غزل شمارهٔ ۷۵۹
ای ســــر زلـــف تـــو لـــیـــلـــی و جـــهـــانـــی مـــجـــنـــون
عــــالــــمــــی بــــر شــــکـــن زلـــف ســـیـــاهـــت مـــفـــتـــون
خـــســروان شــکــر شــیــریــن ســخــنــت را فــرهــاد
عــــاقــــلــــان طــــرهٔ لــــیـــلـــی صـــفـــتـــت را مـــجـــنـــون
خــــال زنــــگــــیــــت ســـیـــاهـــیـــســـت بـــغـــایـــت مـــقـــبـــل
زلــــف هــــنــــدوت بــــلـــالـــیـــســـت بـــغـــایـــت مـــیـــمـــون
ســـر مـــوئـــیـــســـت مـــیـــان تــو ولــی یــکــســر مــوی
در کـــنـــار مــن دلــخــســتــه تــرا نــیــســت ســکــون
از مــیــان تــو هــر آن نــکــتـه کـه صـورت بـسـتـم
بـــجـــز ایـــن مـــعـــنـــی بـــاریـــک نـــیـــامـــد بـــیــرون
کـاف و نـون پـیش من آنست که خود ممکن نیست
مـــگـــر آن زلـــف چـــو کـــاف و خـــم ابـــروی چـــو نـــون
چشم خونخوار تو چون تشنه بخون دل ماست
هـسـت دور از تـو مـرا چـشمی و صد چشمهٔ خون
چــــون فـــغـــان مـــن دلـــســـوخـــتـــه از گـــردونـــســـت
مـــی‌رســـانـــم هـــمـــه شـــب آه و فــلــک بــر گــردون
هــســت یـاقـوت تـو چـون گـفـتـهٔ خـواجـو شـیـریـن
مـــهـــر رخــســار تــو چــون مــحــنــت او روز فــزون
غزل شمارهٔ ۷۶۰
بــه عــقــل کــی مـتـصـور شـود فـنـون جـنـون
کــه عــقــل عــیــن جــنــونــســت والــجــنـون فـنـون
ز عـــقــل بــگــذر و مــجــنــون زلــف لــیــلــی شــو
کــه کــل عــقــل عــقــیـلـه‌سـت و عـقـل کـل جـنـون
بــــنــــور مــــهــــر بــــیــــارا درون مــــنــــظــــر دل
کـه کـس بـرون نـبـرد ره مـگـر بـنور درون
جــنــون نــتــیــجــهٔ عـشـقـسـت و عـقـل عـیـن خـیـال
ولـــی خـــیـــال نـــمـــایـــد بـــعـــیـــن عـــقـــل جـــنــون
بـــعـــقـــل کــاشــف اســرار عــشــق نــتــوان شــد
کـه عـقـل را بـه جـز از عـشـق نیست راهنمون
در آن مـــقــام کــه احــرام عــشــق مــی‌بــنــدنــد
بــب دیــده طــهــارت کــنــنــد و غــســل بــخــون
شــدســت ایــن دل مــهــمــوز نــاقـصـم بـا مـهـر
مــــثــــال زلــــف لــــفــــیــــف پــــریـــرخـــان مـــقـــرون
چـــو مـــن بــمــیــرم اگــر ابــر را حــیــا بــاشــد
بـــجــای آب کــنــد خــاک مــن بــخــون مــعــجــون
حـــیــات چــیــســت بــقــائــی فــنــا درو مــضــمــر
مــمــات چــیــســت فــنــائــی بــقــا درو مــضـمـون
اگــر جــمــال تــو بــیـنـم کـدام هـوش و قـرار
و راز تو هجر گزینم کدام صبر و سکون
چـه نـیـکـبـخـت کـسـی کو غلام روی تو شد
مـــبـــارک آنـــکـــه دهـــد دل بـــطـــلـــعــت مــیــمــون
اگـــر بـــروی تــو هــر روز مــهــرم افــزونــســت
نـــشـــاط دل نـــبـــود جــز بــمــهــر روز افــزون
