غزل شمارهٔ ۱۲
ای نــــــوبــــــهــــــار عــــــاشــــــقــــــان داری خــــــبــــــر از یــــــار مـــــا
ای از تــــو آبــــســـتـــن چـــمـــن و ای از تـــو خـــنـــدان بـــاغ‌هـــا
ای بــــــادهــــــای خـــــوش نـــــفـــــس عـــــشـــــاق را فـــــریـــــادرس
ای پــــاکــــتــــر از جــــان و جــــا آخــــر کـــجـــا بـــودی کـــجـــا
ای فــتــنــه روم و حــبــش حــیـران شـدم کـایـن بـوی خـوش
پــــیــــراهــــن یــــوســــف بــــود یــــا خــــود روان مـــصـــطـــفـــی
ای جـــــــویـــــــبـــــــار راســـــــتـــــــی از جــــــوی یــــــار مــــــاســــــتــــــی
بـــر ســـیـــنــه‌هــا ســیــنــاســتــی بــر جــان‌هــایــی جــان فــزا
ای قـیـل و ای قـال تـو خـوش و ای جـمـلـه اشـکـال تـو خـوش
ماه تو خوش سال تو خوش ای سال و مه چاکر تو را
غزل شمارهٔ ۱۳
ای بــــاد بــــی‌آرام مــــا بــــا گــــل بــــگــــو پــــیــــغــــام مــــا
کــای گــل گـریـز انـدر شـکـر چـون گـشـتـی از گـلـشـن جـدا
ای گــــل ز اصــــل شــــکــــری تــــو بــــا شــــکـــر لـــایـــقـــتـــری
شـکـر خـوش و گـل هـم خـوش و از هـر دو شـیـریـنـتـر وفـا
رخ بـــر رخ شـــکـــر بـــنـــه لـــذت بـــگــیــر و بــو بــده
در دولـــــت شـــــکـــــر بـــــجـــــه از تـــــلــــخــــی جــــور فــــنــــا
اکـــنـــون کـــه گـــشـــتــی گــلــشــکــر قــوت دلــی نــور نــظــر
از گــــل بــــرآ بــــر دل گــــذر آن از کــــجــــا ایــــن از کــــجـــا
بــا خــار بــودی هــمــنــشــیــن چــون عــقــل بــا جــانــی قــریـن
بـــر آســـمـــان رو از زمـــیـــن مـــنـــزل بـــه مـــنـــزل تـــا لـــقـــا
در ســـــر خـــــلـــــقـــــان مـــــی‌روی در راه پـــــنـــــهـــــان مــــی‌روی
بــســتـان بـه بـسـتـان مـی‌روی آن جـا کـه خـیـزد نـقـش‌هـا
ای گــــل تــــو مـــرغ نـــادری بـــرعـــکـــس مـــرغـــان مـــی‌پـــری
کـــامــد پــیــامــت زان ســری پــرهــا بــنــه بــی‌پــر بــیــا
ای گـــل تـــو ایـــن‌هـــا دیـــده‌ای زان بــر جــهــان خــنــدیــده‌ای
زان جــــامــــه‌هــــا بــــدریــــده‌ای ای کــــربــــز لـــعـــلـــیـــن قـــبـــا
گــــل‌هــــای پــــار از آســــمــــان نــــعـــره زنـــان در گـــلـــســـتـــان
کــای هــر کــه خــواهــد نـردبـان تـا جـان سـپـارد در بـلـا
هــیــن از تــرشـح زیـن طـبـق بـگـذر تـو بـی‌ره چـون عـرق
از شــــیــــشــــه گــــلــــابــــگـــر چـــون روح از آن جـــام ســـمـــا
ای مــقــبــل و مــیــمــون شــمــا بــا چــهــره گــلــگــون شــمــا
بــودیــم مــا هــمــچــون شــمــا مــا روح گــشــتــیــم الـصـلـا
