غزل شمارهٔ ۷۴۹
وقــت صــبــوح شــد بــشــبــســتـان شـتـاب کـن
بــرگ صـبـوح سـاز و قـدح پـر شـراب کـن
خـــورشــیــد را ز بــرج صــراحــی طــلــوع ده
وانـــــگـــــه ز مـــــاه نـــــو طـــــلـــــب آفـــــتـــــاب کـــــن
خـــــاتـــــون بــــکــــر مــــهــــوش آتــــش لــــبــــاس را
از ابـــــــر آبـــــــگــــــون زجــــــاجــــــی نــــــقــــــاب کــــــن
آن آتـــــــــش مـــــــــذاب در آب فـــــــــســـــــــرده ریــــــــز
و آن بـــســـد گـــداخـــتـــه در ســیــم نــاب کــن
لــب را بــلــعــل حــل شــده رنــگ عــقـیـق بـخـش
کــف را بــه خــون دیــده ســاغــر خـضـاب کـن
بــهــر صـبـوحـیـان سـحـر خـیـز شـب نـشـیـن
از آتــــــش جــــــگـــــر دل بـــــریـــــان کـــــبـــــاب کـــــن
شــمــع از جــمـال مـاه پـری چـهـره بـرفـروز
قـــنـــد از عـــقـــیـــق یـــار شـــکــر لــب در آب کــن
ای رود پــــــرده ســـــاز کـــــه راه دلـــــم زنـــــی
بـــــردار پـــــرده از رخ و ســـــاز ربـــــاب کـــــن
خواجو ترا که گفت که در فصل نوبهار
از طـــرف بـــاغ و بـــادهٔ نـــاب اجـــتـــنـــاب کـــن
غزل شمارهٔ ۷۵۰
ای صــبــا احــوال دل بــا آن صــنــم تــقــریــر کــن
حــال ایــن درویــش بــا آن مــحــتـشـم تـقـریـر کـن
مــاجــرای اشــک گــرمــم یــک بــیــک بــا او بـگـو
داســــتــــان آه ســــردم دمــــبــــدم تــــقــــریـــر کـــن
گـر چـو شـمـع آری حـدیـث سوز عشقم بر زبان
وصــف ســیــلــاب سـرشـک دیـده هـم تـقـریـر کـن
شـــرح ســـرگـــردانـــی مـــســـتـــســـقــیــان بــادیــه
چــون فــرود آئــی بــر اطـراف حـرم تـقـریـر کـن
قـــصـــه تـــاریـــک روزان در دل شــب عــرضــه دار
داســـتـــان مـــهــر ورزان صــبــحــدم تــقــریــر کــن
گـــر غـــم بـــیـــچـــارگـــان داری و درد خـــســـتــگــان
آنـچـه بـر جـان مـنـسـت از درد و غـم تـقریر کن
اضــطــراب و شــور آن مــاهــی کــه دور افــتــد ز آب
گــر هــواداری نــمــائــی پــیــش یــم تـقـریـر کـن
وان گــل بــاغ کــرم گــر یـاد بـی بـرگـان کـنـد
افـــتـــقـــار و عـــجـــزم از راه کـــرم تــقــریــر کــن
ضـعـف خـواجـو بـیـن و بـا آن دلـبـر لـاغـر مـیـان
هر چه دانی موبموی از بیش و کم تقریر کن
غزل شمارهٔ ۷۵۱
خـویـش را در کـوی بـیـخویشی فکن
تـا بـبـیـنـی خـویـشـتـن بـی خـویـشتن
جـرعـه‌ئـی بـرخاک می خواران فشان
آتــــشــــی در جــــان هــــشــــیــــاران فـــکـــن
هــــــر کـــــرا دادنـــــد مـــــســـــتـــــی در ازل
تـا ابـد گـو خـیـمـه بـر مـیـخـانـه زن
مـــرغ نـــتــوانــد کــه در بــنــدد زبــان
صـبـحـدم چـون غـنـچـه بگشاید دهن
بــاد اگـر بـوی تـو بـر خـاکـم دمـد
هـــمــچــو گــل بــرتــن بــدرانــم کــفــن
از تـنـم جـز پـیـرهـن مـوجـود نـیست
جــان مــن جــانــان شــد و تــن پــیـرهـن
آنــچــنــان بــدنــام و رســوا گـشـتـه‌ام
کــــز در دیــــرم بــــرانــــد بــــر هـــمـــن
سـر عـشـق از عـقـل پـرسیدن خطاست
روح قــــدســــی را چـــه دانـــد اهـــرمـــن
جـز مـیـانـش بر بدن یک موی نیست
وز غــــم او هـــســـت یـــک مـــویـــم بـــدن
