غزل شمارهٔ ۸۹۸          
          اروض الـــخـــلـــدام مـــغـــنـــی الـــغـــوانـــی
          اضـــــؤ الـــــخـــــد ام بـــــرق یـــــمـــــانـــــی
          رخـــــســـــت از آفـــــتـــــاب عــــالــــم افــــروز
          درفــــــشــــــان در نــــــقــــــاب آســــــمــــــانـــــی
          خــدود الــغـیـد تـحـت الـصـدغ ضـاهـت
          حـــــدایـــــق طـــــرزت بــــالــــضــــیــــمــــران
          چـــو آن هـــنــدو نــدیــدم هــیــچ کــافــر
          ســـــــزاوار بـــــــهــــــشــــــت جــــــاودانــــــی
          نـــشــق الــجــیــب مــن نــشــر الــخــرامــی
          نـــحـــط الـــرجـــل فـــی ربـــع الـــغــوانــی
          چــه بـاشـد گـر دمـی در مـنـزل دوسـت
          بـــــر آســـــایــــد غــــریــــبــــی کــــاروانــــی
          اری فـــــی وجـــــنــــتــــیــــهــــا کــــل یــــوم
          جــــنــــانــــی طــــار فــــی روض الـــجـــنـــان
          نــــبــــاشــــد شــــکــــری را ایــــن حــــلـــاوت
          نـــبـــاشـــد صـــورتـــی را ایـــن مـــعـــانـــی
          یـــغـــرد فـــی‌الـــمـــغـــاریـــد الـــمـــغـــنــی
          ســـلـــام الـــلـــه مـــا تـــلـــی الـــمـــثـــانـــی
          ز خواجو بگذران جامی که مستست
          ز چــــشــــم ســــاقــــی و لــــحـــن اغـــانـــی
          

 

غزل شمارهٔ ۸۹۹          
          بـــدیـــنــســان کــه از مــا جــهــانــی جــهــانــی
          کــه بــا کــس نــمـانـی و بـا کـس نـمـانـی
          تـــــو آن شـــــهـــــریـــــاری و آن شـــــهـــــرهٔاری
          کــه خــســرو نــشــانــی و خــســرو نــشــانـی
          تــــو آنــــی کــــه قــــتـــلـــم تـــوانـــی و دانـــم
          کـــه هـــر دم بـــرآنــی کــه خــونــم بــرانــی
          خــوشــا طــرف بــســتــان و دســتــان مــســتـان
          مــــــــی ارغــــــــوانــــــــی بــــــــه روی غــــــــوانـــــــی
          دل یـــــــاغـــــــی بــــــاغــــــیــــــم بــــــاغ و دائــــــم
          تــــو در بــــاغ بــــانــــی و در بــــاغــــبــــانـــی
          نــــــدانــــــم کـــــدامـــــی کـــــه دامـــــی دلـــــم را
          ز نــــســــل کــــیــــانــــی کــــه اصــــل کــــیــــانــــی
          چـــو مـــاهـــی کـــه مـــاهـــیـــتـــت کــس نــدانــد
          چـــه کــانــی کــه از لــعــل گــوهــر چــکــانــی
          تــــو جــــان و جــــهــــانــــی و جــــان جــــهــــانــــی
          تـــــو نـــــور جـــــنـــــانـــــی و حــــور جــــنــــانــــی
          ســـزد کـــاردوان رخ نـــهـــد پــیــش اســبــت
          اگـــــــر بـــــــاز داری ســـــــمــــــنــــــد ار دوانــــــی
          تــرا نــار پــســتــان بــه از نــار بــسـتـان
          کــه ســیــب از تــرنــجــت کــنـد بـوسـتـانـی
          تو ترخان و ترخون ز جور تو خواجو
          دل از خـــــون چـــــو خـــــانــــی و رخ زر خــــانــــی
          

 

