غزل شمارهٔ ۷۹۸
ای حــبــش بـر چـیـن و چـیـن در زنـگـبـار انـداخـتـه
بــخــتــیــارانــرا کــمــنــدت بــاخــتــیـار انـداخـتـه
دسـتـه دسـتـه سـنـبـل گـلـبـوی نـسـریـن پوش را
دســتـه بـسـتـه بـر کـنـار لـالـه زار انـداخـتـه
رفـتـه سـوی بوستان با دوستان خندان چو گل
وز لــطــافــت غــنــچــه را در خــار خــار انــداخــتـه
هــنــدوانــت نــیــکــبــخــتــانــرا کـشـیـده در کـمـنـد
واهـــوانـــت شــیــر گــیــرانــرا شــکــار انــداخــتــه
گــرد صــبــح شـام زیـور گـرد عـنـبـر بـیـخـتـه
تـــاب در مـــشــگــیــن کــمــنــد تــابــدار انــداخــتــه
آتــــــش از آب رخ آتــــــش فـــــروز انـــــگـــــیـــــخـــــتـــــه
خـــواب در بـــادام مـــســـت پــرخــمــار انــداخــتــه
هر که گوید گل برخسار تو ماند یا بهار
آب گـــل بــردســت و بــادی در بــهــار انــداخــتــه
حـــقـــهٔ یـــاقـــوت لـــل پـــوش گـــوهــر پــاش تــو
رســـتـــهٔ لـــعـــلـــم ز چـــشــم در نــثــار انــداخــتــه
وصـــف لـــعــلــت کــرده ســاقــی وز هــوای شــکــرت
آتـــش انـــدر جـــان جـــام خـــوشـــگـــوار انـــداخـــتـــه
قــلــزم چــشــمــم کــه از وی آب جــیــحــون مــی‌رود
مــوج خــون دیــده هــر دم بــر کــنــار انــداخـتـه
پـای دار ار عـاشقی خواجو که در بازار عشق
هـــر زمـــان بـــیــنــی ســری در پــای‌دار انــداخــتــه
غزل شمارهٔ ۷۹۹
قـــدحـــی ده ای بـــرآتـــش تـــتـــقــی ز آب بــســتــه
کــه بــه آفــتــاب مــانــد ز قــمــر نــقــاب بــســتــه
نـــظـــری کـــن ای ز رویـــت دل نـــســـتـــرن گـــشـــاده
گــذری کــن ای ز بــویــت دم مــشــک نــاب بــســتـه
قــمــرت بــخــال هــنــدو خــطــی از حــبــش گــرفــتـه
شــکــرت بــخــط مــشــکــیــن تــب آفــتــاب بــســتــه
شه عرصهٔ فلک را به دو رخ دو دست برده
رخ مــاه چــارده را بــدو شــب حــجــاب بــســتـه
بـــامــیــد آنــکــه روزی کــشــم از لــب تــو جــامــی
مــن دل شــکــســتــه دل در قــدح شــراب بــســتــه
لـــــب لـــــعــــل آبــــدارت شــــکــــری فــــتــــاده در مــــی
ســــر زلـــف تـــابـــدارت گـــرهـــی بـــر آب بـــســـتـــه
دو گــلــالــهٔ مــعــنــبــر شــده گــرد لــالـه چـنـبـر
تـــتـــقـــی بـــر ارغـــوانـــت ز پـــر غـــراب بـــســـتــه
دل هــر شــکــســتــه دل را بــفــریــب صــیـد کـرده
مــن زار خــســتـه دل را بـکـرشـمـه خـواب بـسـتـه
مـن خـسـتـه چـون ز عـالـم دل ریش در تو بستم
بـسـرت بـگـو کـه داری درم از چه باب بسته
بـــگـــشـــای عـــقـــدهٔ شـــب بـــنـــمـــای مــه ز عــقــرب
کـه شـد از نـفـیـر خـواجو گذر شهاب بسته
غزل شمارهٔ ۷۹۹
قـــدحـــی ده ای بـــرآتـــش تـــتـــقــی ز آب بــســتــه
کــه بــه آفــتــاب مــانــد ز قــمــر نــقــاب بــســتــه
نـــظـــری کـــن ای ز رویـــت دل نـــســـتـــرن گـــشـــاده
گــذری کــن ای ز بــویــت دم مــشــک نــاب بــســتـه
قــمــرت بــخــال هــنــدو خــطــی از حــبــش گــرفــتـه
شــکــرت بــخــط مــشــکــیــن تــب آفــتــاب بــســتــه
شه عرصهٔ فلک را به دو رخ دو دست برده