از گـــلـــشـــکـــر مـــقــصــود مــا لــطــف حــقــســت و بــود مــا
ای بــــــود مـــــا آهـــــن صـــــفـــــت وی لـــــطـــــف حـــــق آهـــــن ربـــــا
آهـــــن خــــرد آیــــیــــنــــه گــــر بــــر وی نــــهــــد زخــــم شــــرر
مـــا را نـــمــی‌خــواهــد مــگــر خــواهــم شــمــا را بــی‌شــمــا
هـــان ای دل مـــشـــکـــیـــن ســـخــن پــایــان نــدارد ایــن ســخــن
بـــا کـــس نـــیـــارم گـــفـــت مـــن آن‌هـــا کــه مــی‌گــویــی مــرا
ای شـــمـــس تـــبـــریـــزی بـــگـــو ســـر شـــهـــان شــاه خــو
بی حرف و صوت و رنگ و بو بی‌شمس کی تابد ضیا
غزل شمارهٔ ۱۴
ای عـــاشـــقـــان ای عـــاشـــقـــان امــروز مــایــیــم و شــمــا
افـــتـــاده در غـــرقـــابــه‌ای تــا خــود کــه دانــد آشــنــا
گـر سـیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود
مـــرغـــان آبـــی را چـــه غـــم تـــا غـــم خـــورد مـــرغ هــوا
مـا رخ ز شـکـر افروخته با موج و بحر آموخته
زان سـان کـه مـاهـی را بـود دریا و طوفان جان فزا
ای شــیــخ مــا را فــوطـه ده وی آب مـا را غـوطـه ده
ای مــــوســــی عــــمــــران بــــیــــا بــــر آب دریــــا زن عـــصـــا
ایـــن بـــاد انـــدر هـــر ســری ســودای دیــگــر مــی‌پــزد
ســــودای آن ســــاقــــی مــــرا بــــاقــــی هـــمـــه آن شـــمـــا
دیــروز مــســتــان را بــه ره بــربـود آن سـاقـی کـلـه
امـــروز مـــی در مـــی‌دهـــد تـــا بـــرکـــنـــد از مـــا قـــبــا
ای رشــک مــاه و مـشـتـری بـا مـا و پـنـهـان چـون پـری
خـوش خـوش کـشـانـم مـی‌بـری آخـر نگویی تا کجا
هــر جــا روی تــو بـا مـنـی ای هـر دو چـشـم و روشـنـی
خـواهـی سـوی مـسـتـیـم کـش خواهی ببر سوی فنا
عـالـم چـو کـوه طـور دان مـا هـمـچـو مـوسـی طـالبان
هـــر دم تــجــلــی مــی‌رســد بــرمــی‌شــکــافــد کــوه را
یک پاره اخضر می‌شود یک پاره عبهر می‌شود
یـک پـاره گـوهـر می‌شود یک پاره لعل و کهربا
ای طــــالــــب دیــــدار او بـــنـــگـــر در ایـــن کـــهـــســـار او
ای که چه باد خورده‌ای ما مست گشتیم از صدا
ای بـــاغـــبــان ای بــاغــبــان در مــا چــه درپــیــچــیــده‌ای
گــر بــرده‌ایــم انــگــور تــو تــو بــرده‌ای انـبـان مـا
غزل شمارهٔ ۱۵
ای نـــوش کـــرده نـــیـــش را بـــی‌خـــویـــش کـــن بــاخــویــش را
بــــاخـــویـــش کـــن بـــی‌خـــویـــش را چـــیـــزی بـــده درویـــش را
تــــــــشـــــــریـــــــف ده عـــــــشـــــــاق را پـــــــرنـــــــور کـــــــن آفـــــــاق را
بـــــــر زهـــــــر زن تـــــــریـــــــاق را چـــــــیــــــزی بــــــده درویــــــش را
بــا روی هــمــچــون مــاه خــود بـا لـطـف مـسـکـیـن خـواه خـود
