غزل شمارهٔ ۹۱۵
ای پــــیــــک عــــاشــــقـــان اگـــر از حـــالـــم آگـــهـــی
روشــــن بــــگــــو حــــکــــایــــت آن مـــاه خـــرگـــهـــی
بـــگـــذر ز بــوســتــان نــعــیــم و ریــاض خــلــد
مــــــا را ز دوســــــتــــــان قــــــدیــــــم آور آگــــــهــــــی
وقــت سـحـر کـه بـاد صـبـا بـوی جـان دهـد
جــان تــازه کــن بــبـاده و بـاد سـحـرگـهـی
ای مـــــاه شــــب نــــقــــاب تــــو در اوج دلــــبــــری
و آهـــوی شـــیـــر گـــیــر تــو در عــیــن روبــهــی
آزاد بـــاشـــد از ســـر صـــحـــرا و پـــای گـــل
در خانه هر کرا چو تو سروی بود سهی
گـفـتـی کـه در کـنـار کـشـم چـون کمر ترا
تــا کــی کــنــی بــهــیــچ حــدیــث مــیــان تــهـی
زان آب آتــــشــــی قـــدحـــی ده کـــه تـــشـــنـــهام
گـــر بـــاده مـــیدهـــی و بـــبـــادم نـــمـــیدهـــی
ســلــطـان اگـر چـنـانـکـه گـنـاهـی نـدیـده اسـت
بـــی ره بـــود کـــه روی بـــگــردانــد از رهــی
از پـــــا در آمـــــدیــــم و نــــدیــــدم حــــاصــــلــــی
زان گــــیــــســــوی دراز مــــگـــر دســـت کـــوتـــهـــی
خــواجــو اگــر گــدای درت شــد سـعـادتـیـسـت
بــــر آســــتـــان دوســـت گـــدائـــی بـــود شـــهـــی
غزل شمارهٔ ۹۱۶
ای آیـــــــنـــــــه قـــــــدرت بـــــــیــــــچــــــون الــــــهــــــی
نـــور رخــت از طــره شــب بــرده ســیــاهــی
خـط بـر رخ زیـبـای تـو کفرست بر اسلام
رخـسـار و سـر زلـف تـو شـرعـسـت و مـناهی
آن جسم نه جسمست که روحیست مجسم
وان روی نــه رویــســت کــه ســریــســت الــهــی
در خــــرمــــن خــــورشــــیــــد زنــــد آه مــــن آتــــش
زان در تــو نــگــیــرد کــه نـداری رخ کـاهـی
هـر گـه کـه خـرامان شوی ای خسرو خوبان
صــد دل بــرود درعــقــبــت هــمــچــو ســپـاهـی
خواجو سخن وصل مگو بیش که درویش
لــایــق نــبــود بــر کــتــفــش خــلــعــت شـاهـی
غزل شمارهٔ ۹۱۷
گـر تـو شـیـریـن شـکـر لـب بـشـکـر خـنـده در آئی
بـــشـــکـــر خـــنـــدهٔ شـــیـــریـــن دل خـــلـــقـــی بــربــائــی
آن نــه مــرجــان خــمــوشــســت کــه جـانـیـسـت مـصـور
وان نـه سـرچـشـمـه نـوشـست که سریست خدائی
وصـــف بـــالـــای بـــلـــنـــدت بـــســـخــن راســت نــیــایــد
بـا تـو چـون راسـت تـوان گـفـت بـبـالـا کـه بلائی
ســرو را کــار بــبــنــدد چــو مــیــان تــنــگ بــبــنـدی
روح را دل بــگــشــایــد چــو تــو بــرقـع بـگـشـائـی
هــمــه گــویــنــد کــه آن تـرک خـتـائـی بـچـه زانـروی
نـکـنـد تـرک خـطـا بـا تـو کـه تـرکـسـت و ختائی
چــون درآئــی نــتــوانــم کــه مــراد از تــو بــجـویـم
که من از خود بروم چون تو پری چهره در آئی
تـــو جــدائــی کــه جــدائــی طــلــبــی هــر نــفــس از مــا
گـر چـه هـر جـا کـه تـوئـی در دل پـرحـسـرت مـائـی
مــــن بــــغــــوغــــای رقــــیــــبــــان ز درت بــــاز نــــگــــردم