رخ مــاه چــارده را بــدو شــب حــجــاب بــســتـه
بـــامــیــد آنــکــه روزی کــشــم از لــب تــو جــامــی
مــن دل شــکــســتــه دل در قــدح شــراب بــســتــه
لـــــب لـــــعــــل آبــــدارت شــــکــــری فــــتــــاده در مــــی
ســــر زلـــف تـــابـــدارت گـــرهـــی بـــر آب بـــســـتـــه
دو گــلــالــهٔ مــعــنــبــر شــده گــرد لــالـه چـنـبـر
تـــتـــقـــی بـــر ارغـــوانـــت ز پـــر غـــراب بـــســـتــه
دل هــر شــکــســتــه دل را بــفــریــب صــیـد کـرده
مــن زار خــســتـه دل را بـکـرشـمـه خـواب بـسـتـه
مـن خـسـتـه چـون ز عـالـم دل ریش در تو بستم
بـسـرت بـگـو کـه داری درم از چه باب بسته
بـــگـــشـــای عـــقـــدهٔ شـــب بـــنـــمـــای مــه ز عــقــرب
کـه شـد از نـفـیـر خـواجو گذر شهاب بسته
غزل شمارهٔ ۸۰۰
ای از شــب قــمــرســا بــر مـه نـقـاب بـسـتـه
پــیــوســتـه طـاق خـضـرا بـرآفـتـاب بـسـتـه
از قــیــر طــیــلــسـانـی بـر مـشـتـری کـشـیـده
بــر مــهــر ســایــبـانـی از مـشـک نـاب بـسـتـه
جـعـد تـو هـنـدوانـرا بـر دل کـمین گشوده
چشم تو جادوانرا بر دیده خواب بسته
اشــک مــحــیــط ســیـلـم خـون از فـرات رانـده
و آه سـهـیـل سـوزم ره بـر شـهـاب بـسته
از روی لــالــه رنــگــم بــازار گــل شــکـسـتـه
وز لــعــل بــاده رنــگــت کــار شــراب بـسـتـه
زلـــفـــت بـــدلـــگــشــائــی از دل گــره گــشــوده
خــطــت بــنــقــشــبـنـدی نـقـشـی بـرآب بـسـتـه
آن ســــرکــــشــــان هــــنــــدو وان هـــنـــدوان جـــادو
راه خــطــا گــشــاده چــشـم صـواب بـسـتـه
ســاغـر ز شـوق لـعـلـت جـانـش بـلـب رسـیـده
وز شــــرم آبــــرویــــت آتــــش نـــقـــاب بـــســـتـــه
خــواجــو بــپـرده سـوزی نـای ربـاب خـسـتـه
مـطـرب بـه پـرده سـازی زخـم رباب بسته
غزل شمارهٔ ۸۰۱
ای چــیــده ســنــبــل تــر در بـاغ دسـتـه بـسـتـه
و افـکـنـده شـاخ ریـحـان بـر لاله دسته دسته
ریــــحــــان مــــشـــک بـــیـــزت آب بـــنـــفـــشـــه بـــرده
یـــاقـــوت قـــنـــد ریـــزت نـــرخ شـــکــر شــکــســتــه
زلــف شــکــســتــه بــســتــه در حــلــق جــان جــمـعـی
وانـگـه چـنـیـن پـریـشـان مـا زان شـکسته بسته
دائــــم خــــیــــال قــــدت بــــر جــــویــــبــــار چـــشـــمـــم
چــون ســرو جــویــبـاری بـرطـرف چـشـمـه رسـتـه
بـــا حـــاجـــبـــان ابـــرو ذکـــر کـــمـــان چـــه گـــوئـــی
باید که گوشه گیری زان شست زه گسسته
بــــرخــــیـــز تـــا بـــبـــیـــنـــی قـــنـــدیـــل آســـمـــان را
چــون شــمـع صـبـحـگـاهـی پـیـش رخـت نـشـسـتـه
اکـنـون کـه در کـمـنـدم فـرصـت شمر که دیگر
مــشــکــل بــدامــت افــتــد صــیــدی ز قــیــد جـسـتـه
گــر پــســتــه بــا دهــانــت نــســبــت کــنـد دهـانـرا
بـرخـیـز و مـشـت پـر کـن بـشـکـن دهـان پـسته
خـــواجـــو بـــپــرده ســازی دســت از ربــاب بــرده
مـــطـــرب بـــه تـــیــز چــنــگــی نــای ربــاب خــســتــه
غزل شمارهٔ ۸۰۲
ای ســنـبـل تـازه دسـتـه بـسـتـه
و افــکــنــده بــرآب دسـتـه دسـتـه
خــط تــو بــنــفــشــه‌ئــی نـبـاتـی
