غزل شمارهٔ ۸۳۶
یـــا مـــن قـــریـــرة مـــقـــلـــتــی لــقــیــاک غــایــة مــنــیــتــی
تــذکــار وصــلــک بــهــجــتــی هــذا نــصــیــبــی لــیــلــتــی
از تـاب دل شـب تـا سـحـر لـب خشک دارم دیده تر
آری چــه تــدبــیــر ای پــســر هــذا نــصــیــبــی لــیــلــتـی
گــر هــمــچــو شــمــع انــجـمـن آتـش زنـم در جـان و تـن
عـــیـــبـــم مـــکـــن ای ســیــمــتــن هــذا نــصــیــبــی لــیــلــتــی
قــلــبــی غــریــق فــی الــحــوی روحـی حـریـق فـی الـنـوی
قـــد ذبـــت فـــی نـــار الــهــوی هــذا نــصــیــبــی لــیــلــتــی
در مـدح سـلـطـان جـهـان بـاشـم چـو شمع آتش زبان
زیــــرا کــــه از دور زمـــان هـــذا نـــصـــیـــبـــی لـــیـــلـــتـــی
بـــاشـــد دعـــایـــش کـــار مـــن ســـودای او بـــازار مــن
مـــکـــتـــوب بـــرطـــومـــار مـــن هــذا نــصــیــبــی لــیــلــتــی
هر شب که خواجو را ز غم گرینده یابی چون قلم
بـــر دفـــتـــرش بـــیــنــی رقــم هــذا نــصــیــبــی لــیــلــتــی
غزل شمارهٔ ۸۳۷
چــو دســتــان بــرکـشـد مـرغ صـراحـی
بــــرآیــــد نــــوحـــهٔ مـــرغ از نـــواحـــی
قـدح در ده کـه چـشـم مـسـت خـوبـان
قـــــد اتـــــضـــــحـــــت لـــــنــــا ای اتــــضــــاح
الــــــا والـــــلـــــه لـــــا اســـــلـــــو هـــــواهـــــم
ولــــــا اصــــــبــــــوالــــــی قــــــول الــــــلــــــواح
مــــلــــامــــت مــــی‌کـــنـــنـــدم پـــارســـایـــان
الـــــــام الــــــام فــــــی حــــــب الــــــمــــــلــــــاح
کــجــا قــول خــردمــنــدان کــنــم گـوش
کـه سـکـران نـشـنـود گـفتار صاحی
عــــدولــــی عــــن مـــحـــبـــتـــهـــم فـــســـادی
و مــوتــی فــی مــضــار بـهـم صـلـاحـی
دلــــم جــــان از گــــذار دیـــده دربـــاخـــت
ولـــیـــس عـــلـــیـــســـه فـــیــه مــن جــنــاح
زهـــــی از عــــنــــبــــر ســــارا کــــشــــیــــده
رقـــــم بـــــر گــــرد کــــافــــور ربــــاحــــی
مـــــغـــــلـــــغـــــلـــــة الــــی مــــغــــنــــاک مــــنــــی
هــــنــــا مــــن مــــبــــلــــغ شــــروی الـــریـــاح
چــه مــشــک آمــیــزی ای جــام صــبـوحـی
چــه عــنــبــر بــیــزی ای بــاد صــبـاحـی
تـــــهــــب نــــســــائــــم و الــــورق نــــاحــــت
و شــوقــنــی الــصــبــوح الــی الــصــبــاح
بده ساقی که گل برقع برافکند
وفـــاح الـــروض و ابـــتـــســـم الـــاقـــاحــی
ز مـیـخـواران کـسـی را هـمـچو خواجو
نــدیــدم تــشــنـه بـر خـون صـراحـی
غزل شمارهٔ ۸۳۸
ز رارض دار ســـعـــدی یـــا بــارق الــغــوادی
طــف حــول ربــع ســلــمــی یــا ذارع الــبــوادی
غـافـل مـشـو ز سـوزم چون آه سینه دیدی
و اندیشه کن ز آتش چون دود گشت بادی
نــار الــهــمــوم هــاجــت مــن قــلــبــی اشـتـعـالـا
