غزل شمارهٔ ۱
ای رســـتـــخـــیـــز نـــاگـــهـــان وی رحـــمـــت بـــی‌مـــنــتــهــا
ای آتــــشــــی افـــروخـــتـــه در بـــیـــشـــه انـــدیـــشـــه‌هـــا
امــــــروز خــــــنـــــدان آمـــــدی مـــــفـــــتـــــاح زنـــــدان آمـــــدی
بـر مـسـتـمـنـدان آمـدی چـون بـخـشـش و فـضـل خـدا
خــورشــیــد را حــاجـب تـویـی اومـیـد را واجـب تـویـی
مــطــلــب تــویــی طـالـب تـویـی هـم مـنـتـهـا هـم مـبـتـدا
در ســـیــنــه‌هــا بــرخــاســتــه انــدیــشــه را آراســتــه
هـم خـویـش حـاجـت خـواسته هم خویشتن کرده روا
ای روح بــــخــــش بــــی‌بـــدل وی لـــذت عـــلـــم و عـــمـــل
بــاقــی بــهــانــه‌ســت و دغــل کــایـن عـلـت آمـد وان دوا
ما زان دغل کژبین شده با بی‌گنه در کین شده
گـه مـسـت حورالعین شده گه مست نان و شوربا
ایـن سـکـر بـیـن هـل عـقـل را ویـن نـقـل بـیـن هـل نـقل را
کــز بــهــر نــان و بــقــل را چـنـدیـن نـشـایـد مـاجـرا
تـدبـیـر صـدرنـگ افـکـنـی بـر روم و بـر زنـگ افـکـنـی
و انــدر مــیــان جــنــگ افــکــنــی فــی اصــطــنـاع لـا یـری
مـی‌مـال پـنـهـان گـوش جـان می‌نه بهانه بر کسان
جــان رب خــلــصــنــی زنــان والــلــه کـه لـاغـسـت ای کـیـا
خـامـش کـه بـس مـسـتـعـجـلـم رفـتم سوی پای علم
کــاغــذ بــنــه بــشــکــن قــلــم سـاقـی درآمـد الـصـلـا
غزل شمارهٔ ۲
ای طــــایــــران قــــدس را عــــشــــقـــت فـــزوده بـــال‌هـــا
در حــــلــــقـــه ســـودای تـــو روحـــانـــیـــان را حـــال‌هـــا
در لـــا احـــب افـــلـــیـــن پـــاکـــی ز صـــورت‌هـــا یـــقـــیــن
در دیــده‌هــای غــیــب بــیــن هــر دم ز تــو تــمــثــال‌هـا
افـلـاک از تـو سـرنـگون خاک از تو چون دریای خون
مـــاهـــت نـــخـــوانـــم ای فـــزون از مـــاه‌هـــا و ســال‌هــا
کـوه از غـمـت بـشـکـافـتـه وان غـم بـه دل درتـافـته
یـک قـطـره خـونـی یـافـتـه از فـضـلـت ایـن افـضـال‌ها
ای ســروران را تــو سـنـد بـشـمـار مـا را زان عـدد
دانــــی ســـران را هـــم بـــود انـــدر تـــبـــع دنـــبـــال‌هـــا
ســازی ز خــاکــی سـیـدی بـر وی فـرشـتـه حـاسـدی
بــا نـقـد تـو جـان کـاسـدی پـامـال گـشـتـه مـال‌هـا
آن کـــو تـــو بـــاشـــی بــال او ای رفــعــت و اجــلــال او
آن کـــو چـــنــیــن شــد حــال او بــر روی دارد خــال‌هــا
گـیـرم کـه خـارم خـار بـد خـار از پی گل می‌زهد
صــراف زر هــم مــی‌نــهــد جــو بــر ســر مــثــقــال‌هـا
فــکــری بــدســت افــعــال‌هـا خـاکـی بـدسـت ایـن مـال‌هـا
قــالــی بــدسـت ایـن حـال‌هـا حـالـی بـدسـت ایـن قـال‌هـا
آغــــاز عــــالــــم غــــلــــغــــلــــه پــــایــــان عـــالـــم زلـــزلـــه
عـــشـــقـــی و شـــکـــری بـــا گـــلـــه آرام بـــا زلــزال‌هــا
تـوقـیـع شـمـس آمـد شـفـق طـغرای دولت عشق حق
