غزل شمارهٔ ۷۶۸
ای شـــام زلـــفـــت بـــتـــخـــانـــهٔ چـــیــن
مــشــک سـیـاهـت بـر لـالـه پـرچـیـن
بـزم از عـقـیـقـت پـر شهد و شکر
وایـــوان ز رویــت پــرمــاه و پــرویــن
شـمـع شـبـسـتـان بـنشست برخیز
و آشـوب مـسـتـان بـرخـاسـت بـنـشـین
ســنــبــل بــرانــداز از طـرف بـسـتـان
ریــحــان بـرافـشـان از بـرگ نـسـریـن
دلــــهــــا ربــــایـــنـــد امـــا نـــه چـــنـــدان
دســتــان نــمــایــنــد امــا نــه چــنـدیـن
جـز عـشـق دلـبـر مـگـزین که خوشتر
از مـــلـــک کـــســـری مـــهـــر نـــگـــاریـــن
مــجــنــون نــبــویــد جــز عــطــر لـیـلـی
خــسـرو نـجـویـد جـز لـعـل شـیـریـن
ویــــس ار ز رامــــیـــن بـــیـــزار گـــردد
گـــل خـــار گـــردد در چـــشــم رامــیــن
بــیــنــم نـشـسـتـه سـروی در ایـوان
یــا مــســت خــفـتـه شـمـعـی بـبـالـیـن
یـار از چـه گـردد بـا دوست دشمن
مهر از چه باشد با ذره در کین
خــواجــو چـه خـواهـی اورنـگ شـاهـی
گــلــچـهـر خـود را بـنـگـر خـورآئـیـن
غزل شمارهٔ ۷۶۹
تـــحـــیـــتـــی چـــو هـــوای ریــاض خــلــد بــریــن
تـــحــیــتــی چــو رخ دلــگــشــای حــور الــعــیــن
تــحــیــتــی چــو شــمــیــم شــمــامــهٔ ســنـبـل
تـــحـــیـــتـــی چـــو نــســیــم روایــح نــســریــن
تـــحـــیـــتــی چــو تــف آه عــاشــقــان دلــســوز
تـحـیـتـی چـو دم صـبـح صـادقـان مـشـکـین
تــحــیــتــی گــهــر آگــیــن چـو دیـدهٔ فـرهـاد
تـحـیـتـی شـکـر افـشـان چو پستهٔ شیرین
تـــحـــیـــتـــی هــمــه زاری چــو نــامــهٔ ویــســه
تــحــیــتــی هــمــه یــاری چــو پــاســخ رامـیـن
تــحــیــتــی چــو فــروغ جــمــال شـمـع چـگـل
تــحــیــتــی چــو خـط مـشـک رنـگ لـعـبـت چـیـن
تـــحـــیــتــی کــه بــود حــرز بــازوی افــلــاک
تـــحــیــتــی کــه بــود ورد جــان روح امــیــن
تـحـیـتـی کـه کـنـد نـفس قدسیش تقریر
تــحــیــتــی کــه کــنـد جـان عـلـویـش تـلـقـیـن
تــحــیــتــی کــه ازو مــلـک دل شـود مـعـمـور
تـحـیـتـی کـه ازو کـام جـان شـود شـیرین
تـحـیـتـی کـه شـود زخـم سـیـنه را مرهم
تـحـیـتـی کـه دهـد درد خـسـته را تسکین
کــدام پــیــک هــمــایــون رســانــد از خــواجــو
بحضرتی که بنضرت بود بهشت برین
غزل شمارهٔ ۷۷۰
آن لــب شــیــریــن هــمــچــون جــان شــیــریـن
وان شــکــنــج زلــف هــمــچــون نــافــهٔ چـیـن
جــان شــیــریــنــســت یــا مــرجــان شـیـریـن
نــافــهٔ مــشــکــســت یــا زلــفــیــن مــشــکــیـن
عـــاقـــلـــان مـــجـــنـــون آنـــزلـــف چـــو لـــیــلــی
خـــســروان فــرهــاد آن یــاقــوت شــیــریــن
عـارضـش بین بر سر سرو ار ندیدی
گــلــســتــانــی بـر فـراز سـرو سـیـمـیـن
مـــن بـــروی دوســت مــی‌بــیــنــم جــهــانــرا
