غزل شمارهٔ ۸۴۶          
          هــیــچ شــکـر چـو آن دهـان دیـدی
          هــیــچ تــنــگ شـکـر چـنـان دیـدی
          آن زمـــانـــت کـــه در کـــنـــار آمـــد
          جــز کــمــر هـیـچ در مـیـان دیـدی
          در چمن همچو شمع مجلس ما
          طـــوطـــئـــی آتـــشـــیــن زبــان دیــدی
          راســـــتــــی را شــــمــــائــــل قــــد او
          هـیـچ در سـرو بـوسـتـان دیـدی
          دل ربـــــاتـــــر ز زلــــف و عــــارض او
          شـاخ سـنـبـل بـر ارغـوان دیدی
          در فـغـانـم ز دسـت قـاتل خویش
          کـشـتـه را هـیچ در فغان دیدی
          هـمـچـو غـرقـاب عـشق او خواجو
          هـــیـــچ دریـــای بـــیـــکـــران دیــدی
          

 

غزل شمارهٔ ۸۴۷          
          چه خوش باشد دمی با دوستداری
          نــــشــــســــتـــه در مـــیـــان لـــالـــه زاری
          اگــــر نــــبـــود نـــســـیـــم زلـــف خـــوبـــان
          نـــرویـــد گـــلـــبـــنـــی بـــر جـــویـــبــاری
          وگـــر ســـودای گـــلـــرویـــان نـــبـــاشــد
          نــخــوانــد بــلــبــلـی بـر شـاخـسـاری
          کـــــنـــــارم زان از آب دیــــده دریــــاســــت
          کــه هــجــران را نــمــی‌بــیـنـم کـنـاری
          خــیــالــی گــشــتــم از عــشـقـش ولـیـکـن
          نــــــدارم جــــــز خــــــیــــــالـــــش راز داری
          فـراق جـان ز تـن آن لـحـظـه بـاشـد
          کــــه یــــاری دور مــــی‌مـــانـــد ز یـــاری
          نـشـایـد گـفت خواجو پیش هر کس
          غـــم عــشــقــش مــگــر بــا غــمــگــســاری
          

 

غزل شمارهٔ ۸۴۸          
          تــو آن مــاه زهــره جــبــیــنــی و آن ســرو لـالـه عـذاری
          کـه بـر لـالـه غـالـیه سائی و از طره غالیه باری
          عـقـیـقـسـت یـا لـب شـیـریـن عـذارسـت یـا گـل و نـسرین
          جـمـالـسـت یـا مـه و پـرویـن گلاله‌ست یا شب تاری
          گــهــی مــی‌کــشــی بــفـریـبـم گـهـی مـی‌کـشـی بـعـتـابـم
          چـه کـردم کـه بـا مـن مـسـکـیـن طـریـق وفـا نسپاری
          جـدائـی ز مـن چـه گـزیـنـی چـو دانـی کـه صـبـر نـدارم
          وفـا از تـو چـشم چه دارم چو دانم که مهر نداری
          خــوشــا بــر تــرنــم بــلــبــل صــبــوحـی و جـام لـبـالـب
          خـوشـا بـا بـتـان سـمـن رخ حـریـفـی و باده گساری
          ز اوصــاف حــور بــهــشــتــی نــشـان داده لـعـبـت سـاقـی
          ز انـــفـــاس گـــلــشــن رضــوان خــبــر داده بــاد بــهــاری
          چو خواهد چه زهد فروشی چو از جام می نشکیبی
          ز خـــوبــان کــنــاره چــه گــیــری چــو در آرزوی کــنــاری
          

 