مــاه الــغــرام تــجــری مــن مــد مــعــی کـواد
کـس را مـبـاد ازیـنـسـان حـاصل ز درد هجران
بــیــخــویــشــی و غــریــبـی رنـدی و نـامـرادی
فــی اضــلــعـی حـلـلـتـم کـالـسـر فـی الـجـنـان
فــی مـقـلـتـی نـزلـتـم کـالـنـور فـی الـسـواد
هـر چـنـد بـی هـدایـت واصـل نـمـی‌تـوان شد
در عـشـق سـالـکـانـرا جـز عـشق نیست هادی
یــا مــولــعــا بــهــجــری لـایـمـکـن اصـطـبـاری
یـــا زایـــرا لـــغـــیـــری مـــاغـــبـــت عـــن فـــؤادی
خـواجـو چـونـیک نامی در راه عشق ننگست
تـا در پـی صلاحی میدان که در فسادی
غزل شمارهٔ ۸۳۹
چـــه جـــرم رفــت کــه رفــتــی و تــرک مــا کــردی
بـــه خـــون مـــا خـــطـــی آوردی و خـــطـــا کـــردی
گــــرت کـــدورتـــی از دوســـتـــان مـــخـــلـــص بـــود
چـــرا بـــرفـــتــی و بــا دشــمــنــان صــفــا کــردی
کنون که قامت من در پی تو شد چو کمان
دل مــــــــــرا هــــــــــدف نـــــــــاوک بـــــــــلـــــــــا کـــــــــردی
بـــه خـــشـــم رفـــتــی و اشــکــت ز پــی دوانــیــدم
چــــــو رفــــــت آب رخــــــم عــــــزم مـــــاجـــــرا کـــــردی
چــرا چـو گـیـسـوی مـشـکـیـن خـویـشـتـن در تـاب
شــــدی و پــــیــــرهــــن صـــبـــر مـــن قـــبـــا کـــردی
ز دیـــــده رفـــــتـــــی و از دل نــــمــــی‌روی بــــیــــرون
در آن خــــرابــــه نــــدانـــم چـــگـــونـــه جـــا کـــردی
اگــر چــنــانــکــه ز چــشــمــم شــدی حــکــایــت کـن
کـــز آب چـــون بـــگـــذشـــتــی مــگــر شــنــا کــردی
چـو پـیـش اسـب تـو دیـدی کـه مـی‌نـهـادم رخ
بـــــشـــــه رخـــــم زدی و بــــردی و دغــــا کــــردی
کــــــدام وقــــــت ز احــــــوال مـــــا بـــــپـــــرســـــیـــــدی
کــــدام روز نــــگــــاهـــی بـــه ســـوی مـــا کـــردی
طــــبــــیــــب درد دل خـــســـتـــگـــان تـــوئـــی لـــیـــکـــن
کـــه دیــده اســت کــه رنــج کــســی دوا کــردی
چـــو در طـــریـــق مـــحـــبـــت قـــدم زدی خـــواجـــو
ز دســــت رفــــتــــی و ســــر در ســــر وفــــا کـــردی
غزل شمارهٔ ۸۴۰
گــفـتـمـش از چـه دلـم بـردی و خـونـم خـوردی
گــفــت از آنــروی کــه دل دادی و جــان نــسـپـردی
گــفــتــمــش جــان ز غــمـت دادم و سـر بـنـهـادم
گفت خوش باش که اکنون ز کفم جان بردی
گــفــتــمــش در شــکــرت چــنـد بـحـسـرت نـگـرم
گـفـت درخویش نگه کن که بچشمش خردی
گــفــتــمــش چــنــد کــنـم نـالـه و افـغـان از تـو
گـــفـــت خـــامـــوش کـــه مـــا را بـــفـــغـــان آوردی
گــفــتــمــش هــمــنــفــســم نــالــه وآه ســحـرسـت
گـفـت فـریـاد ز دست تو که بس دم سردی
گـفـتـمـش رنـگ رخـم گشت ز مهر تو چو کاه
گـفـت بـر مـن بـجـوی گـر تو بحسرت مردی
گـفـتـمـش در تـو نـظـر کردم و دل بسپردم