وز بــرای دوســت مـی‌خـواهـم جـهـان بـیـن
شـمـع بنشست ای مه بی مهر برخیز
نــالــهٔ مـرغ سـحـر بـرخـاسـت بـنـشـیـن
ســــنــــبــــل ســــیــــراب را از بــــرگ لـــالـــه
بــرفــکــن تــا بــشـکـنـد بـازار نـسـریـن
دلــبــران عــاشــق کــشــنــد امـا نـه چـنـدان
بــیــدلــان انــده خــورنـد امـا نـه چـنـدیـن
جان بتلخی می‌دهد خواجو چو فرهاد
جـــان شـــیـــریــنــش فــدای جــان شــیــریــن
غزل شمارهٔ ۷۷۱
کــیــســت کـه گـویـد بـبـارگـاه سـلـاطـیـن
حـــال گـــدایـــان دلـــشـــکـــســـتـــهٔ مـــســـکـــیـــن
سوخته‌ئی کو که خون ز دیده ببارد
از سر سوزم چو شمع بر سر بالین
در گــذر ای بــاغــبـان کـه بـلـبـل سـرمـسـت
بــاز نــیــایــد بــه غــلــغــل تــو ز نــسـریـن
بـــا رخ بـــســتــان فــروز ویــس گــلــنــدام
کـــس نـــبــرد نــام گــل بــمــجــلــس رامــیــن
کـــــی بــــرود گــــر هــــزار ســــال بــــرآیــــد
از ســـرفـــرهـــاد شـــور شـــکـــر شــیــریــن
عـاشـق صـادق کـسـی بـود کـه نخواهد
مـــلـــکـــت کـــســـری بـــجــای مــهــر نــگــاریــن
شــمــســهٔ چــیـن نـیـسـت در تـصـور اورنـگ
جـــز رخ گـــلـــچـــهـــر مـــاهـــروی خـــورآئــیــن
مــــــرغ دل از زلـــــف دلـــــبـــــران نـــــبـــــرد جـــــان
کـــبـــک نـــیـــابـــد امـــان ز چـــنـــگـــل شــاهــیــن
مــنــکــر خــواجــو مــشــو کــه اهــل نـظـر را
روی بــتــان قـبـلـه اسـت و کـیـش مـغـان دیـن
غزل شمارهٔ ۷۷۲
هــرکــه شــد بــا ســاکــنــان عــالــم عــلـوی قـریـن
گــو بــیــا در عــالــم جــان جــان عــالـم را بـبـیـن
ایـــکـــه در کـــوی مـــحـــبـــت دامـــن افـــشــان مــی‌روی
آســـتـــیــن بــرآســمــان افــشــان و دامــن بــر زمــیــن
چــنـگ در زنـجـیـر گـیـسـوی نـگـاری زن کـه هـسـت
چــیــن زلــفــش فــارغ از تــاب و خـم ابـرو ز چـیـن
رخــت هــســتــی از ســرمــســتــی بــنــه بــرآســتـان
دســت مــســتــی از ســرهــســتــی مــکــش در آسـتـیـن
بـگـذر از انـدوه و شادی وز دو عالم غم مدار
یا چو شادی دلنشان شو یا چو انده دلنشین
مــی‌کــشــد ابــروی تــرکــان بـرشـه خـاور کـمـان
مــی‌کــنــد زلــف بــتـان بـر قـلـب جـانـبـازان کـمـیـن
کـافـرم گـر دین پرستی در حقیقت کفر نیست
کانکه مومن باشد ایمانش کجا باشد بدین
گر کشند از راه کینش ور کشند از راه مهر
مــهــربــان از مـهـر فـارغ بـاشـد و ایـمـن ز کـیـن
حـور و جـنـت بـهـر دیـنداران بود خواجو ولیک
جــنــت مــا کــوی خــمــارســت و شــاهــد حـور عـیـن
غزل شمارهٔ ۷۷۳
نـسـیـم صـبـح کـز بـویـش مشام جان شود مشکین
مـگـر هـر شـب گـذر دارد بـر آن گـیـسـوی مـشـک آگـیـن
اگــر در بــاغ بــخــرامــد سـهـی سـرو سـمـن بـویـم