مــــا را تــــو کــــن هــــمــــراه خــــود چــــیــــزی بـــده درویـــش را
چـــــون جـــــلــــوه مــــه مــــی‌کــــنــــی وز عــــشــــق آگــــه مــــی‌کــــنــــی
بــــا مــــا چــــه هــــمــــره مــــی‌کـــنـــی چـــیـــزی بـــده درویـــش را
درویــــــش را چــــــه بــــــود نــــــشـــــان جـــــان و زبـــــان درفـــــشـــــان
نـــــی دلـــــق صـــــدپـــــاره کــــشــــان چــــیــــزی بــــده درویــــش را
هـــــم آدم و آن دم تــــویــــی هــــم عــــیــــســــی و مــــریــــم تــــویــــی
هــــم راز و هــــم مــــحــــرم تــــویــــی چــــیــــزی بـــده درویـــش را
تلخ از تو شیرین می‌شود کفر از تو چون دین می‌شود
خـــار از تـــو نـــســـریـــن مـــی‌شـــود چـــیـــزی بــده درویــش را
جـــــــان مـــــــن و جـــــــانـــــــان مـــــــن کــــــفــــــر مــــــن و ایــــــمــــــان مــــــن
ســـــلـــــطـــــان ســـــلـــــطــــانــــان مــــن چــــیــــزی بــــده درویــــش را
ای تـــن پـــرســـت بـــوالـــحـــزن در تـــن مـــپـــیـــچ و جـــان مـــکـــن
مـــنـــگـــر بــه تــن بــنــگــر بــه مــن چــیــزی بــده درویــش را
امــــروز ای شــــمـــع آن کـــنـــم بـــر نـــور تـــو جـــولـــان کـــنـــم
بــــر عــــشــــق جــــان افـــشـــان کـــنـــم چـــیـــزی بـــده درویـــش را
امــــروز گــــویـــم چـــون کـــنـــم یـــک بـــاره دل را خـــون کـــنـــم
ویــــن کــــار را یــــک ســــون کــــنــــم چـــیـــزی بـــده درویـــش را
تــــو عــــیــــب مــــا را کــــیــــســـتـــی تـــو مـــار یـــا مـــاهـــیـــســـتـــی
خــــود را بــــگـــو تـــو چـــیـــســـتـــی چـــیـــزی بـــده درویـــش را
جــــــان را درافــــــکـــــن در عـــــدم زیـــــرا نـــــشـــــایـــــد ای صـــــنـــــم
تــــو مــــحــــتـــشـــم او مـــحـــتـــشـــم چـــیـــزی بـــده درویـــش را
غزل شمارهٔ ۱۶
ای یـــوســـف آخـــر ســـوی ایـــن یـــعـــقـــوب نـــابـــیــنــا بــیــا
ای عـــیـــســـی پـــنـــهـــان شـــده بـــر طـــارم مـــیــنــا بــیــا
از هـجـر روزم قـیـر شـد دل چـون کـمـان بـد تـیـر شد
یــعــقــوب مــســکــیــن پــیــر شــد ای یــوســف بـرنـا بـیـا
ای مــوســی عــمــران کــه در ســیــنــه چــه سـیـنـاهـاسـتـت
گـــاوی خـــدایـــی مـــی‌کـــنـــد از ســـیـــنـــه ســـیـــنـــا بـــیــا
رخ زعــــفــــران رنــــگ آمـــدم خـــم داده چـــون چـــنـــگ آمـــدم
در گــــور تــــن تــــنـــگ آمـــدم ای جـــان بـــاپـــهـــنـــا بـــیـــا
چـــشـــم مـــحـــمـــد بـــا نـــمـــت واشــوق گــفــتــه در غــمــت
زان طــــــره‌ای انــــــدرهـــــمـــــت ای ســـــر ارســـــلـــــنـــــا بـــــیـــــا
