غزل شمارهٔ ۹۰۶
مـــهـــر ســـلـــمـــی ورزی و دعـــوی ســلــمــانــی کــنــی
کـــیــن مــردم دیــن‌شــنــاســی و مــســلــمــانــی کــنــی
بـــــا پــــریــــرویــــان بــــخــــلــــوت روی در روی آوری
خــویــش را دیــوانــه ســازی و پــری خــوانـی کـنـی
همچو اختر مهره بازی ورد تست اما چو قطب
بـر سـر سـجـاده هر شب سبحه گردانی کنی
حـــکــمــت یــونــان نــدانــی کــز کــجــا آمــد پــدیــد
وز ســـفـــاهـــت عـــیـــب افـــلـــاطـــون یـــونـــانـــی کـــنـــی
ســر بــشــوخــی بـرفـرازی و دم از شـیـخـی زنـی
خــــویــــش را از عــــاقـــلـــان دانـــی و نـــادانـــی کـــنـــی
چــون بــعــون حــق نــمــی‌بــاشــد وثــوقــت لـاجـرم
از ره حـــــق روی بـــــرتـــــابـــــی و عـــــوانـــــی کـــــنـــــی
راه مـــســـتـــوران زنـــی و مـــنـــکـــر مـــســـتـــان شــوی
خـــرمـــن مـــردم دهـــی بـــر بــاد و دهــقــانــی کــنــی
کـــار جـــمـــعـــی از ســیــه کــاری چــو زلــف دلــبــران
هــر نــفــس بــرهــم زنــی وانــگــه پــریــشـانـی کـنـی
ظــاهــرا چـون طـیـبـتـی در طـیـنـت مـوجـود نـیـسـت
زان سـبـب هـر جـا کـه بـاشـی خـبـث پـنـهـانـی کنی
داده‌ئـــی گــوئــی بــبــاد انــگــشــتــری وز بــهــر آن
نـــســـبـــت خـــاتـــم بـــدیـــوان ســـلـــیـــمـــانـــی کـــنــی
نــیــسـتـی را مـشـتـری شـو تـا ز کـیـوان بـگـذری
مــلــک درویـشـی مـسـخـر کـن کـه سـلـطـانـی کـنـی
چــون بــدســتــان اهــل کـرمـانـرا بـدسـت آورده‌ئـی
از چــه مــعــنــی در پــی خــواجــوی کــرمــانـی کـنـی
غزل شمارهٔ ۹۰۷
ای لـــــــــــالـــــــــــه زار آتـــــــــــش روی تــــــــــو آب روی
بــــر بــــاد داده آب رخ مــــن چــــو خــــاک کــــوی
از مـن مـشـوی دسـت کـه مـن بـیـتـو شـسته‌ام
هــــم رو بــــه آب دیــــده و هــــم دســـت از آبـــروی
بــا پــرتــو جــمــال تــو خــورشــیـد گـو مـتـاب
بــا قــامــت بــلــنــد تــو شــمــشـاد گـو مـروی
خـوش بـر کـنـار چـشـمـهٔ چشمم نشسته‌ئی
آری خــوشــســت ســروی سـهـی بـر کـنـار جـوی
یــا رب ســرشــک دیــده گــریــانــم از چــه بــاب
و آیـــا شـــکـــنــج زلــف پــریــشــانــت از چــه روی
شــرح غــمــم چــو آب فــرو خــوانــد یـک بـیـک
حـــال دلــم چــو بــاد فــرو گــفــت مــو بــمــوی
تــا کــی حــدیــث زلــف تــو در دل تــوان نــهـفـت
مـــشـــک خــتــن هــر آیــنــه پــیــدا شــود بــبــوی
روزی اگــــر بــــتـــیـــغ مـــحـــبـــت شـــوم قـــتـــیـــل
خـــونـــم از آن ســـیـــه دل نـــامـــهــربــان بــجــوی
خواجو به آب دیده گر از خود نشست دست
در آتـــــش فـــــراق بـــــرو دســـــت ازو بـــــشــــوی
غزل شمارهٔ ۹۰۸
مـــســـتــی ز چــشــم دلــکــش مــیــگــون یــار جــوی
