غزل شمارهٔ ۷۳۸
زهـی روی تـو صـبـح شـب نـشـیـنان
خـــیـــالـــت مـــونـــس عـــزلـــت گـــزیــنــان
دهـــــانـــــت آرزوی تـــــنـــــگـــــدســـــتـــــان
مـــیـــانـــت نـــکـــتــه بــاریــک بــیــنــان
عـــــذارت آفـــــتــــاب صــــبــــح خــــیــــزان
جـــمـــالـــت قــبــلــهٔ خــلــوت نــشــیــنــان
بـــــزلـــــف کـــــافـــــرت آوردم ایـــــمــــان
کــه ایــنــســت اعــتــقــاد پــاک دیــنــان
چــرا از خــرمــن حــسـن تـو یـک جـو
نـمـی‌بـاشـد نـصـیـب خـوشـه چینان
چـو ایـن شـکـر لبان جان می‌فزایند
خــنـک آنـان کـه نـشـکـیـبـنـد از ایـنـان
برو خواجو و بر خاک درش بین
نـــشـــانـــهـــای جــبــیــن مــه جــبــیــنــان
غزل شمارهٔ ۷۳۹
ای زلـــــف تـــــو زنـــــجــــیــــر دل حــــلــــقــــه ربــــایــــان
در بـــنـــد کـــمـــنـــد تـــو دل حـــلــقــه گــشــایــان
وی بـــرده بـــدنـــدان ســـر انـــگـــشـــت تـــحـــیــر
ز آئـــــیـــــنـــــه رخـــــســـــار تــــو آئــــیــــنــــه زدایــــان
همچون مه نو گشته‌ام از مهر تو در شهر
انــــگـــشـــت نـــمـــا گـــشـــتـــهٔ انـــگـــشـــت نـــمـــایـــان
عـــــمـــــرم بـــــنـــــهـــــایـــــت رســـــد و دور بـــــخـــــر
لـــیـــکـــن نـــرســـد قــصــه عــشــق تــو بــپــایــان
ایــن نــکــهــت مــشــکــیــن نــفــس بـاد بـهـشـتـسـت
یــا بــوی تــو یــا لــخــلــخــهٔ غــالــیـه سـایـان
بــا سـرو قـدان مـجـلـس خـلـوت نـتـوان سـاخـت
تــا کــم نــشــود مــشــغـلـهٔ بـی سـر و پـایـان
مــحــمــول ســبــکــروح کــه در خــواب گــرانــسـت
او را چـــــــه غـــــــم از ولــــــولــــــهٔ هــــــرزه درایــــــان
بــایــد کــه بـرآیـد چـو بـرآیـد نـفـس صـبـح
از پـــــرده‌ســـــرا زمـــــزمــــهٔ پــــرده‌ســــرایــــان
مــنــزلــگــه خــواجــو و ســر کــوی تــو هــیــهــات
در بـــزم ســـلـــاطـــیـــن کـــه دهـــد راه گــدایــان
غزل شمارهٔ ۷۴۰
ســـخـــن عــشــق نــشــایــد بــر هــر کــس گــفــتــن
مــهــر را گــرچــه مــحــالــســت بــگــل بــنــهــفــتــن
مـــشــکــل آنــســت کــه احــوال گــدا بــا ســلــطــان
نـــتـــوان گـــفـــتـــن و بـــا غـــیـــر نــیــایــد گــفــتــن
ای خــوشــا وقــت گــل و لــالـه بـهـنـگـام صـبـوح
در کــشــیــدن مــل گــلـگـون و چـو گـل بـشـکـفـتـن
شـــرط فـــراشـــی در دیـــر مــغــان دانــی چــیــســت
ره رنـــــــدان خـــــــرابـــــــات بـــــــمـــــــژگـــــــان رفـــــــتــــــن
هیچکس نیست که با چشم تو نتواند گفت
کــه چــنــیــن مــســت بــمــحــراب نــشــایــد خــفــتـن
کــیــســت کــز هــنــدوی زلــف تــو نــجــویـد دل مـن
دزد را گـــــر چـــــه ز دانـــــش نـــــبـــــود آشــــفــــتــــن
