غزل شمارهٔ ۶۴۴
بـا روی چـون گـلـنـارش از بـرگ سـمن باز آمدم
بــا زلــف عــنــبــر بـارش از مـشـک خـتـن بـاز آمـدم
تــا آن نــگــار ســیــمـبـر شـد شـمـع ایـوانـی دگـر
مــردم چــو شــمــع انـجـمـن وز انـجـمـن بـاز آمـدم
گــفــتــم بــبــیــنـم روی او یـا راه یـابـم سـوی او
رفـتـم ز جـان در کـوی او وز جـان و تن باز آمدم
از عـشـق آن جـان جـهـان بـگـذشـتـم از جـان و جهان
وز مــــهــــر آن ســــرو روان از نــــارون بـــاز آمـــدم
چـون بـاد صـبـح از بوستان آورد بوی دوستان
رفتم ز شوق از خویشتن وز خویشتن باز آمدم
تــا بــرگ گــلــبــرگ رخـش دارم نـدارم بـرگ گـل
تــا آمــدم در کــویــش از طــرف چــمــن بـاز آمـدم
مــی‌رفــت و مــی‌گــفـت ای گـدا از مـن بـیـازردی چـرا
گـر زانـکـه داری مـاجـرا بـازآ کـه مـن باز آمدم
وقتی اگر من پیش ازین با خود ز راه بیخودی
گــفــتــم کــزو بـاز آیـم از بـاز آمـدن بـاز آمـدم
خـواجـو بـه کـام دوسـتان سوی وطن باز آمدی
ای دوســــتــــان از آمــــدن ســــوی وطــــن بــــاز آمـــدم
غزل شمارهٔ ۶۴۵
رخـــشـــنــده‌تــر از مــهــر رخــش مــاه نــدیــدم
خــــوشــــتــــر ز ره عـــشـــق بـــتـــان راه نـــدیـــدم
عــمــریـسـت کـه آن عـمـر عـزیـزم بـشـد از دسـت
مـــاهــیــســت کــه آن طــلــعــت چــون مــاه نــدیــدم
دل خـــواســـتـــه بـــود از مـــن دلـــداده ولـــیـــکـــن
جـــان نـــیـــز فــدا کــردم و دلــخــواه نــدیــدم
آتـــــــش زدم از آه دریـــــــن خــــــرگــــــه نــــــیــــــلــــــی
چــــون طــــلــــعــــت او بـــر در خـــرگـــاه نـــدیـــدم
تــــا در شـــکـــن زلـــف ســـیـــاه تـــو زدم دســـت
از دامـــــن دل دســـــت تـــــو کـــــوتـــــاه نـــــدیـــــدم
در مهر تو همره به جز از سایه نجستم
در عــشــق تــو هــمــدم بــه جــز از آه نـدیـدم
دلـــگـــیـــرتـــر از چـــاه زنـــخـــدان تـــو بـــر مــاه
در گـــــوی زنـــــخـــــدان مـــــهـــــی چـــــاه نـــــدیـــــدم
آشـفـتـه‌تـر از مـوت کـه بـر مـوی کـمـر گشت
مـــن مـــوی کـــســـی تـــا بـــکـــمـــرگـــاه نــدیــدم
از خـــرمـــن ســـودای تـــو ســرمــایــهٔ خــواجــو
حــاصــل بــحــز از گــونــه چــون کــاه نــدیــدم
غزل شمارهٔ ۶۴۶
نـــکـــنـــم حـــدیـــث شــکــر چــو لــبــت گــزیــدم
چــه کــنــم نــبـات مـصـری چـو شـکـر مـزیـدم
بـتـو کـی تـوان رسـیـدن چـو ز خـویـش رفتم
ز تو چون توان بریدن چو ز خود بریدم
چــه فــروشــی آب رویــم کــه بــمــلــک عــالـم
نـــفـــروشـــم آرزویـــت کـــه بـــجـــان خــریــدم
