غزل شمارهٔ ۸۸۱
ای مـــــقـــــیـــــمـــــان درت را عـــــالـــــمـــــی در هـــــر دمــــی
رهـــــروان راه عـــــشـــــقـــــت هــــر دمــــی در عــــالــــمــــی
بـــا کـــمـــال قـــدرتـــت بـــر عـــرصـــهٔ مـــلــک قــدم
هــــر تــــف آتــــش خــــلــــیــــلـــی هـــر کـــف خـــاک آدمـــی
طـــور ســـیـــنـــا بـــا تـــجـــلـــی جـــمــالــت ذره‌ئــی
پـــور ســـیـــنـــا در بـــیـــان کـــبـــریـــایـــت ابـــکـــمــی
کـاف و نـون از نـسـخـهٔ دیـوان حـکـمـت نـکـتـه‌ئی
بــحــر و کــان از مــوج دریــای عــطــایــت شــبـنـمـی
از قدم دم چون توانم زد که در راه تو هست
ز اول صـــــبـــــح ازل تـــــا آخـــــر مـــــحـــــشـــــر دمــــی
ای بـــتـــیـــغ ابـــتـــلـــایـــت هـــر شـــکـــاری شـــبـــلـــئـــی
وی بــــمــــیــــدان بــــلــــایــــت هــــر ســــواری ادهــــمـــی
تـــشـــنـــگــانــرا از تــو هــر زهــری و رای شــربــتــی
خــســتــگــانــرا از تــو هــر زخــمــی بـجـای مـرهـمـی
رفــتــه هــر گــامــی بــعـزم طـور قـربـت مـوسـیـئـی
خــورده هــر جــامــی ز دســت سـاقـی شـوقـت جـمـی
هـــر بــتــی در راهــت از روی حــقــیــقــت کــعــبــه‌ئــی
هـــر نـــمـــی از نـــاودان چـــشـــم خـــواجـــو زمــزمــی
غزل شمارهٔ ۸۸۲
روی تو گر بدیدمی جان بتو بر فشاندمی
صــبــرم اگــر مـدد شـدی دل ز تـو واسـتـانـدمـی
چــون تــو درآمــدی اگــر غــرقــهٔ خــون نــبــودمـی
بـس کـه گـهـر بـدیدگان در قدمت فشاندمی
کـاج نـراندی ای صنم توسن سرکش از برم
تــا ز دو دیــده در پــیـت خـون جـگـر نـرانـدمـی
پـــای دل رمـــیـــده گـــر بـــاز بـــدســـتـــم آمـــدی
تـرک تـو کـردمی و خویش از همه وا رهاندمی
نـــوک قـــلـــم بـــســـوخـــتــی از دل ســوزنــاک مــن
گـــرنـــه ز دیـــده دمـــبـــدم آب بــرو چــکــانــدمــی
ضــعــف رهــا نــمــی‌کــنــد ورنــه ز آه صــبــحـدم
شــعــلــه فـروز چـرخ را مـشـعـلـه وانـشـانـدمـی
خـــواجـــو اگـــر چــو دود دل دســت در آه مــن زدی
گـر بـزمـیـن فـرو شـدی بـر فلکش رساندمی
غزل شمارهٔ ۸۸۳
حــریــفــان مــسـت و مـدهـوشـنـد و شـادروان خـراب از مـی
مـن از بـادام سـاقـی مـسـت و مـسـتـان مـسـت خواب از می
چــنــان کــز ابــر نــیــســانــی نــشــیــنــد ژالــه بــر لــالــه
ســـمــن عــارض پــدیــد آیــد ز گــلــبــرگــش گــلــاب از مــی
تـنـش تـابـنـده در دیـبـا چـو مـی در سـاغـر از صـفـوت
رخــش رخــشــنــده در بــرقــع چــو آتـش در نـقـاب از مـی
شب تاری تو پنداری که خور سر برزد از مشرق
کـــــه روشـــــن بـــــاز مــــی‌دانــــد فــــروغ آفــــتــــاب از مــــی
تـرا گـفـتـم کـه چـون مـسـتـم ز مـن تخفیف کن جامی
چـه تـلـخـم مـی‌دهـی سـاقـی بـدیـن تـیـزی جـواب از مـی
بــســاز ای بــلــبــل خــوشــخــوان نـوائـی کـان مـه مـطـرب
چـــنـــان مـــســـتــســت کــز مــســتــی نــمــی‌دانــد ربــاب از مــی
چـو گـل سـلـطـان بـسـتـانـسـت بـلـبـل سـر مـپیچ از گل