بــــاغــــبــــان از نــــالـــهٔ مـــا گـــومـــنـــال
مـــا نـــه امـــروزیـــم مـــرغ ایـــن چـــمـــن
مــعــرفـت خـواجـو ز پـیـر عـشـق جـوی
تا سخن ملک تو گردد بی سخن
غزل شمارهٔ ۷۵۲
امـــشـــب ای یـــار قـــصـــد خــواب مــکــن
مــــــرو و کــــــار مــــــا خــــــراب مــــــکـــــن
شـــب درازســـت و عـــمـــر مــا کــوتــاه
قــصــه کــوتــه کــن و شــتــاب مــکـن
چشم مست تو گر چه درخوابست
تــو قــدح نـوش وعـزم خـواب مـکـن
شــــب قــــدرســــت قــــدر شــــب دریـــاب
وز مـــی و مـــجـــلـــس اجـــتـــنـــاب مـــکــن
ســــخـــن جـــام گـــوی و بـــادهٔ نـــاب
صـــــــفـــــــت ابــــــر و آفــــــتــــــاب مــــــکــــــن
و گـرت شـیـخ و شـاب طـعـنـه زنـنـد
الـــتـــفـــاتـــی بــشــیــخ و شــاب مــکــن
روز را چـــون ز شـــب نـــقـــاب کــنــنــد
تـــرک خـــورشـــیــد مــه نــقــاب مــکــن
آبــــــــروی قــــــــدح بــــــــبــــــــاد مـــــــده
پـــــشـــــت بـــــر آتـــــش مـــــذاب مـــــکــــن
لـــــعـــــل مـــــیــــگــــون آبــــدار بــــنــــوش
جـــــام مـــــی را ز خــــجــــلــــت آب مــــکــــن
چــون مــرا از شــراب نــیــســت گـزیـر
مــــنــــعــــم از ســـاغـــر شـــراب مـــکـــن
از بـــــرای مـــــعـــــاشـــــران خـــــواجــــو
جــــز دل خــــونـــچـــکـــان کـــبـــاب مـــکـــن
غزل شمارهٔ ۷۵۳
جــان بــده یــا دگــر انــدیــشــهٔ جــانـانـه مـکـن
دام را بـــنـــگـــر ازیــن پــس طــلــب دانــه مــکــن
بـسـتـه‌ای بـا می و پیمانه ز مستی پیمان
ترک پیمان کن و جان در سر پیمانه مکن
حــرمــت خـویـش نـگـهـدار و مـکـن قـصـد حـرم
ور شـدی صـیـد حـرم روی بـدیـن خـانـه مکن
اگـرت دسـت دهـد صـحـبـت بـیـگـانـه و خـویـش
خــویــش را دســتـخـوش مـردم بـیـگـانـه مـکـن
گـــنـــج بـــردار و ازیــن مــنــزل ویــران بــگــذر
ور مـسـیـحـا نـفسی چون خر و ویرانه مکن ؟
گــر نــداری ســرآنــک از ســر جــان در گــذری
چــشــم در نــرگــس مــســتــانــهٔ جــانــانــه مـکـن
تـو هـم ای تـرک خـتـا تـرک جـفـا گیر و مرا
صــیــد آن کــاکــل شــوریــدهٔ تــرکــانــه مــکـن
مـا چـو روی از دو جهان در غم عشقت کردیم
هــر دم از مــجــلــس مــا روی بــکــاشــانـه مـکـن
حـــلـــقــهٔ ســلــســلــهٔ طــره مــیــفــکــن در پــای
دل ســـودازدگـــان مـــشـــکـــن و دیـــوانـــه مــکــن
رخ مــــیــــارای و قــــرار از دل مـــشـــتـــاق مـــبـــر
شـمـع مـفـروز و سـتـم بر دل پروانه مکن
گـر نـخواهی که کنی مشک فشانی خواجو
پـیـش گـیـسـوی عـروسـان سـخن شانه مکن
غزل شمارهٔ ۷۵۴
ای بـــاد ســـحـــرگـــاهـــی زیـــنـــجـــا گــذری کــن
وز بـــهـــر مـــن دلـــشـــده عـــزم ســـفـــری کــن
چـــون بـــلـــبــل ســودازده راه چــمــنــی گــیــر
چــون طــوطــی شــوریــده هــوای شــکــری کـن
فرهاد صفت روی بصحرا نه و چون سیل
از کـــوه بـــرآور ســـر و یـــاد کـــمـــری کــن
چون کار تو در هر طرفی مشک فروشیست
بـــا قـــافـــلـــه چــیــن بــخــراســان گــذری کــن