وز جـــــام بـــــاده کــــام دل بــــیــــقــــرار جــــوی
اکـنـون کـه بـانـگ بـلـبل مست از چمن بخاست
بــا دوســتــان نــشــیــن و مــی خــوشـگـوار جـوی
گــــر وصـــل یـــار ســـرو قـــدت دســـت مـــی‌دهـــد
چــون ســرو خــوش بـرآی و لـب جـوبـیـار جـوی
فـــصـــل بـــهــار بــاده گــلــبــوی لــالــه گــون
در پـــای گـــل ز دســـت بـــتـــی گـــلـــعــذار جــوی
از بـــاغ پـــرس قـــصـــه بـــتـــخـــانـــهٔ بــهــار
و انـــفـــاس عـــیـــســـوی ز نـــســیــم بــهــار جــوی
ای دل مــــجــــوی نــــافــــهٔ مـــشـــکـــل خـــتـــا ولـــیـــک
در نـــاف شــب دو ســلــســلــهٔ مــشــکــبــار جــوی
خــود را ز نــیــســتـی چـو کـمـر در مـیـان مـبـیـن
یــــا از مــــیــــان مــــوی مــــیــــانــــان کــــنــــار جـــوی
خــواهــی کــه در جـهـان بـزنـی کـوس خـسـروی
در بـــاز مـــلـــک کـــســـری و مــهــر نــگــار جــوی
بــعــد از هــزار ســال کـه خـاکـم شـود غـبـار
بـــــوی وفـــــا ز خـــــاک مـــــن خـــــاکـــــســـــار جــــوی
هر دم که بیتو بر لب سرچشمه بگذرم
گـــردد روان ز چـــشـــمـــهٔ چــشــمــم هــزار جــوی
خــواجــو اگــر چـنـانـکـه در ایـن ره شـود هـلـاک
خــونــش ز چـشـم جـادوی خـونـخـوار یـار جـوی
غزل شمارهٔ ۹۰۹
ای صـــبـــا بـــا بـــلــبــل خــوشــگــوی گــوی
مـــــی‌نـــــمـــــایـــــد لـــــالــــهٔ خــــود روی روی
صـــبـــحـــدم در بـــاغ اگـــر دســـتــت دهــد
خوش برآ چون سرو و طرف جوی جوی
هــــــر زمــــــان کـــــز دوســـــتـــــان یـــــاد آورم
خــون روان گــردد ز چــشــمــم جــوی جـوی
ای تــــن از جــــان بــــر دل چـــون نـــال نـــال
وی دل از غـــم بـــر تـــن چـــون مـــوی مـــوی
دســت آن شــمــشــاد ســاغــر گــیــر گـیـر
ســـوی آن ســـرو صـــنـــوبــر پــوی پــوی
حــــلــــقــــه‌هــــای زلـــفـــش از گـــل بـــرفـــکـــن
دســـتـــه‌هـــای ســـنــبــل خــوش بــوی بــوی
مـــی‌خــورد از جــام لــعــلــش بــاده خــون
مــــی‌بــــرد ز افــــعــــی زلــــفــــش مــــوی مـــوی
حــال چـوگـان چـون نـمـی‌دانـی کـه چـیـسـت
ای نـــصـــیـــحـــت گـــو بــتــرک گــوی گــوی
چــون بـوصـلـت نـیـسـت خـواجـو دسـتـرس
بــــاز کــــن زان دلــــبــــر بــــد خـــوی خـــوی
غزل شمارهٔ ۹۱۰
جـان پـرورم گـهـی کـه تو جانان من شوی
جـــاویـــد زنـــده مـــانـــم اگـــر جـــان مــن شــوی
رنـجـم شـفـا بـود چو تو باشی طبیب من
دردم دوا شــود چــو تــو درمـان مـن شـوی
پـروانـه وار سـوزم و سـازم بـدیـن امـید
کـایـد شـبـی کـه شـمع شبستان من شوی
دور از تــو گــر چــه ز آتــش دل در جـهـنـمـم
دارم طــمــع کــه روضــهٔ رضــوان مــن شـوی
مـــرغ دلـــم تـــذرو گـــلـــســـتـــان عــشــق شــد
