اول          
          هـــم روت خـــوش هـــم خـــوت خـــوش هــم پــیــچ زلــف و هــم قــفــا
          هم شیوه خوش هم میوه خوش هم لطف تو خوش هم جفا
          ای صـــــورت عـــــشـــــق ابـــــد وی حـــــســـــن تـــــو بـــــیــــرون ز حــــد
          ای مـــــــــاه روی ســـــــــروقـــــــــد ای جــــــــان‌فــــــــزای دلــــــــگــــــــشــــــــا
          ای جـــــان بـــــاغ و یـــــاســـــمـــــیــــن ای شــــمــــع افــــلــــاک و زمــــیــــن
          ای مـــــســـــتـــــغـــــاث الـــــعـــــاشـــــقـــــیـــــن ای شــــهــــســــوار هــــل اتــــی
          ای خــــوان لــــطــــف انــــداخــــتــــه و بــــا لـــئـــیـــمـــان ســـاخـــتـــه
          طـــوطـــی و کـــبـــک و فـــاخـــتــه گــفــتــه تــرا خــطــبــهٔ ثــنــا
          ای دیـــــدهٔ خـــــوبـــــان چـــــیـــــن در روی تـــــو نـــــادیـــــده چـــــیـــــن
          دامـــــن ز گـــــولـــــان در مـــــچـــــیـــــن مـــــخـــــراش رخـــــســـــار رضــــا
          ای خــــســــروان درویــــش تــــو ســـرهـــا نـــهـــاده پـــیـــش تـــو
          جــــمــــلــــه ثــــنــــا انــــدیــــش تــــو ای تــــو ثــــنــــاهــــا را ســـزا
          ای صـــــبـــــر بـــــخـــــش زاهـــــدان اخـــــلـــــاص بـــــخــــش عــــابــــدان
          وی گــــــلــــــســـــتـــــان عـــــارفـــــان در وقـــــت بـــــســـــط و الـــــتـــــقـــــا
          بــــا عــــاشــــقــــانـــم جـــفـــت مـــن امـــشـــب نـــخـــواهـــم خـــفـــت مـــن
          خــــــواهــــــم دعــــــا کــــــردن تــــــرا ای دوســــــت تــــــا وقــــــت دعـــــا
          درم رفــــــــــیــــــــــقــــــــــان از بــــــــــرون دارم حــــــــــریـــــــــفـــــــــان درون
          در خـــــانـــــه جــــوقــــی دلــــبــــران بــــر صــــفــــه اخــــوان صــــفــــا
          ای رونــــــق بــــــاغ و چــــــمــــــن ای ســــــاقــــــی ســــــرو و ســــــمـــــن          
          شــیــریــن شــدســت از تــو دهــن تــرجــیــع خــواهــم گــفــت مـن          
          تـــنـــهـــا بـــه ســـیـــران مـــی‌روی یـــا پـــیــش مــســتــان مــی‌روی
          یـــــــا ســـــــوی جــــــانــــــان مــــــی‌روی بــــــاری خــــــرامــــــان مــــــی‌روی
          در پــــیــــش چــــوگــــان قــــدرگــــویــــی شــــدم بــــی‌پــــا و ســـر
          بـــرگـــیـــر و بــا خــویــشــم بــبــر گــر ســوی مــیــدان مــی‌روی
          از شــــمــــس تــــنــــگ آیــــد تــــرا مــــه تـــیـــره رنـــگ آیـــد تـــرا
          افـــــلـــــاک تـــــنـــــگ آیـــــد تـــــرا گـــــر بـــــهـــــر جـــــولــــان مــــی‌روی
          بـــــــس نـــــــادره یـــــــار آمـــــــدی بــــــس خــــــواب دلــــــدار آمــــــدی
          بــــــس دیــــــر و دشــــــوار آمــــــدی بــــــس زود و آســـــان مـــــی‌روی
          ای دلــــــبــــــر خــــــورشــــــیــــــدرو وی عــــــیـــــســـــی بـــــیـــــمـــــارجـــــو