شـــب در شـــکـــن ســـنـــبـــل یـــارم بـــســر آور
وانــگــه چــو بـبـیـنـی مـه رویـش سـحـری کـن
بــرکــش عــلــم از پــای ســهــی ســرو روانــش
وز دور در آن مــــنــــظــــر زیــــبــــا نــــظـــری کـــن
احــــوال دل ریـــش گـــدا پـــیـــش شـــهـــی گـــوی
تـــقـــریـــر شـــب تــیــرهٔ مــا بــا قــمــری کــن
هـر چـنـد کـه دانـم کـه مرا روی بهی نیست
لــطــفــی بــکــن و کــار مــرا بــه بــتــری کـن
گـــر دســـت دهـــد آن مـــه بـــی مــهــر و وفــا را
از حــــال دل خــــســــتــــهٔ خـــواجـــو خـــبـــری کـــن
غزل شمارهٔ ۷۵۵
بــلــبــل خــوش ســرای شــد مــطـرب مـجـلـس چـمـن
مـــطـــربـــهٔ ســـرای شـــد بـــلـــبـــل بـــاغ انـــجـــمــن
خــادم عــیــشــخــانــه کــو تــا بــکــشــد چـراغ را
زانـــکـــه زبـــانـــه مـــی‌زنـــد شـــمـــع زمــردیــن لــگــن
ســـاقـــی دلـــنـــواز گـــو داد صـــبـــوحـــیـــان بــده
مــطــرب نــغــمــه ســاز گــو راه مــعــاشــران بـزن
هـر سـحـری کـه نـسـتـرن پـرده ز رخ برافکند
بــاد صـبـا بـبـوی گـل رو بـچـمـن نـهـد چـو مـن
نـیـسـت مـرا بـه جـز بـدن یک سر موی در میان
نیست ترا به جز میان یک سر موی بر بدن
ای چــو تــن مــنــت مـیـان بـلـکـه در آن مـیـان گـمـان
وی چــو دل مــنــت دهــان بــلــکـه در آن دهـان سـخـن
هــیــچ نــدیــد هـر کـه او هـیـچ نـدیـد از آن مـیـان
هــیــچ نــگــفــت هــر کــه او هـیـچ نـگـفـت از آن دهـن
روز جـــزا چـــو از لـــحـــد بـــر عــرصــاتــم آورنــد
خــون جــگــر فــرو چــکــد گــر بــفــشـاریـم کـفـن
مـــرغ بــبــوی نــســتــرن والــه و مــســت مــی‌شــود
خـواجـو از آنـکـه سـنـبـلـش بـوی دهـد بـنـسـتـرن
غزل شمارهٔ ۷۵۶
بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن
هــزار نــالــهٔ شــبــگــیـر بـر کـشـیـد چـو مـن
مـــگـــر چــو بــاد صــبــا مــژدهٔ بــهــار آورد
بــــبــــاد داد دل خــــســــتــــه در هــــوای ســـمـــن
در آن نـفـس کـه برآید نسیم گلشن شوق
رســـــد بـــــبـــــلـــــبــــل یــــثــــرب دم اویــــس قــــرن
مــیــان یــوســف و یــعــقــوب گــر حــجـاب بـود
مـــعـــیــنــســت کــه نــبــود بــرون ز پــیــراهــن
ز روی خـــوب تـــو دوری نــمــی‌تــوانــم جــســت
اگـر چـنـانـکـه شـوم فتنه هم بوجه حسن
ز خــوابــگــاه عـدم چـون بـحـشـر بـرخـیـزم
روایـــــح غـــــم عـــــشـــــق تــــو آیــــدم ز کــــفــــن
کــــنـــد بـــگـــرد درت مـــرغ جـــان مـــن پـــرواز
چــنــانــکــه بــلــبــل ســرمــســت در هــوای چــمـن
ز سـوز سـیـنـه چـو یک نکته بر زبان آرم
زنــــد زبـــانـــه چـــو شـــمـــع آتـــش دلـــم ز دهـــن
چـو نـور روی تـو پـرتـو بـرآسـمـان فـکند
چــــراغ خــــلــــوت روحــــانــــیــــان شــــود روشــــن
مـــیـــان جـــان مـــن و چـــیـــن جـــعـــد مــشــکــیــنــت
تـــعــلــقــیــســت حــقــیــقــی بــحــکــم حــب وطــن
حـدیـث زلـف تـو مـی‌گـفـت تیره شب خواجو
بـــرآمـــد از نـــفــس او نــســیــم مــشــک خــتــن
غزل شمارهٔ ۷۵۷
هـر کـس کـه بـرگـرفـت دل از جـان چـنـانـکه من