غزل شمارهٔ ۹۰۰          
          نــــه آخــــر تــــو آنـــی کـــه مـــا را زیـــانـــی
          نــــه آخــــر تــــوانــــی کــــه مـــا را زیـــانـــی
          مــگــر زیــن بـسـودی کـه مـا را بـسـودی
          وزیــــن بــــر زیــــانــــی کــــه مــــا را زیــــانـــی
          چــو مـا را بـهـشـتـی چـه مـا را بـهـشـتـی
          چـــو مـــا را جـــهــانــی چــه مــا را جــهــانــی
          تـــو پـــروا نـــداری کــه پــروانــه داری
          تــو پــیـمـان نـدانـی کـه پـیـمـانـه دانـی
          چـــراغ چـــه راغـــی و ســـرو چـــه بـــاغــی
          کــــــه دل را امـــــانـــــی و جـــــانـــــرا امـــــانـــــی
          نـه خـورشید بامی که خورشید بامی
          نـــــه عـــــیـــــن روانـــــی کـــــه عـــــیــــن روانــــی
          تـــــو آن کـــــاردانـــــی کـــــه آن کـــــاردانـــــی
          کــــه از دلــــســــتــــانــــی ز دل دل ســــتــــانــــی
          تــو آتــش نــشــانــی و خــواهــی کــه مـا را
          بــــتــــش نــــشــــانــــی بـــر آتـــش نـــشـــانـــی
          تو چشمی و چشم از جفای تو چشمه
          تـــو جــانــی و جــان بــی‌وفــای تــو جــانــی
          تــو مــاه و مــرا پــیــکــر از دیــده مـاهـی
          تــو خــان و مــرا خــانــه از گــریــه خــانــی
          تــو در کــار و در کــار خـواجـو نـبـیـنـی
          تـو بـر خوان و هرگز بخوانم نخوانی
          

 

غزل شمارهٔ ۹۰۱          
          مــــگــــر بــــدیــــده مــــجــــنــــون نــــظــــر کـــنـــی ورنـــی
          چـــگـــونـــه در نـــظـــر آیـــد جـــمـــال طـــلـــعـــت لـــیـــلــی
          حـــدیـــث حـــســـنـــت و ادراک هـــر کـــســـی بـــحـــقــیــقــت
          جـــمـــال یـــوســـف مـــصـــریـــســت پــیــش دیــدهٔ اعــمــی
          مــــقــــیــــم طــــور مــــحــــبــــت ز شــــوق بـــاز نـــدانـــد
          شــــعــــاع آتــــش مــــهــــر از فــــروغ نــــور تـــجـــلـــی
          کــمــال مــعــجــزهٔ حـسـن بـیـن کـه غـایـت سـحـرسـت
          شــکــنــج زلـف چـو ثـعـبـان نـهـاده بـر کـف مـوسـی
          حـــکـــایـــتـــیـــســـت ز حـــســـنـــت جـــمـــال لــعــبــت چــیــنــی
          نـــمـــونـــه‌ئـــیـــســـت ز نـــقـــشـــت نـــگــارخــانــهٔ مــانــی
          رخ مــــــنــــــور و خـــــال ســـــیـــــاهـــــت آتـــــش و هـــــنـــــدو
          خـــــط مـــــعـــــنـــــبـــــر و زلـــــف کـــــژت زمـــــرد و افـــــعـــــی
          کـــجـــا بـــصـــورت و مـــعـــنــی بــچــشــم عــقــل درآئــی
          کــه هــســت حــســن و جــمــالــت ورای صــورت و مـعـنـی
          چــو حــســن مــنــظــر و بــالــای دلـفـریـب تـو بـیـنـنـد
          کـــه الـــتـــفـــات نـــمـــایــد بــحــور و جــنــت و طــوبــی
          بـــجـــام بـــاده صـــافـــی بــشــوی جــامــهٔ صــوفــی
          چــرا کــه بــاده نــشــانــد غــبــار تــوبــه و تـقـوی
          چو چشم مست تو فتوی دهد که باده حلالست
          بـــریـــز خــون صــراحــی چــه حــاجــتــســت بــفــتــوی
          بـــیـــاد لــعــل تــو خــواجــو چــو در مــحــاوره آیــد
          کــنــد بــمــنــطــق شــیــریــن بــیــان مــعــجــز عــیــسـی
          