قــد تــو صــنــوبــری خــجــســتــه
آن هـــنـــدوی پـــر دل تــو در چــیــن
بـــس قـــلـــب دلــاوران شــکــســتــه
در دیـــــــدهٔ مـــــــن خــــــیــــــال قــــــدت
چون سرو ز طرف چشمه رسته
پــــیــــش دهـــن شـــکـــر فـــشـــانـــت
بــی مــغــز بــود حـدیـث پـسـتـه
چـون زلـف تـو در کـشـاکش افتاد
شــد رشــتــهٔ جــان مــا گـسـسـتـه
دریــاب کــه بــاز کــی دهــد دسـت
صـیـدی کـه بود ز قید جسته
بــرخــیــز و چــراغ صــبــحــگـاهـی
زاه ســـحـــرم نـــگـــر نــشــســتــه
خـواجـو دل خـسـتـه را بـزنـجـیـر
در جــعــد مــسـلـسـل تـو بـسـتـه
غزل شمارهٔ ۸۰۳
خــســرو گــل بــیــن دگــر مــلــک ســکــنــدر یــافــتـه
بـــاز بـــلـــبـــل بـــاغ را طـــاوس پـــیــکــر یــافــتــه
طــــائـــر مـــیـــمـــون مـــیـــنـــای فـــلـــک یـــعـــنـــی مـــلـــک
دشـــت را از روضـــهٔ فـــردوس خـــوشـــتــر یــافــتــه
مــی پــرســتــان قــدح کــش نــرگــس ســرمــســت را
تــبــشــی و مــنـغـر بـدسـت از نـقـره و زر یـافـتـه
عـــالـــم خـــاکـــی نـــســـیـــم بـــاد عـــنـــبـــر بـــیـــز را
هـــمـــچــو انــفــاس مــســیــحــا روح پــرور یــافــتــه
خـضـر خـضـرا پـوش علوی آنکه خوانندش سپهر
از شـــقـــایــق فــرش غــبــرا را مــعــصــفــر یــافــتــه
غــنــچــه کــو را اهــل دل ضــحــاک ثــانــی مــی‌نــهـنـد
چــون فــریــدون افــســر جــمـشـیـد بـرسـر یـافـتـه
آســمــانــی گــشــتــه فــرش خـاک و طـرف گـلـشـنـش
مــــرغ را رامــــیــــن گــــل را ویــــس دلــــبــــر یــــافــــتـــه
مـــؤبـــد زرد گـــلـــســتــان آنــکــه خــیــری نــام اوســت
از شـــکـــوفـــه آســـمـــانـــی پـــر ز اخـــتـــر یـــافـــتــه
در چـمـن هـر کـوچـو مـن سـرمـسـت و حـیـران آمده
جـــام زریـــن بـــر کـــف ســیــمــیــن عــبــهــر یــافــتــه
وانکه چون خواجو دل و دین داده از مستی بباد
بـــادهٔ جـــانـــبــخــش را بــا جــان بــرابــر یــافــتــه
مـی‌کـشـان صـحـن بـسـتـانـرا ز بـس بـرگ و نـوا
هــمــچــو بــزم شــاه جــم جــام مــظــفــر یــافــتــه
غزل شمارهٔ ۸۰۴
ای ســـر زلـــف تـــو درحـــلـــقـــه و تـــاب افــتــاده
چــــنـــبـــر جـــعـــد تـــو از عـــنـــبـــر نـــاب افـــتـــاده
بــــی نـــمـــکـــدان عـــقـــیـــق لـــب شـــور انـــگـــیـــزت
آتــــــشــــــی در دل بــــــریــــــان کــــــبــــــاب افــــــتـــــاده
چــشــم مــخــمــور تـرا دیـده و بـرطـرف چـمـن
هــمــچــو مــن نــرگــس ســرمــســت خــراب افــتـاده
تـــا غـــبـــار خـــط ریـــحـــان تـــو بـــرگـــل دیـــده
ورق مــــــــــردمــــــــــک دیــــــــــده در آب افــــــــــتـــــــــاده
دلـــم از مـــهـــر رخـــت ســـوخـــتـــه وز دود دلـــم
آب در دیــــــدهٔ گــــــریــــــان ســــــحــــــاب افــــــتــــــاده
ســـوی گــیــســوی گــرهــگــیــر تــو مــرغ دل مــن
بــــهــــوا رفــــتــــه و در چــــنــــگ عـــقـــاب افـــتـــاده
قــدح از دســت تــو در خــنــده و از لــعــل لــبـت
هـــوســـی در ســـر پـــر شـــور شـــراب افـــتــاده