کــار خــواجــو بــهــوای لــب در پــاشـش نـیـسـت
جـــز بـــالـــمـــاس زبـــان گـــوهـــر مـــعــنــی ســفــتــن
غزل شمارهٔ ۷۴۱
نـــه درد عـــشـــق مـــی‌یـــارم نـــهــفــتــن
نـــه تـــرک عــشــق مــی‌یــارم گــرفــتــن
نــگــردد مــهـر دل در سـیـنـه پـنـهـان
بـگـل خـورشـیـد چـون شـایـد نـهـفـتن
غــریــبــســت از کــســانــی کــاشــنــایــنـد
حــدیــث خــویــش بـا بـیـگـانـه گـفـتـن
اگـــر فـــراش دیـــری فـــرض عـــیــنــســت
بــــمــــژگــــانــــت در مـــیـــخـــانـــه رفـــتـــن
بگو با نرگس میگون که پیوست
نـــشـــایـــد مـــســـت در مــحــراب خــفــتــن
بــــود کــــارم بــــیــــاد درج لــــعـــلـــت
بــــالــــمــــاس زبــــان دردانـــه ســـفـــتـــن
مـــقـــیـــمـــان در مـــیـــخـــانـــه خـــواجـــو
چـه حـاجـتـشـان بـکـوی کـعـبـه رفـتـن
غزل شمارهٔ ۷۴۲
نــی نــگــر بــا اهــل دل هــر دم بــمـعـنـی در سـخـن
بــشــنــو از وی مـاجـرای خـویـشـتـن بـیـخـویـشـتـن
بــلــبــل بــســتــانــسـرا بـیـن در چـمـن دسـتـانـسـرا
و او چــون مــن دســتــان زن بــســتــانــســرای انــجـمـن
گــــــردر اســـــرار زبـــــان بـــــی زبـــــانـــــان مـــــی‌رســـــی
بـــی زبـــانــی را نــگــر بــا بــی زبــانــان در ســخــن
مـــطــرب بــی بــرگ بــیــن از هــمــدمــان او را نــوا
نــــالــــهٔ نــــایــــش نــــگــــر در پـــردهٔ دل چـــنـــگ زن
پـسـتـهٔ خـنـدان شـکـر لـب چـون نـبـاتـش مـی‌نهند
از چـه هـر دم مـی‌نـهـنـد از پسته قندش در دهن
ایـکـه چـون نـی سـوخـتـی جـانم چونی را ساختی
تــاکــه فـرمـودت کـه هـردم آتـشـی در نـی فـکـن
همچو من بی دوستان در بوستانش خوش نبود
زان بــریــدســت از کــنــار چــشــمــه و طــرف چــمـن
راســتــی را گــوئــی از شــیــریــن زبـانـی طـوطـیـسـت
هــر نــفــس در شــکــرســتــان ســخـن شـکـر شـکـن
گـفـتـم آخـر بـاز گـو کـایـن نـالـهٔ زارت ز چیست
گـفـت خـواجـو من نیم هر دم چه می‌پرسی ز من
غزل شمارهٔ ۷۴۳
دوش چـون از لـعـل مـیـگـون تـو مـی‌گـفـتم سخن
هــمــچــو جــام از بــاده لــعـلـم لـبـالـب شـد دهـن
مـرده در خـاک لـحـد دیـگـر ز سـر گـیـرد حـیـات
گــر بــه آب دیــدهٔ ســاغــر بــشــویــنــدش کــفـن
بـا جـوانـان پـیـر مـاهـر نیمه شب مست و خراب
خــویــشــتــن را در خــرابــات افـکـنـد بـی خـویـشـتـن
تــشــنــگــانــرا ســاقــی مــیــخــانــه گــو آبـی بـده
رهــــروانــــرا مــــطــــرب عــــشــــاق گــــو راهــــی بــــزن
گــر نــیــارامــم دمــی بــی هــمــدمــی نــبـود غـریـب
زانـکـه با تنها بغربت به که تنها در وطن
ایــکــه دور افــتــاده‌ئــی از راه و بــا مـا هـمـرهـی
ره بــمــنــزل کــی بــری تــا نــگــذری از مــا و مـن
بـلـبـل از بـوی سـمـن سـرمست و مدهوش اوفتد