گــو ســر بــبــاز در ره جــانــان چــنــانــکــه مـن
لــؤلــؤ چــو نــام لــعــل گــهـر بـار او شـنـیـد
لـــالـــای او شـــد از بـــن دنـــدان چــنــانــکــه مــن
کو صادقی که صبح وصالش چو دست داد
غــافــل نــگــردد از شــب هــجــران چــنــانــکــه مـن
وان رنـــد کـــو کـــه بـــر در دردیـــکـــشـــان درد
از دل بـــرون کـــنـــد غـــم درمــان چــنــانــکــه مــن
ای شــــمــــع تـــا بـــچـــنـــد زنـــی آه ســـوزنـــاک
یــکــدم بــســاز بــا دل بــریــان چــنــانـکـه مـن
حـاجـی بـعـزم کـعـبـه کـه احـرام بسته‌ئی
در دیـــده ســاز جــای مــغــیــلــان چــنــانــکــه مــن
دل ســوخــتــســت و غــرقــهٔ خــون جــگـر ز مـهـر
دور از رخ تــو لــالــهٔ نــعــمــان چــنــانـکـه مـن
مـرغ چـمـن کـه بـرگ و نوایش نمانده بود
دارد دگــــر هـــوای گـــلـــســـتـــان چـــنـــانـــکـــه مـــن
گـــر ذوق شـــکـــر تـــو ســـکـــنـــدر بــیــافــتــی
ســیــرآمــدی ز چــشــمــهٔ حــیــوان چــنـانـکـه مـن
زلـف تـو چـون مـن ار چه پریشان فتاده است
کـــس را مــبــاد حــال پــریــشــان چــنــانــکــه مــن
ابــروت از آن کــشــیــد کـمـان بـر قـمـر کـه او
پــیــوســتـه شـد مـلـازم مـسـتـان چـنـانـکـه مـن
دیــوانــه‌ئــی کــه خــاتــم لــعــل لــب تـو یـافـت
آزاد شـــد ز مـــلـــک ســـلـــیـــمــان چــنــانــکــه مــن
هـر کـس کـه پـای در ره عـشـقـت نـهـاده اسـت
افـتـاده اسـت بـی سـر و سـامـان چـنـانـکـه مـن
ایـــوب اگـــر ز مـــحـــنـــت کـــرمــان بــجــان رســیــد
هــرگــز نــخــورده انــده کــرمــان چــنـانـکـه مـن
خـواجـو کـسـی که رخش بمیدان شوق راند
گــو جـان بـبـاز بـر سـر مـیـدان چـنـانـکـه مـن
غزل شمارهٔ ۷۵۸
گـــهـــیـــکـــه جـــان رود از چـــشــم نــاتــوان بــیــرون
گـــمـــان مـــبـــر کـــه رود مـــهـــر او ز جـــان بــیــرون
نــــــدانــــــم آن بـــــت کـــــافـــــر نـــــژاد یـــــغـــــمـــــائـــــی
کـــــــی آمــــــدســــــت ز اردوی ایــــــلــــــخــــــان بــــــیــــــرون
درآن مـــــیــــان دل شــــوریــــده حــــال مــــن گــــمــــشــــد
کـــــه آردم دل شـــــوریـــــده زان مـــــیـــــان بــــیــــرون
نـــــــــشـــــــــان دل بـــــــــمــــــــیــــــــان شــــــــمــــــــا از آن آرم
کــه از مــیــان شــمــا نــیــســت ایــن نــشــان بــیـرون
سپر چه سود که در رو کشم ز تقوی و زهد
کــنــون کــه تــیــر قــضــا آمــد از کــمــان بــیــرون
ز بــــســــکــــه آتـــش دل خـــونـــش از جـــگـــر پـــالـــود
زبـــــان شـــــمـــــع فـــــتـــــادســـــت از دهـــــان بـــــیــــرون
حــــدیــــث زلــــف تــــو تــــا خــــامــــه بــــر زبــــان آورد
فــــکــــنـــده اســـت چـــو مـــار از دهـــن زبـــان بـــیـــرون
چـــــگـــــونـــــه قــــصــــه شــــوق تــــو در مــــیــــان آرم
کــــه هــــســـت آیـــت مـــشـــتـــاقـــی از بـــیـــان بـــیـــرون
چـــو در وفـــای تـــو خـــواجــو بــرون رود ز جــهــان
بــــرد هـــوای رخـــت بـــا خـــود از جـــهـــان بـــیـــرون