مــحــقــقــت نــشــود ســرکــاف و نــون خـواجـو
مـگـر ز زلـف چـو کـاف و خـط سـیـاه چو نون
غزل شمارهٔ ۷۶۱
زبــــان خــــامــــه نــــتــــوانــــد حــــدیــــث دل بـــیـــان کـــردن
کـه وصـف آتـش سـوزان بـه نـی مـشـکل توان کردن
در آن حـضـرت کـه بـاد صـبـح گـردش در نـمـی‌یابد
دمـــــادم قـــــاصـــــدی بـــــایــــد ز خــــون دل روان کــــردن
شــبــان تــیــره از مــهــرش نـبـیـنـم در مـه و پـرویـن
کــه شــرط دوســتـی نـبـود نـظـر در ایـن و آن کـردن
مـــرا مـــاهـــیـــت رویـــش چـــو شـــد روشــن بــدانــســتــم
کـه بـی وجـهـسـت تـشـبـیـهش به ماه آسمان کردن
چـو در لـعـل پـریـرویـان طـمـع بـی هـیچ نتوان کرد
نـــبـــایـــد تـــنـــگـــدســـتـــانـــرا حـــدیـــث آن دهـــان کـــردن
کـــمـــر مـــوی مـــیـــانــش را چــنــان در حــلــقــه آوردســت
کـــه از دقـــت نـــمـــی‌یـــارم نـــظــر در آن مــیــان کــردن
بر غم دشمنان با دوست پیمان تازه خواهم کرد
کــه تــرک دوســتــان نــتــوان بــقــول دشــمــنـان کـردن
در آن مـعـرض کـه جـان بـازان بکوی عشق در تازند
اگـر جـانـان دلـش خـواهـد چـه بـاشد ترک جان کردن
کــســی کــش چــشــم آهــوئــی بــه روبــاهـی بـدام آرد
خــلــاف عــقــل بــاشــد پــنــجــه بــا شـیـر ژیـان کـردن
چــو از آه خــدا خــوانــان بــرافــتــد مــلــک ســلــطــانــان
نــبــایــد پــادشــاهــان را ســتــم بــر پـاسـبـان کـردن
ز بـــاغ و بــوســتــان چــون بــوی وصــل دوســتــان آیــد
خــوشــا بــا دوســتــان آهــنــگ بـاغ و بـوسـتـان کـردن
بــگــوئــیــد آخــر ای یــاران بــدان خــورشــیــد عــیــاران
کـه چـنـدیـن بـر سبکباران نشاید سر گران کردن
جــهــان بــر حــســن روی تــســت و اربــاب نــظــر دانــنـد
کــه از مــلــک جـهـان خـوشـتـر تـمـاشـای جـهـان کـردن
اگــر خــواجــو نـمـی‌خـواهـی کـه پـیـش نـاوکـت مـیـرد
چــرا بــایــد ز مــژگــان تــیــر و از ابــرو کـمـان کـردن
غزل شمارهٔ ۷۶۲
ســنــبــل ســیـه بـر سـمـن مـزن
لــشــکــر حــبــش بــر خــتــن مـزن
ابــر مــشــکــســا بـر قـمـر مـسـا
تـــاب طــره بــر نــســتــرن مــزن
تــا دل شــب تــیــره نــشــکــنــد
زلــف را شــکــن بــر شــکــن مـزن
از حـــرم بـــبـــســتــانــســرا مــیــا
طــعــنــه بــر عـروس چـمـن مـزن
آتــــشــــم چــــو در جـــان و دل زدی
خـــاطـــرم بـــدســت آر وتــن مــزن
روح را که طاوس باغ تست
هــمــچــو مــرغ بــر بــابـزن مـزن
مــطــربـا چـو از چـنـگ شـد دلـم
بـــیـــش ازیـــن ره عـــقــل مــن مــزن
ســـاقـــیـــا بــدان لــعــل آتــشــیــن
خــنــده بــر عــقــیــق یــمــن مــزن
دود سینه خواجو ز سوز دل
هــمــچــو شــمـع در انـجـمـن مـزن
غزل شمارهٔ ۷۶۳
خــط زنــگــاری نــگـر از سـبـزه بـر گـرد سـمـن
