غزل شمارهٔ ۸۵۶
گــل ســوری دگــر بــجــلــوه گـری
مــی‌کــنــد صــیــد بــلــبــل ســحـری
بــــطــــراوت ســــمــــن رخـــان چـــمـــن
مـــی‌بـــرنـــد آب لـــالــه بــرگ طــری
بــوی گــیــســوی یــار مــی‌شــنــوم
یـــا نـــســـیـــم بـــنـــفـــشــهٔ طــبــری
گـــل بـــســـتـــان فـــروز دم نــزنــد
پـیـش رخـسـار او ز خـوش نـظـری
بر درش بسکه دوست می‌خوانم
دوســـت مـــی‌خـــوانــدم بــکــبــک دری
چــون نــویــســم حـدیـث لـعـل لـبـش
قـــصـــب جـــامـــه‌ام شــود شــکــری
پـیـش چـشمش حدیث نرگس مست
بـــود آهـــو و عـــیـــن بــی بــصــری
مـــردم چـــشـــمـــم افـــکــنــد بــر زر
دمـــــبـــــدم لــــعــــل پــــارهٔ جــــگــــری
روزم از شـــب نـــمــی‌شــود روشــن
بـــی رخ و زلـــف او ز بـــیـــخـــبـــری
دیـــــو در اعـــــتـــــقـــــاد مـــــن آنــــســــت
کـــه مــرا مــنــع مــی‌کــنــد ز پــری
عـمـر خـواجـو بـزخم تیر فراق
گـــشـــت دور از جـــمــال او ســپــری
غزل شمارهٔ ۸۵۷
چـو چـشـم مـسـت تـو بـا خـواب مـی‌کـنـد بازی
دو چـــشـــم مـــن هـــمـــه بـــا آب مـــی‌کـــنــد بــازی
چنین که غمزهٔ شوخ تو مست و مخمورست
چــــرا بــــگــــوشــــهٔ مــــحــــراب مــــی‌کـــنـــد بـــازی
بــــبــــیــــن کــــه آهــــوی روبــــاه بــــاز صــــیـــادت
چــــگــــونــــه بــــا دل اصـــحـــاب مـــی‌کـــنـــد بـــازی
چــو خــون چـشـم مـن آمـد بـجـوش از آنـرویـسـت
کـــه بـــا ســرشــک چــو عــنــاب مــی‌کــنــد بــازی
ز زیـــر پـــهـــلـــوی پـــر خـــار مـــن چـــه غــم دارد
کــســی کــه بـر سـر سـنـجـاب مـی‌کـنـد بـازی
بــــیــــا کــــه زلــــف رســــن بــــاز هـــنـــدو آســـایـــت
شـــــبـــــی دراز بـــــمــــهــــتــــاب مــــی‌کــــنــــد بــــازی
دلـــم ز بـــیـــخـــردی هـــمـــچـــو طـــفـــل بــازیــگــر
بــــدان کــــمــــنــــد رســـن تـــاب مـــی‌کـــنـــد بـــازی
تـفـرجـیـسـت کـه شـب بـاز طـره‌ات هـمـه شـب
بـــنـــور شـــمـــع جـــهـــانـــتـــاب مـــی‌کـــنـــد بــازی
عــــجــــب ز مــــردم بـــحـــریـــن دیـــده‌ات خـــواجـــو
کــــه در مــــیــــانــــهٔ غــــرقــــاب مــــی‌کـــنـــد بـــازی
غزل شمارهٔ ۸۵۸
مـیـا در قـلـب عـشـق ایـدل کـه بـازی نـیـسـت جـانـبازی
مـکـن بـر جـان خـویـش آخـر ز راه کـین کمین سازی
هـمـان بـهـتـر کـه بـاز آئـی از ایـن پـرواز بی‌حاصل
که کبک خسته نتواند که با بازان کند بازی
چـو مـی‌سوزیم و می‌سازیم همچون عود در چنگت
چـــرا ای مـــطــرب مــجــلــس دمــی بــا مــا نــمــی‌ســازی
چـه بـاشـد چـون مـن نـالان بضربت گشته‌ام قانع
اگـر یـک نـوبـتـم در بـرکـشـی چـون سـاز و بنوازی
دلــم را گـر نـمـی‌خـواهـی کـه سـوزی ز آتـش سـودا
ز خــــال عــــنــــبـــریـــن فـــلـــفـــل چـــرا بـــر آتـــش انـــدازی
بـــر افـــروزی روان حـــســـن اگـــر عـــارض بــرافــروزی
