غزل شمارهٔ ۴۴۳
دلــم بــی وصــل جــانــان جـان نـخـواهـد
کـه عـاشـق جـان بـی جـانـان نـخواهد
دل دیــــــوانــــــگــــــان عــــــاقــــــل نـــــگـــــردد
ســر شــوریـدگـان سـامـان نـخـواهـد
روان جـــز لـــعـــل جـــان افـــزا نـــجــویــد
خـضـر جـز چـشـمـهٔ حـیـوان نـخـواهـد
طــــبــــیـــب عـــاشـــقـــان درمـــان نـــســـازد
مـــریـــض عـــاشـــقـــی درمــان نــخــواهــد
اگـر صـد روضـه بـر آدم کـنی عرض
بـــرون از روضـــهٔ رضــوان نــخــواهــد
ورش صــد ابــن یــامــیـن هـسـت یـعـقـوب
بــغــیــر از یـوسـف کـنـعـان نـخـواهـد
اگــــر گــــویــــم خــــلــــاف عـــقـــل بـــاشـــد
کــه مــفــلــس مــلـکـت خـاقـان نـخـواهـد
کــجــا خــســرو لـب شـیـریـن نـجـویـد
چـــرا بـــلـــبـــل گــل خــنــدان نــخــواهــد
دلـــــم جــــز روی و مــــوی گــــلــــعــــذاران
تـــمـــاشــای گــل و ریــحــان نــخــواهــد
بـخـواهـد ریـخـت خـونـم مـردم چشم
بـلـی دهـقـان بـه جـز باران نخواهد
از آن خـواجـو از ایـن مـنـزل سـفر کرد
که سلطانیه بی سلطان نخواهد
غزل شمارهٔ ۴۴۴
جـان بـر افـشـان اگـرت صـحـبـت جـانـان بـاید
خـــــون دل نــــوش اگــــرت آرزوی جــــان بــــایــــد
بـــرو و مـــمـــلـــکـــت کــفــر مــســخــر گــردان
گــر تــرا تــخــتــگــه عــالــم ایــمــان بــایـد
در پــی خــضـر شـو و روی مـتـاب از ظـلـمـات
اگــرت شــربــتــی از چــشــمــهٔ حــیــوان بــایـد
هــر کــرا دســت دهــد وصــل پــریــرخــســاران
دیــو بــاشــد اگــرش مــلــک ســلـیـمـان بـایـد
تـا پـریـشـان بـود آنـزلـف سـیـه جـمـعی را
جـــای دل در خـــم آن زلـــف پـــریـــشـــان بـــایــد
ســــرمــــهٔ دیــــده ز خـــاک ره دربـــان ســـازد
هـر کـرا صـحـن سـراپـردهٔ سـلـطـان باید
حکم و حکمت بکه دادند درین ره خواجو
بــگـذر از حـکـم اگـرت حـکـمـت یـونـان بـایـد
غزل شمارهٔ ۴۴۵
هـرکـه بـا نـرگـس سـرمست تو در کار آید
روز وشــــب مــــعــــتــــکــــف خــــانــــهٔ خـــمـــار آیـــد
صـوفـی از زلـف تـو گر یک سر مودر یابد
خـــرقـــه بـــفــروشــد و در حــلــقــهٔ زنــار آیــد
تــو مــپــنــدار کــه از غـایـت زیـبـائـی و لـطـف
نــــقــــش روی تــــو در آئـــیـــنـــه پـــنـــدار آیـــد
هــر گــره کــز شــکــن زلــف کــژت بـگـشـایـنـد
زو هــــمــــه نــــالــــهٔ دلــــهــــای گــــرفــــتـــار آیـــد
گــر دم از دانـهٔ خـال تـو زنـد مـشـک فـروش
ســــالــــهــــا زو نــــفـــس نـــافـــهٔ تـــاتـــار آیـــد
زلـف سـرگـشـتـه اگـر سـر ز خـطـت بـرگـیـرد
هـمـچـو بـخـت مـن شـوریـده نـگـونـسـار آید
مــن اگــر در نــظــر خــلــق نــیــایــم ســهــلــسـت
مـــســـت کـــی در نـــظـــر مـــردم هـــشــیــار آیــد
عــیــب بــلــبـل نـتـوان کـردن اگـر فـصـل بـهـار
نـرگـسـت بـیـنـد و سـرمـسـت بـه گلزار آید
یــوســف مــصــری مــا را چــو بــبــازار بــرنـد
ای بـــســـا جـــان عـــزیــزش کــه خــریــدار آیــد
ذره‌ئــی بــیــش نــبــیــنــد ز مــن سـوخـتـه دل
