غزل شمارهٔ ۲۲۱
مــرا تــو گــوش گــرفــتــی هـمـی‌کـشـی بـه کـجـا
بـگـو کـه در دل تـو چـیـست چیست عزم تو را
چــه دیــگ پــخــتــه‌ای از بــهــر مــن عــزیــزا دوش
خـــــدای دانــــد تــــا چــــیــــســــت عــــشــــق را ســــودا
چو گوش چرخ و زمین و ستاره در کف توست
کــجــا رونــد هــمــان جــا کـه گـفـتـه‌ای کـه بـیـا
مــرا دو گــوش گــرفــتــی و جــمــلــه را یــک گـوش
کـــه مـــی‌زنـــم ز بـــن هـــر دو گـــوش طـــال بـــقـــا
غــــلــــام پــــیــــر شــــود خــــواجـــه‌اش کـــنـــد آزاد
چـــو پـــیــر گــشــتــم از آغــاز بــنــده کــرد مــرا
نــه کــودکــان بــه قــیــامــت ســپــیـدمـو خـیـزنـد
قــــیــــامــــت تــــو ســــیـــه مـــوی کـــرد پـــیـــران را
چـــو مـــرده زنـــده کـــنــی پــیــر را جــوان ســازی
خــمــوش کــردم و مــشــغــول مــی‌شــوم بـه دعـا
غزل شمارهٔ ۲۲۲
رویـــــم و خـــــانـــــه بـــــگــــیــــریــــم پــــهــــلــــوی دریــــا
کـــه داد اوســـت جـــواهـــر کــه خــوی اوســت ســخــا
بـــدان کـــه صـــحـــبــت جــان را هــمــی‌کــنــد هــمــرنــگ
ز صـــحـــبـــت فـــلـــک آمـــد ســـتـــاره خــوش ســیــمــا
نه تن به صحبت جان خوبروی و خوش فعل‌ست
چــه مــی‌شــود تـن مـسـکـیـن چـو شـد ز جـان عـذرا
چـــــو دســــت مــــتــــصــــل تــــوســــت بــــس هــــنــــر دارد
چـــــو شـــــد ز جـــــســـــم جـــــدا اوفـــــتــــاد انــــدر پــــا
کـــجـــاســـت آن هـــنـــر تـــو نـــه کـــه هـــمـــان دســـتــی
نــــــه ایــــــن زمــــــان فــــــراق‌ســـــت و آن زمـــــان لـــــقـــــا
پـــــس الــــلــــه الــــلــــه زنــــهــــار نــــاز یــــار بــــکــــش
کـــــه نـــــاز یـــــار بــــود صــــد هــــزار مــــن حــــلــــوا
فــــــراق را بــــــنــــــدیــــــدی خــــــدات مــــــنــــــمــــــا یـــــاد
کـــه ایـــن دعـــاگـــو بـــه زیـــن نـــداشـــت هـــیـــچ دعــا
ز نــــفـــس کـــلـــی چـــون نـــفـــس جـــزو مـــا بـــبـــریـــد
بــــه اهــــبــــطــــوا و فــــرود آمــــد از چــــنـــان بـــالـــا
مــــثــــال دســـت بـــریـــده ز کـــار خـــویـــش بـــمـــانـــد
کـــه گـــشـــت طـــعـــمـــه گـــربـــه زهـــی ذلــیــل و بــلــا
ز دسـت او هـمـه شـیـران شـکـسـتـه پـنـجـه بـدنـد
کـه گـربـه می‌کشدش سو به سو ز دست قضا
امـــــیـــــد وصـــــل بـــــود تـــــا رگـــــیــــش مــــی‌جــــنــــبــــد
کــــــه یـــــافـــــت دولـــــت وصـــــلـــــت هـــــزار دســـــت جـــــدا
مــــدار ایـــن عـــجـــب از شـــهـــریـــار خـــوش پـــیـــونـــد
کــه پــاره پــاره دود از کــفــش شــدســت ســمـا
شــــــه جــــــهــــــانــــــی و هـــــم پـــــاره دوز اســـــتـــــادی
بــــکــــن نــــظــــر ســــوی اجــــزای پــــاره پـــاره مـــا
چـو چـنـگ مـا بـشـکـستی بساز و کش سوی خود
ز الــــســــت زخــــمــــه هــــمــــی‌زن هــــمــــی‌پــــذیــــر بــــلـــا