نــدهــم کــنــون ز دســتــت کــه ز دســت رفــتــم
نــروم ز پــیـش تـیـغـت کـه بـجـان رسـیـدم
چــه نــکــردم از وفــا تــا بــتـو مـیـل کـردم
چــه نـدیـدم از جـفـا تـا ز تـو هـجـر دیـدم
کـه بـرد خـبـر بـه یـارم کـه ز اشـتـیاقش
ز خــبــر بــرفــتــم از وی چــو خــبــر شــنــیـدم
نــکــشـیـده زلـف عـنـبـر شـکـنـش چـو خـواجـو
نــتـوان بـشـرح گـفـتـن کـه چـهـا کـشـیـدم
غزل شمارهٔ ۶۴۷
روزی بــــه ســــر کــــوی خــــرابـــات رســـیـــدم
در کـــوی خـــرابـــان یـــکـــی مـــغـــبــچــه دیــدم
از چشم بشد ظلمت و سرچشمهٔ خضرم
چــون در خـط سـبـز و لـب لـعـلـش نـگـریـدم
نقش دو جهان محو شد از لوح ضمیرم
چــون نـقـش رخـش بـر ورق دیـده کـشـیـدم
در لــعـل لـبـش یـافـتـم آن نـکـتـه کـه عـمـری
در عــــالــــم جـــان مـــعـــنـــی آن مـــی‌طـــلـــبـــیـــدم
تـا شـیـشـهٔ خـودبـیـنـی و هـسـتی نشکستم
یک جرعه به کام از می لعلش نچشیدم
ســـاکـــن نـــشـــدم در حـــرم کـــعــبــهٔ وحــدت
تــــا بــــادیــــهٔ عــــالــــم کــــثـــرت نـــبـــریـــدم
بـا مـن سـخن از درس و کتب خانه مگوئید
اکــنــون کــه وطـن بـر در مـیـخـانـه گـزیـدم
ایـمـان چـه دهـم عـرض چـو در کـفـر فتادم
قـرآن چـه کـنم حفظ چو مصحف بدریدم
تــســبــیــح بــیـفـکـنـدم و نـاقـوس گـرفـتـم
ســـجـــاده گـــرو کـــردم وز نـــار خـــریــدم
بـــردار شـــدم تــا بــدهــم داد انــا الــحــق
مــــعــــنـــی انـــا الـــحـــق ز ســـردار شـــنـــیـــدم
خـواجـو بـدر دیـر شـو و کـعـبـه طـلب کن
زیــرا کــه مــن از کـفـر بـه اسـلـام رسـیـدم
غزل شمارهٔ ۶۴۸
نـشـان روی تـو جـسـتـم بـه هـر کجا که رسیدم
ز مـــهـــر در تـــو نـــشـــانـــی نــدیــدم و نــشــنــیــدم
چـــه رنــجــهــا کــه نــیــامــد بــرویــم از غــم رویــت
چــه جـورهـا کـه ز دسـت تـو در جـهـان نـکـشـیـدم
هـــزار نـــیـــش جـــفــا از تــو نــوش کــردم و رفــتــم
هـــزار تـــیـــر بـــلـــا از تـــو خـــوردم و نـــرمـــیـــدم
کــــدام یــــار جـــفـــا کـــز تـــو احـــتـــمـــال نـــکـــردم
کـــدام شـــربـــت خـــونـــابـــه کـــز غــمــت نــچــشــیــدم
تــرا بــدیــدم و گــفــتــم کــه مــهــر روز فــروزی
ولـی چـه سـود کـه یـک ذره مـهـر از تـو نـدیدم
بـــجـــای مـــن تـــو اگــر صــد هــزار دوســت گــزیــدی
بـــدوســـتـــی کـــه بــجــای تــو دیــگــری نــگــزیــدم
جــهـان بـروی تـو مـی‌دیـدم ار چـه هـمـچـو جـهـانـت
وفـــا و مـــهـــر نـــدیـــدم چـــو نـــیــک در نــگــردیــدم