آفـــــتـــــاب مـــــن اگـــــر بـــــر ســـــر دیـــــوار آیــــد
همچو خواجو نشود از می و مستی بیکار
هر که با نرگس سرمست تو در کار آید
غزل شمارهٔ ۴۴۶
سـحـر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید
نـــوای زیــر و بــم از جــان مــرغ زار بــرآیــد
بــــیـــار ای بـــت ســـاقـــی مـــی مـــروق بـــاقـــی
کـه کـام جـان مـن از جـام خـوشگوار برآید
چـــو در خـــیـــال مــن آیــد لــب چــو دانــه نــارت
بــــبــــوســــتــــان روانـــم درخـــت نـــار بـــرآیـــد
خـط تـو چـون بخطا ملک نیمروز بگیرد
خـــروش ولـــولـــه از خـــیـــل زنـــگـــبـــار بـــرآیــد
بـرآیـد از نـفـسـم بـوی مـشـک اگـر بـزبـانـم
حــــدیــــث آن گــــره زلـــف مـــشـــکـــبـــار بـــرآیـــد
چــو هــنــدوان رســن بــاز هــردم ایـن دل ریـشـم
بــدان کــمــنــد گــرهــگــیــر تــابــدار بــرآیــد
بود که کام من خسته دل برآید اگر چه
بــــــروزگــــــار مــــــرادی ز روزگـــــار بـــــرآیـــــد
بـــبـــخــت شــور مــن بــیــنــوا ز گــلــبــن ایــام
اگــر گــلــی بــدمــد صــد هــزار خــار بــرآیـد
دعـــا و زاری خـــواجـــو و آه نـــیــم شــبــانــش
اگــر نــه کــارگــر آیــد چـگـونـه کـار بـرآیـد
غزل شمارهٔ ۴۴۷
پــیــداســت کـه از دود دم مـا چـه بـرآیـد
یــا خــود ز وجــود و عـدم مـا چـه بـرآیـد
ای صــبــح جــهــانــتــاب دمـی هـمـدم مـا بـاش
وانــگــاه بــبــیــن تــا ز دم مــا چــه بـرآیـد
نـقـد دل مـا را چـه زنـی طـعـنـه که قلبست
بــی ضــرب قــبــول از درم مــا چــه بــرآیــد
بـاز آی و قـدم رنـجـه کن و محنت ما بین
ورنـــی ز قـــدوم و قـــدم مـــا چـــه بـــرآیـــد
گـفـتـی کـه کـرم باشد اگر بگذری از ما
دانــد هــمـه کـس کـز کـرم مـا چـه بـرآیـد
گــر عــشــق تـو در پـردهٔ دل نـفـکـنـد آواز
از زمـــزمـــهٔ زیـــر و بـــم مـــا چـــه بـــرآیــد
ور مــجـلـس مـا ز آتـش عـشـقـت نـشـود گـرم
از ســـوز دل و ســـاز غــم مــا چــه بــرآیــد
هــر لــحـظـه بـگـوش آیـدم از کـعـبـهٔ هـمـت
کــــایــــا ز حـــریـــم حـــرم مـــا چـــه بـــرآیـــد
گفتم که قلم شرح دهد قصه خواجو
لـــیـــکـــن ز زبـــان و قـــلـــم مـــا چـــه بــرآیــد
غزل شمارهٔ ۴۴۸
بــســالــی کــی چــنــان مــاهـی بـرآیـد
وگـــــر آیـــــد ز خـــــرگــــاهــــی بــــرآیــــد
چـو رخـسـارش ز چـین جعد شبگون
کــجـا از تـیـره شـب مـاهـی بـرآیـد
اگـــــر آئــــیــــنــــه چــــیــــنــــســــت رویــــش
بــــگــــیــــرد زنـــگ اگـــر آهـــی بـــرآیـــد
بسا خرمن که در یکدم بسوزد
از آن آتـــش کـــه نــا گــاهــی بــرآیــد
هـمـه شـب تـا سـحـر بـیـدار دارم
بــود کـان مـه سـحـرگـاهـی بـرآیـد
گـــدائـــی کـــو بـــکــوی دل فــروشــد
گـر از جـان بـگـذرد شـاهـی بـرآیـد
عـجـب نـبـود دریـن مـیـخـانـه خواجو
کــه از مــی کــار گــمــراهــی بـرآیـد
غزل شمارهٔ ۴۴۹
گـــوئـــی بـــت مـــن چـــون ز شـــبـــســـتـــان بـــدر آیـــد
حــــوریــــســــت کــــه از روضــــهٔ رضـــوان بـــدر آیـــد
