غزل شمارهٔ ۶۰۸          
          خــوشـا بـا دوسـتـان در بـوسـتـان گـل
          کـه خـوش بـاشـد بـروی دوستان گل
          شـــکـــوفـــه مـــو بـــدســت و ابــر دایــه
          صـــبـــا رامـــیـــن و ویـــس دلـــســتــان گــل
          ســـمــن را شــد نــفــس بــاد و روان آب
          چـمـن را گـشت تن شمشاد و جان گل
          تـــرنـــم مــی‌کــنــد بــر شــاخ بــلــبــل
          تــبــســم مــی‌کــنــد در بــوســتــان گــل
          لــــبــــش بـــا هـــم نـــمـــی‌آیـــد از آنـــروی
          کــه دارد خــرده‌ئــی زر در دهــان گــل
          کــشــد در بــرقــبــای فــسـتـقـی سـرو
          نــهــد بــر ســر کــلــاه ســایـبـان گـل
          چو باد از روی گل برقع برانداخت
          بــرآمــد ســرخ هــمــچــون ارغــوان گـل
          بـــگـــو بـــا بـــلـــبــل ای بــاد بــهــاری
          کـــه بـــاز آمـــد عـــلـــی رغـــم زمــان گــل
          دلــش ســســتــی کــنــد چـون از نـهـالـی
          بـــصـــحـــن گـــلـــســتــان آیــد خــزان گــل
          بیا خواجو که با مرغان شب خیز
          نـــهـــادســت از هــوا جــان در مــیــان گــل
          مـی نـوشـیـن روان در ده کـه بـگـرفـت
          چــو خــســرو مــلــکــت نــوشــیــروان گـل
          

 

غزل شمارهٔ ۶۰۹          
          مـــرا کـــه نـــیـــســت بــخــاک درت امــیــد وصــول
          کـــجـــا بـــمـــنـــزل قـــربـــت بـــود مـــجــال نــزول
          اگــر وصــال تــو حـاصـل شـود بـجـان بـخـرم
          ولــی عــجــب کـه رسـد کـام بـیـدلـان بـحـصـول
          چـنـیـن شنیده‌ام از پرده ساز نغمهٔ شوق
          کــه ضـرب سـوخـتـگـان خـارج اوفـتـد ز اصـول
          خـمـوش بـاشـد کـه با کشتگان خنجر عشق
          خـــلـــاف عـــقـــل بـــود درس گـــفـــتـــن از مـــعــقــول
          بــراهــل عــشــق فــضــلـیـت بـعـقـل نـتـوان جـسـت
          که عقل و فضل درین ره عقیله است و فضول
          بـــروز حــشــر ســر از مــوج خــون بــرون آرد
          کــســیــکــه گـشـت بـه تـیـغ مـفـارقـت مـقـتـول
          گــذشــت قــافــلــه و مــا گــشـوده چـشـم امـیـد
          کـه کـی ز گـوشـهٔ مـحـمـل نـظر کند محمول
          مـــیـــان مـــا و شـــمـــا حـــاجـــت رســـالــت نــیــســت
          چـــو انــقــطــاع نــبــاشــد چــه احــتــیــاج رســول
          مــــفــــارقــــت نــــکــــنـــم دیـــگـــر از حـــریـــم حـــرم
          گــرم بــه کــعــبــهٔ وصــل افــتــد اتــفــاق وصـول
          چــو ره نــمــی‌بــرم از تــیــرگــی بــه آب حـیـات
          شـــدســـت جـــان مـــن تـــشـــنـــه از حـــیــات مــلــول
          بـــبـــوس دســـت مـــقـــیـــمـــان درگـــهـــش خــواجــو
          بــــود کــــه راه دهــــنــــدت بـــبـــارگـــاه قـــبـــول
          

 