کــاســهٔ یـاقـوت بـیـن از لـالـه در صـحـن چـمـن
یـوسـف گـل تـا عـزیـز مـصـر شـد یـعـقـوب وار
چــشــم روشـن مـی‌شـود نـرگـس بـبـوی پـیـرهـن
نـــو عـــروس بـــاغ را مـــشـــاطـــهٔ بـــاغ صـــبـــا
هــر نــفــس مــی‌افـکـنـد در سـنـبـل مـشـکـیـن شـکـن
طــاس زریـن مـی‌نـهـد نـرگـس چـمـن را بـر طـبـق
خــط ریــحـان مـی‌کـشـد سـنـبـل بـر اوراق سـمـن
سـرو را بـیـن بـر سـمـاع بـلـبلان صبح خیز
هـمـچـو سرمستان ببستان پای کوب و دست زن
زرد شـد خـیـری و مؤبد باد صبح و ویس گل
بـاغ شـد کـوراب و رامـیـن بـلـبـل و گـل نـسترن
گـوئـیـا نـرگـس بـشـاهـد بازی آمد سوی باغ
زانــکــه دایـم سـیـم دارد بـر کـف و زر در دهـن
ایـکـه گـفـتی جز بدن سرو روانرا هیچ نیست
آب را در ســــایــــهٔ او بــــیــــن روانــــی بــــی بـــدن
غنچه گوئی شاهد گلروی سوسن بوی ماست
کــز لــطــافــت در دهــان او نــمــی‌گــنـجـد سـخـن
نـــوبـــت نــوروز چــون در بــاغ پــیــروزی زدنــد
نــوبــت نــوروز ســلــطــانـی بـه پـیـروزی بـزن
مـرغ گـویـا گـشـت مـطرب گفتهٔ خواجو بگوی
بـاد شـبـگـیـری بـرآمـد بـاده در ساغر فکن
غزل شمارهٔ ۷۶۴
ای ز سـنـبـل بسته شادروان مشکین بر سمن
راســتــی را چــون قــدت ســروی نـدیـدم در چـمـن
زنـــــگــــیــــان ســــودائــــی آن هــــنــــدوان دل ســــیــــاه
و آهــوان نــخــجــیــر آن تــرکــان مــســت تــیــغ زن
رویــت از زلــف ســیــه چـون روز روشـن در طـلـوع
جـسـمـت انـدر پـیـرهـن چـون جان شیرین در بدن
تـا بـرفت از چشمم آن یاقوت گوهر پاش تو
مـــــی‌رود آب فـــــرات از چـــــشـــــم دریـــــا بــــارمــــن
بـسـکـه بـرتـن پـیرهن کردم قبا از درد عشق
شــد تــنــم مــانــنــدیــک تــار قـصـب در پـیـرهـن
گـر صـبـا بـوئـی ز گـیـسـویـت بترکستان برد
مـــشـــک اذفـــر خـــون شــود در نــاف آهــوی خــتــن
صبحدم در صحن بستان گر براندازی نقاب
پـیـش روی چـون گـلـت بـر لـالـه خـنـدد نسترن
تـــاگـــرفـــتـــار ســـر زلـــف ســـیـــاهــت گــشــتــه‌ام
گـشـتـه‌ام مـانـنـد یک مو وندران مو صد شکن
گـر نـسـیـم سـنـبـلـت بـرخـاک خـواجـو بـگـذرد
هـمـچـو گـل بـر تن ز بیخویشی بدراند کفن
غزل شمارهٔ ۷۶۵
خیز و در بحر عدم غوطه خور و ما را بین
چــشــم مــوج افــکــن مــا بــنــگـر و دریـا را بـیـن
اگــــر از عــــالــــم مــــعــــنـــی خـــبـــری یـــافـــتـــه‌ئـــی
بـــرگـــشـــا دیـــده و آن صـــورت زیـــبـــا را بـــیــن
چـــه زنـــی تـــیـــغ مـــلـــامـــت مـــن جـــان افـــشـــانـــرا
عــــیــــب وامــــق مـــکـــن و طـــلـــعـــت عـــذرا را بـــیـــن
حـــلـــقـــهٔ زلـــف چـــو زنــجــیــر پــریــرویــان گــیــر
زیــــر هــــر مـــوی دلـــی والـــه و شـــیـــدا را بـــیـــن