بـی نـوایـان جـگـر سـوخـتـه را بین چون دعد
دل مــــــحـــــنـــــت زده در چـــــنـــــگ ربـــــاب افـــــتـــــاده
شد ز سودای تو موئی تن خواجو و آن موی
هـمـچـو گـیـسـوی تـو در حـلـقـه و تـاب افتاده
غزل شمارهٔ ۸۰۵
ای مــــلــــک دلــــم خــــراب کــــرده
در کــشــتــن مـن شـتـاب کـرده
پـــیــش لــب لــعــلــت آب حــیــوان
خــود را ز خــجــالــت آب کــرده
رخــســارهٔ لــالــه و ســمــن را
از ســنــبــل تــر نــقــاب کــرده
جـز زلـف و رخت که دید روزی
شـــب ســـایـــهٔ آفـــتـــاب کـــرده
پــیــرامــن مــاه خــط ســبـزش
نـقـشـیـست ز مشک ناب کرده
جـعـد تو نسیم صبحدم را
ســـرمـــایــهٔ اضــطــراب کــرده
خـون جـگـرم بـغـمزه خورده
بــــنـــیـــاد دلـــم خـــراب کـــرده
ســاقــی غــمــت ز خــون چـشـمـم
مـــی در قـــدح شـــراب کـــرده
بـــــــرآتـــــــش لـــــــعــــــل آبــــــدارت
خواجو دل و جان کباب کرده
غزل شمارهٔ ۸۰۶
تــخــت خــیــری بـیـن دگـر بـر تـخـتـهٔ خـارا زده
خـــیـــمـــه ســـلـــطـــان گــل بــر دامــن صــحــرا زده
دوســتــان در بــوسـتـان بـرگ صـبـوحـی سـاخـتـه
بــلــبــلــان گــلــبــانــگ بــر طــوطــی شــکـر خـا زده
از شــــقــــایـــق در مـــیـــان ســـبـــزه فـــراش ربـــیـــع
چـــار طــاق لــعــل بــر پــیــروزه گــون دیــبــا زده
زرگـــــر بـــــاد بـــــهـــــاری از کــــلــــاه ســــیــــم دوز
قـــــبـــــه‌ئـــــی از زر بــــنــــام نــــرگــــس رعــــنــــا زده
خـــوش نـــوایـــان چـــمـــن در پـــردهٔ عـــشـــاق راســـت
نــــــوبــــــت نــــــوروز بـــــر بـــــانـــــگ هـــــزار آواز ده
غـنـچـه هـمچون گلرخی کو داده باشد دل بباد
دســــــــت در پــــــــیـــــــراهـــــــن زنـــــــگـــــــاری والـــــــا زده
از چــــراغ بــــوســــتـــان افـــروز شـــمـــع زر چـــکـــان
بــــــاد آتــــــش در نـــــهـــــاد لـــــالـــــهٔ حـــــمـــــرا زده
نـــو عـــروســـان چـــمـــن در کـــلـــه‌هـــای فـــســـتـــقــی
تــــاب در مــــرغــــول ریــــحـــان ســـمـــن فـــرســـا زده
دمـــبـــدم در گـــوشـــه‌هـــای بــاغ گــویــد بــاغــبــان
چشم خواجو بین دم از سر چشمه‌های ما زده
غزل شمارهٔ ۸۰۷
ای لـــبـــت خـــنـــده بــر شــراب زده
چـــشـــم مـــن بـــر رهـــت گـــلــاب زده
شـب مـه پوش و ماه شب پوشت
طــــعــــنــــه بـــر ابـــر و آفـــتـــاب زده
هـــــر شـــــبـــــی جـــــادوان بـــــابـــــل را
چــشــم مــســت تــو راه خــراب زده
خــط ســبــز تــو از ســیــه کـاری
بــــاز نــــقـــشـــی دگـــر بـــر آب زده
هـــر دمـــم آن عــقــیــق شــورانــگــیــز
نــــــمــــــکــــــی بـــــر دل کـــــبـــــاب زده
گنج لطفی و چون توئی حیفست
خــــیــــمــــه بــــر ایـــن دل خـــراب زده
لـعـل سـاقـی نـگـر بـوقـت صـبوح
آب بـــــــــــــرآتـــــــــــــش شــــــــــــراب زده
مـطـرب نـغـمـه سـاز پرده‌سرای
چــــــــنــــــــگ در پـــــــردهٔ ربـــــــاب زده
جــــان خــــواجــــو بــــه آتــــش بـــار
شـــعـــلـــه در آبـــگـــون حـــجـــاب زده
