غزل شمارهٔ ۸۱۵
زهــــی جــــمــــال تــــو خـــورشـــیـــد مـــشـــرق دیـــده
بـــــتـــــنـــــگـــــی دهــــنــــت هــــیــــچ دیــــدهٔ نــــادیــــده
ســــواد خــــط تــــو دیـــبـــاچـــه صـــحـــیـــفـــهٔ دل
هــــــلــــــال ابــــــروی تـــــو طـــــاق مـــــنـــــظـــــر دیـــــده
مــــه جــــبــــیــــن تــــو بــــرآفــــتــــاب طــــعــــنـــه زده
گـــل عـــذار تـــو بـــر بـــرگ لـــالـــه خـــنـــدیــده
ز شـــور زلـــف تــو در شــب نــمــی‌تــوانــم خــفــت
ز دســـت فـــکـــر پـــریـــشـــان و خـــواب شـــوریــده
اگــــر بــــهــــیــــچ نـــگـــیـــری مـــرا نـــیـــرزم هـــیـــچ
و گــر پــســنــد تــو گـردم شـوم پـسـنـدیـده
تــو خــامــهٔ دو زبــان بــیــن کـه حـال درد فـراق
چــــگــــونــــه شــــرح دهـــد بـــا زبـــان بـــبـــریـــده
چـو مـن کـه دیـد زبـان بـسـتـه‌ئـی و گاه خطاب
ســـــخـــــنـــــوری زنـــــی کـــــلـــــک بـــــرتـــــراشــــیــــده
گـــهـــی کـــه وصـــف ســـر زلـــف دلـــکــشــت گــویــم
شــــود زبــــان مــــن دلـــشـــکـــســـتـــه پـــیـــچـــیـــده
از آن ســیــاه شــد آن زلــف مــشــکــبــار کــه هـسـت
بــــچــــیــــن فــــتــــاده و بــــرآفــــتــــاب گــــردیـــده
بــدیــدهٔ تــو کــه آنــدم کــه زیــر خــاک شـوم
شـــــوم نـــــظـــــاره‌گـــــر دیـــــدهٔ تـــــو دزدیــــده
چـو شـد غـلام تو خواجو قبول خویشش خوان
که ملک دل به تو دادست و عشق به خریده
غزل شمارهٔ ۸۱۶
بــــســــاز چــــارهٔ ایــــن دردمـــنـــد بـــیـــچـــاره
کــه دارد از غــم هــجــرت دلــی بــصــد پـاره
چــــگــــونــــه تــــاب تــــجــــلـــی عـــشـــقـــت آرد دل
چــو تــاب مــهــر تــحــمــل نــمــی‌کــنــد خــاره
دلــم چــوخــیــل خــیــال تـو در رسـد بـا خـون
بــــبــــام دیــــده بــــرآیــــد روان بــــنــــظـــاره
مـرا جـگـر مـخـور اکنون که سوختی جگرم
کـه بـی تو هست مرا خود دلی جگرخواره
حـــــجـــــاب روز مــــکــــن زلــــف را چــــو مــــی‌دانــــی
که هست جعد تو هر تار ازو شبی تاره
بـجـای گـوهـر وصـل تـو وجـه سیم و زرم
ســرشــک مــردم چــشــمـسـت و رنـگ رخـسـاره
دلــم بــبــوی تـو بـر بـاد رفـت و مـی‌بـیـنـم
کــه در هــوا طــیــران مــی کــنـد چـو طـیـاره
ضــــرورتــــســــت بــــبــــیــــچـــارگـــی رضـــا دادن
چـــو نـــیـــســـت از رخ آنــمــاه مــهــربــان چــاره
مــــراد خـــواجـــو ازو اتـــصـــال روحـــانـــیـــســـت
نــه هــمــچــو بــیــخــبــران حــظ نـفـس امـاره
غزل شمارهٔ ۸۱۷
بــــرآمــــد مــــاهــــم از مــــیـــدان ســـواره
ز عــــنـــبـــر طـــوق و از زر کـــرده یـــاره
گــــــرفــــــتــــــه از مــــــیــــــان مــــــاکــــــنــــــاری
ولــــی مــــا غــــرقــــهٔ خــــون بــــر کـــنـــاره
شـــــود در گـــــردن جــــانــــم ســــلــــاســــل
خــــــیــــــال زلــــــف او شــــــبـــــهـــــای تـــــاره
بـــرویــم گــر بــخــنــدد چــرخ گــویــد
مـــگـــر در روز مـــی‌بـــیـــنـــیـــم ســـتــاره