گـــفـــت آخـــر نـــه مـــرا دیـــدی و جــان پــروردی
گــفــتــمــش بــلــبــل بــســتــان جــمــال تــو مــنــم
گــفـت پـیـداسـت کـه بـرگـرد قـفـس مـی‌گـردی
گــفــتــمـش کـز مـی لـعـل تـو چـنـیـن بـی‌خـبـرم
گـفـت خـواجـو خـبـرت هـسـت کـه مـسـتـم کـردی
غزل شمارهٔ ۸۴۱
چه کرده‌ام که به یک بارم از نظر بفکندی
نــهــال کــیــن بــنــشــانــدی و بــیــخ مــهــر بـکـنـدی
کــمــیــن گــشــودی و بــرمــن طــریــق عــقـل بـبـسـتـی
کــمــان کــشــیــدی و چــون نــاوکــم بــدور فـکـنـدی
اگــر چــو مــرغ بــنــالـم تـو هـمـچـو سـرو بـبـالـی
و گـر چـو ابـر بـگـریـم تـو هـمـچو غنچه بخندی
چـــو آیـــمـــت کـــه بـــبـــیـــنـــم مـــرا ز کـــوی بـــرانـــی
چـــو خـــواهـــمـــت کـــه در آیــم درم بــروی بــبــنــدی
تــوقــعــســت کــه از بــنــده ســایــه بـاز نـگـیـری
ولــــی تــــرا چــــه غــــم از ذره کــــافــــتــــاب بـــلـــنـــدی
پـــیـــادگـــان جـــگـــر خـــســـتــه رنــج بــادیــه دانــنــد
تـو خـسـتـگی چه شناسی که بر فراز سمندی
از آن مــلــایــم طــبــعــی کــه مــا تــنـیـم و تـو جـانـی
وزان مـــوافـــق مـــائـــی کـــه مـــا نــیــم و تــو قــنــدی
بــحــال خــود بــگــذار ای مــقــیــم صــومــعــه مـا را
تـــو و عـــبـــادت و عـــرفـــان و مـــا و مـــســتــی و رنــدی
ز مــن مــپـرس کـه خـواجـو چـگـونـه صـیـد فـتـادی
تــو حــال قــیـد چـه دانـی کـه بـیـخـبـر ز کـمـنـدی
غزل شمارهٔ ۸۴۲
کـجـا بـاز آیـد آن مـرغـی کـه بـا مـن هـمـقـفس بودی
گـهـی فـریـاد خـوان گـشـتـی گهم فریاد رس بودی
از آن تـرسـم کـه صـیـادی بـمـکـرش صـیـد گـرداند
کــه او پــرواز نــتـوانـد کـه دائـم در قـفـس بـودی
نــمــی‌دانــم کــه بــر بــرج کــه امــشــب آشــیـان دارد
بـــدام آوردمـــی او را مـــرا گــر زانــکــه کــس بــودی
چـنـان سـرمـسـت مـی‌گـشـتـم ز آوازش کـه در شـبـهـا
کـه یـاد آوری از شـحـنه کرا بیم از عسس بودی
چــه مــرغــی بــلــبــل آوازی چــه بــلــبــل بــاز پــروازی
کـه ایـن عـنـقـای زریـن بـال پـیـشش چون مگس بودی
بـــگـــویـــم روشــنــت مــاهــی ســریــر حــســن را شــاهــی
که سرو ار راست می‌خواهی بر بالاش خس بودی
بــجــان گــر دســتــرس بــودی اســیــر قــیـد مـحـنـت را
روان در پــای شــبــرنـگـش فـشـانـدن یـکـنـفـس بـودی
دریــــن وادی چــــه بـــه بـــودی ز آه و نـــالـــه و زاری
اگــر خــورشــیــد هــودج را غـم از بـانـگ جـرس بـودی
گــلــنــدامــی طــلــب خــواجــو کــه در خــلــوتـگـه رامـیـن
اگـــر هـــرگـــز نـــبـــودی گـــل جــمــال ویــس بــس بــودی
غزل شمارهٔ ۸۴۳
یــــاد بــــاد آنــــکــــه دلــــم را مـــدد جـــان بـــودی
درد دلــــــســــــوز مــــــرا مـــــایـــــهٔ درمـــــان بـــــودی