خـلـایـق را گـمـان افـتـد کـه فـردوسست و حور العین
چو آن جادوی بیمارش که خون خوردن بود کارش
نــدیــدم نــاتــوانــی را کــمـان پـیـوسـتـه بـر بـالـیـن
مـــرا گـــر داســـتـــان نـــبـــود هـــوای گـــلـــســـتــان نــبــود
کـه بـی ویـس پـری پـیـکـر ز گـل فـارغ بود رامین
طــبــیــبــم صــبــر فــرمــایــد ولــی کــی ســودمـنـد آیـد
کـه چـون فـرهـاد مـی‌مـیـرم بـتـلـخـی از غـم شـیـرین
چــو آن خــورشــیــد تــابــانــرا بــوقــت صـبـح یـاد آرم
ز چــشــم اخــتــر افــشــانــم بــیــفــتــد رســتــهٔ پــرویــن
مــگــوی از بــوســتـان یـارا کـه دور از دوسـتـان مـا را
نـه پـروای چـمـن بـاشـد نـه بـرگ لـالـه و نـسـریـن
چـــــرا بــــرگــــردم از یــــاران کــــه در دیــــن وفــــاداران
خـــلـــاف دوســـتـــان کــفــرســت و مــهــر دوســتــان از دیــن
کجا همچون تو درویشی بوصل شه رسد خواجو
کــه نــتــوانــد شــدن هــرگــز مــگــس هــمـبـازی شـاهـیـن
غزل شمارهٔ ۷۷۴
سرو را گل یار نبود گر بود نبود چنین
سرو گل رخسار نبود ور بود نبود چنین
دیـدمـش دی بـر سـر گـلـبـار و گـفتم راستی
سـرو در گـلـبـار نـبـود ور بود نبود چنین
طـره هـنـدوش بـیـن کـانـدر هـمـه هـنـدوسـتـان
هــنــدوئـی طـرار نـبـود ور بـود نـبـود چـنـیـن
در خـتـن چـون زلف چین بر چین مشک آسای او
نــافــهٔ تــاتــار نــبـود ور بـود نـبـود چـنـیـن
مــردهٔ بــیـمـار چـشـم مـسـت مـخـمـور تـوام
مـرده‌ئـی بـیـمار نبود ور بود نبود چنین
فـتـنـهٔ بـیدار مستان نرگس پرخواب تست
خـفـتـه‌ئی بیدار نبود ور بود نبود چنین
بـــا وجـــود مــردم آزاری چــو چــشــم آهــویــت
مـسـت مـردم دار نـبـود ور بـود نـبـود چـنین
جـز لـب یـاقـوت شـکـر بـار شـورانـگـیـز تو
لـعـل شـکـر بـار نـبـود ور بـود نبود چنین
دوش خواجو چون عذارت دید گفت اندر چمن
هـیـچ گـل بـی‌خار نبود ور بود نبود چنین
غزل شمارهٔ ۷۷۵
صـــیــد شــیــران مــی‌کــنــد آهــوی روبــه بــاز او
راه بــــابــــل مــــی‌زنــــد هــــاروت افــــســـون ســـاز او
هـر شـبـی بـنـگـر کـه بـر مـهـتـاب بازی می‌کند
هــــنــــدوان زلــــف عــــنــــبــــر چــــنــــبـــر شـــب بـــاز او
از چــــه روی ابــــروی زنـــگـــاری کـــمـــان او کـــمـــان
مـی کـشـد پـیـوسـتـه بـر تـرکـان تیرانداز او
گــفــتــم از زلــفــش بــپــوشــم مــاجــرای دل ولــیـک
چــــون نــــهــــان دارم ز دســــت غــــمــــزهٔ غــــمــــاز او
بـــیـــدلـــانـــرا احـــتـــمـــال نـــاز دلـــبـــر واجـــبــســت
وانـکـه بـاشـد نـازنـیـن‌تر بیش باشد ناز او
مـطـرب سـازنـده گـو امـشـب دمـی بـا مـا بـساز
ورنه چون دم برکشم در دم بسوزم ساز او
بـلـبـل خـوش نـغـمـه تـا گـل بـر نـیندازد نقاب