 

غزل شمارهٔ ۹۰۲          
          در بـــاز جـــان گـــر آرزوی جــان طــلــب کــنــی
          بـگـذر ز سر اگر سر و سامان طلب کنی
          در تــنــگـنـای کـفـر فـرو مـانـده‌ئـی هـنـوز
          وانــگــه فــضــای عــالــم ایــمــان طــلــب کــنــی
          زخـمـی نـخوردی از چه کنی مرهم التماس
          دردی نـــیـــافــتــی ز چــه درمــان طــلــب کــنــی
          در مــــرتــــبــــت بـــپـــایـــهٔ دربـــان نـــمـــی‌رســـی
          وین طرفه‌تر که ملکت سلطان طلب کنی
          خــرمــن بــبــاد بــر دهــی از بــهـر گـنـدمـی
          ویـنـم عـجـب کـه روضـهٔ رضـوان طـلـب کـنـی
          یـکـشـب بـکـنـج کـلـبـهٔ احـزان نـکرده روز
          از بــاد بــوی یــوســف کــنــعـان طـلـب کـنـی
          هـــر چـــوب کــان ز دســت شــبــانــی در اوفــتــد
          زان مـــعـــجـــزات مــوســی عــمــران طــلــب کــنــی
          آئــــی بــــدیــــر و روی بــــگــــردانــــی از حـــرم
          و انــفــاس عــیــســی از دم رهــبــان طــلــب کـنـی
          هــمــچــون خــضـر ز تـیـرگـی نـفـس در گـذر
          گــر زانــکــه آب چــشــمــهٔ حـیـوان طـلـب کـنـی
          خـواجـو چـو وصـل یـار پـریـچـهره یافتی
          دیــوی مـگـر کـه مـلـک سـلـیـمـان طـلـب کـنـی
          

 

غزل شمارهٔ ۹۰۳          
          ای دل اگــــر دیــــو نــــئـــی مـــلـــک ســـلـــیـــمـــان چـــکـــنـــی
          بــــــا رخ آن جــــــان جــــــهــــــان آرزوی جـــــان چـــــکـــــنـــــی
          آن گـــل رخـــســـار نـــگـــر نــام گــلــســتــان چــه بــری
          وان قـــد و رفـــتـــار نـــگـــر ســـرو خـــرامـــان چـــکــنــی
          بــاده خـور و شـاد بـزی انـده گـیـتـی چـه خـوری
          حـــکــمــت یــونــان بــه طــلــب مــلــکــت یــونــان چــکــنــی
          از ســـر هــســتــی بــگــذر از ســر مــســتــی چــه روی
          دســت بــدار از ســر و زر ایــن هــمــه دســتـان چـکـنـی
          در گـــذر از ظـــلـــمــت دل غــرق ســیــاهــی چــه شــوی
          واب خـــور از مــشــرب جــان چــشــمــهٔ حــیــوان چــکــنــی
          بــی‌ســبــبــی تــرک مــن ای تــرک پــریــرخ چــه دهـی
          بــی‌گــنــهــی قــصــد مــن ای خــســرو خــوبــان چــکــنــی
          عـــارض گــلــگــون بــنــمــا دم ز گــلــســتــان چــه زنــی
          ســنــبــل مــشــکــیــن بــگــشــا دســتــهٔ ریــحــان چــکـنـی
          گــر نــزنــی بــر صـف دل خـنـجـر مـژگـان چـه کـشـی
          ور نـــشــوی قــلــب شــکــن بــر ســر مــیــدان چــکــنــی
          کوی تو شد قبلهٔ جان روی به بطحا چه نهی
          روی تــو شــد کــعــبــهٔ دل قــطــع بــیــابــان چــکـنـی
          گـر تـو نـئـی رنـج روان خـون ضـعـیـفـان چـه خوری
          ور تــــو نــــئــــی گــــنـــج روان در دل ویـــران چـــکـــنـــی
          چــون هــمـه جـمـعـیـت مـن در سـر سـودای تـو شـد
          کـــار دلـــم هـــمـــچـــو ســـر زلـــف پـــریــشــان چــکــنــی
          خــیــز و در مــیــکــده زن خــیـمـه بـصـحـرا چـه زنـی
          نــغــمــهٔ خــواجـو بـشـنـو مـرغ خـوش‌الـحـان چـکـنـی
          