کــه گــدا گــر بــکــشــنــدش نــکــنــد تــرک گــدائـی
وحـشـی از قـیـد تـو نـگـریـزد و خـواجـو ز کـمندت
کــــه گــــرفــــتــــار بــــتــــانــــرا نــــبــــود روی رهــــائــــی
غزل شمارهٔ ۹۱۸
چــون پــیــکــر مــطــبــوعــت در مــعــنــی زیــبـائـی
صــورت نــتــوان بــســتــن نــقـشـی بـدلـارائـی
بــا نـرگـس مـخـمـورت بـیـمـسـت ز بـیـمـاری
بــا زلــف چــلــیــپــایــت تــرســســت ز تـرسـائـی
مـــجـــنـــون ســـر زلـــفـــت لـــیـــلـــی بــدلــاویــزی
فـرهـاد لـب لـعـلـت شـیـریـن به شکر خائی
چـون سـرو سـهـی مـیکـرد از قد تو آزادی
مــیداد بــصــد دســتـش بـالـای تـو بـالـائـی
آنــرا کــه بـود در سـر سـودای سـر زلـفـت
گـردد چـو سـر زلـفت سرگشته و سودائی
گـفـتـم کـه بـدانـائـی از قـید تو بگریزم
لــیــکــن بــشــد از دســتــم ســرشـتـهٔ دانـائـی
زان مـــردمـــک چـــشــمــم بــی اشــک نــیــارامــد
کــــارام نــــمــــیبــــاشــــد در مـــردم دریـــائـــی
در مــذهــب مــشــتــاقــان نــنــگــســت نــکــونــامــی
در دیـــن وفـــاداران کـــفـــرســـت شـــکـــیـــبـــائــی
از لعل روان بخشت خواجو چو سخن راند
ظـاهـر شـود از نـطـقـش اعـجـاز مـسـیـحـائی
غزل شمارهٔ ۹۱۹
خــوشـا وقـتـی کـه از بـسـتـانـسـرائـی
بــــرآیــــد نـــغـــمـــهٔ دســـتـــانـــســـرائـــی
بده ساقی که صوفی را درین راه
نـــبـــاشــد بــی مــی صــافــی صــفــائــی
اگـــــر زر مــــیزنــــی در مــــلــــک مــــعــــنــــی
بــه از مــســتــی نــیــابــی کــیــمــیــائــی
سحاب از بی حیائی بین که هر دم
کــــنــــد بــــا دیــــدهٔ مــــا مــــاجــــرائــــی
چـه بـاشـد گـر ز عـشرتگاه سلطان
بــــدرویـــشـــی رســـد بـــانـــگ نـــوائـــی
دریـــن آرامـــگـــه چـــنـــدانـــکــه بــیــنــم
نــــبــــیــــنـــم بـــیـــریـــائـــی بـــوریـــائـــی
و گــر خــود نــافــهٔ مــشــک تــتـارسـت
نــــیــــابــــم اصــــل او را بــــیخــــطـــائـــی
ســـریـــر کــیــقــبــاد و تــاج کــســری
نــــیــــرزد گــــرد نــــعــــلــــیــــن گــــدائـــی
اگـر خـواهـی که خود را بر سر آری
بــبــایــد زد بــسـخـتـی دسـت و پـائـی
دریـــن وادی فـــرو رفـــتـــنــد بــســیــار
کــــــه نــــــشـــــنـــــیـــــدنـــــد آواز درائـــــی
نـــــدارم چـــــشـــــم در دریـــــای انـــــدوه
کــه گــیــرد دســت خــواجــو آشــنــائــی
غزل شمارهٔ ۹۲۰
ای ســر زلــف تــرا پــیـشـه سـمـن فـرسـائـی
وی لـــــب لـــــعــــل تــــرای عــــادت روح افــــزائــــی
رقــم از غــالــیــه بـر صـفـحـهٔ دیـبـاچـه زنـی
مــشــک تــاتــار چــرا بــر گــل سـوری سـائـی
لـعـل در پـوش گـهـر پـاش تـرا لؤلؤی تر
چــه کــنــد کــز بــن دنــدان نــکــنــد لــالــائــی
روی خوب تو جهانیست پر از لطف و جمال
ویـن عـجـبـتـر کـه تـو خـورشـیـد جهان آرائی
گـفـتـه بـودی کـه ازو سـیـر بـرایـم روزی