غزل شمارهٔ ۶۱۰          
          یــا مــســرع الــشــمــال اذا تـحـصـل الـوصـول
          بـــلـــغ تـــحـــیـــتـــی و ســلــامــی کــمــا اقــول
          از تــــشــــنـــگـــان بـــادیـــهٔ هـــجـــر یـــاد کـــن
          روزی گـــرت بـــکـــعــبــهٔ قــربــت بــود وصــول
          یــا رب چــنـیـن کـه اخـتـر وصـلـت غـروب کـرد
          بـیـنـم شـبـی کـه کـوکـب فـرقـت کـند افول
          خـواهـم کـه سـوی یـار فرستم خبر ولیک
          تـرسـم کـه هـمـچـو من متعلق شود رسول
          از چــشــم مـا بـرون نـزنـد خـیـمـه سـاربـان
          از بـــهـــرآنـــکـــه بـــرســـرآبــش بــود نــزول
          عـمـری کـه بـیـتـو مـی‌گـذرانـنـد ضـایـعـسـت
          بــازا کــزیــن حــیــات مــضــیــع شــدم مــلــول
          دل مــی‌نــهـم بـبـنـد تـو گـر مـی‌بـری اسـیـر
          جـان مـی‌کـنـم فـدای تـو گـر مـی‌کـنی قبول
          گــفــتــم کــنــم مــعــانــی عــشــق تــرا بــیــان
          فضلی که جز عقیله نباشد بود فضول
          

 

غزل شمارهٔ ۶۱۱          
          سپیده دم که برآمد خروش بانگ رحیل
          بــرفــت پــیـش سـرشـک مـن آب دجـلـه و نـیـل
          جـــهـــان ز گـــریـــه‌ام از آب گـــشـــت مـــالـــامـــال
          ز ســوز ســیــنــه‌ام آتــش گــرفــت مــیــلــامــیـل
          هـــلــاک مــن چــو بــوقــت وداع خــواهــد بــود
          بــقــصـد جـان مـن ای سـاربـان مـکـن تـعـجـیـل
          مــگــر بـشـهـر شـمـا پـادشـه مـنـادی کـرد
          کـه هـسـت خـون غـریـبـان مـبـاح و مـال سـبـیل
          کـــشـــنـــدگـــان گـــرفـــتـــار قـــیـــد مـــحـــنــت را
          مــواخــذت نــکــنــد هــیــچــکــس بـخـون قـتـیـل
          طــواف کــعــبــه عــشــق از کــســی درســت آیـد
          کـه دیـده زمـزم او گـشـت و دل مـقـام خـلیل
          بـــگـــفـــتـــگـــوی رقـــیـــب از حـــبـــیــب روی مــتــاب
          رضـای خـصـم بـدسـت آر و غم مخور ز وکیل
          گـر از لـبـم شـکـری مـی‌دهـی ز طـره بپوش
          چـرا کـه کـفـر نـمـایـد کـرم بـنـزد بخیل
          زبــور عــشــق تــو خـواجـو بـرآن ادا خـوانـد
          کــه روز عــیــد مــســیــحــا حــواریــان انــجــیـل
          

 