فـــال وصــال آرد ســبــق کــان عــشــق زد ایــن فــال‌هــا
از رحـــمـــه لـــلـــعـــالــمــیــن اقــبــال درویــشــان بــبــیــن
چــون مــه مـنـور خـرقـه‌هـا چـون گـل مـعـطـر شـال‌هـا
عــشــق امــر کــل مـا رقـعـه‌ای او قـلـزم و مـا جـرعـه‌ای
او صــــد دلـــیـــل آورده و مـــا کـــرده اســـتـــدلـــال‌هـــا
از عــشــق گــردون مــتــلــف بـی‌عـشـق اخـتـر مـنـخـسـف
از عــشــق گـشـتـه دال الـف بـی‌عـشـق الـف چـون دال‌هـا
آب حــــیــــات آمــــد ســــخــــن کـــایـــد ز عـــلـــم مـــن لـــدن
جـــان را از او خـــالـــی مـــکــن تــا بــردهــد اعــمــال‌هــا
بــر اهــل مــعــنــی شــد سـخـن اجـمـال‌هـا تـفـصـیـل‌هـا
بــر اهـل صـورت شـد سـخـن تـفـصـیـل‌هـا اجـمـال‌هـا
گـر شـعـرهـا گـفـتند پر پر به بود دریا ز در
کز ذوق شعر آخر شتر خوش می‌کشد ترحال‌ها
غزل شمارهٔ ۳
ای دل چـــــه انـــــدیـــــشــــیــــده‌ای در عــــذر آن تــــقــــصــــیــــرهــــا
زان ســـوی او چـــنـــدان وفـــا زیـــن ســوی تــو چــنــدیــن جــفــا
زان ســوی او چــنــدان کــرم زیــن سـو خـلـاف و بـیـش و کـم
زان ســوی او چــنــدان نــعــم زیــن ســوی تــو چــنــدیــن خـطـا
زیــن ســوی تــو چــنــدیــن حــســد چــنــدیــن خــیـال و ظـن بـد
زان ســوی او چــنــدان کــشــش چــنــدان چــشــش چــنــدان عـطـا
چـنـدیـن چـشـش از بـهـر چـه تـا جـان تـلـخـت خـوش شـود
چــــنــــدیـــن کـــشـــش از بـــهـــر چـــه تـــا دررســـی در اولـــیـــا
از بــــد پــــشـــیـــمـــان مـــی‌شـــوی الـــلـــه گـــویـــان مـــی‌شـــوی
آن دم تــــو را او مــــی‌کــــشــــد تــــا وارهــــانــــد مــــر تــــو را
از جـــرم تـــرســـان مـــی‌شـــوی وز چــاره پــرســان مــی‌شــوی
آن لـــحـــظــه تــرســانــنــده را بــا خــود نــمــی‌بــیــنــی چــرا
گـــر چـــشـــم تـــو بـــربـــســت او چــون مــهــره‌ای در دســت او
گــــاهــــی بــــغــــلــــطــــانــــد چــــنـــیـــن گـــاهـــی بـــبـــازد در هـــوا
گــــاهــــی نـــهـــد در طـــبـــع تـــو ســـودای ســـیـــم و زر و زن
گــــاهــــی نــــهــــد در جــــان تــــو نــــور خــــیــــال مــــصــــطــــفــــی
این سو کشان سوی خوشان وان سو کشان با ناخوشان
یـــا بـــگـــذرد یـــا بـــشـــکـــنـــد کـــشـــتـــی در ایـــن گــرداب‌هــا
چـــنـــدان دعـــا کـــن در نـــهـــان چـــنـــدان بـــنـــال انـــدر شـــبــان
کــــز گــــنــــبــــد هــــفــــت آســــمــــان در گــــوش تـــو آیـــد صـــدا
بـــانـــک شـــعـــیـــب و نـــالـــه‌اش وان اشـــک هـــمـــچـــون ژالــه‌اش
چــــون شــــد ز حــــد از آســــمــــان آمــــد ســــحــــرگـــاهـــش نـــدا
گــــر مــــجــــرمــــی بــــخــــشــــیــــدمــــت وز جــــرم آمــــرزیــــدمــــت