چـــون مـــرا جـــان عـــزیـــزی عـــجــب ار بــرنــائــی
هــمــه شــب مــنــتــظــر خــیــل خـیـال تـو بـود
مـــــردم دیـــــدهٔ مـــــن در حـــــرم بـــــیـــــنـــــائــــی
گـــر نـــپـــرســـی خــبــر از حــال دلــم مــعــذوری
کـــه ســخــن را نــبــود در دهــنــت گــنــجــائــی
تـــو مـــرا عـــمـــر عــزیــزی و یــقــیــن مــیدانــم
کــه چــو رفــتــی نــتــوانـی کـه دگـر بـاز آئـی
لب شیرین تو خواجو چو بدندان بگرفت
از جـــهـــان شـــور بـــرآورد بـــشــکــر خــائــی
غزل شمارهٔ ۹۲۱
گــفــتــا تــو از کــجــائــی کــاشــفــتــه مـینـمـائـی
گــــفــــتــــم مـــنـــم غـــریـــبـــی از شـــهـــر آشـــنـــائـــی
گـــفــتــا ســر چــه داری کــز ســر خــبــر نــداری
گــــفــــتــــم بــــر آســــتــــانــــت دارم ســــر گــــدائـــی
گـــفـــتـــا کـــدام مـــرغـــی کـــز ایــن مــقــام خــوانــی
گــفــتــم کــه خــوش نــوائــی از بــاغ بــیـنـوائـی
گـفـتـا ز قـیـد هـسـتـی رو مـسـت شـو کـه رسـتی
گــفــتــم بــمــی پــرسـتـی جـسـتـم ز خـود رهـائـی
گــفــتــا جــویــی نــیـرزی گـر زهـد و تـوبـه ورزی
گــفـتـم کـه تـوبـه کـردم از زهـد و پـارسـائـی
گــــفــــتــــا بــــدلـــربـــائـــی مـــا را چـــگـــونـــه دیـــدی
گـــفـــتـــم چـــو خـــرمـــنـــی گــل در بــزم دلــربــائــی
گــفــتــا مــن آن تــرنــجـم کـانـدر جـهـان نـگـنـجـم
گــفــتــم بــه از تــرنــجــی لــیـکـن بـدسـت نـائـی
گـــفـــتـــا چـــرا چــو ذره بــا مــهــر عــشــق بــازی
گــفــتــم از آنــکــه هـسـتـم سـرگـشـتـهئـی هـوائـی
گفتا بگو که خواجو در چشم ما چه بیند
گـــفـــتـــم حـــدیـــث مـــســتــان ســری بــود خــدائــی
غزل شمارهٔ ۹۲۲
ایـــکـــه عـــنـــبـــر ز ســـر زلــف تــو دارد بــوئــی
جــعــدت از مــشــک ســیــه فــرق نــدارد مـوئـی
آهــــوانــــنـــد در آن غـــمـــزهٔ شـــیـــر افـــکـــن تـــو
گــر چــه در چــشــم تـو مـمـکـن نـبـود آهـوئـی
دل بـــــزلـــــفـــــت مـــــن دیـــــوانــــه چــــرا مــــیدادم
هـــیـــچ عـــاقـــل نـــدهـــد دل بـــچـــنـــان هــنــدوئــی
مـــدتـــی گـــوشـــه گـــرفـــتـــم ز خـــدنــگ انــدازان
عـــاقـــبـــت گـــشـــت دلـــم صــیــد کــمــان ابــروئــی
عـیـن سـحـرسـت کـه پـیـوسـتـه پـریـرویـانرا
طــــاق مــــحــــراب بــــود خــــوابــــگــــه جـــادوئـــی
دل شوریده که گم کردن و دادم بر باد
مـــیبـــرم در خـــم آن طـــره مــشــکــیــن بــوئــی
بــهــر دفــع ســخــن دشــمــن و از بــیــم رقـیـب
دیـــده ســـوی دگـــری دارم و خـــاطـــر ســـوئــی
بــلــبــل ســوخــتــه دل بــاز نــمــانــدی بــگــلـی
اگـــــر آگــــه شــــدی از حــــســــن رخ گــــلــــروئــــی
دل خـــــواجــــو هــــمــــه در زلــــف بــــتــــان آویــــزد
زانــکــه دیــوانـه شـد از سـلـسـلـهٔ گـیـسـوئـی
غزل شمارهٔ ۹۲۳