چـــو مـــی آئـــیـــنـــه جـــانـــســـت خـــواجــو رخ مــتــاب از مــی
بــــبــــنــــد ای خــــادم ایــــوان در خـــلـــوتـــســـرا کـــامـــشـــب
حــریــفــان مــسـت و مـدهـوشـنـد و شـادروان خـراب از مـی
غزل شمارهٔ ۸۸۴
بــادهٔ گــلــگــون مــرا و طــلــعـت سـلـمـی
شــــربــــت کــــوثـــر تـــرا و جـــنـــت اعـــلـــی
صحبت شیرین طلب نه حشمت خسرو
مـهـر نـگـاریـن گـزیـن نـه مـلـکـت کـسری
دیـــو بـــود طـــالـــب نـــگــیــن ســلــیــمــان
طــــفــــل بــــود در هـــوای صـــورت مـــانـــی
چــنــد کــنــی دعـوتـم بـتـقـوی و تـوبـه
خـیـز کـه ما کرده‌ایم توبه ز تقوی
از سـرمـسـتـی کـشـیـده‌ایم چو مجنون
رشـــتـــهٔ جــان در طــنــاب خــیــمــهٔ لــیــلــی
زلــف کــژش بــیـن فـتـاده بـر رخ زیـبـا
راسـت چـو ثعبان نهاده در کف موسی
عـقـل تـصـور نـمـی‌کـنـد که توان دید
صــورت خــوبــش مــگــر بــدیــده مــعـنـی
مــوســی جــان بــر فــراز طــور مــحــبــت
دیـــده ز رویـــش فـــروغ نــور تــجــلــی
بــوی عــبــیــرســت یــا نــســیــم بــهـاران
بــاغ بــهــشــتــســت یــا مــنــازل ســلــمـی
یــاد بــود چــون تــو در مــحـاوره آئـی
بـــا لـــب لـــعـــلـــت حـــکـــایـــت دم عـــیــســی
راه نــدارد بــکــوی وصــل تـو خـواجـو
دســـت گـــدایـــان کـــجـــا رســد بــتــمــنــی
غزل شمارهٔ ۸۸۵
ای از حــــیــــای لــــعــــل لــــبــــت آب گــــشــــتـــه مـــی
خــورشــیــد پـیـش آتـش روی تـو کـرده خـوی
در مــصــر تــا حــکــایــت لــعــل تــو گـفـتـه‌انـد
در آتــــشــــســــت شــــکـــر مـــصـــری بـــســـان نـــی
شـور تـو در سـر مـن شـوریده تا بچند
داغ تـــو بـــر دل مـــن دلــخــســتــه تــا بــکــی
در آرزوی لـــعـــل تــو بــیــنــم کــه هــر نــفــس
جــانــم چــو جــام مــی بــه لــب آیــد هــزار پــی
صبحست و ما چو نرگس مست تو در خمار
قــم واســقــنـا الـمـدامـة بـالـصـبـح یـا صـبـی
دلـرا کـه همچو تیر برون شد ز شست ما
ســــــوی کـــــمـــــان ابـــــرویـــــت آورده‌ایـــــم پـــــی
از مـــا گــمــان مــبــر کــه تــوانــی شــدن جــدا
زانـــــرو کـــــه آفــــتــــاب نــــگــــردد جــــدا ز فــــی
مــجــنــون گــرش بــخــیــمــه لــیــلــی دهـنـد راه
تـــا بـــاشـــدش حـــیــات نــیــایــد بــرون ز حــی
گـــل را چـــه غــم ز زاری بــلــبــل کــه در چــمــن
او را هـــــزار عـــــاشـــــق زارســـــت هـــــمـــــچـــــو وی
خـواجـو بـوقـت صـبـح قـدح کـش کـه آفتاب
مــــانــــنــــد ذره رقــــص کــــنــــد از نـــشـــاط مـــی
غزل شمارهٔ ۸۸۶
ز تــــو بــــا تـــو راز گـــویـــم بـــه زبـــان بـــی‌زبـــانـــی
بــه تــو از تــو راه جــویـم بـه نـشـان بـی‌نـشـانـی
چــه شــوی ز دیــده پــنـهـان کـه چـو روز مـی‌نـمـایـد
رخ هـــــــمـــــــچــــــو آفــــــتــــــابــــــت ز نــــــقــــــاب آســــــمــــــانــــــی
تـــو چـــه مـــعـــنـــی لـــطــیــفــی کــه مــجــرد از دلــیــلــی