فـــــردوس خـــــواهـــــی دادمــــت خــــامــــش رهــــا کــــن ایــــن دعــــا
گـــفـــتــا نــه ایــن خــواهــم نــه آن دیــدار حــق خــواهــم عــیــان
گــــر هــــفــــت بــــحـــر آتـــش شـــود مـــن درروم بـــهـــر لـــقـــا
گــــر رانـــده آن مـــنـــظـــرم بـــســـتـــســـت از او چـــشـــم تـــرم
مــــن در جــــحــــیــــم اولــــیــــتــــرم جــــنــــت نــــشــــایــــد مـــر مـــرا
جــــــنــــــت مــــــرا بــــــی‌روی او هـــــم دوزخـــــســـــت و هـــــم عـــــدو
مــــن ســــوخـــتـــم زیـــن رنـــگ و بـــو کـــو فـــر انـــوار بـــقـــا
گـــفـــتـــنـــد بـــاری کـــم گـــری تـــا کـــم نـــگــردد مــبــصــری
کـــه چـــشـــم نــابــیــنــا شــود چــون بــگــذرد از حــد بــکــا
گـــفـــت ار دو چـــشـــمـــم عـــاقـــبـــت خـــواهــنــد دیــدن آن صــفــت
هـــر جـــزو مـــن چــشــمــی شــود کــی غــم خــورم مــن از عــمــی
ور عــــاقــــبــــت ایــــن چــــشــــم مــــن مـــحـــروم خـــواهـــد مـــانـــدن
تـــا کـــور گـــردد آن بــصــر کــو نــیــســت لــایــق دوســت را
انــــــدر جــــــهـــــان هـــــر آدمـــــی بـــــاشـــــد فـــــدای یـــــار خـــــود
یـــــار یــــکــــی انــــبــــان خــــون یــــار یــــکــــی شــــمــــس ضــــیــــا
چــون هــر کــسـی درخـورد خـود یـاری گـزیـد از نـیـک و بـد
مـــا را دریـــغ آیـــد کـــه خـــود فــانــی کــنــیــم از بــهــر لــا
روزی یـــــکـــــی هـــــمــــراه شــــد بــــا بــــایــــزیــــد انــــدر رهــــی
پـــس بـــایـــزیـــدش گـــفـــت چـــه پـــیـــشـــه گــزیــدی ای دغــا
گـــفـــتـــا کـــه مـــن خــربــنــده‌ام پــس بــایــزیــدش گــفــت رو
یـــــا رب خـــــرش را مـــــرگ ده تـــــا او شــــود بــــنــــده خــــدا
غزل شمارهٔ ۴
ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
ای درشـــکـــســـتـــه جـــام مــا ای بــردریــده دام مــا
ای نـــور مـــا ای ســـور مـــا ای دولـــت مـــنـــصــور مــا
جـوشـی بـنـه در شور ما تا می شود انگور ما
ای دلــبــر و مــقــصــود مــا ای قــبــلــه و مــعــبـود مـا
آتـــش زدی در عـــود مـــا نـــظـــاره کــن در دود مــا
ای یــــــار مــــــا عــــــیــــــار مــــــا دام دل خــــــمــــــار مـــــا
پــا وامـکـش از کـار مـا بـسـتـان گـرو دسـتـار مـا
در گـل بـمـانـده پـای دل جـان مـی‌دهـم چه جای دل
وز آتــــــــــــش ســــــــــــودای دل ای وای دل ای وای مــــــــــــا
غزل شمارهٔ ۵
آن شکل بین وان شیوه بین وان قد و خد و دست و پا
آن رنـــگ بـــیـــن وان هـــنـــگ بــیــن وان مــاه بــدر انــدر قــبــا
از ســرو گــویــم یــا چــمــن از لــالــه گــویــم یــا ســمـن