          ای شـــــاد آن قـــــومـــــی کـــــه تـــــو در کـــــوی ایــــشــــان مــــی‌روی
          تـــو ســـر بـــه ســـر جـــانــی مــگــر یــا خــضــر دورانــی مــگــر
          یـــــا آب حـــــیـــــوانـــــی مـــــگـــــر کـــــز خـــــلـــــق پـــــنــــهــــان مــــی‌روی
          ای قـــــبـــــلـــــهٔ انـــــدیـــــشـــــهـــــا شـــــیـــــر خـــــدا در بــــیــــشــــهــــا
          ای رهــــــنـــــمـــــای پـــــیـــــشـــــهـــــا چـــــون عـــــقـــــل در جـــــان مـــــی‌روی
          گـــــه جـــــام هـــــش را مـــــی‌بـــــرد پـــــردهٔ حــــیــــا بــــرمــــی‌درد
          گــــه روح را گــــویــــد خــــرد: چــــون ســــوی هــــجــــران مـــی‌روی
          هــــجــــران چـــه هـــرجـــا کـــه تـــو گـــردی بـــرای جـــســـت‌وجـــو
          چــــون ابــــر بــــا چــــشــــمــــان تــــر بــــا مــــاه تــــابــــان مــــی‌روی
          ای نـــور هـــر عـــقـــل و بـــصـــر روشـــنـــتـــر از شـــمـــس و قـــمـــر          
          تــــرجــــیــــع ســــوم را نــــگــــر نـــیـــکـــو بـــرو افـــگـــن نـــظـــر          
          یـــــک مـــــســـــلـــــه مـــــی‌پـــــرســـــمـــــت ای روشـــــنـــــی در روشـــــنــــی
          آن چــــه فــــســـون در مـــی دمـــی غـــم را چـــو شـــادی مـــی‌کـــنـــی
          خـــــود در فــــســــون شــــیــــریــــن لــــبــــی مــــانــــنــــد داود نــــبــــی
          آهــــن چــــو مــــومــــی مــــی‌شــــود بــــر مــــی کــــنــــیــــش از آهــــنــــی
          نــــی بــــلــــک شــــاه مــــطــــلــــقــــی بـــه گـــلـــبـــرک مـــلـــک حـــقـــی
          شــــاگــــرد خــــاص خــــالــــقــــی از جــــمــــلــــه افــــســــونــــهـــا غـــنـــی
          تــــا مــــن تــــرا بــــشـــنـــاخـــتـــم بـــس اســـب دولـــت تـــاخـــتـــم
          خـــــود را بـــــرون انـــــداخـــــتـــــم از تـــــرســـــهـــــا در ایـــــمـــــنـــــی
          هـــــر لــــحــــظــــه‌ای جــــان نــــوم هــــردم بــــه بــــاغــــی مــــی‌روم
          بــــی‌دســـت و بـــی‌دل مـــی‌شـــوم چـــون دســـت بـــر مـــن مـــی‌زنـــی
          نــــی چــــرخ دانــــم نـــی ســـهـــا نـــی کـــالـــه دانـــم نـــی بـــهـــا
          بـــــــا ایـــــــنــــــک نــــــادانــــــم مــــــهــــــا دانــــــم کــــــه آرام مــــــنــــــی
          ای رازق مـــــــــلـــــــــک و مـــــــــلـــــــــک وی قـــــــــطـــــــــب دوران فـــــــــلــــــــک
          حــــاشــــا از آن حــــســــن و نــــمـــک کـــه دل ز مـــهـــمـــان بـــرکـــنـــی
          خــوش ســاعــتــی کــان ســرو مــن ســرســبــز بــاشــد در چــمـن
          وز بـــاد ســـودا پـــیـــش او چـــون بـــیـــد بـــاشـــم مـــنـــثـــنـــی
          لــالــه بــخــونــی غــســلــی کــنــد نــرگــس بــه حــیــرت بـرتـنـد