بـــر انـــدازی بـــنـــای عـــقـــل اگـــر بـــرقــع بــرانــدازی
چـــرا بـــایـــد کـــه خـــون عــالــمــی ریــزی و عــالــم را
ز مــــردم بــــاز پــــردازی و بــــا مــــردم نــــپـــردازی
نــبــاشــد عــیـب اگـر گـردم قـتـیـل چـشـم خـونـخـوارت
کـه هـم روزی شـهـیـد آیـد بـه تـیـغ کافران غازی
بــتــرک جـان بـگـو خـواجـو گـرت جـانـانـه مـی‌بـایـد
کـه در مـلـکـی نـشـایـد کـرد سـلـطـانـی بـه انـبـازی
غزل شمارهٔ ۸۵۹
گــــرفــــتــــمــــت کـــه بـــگـــیـــرم عـــنـــان مـــرکـــب تـــازی
کــجــا روم کــه فــرس بــر مــن شــکــسـتـه نـتـازی
تــو شــاهــبــازی و دانــم کــه تــیــهــوان نــتــوانــنــد
کــــه در نـــشـــیـــمـــن عـــنـــقـــا کـــنـــنـــد دعـــوی بـــازی
شـــبـــان تـــیـــره بـــســـی بـــرده‌ام بـــخـــر و روزی
شــــبــــی چــــو زلــــف ســــیـــاهـــت نـــدیـــده‌ام بـــدرازی
ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم
گــرم چــو شــمــع بـسـوزی ورم چـو عـود بـسـازی
مــرا بــضــرب تــو چـون چـنـگ سـرخـوشـسـت ولـیـکـن
تــــو دانــــی ار بــــزنــــی حــــاکــــمــــی و گـــر بـــنـــوازی
بـــدوســـتــی کــه چــو دل قــلــب و نــادرســت نــیــایــم
گــــرم در آتــــش ســــوزنـــده هـــمـــچـــو زر بـــگـــدازی
بـخـون بـشـوی مـرا چـون قـتـیـل تـیـغ تـو گـشتم
کــه در شــریــعــت عــشــقــت شــهــیـد بـاشـم و غـازی
چـــو روشـــنـــســـت کـــه نـــور بـــقـــا ثـــبـــات نـــدارد
بــه نــاز خـویـش و نـیـاز مـن شـکـسـتـه چـه نـازی
فـــدای جـــان تـــو خــواجــو اگــر قــتــیــل تــو گــردد
ولـــی بـــقـــتــل وی آن بــه کــه دســت خــویــش نــیــازی
غزل شمارهٔ ۸۶۰
ســحــر چـون بـاد عـیـسـی دم کـنـد بـا روح دمـسـازی
هـــزار آوا شـــود مـــرغ ســـحـــر خـــوان از خـــوش آوازی
بــــده آبــــی و از مـــســـتـــان بـــیـــامـــوز آتـــش انـــگـــیـــزی
بــــزن دســــتــــی و از رنـــدان تـــفـــرج کـــن ســـرانـــدازی
ز پــیــمــان بــگــذر ای صـوفـی و درکـش بـادهٔ صـافـی
کـه آن بـهـتـر کـه مـسـتـانـرا کـنـد پـیـمـانـه دمسازی
دریــن مــدت کــه از یــاران جــدا گـشـتـیـم و غـمـخـواران
تـــوئـــی ای غـــم کــه شــب تــا روز مــا را مــحــرم رازی
چـــو آن مـــهـــوش نـــمـــی‌آرم پـــریـــروئـــی بـــه زیـــبــائــی
چـــو آن لــعــبــت نــمــی‌بــیــنــم گــلــنــدامــی بــه طــنــازی
مــرا تــا جــان بــود در تــن ز پــایــت بــرنــدارم ســر
گـــر از دســـتـــم بـــری بـــیـــرون و از پــایــم درانــدازی
کـسـی کـو را نـظـر بـاشـد بـروی چـون تـو منظوری
خـیـالـسـت ایـن کـه تـا بـاشـد کـنـد تـرک نظر بازی
چـــــــرا از طـــــــره‌آمــــــوزی ســــــیــــــه‌کــــــاری و طــــــراری
چـــرا از غـــمـــزه‌گـــیـــری یـــاد خـــونـــخـــواری و غـــمــازی
تـو خـود بـا مـا نـپـردازی و بـی روی تـو هـر سـاعت