خـورشـیـد پـیـشت چون شفق ای برده از شاهان سبق
ای دیــــده بــــیــــنـــا بـــه حـــق وی ســـیـــنـــه دانـــا بـــیـــا
ای جان تو و جان‌ها چو تن بی‌جان چه ارزد خود بدن
دل داده‌ام دیــــر اســــت مـــن تـــا جـــان دهـــم جـــانـــا بـــیـــا
تـــا بـــرده‌ای دل را گـــرو شـــد کـــشـــت جـــانــم در درو
اول تـــــو ای دردا بـــــرو و آخـــــر تــــو درمــــانــــا بــــیــــا
ای تـــــــــو دوا و چـــــــــاره‌ام نـــــــــور دل صـــــــــدپــــــــاره‌ام
انـــدر دل بـــیـــچـــاره‌ام چـــون غــیــر تــو شــد لــا بــیــا
نــشــنــاخــتــم قــدر تــو مــن تــا چـرخ مـی‌گـویـد ز فـن
دی بـــر دلـــش تــیــری بــزن دی بــر ســرش خــارا بــیــا
ای قــــــاب قــــــوس مــــــرتــــــبــــــت وان دولـــــت بـــــامـــــکـــــرمـــــت
کـــس نـــیــســت شــاهــا مــحــرمــت در قــرب او ادنــی بــیــا
ای خـسـرو مـه وش بـیـا ای خـوشـتـر از صـد خـوش بیا
ای آب و ای آتـــــــــش بـــــــــیـــــــــا ای در و ای دریــــــــا بــــــــیــــــــا
مـــخـــدوم جــانــم شــمــس دیــن از جــاهــت ای روح الــامــیــن
تـــبـــریـــز چــون عــرش مــکــیــن از مــســجــد اقــصــی بــیــا
غزل شمارهٔ ۱۷
آمــــد نــــدا از آســــمـــان جـــان را کـــه بـــازآ الـــصـــلـــا
جــان گــفــت ای نــادی خــوش اهــلــا و ســهــلــا مــرحــبــا
سـمـعـا و طـاعـه ای نـدا هـر دم دو صـد جـانت فدا
یــک بــار دیــگــر بــانــگ زن تــا بـرپـرم بـر هـل اتـی
ای نــــادره مــــهــــمــــان مــــا بـــردی قـــرار از جـــان مـــا
آخــر کــجــا مــی‌خــوانـیـم گـفـتـا بـرون از جـان و جـا
از پـــای ایـــن زنـــدانــیــان بــیــرون کــنــم بــنــد گــران
بـر چـرخ بـنـهـم نـردبـان تـا جـان بـرآیـد بـر عـلـا
تـــو جـــان جـــان افـــزاســـتـــی آخـــر ز شــهــر مــاســتــی
دل بــر غــریــبــی مــی‌نــهــی ایـن کـی بـود شـرط وفـا
آوارگـــی نـــوشـــت شــده خــانــه فــرامــوشــت شــده
آن گــنــده پــیــر کــابـلـی صـد سـحـر کـردت از دغـا
ایــن قــافــلــه بــر قــافــلــه پـویـان سـوی آن مـرحـلـه
چـون بـرنـمـی‌گردد سرت چون دل نمی‌جوشد تو را
بـانـگ شـتـربـان و جـرس مـی‌نـشنود از پیش و پس
ای بــس رفــیـق و هـمـنـفـس آن جـا نـشـسـتـه گـوش مـا
خلقی نشسته گوش ما مست و خوش و بی‌هوش ما
نـعـره زنـان در گـوش مـا کـه سـوی شـاه آ ای گدا
غزل شمارهٔ ۱۸
ای یــوســف خــوش نـام مـا خـوش مـی‌روی بـر بـام مـا
انـــــا فــــتــــحــــنــــا الــــصــــلــــا بــــازآ ز بــــام از در درآ
ای بــحــر پــرمــرجــان مــن والـلـه سـبـک شـد جـان مـن
ایـــــن جـــــان ســـــرگـــــردان مــــن از گــــردش ایــــن آســــیــــا