مـــا ز گـــلــبــوئــی کــه رنــگ و روی او دارد ســمــن
بــاغــبــان چــون آبــروی گــل نــدانــد کـز کـجـاسـت
بــــاد پــــنــــدارد خــــروش نــــالــــهٔ مــــرغ چــــمـــن
در حقیقت پیر کنعان چون ز یوسف دور نیست
ای عــــزیــــزان کـــی حـــجـــاب راه گـــردد پـــیـــرهـــن
جــان و جــانــانــرا چــو بــا هـم هـسـت قـرب مـعـنـوی
اعــتــبــار بــعــد صــوری کــی تـوان کـردن ز تـن
گـر چـه خـواجـو مـنـطـق مـرغـان نـکـو داند ولیک
از ســلــیــمــان مــرغ جــانــش بــاز مـی‌رانـد سـخـن
غزل شمارهٔ ۷۴۴
هـــنـــدوی آن کـــاکـــل تـــرکـــانـــه مـــی‌بـــایـــد شـــدن
یــا چــو هــنــدو بـنـدهٔ تـرکـان نـمـی‌بـایـد شـدن
ماه بزم افروز و عالم سوز من چون حاضرست
پـیـش شـمـع عـارضـش پـروانـه مـی‌بـایـد شدن
تــا مــگــر گــنــجــی بــدسـت آیـد تـرا عـمـری دراز
مــعــتــکــف در کــنــج هــر ویــرانــه مـی‌بـایـد شـدن
مــلــک جــانــرا مــنــزل جــانــانــه مــی‌بــایــد شـنـاخـت
وانــگــه از جــان طــالــب جــانــانــه مــی‌بــایــد شـدن
از ســر افــســانــه و افــســون هــمــی بــایـد گـذشـت
یـا بـه عـشـقـش در جـهان افسانه می‌باید شدن
تــا شــود بــتــخــانــه از روی حــقــیـقـت کـعـبـه‌ات
بــا هــوای کــعــبــه در بـتـخـانـه مـی‌بـایـد شـدن
هـر چـه مـی‌بـینی برون از دانه و دام تو نیست
فـــارغ از دام و بـــری از دانـــه مــی‌بــایــد شــدن
بـابـت پـیـمـان شـکـن پـیـمانه نوش و غم مخور
زانـکـه شـادی خـوردهٔ پـیـمـانـه مـی‌بـایـد شدن
گـفـتـم ار شـکرانه می‌خواهی به جان استاده‌ام
گــفــت خـواجـو از پـی شـکـرانـه مـی‌بـایـد شـدن
غزل شمارهٔ ۷۴۵
بــســی خــون جــگــر دارد ســر زلــف تــو در گـردن
ولـی بـا او چـه شـاید کرد جز خون جگر خوردن
قـلـم پـوشـیـده مـی‌رانـم کـه اسـرارم نـهـان ماند
اگـر چـه آتـش سـوزان بـه نـی نـتوان نهان کردن
مـزن بـلـبـل دم از نـسـریـن کـه در خـلـوتـگـه رامین
چـو ویـس دلـسـتـان بـاشـد نـشـایـد نام گل بردن
مـــگـــو از دنـــیـــی و عـــقـــبـــی اگـــر در راه عــشــق آئــی
کــه مــکــروهــسـت بـا اصـنـام رو در کـعـبـه آوردن
ورع یکسو نهد صوفی چو با مستان در آمیزد
بـحـکـم آنـکـه مـمـکـن نـیـسـت پـیـش آتـش افـسـردن
مــــراد از زنــــدگـــانـــی چـــیـــســـت روی دلـــبـــران دیـــدن
حــیــات جــاودانــی چــیــســت پــیــش دوســتــان بـودن
اگـر لـیـلـی طـمع بودش که حسنش جاودان ماند
دل مـــجـــروح مــجــنــون را نــمــی‌بــایــســتــش آزردن
هــواداران بــســی هــســتــنــد خـورشـیـد درخـشـانـرا
ولــــیــــکـــن ذره را زیـــبـــد طـــریـــق مـــهـــر پـــروردن
نـگـفتی بارها خواجو که سر در پایش اندازم
ادا کـن گـر سری داری که آن فرضیست برگردن
غزل شمارهٔ ۷۴۶
بــر اشــکــم کــهــربــا آبــیــســت روشـن