کــــــنــــــد جــــــانــــــم ز دود دل هـــــوای خـــــانـــــه پـــــردازی
چو کشتی ضایعم مگذار و چون باد از سرم مگذر
کـــه نــگــذارد شــهــیــدان را مــیــان خــاک و خــون غــازی
سـر از خـنـجـر مـکـش خـواجـو اگـر گـردنـکـشی خواهی
کـــه پـــای تـــیــغ بــایــد کــرد مــردانــرا ســرانــدازی
غزل شمارهٔ ۸۶۱
اگـر تـو عـشـق نـبـازی بـعمر خویش چه نازی
کـه کـار زنـده‌دلـان عـشـق بازی است نه بازی
مـــرا بـــجـــور رقــیــبــان مــران ز کــوی حــبــیــبــان
درون کــعــبــه چــه بــاک از مــخــالـفـان حـجـازی
مــیــان حــلــقــهٔ رنــدان مــگــو ز تــوبــه و تـقـوی
بــیــان عــشــق حــقــیــقــی مــجــو ز عـشـق مـجـازی
مــــکــــن مــــلــــامــــت رامــــیـــن اگـــر مـــلـــازم ویـــســـی
مــــبــــاش مـــنـــکـــر مـــحـــمـــود اگـــر مـــقـــر ایـــازی
بمیر بر سر کویش گرت بود سر کویش
کـه پـیـش اهـل حـقـیـقـت شـهـیـد باشی و غازی
کــنــنــد گـوشـه‌نـشـیـنـان کـنـج خـلـوت چـشـمـم
هـــزار مـــیـــخـــی مــژگــان بــخــون دیــده نــمــازی
بـه تـیـرگـی و درازی شـبـی چـو دوش نـدیـدم
اگـــر چـــه زلــف تــو از دوش بــگــذرد بــدرازی
مــــتــــاب روی ز مــــهــــر ار چــــه آفــــتــــاب مــــنــــیــــر
بـحـسـن خـویـش مـناز ار چه در تنعم و نازی
بـزیـر پـای تـو خـواجو اگر چه مور بمیرد
تـــرا خـــبـــر نـــبـــود بـــر فـــراز ابـــرش تــازی
اگـــر چـــه بـــلـــبـــل بـــاغ مـــحـــبـــتــســت ولــیــکــن
مــگـس چـگـونـه کـنـد پـیـش بـاز دعـوی بـازی
غزل شمارهٔ ۸۶۲
صــــبــــح وصــــل از افــــق مــــهــــر بــــر آیــــد روزی
ویــــن شـــب تـــیـــرهٔ هـــجـــران بـــســـر آیـــد روزی
دود آهـــــی کــــه بــــر آیــــد ز دل ســــوخــــتــــگــــان
گــــــــرد آئــــــــیــــــــنــــــــهٔ روی تـــــــو در آیـــــــد روزی
هــر کــه او چـون مـن دیـوانـه ز غـم کـوه گـرفـت
ســـیـــلـــش از خـــون جــگــر بــر کــمــر آیــد روزی
وانــکــه او ســیــنــه نـسـازد سـپـر نـاوک عـشـق
تــــیــــر مــــژگـــان تـــواش بـــر جـــگـــر آیـــد روزی
مـــی‌رســـانـــم بــفــلــک نــالــه و مــی‌تــرســم از آن
کــــــه دعــــــای ســــــحـــــرم کـــــارگـــــر آیـــــد روزی
عـاقـبـت هـر کـه کـنـد در رخ و چشم تو نگاه
هیچ شک نیست که بیخواب و خور آید روزی
هــســت امــیـدم کـه ز یـاری کـه نـپـرسـد خـبـرم
خـــــبـــــری ســـــوی مـــــن بـــــیـــــخـــــبـــــر آیــــد روزی
بــفــکــنـم پـیـش رخـش جـان و جـهـان را ز نـظـر
گـــــرم آن جـــــان جـــــهـــــان در نـــــظـــــر آیـــــد روزی
هـمـچـو خـواجو برو ای بلبل و با خار بساز
کـــــه گـــــل بـــــاغ امـــــیـــــدت بـــــبـــــر آیـــــد روزی
غزل شمارهٔ ۸۶۳
ای آفــــــــــتــــــــــاب رویــــــــــت در اوج دلـــــــــفـــــــــروزی
وی تــیــر چــشــم مــســتــت در عـیـن دیـده دوزی