دیـــــگـــــر مـــــتــــمــــایــــل نــــشــــود ســــرو خــــرامــــان
چــــون ســــرو مــــن از خـــانـــه خـــرامـــان بـــدر آیـــد
هـــر صـــبـــحـــدم آن تـــرک پـــری رخ ز شـــبــســتــان
چـــون چـــشـــمـــهٔ خـــورشـــیــد درخــشــان بــدر آیــد
آبــیــســت کـه سـرچـشـمـه‌اش از آتـش سـیـنـه‌سـت
اشـــــکــــم کــــه ازیــــن دیــــدهٔ گــــریــــان بــــدر آیــــد
تــا کــی کــشــم از ســوز دل ایــن آه جــگــر سـوز
هـــــر چــــنــــد کــــه دود از دل بــــریــــان بــــدر آیــــد
شرطست نه بر چشمه که بر چشم نشانند
مـــانـــنـــد تــو ســروی کــه ز بــســتــان بــدر آیــد
زیــــنـــســـان کـــه دلـــم در رســـن زلـــف تـــو آویـــخـــت
بــــاشــــد کــــه از آن چــــاه ز نــــخـــدان بـــدر آیـــد
گــر نــرگــس خــونــخــوار تــو خــون دل مــن ریــخــت
شـک نـیـسـت کـه بـس فـتـنـه ز مـستان بدر آید
آیــــد هـــمـــه شـــب زلـــف ســـیـــاه تـــو بـــخـــوابـــم
تـــا خـــود چـــه ازیــن خــواب پــریــشــان بــدر آیــد
از کـــوی تـــو خـــواجـــو بـــجـــفـــا بـــاز نــگــردد
بـــلـــبـــل چـــه کـــنـــد گـــر ز گـــلــســتــان بــدر آیــد
غزل شمارهٔ ۴۵۰
به خشم رفتهٔ ما گر به صلح باز آید
ســـــــــعــــــــادت ابــــــــدی از درم فــــــــراز آیــــــــد
حـــکــایــت شــب هــجــر و حــدیــث طــره دوســت
اگــــر ســــواد کــــنـــم قـــصـــه‌ئـــی دراز آیـــد
چــو یــاد قــامــت دلــجـوی او کـنـد شـمـشـاد
رود بــــطــــرف لــــب جــــوی و در نـــمـــاز آیـــد
بـــرآیـــد از دل مـــشــتــاق کــعــبــه نــالــهٔ زار
اگـــــــر بــــــگــــــوش وی آوازه حــــــجــــــاز آیــــــد
کــجــا بــمـلـک جـهـان سـردر آورد مـحـمـود
اگـــــــر چـــــــنـــــــانـــــــک گـــــــدای در ایـــــــاز آیـــــــد
زهــی ســعــادت آنــکــس کــه از پــی مـقـصـود
رود بــطــالــع ســعــد و ســعــیــد بـاز آیـد
کـــی از هـــوای تـــو بــاز آیــدم دل مــجــروح
کـه پـشـه بـاز نـیاید چو صید باز آید
دلــی کـه در خـم زلـفـت فـتـاد اگـر سـنـگـسـت
ز مـــهـــر روی تــو چــون مــوم در گــداز آیــد
چــو عـود هـر کـه ز عـشـاق دم زنـد خـواجـو
ز ســـوز فــارغ و از ســاز بــی نــیــاز آیــد
غزل شمارهٔ ۴۵۱
بـــلـــبــل دلــشــده از گــل بــه چــه رو بــاز آیــد
کـــه دلـــش هـــر نـــفـــس از شـــوق بــپــرواز آیــد
آنــکــه بـگـذشـت و مـرا در غـم هـجـران بـگـذاشـت
بــــــاز نــــــایـــــد وگـــــر آیـــــد ز ســـــر نـــــاز آیـــــد
همدمی کو که برو عرضه کنم قصه شوق
هــــم دل خــــســــتــــه مــــگــــر مـــحـــرم ایـــن راز آیـــد
از ســر کــوی تــو هــر مــرغ کــه پــرواز کـنـد
جـــان مـــن نـــعـــره زنـــان پـــیـــش رهـــش بــاز آیــد
هــر نــســیــمـی کـه از آن خـطـه نـیـایـد بـا دسـت
خــــنــــک آن بــــاد کــــه از جــــانــــب شــــیــــراز آیـــد
مـــــا دگـــــر در دهـــــن خـــــلــــق فــــتــــادیــــم ولــــیــــک