          غـــنـــچـــه بـــیـــنـــدازد کـــلـــه ســـوســـن فـــتـــد از ســـوســـنـــی
          ای ســــــاقــــــی بــــــزم کــــــرم مــــــســــــت و پــــــریــــــشـــــان تـــــوم          
          وی گــــــــلــــــــشـــــــن و بـــــــاغ ارم امـــــــروز مـــــــهـــــــمـــــــان تـــــــوم          
          آن چـــــشـــــم شــــوخــــش را نــــگــــر مــــســــت از خــــرابــــات آمــــده
          در قــــــصــــــد خــــــون عــــــاشــــــقــــــان دامــــــن کــــــمـــــر انـــــدر زده
          ســوگــنــد خــوردســت آن صــنــم کــیــن بــاده را گــردان کـنـم
          یـــــــک عـــــــقـــــــل نـــــــگـــــــذارم بـــــــمــــــی در والــــــد و در والــــــده
          زیــن بــاده‌شــان افــســون کــنــم تــا جــمــلـه را مـجـنـون کـنـم
          تــــــا تــــــو نــــــیــــــابــــــی عـــــاقـــــلـــــی در حـــــلـــــقـــــهٔ آدم کـــــده
          لــــیــــلــــی مــــا ســــاقــــی جــــان مــــجــــنــــون او شــــخــــص جـــهـــان
          جــــز لــــیـــلـــی و مـــجـــنـــون بـــود پـــژمـــرده و بـــی‌فـــایـــده
          از دســـــا مـــــا یـــــا مـــــی‌بـــــرد یـــــا رخـــــت در لـــــاشـــــی بـــــرد
          از عـــشـــق مـــا جـــان کـــی بـــرد گـــر مــصــطــبــه گــر مــعــبــده
          گــــر مــــن نــــبــــیــــنــــم مــــســــتــــیــــت آتــــش زنــــم در هــــســــتــــیــــت
          بـــاده‌ت دهـــم مـــســـتـــت کـــنـــم بـــا گـــیـــر و دار و عـــربــده
          بـــــــگـــــــذشـــــــت دور عـــــــاقـــــــلــــــان آمــــــد قــــــران ســــــاقــــــیــــــان
          بـــــر ریـــــز یـــــک رطـــــل گـــــران بـــــر مـــــنــــکــــر ایــــن قــــاعــــده
          آمــــــــــد بــــــــــهـــــــــار و رفـــــــــت دی آمـــــــــد اوان نـــــــــوش و نـــــــــی
          آمــــــــد قــــــــران جـــــــام و مـــــــی بـــــــگـــــــذشـــــــت دور مـــــــایـــــــده
          رفـــــــت آن عــــــجــــــوز پــــــردغــــــل رفــــــت آن زمــــــســــــتــــــان و وحــــــل
          آمــــد بــــهــــار و زاد ازو صــــد شــــاهــــد و صــــد شــــاهــــده
         تـــرجـــیـــع کـــن هـــیـــن ســـاقـــیـــا درده شـــرابـــی چــون بــقــم          
         تـــا گـــرم گـــردد گـــوشـــهـــا مـــن نـــیـــز تـــرجـــیـــعـــی کــنــم          
          

 

دوم          
          مـــــاه رمـــــضـــــان آمـــــد ای یـــــار قـــــمـــــر ســـــیـــــمــــا
          بــــربــــنــــد ســــر ســــفــــره بــــگــــشـــای ره بـــالـــا
          ای یـــــاوهٔ هـــــر جــــایــــی وقــــتــــســــت کــــه بــــازآیــــی
          بـــنـــگـــر ســـوی حـــلـــوایــی تــا کــی طــلــبــی حــلــوا
          یــــک دیـــدن حـــلـــوایـــی زانـــســـان کـــنـــدت شـــیـــریـــن
          کــه شــهــد تــرا گــویـد: « خـاک تـوم ای مـولـا »