 

غزل شمارهٔ ۹۰۴          
          شـایـد آنـزلـف شـکـن بـر شـکـن ار می‌شکنی
          دل مــا را مــشــکــن بــیــش بــپــیــمــان شـکـنـی
          کــار زلــف ســیــه ار ســر ز خـطـت بـرگـیـرد
          چـشـم بـر هـم نـزنـی تـا هـمه بر هم نزنی
          گر  چه سر بر خط هندوی تو دارد دایم
          ای بــســا کــار سـر زلـف کـه در پـا فـکـنـی
          از چـه در تـاب شو دهر نفسی گر بخطا
          نــســبــت زلــف تــو کــردنــد بــمــشــک خــتــنــی
          وصــف بــالــای بــلــنـدت بـسـخـن نـایـد راسـت
          راســتــی دســت تــو بــالـاسـت ز سـرو چـمـنـی
          چـون لـب لـعـل تو در چشم من آید چه عجب
          گـــرم از چـــشـــم بـــیــفــتــاد عــقــیــق یــمــنــی
          گـر چـه تـلـخـسـت جـواب از لـب شورانگیزت
          آب شـــیـــریــن بــرود از تــو بــشــکــر دهــنــی
          هــر شــبــم آه جــگــر ســوز کــنــد هـمـنـفـسـی
          هــر دمــم کــلــک ســیـه روی کـنـد هـمـسـخـنـی
          چشم خواجو چو سر درج گهر بگشاید
          از حــــــیــــــا آب شــــــود رســــــتـــــهٔ در عـــــدنـــــی
          

 

غزل شمارهٔ ۹۰۵          
          نه عهد کرده‌ئی آخر که قصد ما نکنی
          چـــرا جـــفـــا کـــنـــی و عـــهـــد را وفــا نــکــنــی
          چـــو آگــهــی کــه نــداریــم جــز لــبــت کــامــی
          روا بــود کــه ز لــب کــام مــا روا نــکــنـی؟
          ز مـــــا نـــــیــــامــــده جــــرمــــی خــــدا روا دارد
          کـه کـیـنـه ورزی و انـدیـشـه از خـدا نـکـنی
          مــن غــریـب کـه گـشـتـم ز خـویـش بـیـگـانـه
          چـه حـالـتـسـت کـه بـا خـویشم آشنا نکنی
          مرا  چو از همه عالم نظر به جانب تست
          نــظــر بــســوی مــن خــســتـه دل چـرا نـکـنـی
          کـنـون کـه کـشـتـی و بر خاک راهم افکندی
          بـود کـه بـر سـر خـاک چـنـیـن رهـا نـکـنی
          تــرا کــه آگــهــی از حــال دردمــنــدان نـیـسـت
          مــــعــــیــــنــــســــت کــــه درد مـــرا دوا نـــکـــنـــی
          اگــر چــنــانــکــه سـر صـلـح و دوسـتـی داری
          چــرا نــیــائــی و بــا دوســتــان صــفــا نـکـنـی
          چــو آب دیــده ز ســر بــگــذشــت خـواجـو را
          چــه خــیــزدار بــنــشــیــنــی و مـاجـرا نـکـنـی