غزل شمارهٔ ۹۲۶
از مـشـک سـوده دام بـر آتـش نـهـاده‌ئـی
یـا جـعـد مـشـک فـام بـر آتـش نـهـاده‌ئی
زلــفــت بــر آب شــســت فــکــنـدسـت یـا ز زلـف
بــر طــرف دانــه دام بــر آتــش نـهـاده‌ئـی
بـــازم بـــطــره از چــه دلــاویــز مــی‌کــنــی
چــون فــلــفــلــم مـدام بـر آتـش نـهـاده‌ئـی
زان لــــعــــل آبـــدار کـــه هـــمـــرنـــگ آتـــشـــســـت
نـــعـــلـــم عـــلـــی‌الــدوام بــر آتــش نــهــاده‌ای
هـم فـلـفـلـت بـر آتـش و هـم نـعـل تـافـتـسـت
بــر نــام مــن کــدام بــر آتــش نـهـاده‌ئـی
دلهای شیخ و شاب بخون در فکنده‌ئی
جـانـهـای خـاص و عـام بـر آتـش نـهـاده‌ئی
از زلــف مــشــکــبـوی تـو مـجـلـس مـعـطـرسـت
گـوئـی کـه عـود خـام بـر آتـش نهاده‌ئی
آبـــــــی بــــــر آتــــــشــــــم زن از آن آتــــــش مــــــذاب
کــاب و گــلــم تــمـام بـر آتـش نـهـاده‌ئـی
چــون آبــگــون قــدح ز مــی آتــش نــقــاب شــد
پـنـداشـتـم کـه جـام بـر آتـش نـهـاده‌ئی
خـــواجــو بــرو بــه آب خــرابــات غــســل کــن
گـر رخـت نـنـگ و نـام بـر آتـش نـهـاده‌ئی
غزل شمارهٔ ۹۲۷
گــرد مــاه از مـشـک چـنـبـر کـرده‌ئـی
مــــاه را از مــــشـــک زیـــور کـــرده‌ئـــی
شـــام شـــبـــگـــون قـــمـــر فــرســای را
ســــایــــبــــان مــــهــــر انـــور کـــرده‌ئـــی
در شـــبـــســـتـــان عـــبـــیـــر افـــشـــان زلـــف
شـمـع کـافـوری ز رخ بـر کـرده‌ئـی
از چـــه رو بـــســـتـــانـــســـرای خــلــد را
مــــنــــزل هــــنــــدوی کــــافــــر کـــرده‌ئـــی
روز را در ســــایـــهٔ شـــب بـــرده‌ئـــی
شـــام را پــیــرایــهٔ خــور کــرده‌ئــی
لــــــعــــــل در پــــــاش زمـــــرد پـــــوش را
پـــرده‌دار عـــقـــد گــوهــر کــرده‌ئــی
تـا بـه دست آورده‌ئی طغرای حسن
مـــلـــک خـــوبـــی را مــســخــر کــرده‌ئــی
ای مـــــــه آتـــــــش عــــــذار آن آب خــــــشــــــک
کــــابــــگــــیــــر آتــــش تــــر کــــرده‌ئــــی
بر کفم نه گر چه خون جان ماست
آنـکـه در نـصـفـی و سـاغـر کـرده‌ئی
جـــان خـــواجـــو را ز جـــعـــد عـــنـــبــریــن
هــر زمــان طــوقــی مــعــنــبــر کــرده‌ئـی
غزل شمارهٔ ۹۲۸
از لــب شــیــریــن چــون شـکـر نـبـات آورده‌ئـی
وز حــبـش بـر خـسـرو خـاور بـرات آورده‌ئـی
بـت پـرسـتانرا محقق شد که این خط غبار
از پـــی نـــســـخ بـــتــان ســومــنــات آورده‌ئــی
مـهـر ورزانـرا تـب مـحـرق بـشـکـر بسته‌ئی
یـا خـطـی در شـکـرسـتـان بـر نـبات آورده‌ئی
خــســتــگــان ضــربــت تــسـلـیـم را بـهـر شـفـا
نـــســـخـــهٔ کـــلـــی قـــانـــون نـــجـــات آورده‌ئــی
ای خــط ســبــز نــگــاریـن خـضـر وقـتـی گـوئـیـا
زانـــــکــــه ســــودای لــــب آب حــــیــــات آورده‌ئــــی
تـا کـشیدی نیل بر ماه از پی داغ صبوح
چـشـمـهٔ نیل از حسد در چشم لات آورده‌ئی
چون روانم بیند از دل دیده را در موج خون
گــویــدم در دجــلــه نــهـری از فـرات آورده‌ای
زانــدهــان گــر کــام جــان تـنـگـدسـتـان مـی‌دهـی
لـطـف کن گر هیچم از بهر زکوة آورده‌ئی
دوش می‌گفتم حدیث تیره شب با طره‌هات
گـفـت خـواجـو بـاز بـا مـا تـرهات آورده‌ئی
غزل شمارهٔ ۹۲۹
ایــن چــه بــویــسـت ای صـبـا از مـرغـزار آورده‌ئـی
مــــــرحــــــبــــــا کــــــارام جـــــان مـــــرغ زار آورده‌ئـــــی
بـــــهـــــر جـــــان بـــــیـــــقــــرار آدم خــــاکــــی نــــهــــاد
نـــــکـــــتـــــهـــــی از روضـــــهٔ دارالـــــقــــرار آورده‌ئــــی
وقت خوش بادت که وقت دوستان خوش کرده‌ئی
تـــا ز طـــرف بـــوســـتــان بــوی بــهــار آورده‌ئــی
سـرو مـا را چـون کـشیدی در بر آخر راست گوی