          مـرغـت ز خـور و هـیـضـه مـانـده‌سـت در ایـن بـیضه
          بـیـرون شـو ازیـن بـیـضـه تـا بـاز شـود پرها
          بــــر یــــاد لــــب دلــــبــــر خــــشــــکــــســــت لـــب مـــهـــتـــر
          خـــوش بـــا شـــکـــم خــالــی مــی‌نــالــد چــون ســرنــا
          خــالــی شــو و خــالــی بــه لــب بــر لــب نــابــی نـه
          چــون نــی زدمــش پــر شــو وانــگــاه شــکــر مـی‌خـا
          بـــادی کـــه زنـــد بـــر نــی قــنــدســت درو مــضــمــر
          وان مـــــریــــم نــــی زان دم حــــامــــل شــــده حــــلــــویــــا
          گـــر تـــوبـــه ز نـــان کـــردی آخــر چــه زیــان کــردی
          کــــو ســــفــــرهٔ نــــان‌افــــزا کــــو دلــــبــــر جــــان افـــزا
          از درد بــه صــاف آیــیــم وز صـاف بـه قـاف آیـیـم
          کـــز قــاف صــیــام ای جــان عــصــفــور شــود عــنــقــا
          صـــفـــرای صـــیـــام ارچـــه ســـودای ســـر افـــزایــد
          لـــیـــکـــن ز چـــنـــیـــن ســـودا یـــابـــنـــد یـــد بــیــضــا
          هـــر ســـال نـــه جـــوهـــا را مـــی پـــاک کـــنـــد از گــل
          تــــا آب روان گــــردد تــــا کــــشــــت شــــود خـــضـــرا
          بـــر جـــوی کـــنـــان تــو هــم ایــثــار کــن ایــن نــان را
          تــــــا آب حــــــیــــــات آیـــــد تـــــا زنـــــده شـــــود اجـــــزا
          ای مـــــســــتــــمــــع ایــــن دم را غــــریــــدن ســــیــــلــــی دان
          مــــی‌غــــرد و مــــی‌خــــوانــــد جــــان را بــــســــوی دریــــا
          ســـرنـــامـــهٔ تـــو مـــاهــا هــفــتــاد و دو دفــتــر شــد          
          وان زهـــرهٔ حـــاســـد را هـــفـــتـــاد و دو دف تــر شــد          
          بــــســــتــــیــــم در دوزخ یــــعــــنــــی طــــمــــع خــــوردن
          بـــــگـــــشـــــای در جـــــنـــــت یـــــعـــــنــــی کــــه دل روشــــن
          بـس خـدمـت خـیـر کـردی بـس کـاه و جوش بردی
          در خــــدمــــت عــــیــــســــی هــــم بــــایــــد مــــددی کــــردن
          گــــر خــــر نــــبــــدی آخـــر کـــی مـــســـکـــن مـــا بـــودی
          گـــردون کـــشـــدی مـــا را بـــر دیـــده و بــر گــردن
          آن گــــنــــده بــــغــــل مــــا را ســــر زیــــر بــــغــــل دارد
          کــــیــــنــــه بــــکــــشــــیــــم آخــــر زان کــــوردل کــــودن
          تـا سـفـره و نـان بـیـنـی کـی جـان و جـهـان بـیـنی
          رو جـــــان و جـــــهــــان را جــــو ای جــــان و جــــهــــان مــــن
          ایــنــهــا هــمــه رفــت ای جــان بـنـگـر سـوی مـحـتـاجـان
          بـــی‌بـــرگ شـــدیـــم آخــر چــون گــل زدی و بــهــمــن
          ســــیــــریــــم ازیـــن خـــرمـــن زیـــن گـــنـــدم و زیـــن ارزن
          بـــی‌ســـنـــبـــلـــه و مـــیــزان ای مــاه تــو کــن خــرمــن
          مــــایــــیــــم چــــو فــــراشــــان بـــگـــرفـــتـــه طـــنـــاب دل
          تـا خـیـمـه زنـیـم امـشـب بـر نـرگـس و بر سوسن
