـا احـجـالـهـا
          غـــــیــــر ان ســــیــــدا جــــادت لــــهــــا الــــطــــافــــه
          ان روحــــی ربــــوه و اســــتــــنــــزلــــت اطــــلــــالـــهـــا
          ســـیـــدا مـــولـــی عـــزیـــزا کـــامـــلـــا فــی امــره
          شــــمــــس دیــــن مــــالـــک اوفـــت لـــهـــا آمـــالـــهـــا
          صـادف الـمـولـی بـروحـی و هـی فـی ذاک الردی
          مــــــن زمــــــان اکـــــرمـــــتـــــه مـــــا رات اذلـــــالـــــهـــــا
          جــاء مــن تــبــریــز سـربـال نـسـیـج بـالـهـوی
          اکــتــســت روحــی صــبــاحــا انــزعــت ســربــالـهـا
          قــالــت الــروح افــتــخــارا اصــطــفــانــا فـضـلـه
          ثـــم غـــارت بـــعـــد حـــیـــن مــن مــقــال نــالــهــا