کــز وصــالــش شــاخ شــادی را بــبــار آورده‌ئــی
عـــقـــل را از بــوی مــی مــســت و خــراب افــکــنــده‌ئــی
چــــون حـــدیـــثـــی از لـــب مـــیـــگـــون یـــار آورده‌ئـــی
یــک نــفـس تـار سـر زلـفـش ز هـم بـگـشـوده‌ئـی
وز مـــعـــانـــی ایـــن هـــمـــه مـــشـــک تــتــار آورده‌ئــی
در چـنـیـن وقـتـی کـه خواجو در خمار افتاده است
جـان فـدا بـادت کـه جـامـی خـوشـگـوار آورده‌ئی
غزل شمارهٔ ۹۳۰
دیـشـب ای بـاد صـبـا گوئی که جائی بوده‌ئی
پـــای بـــنـــد چـــیــن زلــف دلــگــشــائــی بــوده‌ئــی
آشــنــایــانــرا ز بــوی خــویــش مــســت افـکـنـده‌ئـی
چـــون چــمــن پــیــرای بــاغ آشــنــائــی بــوده‌ئــی
دسـتـه بـنـد سـنـبـل سـروی سـرائـی کشته‌ئی
خــاکــروب ســاحــت بــســتــانــســرائــی بــوده‌ئـی
لـــاجـــرم پــایــت نــمــی‌آیــد ز شــادی بــر زمــیــن
چــون نــدیــم مـجـلـس شـادی فـزائـی بـوده‌ئـی
نـیـک بـیـرون بـرده‌ئـی راه از شـکـنـج زلـف او
چـون شـبـی تـا روز در تـاریـک جـائی بوده‌ئی
تـا چـه مـرغـی کـاشـیان جائی همایون جسته‌ئی
گـــوئـــیـــا در ســـایـــهٔ پـــر هـــمــائــی بــوده‌ئــی
از غـــم یـــعـــقـــوب حـــالـــی هـــیــچ یــاد آورده‌ئــی
چـون هـمـه شـب هـمـدم یـوسـف لقائی بوده‌ئی
هیچ بوئی برده‌ئی کو در وفا و عهد کیست
تــا عــبــیــر آمــیــز بــزم بــیــوفــائــی بـوده‌ئـی
از دل گـــمـــگــشــتــهٔ خــواجــو نــشــانــی بــاز ده
چـــون غـــبـــار افـــشـــان زلـــف دلـــربـــائــی بــوده‌ئــی
غزل شمارهٔ ۹۳۱
آتــــــش انــــــدر آب هـــــرگـــــز دیـــــده‌ئـــــی
عـــنـــبـــر انـــدر تـــاب هـــرگــز دیــده‌ئــی
چــون دهــان بـر لـعـل شـورانـگـیـز او
پـــســـتـــه و عـــنـــاب هـــرگــز دیــده‌ئــی
شـــد نـــقـــاب عـــارضــش زلــف ســیــاه
شــام بــر مــهــتــاب هــرگــز دیــده‌ئــی
ســـنـــبـــل پـــرتـــاب هـــرگــز چــیــده‌ئــی
نـــرگـــس پــرخــواب هــرگــز دیــده‌ئــی
نــرگــسـش در طـاق ابـرو خـفـتـه اسـت
مـــســـت در مـــحـــراب هــرگــز دیــده‌ئــی
شـــد دلـــم مـــســتــغــرق دریــای عــشــق
ذره در غــــرقــــاب هــــرگــــز دیــــده‌ئــــی
در غمش خواجو چو چشم خونفشان
چـــشـــمـــهٔ خـــونـــاب هـــرگــز دیــده‌ئــی
غزل شمارهٔ ۹۳۲
دوش پــــیـــری یـــافـــتـــم در گـــوشـــهٔ مـــیـــخـــانـــه‌ئـــی
در کـــشـــیـــده از شـــراب نـــیـــســـتـــی پـــیـــمـــانـــه‌ئــی
گـــفـــت درمـــســـتـــان لـــایـــعـــقـــل بـــچـــشــم عــقــل بــیــن
ور خــــــرد داری مــــــکــــــن انــــــکــــــار هـــــر دیـــــوانـــــه‌ئـــــی
گــر چــه مــا بـنـیـاد عـمـر از بـاده ویـران کـرده‌ایـم
کــی بــود گــنــجــی چــو مــا در کــنـج هـر ویـرانـه‌ئـی
روشـــنـــســـت ایـــن کـــانـــکـــه از ســـودای او در آتــشــیــم
شــمــع عــشــقـش را کـم افـتـد هـمـچـو مـا پـروانـه‌ئـی
دل بــــدلـــداری ســـپـــارد هـــر کـــه صـــاحـــبـــدل بـــود
کــانــکــه جــانــی بــاشــدش نــشــکــیــبــد از جـانـانـه‌ئـی
آشـــنـــائـــی را بـــچـــشـــم خـــویـــش دیـــدن مـــشـــکـــلــســت
زانـــکـــه او دیـــدار نـــنـــمـــایـــد بـــهـــر بـــیــگــانــه‌ئــی
هــر کــه دانــد کــانــدریــن ره مــقــصــد کــلــی یـکـیـسـت
هـــر زمـــانـــی کــعــبــه‌ئــی بــرســازد از بــتــخــانــه‌ئــی
دل مــنــه بــر مــلــک جــم خــواجـو کـه شـادروان عـمـر
بـــا فـــســـونـــی یـــا رود بـــر بــاد یــا افــســانــه‌ئــی
حیف باشد چون تو شهبازی که عالم صید تست
در چــــنــــیـــن دامـــی شـــده نـــخـــجـــیـــر آب و دانـــه‌ئـــی