بسی تو عهد شکستی که من رضای تو جستم
بـسـی تـو مـهـر بـریـدی کـه از تـو مـن نـبـریدم
از آن زمــان کــه چــو خــواجــو عــنــان دل بــتــو دادم
بـــجـــان رســـیـــدم و هـــرگـــز بـــکــام دل نــرســیــدم
غزل شمارهٔ ۶۴۹
بـــلـــبـــلـــان کـــه رســـانـــد نــســیــم بــاغ ارم
بـــتـــشـــنـــگـــان کــه دهــد آب چــشــمــهٔ زمــزم
مـــقـــیـــم در طـــیـــرانـــســـت مـــرغ خـــاطـــر مـــا
بــگــرد کــوی تــو هــمــچـون کـبـوتـران حـرم
مــرا بــنــاوک مــژگــان اگــر کــشـی غـم نـیـسـت
شـهـیـد تـیـغ غـمـت را ز نـوک تـیـر چـه غـم
بـه نـامـه بـهـر جـگـر خـستگان دود فراق
بـــســـاز شـــربـــتـــی آخـــر ز آب چـــشـــم قـــلــم
کــجــا بــطــعــنــهٔ دشـمـن ز دوسـت بـرگـردم
کــه غــرق بــحــر مـودت نـتـرسـد از شـبـنـم
گــرم عــنــایــت شــه دسـتـگـیـر خـواهـد بـود
مــنــم کــنــون و ســرخــاکــســار و پــای عــلــم
بــیــار نــکــهـت جـان بـخـش بـوسـتـان وصـال
که جان فدای تو باد ای نسیم عیسی دم
کـسـی کـه مـلـک خـرد بـاشدش بزیر نگین
ز جـام مـی نـدهـد جـرعـه‌ئـی بـه مـلـکـت جم
چــگــونــه در ره مـسـتـی قـدم نـهـد خـواجـو
اگـر نـه بـر سـر هـسـتـی نـهـاده اسـت قدم
غزل شمارهٔ ۶۵۰
ایــدل ار خــواهــی بــه دولــتــخــانــهٔ جــانــت بـرم
ور حــدیــث جــان نــگــوئــی پــیــش جــانــانـت بـرم
شــمــســهٔ ایــوان عــقـلـی مـاه بـرج عـشـق بـاش
تــا بــپــیــروزی بـریـن پـیـروزه ایـوانـت بـرم
گـر چـنـان دانـی کـه از راه خـطـا بگذشته‌ئی
پــای در نــه تـا بـه خـلـوتـخـانـهٔ خـانـت بـرم
گــوهــر شــهــوار خــواهـی بـر لـب بـحـر آرمـت
دامـــن گـــل بـــایـــدت ســـوی گـــلـــســتــانــت بــرم
از کـــف دیــو طــبــیــعــت بــاز گــیــر انــگــشــتــری
تـا بـگـیـرم دسـت و بـر تخت سلیمانت برم
نـفـس کـافـر کـیـش را گـر بـندهٔ فرمان کنی
هر چه فرمائی شوم تعلیم و فرمانت برم
در گذر زین ارقم نه سر که گر دل خواهدت
دســت گــیــرم بــر سـر گـنـجـیـنـهٔ جـانـت بـرم
گـر شـوی بـا مـن چـوآه صـبـحـگـاهـی هـمـنـفـس
از دل پـــر مـــهـــر بـــر ایـــوان کـــیـــوانـــت بـــرم
چـون دریـن راه از در بـتـخـانـه مـی‌یـابی گشاد
مــســت و لــایــعــقـل درآ تـا پـیـش رهـبـانـت بـرم
ور جـدا گـردی ز خـواجـو بـا بهشتی پیکران
از پــی نــزهــت بــصــحــن بــاغ رضــوانــت بــرم
غزل شمارهٔ ۶۵۱
دوش مـــــــی‌آیـــــــد نـــــــگـــــــار بـــــــربـــــــرم
گـــــــفـــــــتــــــم ای آرام جــــــان و دلــــــبــــــرم
دامـــن افـــشـــان زیــن صــفــت مــگــذر ز مــا