تـــو چـــه آیـــتـــی شـــریـــفـــی کـــه مـــنـــزه از بــیــانــی
ز تــو دیــده چــون بــدوزم کــه تـویـی چـراغ دیـده
ز تـــو کــی کــنــار گــیــرم کــه تــو در مــیــان جــانــی
هـمـه پـرتـو و تـو شـمـعـی هـمـه عـنـصر و تو روحی
هـمـه قـطـره و تـو بـحـری هـمـه گـوهـر و تو کانی
چـو تـو صـورتـی نـدیـدم هـمـه مـو بـه مـو لـطـایف
چو تو سورتی نخواندم همه سر به سر معانی
بــه جــنــایــتــم چــه بــیــنــی بــه عـنـایـتـم نـظـر کـن
کـــه نـــگــه کــنــنــد شــاهــان ســوی بــنــدگــان جــانــی
بـــه جـــز آه و اشـــک مــیــگــون نــکــشــد دل ضــعــیــفــم
بــــــه ســــــمــــــاع ارغــــــنــــــونـــــی و شـــــراب ارغـــــوانـــــی
دل دردمـــنـــد خـــواجـــو بـــه خـــدنـــگ غـــمـــزه خـــســتــن
نـــه طـــریـــق دوســتــان اســت و نــه شــرط مــهــربــانــی
غزل شمارهٔ ۸۸۷
خـرامـنـده سـروی بـه رخ گـلـسـتـانـی
فــروزنــده مــاهــی بــه لــب دلــســتـانـی
بهشتی به رخسار و در حسن حوری
جــهــانــی بــه خـوبـی و در لـطـف جـانـی
نـه حـور بـهـشـت از طـراوت بـهـشـتـی
نــــه ســــرو روان از لــــطــــافـــت روانـــی
بـه بـالـا بـلـنـدی بـه یـاقـوت قـنـدی
بـه گـیـسـو کـمـندی به ابرو کمانی
ز مــــشــــک خـــتـــن بـــر عـــذارش غـــبـــاری
ز شــعـر سـیـه بـر رخـش طـیـلـسـانـی
در آشـــفـــتـــگـــی زلـــفـــش آشــوب شــهــری
لــبــش در شـکـر خـنـده شـور جـهـانـی
بــه هــنــگـام دل بـردن آن چـشـم جـادو
تـــوانـــائـــی و خـــفــتــه چــون نــاتــوانــی
چــو هــنــدو ســر زلــفــش آتــش نـشـیـنـی
چــو کــوثــر لــب لــعــلــش آتــش نـشـانـی
ســـفـــر کـــرد خـــواجــو ز درد جــدائــی
فــرو خــوانــد بــر دوســتــان داسـتـانـی
غزل شمارهٔ ۸۸۸
چـــون نـــداری جـــان مـــعـــنـــی مـــعـــنـــی جــانــرا چــه دانــی
چــون نــدیــدی کــان گــوهــر گــوهــر کــانــرا چــه دانـی
هــر کــه او گــوهـر شـنـاسـد قـیـمـت جـوهـر شـنـاسـد
گـــوهـــر کـــانـــرا نـــدیـــده جـــوهـــر جــانــرا چــه دانــی
تــا تــرا شــوری نــبــاشــد لــذت شــیــریــن چـه یـابـی
تـــا تـــرا دردی نـــبـــاشـــد قـــدر درمـــانـــرا چـــه دانــی
چــــون ســــر مـــیـــدان نـــداری پـــای دریـــکـــران چـــه آری
چـــون رخ مـــردان نـــدیـــدی مـــرد مـــیـــدان را چـــه دانـــی
خـــدمـــت دربـــان نـــکـــرده رفــعــت ســلــطــان چــه جــوئــی
طــــاق ایــــوانـــرا نـــدیـــده اوج کـــیـــوانـــرا چـــه دانـــی
چـون تـو سـرگـردان نگشتی منکر گوی از چه گردی
چــون تــو در مــیــدان نــبـودی حـال چـوگـانـرا چـه دانـی
گرنه چون پروانه سوزی شمع را روشن چه بینی
ورنـه زیـن پـیمانه نوشی شرط و پیمانرا چه دانی
صـــبـــر ایـــوبـــی نـــکـــرده درد را درمـــان چـــه خــواهــی
حـــزن یـــعـــقـــوبـــی نــدیــده بــیــت احــزانــرا چــه دانــی
چــون دم عــیــسـی نـدیـدی گـفـتـهٔ خـواجـو چـه خـوانـی
چــون یــد بــیــضــا نــدیــدی پــور عــمـرانـرا چـه دانـی