غزل شمارهٔ ۶۱۲          
          نــــوبــــتــــی صــــبــــح بـــرآمـــد بـــبـــام
          نـــــوبـــــت عـــــشـــــاق بــــگــــوی ای غــــلــــام
          مـرغ سـحـر در سـخـن آمـد به ساز
          ســــــاز بــــــر آواز خــــــروســـــان بـــــام
          کـــوکـــبـــهٔ قـــافـــلـــه ســـالـــار صــبــح
          بـــاز رســیــد ایــن نــفــس از راه شــام
          خـــــادم ایـــــوان در خـــــلـــــوت بـــــبـــــنـــــد
          در حــــــرم خــــــاص مــــــده بـــــار عـــــام
          ای صــــنــــم ســــیــــم زنـــخـــدان بـــیـــار
          از قـــــدح ســـــیـــــم مــــی لــــعــــل فــــام
          صــوفــی اگــر صــافــی ازیـن خـم خـورد
          رخـــت تـــصـــوف بـــفـــروشـــد تـــمـــام
          حــاجــی اگــر روی تــو بــیــنــد مــقــیــم
          در حــــرم کــــعــــبــــه نــــســـازد مـــقـــام
          زمــــزم رنــــدان ســــبــــو کـــش مـــیـــســـت
          بـــتــکــده و مــیــکــده بــیــت الــحــرام
          نــام جــگــر ســوخـتـگـان چـیـسـت نـنـگ
          نــنــگ غــم انــدوخــتــگــان چــیــســت نــام
          آتـــــش پـــــروانـــــهٔ پـــــر ســـــوخــــتــــه
          نـیـسـت بـه جـز پـخـتـن سودای خام
          خیز و چو خواجو بصبوحی بشوی
          جــــامــــهٔ جـــان را بـــنـــم چـــشـــم جـــام
          

 

غزل شمارهٔ ۶۱۳          
          بـــرآمــد بــانــگ مــرغ و نــوبــت بــام
          کـــنـــون وقـــت مـــیـــســـت و نــوبــت جــام
          چو  کار پختگان بی باده خامست
          بــدســت پــخــتــگــان ده بــاده خــام
          بــهــر ایــامــی ایــن عــشــرت دهــد دســت
          بــگــردان بــاده چـون بـا دسـت ایـام
          لـــبـــش خـــواهــی بــنــاکــامــی رضــا ده
          که کس را بر نیاید زان دهان کام
          مــــن شــــوریــــده را مـــعـــذور داریـــد
          کـــه بـــرآتـــش نــشــایــد کــردن آرام
          دلـــــم کـــــی در فـــــراق آرام گـــــیــــرد
          بـــــــــــــود آرام دل وصــــــــــــل دلــــــــــــارام
          مـنـم دور از تـو هـمچون مرغ وحشی
          بــــبــــوی دانــــه‌ئــــی افــــتــــاده در دام
          ز ســرمــســتــی بـرون از روی و مـویـت
          نـه از صـبح آگهی دارم نه از شام
          قـلـم در کـش چو بینی نام خواجو
          کـه نـبـود عـاشـق شـوریـده را نام
          

 

غزل شمارهٔ ۶۱۴          
          آفـــــتـــــابـــــســـــت یـــــا ســــتــــارهٔ بــــام
          کـــه پـــدیـــد آمـــد از کـــنـــارهٔ بــام
          مــــاه در عــــقــــرب و قــــصـــب بـــرمـــاه
          شـام بـر نـیـمـروز و چـیـن در شام
          نـــام خـــالـــش مـــبـــر کـــه وحــشــی را
          طـــــــمـــــــع دانـــــــه افــــــکــــــنــــــد در دام
          خــیــز تــا مــی خـوریـم و بـنـشـانـیـم
          آتــــــــــش دل بــــــــــه آب آتــــــــــش فــــــــــام
          بــاده پــیـش آر تـا فـرو شـوئـیـم
          جـــــامـــــهٔ جـــــان بــــه آب دیــــدهٔ جــــام
          مـی جـوشـیـده خـور کـه حـیـف بـود
          پخته در جوش و ما بدینسان خام
          عـــاقـــلـــان ســـر عـــشـــق نـــشــنــاســنــد
          کـایـن صـفـت نبود از خواص و عوام
          عـــشـــق عــامــســت و عــقــل خــاص ولــیــک
          چــــکــــنــــد خــــاص بــــا تـــقـــلـــب عـــام
          شــمـع مـجـلـس نـشـسـت خـیـز نـدیـم
          مــــه فــــرو رفــــت مــــی بـــیـــار غـــلـــام
          دشـــمــنــانــرا بــکــام دوســت مــخــواه
          دوســـــتـــــانـــــرا مـــــدار دشــــمــــن کــــام
          چــــون بــــرآیــــی بــــبــــام پـــنـــدارنـــد
          کــه ســهــیــلــسـت یـا سـپـیـدهٔ بـام
          بـــا رخـــت هـــر کـــه مـــاه مــی‌طــلــبــد
          نـــیـــســـت در عــاشــقــی هــنــوز تــمــام
          ســـــرو بـــــا اعـــــتــــدال قــــامــــت تــــو
          نـــاتـــراشـــیـــده‌ئـــیـــســـت بـــی انـــدام
          نــام خــواجــو مــبــر کــه نـنـگ بـود
          اگـــــر از عـــــاشـــــقـــــان بــــرآیــــد نــــام
          