در چــنــگ آرزویــت ســوزم چــو عـود و سـازم
چون چنگم ار بسازی چون عودم ار بسوزی
رفــــتــــیــــم و روز وصــــلـــت روزی نـــبـــود مـــا را
یـــــا رب شـــــب جــــدائــــی کــــس را مــــبــــاد روزی
ای شـمـع جـمـع مـسـتـان بـخـرام در شبستان
تـا بـزم مـی‌پـرسـتـان از چـهـره بر فروزی
گـفـتـی شـبـی که وصلم هم روزی تو باشد
ای روز وصـــــــل جـــــــانـــــــان آخـــــــر کـــــــدام روزی
در نــیــم شــب بــرآیــد صــبــح جـهـان فـروم
گــر نــیــم شــب در آیــد خـورشـیـد نـیـم روزی
گـل گـر چـه از لـطافت بستان فروز باشد
نــبــود چــو آن ســمـنـبـر در بـوسـتـان فـروزی
خـواجـو بـچـشـم مـعـنـی کی نقش یار بینی
تـا چـشـم نـقـش بـیـن را ز اغـیار بر ندوزی
غزل شمارهٔ ۸۶۴
در دلــم بـود کـزیـن پـس نـدهـم دل بـکـسـی
چـــکـــنـــم بـــاز گـــرفـــتـــار شــدم در هــوســی
نــفــس صــبــح فــرو بــنــدد از آه ســحــرم
گـر شـبـی بـر سـر کوی تو برآرم نفسی
بــجــهــانــی شــدم از دمــدمــهٔ کــوس رحــیــل
کــه کــنــون راضــیــم از دور بــبــانـگ جـرسـی
نــیـسـت جـز کـلـک سـیـه روی مـرا هـمـسـخـنـی
نــیــســت جــز آه جــگــر ســوز مــرا هــمـنـفـسـی
عـــاقـــبـــت کـــام دل خـــویـــش بــگــیــرم ز لــبــت
گــر مــرا بـر سـر زلـف تـو بـود دسـتـرسـی
بـر سـر کـوت نـدارم سر و پروای بهشت
زانـکـه فردوس برین بیتو نیرزد بخسی
تــشـنـه در بـادیـه مـردیـم بـاومـیـد فـرات
وه که بگذشت فراتم ز سر امروز بسی
هــر کــســی را نــرســد از تــو تــمـنـای وصـال
آشـیـان بـر ره سـیـمـرغ چـه سـازد مـگـسـی
خـیـز خـواجـو که گل از غنچه برون می‌آید
بـلـبـلـی چـون تو کنون حیف بود در قفسی
غزل شمارهٔ ۸۶۵
تــو چــون قــربــان نــمــی‌گــردی کــجــا هـمـکـیـش مـا بـاشـی
بــتــرک خــویــش و بــیـگـانـه بـگـو تـا خـویـش مـا بـاشـی
اگـــــــر دردت شـــــــود درمــــــان عــــــلــــــاج رنــــــج مــــــا گــــــردی
وگـــــر زخـــــمـــــت شـــــود مـــــرهـــــم روان ریــــش مــــا بــــاشــــی
حـــــــیـــــــات جـــــــاودان یـــــــابـــــــی اگـــــــر در راه مـــــــا مــــــیــــــری
بـــــرآری نـــــام ســـــلــــطــــانــــی اگــــر درویــــش مــــا بــــاشــــی
تــو چــون جــانــی هــمــان بــهــتـر کـه از مـا سـیـر بـرنـائـی
تو چون شمعی چنان خوشتر کزین پس پیش ما باشی
اگـــــــر خـــــــون دل از مـــــــژگـــــــان بـــــــریــــــزی آب خــــــود ریــــــزی
وگـــر زهـــر از لـــب خـــنـــجـــر نـــنـــوشـــی نـــیـــش مــا بــاشــی
جــــهــــانــــداران نــــهــــنــــدت عــــیــــد اگــــر قــــربــــان مـــا گـــردی
کــــمــــانــــداران کــــنــــنـــدت زه اگـــر در کـــیـــش مـــا بـــاشـــی
بــرو خــواجــو کـه بـدنـامـان ز نـیـک و بـد نـیـنـدیـشـنـد
تــو بــد نــامــی عــجــب دارم کــه نــیـک انـدیـش مـا بـاشـی