گـــفـــت بــگــذار ای جــوان تــا بــگــذرم
گــفــتــم امــشــب یــک زمـان تـشـریـف ده
تـــا بـــکـــام دل ز وصـــلـــت بـــر خـــورم
گـــفـــت بـــی پـــروانــه نــتــوان یــافــتــن
صـــحـــبــتــم را زانــکــه شــمــع خــاورم
گـــفـــتـــم از پــروانــه و خــط در گــذر
مــن نــه مــیــر مــلــک و شــاه کــشـورم
یــک زمــان بــا مــن بــدرویــشـی بـسـاز
زانـــکـــه مــن هــم بــنــده‌ات هــم چــاکــرم
چـــون غـــلـــام حـــلـــقــه در گــوش تــوام
چـــنـــد داری هـــمـــچــو حــلــقــه بــر درم
گــــفــــت آری بــــس جــــوانــــی مــــهـــوشـــی
تـــا کـــنـــون جــز راه مــهــرت نــســپــرم
راســــتــــی را ســـرو بـــالـــائـــی خـــوشـــی
تــا بــیــایــم بـا تـو جـان مـی‌پـرورم
گـــفـــتــم از مــهــر جــمــالــت گــشــتــه‌ام
آنـــچـــنـــان کـــز ذره پـــیــشــت کــمــتــرم
گـــفـــت آری بـــا چـــنـــان حــســن و جــمــال
شـــایـــد ار گـــوئـــی کـــه مـــهـــر انــورم
گــفــتــم امــشــب گــر مــســلــمــانــی بــیــا
گــفــت اگــر یــک لــحــظــه آیــم کــافــرم
گـــــفــــت ار جــــان بــــایــــدت اســــتــــاده‌ام
گــفــت کــو ســیــم و زرت تــا بــنــگـرم
گــفـتـمـش گـر سـیـم بـایـد شـب بـیـا
گــفــت خــلــقــت بــیــنـم از لـطـف و کـرم
گفتمش یک لحظه با پیران بساز
گــــفــــت زر بــــرکــــش کــــه مـــن زال زرم
گــفــتــمــش گــر ســر بـرآری بـنـده‌ام
گــفــت خــواجـو بـگـذر امـشـب از سـرم
غزل شمارهٔ ۶۵۲
چـــو بــرکــشــی عــلــم قــربــت از حــریــم حــرم
ز مــــا بــــبــــادیـــه یـــاد آر از طـــریـــق کـــرم
نـــدانـــم ایـــن نـــفـــس روح بـــخــش روحــانــی
شــمــیــم بــاغ بــهــشــتـسـت یـا نـسـیـم ارم
رقــــوم دفــــتــــر دیــــوانــــگــــی نــــکـــو خـــوانـــد
کـسـی کـه بـر دلـش از بیخودی زدند رقم
مــســخــرت نــشــود تــخــتــگــاه مــلــک وجـود
مـگـر گـهـی کـه زنـی خـیـمـه بـر جـهان عدم
مـــرا کـــه گـــنــج غــمــت هــســت در خــرابــهٔ دل
چـرا بـه آبـی در مـی سـرزنـش کـنی چو درم
بــدور بــاش فــراقــم ز خــویــش دور مــدار
اگــر چــنــانــکــه کـنـی قـتـل مـن بـتـیـغ سـتـم
کـنـون کـه کـشـتـی عـمـرم فتاده در غرقاب
کــجــا بــســاحــل شــادی رســم ز ورطـهٔ غـم
چـو صـید عشق شدم از حرامیم غم نیست
کــه هــیــچــکــس نــکــنــد قــصــد آهــوان حـرم
چه خیزد ار بنشانی چو خاک شد خواجو
غــــبـــار خـــاطـــر او را بـــه آب چـــشـــم قـــلـــم