بــــــلــــــا کــــــنــــــیــــــم ولــــــیــــــکــــــن بــــــلــــــی اول کـــــو
کـــه آن چـــو نـــعـــره روحـــســت ویــن ز کــوه صــدا
چــو نــای مــا بــشــکــســتــی شــکــســتــه را بــربـنـد
نـــــیـــــاز ایـــــن نـــــی مـــــا را بـــــبـــــیـــــن بــــدان دم‌هــــا
کــــه نـــای پـــاره مـــا پـــاره مـــی‌دهـــد صـــد جـــان
کــــه کـــی دمـــم دهـــد او تـــا شـــوم لـــطـــیـــف ادا
غزل شمارهٔ ۲۲۳
کــجـاسـت مـطـرب جـان تـا ز نـعـره‌هـای صـلـا
درافـــــکـــــنـــــد دم او در هـــــزار ســــر ســــودا
بـگـفـتـه‌ام کـه نـگـویـم ولـیـک خـواهـم گـفت
مـــن از کـــجـــا و وفـــاهـــای عـــهـــدهــا ز کــجــا
اگــر زمــیــن بــه سـراسـر بـرویـد از تـوبـه
به یک دم آن همه را عشق بدرود چو گیا
از آنــک تــوبــه چــو بـنـدسـت بـنـد نـپـذیـرد
عــــلــــو مــــوج چــــو کــــهـــســـار و غـــره دریـــا
مـــیـــان ابـــروت ای عـــشــق ایــن زمــان گــرهــیــســت
کـــه نـــیــســت لــایــق آن روی خــوب از آن بــازآ
مـرا بـه جـمله جهان کار کس نیاید خوش
کـــه کــارهــای تــو دیــدم مــنــاســب و هــمــتــا
چــــو آفــــتــــاب جــــمــــالـــت بـــرآمـــد از مـــشـــرق
ز ذره ذره شـــنـــیـــدم کـــه نـــعـــم مـــولـــانــا
حــــــلـــــاوتـــــیـــــســـــت در آن آب بـــــحـــــر زخـــــارت
کـــه شـــد از او جـــگـــر آب را هـــم اســتــســقــا
خـــدای پـــهـــلـــوی هـــر درد دارویـــی بـــنـــهـــاد
چــو درد عــشــق قــدیــمــســت مــانــد بـی ز دوا
وگــــر دوا بــــود ایـــن را تـــو خـــود روا داری
به کاه گل که بیندوده است بام سما
کــســی کــه نــوبــت الــفــقـر فـخـر زد جـانـش
چـه الـتـفـات نماید به تاج و تخت و لوا
چــو بــاغ و راغ حــقــایــق جـهـان گـرفـت هـمـه
مـــــیـــــان زهـــــرگـــــیـــــاهــــی چــــرا چــــرنــــد چــــرا
دهـان پـرسـت سـخـن لـیـک گـفـت امـکان نیست
بــه جــان جـمـلـه مـردان بـگـو تـو بـاقـی را
غزل شمارهٔ ۲۲۴
چــه خــیــره مــی‌نــگــری در رخ مـن ای بـرنـا
مــگــر کــه در رخــمــســت آیــتـی از آن سـودا
مــگـر کـه بـر رخ مـن داغ عـشـق مـی‌بـیـنـی
مـــیـــان داغ نـــبـــشـــتــه کــه نــحــن نــزلــنــا
هـــزار مـــشــک هــمــی‌خــواهــم و هــزار شــکــم
کـه آب خـضـر لـذیـذسـت و مـن در اسـتـسـقا
وفـا چـه مـی‌طـلبی از کسی که بی‌دل شد
چــو دل بـرفـت بـرفـت از پـیـش وفـا و جـفـا
بــه حــق ایــن دل ویــران و حــســن مــعــمــورت
خـوش اسـت گـنـج خـیـالـت در ایـن خـرابـه مـا
غـریـو و نـالـه جـان‌هـا ز سـوی بـی‌سـویـی
مــــرا ز خــــواب جــــهــــانـــیـــد دوش وقـــت دعـــا
ز نــالــه گــویــم یــا از جــمـال نـالـه کـنـان
ز نــالـه گـوش پـرسـت از جـمـالـش آن عـیـنـا
قـــرار نـــیـــســت زمــانــی تــو را بــرادر مــن
بـبـیـن کـه مـی‌کـشـدت هـر طـرف تقاضاها
مـــثـــال گـــویـــی انـــدر مـــیـــان صـــد چـــوگــان
دوانه تا سر میدان و گه ز سر تا پا