          تـــا چـــنـــد ازیـــن کـــو کــو چــون فــاخــتــهٔ ره‌جــو
          مــــی‌درد ایــــن عــــالــــم از شــــاهـــد ســـیـــمـــیـــن تـــن
          هـــر شـــاهـــد چـــون مـــاهـــی ره‌زن شـــده بـــر راهـــی
          هـــر یــک چــو شــهــنــشــاهــی هــر یــک ز دگــر احــســن
          جان‌بخش و مترس ای جان بر بخل مچفس ای جان
          مـــــصــــبــــاح فــــزون ســــوزی افــــزون دهــــدت روغــــن
          شـــاهـــی و مـــعـــالـــی جـــو خـــوش لــســت ابــالــی گــو
          از شــــیــــر بــــگـــیـــر ایـــن خـــو مـــردی نـــهٔ آخـــر زن
          پــا در ره پــرخــون نــه رخ بــر رخ مـجـنـون نـه
          شــمــشــیــر وغــا بــرکــش کــآمــیــخــت اســد بــرکــن
          ای مـــطـــرب طــوطــی خــو تــرجــیــع ســوم بــرگــو          
          تـــــــــا روح روان گـــــــــردد چــــــــون آب روان در جــــــــو          
          ای عــــیــــســــی بــــگــــذشــــتــــه خـــوش از فـــلـــک آتـــش
          از چــرخ فــرو کــن ســر مــا را ســوی بــالـا کـش
          بــــا خــــاک یـــکـــی بـــودم ز اقـــدام هـــمـــی ســـودم
          چـــون یـــک صـــفـــتـــم دادی شــد خــاک مــرا مــفــرش
          یـک سـرمـه کـشـیـدسـتـی جـان را تـو درین پستی
          کـش چـشـم چو دریا شد هرچند که بود اخفش
          بــــی‌مـــســـتـــی آن ســـاغـــر مـــســـتـــســـت دل و لـــاغـــر
          بـــی‌ســـرمــهٔ آن قــیــصــر هــر چــشــم بــود اعــمــش
          در بـــیـــشـــهٔ شـــیـــران رو تـــا صـــیــد کــنــی آهــو
          در مــجــلــس ســلــطــان رو وز بــادهٔ سـلـطـان چـش
          هــــر ســــوی یــــکــــی ســــاقــــی بــــا بــــادهٔ راواقــــی
          هــر گــوشــه یــکــی مــطــرب شــیــریـن ذقـن و مـه‌وش
          از یـــار هـــمـــی پـــرســـی کـــه عـــیــدی و یــا عــرســی
          یـــــارب ز کـــــجـــــا داری ایـــــن دبـــــدبـــــه و ایــــن کــــش
          در شـــش جـــهـــة عـــالــم آن شــیــر کــجــا گــنــجــد
          آن پــنــجــهٔ شــیــرانــه بــیــرون بــود از هـر شـش
          خـــورشــیــد بــســوزانــد مــه نــیــز کــنــد خــشــکــی
          از وش عــــلــــیــــهــــم دان ایــــن شـــعـــشـــعـــه و ایـــن رش
          نــــــوری کــــــه ذوق او جــــــان مــــــســـــت ابـــــد مـــــانـــــد
          انـــــدر نـــــرســـــد وا خــــورشــــیــــد تــــو در گــــردش
          چــون غــرقــم چــون گــویــم اکــنــون صــفــت جــیـحـون
          تـا بـود سـرم بـیـرون مـی‌گـفت لبم خوش خوش
          تـــا تـــو نــشــوی مــاهــی ایــن شــط نــکــنــد غــرقــت
          جـــز گـــلـــبـــن اخـــضـــر را ره نـــیــســت دریــن مــرعــش
          شــرحــی کــه بــگــفــت ایــن را آن خــســرو بـی‌هـمـتـا
          چــون گـویـی و چـون جـویـی لـا یـکـتـب و لـا یـنـقـش
          آن دل کــــه تــــرا دارد هــــســـت از دو جـــهـــان افـــزون          