 

غزل شمارهٔ ۶۱۵          
          تـــبـــت یــا ذا الــجــلــال و الــا کــرام
          مــــــن جـــــمـــــیـــــع الـــــذنـــــوب و اثـــــام
          ای صـــفـــاتــت بــرون ز چــون و چــرا
          ذات پــــاکـــت بـــری ز کـــو و کـــدام
          قـــاضـــی حـــاجــت وحــوش و طــیــور
          رازق روزی ســـــــــــــــوام و هــــــــــــــوام
          گــــوهــــر آرای قــــطـــره در اصـــداف
          نــقــش پــرداز نــطــفــه در ارحــام
          پــرچــم آویــز طــاســک خــورشــیــد
          آتــــش انــــگــــیـــز خـــنـــجـــر بـــهـــرام
          خــــاکــــبــــوس بــــســــاط فـــرمـــانـــت
          جــم ســیــمــیــن ســریــر زریــن جـام
          بــــســـت مـــشـــاطـــگـــان قـــدرت تـــو
          بـر رخ صـبح چین گیسوی شام
          کــرده اســتــاد صــنــعــت از یــاقـوت
          شــــرف طــــاق تــــابــــخــــانـــهٔ بـــام
          یــافــتــه از تــو نــضــرت و خـضـرت
          بـــاغ مـــیـــنـــو و راغ مـــیـــنـــا فــام
          بــــدر مـــشـــعـــل فـــروز آیـــنـــه دار
          بـــر درش بـــنـــدهٔ مـــنـــیـــرش نــام
          عـــنــبــر هــنــدی آنــکــه خــادم تــســت
          کــار او بــی‌نــســیــم لــطــفـت خـام
          پـــیـــش مـــوج مـــحـــیــط احــســانــت
          از حـــیـــا در عـــرق فـــتـــاده غــمــام
          کـــاســـه گـــردان بـــزم تـــقــدیــرت
          صــبــح زریــن کــلــاه ســیــم انــدام
          هـــــــنـــــــدوی بـــــــارگـــــــاه ابــــــداعــــــت
          شــــام زنـــگـــی نـــهـــاد خـــون آشـــام
          عـــــــنـــــــدلـــــــیـــــــب زبــــــان گــــــویــــــا را
          گـــل بـــســـتـــان فــروز ذکــرت کــام
          گـــر کـــنـــد یـــاد صــدمــهٔ قــهــرت
          بـــگـــســـلـــد مـــشــرقــی مــهــر زمــام
          درک خــــاصــــان بــــکــــنــــه انـــعـــامـــت
          نـــرســد خــاصــه عــام کــالــانــعــام
          جان خواجو که مرغ گلشن تست
          مــــــــگــــــــذارش بــــــــدام دل مــــــــادام
          طــــمــــع دانــــه‌اش بــــدام افــــکـــنـــد
          بـــاز گـــیـــرش ز دســت دانــه و دام
          مـن کـه بـر یـاد زلـف و روی بـتـان
          صـــــرف کـــــردم لــــیــــالــــی و ایــــام
          بــوده بــا بــادهٔ مــغـانـه مـقـیـم
          ســاخــتــه در شــرابــخــانــه مـقـام
          زده راه خــــرد بــــنــــغـــمـــهٔ چـــنـــگ
          ریـــــخـــــتــــه آب رخ بــــشــــرب مــــدام
          نــفـس خـود کـامـم ار ز راه بـبـرد
          بـــاز گـــشــتــم بــدرگــهــت نــاکــام
          چــون خــطــا کــرده‌ام کـنـم هـر دم
          ســجـدهٔ سـهـو تـا بـروز قـیـام
          گـــویـــمـــت بـــالـــعـــشـــی والـــابـــکــار
          تـــبـــت یـــا ذوالـــجـــلـــال و الـــاکــرام
          