چــو در خـاکـم نـهـنـد از گـوشـهٔ چـشـم
کـــنـــم در گـــوشــهٔ چــشــمــش نــظــاره
تــــعـــالـــی‌الـــلـــه چـــنـــان زیـــبـــا نـــگـــاری
برش چون سیم و دل چون سنگ خاره
چــو در طــرف کــمــر بــنـد تـو بـیـنـم
ز چـــشـــم مـــن بـــیـــفـــتـــد لـــعـــل پــاره
وضـــو ســـازم بــه آب چــشــم و هــر دم
کــــنــــم بـــرخـــاک کـــویـــت اســـتـــخـــاره
اگـــر عـــشـــقـــت بـــریـــزد خـــون خـــواجــو
بــجــز بــیــچــارگــی بــا او چــه چـاره
غزل شمارهٔ ۸۱۸
ترک من هر لحظه گیرد با من از سر خرخشه
زلـف کـج طـبـعـش کـشـد هـر سـاعـتـم در خـرخشه
مــی‌کــشــد هــر لــحــظــه ابــرویــش کـمـان بـرآفـتـاب
کــی کــنــد هــر حـاجـبـی بـا شـاه خـاور خـرخـشـه
ای مـــســـلـــمـــانـــان اگـــر چـــشـــمـــش خــورد خــون دلــم
چــون تــوانــم کــرد بــا آن تــرک کــافـر خـرخـشـه
هـــر دم آن جـــادوی تـــیـــرانـــداز شـــوخ تـــرکـــتــاز
گــیـرد از سـر بـا مـن دلـخـسـتـه دیـگـر خـرخـشـه
هــر چـه افـزون تـر کـنـم بـا آن صـنـم بـیـچـارگـی
او ز بــی مــهــری کـنـد بـا مـن فـزونـتـر خـرخـشـه
راســـتـــی را در چـــمـــن هـــر دم بـــه پـــشـــتــی‌قــدش
مــی‌کــنــد بــاد صــبـا بـا شـاخ عـرعـر خـرخـشـه
عــــیــــب نــــبــــود چــــون مـــدام از بـــادهٔ دورم خـــراب
گـر کـنـم یـک روز بـا چـرخ بـد اخـتـر خـرخـشـه
چـشـمـم از بـهـر چـه ریـزد خـون دل بر بوی اشک
کــی کــنــد دریــا ز بــهــر لــؤلــؤی تــر خــرخــشــه
هــمــچــو خــواجــو بــنـدهٔ هـنـدوی او گـشـتـم ولـیـک
دارد آن تــرک خــتــا بــا بــنـده در سـر خـرخـشـه
غزل شمارهٔ ۸۱۹
پـــری رخـــا مـــنـــه از دســـت یـــکـــزمـــان شــیــشــه
قـــرابـــه پـــر کـــن و در گـــردش آر آن شـــیـــشــه
کـنـونـکـه پـرد، سـرا زهـره اسـت و سـاقـی مـاه
شــراب چــشــمــهٔ خــورشــیــد و آســمــان شــیــشـه
خـــوشـــا مـــیـــان گـــلــســتــان و جــام مــی بــر کــف
کــنــار پــر گــل و نــســریــن و در مــیـان شـیـشـه
مــرا چــو شــیــشــهٔ مــی دســتـگـیـر خـواهـد بـود
بـــده بـــدســـت مـــن ای مـــاه دلـــســتــان شــیــشــه
روان خــــســــتــــه‌ام از آتــــش خــــمــــار بــــســــوخـــت
بـــــیــــا و پــــر کــــن از آن آتــــش روان شــــیــــشــــه
شـــدم ســـبـــکـــدل و گـــردد ز تـــیـــزی و گـــرمــی
بـــریـــن ســـبـــک دل دیــوانــه ســرگــران شــیــشــه
بـــیــا کــه ایــن دل مــجــروح مــمــتــحــن زده اســت
بــیــاد لــعــل تــو بــر ســنــگ امــتـحـان شـیـشـه
دل شـکـسـتـه بـرم تـحـفـه پـیش چشم خوشت
اگــر چــه کــس نــبــرد پــیــش نــاتــوان شــیــشـه
ز شـــــوق آن لـــــب چـــــون نـــــاردان کــــنــــم هــــر دم
ز خـــــون دیـــــده پـــــر از آب نـــــاردان شـــــیــــشــــه
بـــراســـتـــان کـــه بـــســـی خـــســـتـــگـــان نـــازک دل
شـــکـــســـتـــه‌انـــد بـــریــن خــاک آســتــان شــیــشــه
لــــــب تــــــو آب شــــــد و جــــــان بــــــیـــــدلـــــان آتـــــش