کـجـاسـت نـیـت شـاه و کـجـاست نیت گوی
کـجـاسـت قـامـت یار و کجاست بانگ صلا
ز جوش شوق تو من همچو بحر غریدم
بگو تو ای شه دانا و گوهر دریا گویا
غزل شمارهٔ ۲۲۵
بـــپـــخـــتـــه اســـت خـــدا بـــهـــر صـــوفـــیـــان حــلــوا
کــه حــلــقــه حــلــقــه نــشــســتـنـد و در مـیـان حـلـوا
هـــــزار کـــــاســــه ســــر رفــــت ســــوی خــــوان فــــلــــک
چــــــــو درفـــــــتـــــــاد از آن دیـــــــگ در دهـــــــان حـــــــلـــــــوا
بـــه شـــرق و غـــرب فـــتـــادســت غــلــغــلــی شــیــریــن
چـــنـــیـــن بـــود چـــو دهـــد شـــاه خـــســـروان حــلــوا
پـــــیـــــاپـــــی از ســـــوی مـــــطـــــبـــــخ رســــول مــــی‌آیــــد
کــــه پــــخـــتـــه‌انـــد مـــلـــایـــک بـــر آســـمـــان حـــلـــوا
بــــه آبــــریــــز بــــرد چــــونــــک خــــورد حــــلــــوا تـــن
بــه ســوی عــرش بــرد چــونــک خــورد جــان حــلـوا
به گرد دیگ دل ای جان چو کفچه گرد به سر
کــه تــا چــو کــفــچــه دهـان پـر کـنـی از آن حـلـوا
دلــی کــه از پــی حــلــوا چــو دیــک ســوخـت سـیـاه
کــرم بــود کــه بــبــخــشــد بــه تـای نـان حـلـوا
خــمــوش بــاش کـه گـر حـق نـگـویـدش کـه بـده
چــه جــای نــان نــدهــد هــم بـه صـد سـنـان حـلـوا
غزل شمارهٔ ۲۲۶
بـــــرفـــــت یــــار مــــن و یــــادگــــار مــــانــــد مــــرا
رخ مــــعــــصـــفـــر و چـــشـــم پـــرآب و وااســـفـــا
دو دیـده بـاشـد پـرنـم چـو در ویـسـت مـقـیم
فـــــــرات و کـــــــوثــــــر آب حــــــیــــــات جــــــان افــــــزا
چـــرا رخـــم نـــکـــنـــد زرگــری چــو مــتــصــلــســت
به گنج بی‌حد و کان جمال و حسن و بها
چــــراســـت وااســـفـــاگـــوی زانـــک یـــعـــقـــوبـــســـت
ز یــوســف کـش مـه روی خـویـش گـشـتـه جـدا
ز نــاز اگــر بــرود تــا ســتــاره بــار شـوم
رســـــد چـــــو مــــی‌زنــــدش آفــــتــــاب طــــال بــــقــــا
اگـــر چـــیـــم ز چـــراگــاه جــان بــرون کــردســت
کـجـاسـت زهـره و یارا که گویمش که چرا
الــســت عــشــق رســیــد و هــر آن کـه گـفـت بـلـی
گـــواه گـــفـــت بـــلـــی هــســت صــد هــزار بــلــا
بـــلـــا درســـت و بـــلـــادر تـــو را کـــنــد زیــرک
خـــصــوص در یــتــیــمــی کــه هــســت از آن دریــا
مـــنـــم کـــبـــوتـــر او گـــر بـــرانـــدم ســـر نــی
کـجـا پـرم نـپرم جز که گرد بام و سرا
مـــــنــــم ز ســــایــــه او آفــــتــــاب عــــالــــمــــگــــیــــر
کــه ســلــطـنـت رسـد آن را کـه یـافـت ظـل هـمـا
بـــس اســـت دعـــوت دعـــوت بـــهـــل دعــا مــی‌گــو
مــســیــح رفـت بـه چـارم سـمـا بـه پـر دعـا
غزل شمارهٔ ۲۲۷
بــــه جــــان پـــاک تـــو ای مـــعـــدن ســـخـــا و وفـــا
کــه صــبــر نــیــســت مــرا بـی‌تـو ای عـزیـز بـیـا
چه جای صبر که گر کوه قاف بود این صبر
ز آفـــــتـــــاب جـــــدایـــــی چـــــو بـــــرف گــــشــــت فــــنــــا
ز دور آدم تــــــــــــــــــــا دور اعــــــــــــــــــــور دجـــــــــــــــــــال