          هـــم لــیــلــی و هــم مــجــنــون بــاشــنــد ازو مــجــنــون          
          

 

سوم          
          حــــــــد و انــــــــدازه نــــــــدارد نـــــــالـــــــهـــــــا و آه را
          چــــون نــــمـــایـــد یـــوســـف مـــن از زنـــخ آن چـــاه را
          راه هـــســـتـــی کـــس نـــبـــردی گــرنــه نــور روی او
          روشـــن و پـــیـــدا نـــکـــردی هــمــچــو روز آن راه را
          چـون مـه مـا را نـبـاشـد در دو عـالـم شبه و مثل
          خـــاک بـــر فـــرق مـــشـــبـــه بـــاد مـــر اشـــبـــاه را
          عشق او جاهم بس است در هر دو عالم پس دلم
          مــــی‌بـــروبـــد از ســـرای وهـــم خـــود هـــم جـــاه را
          مـــاه اگـــر ســجــده نــیــارد پــیــش روی آن مــهــم
          رو ســـیـــاه هـــر دو عـــالـــم دان تـــو روی مـــاه را
          هــیــچ کـس بـا صـد بـصـیـرت ذرهٔ نـشـنـاسـدش
          گـرچـه پـیـش شـه نـشیند چون نیابد شاه را
          مـــر شـــقـــاوتـــهـــای دایـــم را درونـــم عـــاشــقــســت
          چـــون بـــدان مــیــلــســت آن جــان پــرورد اخ واه را
          بـــنــدگــان بــســیــار آیــنــد و رونــد بــر درگــهــش
          لــــــیـــــک آســـــتـــــان درش لـــــازم بـــــود درگـــــاه را
          آسـتـانـش چـشـم مـن شـد جـان مـن چون کاه گشت
          کـــهـــربـــای عـــشـــقـــش ربــایــد هــر زمــان آن کــاه را
          ای خـداونـد شـمـس دیـن نـاگـاه بـخـرام از سوی
          کــیــن دلــم در خــواب مــی‌بــیــنــد چــنــان نـاگـاه را
          گــشــتــه مــن زیــر و زبـر از صـرصـر هـجـران تـو          
          تـا بـبـیـنم روی تو بدتر شوم پیچان شوم          
          درنـــگـــر انـــدر رخ مـــن تـــا بـــبـــیـــنـــی خــویــش را
          درنــــگـــر رخـــســـار ایـــن دیـــوانـــهٔ بـــی‌خـــویـــش را
          عــشــق مــن خــالــی و بـاقـی را بـه زیـر خـاک کـرد
          آن گـــذشـــتـــه یــاد نــارد نــنــگــرد مــر پــیــش را
          تـــا ز مـــوی او در آویـــزان شـــدســـت ایــن جــان مــن
          فــــرق نـــکـــنـــد ایـــن دل مـــن نـــوش را و نـــیـــش را
          ریـــش دلـــهـــای هـــمــه صــحــت پــذیــرد در نــشــان
          گـــر بـــبـــیـــنـــد ریـــش ایـــشـــان دولـــت ایـــن ریــش را
          صـــدقـــه کـــن وصـــل دلــارام جــهــان امــروز خــود
          آنـــچـــنـــان صـــدقـــات اولـــیـــتـــر چـــنــیــن درویــش را
          گــــر نــــبــــیــــنـــد روش تـــرســـا بـــر درد زنـــار را
          ور مـــســلــمــان بــیــنــدش آتــش زنــد مــر کــیــش را
          وهـــــم کـــــی دارد ازان ســـــوی جــــهــــان زو آگــــهــــی
          کـــز تــفــکــر جــان بــســوزد عــقــل دورانــدیــش را
          گــر گــذر دارد ز لــطــفــش ســوی قــهـرسـتـانـهـا
          پــرشـکـر گـردد دهـان مـر تـرکـش و تـرکـیـش را
          گـر تـو ایـن مـعشوقه را با پیرهن گیری کنار