ای ســـاربـــان بـــا قــافــلــه مــگــذر مــرو زیــن مــرحــلــه
اشـتـر بـخـوابـان هـیـن هـلـه نـه از بهر من بهر خدا
نـی نـی بـرو مـجـنـون بـرو خوش در میان خون برو
از چون مگو بی‌چون برو زیرا که جان را نیست جا
گــر قــالــبــت در خــاک شــد جــان تــو بـر افـلـاک شـد
گــر خــرقــه تــو چــاک شــد جــان تـو را نـبـود فـنـا
از ســـر دل بـــیـــرون نـــه‌ای بـــنــمــای رو کــایــیــنــه‌ای
چــون عــشـق را سـرفـتـنـه‌ای پـیـش تـو آیـد فـتـنـه‌هـا
گــویــی مــرا چــون مــی‌روی گــســتــاخ و افــزون مــی‌روی
بــنــگــر کــه در خـون مـی‌روی آخـر نـگـویـی تـا کـجـا
گــــفــــتــــم کـــز آتـــش‌هـــای دل بـــر روی مـــفـــرش‌هـــای دل
مــی غــلــط در ســودای دل تــا بــحـر یـفـعـل مـا یـشـا
هــر دم رســولــی مــی‌رســد جــان را گــریــبــان مــی‌کــشــد
بــر دل خــیــالــی مــی‌دود یــعــنـی بـه اصـل خـود بـیـا
دل از جـهـان رنگ و بو گشته گریزان سو به سو
نـــعـــره زنـــان کـــان اصـــل کـــو جـــامـــه دران انــدر وفــا
غزل شمارهٔ ۱۹
امــــــــروز دیــــــــدم یــــــــار را آن رونــــــــق هـــــــر کـــــــار را
مــی‌شــد روان بــر آســمــان هــمــچــون روان مــصــطــفــی
خــورشــیــد از رویـش خـجـل گـردون مـشـبـک هـمـچـو دل
از تـــــابـــــش او آب و گـــــل افـــــزون ز آتـــــش در ضـــــیــــا
گــفـتـم کـه بـنـمـا نـردبـان تـا بـرروم بـر آسـمـان
گـــفـــتـــا ســـر تــو نــردبــان ســر را درآور زیــر پــا
چون پای خود بر سر نهی پا بر سر اختر نهی
چـون تـو هـوا را بـشـکـنـی پـا بـر هوا نه هین بیا
بــر آســمــان و بــر هــوا صــد رد پــدیـد آیـد تـو را
بــر آســمــان پـران شـوی هـر صـبـحـدم هـمـچـون دعـا
غزل شمارهٔ ۲۰
چــنــدانـک خـواهـی جـنـگ کـن یـا گـرم کـن تـهـدیـد را
مــی‌دان کــه دود گــولــخــن هــرگــز نـیـایـد بـر سـمـا
ور خـود بـرآیـد بـر سـمـا کـی تیره گردد آسمان
کـــز دود آورد آســـمـــان چـــنـــدان لـــطـــیـــفــی و ضــیــا
خــود را مــرنــجـان ای پـدر سـر را مـکـوب انـدر حـجـر
بــا نــقــش گـرمـابـه مـکـن ایـن جـمـلـه چـالـیـش و غـزا
گـر تـو کـنـی بـر مه تفو بر روی تو بازآید آن
ور دامــن او را کــشــی هــم بــر تــو تــنــگ آیــد قــبــا
پــیــش از تــو خــامــان دگـر در جـوش ایـن دیـگ جـهـان
بــس بــرطــپــیــدنــد و نــشــد درمــان نـبـود الـا رضـا
بــــگــــرفــــت دم مــــار را یــــک خــــارپــــشــــت انــــدر دهــــن
ســر درکــشــیــد و گــرد شــد مــانــنــد گــویـی آن دغـا
آن مــار ابــلــه خــویــش را بــر خــار مــی‌زد دم بـه دم
ســوراخ ســوراخ آمــد او از خــود زدن بــر خــارهـا