بــر بــوی آنــکــه لــالـه و ریـحـان مـن شـوی
اکـنـون کـه خـضـر ظـلـمـت زلـف تـو شد دلم
بـگـشـای لـب کـه چـشـمـهٔ حـیـوان من شوی
چـشـمـم فـتاد بر تو و آبم ز سر گذشت
و انــدیـشـه‌ام نـبـود کـه طـوفـان مـن شـوی
چون شمع پیش روی تو میرم ز سوز دل
هــر صـبـحـدم کـه مـهـر درفـشـان مـن شـوی
زلـفـت بـخـواب بینم و خواهم که هر شبی
تـــعـــبـــیــر خــوابــهــای پــریــشــان مــن شــوی
مــی‌گــفــت دوش بــا دل خــواجــو خــیــال تــو
کــانــدم رســی بـگـنـج کـه ویـران مـن شـوی
وان ســاعــتــت رســد کــه بــر ابــنــای روزگـار
فــرمـان دهـی کـه بـنـدهٔ فـرمـان مـن شـوی
غزل شمارهٔ ۹۱۱
ایکه گوئی کز چه رو سر گشته می‌کردی چو گوی
گـــوی را مـــنــکــر نــشــایــد گــشــت بــا چــوگــان بــگــوی
قـــامـــتـــم شـــد چـــون کـــمـــنــد زلــف مــهــرویــان دو تــا
بــســکــه مــی‌جــویــم دل ســرگــشــتــه را در خــاک کــوی
صـــوفـــیـــان را بـــی مـــی صـــافـــی نــمــی‌بــاشــد صــفــا
جــــامــــهٔ صــــوفــــی بـــجـــام بـــادهٔ صـــافـــی بـــشـــوی
چــــنــــد گــــوئــــی در صـــف رنـــدان کـــجـــا جـــویـــم تـــرا
تــــشــــنــــگـــانـــرا هـــر کـــجـــا آبـــی روان یـــابـــی بـــجـــوی
ســـاقـــیـــان خـــفـــتـــنـــد و رنـــدان هـــمـــچـــنــان در هــای هــای
مــطــربــان رفــتــنــد و مــســتــان هــمــچــنــیــن در هـای و هـوی
یــکــنـفـس خـواهـم کـه بـا گـل خـوش بـرآیـم در چـمـن
لــــیــــک نــــتــــوانــــم ز دســــت بــــلــــبــــل بــــســـیـــار گـــوی
خـــویـــشـــتـــن را از مـــیـــانـــت بـــاز نـــتـــوانـــم شـــنــاخــت
زانـــکـــه فـــرقـــی نـــیــســت از مــوی مــیــانــت تــا بــمــوی
دل بــــدســــتــــت داده‌ام لــــیــــکــــن کــــدامــــم دســـتـــگـــاه
خــــــاک کـــــویـــــت گـــــشـــــتـــــه‌ام امـــــا کـــــدامـــــم آبـــــروی
گـــــــر وطـــــــن بـــــــر چـــــــشـــــــمـــــــهٔ آب روانــــــت آرزوســــــت
خـوش بـرآ بـر گـوشهٔ چشمم چو گل بر طرف جوی
گـــر تــو بــرقــع مــی‌گــشــائــی مــاه گــو دیــگــر مــتــاب
ور تـــو قـــامـــت مـــی‌نـــمـــائــی ســرو گــو هــرگــز مــروی
لـــــالـــــه را گـــــر دل بـــــجـــــام ارغـــــوانــــی مــــی‌کــــشــــد
بــلــبــلـان را بـیـن چـو خـواجـو مـسـت و لـایـعـقـل بـبـوی
غزل شمارهٔ ۹۱۲
چـون نـی سـر گـشـتهٔ چوگان چو گوی
رو بـــتـــرک گــوی ســر گــردان بــگــوی
گـوی چـون بـا زخـم چـوگانش سریست
بــوک چــوگــان ســر فـرود آرد بـگـوی
تـــشــنــگــان را بــر کــنــار جــو بــبــیــن
کـــشـــتـــگــانــرا در مــیــان خــون بــجــوی
عــــارفــــان در وجــــد و مــــا در هــــای هـــای