از شــمــع گــویــم یــا لــگــن یــا رقــص گــل پــیــش صـبـا
ای عــــشــــق چــــون آتـــشـــکـــده در نـــقـــش و صـــورت آمـــده
بــــــر کــــــاروان دل زده یــــــک دم امــــــان ده یــــــا فـــــتـــــی
در آتــــش و در ســــوز مــــن شــــب مــــی‌بــــرم تـــا روز مـــن
ای فـــــرخ پــــیــــروز مــــن از روی آن شــــمــــس الــــضــــحــــی
بــر گــرد مــاهــش مــی‌تــنــم بــی‌لــب ســلــامــش مــی‌کـنـم
خــود را زمــیــن بــرمــی‌زنــم زان پــیــش کــو گــویـد صـلـا
گــــلــــزار و بــــاغ عــــالــــمــــی چــــشــــم و چــــراغ عـــالـــمـــی
هــــم درد و داغ عــــالــــمــــی چــــون پــــا نـــهـــی انـــدر جـــفـــا
آیــــم کــــنــــم جـــان را گـــرو گـــویـــی مـــده زحـــمـــت بـــرو
خـــدمـــت کـــنـــم تـــا واروم گـــویـــی کـــه ای ابـــلـــه بـــیــا
گـــشـــتـــه خـــیـــال هـــمـــنـــشـــیـــن بـــا عـــاشـــقـــان آتـــشـــیـــن
غــــایـــب مـــبـــادا صـــورتـــت یـــک دم ز پـــیـــش چـــشـــم مـــا
ای دل قـرار تـو چـه شـد وان کـار و بـار تـو چه شد
خــوابــت کــه مــی‌بــنــدد چــنــیــن انــدر صـبـاح و در مـسـا
دل گـــــــفـــــــت حـــــــســـــــن روی او وان نــــــرگــــــس جــــــادوی او
وان ســـــنـــــبــــل ابــــروی او وان لــــعــــل شــــیــــریــــن مــــاجــــرا
ای عـــشـــق پـــیـــش هـــر کـــســـی نـــام و لــقــب داری بــســی
مــــــن دوش نــــــام دیــــــگــــــرت کــــــردم کــــــه درد بـــــی‌دوا
ای رونــــق جــــانــــم ز تــــو چــــون چــــرخ گــــردانــــم ز تـــو
گــنــدم فــرســت ای جــان کــه تــا خــیــره نــگــردد آسـیـا
دیــگــر نــخــواهــم زد نــفــس ایـن بـیـت را مـی‌گـوی و بـس
بــــگــــداخــــت جــــانــــم زیــــن هـــوس ارفـــق بـــنـــا یـــا ربـــنـــا
غزل شمارهٔ ۶
بـــــگـــــریــــز ای مــــیــــر اجــــل از نــــنــــگ مــــا از نــــنــــگ مــــا
زیــــرا نــــمــــی‌دانــــی شــــدن هــــمــــرنــــگ مــــا هــــمــــرنـــگ مـــا
از حـــــمـــــلـــــه‌هـــــای جـــــنـــــد او وز زخـــــم‌هـــــای تـــــنــــد او
ســالــم نــمــانــد یــک رگــت بــر چــنــگ مــا بــر چــنـگ مـا
اول شــــرابــــی درکــــشــــی ســـرمـــســـت گـــردی از خـــوشـــی
بــــیــــخــــود شــــوی آنـــگـــه کـــنـــی آهـــنـــگ مـــا آهـــنـــگ مـــا
زیـن بـاده مـی‌خـواهـی بـرو اول تـنک چون شیشه شو
چون شیشه گشتی برشکن بر سنگ ما بر سنگ ما
هـــر کـــان مـــی احــمــر خــورد بــابــرگ گــردد بــرخــورد
از دل فـــــراخـــــی‌هــــا بــــرد دلــــتــــنــــگ مــــا دلــــتــــنــــگ مــــا
بــس جــره‌هــا در جــو زنــد بـس بـربـط شـش تـو زنـد
بــس بــا شــهــان پــهـلـو زنـد سـرهـنـگ مـا سـرهـنـگ مـا