بــرخــیـز کـه بـنـشـیـنـد فـریـاد ز هـر سـوئـی
زان پیش که برخیزد صد فتنه ز هر کوئی
در بــاغ بــتــم بــایــد کــز پــرده بــرون آیــد
ور نـی بـه چـه کـار آیـد گـل بـی رخ گـلـروئـی
آن مــوی مــیــان کــز مــو بــر مــوی کــمــر بــنـدد
مــــوئــــی و مــــیــــان او فــــرقــــی نــــکــــنــــد مـــوئـــی
دل بـــاز بـــه جـــان آیـــد کـــز وی خـــبـــری یـــابـــد
بـــلـــبـــل بــفــغــان آیــد کــز گــل شــنــود بــوئــی
آن سـرو خـرامـانـم هـر لـحـظـه بـه چـشـم آیـد
انــصــاف چــه خــوش بـاشـد سـروی بـلـب جـوئـی
گـر دسـت رسـد خـواجـو برخیز چو سرمستان
بـــا زلـــف چـــو چـــوگـــانـــش امـــروز بــزن گــوئــی
غزل شمارهٔ ۹۲۴
ای تـرک پـریـچـهره بدین سلسله موئی
شرطست که دست از من دیوانه بشوئی
بـر روی نـکـو ایـن هـمـه آشـفـتـه نـگـردنـد
سـریـسـت در اوصـاف تو بیرون ز نکوئی
طــوبــی نــشــنـیـدیـم بـدیـن سـرو خـرامـی
خـورشـیـد نـدیـدیـم بـدیـن سلسله موئی
ای بـــاد بـــهـــاری مــگــر از گــلــشــن یــاری
وی نــفــحــهٔ مــشــکــیــن مـگـر از طـره اوئـی
انــفـاس بـهـشـتـی کـه چـنـیـن روح فـزائـی
یـا نـکـهـت اوئـی کـه چـنـیـن غـالـیـه بـوئی
گــر بــار دگــر ســوی عــراقــت گــذر افـتـد
زنــهــار کــه بــا آن مـه بـیمـهـر بـگـوئـی
کــای جــان و دلـم سـوخـتـه از آتـش مـهـرت
آگــــاه نــــی از مــــن دلــــســــوخـــتـــه گـــوئـــی
بـــوی جـــگــر ســوخــتــه آیــد بــمــشــامــت
هــر ذره ز خــاک مــن مــسـکـیـن کـه بـبـوئـی
در نــامـه اگـر شـرح دهـم قـصـه شـوقـت
کــلــکــم دو زبــانـی کـنـد و نـامـه دو روئـی
در خـاک سـر کوی تو گمشد دل خواجو
فـریـاد گـر آن گـمـشـده را بـاز نـجـوئـی
غزل شمارهٔ ۹۲۵
مــــن کـــیـــم زاری نـــزار افـــتـــادهئـــی
پــر غــمــی بــیـغـمـگـسـار افـتـادهئـی
دردمـــنـــدی رنــج ضــایــع کــردهئــی
مــســتــمــنــدی ســوگــوار افــتــادهئـی
مـــبـــتـــلــائــی در بــلــا فــرســودهئــی
بـــیقـــریــنــی بــیقــرار افــتــادهئــی
بـاد پـیـمـائـی بـه خـاک آغـشـتـهئی
خــســتــه جــانـی دل فـگـار افـتـادهئـی
نـیـمـه مـسـتـی بـیحـریفان ماندهئی
مــیپــرســتــی در خــمــار افــتــادهئــی
بــیکــسـی از یـار غـایـب گـشـتـهئـی
نــاکــســی از چــشــم یــار افــتـادهئـی
اخــتــیــار از دســت بــیــرون رفـتـهئـی
بــیــخــودی بــیاخــتـیـار افـتـادهئـی
عــــنــــدلــــیــــبــــی از گــــل ســــوری جـــدا
خـــســتــهای دور از دیــار افــتــادهئــی
پـــیـــش چــشــم آهــوان جــان دادهئــی
بــر ره شــیــران شــکـار افـتـادهئـی
دسـت بـردل خـاک بـر سـر ماندهئی
بــر ســر ره خــاکــســار افــتــادهئـی
رو بــغـربـت کـرده فـرقـت دیـدهئـی
بـیعـزیـزان مـانـده خـوار افـتادهئی
بــیــدل و بــییــار رحــلــت کـردهئـی
بـــی زر و بـــی زور زار افـــتـــادهئــی
همچو خواجو پای در گل ماندهئی
بـر سـر پـل مـانـده بار افتادهئی