بـی صـبر بود و بی‌حیل خود را بکشت او از عجل
گــر صــبــر کــردی یــک زمــان رســتـی از او آن بـدلـقـا
بــر خــارپــشــت هــر بــلــا خــود را مــزن تــو هــم هــلــا
ساکن نشین وین ورد خوان جاء القضا ضاق الفضا
فــرمــود رب الــعــالــمــیــن بــا صــابــرانــم هــمــنــشــیـن
ای هـــمـــنـــشـــیـــن صـــابـــران افـــرغ عـــلـــیـــنـــا صـــبـــرنـــا
رفـــتـــم بــه وادی دگــر بــاقــی تــو فــرمــا ای پــدر
مــر صــابــران را مــی‌رســان هــر دم ســلــامــی نــو ز مـا
غزل شمارهٔ ۲۱
جـــرمـــی نـــدارم بـــیـــش از ایـــن کــز دل هــوا دارم تــو را
از زعــــــــفــــــــران روی مـــــــن رو مـــــــی‌بـــــــگـــــــردانـــــــی چـــــــرا
یـــا ایـــن دل خـــون خـــواره را لـــطـــف و مـــراعـــاتـــی بـــکــن
یـــا قـــوت صـــبـــرش بـــده در یـــفـــعـــل الـــلـــه مـــا یــشــا
ایـــن دو ره آمـــد در روش یـــا صـــبـــر یـــا شـــکـــر نـــعـــم
بــــی شــــمـــع روی تـــو نـــتـــان دیـــدن مـــر ایـــن دو راه را
هــــر گــــه بــــگــــردانـــی تـــو رو آبـــی نـــدارد هـــیـــچ جـــو
کـی ذره‌هـا پـیـدا شـود بـی‌شـعـشـعـه شـمـس الـضحی
بــی بــاده تــو کــی فــتـد در مـغـز نـغـزان مـسـتـی یـی
بـــی عـــصـــمــت تــو کــی رود شــیــطــان بــلــا حــول و لــا
نــی قــرص ســازد قـرصـی یـی مـطـبـوخ هـم مـطـبـوخـیـی
تـــــا درنـــــیـــــنـــــدازی کـــــفــــی ز اهــــلــــیــــلــــه خــــود در دوا
امـــــرت نـــــغـــــرد کــــی رود خــــورشــــیــــد در بــــرج اســــد
بـــی تـــو کـــجـــا جــنــبــد رگــی در دســت و پــای پــارســا
در مــــرگ هــــشــــیــــاری نــــهــــی در خــــواب بــــیــــداری نـــهـــی
در ســــنــــگ ســــقــــایــــی نـــهـــی در بـــرق مـــیـــرنـــده وفـــا
ســیــل ســیــاه شــب بــرد هــر جــا کــه عــقــلــسـت و خـرد
زان ســــیــــلــــشــــان کــــی واخــــرد جــــز مــــشــــتـــری هـــل اتـــی
ای جـــان جـــان جـــزو و کـــل وی حـــلــه بــخــش بــاغ و گــل
وی کـــوفـــتـــه هـــر ســـو دهـــل کـــای جـــان حـــیــران الــصــلــا
هـــر کـــس فـــریـــبـــانـــد مـــرا تـــا عــشــر بــســتــانــد مــرا
آن کــم دهــد فــهــم بــیــا گــویــد کــه پــیــش مــن بـیـا
زان سو که فهمت می‌رسد باید که فهم آن سو رود
آن کـــــت دهـــــد طـــــال بـــــقـــــا او را ســـــزد طـــــال بــــقــــا
هــم او کــه دلــتــنــگــت کــنــد ســرســبـز و گـلـرنـگـت کـنـد
هـــــــــم اوت آرد در دعـــــــــا هـــــــــم او دهـــــــــد مـــــــــزد دعـــــــــا
هــــم ری و بــــی و نــــون را کــــردســــت مــــقــــرون بــــا الـــف