          بــی‌کــنــایــت گــو لــقــب تــو آن رئــیـسـی پـیـش را
          آن خـداونـد شـمـس دیـن را جـان بـسـی لـابـه کند
          مــــنــــتــــظــــر جــــان بـــر لـــب مـــن از پـــی آریـــش را
          ای بــــرای آفــــتــــابــــت فــــتــــنــــه گــــشــــتـــه آفـــتـــاب          
          روی ســـــرخ مـــــن تـــــوی از روی زردم رو مـــــنـــــاب          
          

 

چهارم          
          ای دریـــغـــا کـــه شــب آمــد هــمــه گــشــتــیــم جــدا
          خــنــک آن را کــه بــه شــب یــار و رفــیــقـسـت خـدا
          هـمـه خـفـتـنـد و فـتـادنـد بـه یک‌سو چو جماد
          تــو نــخــســپــی هــلــه ای شــاه جــهــان مــونـس مـا
          هـیـن مـخـسـپـیـد کـه شب شاه جهان بزم نهاد
          مـی‌کـشـد تـا بـه سـحـرگـاه شما را که صلا
          بــر جــهــنــده شــده هــر خــفــتــه ز جـذب کـرمـش
          چــون گــلــســتــان ز صــبــا و بــچــه از ذوق صــبـا
          شـب نـخـوردی بـه سـحـر اشـکـم او پـر بـودی
          مــصــطــفـی را و بـگـفـتـی کـه شـدم ضـیـف رضـا
          کــــــرده آمـــــاس ز اســـــتـــــادن شـــــب پـــــای رســـــول
          تــــا قــــبــــا چــــاک زدنــــد از ســــهــــرش اهــــل قـــبـــا
          نــی کــه مــســتــقــبــل و مــاضـی گـنـهـت مـغـفـورسـت
          گـفـت کـیـن جـوشـش عـشـق است نه از خوف و رجا
          بــاد روحــســت کــه ایــن خــاک بــدن را بــرداشــت
          خــاک افــتــاد بــه شــب چــون شــد ازو بــاد جــدا
          بـــا ازیـــن خـــاک بــه شــب نــیــز نــمــی‌دارد دســت
          عــــشــــقــــهــــا دارد بــــا خــــاک مــــن ایــــن بـــاد هـــوا
          بـــی‌ثـــبـــاتـــســـت یـــقـــیـــن بـــاد وفـــایـــش نـــبــود
          بــــی‌وفــــا را کـــنـــد ایـــن عـــشـــق هـــمـــه کـــان وفـــا
          آن صــفــت کــش طــلـبـی سـر بـه تـکـبـر بـکـشـد
          عـــــشـــــق آرد بـــــدمـــــی در طـــــلــــب و طــــال بــــقــــا
          عـــشـــق را در مـــلـــکـــوت دو جـــهـــان تـــوقـــیـــعــســت          
          شـــرح آن مـــی نـــکـــنـــم زانــک گــه تــرجــیــعــســت          
          آدمـــی جـــویـــد پـــیـــوســـتـــه کـــش و پـــر هـــنـــری
          عـــــشـــــق آیـــــد دهـــــدش مـــــســــتــــی و زیــــر و زبــــری
          دل چــــون ســـنـــگ در آنـــســـت کـــه گـــوهـــر گـــردد
          عـــشـــق فـــارغ کـــنـــدش از گـــهـــر و بــی‌گــهــری
          حـــرص خـــواهـــد کـــه بـــشـــاهـــان کـــرم دربــافــد
          لـــولـــیـــان چـــو بـــبـــیـــنـــد شــود او هــم ســفــری
          لـــولـــیـــانـــنـــد دریـــن شـــهـــر کـــه دلـــهـــا دزدنـــد
          چــشــم ازیــن خــلــق بــبــنــدی چــو دریــشــان نــگـری
          چــشــم مــســتــش چـو کـنـد قـصـد شـکـار دل تـو
          دل نــــگــــه داری و ســــودت نــــکــــنــــد چـــاره‌گـــری
          عـــــاشــــقــــانــــنــــد تــــرا در کــــنــــف غــــیــــب نــــهــــان