مـــاده اســـت مـــریـــخ زمـــن ایـــن جـــا در ایـــن خـــنـــجـــر زدن
بــا مــقــنــعــه کــی تــان شــدن در جــنــگ مـا در جـنـگ مـا
گـر تـیـغ خـواهـی تـو ز خـور از بـدر بـرسـازی سـپـر
گـــــر قـــــیـــــصـــــری انـــــدرگـــــذر از زنـــــگ مـــــا از زنــــگ مــــا
اســحــاق شــو در نــحــر مـا خـامـوش شـو در بـحـر مـا
تــا نــشــکــنــد کــشــتــی تــو در گــنــگ مــا در گــنــگ مـا
غزل شمارهٔ ۷
بــنــشــســتــه‌ام مــن بــر درت تــا بــوک بـرجـوشـد وفـا
بــاشــد کــه بـگـشـایـی دری گـویـی کـه بـرخـیـز انـدرآ
غـــرقـــســـت جـــانـــم بـــر درت در بـــوی مـــشـــک و عـــنـــبـــرت
ای صـــــد هــــزاران مــــرحــــمــــت بــــر روی خــــوبــــت دایــــمــــا
مــــایــــیــــم مــــســــت و ســـرگـــران فـــارغ ز کـــار دیـــگـــران
عــــالــــم اگـــر بـــرهـــم رود عـــشـــق تـــو را بـــادا بـــقـــا
عــشــق تــو کــف بــرهــم زنــد صــد عــالــم دیــگــر کــنــد
صـــد قـــرن نــو پــیــدا شــود بــیــرون ز افــلــاک و خــلــا
ای عـشـق خـنـدان هـمـچـو گـل وی خـوش نـظـر چـون عقل کل
خـــورشـــیـــد را درکـــش بـــه جـــل ای شـــهـــســـوار هــل اتــی
امـــــروز مـــــا مـــــهـــــمــــان تــــو مــــســــت رخ خــــنــــدان تــــو
چــــون نــــام رویــــت مــــی‌بــــرم دل مــــی‌رود والــــلــــه ز جـــا
کـــو بـــام غـــیـــر بـــام تـــو کـــو نـــام غــیــر نــام تــو
کــــو جــــام غــــیــــر جــــام تــــو ای ســـاقـــی شـــیـــریـــن ادا
گــــر زنــــده جــــانــــی یــــابـــمـــی مـــن دامـــنـــش بـــرتـــابـــمـــی
ای کــــاشــــکـــی درخـــوابـــمـــی در خـــواب بـــنـــمـــودی لـــقـــا
ای بــر درت خــیــل و حــشــم بــیــرون خــرام ای مــحــتــشـم
زیــرا کــه ســرمــســت و خــوشــم زان چــشــم مـسـت دلـربـا
افــغـان و خـون دیـده بـیـن صـد پـیـرهـن بـدریـده بـیـن
خــون جــگــر پــیــچــیــده بــیـن بـر گـردن و روی و قـفـا
آن کـس کـه بـیـنـد روی تـو مـجـنـون نـگـردد کـو بگو
ســنــگ و کــلــوخــی بــاشــد او او را چــرا خــواهــم بــلــا
رنــج و بــلــایــی زیــن بــتــر کـز تـو بـود جـان بـی‌خـبـر
ای شــاه و ســلــطــان بــشــر لــا تــبـل نـفـسـا بـالـعـمـی
جـــان‌هـــا چـــو ســـیـــلـــابـــی روان تـــا ســـاحـــل دریـــای جــان
از آشــــنـــایـــان مـــنـــقـــطـــع بـــا بـــحـــر گـــشـــتـــه آشـــنـــا
ســـیـــلـــی روان انـــدر ولـــه ســـیـــلــی دگــر گــم کــرده ره
الـــــحــــمــــدلــــلــــه گــــویــــد آن ویــــن آه و لــــا حــــول و لــــا
ای آفـــــتــــابــــی آمــــده بــــر مــــفــــلــــســــان ســــاقــــی شــــده