چــــــاره نــــــبــــــود زر اگــــــر در دهــــــن گـــــاز آیـــــد
لـالـه رخـسـاره بخون شوید و سیراب شود
ســـرو کـــوتـــاه کـــنـــد دســت و ســرافــراز آیــد
بـلـبـلـی را کـه بـود بـرگ گـلـش در دم صـبـح
بـــجـــز از نـــالـــه شــبــگــیــر کــه دمــســاز آیــد
گـــر ســـگ کـــوی تـــو بـــر خـــاک مــن آواز دهــد
جــــان مــــن بـــا ســـگ کـــوی تـــو بـــه آواز آیـــد
ور چـــو چـــنـــگـــم بـــزنــی عــیــن نــوازش بــاشــد
ســاز بــی ضـرب مـحـالـسـت کـه بـر سـاز آیـد
بــــلــــبـــل دلـــشـــده گـــلـــبـــانـــگ زنـــد خـــواجـــو را
کـه دریـن فـصـل کـسـی از گـل و مـی بـاز آیـد ؟
غزل شمارهٔ ۴۵۲
عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید
در دیـــدهٔ صـــاحـــب‌نـــظــران حــســن نــمــایــد
حـسـنـسـت کـه چون مست به بازار برآید
در پـــرده‌ئـــی هــر زمــزمــهٔ عــشــق ســرایــد
گــر عـشـق نـبـاشـد کـمـر حـسـن کـه بـنـدد
ور حــســن نـبـاشـد دل عـشـق از چـه گـشـایـد
گــر صــورت جــانــان نــبــود دل کــه سـتـانـد
ور واسـطـهٔ جـان نـبـود تـن بـه چـه پـاید
خــورشــیــد کــه در پــردهٔ انــوار نـهـانـسـت
گــــر رخ نــــنــــمــــایــــد دل ذره کــــه ربــــایــــد
بـــی مـــهــر دل ســوخــتــه را نــور نــبــاشــد
روشـن شـود آن خـانـه کـه شـمـعـیـش درآید
گــر ابــر نــگــریــد دل بــســتــان ز چـه خـنـدد
ور مــــی نــــبــــود زنـــگ غـــم از دل چـــه زدایـــد
خـواجـو اگـر از عـشـق بـسـوزنـد چو شمعت
خـوش بـاش کـه از سـوز دلـت جان بفزاید
خــواهــی کــه در آئــیــنــه رخــت خــوب نــمــایـد
آئــــیــــنــــه مــــصــــفـــا و رخ آراســـتـــه بـــایـــد
غزل شمارهٔ ۴۵۳
چـــون بـــرقـــع شـــبـــرنـــگ ز عـــارض بـــگـــشــایــد
از تـــیـــره شــبــم صــبــح درخــشــان بــنــمــایــد
از بـــس دل ســـرگــشــتــه کــه بــربــود در آفــاق
امــــروز دلــــی نــــیــــســــت کــــه دیــــگـــر بـــربـــایـــد
زیــن بــیــش مــپـای ای مـه بـی مـهـر کـزیـن بـیـش
پــیــداســت کــه عــمــر مــن دلـخـسـتـه چـه پـایـد
گـــر کـــام تـــو ایـــنـــســـت کـــه جـــانـــم بــلــب آری
خوش باش که مقصود تو این لحظه برآید
در زلــف تــو بــســتــم دل و ایــن نــقــش نــبــســتـم
کـــز بـــنـــد ســـر زلـــف تـــو کـــارم نـــگـــشـــایــد
هـــر صـــبـــحـــدم از نـــکـــهــت آن زلــف ســمــن ســای
بـــرطـــرف چـــمـــن بـــاد صـــبـــا غــالــیــه ســایــد
در ده مــــی چــــون زنــــگ کــــه آئــــیــــنــــه جـــانـــســـت
تــــــا زنــــــگ غــــــمــــــم ز آیــــــنـــــه جـــــان بـــــزدایـــــد
مــــرغــــان خـــوش الـــحـــان چـــمـــن لـــال بـــمـــانـــنـــد
چـــون بـــلـــبـــل بـــاغ ســخــنــم نــغــمــه ســرایــد
در دیـــدهٔ خـــواجــو رخ دلــجــوی تــو نــوریــســت
کـــــــز دیـــــــدن آن نـــــــور دل و دیـــــــده فـــــــزایــــــد