در بـــــاد دم انـــــدر دهــــن تــــا خــــوش بــــگــــویــــی ربــــنــــا
لـــبـــیـــک لـــبـــیـــک ای کـــرم ســـودای تـــســـت انـــدر ســرم
ز آب تـــــو چـــــرخـــــی مـــــی‌زنـــــم مـــــانـــــنـــــد چـــــرخ آســــیــــا
هــــرگــــز نــــدانــــد آســــیــــا مــــقــــصـــود گـــردش‌هـــای خـــود
کـــاســـتـــون قـــوت مـــاســـت او یـــا کـــســـب و کـــار نـــانــبــا
آبــــیــــش گــــردان مــــی‌کــــنــــد او نــــیــــز چــــرخــــی مـــی‌زنـــد
حــــق آب را بـــســـتـــه کـــنـــد او هـــم نـــمـــی‌جـــنـــبـــد ز جـــا
خـــامـــش کـــه ایـــن گـــفـــتـــار مـــا مـــی‌پـــرد از اســـرار مــا
تـــا گـــویـــد او کـــه گــفــت او هــرگــز بــنــنــمــایــد قــفــا
غزل شمارهٔ ۲۲
چـــنـــدان بـــنـــالـــم نـــالـــه‌هـــا چـــنـــدان بــرآرم رنــگ‌هــا
تــــا بــــرکــــنــــم از آیــــنــــه هــــر مــــنـــکـــری مـــن زنـــگ‌هـــا
بـــر مـــرکـــب عـــشـــق تـــو دل مـــی‌رانـــد و ایـــن مــرکــبــش
در هــر قــدم مــی‌بــگــذرد زان ســوی جــان فــرسـنـگ‌هـا
بـــنـــمــا تــو لــعــل روشــنــت بــر کــوری هــر ظــلــمــتــی
تــا بــر ســر ســنـگـیـن دلـان از عـرش بـارد سـنـگ‌هـا
بــا ایــن چــنــیــن تــابــانــیــت دانــی چــرا مــنــکــر شــدنــد
کـــایـــن دولـــت و اقـــبـــال را بـــاشـــد از ایـــشـــان نــنــگ‌هــا
گــر نــی کــه کــورنــدی چــنــیـن آخـر بـدیـدنـدی چـنـان
آن ســــو هــــزاران جــــان ز مــــه چــــون اخـــتـــران آونـــگ‌هـــا
چــون از نـشـاط نـور تـو کـوران هـمـی بـیـنـا شـونـد
تــــا از خــــوشــــی راه تــــو رهــــوار گــــردد لــــنــــگ‌هـــا
امـــا چـــو انــدر راه تــو نــاگــاه بــیــخــود مــی‌شــود
هــر عــقــل زیــرا رســتــه شــد در ســبــزه زارت بــنــگ‌هـا
زیــن رو هـمـی‌بـیـنـم کـسـان نـالـان چـو نـی وز دل تـهـی
زین رو دو صد سرو روان خم شد ز غم چون چنگ‌ها
زیــن رو هــزاران کــاروان بــشــکــسـتـه شـد از ره روان
زیـن ره بـسـی کشتی پر بشکسته شد بر گنگ‌ها
اشــکــســتــگــان را جــان‌هــا بــســتــســت بــر اومــیــد تـو
تـــا دانـــش بـــی‌حـــد تـــو پـــیـــدا کـــنــد فــرهــنــگ‌هــا
تـــا قــهــر را بــرهــم زنــد آن لــطــف انــدر لــطــف تــو
تــا صـلـح گـیـرد هـر طـرف تـا مـحـو گـردد جـنـگ‌هـا
تـــا جـــســـتـــنـــی نـــوعـــی دگــر ره رفــتــنــی طــرزی دگــر
پـــیـــدا شـــود در هـــر جـــگـــر در ســلــســلــه آهــنــگ‌هــا
وز دعـــوت جـــذب خـــوشـــی آن شــمــس تــبــریــزی شــود
هـــر ذره انـــگـــیـــزنـــده‌ای هـــر مـــوی چـــون ســـرهـــنــگ‌هــا