بـــر بـــنـــدگـــان خـــود را زده بـــاری کــرم بــاری عــطــا
گــل دیــده نــاگــه مــر تـو را بـدریـده جـان و جـامـه را
وان چــنــگ زار از چــنـگ تـو افـکـنـده سـر پـیـش از حـیـا
مــقــبــلــتــریــن و نــیــک پــی در بــرج زهــره کــیــســت نـی
زیــــرا نــــهــــد لـــب بـــر لـــبـــت تـــا از تـــو آمـــوزد نـــوا
نــی‌هــا و خـاصـه نـیـشـکـر بـر طـمـع ایـن بـسـتـه کـمـر
رقـــصــان شــده در نــیــســتــان یــعــنــی تــعــز مــن تــشــا
بد بی‌تو چنگ و نی حزین برد آن کنار و بوسه این
دف گـــفـــت مـــی‌زن بـــر رخـــم تـــا روی مـــن یـــابـــد بـــهــا
ایــن جــان پــاره پــاره را خـوش پـاره پـاره مـسـت کـن
تــا آن چــه دوشــش فــوت شــد آن را کـنـد ایـن دم قـضـا
حـــیـــفـــســـت ای شــاه مــهــیــن هــشــیــار کــردن ایــن چــنــیــن
والــلــه نــگــویــم بــعــد از ایــن هــشــیـار شـرحـت ای خـدا
یـا بـاده ده حـجـت مـجـو یا خود تو برخیز و برو
یــا بــنــده را بــا لــطــف تـو شـد صـوفـیـانـه مـاجـرا
غزل شمارهٔ ۸
جــــز وی چــــه بــــاشــــد کــــز اجــــل انـــدرربـــایـــد کـــل مـــا
صــد جــان بــرافــشــانــم بــر او گــویــم هــنـیـیـا مـرحـبـا
رقصان سوی گردون شوم زان جا سوی بی‌چون شوم
صــــبــــر و قـــرارم بـــرده‌ای ای مـــیـــزبـــان زودتـــر بـــیـــا
از مـــه ســـتـــاره مـــی‌بــری تــو پــاره پــاره مــی‌بــری
گــه شــیــرخــواره مــی‌بــری گــه مــی‌کــشــانــی دایـه را
دارم دلـــی هـــمـــچـــون جــهــان تــا مــی‌کــشــد کــوه گــران
مــن کـه کـشـم کـه کـی کـشـم زیـن کـاهـدان واخـر مـرا
گـر مـوی مـن چـون شـیـر شـد از شـوق مـردن پیر شد
مــــــن آردم گــــــنــــــدم نــــــیــــــم چــــــون آمـــــدم در آســـــیـــــا
در آســـــیـــــا گـــــنـــــدم رود کـــــز ســــنــــبــــلــــه زادســــت او
زاده مــــهــــم نــــی ســــنــــبــــلــــه در آســـیـــا بـــاشـــم چـــرا
نـــــی نـــــی فــــتــــد در آســــیــــا هــــم نــــور مــــه از روزنــــی
زان جـــــا بـــــه ســــوی مــــه رود نــــی در دکــــان نــــانــــبــــا
بــا عــقــل خــود گــر جــفــتــمــی مــن گــفــتــنــی‌هــا گــفـتـمـی
خـــامـــوش کـــن تـــا نـــشـــنـــود ایــن قــصــه را بــاد هــوا
غزل شمارهٔ ۹
مـن از کـجـا پـنـد از کـجـا بـاده بـگـردان سـاقـیـا
آن جـــام جـــان افـــزای را بـــرریـــز بـــر جـــان ســاقــیــا
بــر دســت مــن نــه جــام جــان ای دســتــگــیـر عـاشـقـان
دور از لــب بــیــگــانــگــان پــیــش آر پــنــهــان سـاقـیـا
نــانــی بــده نــان خــواره را آن طــامــع بــیـچـاره را
آن عــاشــق نــانــبــاره را کــنــجــی بــخـسـبـان سـاقـیـا
ای جـــان جـــان جـــان جـــان مـــا نــامــدیــم از بــهــر نــان