 

غزل شمارهٔ ۶۱۶          
          خــوشــا بــه مـجـلـس شـوریـدگـان درد آشـام
          بــیــاد لــعــل لــبــش نــوش کـرده جـام مـدام
          چــنــیــن شــنــیــده‌ام از مــفــتــی مــســائـل عـشـق
          کـه مـرد پـخـتـه نـگـردد مگر ز باده خام
          جـــفـــا و نـــکــبــت ایــام چــون ز حــد بــگــذشــت
          بـــیــار بــاده کــه چــون بــاد مــی‌رود ایــام
          خـــیـــال زلـــف و رخـــت گـــر مـــعـــاونـــت نـــکـــنـــد
          چگونه شام بصبح آورند و صبح بشام
          مــرا ز لــوح وجـود ایـن دو حـرف مـوجـودسـت
          دل  شکسته چو جیم و قد خمیده چو لام
          اگـــر بـــبـــام بـــرآیــی کــه فــرق دانــد کــرد
          کــه طــلــعــت تــو کــدامــســت و آفــتــاب کــدام
          دمـی ز وصـل تـو گـفـتـم مـگـر به کام رسم
          دمـــم بــکــام فــرو رفــت و بــرنــیــامــد کــام
          بـراه بـادیـه هـر کـس که خون نکرد حلال
          حــــرام بــــاد مــــرا و را وصـــال بـــیـــت حـــرام
          اگـــر بـــکـــنـــیـــت خـــواجــو رســی قــلــم درکــش
          کـه نـنـگ بـاشـد ار از عـاشـقـان بـرآید نام
          

غزل شمارهٔ ۶۱۶          
          خــوشــا بــه مـجـلـس شـوریـدگـان درد آشـام
          بــیــاد لــعــل لــبــش نــوش کـرده جـام مـدام
          چــنــیــن شــنــیــده‌ام از مــفــتــی مــســائـل عـشـق
          کـه مـرد پـخـتـه نـگـردد مگر ز باده خام
          جـــفـــا و نـــکــبــت ایــام چــون ز حــد بــگــذشــت
          بـــیــار بــاده کــه چــون بــاد مــی‌رود ایــام
          خـــیـــال زلـــف و رخـــت گـــر مـــعـــاونـــت نـــکـــنـــد
          چگونه شام بصبح آورند و صبح بشام
          مــرا ز لــوح وجـود ایـن دو حـرف مـوجـودسـت
          دل  شکسته چو جیم و قد خمیده چو لام
          اگـــر بـــبـــام بـــرآیــی کــه فــرق دانــد کــرد
          کــه طــلــعــت تــو کــدامــســت و آفــتــاب کــدام
          دمـی ز وصـل تـو گـفـتـم مـگـر به کام رسم
          دمـــم بــکــام فــرو رفــت و بــرنــیــامــد کــام
          بـراه بـادیـه هـر کـس که خون نکرد حلال
          حــــرام بــــاد مــــرا و را وصـــال بـــیـــت حـــرام
          اگـــر بـــکـــنـــیـــت خـــواجــو رســی قــلــم درکــش
          کـه نـنـگ بـاشـد ار از عـاشـقـان بـرآید نام