بــرخ خــوش نــظــر و عــارض بــســتــان افــروز
رشـــک بـــرگ ســـمـــن و لـــالـــهٔ نــعــمــان بــودی
بــخــط ســبــز و ســر زلــف ســیـاه و لـب لـعـل
خــضــر و ظــلـمـت و سـرچـشـمـهٔ حـیـوان بـودی
پــای ســرو از قــد رعــنــای تــو در گــل مـی‌رفـت
خــاصــه آنــوقــت کـه بـرطـرف گـلـسـتـان بـودی
هـمـچـو پـروانـه دلم سوختهٔ عشق تو بود
زانـکـه در تـیـره شـبم شمع شبستان بودی
در هــوای تــو چــو بــلــبــل زدمــی نــعـرهٔ شـوق
کـــه بـــگـــلـــزار لـــطـــافـــت گــل خــنــدان بــودی
جـــان بـــه آواز دلـــاویـــز تـــو دادم بـــر بـــاد
کــه بـوقـت سـحـرم مـرغ خـوش الـحـان بـودی
بــا تــو پــرداخــتــه بـودم دل حـیـران لـیـکـن
خــــانــــه پــــرداز مــــن بــــیــــدل حـــیـــران بـــودی
همچو خواجو سر و سامان من از دست برفت
زانـکـه در قـصـد مـن بـی سـر و سامان بودی
غزل شمارهٔ ۸۴۴
گـر آن مـه در نـظـر بـودی چـه بودی
ورش بــر مــا گــذر بــودی چـه بـودی
مـرا کـز بـیـخـودی از خود خبر نیست
گــر او را ایــن خــبــر بـودی چـه بـودی
اگــــر چــــون آن پــــری پــــیـــکـــر در آفـــاق
پـــــری روی دگــــر بــــودی چــــه بــــودی
بـدیـنـسـان کز نظر یکدم جدا نیست
گـرش بـا مـا نـظـر بـودی چـه بـودی
مـــرا گـــویـــنـــد درمـــان تـــو صــبــرســت
دریــغــا صــبــر گــر بــودی چـه بـودی
روانــــم در شــــب هــــجـــران بـــفـــرســـود
گـر آنـشـب را سـحـر بـودی چـه بودی
مــرا چــون بــا ســر زلــفــت ســری هــسـت
گــرم پــروای ســر بــودی چـه بـودی
چــو بـر بـام تـو بـاشـد مـرغ را راه
مـرا گـر بـال و پـر بـودی چـه بودی
ز خـــواجـــو ســـیـــم و زر داری تـــمـــنـــا
گر او را سیم و زر بودی چه بودی
غزل شمارهٔ ۸۴۵
ای شــــمــــع چــــگــــل دوش در ایــــوان کـــه بـــودی
وی ســــرو روان دی بــــگــــلـــســـتـــان کـــه بـــودی
وی آیــــت رحــــمــــت کــــه کــــســــت شـــرح نـــدانـــد
کـــی بـــود نـــزول تـــو و در شــان کــه بــودی
چــون صـبـح بـرآمـد بـه سـر بـام کـه رفـتـی
چـــون شـــام در آمـــد بــشــبــســتــان کــه بــودی
کین بر که کشیدی و کمان بر که گشادی
قــلــب کــه شــکــســتــی و بــمــیــدان کــه بــودی
ای کــــــــام روانــــــــم لــــــــب چـــــــون آب حـــــــیـــــــاتـــــــت
در ظـــلـــمـــت شــب چــشــمــهٔ حــیــوان کــه بــودی
دیـشـب کـه مـرا جـان و دل از داغ تـو می‌سوخت
آرام دل و آرزوی جـــــــــــــــــان کـــــــــــــــــه بــــــــــــــــودی
بــرطــرف چــمـن بـلـبـل خـوش خـوان کـه گـشـتـی
درصـــحـــن گـــلـــســـتـــان گـــل خــنــدان کــه بــودی
تــا از دل و جــان زان تـو گـشـتـیـم چـو خـواجـو
آخــر بــنــگــوئــی کــه تــو خـود زان کـه بـودی