بــرجــه گــدارویــی مـکـن در بـزم سـلـطـان سـاقـیـا
اول بـــگـــیـــر آن جـــام مـــه بـــر کـــفــه آن پــیــر نــه
چـون مـسـت گـردد پـیـر ده رو سـوی مستان ساقیا
رو سخت کن ای مرتجا مست از کجا شرم از کجا
ور شـرم داری یـک قـدح بـر شـرم افـشـان سـاقـیـا
بــرخــیــز ای ســاقــی بــیــا ای دشــمــن شــرم و حــیـا
تـا بـخـت مـا خـنـدان شـود پـیـش آی خـنـدان ساقیا
غزل شمارهٔ ۱۰
مـــهـــمـــان شـــاهـــم هـــر شــبــی بــر خــوان احــســان و وفــا
مـــهـــمـــان صـــاحـــب دولـــتــم کــه دولــتــش پــایــنــده بــا
بــر خــوان شــیــران یــک شـبـی بـوزیـنـه‌ای هـمـراه شـد
اســتــیــزه رو گــر نــیــســتــی او از کـجـا شـیـر از کـجـا
بـنـگـر کـه از شـمـشـیـر شـه در قـهرمان خون می‌چکد
آخــر چــه گــسـتـاخـی اسـت ایـن والـلـه خـطـا والـلـه خـطـا
گــر طــفــل شــیــری پــنــجــه زد بــر روی مــادر نـاگـهـان
تــو دشــمـن خـود نـیـسـتـی بـر وی مـنـه تـو پـنـجـه را
آن کو ز شیران شیر خورد او شیر باشد نیست مرد
بــــســــیــــار نــــقــــش آدمــــی دیــــدم کـــه بـــود آن اژدهـــا
نــوح ار چــه مــردم وار بــد طــوفــان مـردم خـوار بـد
گــــــر هــــــســــــت آتــــــش ذره‌ای آن ذره دارد شـــــعـــــلـــــه‌هـــــا
شــمــشــیــرم و خــون ریــز مــن هــم نـرمـم و هـم تـیـز مـن
هــمــچــون جــهــان فــانــیــم ظــاهــر خــوش و بــاطــن بــلـا
غزل شمارهٔ ۱۱
ای طــوطــی عــیــســی نــفــس وی بــلــبــل شــیـریـن نـوا
هـیـن زهـره را کـالـیـوه کـن زان نـغـمـه‌های جان فزا
دعـــوی خـــوبـــی کـــن بـــیــا تــا صــد عــدو و آشــنــا
بـا چـهـره‌ای چـون زعـفـران بـا چـشـم تـر آید گوا
غـم جـمـلـه را نـالـان کـنـد تـا مـرد و زن افـغـان کند
کــه داد ده مـا را ز غـم کـو گـشـت در ظـلـم اژدهـا
غـــم را بـــدرانـــی شـــکـــم بــا دوربــاش زیــر و بــم
تـا غـلـغـل افـتـد در عـدم از عـدل تـو ای خـوش صدا
سـاقـی تـو مـا را یـاد کـن صد خیک را پرباد کن
ارواح را فــرهــاد کــن در عــشــق آن شــیــریــن لــقــا
چــــون تــــو ســــرافـــیـــل دلـــی زنـــده کـــن آب و گـــلـــی
دردم ز راه مـــقـــبـــلـــی در گـــوش مـــا نـــفــخــه خــدا
مـا هـمـچـو خـرمـن ریـخـتـه گـندم به کاه آمیخته
هـیـن از نـسـیـم بـاد جـان کـه را ز گـنـدم کـن جـدا
تــا غــم بــه ســوی غـم رود خـرم سـوی خـرم رود
تـا گـل به سوی گل رود تا دل برآید بر سما
ایـــن دانــه‌هــای نــازنــیــن مــحــبــوس مــانــده در زمــیــن
در گـوش یـک بـاران خـوش مـوقـوف یـک بـاد صـبا
تا کار جان چون زر شود با دلبران هم‌بر شود
پـا بـود اکنون سر شود که بود اکنون کهربا
خــامــوش کــن آخــر دمــی دســتــور بــودی گــفــتــمــی
سـری کـه نـفـکـنـدسـت کـس در گـوش اخـوان صفا