بـــاغـــبـــان گـــر ز فــغــان مــنــع کــنــد بــلــبــل را
گــو نــظــر بــاز کــن و لــالــه حــمــرا را بــیـن
ای ســراپــرده بــدســتــان زده بــر مــلــک فــنــا
عـــلــم از قــاف بــقــا بــرکــش و عــنــقــا را بــیــن
گــــر بــــدل قـــائـــل آن ســـر و ســـهـــی بـــالـــائـــی
ســـر بـــرآر از فـــلــک و عــالــم بــالــا را بــیــن
چـون دریـن دیـر مـصـور شـده‌ئـی نـقـش پرست
شــکــل رهــبــان چــکــنــی نــقــش مــسـیـحـا را بـیـن
دفــتــر شــعــر چــه بــیــنــی دل خــواجــو بـنـگـر
سـخـن سـحـر چـه گـوئـی یـد بـیـضـا را بـیـن
غزل شمارهٔ ۷۶۶
هــــر زمــــان آهــــنــــگ بــــیــــزاریــــش بـــیـــن
عــــهــــد و پــــیـــمـــان وفـــاداریـــش بـــیـــن
گـــر نـــدیـــدی نـــیـــمــشــب در نــیــمــروز
گــــرد مــــاه آن خـــط زنـــگـــاریـــش بـــیـــن
زلــــف مــــشــــکـــیـــن چـــون بـــرانـــدازد رخ
روز روشــــن در شــــب تــــاریــــش بــــیــــن
حـــلـــقـــه‌هـــای جـــعــدش از هــم بــاز کــن
نـــافـــه‌هـــای مـــشـــک تـــاتـــاریـــش بـــیـــن
آن لـــــب شـــــیـــــریــــن شــــورانــــگــــیــــز او
در ســخــنــگــوئــی شــکـر بـاریـش بـیـن
چـشـم مـخـمـورش کـه خـونـم می‌خورد
گـر چـه بـیـمـارسـت خونخواریش بین
این که خود را طره‌اش آشفته ساخت
از ســـیـــه کـــاریـــســت طــراریــش بــیــن
بـــار غـــم گـــوئـــی دلـــم را بــس نــبــود
درد تـــنـــهــائــی بــســر بــاریــش بــیــن
چــــــارهٔ خــــــواجـــــو اگـــــر زور و زرســـــت
چــــون نــــدارد زور و زر زاریــــش بـــیـــن
غزل شمارهٔ ۷۶۷
زهـی خـطـی بـه خـطـا بـرده سـوی خطهٔ چین
گـرفـتـه چـیـن بـدو هـنـدوی زلـف چـیـن بـر چـین
نـــمـــوده لـــعـــل لـــبــت ثــلــثــی از خــط یــاقــوت
بـنـفـشـه‌ات خـط ریـحـان نـوشـتـه بـر نـسـریـن
چــو صـبـحـدم مـتـبـسـم شـدی فـلـک پـنـداشـت
کـــه از قـــمـــر بـــدرخــشــیــد رشــتــهٔ پــرویــن
ز لــــعــــل دخــــتــــر رز چــــون مــــراد بـــســـتـــانـــم
کـــه کــشــف آن نــکــنــد مــحــتــســب بــرای رزیــن
عـــجــب ز جــادوی مــســتــت کــه نــاتــوان خــفــتــه
نـــهـــاده اســـت کـــمـــانـــش مـــدام بـــر بـــالــیــن
چه شد که با من سرگشته کینه می‌ورزی
ز دره مـــهـــر نـــبـــاشـــد بـــهـــیـــچ رو در کــیــن
اگـــر چـــه رفـــت بــتــلــخــی دریــن طــلــب فــرهــاد
نــــرفــــت از ســــر او شــــور شـــکـــر شـــیـــریـــن
گــل ار چــه هــســت عــروس تــتــق نــشــیــن چـمـن
گـــلــی چــو ویــس نــبــاشــد بــگــلــســتــان رامــیــن
چـو در سـخـن یـد بـیـضـا نموده‌ئی خواجو
چــگــونــه نــسـبـت شـعـرت کـنـم بـسـحـر مـبـیـن