چــو جــان بــنـده نـبـودسـت جـان سـپـرده تـو را
تـو خـواه بـاور کـن یـا بـگـو که نیست چنین
وفـــــای عــــشــــق تــــو دارم بــــه جــــان پــــاک وفــــا
مـــــلـــــامـــــتـــــم مـــــکـــــنـــــیـــــد ار دراز مـــــی‌گـــــویــــم
بـود کـه کـشـف شـود حـال بـنـده پیش شما
کـــه آتـــشـــیـــســـت کـــه دیـــگ مـــرا هـــمـــی‌جـــوشـــد
کـز او شـکـاف کـنـد گـر رسـد بـه سـقـف سـمـا
اگـــــر چـــــه ســــقــــف ســــمــــا ز آفــــتــــاب و آتــــش او
خــلــل نــکــرد و نــگــشــت از تــفــش سـیـه سـیـمـا
روان شـــدســـت یـــکـــی جـــوی خـــون ز هـــســـتـــی مـــن
خــبــر نــدارم مــن کــز کــجــاســت تــا بــه کـجـا
بـه جـو چـه گـویـم کای جو مرو چه جنگ کنم
بـــرو بـــگـــو تـــو بـــه دریـــا مـــجـــوش ای دریــا
بـــه حـــق آن لـــب شـــیـــریـــن کـــه مــی‌دمــی در مــن
کـــه اخـــتـــیـــار نـــدارد بـــه نـــالــه ایــن ســرنــا
خـــمـــوش بـــاش و مـــزن آتـــش انـــدر ایـــن بـــیــشــه
نــــمــــی‌شــــکــــیــــبــــی مـــی‌نـــال پـــیـــش او تـــنـــهـــا
غزل شمارهٔ ۲۲۸
بـــیـــار آن کـــه قـــریـــن را ســوی قــریــن کــشــدا
فــــرشــــتــــه را ز فــــلــــک جــــانـــب زمـــیـــن کـــشـــدا
بــه هــر شــبــی چــو مــحــمـد بـه جـانـب مـعـراج
بــــراق عــــشــــق ابــــد را بــــه زیــــر زیــــن کـــشـــدا
به پیش روح نشین زان که هر نشست تو را
بــه خــلـق و خـوی و صـفـت‌هـای هـمـنـشـیـن کـشـدا
شـــراب عـــشـــق ابـــد را کـــه ســاقــیــش روح اســت
نـــگـــیـــرد و نــکــشــد ور کــشــد چــنــیــن کــشــدا
بـــــرو بـــــدزد ز پـــــروانـــــه خـــــوی جـــــانــــبــــازی
کـه آن تـو را بـه سوی نور شمع دین کشدا
رســیــد وحــی خــدایــی کــه گــوش تــیــز کــنــیــد
کـه گـوش تـیـز بـه چـشـم خـدای بـیـن کـشدا
خــــــیــــــال دوســــــت تــــــو را مـــــژده وصـــــال دهـــــد
کـــه آن خـــیـــال و گـــمـــان جـــانـــب یــقــیــن کــشــدا
در ایــن چــهــی تــو چـو یـوسـف خـیـال دوسـت رسـن
رســـن تـــو را بـــه فـــلــک‌هــای بــرتــریــن کــشــدا
بـــــه روز وصـــــل اگـــــر عـــــقـــــل مـــــانـــــدت گــــویــــد
نـگـفـتـمـت کـه چـنـان کـن کـه آن بـه ایـن کـشـدا
بــجــه بــجــه ز جــهــان هــمـچـو آهـوان از شـیـر
گـرفـتـمـش هـمـه کـان اسـت کـان بـه کـیـن کشدا
بـــه راســـتـــی بـــرســـد جـــان بـــر آســـتــان وصــال
اگــــر کـــژی بـــه حـــریـــر و قـــز کـــژیـــن کـــشـــدا
بـــکــش تــو خــار جــفــاهــا از آن کــه خــارکــشــی
بــه ســبـزه و گـل و ریـحـان و یـاسـمـیـن کـشـدا
بــنــوش لــعــنــت و دشــنــام دشــمــنــان پــی دوســت
کــه آن بــه لــطــف و ثــنــاهــا و آفــریــن کــشــدا
دهــــان بــــبــــنـــد و امـــیـــن بـــاش در ســـخـــن داری
کـــه شـــه کـــلــیــد خــزیــنــه بــر امــیــن کــشــدا