غـــم تـــو کـــوه و دل تــنــگ عــاشــقــان شــیــشــه
مطیه سست و همه راه سنگ و صاعقه سخت
کـــریـــوه بـــر گـــذر و بـــار کـــاروان شــیــشــه
تــرا کــه شــیــشــهٔ مــی داد و مــی‌دهـد خـواجـو
بــرو بــمــجــلــس مــســتــان و مــیــسـتـان شـیـشـه
چـو شـیـشـه گـرلـبـت از تـاب سـیـنه جوشیدست
مـــدار بـــی لـــب جــوشــیــده یــکــزمــان شــیــشــه
غزل شمارهٔ ۸۲۰
ای از گــل رخــســار تــو خــون در دل لــالــه
بـر لـالـه ز مـشـک سـیـه افـکـنـده گـلاله
بـازآی کـه چـشـم و رخـت ایـماه غزل گوی
ایــــن عــــیــــن غــــزال آمـــد و آن رشـــک غـــزالـــه
از خــاک درت بــرنـتـوان گـشـت کـه کـردنـد
مــــا را بــــحــــوالـــی ســـرای تـــو حـــوالـــه
آورده بـــخـــونـــم رخ زیـــبـــای تـــو خــطــی
چـون بـنـده مـقـرسـت چـه حـاجـت بـقـباله
آن جـان کـه ز لـعـلـت بـگـه بوسه گرفتم
دیــنــیـسـت تـرا بـر مـن دلـسـوخـتـه حـالـه
بـرخـیـز و بـر افـروز رخ از جـام دلفروز
کــز عــشــق لــبــت جــان بــلــب آورد پــیــالـه
از آتـــش مـــی بـــیـــن رخ گـــلــرنــگ نــگــاریــن
هــمــچــون ورق لــالــه پــر از قـطـرهٔ ژالـه
چـشـمـم بـمـه چـارده هـرگـز نـشـود بـاز
الـــا بـــه بـــتـــی مــاه رخ چــارده ســالــه
تـا گـشـت گـرفـتـار سـر زلـف تـو خواجو
چون موی شد از مویه و چون نال ز ناله
غزل شمارهٔ ۸۲۱
ای خــوشــه چــیــن سـنـبـل پـرچـیـنـت سـنـبـلـه
وی بـر قـمـر ز عـنـبـر تـر بـسـتـه سـلـسله
وی تیر چشم مست تو پیوسته در کمان
وی آفــــتــــاب روی تــــو طــــالــــع ز ســــنــــبـــلـــه
بــازار لــالــه بــشــکــن و مــقــدار گـل بـبـر
بــرلــالــه زن گــلــالــه و بــرگــل فــکــن کـلـه
در ده شــراب روشــن و در تــیــره شــب مــرا
از عـــکــس جــام بــاده بــرافــروز مــشــعــلــه
فـصـل بـهـار و مـوسـم نـوروز خـوش بـود
در ســـر نـــوای بـــلـــبــل و در دســت بــلــبــلــه
گـل جـامه چاک کرده و نرگس فتاده مست
وز عــــنــــدلـــیـــب در چـــمـــن افـــتـــاده غـــلـــغـــلـــه
در وادی فــــراق چــــو خــــواجــــو قــــدم زنــــد
از خــــون دل گــــیــــاش بــــرویــــد ز مــــرحـــلـــه
غزل شمارهٔ ۸۲۲
دی آن بــت کــافــر بــچــه بــا چـنـگ و چـغـانـه
مــــی‌رفــــت بــــســــر وقــــت حــــریــــفــــان شـــبـــانـــه
بــــر لــــالــــه ز نـــیـــلـــش اثـــر داغ صـــبـــوحـــی
بـــر مـــاه ز مـــشـــکـــش گـــره جـــعـــد مـــغــانــه
یــاقــوت بــمــی شــسـتـه و آراسـتـه خـورشـیـد
مـــرغـــول گـــره کـــرده و کـــاکـــل زده شـــانــه
زلــــف ســــیــــهــــش را دل شــــوریـــده گـــرفـــتـــار
تـــیـــر مـــژه‌اش را جـــگـــر خـــســـتـــه نـــشـــانــه
بـــگـــشـــوده نــظــر خــلــق جــهــانــی ز کــنــاره
بــــربــــوده مــــیــــانــــش دل خــــلــــقـــی ز مـــیـــانـــه
مـن کـرده دل صـدر نـشـیـن را سـوی بـحـریـن
بــــــا قــــــافــــــلــــــهٔ خــــــون ز ره دیـــــده روانـــــه
جــامــی مــی دوشــیــنـه بـه مـن داد و مـرا گـفـت