سـرشـکـم بـی تو خونابیست روشن
اگـر گـفـتـم کـه اشـکم سیم نابست
خـطـا گـفـتـم که سیمابیست روشن
شــبــی خــورشــیــد را در خـواب دیـدم
تـوئـی تـعـبیر و این خوابیست روشن
شـــــکـــــنـــــج زلـــــف و روی دلـــــفــــروزت
شـبـی تـاریـک و مـهـتـابـیـسـت و روشن
خـــطـــت از روشـــنـــائـــی نـــامــهٔ حــســن
بـــگـــرد عـــارضـــت بــابــیــســت روشــن
رخــــــت در روشــــــنــــــی بـــــرد آب آتـــــش
ولـــی در چـــشـــم مـــا آبـــیـــســـت روشـــن
دلـــم تـــا شـــد مـــقـــیــم طــاق ابــروت
چـو شـمـعـی پـیش محرابیست روشن
کـــجــا از ورطــهٔ عــشــقــت بــرم جــان
چــو مـی‌دانـم کـه غـرقـابـیـسـت روشـن
درش خواجو بهر بابی که خواهی
ز فــردوس بــریــن بــابــیــسـت روشـن
غزل شمارهٔ ۷۴۷
تــرا کــه گــفــت کــه قــصـد دل شـکـسـتـهٔ مـا کـن
چـــو زلـــف ســر زده مــا را فــرو گــذار و رهــا کــن
نه عهد کردی و گفتی که با تو کینه نورزم
بــتــرک کــیــنـه کـن اکـنـون و عـهـد خـویـش وفـا کـن
بـــهـــرطـــریـــقـــی کــه دانــی مــراد خــاطــر مــا جــوی
بـــهـــر صـــفـــت کـــه تــو دانــی تــدارک دل مــا کــن
ز مـــا چـــو هـــیـــچ نـــیـــایـــد خـــلـــاف شـــرط مــحــبــت
مـرو بـخـشـم و ره صـلـح گـیـر و تـرک جـفـا کـن
وگــر چــنــانــکــه دلــت مـی کـشـد بـه بـادهٔ صـافـی
بــگــیــر خــرقــهٔ صــوفــی و مـی بـیـار و صـفـا کـن
ز بـــهـــر خـــاطـــرم ای هــدهــد آن زمــان کــه تــوانــی
بـــعــزم گــلــشــن بــلــقــیــس روی ســوی ســبــا کــن
چــــو ره بــــمــــنـــزل قـــربـــت نـــمـــی‌بـــرنـــد گـــدایـــان
بــچــشــم بــنــده نــوازی نــظــر بــحــال گـدا کـن
چـه زخـمـهـا کـه نـدارم ز تـیـغ هـجـر تو بر دل
بــــیــــا و زخــــم مــــرا مــــرهــــمــــی بـــســـاز و دواکـــن
هـر آن نـمـاز کـه کـردی بـکـنـج صـومـعـه خواجو
رضــای دوســت بــدســت آر ورنــه جــمــلــه قــضــا کـن
غزل شمارهٔ ۷۴۸
ای خـواجـه مـرا بـا می و میخانه رها کن
جــان مــن دلــخــســتــه بــجــانــانــه رهـا کـن
دلــدار مــرا بــا مــن دلــســوخــتــه بــگــذار
بـگـذر ز سـر شـمـع و بپروانه رها کن
گـــر مـــرتـــبـــهٔ یـــار ز بــیــگــانــگــی مــاســت
گـو مـرتـبـه خـویـش بـه بـیگانه رها کن
بــر رهــگــذرت دنــیــی و دیـن دانـه و دامـسـت
در دام مــــقـــیـــد مـــشـــو و دانـــه رهـــا کـــن
گـر بـاده پـرستان همه از میکده رفتند
ســرمــســت مــرا بـر در مـیـخـانـه رهـا کـن
آنـرا کـه بـود بـرگ گـل و عـزم تـمـاشـا
گو خیمه بصحرا زن و کاشانه رها کن
چــون مــار سـر زلـف تـو زد بـر دل ریـشـم
تــدبـیـر فـسـونـی کـن و افـسـانـه رهـا کـن
گــنــجــسـت غـم عـشـقـت و ویـران دل خـواجـو
از بـهـر دلـم گـنـج بـه ویـرانـه رهـا کـن