مــطــربــان در شـور و مـا در هـای و هـوی
تـــشـــنــهٔ خــمــخــانــه بــاشــد جــان مــن
کـوزه‌گـر چـون از گـلـم سـازد سبوی
گــــــر شــــــوم خــــــاک رهـــــت کـــــو راه آن
ور نـــــــهـــــــم رو بــــــر درت کــــــو آب روی
شــایــد ار بــر چــشــمـهـا جـایـت کـنـنـد
زانکه گل خوشتر بود بر طرف جوی
بــا رخــت خــورشــیــد تــابــان گـو مـتـاب
بـــا قـــدت ســـرو خـــرامـــان گــو مــروی
دل کــــه بـــر خـــاک درت گـــم کـــرده‌ام
مـــی‌بــرم در زلــف مــشــکــیــن تــو بــوی
گـــر تـــرا بــا مــوی مــی‌بــاشــد ســری
فــرق نــبــود مــوئــی از مــن تــا بـمـوی
بــــــا لــــــبـــــت خـــــواجـــــو ز آب زنـــــدگـــــی
گــر نــشـویـد دسـت دسـت از وی بـشـوی
غزل شمارهٔ ۹۱۳
ای ســبــزه دمــانــیــده بــگــرد قــمــر از مــوی
سـر سـبـزی خـط سـیـهـت سـر بسر از موی
جــز پــرتــو رخــســار تــو از طــره شــبـرنـگ
هـــرگـــز نـــشـــنـــیـــدیــم طــلــوع قــمــر از مــوی
بـر طـرف بـنـاگـوش تـو آن سـنـبل مه پوش
افکنده دو صد سلسله بر یکدگر از موی
بـــی‌مـــوی مـــیـــانـــت تـــن مـــن در شـــب هــجــران
چــون مــوی مــیــانــت شــده بــاریـکـتـر از مـوی
مـــوئـــی ز مـــیـــانـــت ســر مــوئــی نــکــنــد فــرق
تــا سـاخـتـه‌ئـی مـوی مـیـانـرا کـمـر از مـوی
مـــوئـــیـــســـت دهـــان تـــو و از مـــوی شـــکـــافــی
هــنــگــام ســخــن ریــخـتـه لـؤلـؤی تـر از مـوی
بــیــرون ز مــیـان تـو کـه مـانـنـده مـوئـیـسـت
کــس بــر تـن سـیـمـیـنـت نـبـیـنـد اثـر از مـوی
خــواجــو چــو بــوصــف دهــنــت مــوی شــکـافـد
یــک نــکــتــه نــگــویــد ز دهــانــت مـگـر از مـوی
غزل شمارهٔ ۹۱۴
ای مـیـان تـو چـو یـک مـوی و دهـان یکسر موی
نـــتــوان دیــدن از آن مــوی مــیــان یــک ســر مــوی
بـــی‌مـــیـــان و دهـــن تــنــگ تــو از پــیــکــر و دل
زین ندارم به جز از موئی وزان یک سر موی
نــاوک چــشــم تــو گــر مــوی شـکـافـد شـایـد
کــابــروت فــرق نـدارد ز کـمـان یـک سـر مـوی
تـو بـهـنـگـام سـخـن گـر نـشـوی مـوی شکاف
کـس نـیـابـد ز دهـان تـو نـشـان یـک سـر موی
ور نـــیـــایـــد دهـــنـــت در نـــظـــر ای جـــان جـــهـــان
نـکـنـم مـیـل سـوی جـان و جـهـان یـک سـر مـوی
تـــاب تــیــر تــو نــدارم کــه نــدارد فــرقــی
نــاوک غــمــزه‌ات از نــوک ســنـان یـک سـر مـوی
زاهــــد صــــومــــعــــه در حــــلــــقـــهٔ زنـــار شـــود
گـر شـود از سـر زلـف تو عیان یک سر موی
نـــــکـــــشـــــد ایـــــن دل دیــــوانــــه ســــودائــــی مــــن
سـر از آن سـلـسـله مشک فشان یک سر موی
خــواجــو ار زانــکــه بــهــر مــوی زبــانــی گــردد
نــکــنــد از غـم عـشـق تـو بـیـان یـک سـر مـوی