خــــوش بــــاش زمــــانــــی و مــــکــــن یـــاد زمـــانـــه
دوران هــمــه در دســت و تــو در حــســرت درمـان
عـــالـــم هــمــه دامــســت و تــو در فــکــرت دانــه
حــیــفــســت تــو در بــادیــه وز بــیــم حــرامــی
بـــی وصــل حــرم مــرده و حــج بــر در خــانــه
خواجو سخن از کعبه و بتخانه چه گوئی
خـامـوش کـه ایـن جـمـلـه فـسـونست و فسانه
رو عـــارف خـــود بـــاش کـــه در عــالــم مــعــنــی
مــقــصـود تـوئـی کـعـبـه و بـتـخـانـه بـهـانـه
غزل شمارهٔ ۸۲۳
پــرواز کــن ای مــرغ و بــگــلــزار فــرود آی
ور اهـــــــل دلــــــی بــــــر در دلــــــدار فــــــرود آی
ور مـــی‌طـــلـــبـــی خـــون دل خـــســـتــهٔ فــرهــاد
چـون کـبـک هـوا گـیـر و بـکـهسار فرود آی
ای بـــاد صـــبـــا بـــهـــر دل خـــســـتــهٔ یــاران
یـــاری کـــن و در بـــنـــدگـــی یـــار فـــرود آی
در ســـــایـــــهٔ ایـــــوانــــش اگــــر راه نــــیــــابــــی
خـورشـیـد صـفـت بـر در و دیوار فرود آی
ور پـــرتـــو خـــورشــیــد رخــش تــاب نــیــاری
در ســـایـــهٔ آن زلـــف ســـیـــه کــار فــرود آی
چـــون بـــر ســـر آبــســت تــرا مــنــزل مــالــوف
بـر چـشـمـهٔ چـشـم مـن خونخوار فرود آی
از کــفــر ســر زلــف بــتــان گــر خـبـرت هـسـت
مـــؤمــنــشــو و در حــلــقــهٔ کــفــار فــرود آی
از صومعه بیرون شو و از زوایه بگذر
وانــــگـــاه بـــیـــا بـــر در خـــمـــار فـــرود آی
خــواهــی کــه رســانــی بــفــلـک رایـت مـنـصـور
بـــا ســـر انــا الــحــق بــســر دار فــرود آی
ای آنــــکــــه طــــبــــیـــب دل پـــر حـــســـرت مـــائـــی
از بــهــر خــدا بـر سـر بـیـمـار فـرود آی
خـــواجـــو اگـــر از بـــهـــر دوای دل مــجــروح
دارو طـــــلــــبــــی بــــر در عــــطــــار فــــرود آی
غزل شمارهٔ ۸۲۴
بــاز هــر چــنــد کــه در دســت شــهــان دارد جـای
نــیـسـت در سـایـه‌اش آن یـمـن کـه در پـر هـمـای
هــر کــه زیــن گــنــبــد گــردنــده کــنـاری نـگـرفـت
چـون مـه نـو بـهـمـه شـهـر شـد انـگـشـت نـمای
ایــــکـــه امـــروز مـــمـــالـــک بـــتـــو آراســـتـــه اســـت
مــلــک را چــون تــو بــیــادســت بــســی مــلــک آرای
هــر کــفــی خــاک کــه بــر عـرصـهٔ دشـتـی بـیـنـی
رخ مــــاهــــی بــــود و فــــرق شــــهــــی عــــالــــی رای
بــشــد و مــلــکــت بــاقـی بـه خـدا بـاز گـذاشـت
آنـــکـــه مـــی‌گــفــت مــنــم بــر مــلــکــان بــار خــدای
گر تو خواهی که شهان تاج سرت گردانند
کـــار درویـــش چـــو خـــلـــخـــال مـــیـــفــکــن در پــای
تـــا مـــقـــیــمــان فــلــک شــادی روی تــو خــورنــد
از مــی مــهــر جــهــان هــمــچــو قــمـر سـیـر بـرآی
پـــنـــجـــهٔ نـــفـــس بـــبـــازوی ریـــاضـــت بـــشـــکـــن
گـــوی مـــقـــصـــود بـــچـــوگـــان قـــنـــاعـــت بـــربــای
چـــنـــگ از آنـــروی نـــوازنـــدش و در بــر گــیــرنــد
کــه بــهــر بــاد هــوائــی نــخــروشــد چــون نـای
بــوی عــود از دم جــان پــرور خــواجـو بـشـنـو
زانــکــه بــاشــد نــفــس ســوخــتــگـان روح افـزای