غزل شمارهٔ ۸۴۹          
          یـــــا بـــــاری الــــبــــرایــــا یــــا زاری الــــذراری
          یـــا راعـــی الـــرعـــایــا یــا مــجــری الــجــواری
          ســـلـــطــان بــی وزیــری دیــان بــی‌نــظــیــری
          قـــهـــار ســـخــتــگــیــری ســتــار بــردبــاری
          روق الــغــصــون صــنــعــا زیــنــت کــالــغـوانـی
          ورق الــطــیــور شــوقــا تــوجــت کـاقـمـاری
          ســرو از تــو در تـمـایـل در کـلـه ربـیـعـی
          مـرغ از تـو در تـرنم بر سرو جویباری
          یـــا واهـــب الـــعـــطـــایـــا یـــا دافـــع الــبــلــایــا
          یــا غــافــر الــخـطـایـا یـا مـسـری الـسـواری
          عـکـسـی فـکـنـده نـورت بـر شـمع آسمانی
          بــوئــی نــهــاده لــطـفـت در نـافـه تـتـاری
          ذخـر الـقـروم تـجـبـی مـن سـبـیـک الـسـبایا
          لــبــس‌الــجــنــان تـکـسـوا مـن بـرک الـبـراری
          از نـار نـور بـخـشـی وز باد عطر سائی
          وز خــــاک زر فــــشــــانــــی وز آب گـــوهـــر آری
          اعـــلـــیـــت کـــل یـــوم عـــنــد الــصــبــاح نــورا
          نـــقـــع الـــظـــلــام جــلــی مــن غــرة الــنــهــاری
          خـواجـه بتحفه پیشت نزلی دگر نیارد
          جز حسرت و ندامت جز جرم و شرمساری
          

 

غزل شمارهٔ ۸۵۰          
          آب رخ مـــــــا بـــــــری و بـــــــاد شـــــــمــــــاری
          خــــــون دل مــــــا خــــــوری و بــــــاک نــــــداری
          دســت نــگــاریــن بــروی مــا چــه فــشـانـی
          سـاعـد سـیـمـیـن بـخـون مـا چـه نـگاری
          دل بـــســـر زلـــف دلــکــش تــو ســپــردیــم
          گر چه تو با هیچ خسته دل نسپاری
          ایـــنـــهـــمـــه دلـــهـــا بـــری ز دســـت ولــیــکــن
          خــــاطــــر دلــــداده‌ئــــی بـــدســـت نـــیـــاری
          چـــنــد کــنــی خــواریــم چــو جــان عــزیــزی
          شــرط عــزیـزان نـبـاشـد ایـنـهـمـه خـواری
          گــر چــه اســیــر تــو در شــمـار نـیـایـد
          هــیــچــکــســی را بــهــیــچ کــس نـشـمـاری
          بــر ســر ره کــشــتــگــان تــیــغ جـفـا را
          بــــگــــذری و در مــــیــــان خــــون بــــگـــذاری
          ایـــن نـــه طـــریـــق مـــحـــبـــتـــســـت و مــودت
          ویـــن نـــبـــود شـــرط دوســـتـــدای و یــاری
          دمـــبـــدم از فــرقــت تــو دیــدهٔ خــواجــو
          ســــیــــل بــــرانــــد بـــســـان ابـــر بـــهـــاری
          

غزل شمارهٔ ۸۵۱          
          ای دلــــم بــــســــتــــه ز زلــــف ســــیــــهـــت زنـــاری
          نـــافـــهٔ مـــشـــک تـــتــار از ســر زلــفــت تــاری
          خط مشکین تو از غالیه بر صفحهٔ ماه
          گــرد آن نــقــطــهٔ مــوهــوم کــشــد پــرگــاری
          بــر گــل عــارضــت آن خــال ســیــاه افــتـادسـت
          هــمــچـو زنـگـی بـچـه‌ئـی بـر طـرف گـلـزاری
          گــر کــســی بـرخـورد از لـعـل لـبـت اولـی مـن
          ور دل از دســـــت رود در ســــر زلــــفــــت بــــاری
          کــار زلــف ســیــهــت گــر بــدلــم در بـنـدسـت
          ســهــل بــاشــد اگــرش زیــن بــگـشـایـد کـاری
          دلـــم آن طـــره هـــنـــدو بــســیــه کــاری بــرد
          چــون فــتــادم مــن بــیـدل بـه چـنـان طـراری
          نـرگـس مـسـت تـو گـر باده چنین پیماید
          نـیـسـت مـمـکـن کـه ز مـجـلس برود هشیاری
          گـــرهـــی از شـــکـــن زلـــف چـــلـــیـــپــا بــگــشــای
          تــا بــهــر مــوی بــبــنــدم پــس ازیــن زنــاری
          ظـاهـر آنـسـت کـه ضـایـع گـذرد عـمـر عزیز
          مــگــر آن دم کــه بــرآری نــفــســی بــا یـاری
          مــیــل خــاطـر بـگـلـسـتـان نـکـشـد خـواجـو را
          اگــــرش دســـت دهـــد طـــلـــعـــت گـــلـــرخـــســـاری
          