          گــر تــو، بــیــنــی نــکــنــی، از غـمـشـان بـوی بـری
          آب خــــوش را چــــه خــــبــــر از حــــســــرات تــــشــــنـــه
          یــوســفــان را چــه خــبـر از نـمـک و خـوش پـسـری
          سر و سرور چو که با تست چه سرگردانی
          جــان انــدیــشــه چــو بــا تـسـت چـه انـدیـشـه دری
          گـــــــر تــــــرا دســــــت دهــــــد آن مــــــه از دســــــت روی
          ور تـــــــــرا راه زنــــــــد آن پــــــــری مــــــــا بــــــــپــــــــری
          چــون تــرا گــرم کــنــد شــعــشــعــهـای خـورشـیـد
          فـــــارغ آیـــــی ز رســـــالـــــات نـــــســـــیـــــم ســـــحـــــری
          ور ســـلـــامـــی شـــنـــوی از دو لـــب یـــوســف مــصــر
          شـــکـــر انـــدر شـــکـــر انــدر شــکــر انــدر شــکــری
          هـــمـــه مـــخـــمــور شــدســتــیــم بــگــو ســاقــی را          
           تــا کــه بــی‌صــرفــه دهــد بــادهٔ مــشــتــاقـی را          
          دزد انــــــدیــــــشــــــهٔ بــــــد را ســـــوی زنـــــدان آریـــــد
          دســـت او ســـخـــت بـــبــنــدیــد و بــه دیــوان آریــد
          شـــــحـــــنـــــهٔ عـــــقــــل اگــــر مــــالــــش دزدان نــــدهــــد
          شـحـنـه را هـم بـکـشـانـیـد و بـه سـلـطـان ارید
          تــــشــــنــــگـــان را بـــســـوی آب صـــلـــایـــی بـــزنـــیـــد
          طـــوطـــیـــان را بـــه کـــرم در شـــکــرســتــان آریــد
          بـزم عـامست و شهنشاه چنین گفت که: « زود
          ســـاقـــیـــان را هــمــه در مــجــلــس مــســتــان آریــد »
          مــــی‌رســــد از چــــپ و از راســـت طـــبـــقـــهـــای نـــثـــار
          نــــیــــم جــــانــــی چــــه بــــود جــــان فــــراوان آریـــد
          هـــــرچــــه آریــــد اگــــر مــــرده بــــود جــــان یــــابــــد
          الــلــه الــلــه کــه هــمــه رو بــه چــنــیـن جـان آریـد
          دور اقــــــبــــــال رســـــیـــــد و لـــــب دولـــــت خـــــنـــــدیـــــد
          تـــــا بـــــکـــــی دردســـــر و دیـــــدهٔ گــــریــــان آریــــد
          هــــــــرکــــــــی دل دارد آیــــــــیـــــــنـــــــه کـــــــنـــــــد آن دل را
          آیــــنــــه هــــدیــــه بــــدان یــــوســــف کـــنـــعـــان آریـــد
          بـــگـــشـــادنـــد خـــزیــنــه هــمــه خــلــعــت پــوشــیــد
          مـــصـــطـــفـــی بـــاز بـــیـــامـــد هـــمـــه ایـــمـــان آریــد
          دســــتــــهـــا را هـــمـــه در دامـــن خـــورشـــیـــد زنـــیـــد
          هـــــمـــــه جــــمــــعــــیــــت ازان زلــــف پــــریــــشــــان آریــــد
          انــدریــن مـلـحـمـه نـصـرت هـمـه بـا تـیـغ خـداسـت
          از غــــنــــایــــم هــــمــــه ابــــلــــیــــس مــــســــلــــمـــان آریـــد
          خــنــک آن جــان کــه خــبــر یــافــت ز شــبـهـای شـمـا          
          خــنــک آن گــوش کــه پــر گــشــت ز هــیـهـای شـمـا