نــــــشــــــنــــــود کــــــس در جــــــهــــــان آوازهٔ آواز او
فـارغ الـبـالـسـت هـر کـس کـو نشد عاشق ولیک
مــرغ بــیــدل در هــوا خــوشــتـر بـود پـرواز او
حـال خـواجـو از سرشک چشم خونبارش بپرس
کـــــو روان چــــون آب مــــی‌خــــوانــــد دمــــادم راز او
غزل شمارهٔ ۷۷۶
تـــرک مـــن خـــاقــان نــگــر در حــلــقــه عــشــاق او
مـاه مـن خـورشـیـد بـیـن در سـایهٔ بغطاق او
خـــان اردوی فـــلـــک را کـــافـــتـــابـــش مـــی‌نـــهــنــد
بــوســه گـاهـی نـیـسـت الـا کـوکـب بـشـمـاق او
گر چه چنگز خان بشمشیر جفا عالم گرفت
ایــنــهـمـه قـتـل و سـتـم واقـع نـشـد در جـاق او
ار چـه در تـابـسـت زلفش کاین تطاول می‌کند
گــوئــیــا جــور و جـفـا شـرطـسـت در مـیـثـاق او
چـون بـتـم آیـاق بـرلـب مـی‌نـهـد هـمـچـون قدح
جــــــن بـــــلـــــب مـــــی‌آیـــــدم از حـــــســـــرت آیـــــاق او
هــر امــیــری را بــود قــشــلــاق و یــیــلــاقــی دگـر
مــیــر مــادر جــان بــود قـشـلـاق و دل یـیـلـاق او
هــر دم از کــریــاس بــیـرون آیـد و غـوغـا کـنـد
جـان کـجـا بـیـرون تـوانـم بـرد از شـلتاق او
در بــغـلـتـاق مـرصـع دوش چـون مـه مـی‌گـذشـت
او مـــلـــول از مـــا و مـــا از جــان و دل مــشــتــاق او
گـفـتـمـش آخـر بـچـشـم لطف در خواجو نگر
زانـکـه در خـیـلـت نـبـاشـد کـس بـاسـتحقاق او
غزل شمارهٔ ۷۷۷
آب آتـــــــــش مـــــــــی‌رود زان لـــــــــعـــــــــل آتــــــــش فــــــــام او
مــــــــــی‌بــــــــــرد آرامــــــــــم از دل زلــــــــــف بــــــــــی آرام او
خـط بـخـونـم بـاز مـی‌گـیـرنـد و خـونـم مـی‌خـورنـد
جــــــادوان نــــــرگــــــس مــــــخــــــمــــــور خــــــون آشـــــام او
حــــاصــــل عــــمــــرم در ایــــام فــــراقــــش صــــرف شـــد
چـــون خـــلـــاص از عـــشــق مــمــکــن نــیــســت در ایــام او
گـر چـه عـامـی را چـو مـن سـلـطـان نـیـارد در نـظر
هـــــمـــــچـــــنـــــان امـــــیــــد مــــی‌دارم بــــلــــطــــف عــــام او
کام فرهاد از لب شیرین چو بوسی بیش نیست
خـــســـرو خــوبــان چــه بــاشــد گــر بــرآرد کــام او
گـــر خـــداونـــدان عـــقـــلـــم نـــهـــی مـــنـــکـــر مــی‌کــنــنــد
پـــیـــش مـــا نـــهـــیـــســت الــا گــوش بــر پــیــغــام او
بــلــبــلــان از بــوی گــل مــســتــنـد و مـا از روی دوسـت
دیـــــگـــــران از ســـــاغـــــر ســـــاقـــــی و مـــــا از جــــام او
نــام نــیــک عــاشــقــان چــون در جــهــان بـدنـامـی اسـت
نــــیــــک نــــام آنــــکـــو بـــبـــدنـــامـــی بـــرآیـــد نـــام او
خــواجــو از دامــش رهـائـی چـون تـوانـد جـسـت از آنـک
پــــای بــــنــــد عــــشــــق را نــــبــــود نــــجــــات از دام او