 

غزل شمارهٔ ۸۵۲          
          ای نــــفــــس مــــشـــک بـــیـــز بـــاد بـــهـــاری
          غـــالـــیـــه بـــوئـــی مـــگـــر نــســیــم نــگــاری
          بر سر زلفش گذشته‌ئی که بدینسان
          نـــافـــه گـــشـــائـــی کـــنــی و مــشــک نــثــاری
          جـــــان گـــــرامـــــی فـــــدای خــــاک رهــــت بــــاد
          کــــز مــــن مـــســـکـــیـــن قـــدم دریـــغ مـــداری
          گــــر گــــذری بــــاشــــدت بــــمـــنـــزل آن مـــاه
          لـــطـــف بـــود گـــر پـــیـــام مـــن بــگــذاری
          گـو چـه شـود گـر خـلاف قول بد اندیش
          کــــام دل ریــــش ایــــن شـــکـــســـتـــه بـــرآری
          ای ز ســــر زلــــف مــــشــــکــــســــای مــــعــــنــــبـــر
          بــــر ســـر آتـــش نـــهـــاده عـــود قـــمـــاری
          چــــون بــــزبــــان قــــلـــم حـــدیـــث تـــو رانـــم
          آیــــدم از خــــامــــه بــــوی مــــشـــک تـــتـــاری
          غــــاب اذاغــــبــــت فــــی الـــصـــبـــابـــة صـــبـــری
          بـــــان اذا بـــــنـــــت فـــــی‌الــــعــــبــــاد قــــراری
          مــن چــو بــرون از تــو دســتــگــیـر نـدارم
          چـــون ســـر زلـــفـــم مـــگـــر فـــرو نــگــذاری
          زور و زرم بــا تــو چـون ز دسـت نـخـیـزد
          چــاره چــه بــاشـد بـرون ز نـالـه و زاری
          هــر نــفــس از شــاخــســار شــوق بــرآیــد
          غــلــغــل خــواجــو چــه جــای نــغــمــه سـاری
          

 

غزل شمارهٔ ۸۵۳          
          بـــخـــوبـــی چـــو یـــار مـــن نـــبـــاشـــد یــاری
          نــــــگــــــاری مــــــهـــــوشـــــی بـــــتـــــی عـــــیـــــاری
          چـو رویـش کـو لـاله‌ئی چو قدش سروی
          چـو خـالـش کـو مـهـره‌ئـی چـو زلـفش ماری
          شـــب زلـــفـــش بـــر قـــمـــر نــهــد زنــجــیــری
          خــط ســبــزش گــرد گــل کــشــد پــرگــاری
          شــــکــــار افــــکــــن آهـــویـــش خـــدنـــگ انـــدازی
          ســـمـــن ســـا هـــنـــدویــش پــریــشــان کــاری
          ز زلــــفــــش در هـــر ســـری بـــود ســـودائـــی
          ز چـــشــمــش در هــر طــرف بــود بــیــمــاری
          اگــــــر بــــــاری از غــــــمــــــم نـــــدارد بـــــر دل
          دلـــــم بـــــاری جــــز غــــمــــش نــــدارد بــــاری
          بــــدلــــداری کــــردنــــش نــــبــــاشــــد مـــیـــلـــی
          ولــــی جــــز دل بــــردنــــش نــــبــــاشــــد کـــاری
          گــر انــکــارم مــی‌کــنــنــد کــو بــیــدیــنـسـت
          نــــبــــاشــــد جــــز بــــا بـــتـــان مـــرا اقـــراری
          چو خواجو خواهم که جان برو فشانم
          ولــــیــــکــــن جــــان را کـــجـــا بـــود مـــقـــداری
          

 

غزل شمارهٔ ۸۵۴          
          ای مــــهــــر مــــاه روی تــــرا زهــــره مــــشـــتـــری
          بـــر مـــشـــتـــریـــت پـــردهٔ دیـــبـــای شــشــتــری
          لــــعـــلـــت نـــگـــیـــن خـــاتـــم خـــوبـــی وصـــف زده
          بـر گـرد روی خـوب تـو هـم دیـو و هـم پـری
          در ســاحــری اگــر ز جــهــان بــر سـر آمـدسـت
          گـاویـسـت پـیـش آهـویـت ایـن لـحـظه سامری
          چون چشم چشم بند تو در خاطرم فتاد
          بــنــمــود طــبــع مــن یــد بــیـضـا بـسـاحـری
          گــر نــنــگــری بــچــشــم عــنــایــت بــســوی مــن
          بــیــنــی تــنــم ز مــهــر هــلــالــی چــو بــنــگــری
          آن دل کـــه مـــن بـــمـــلـــک دو عـــالـــم نــدادمــی
          بـــردی بـــه دلـــبـــری ز مـــن آیـــا چـــه دلـــبـــری
          تـــا شـــد درســـت روی مـــن دلـــشـــکـــســتــه زر
          پـــــیـــــدا شـــــدســـــت رونـــــق بـــــازار زرگـــــری
          خـواجـو چـو وصـف لـعـل گهرپرور تو کرد
          بــشــکـسـت قـدر شـعـر چـو لـؤلـؤی جـوهـری
          

 

غزل شمارهٔ ۸۵۵          
          ای کــه بــر دیــدهٔ صــاحــب‌نــظــران مــی‌گـذری
          پــرده بــردار کــه تــا خـلـق بـبـیـنـنـد پـری
          مـی‌روی فـارغ و خـلـقـی نـگـران از پس و پیش
          تـا تـو یـک ره ز سـر لـطـف در ایـشـان نـگری
          هــمــه شــب مــنــتــظـر مـوکـب صـبـحـم کـه مـرا
          بـــوی زلـــف تـــو دهـــد نـــکـــهــت بــاد ســحــری
          بــامــدادان کــه صــبــا حــلــه خــضـرا پـوشـد
          نــــوعــــروســـان چـــمـــن را بـــگـــه جـــلـــوه‌گـــری
          ایـــن طــراوت کــه تــو داری چــو بــگــلــزار آئــی
          گـــــل رویـــــت بـــــبـــــرد رونــــق گــــلــــبــــرگ طــــری
          در کــــمــــالـــیـــت حـــســـنـــت نـــرســـد درک عـــقـــول
          هـــر چـــه در خــاطــرم آیــد تــو از آن خــوبــتــری
          وه که گر پرده براندازی و زین پرده زنی
          پــــــردهٔ راز مــــــعــــــمــــــای جــــــهــــــان را بــــــدری
          ور بـــدیـــن شـــکــل و شــمــایــل بــدر آئــی روزی
          نــــه دل مــــن کــــه دل خــــلــــق جـــهـــانـــی بـــبـــری
          خــون خــواجــوســت بــتــاریـخـتـه بـر خـاک درت
          تـــا بـــدانـــی کــه دگــر بــاره بــعــزت گــذری