غزل شمارهٔ ۲۱۱
بـــاز بـــنـــفـــشـــه رســـیـــد جـــانـــب ســـوســـن دوتــا
بـــــاز گـــــل لـــــعـــــل پـــــوش مــــی‌بــــدرانــــد قــــبــــا
بــازرســیــدنــد شــاد زان ســوی عــالــم چــو بـاد
مــــســــت و خــــرامــــان و خــــوش ســـبـــزقـــبـــایـــان مـــا
ســرو عــلــمــدار رفــت ســوخـت خـزان را بـه تـفـت
وز ســـر کـــه رخ نـــمــود لــالــه شــیــریــن لــقــا
ســـنـــبـــلـــه بـــا یـــاســمــیــن گــفــت ســلــام عــلــیــک
گــــفــــت عــــلــــیــــک الــــســــلـــام در چـــمـــن آی ای فـــتـــا
یــــافــــتــــه مــــعــــروفـــیـــی هـــر طـــرفـــی صـــوفـــیـــی
دســـت زنـــان چـــون چــنــار رقــص کــنــان چــون صــبــا
غــنــچــه چــو مــســتــوریــان کــرده رخ خـود نـهـان
بـــاد کـــشـــد چـــادرش کـــای ســره رو بــرگــشــا
یــــــار در ایــــــن کــــــوی مــــــا آب در ایــــــن جــــــوی مــــــا
زیـــــنـــــت نـــــیـــــلـــــوفـــــری تـــــشـــــنـــــه و زردی چــــرا
رفــــت دی روتــــرش کــــشـــتـــه شـــد آن عـــیـــش کـــش
عـــــمـــــر تـــــو بـــــادا دراز ای ســـــمـــــن تـــــیــــزپــــا
نـــــرگــــس در مــــاجــــرا چــــشــــمــــک زد ســــبــــزه را
سبزه سخن فهم کرد گفت که فرمان تو را
گــفــت قــرنــفــل بــه بــیــد مــن ز تــو دارم امــیــد
گــــفـــت عـــزبـــخـــانـــه‌ام خـــلـــوت تـــوســـت الـــصـــلـــا
ســیــب بــگــفــت ای تـرنـج از چـه تـو رنـجـیـده‌ای
گـــفـــت مـــن از چـــشـــم بــد مــی‌نــشــوم خــودنــمــا
فـــاخـــتـــه بـــا کـــو و کـــو آمـــد کـــان یـــار کــو
کـــردش اشـــارت بـــه گـــل بـــلـــبـــل شــیــریــن نــوا
غــــیــــر بــــهــــار جــــهــــان هــــســــت بـــهـــاری نـــهـــان
مـــاه رخ و خـــوش دهـــان بـــاده بـــده ســـاقـــیـــا
یــــا قــــمــــرا طــــالـــعـــا فـــی الـــظـــلـــمـــات الـــدجـــی
نـــور مـــصـــابـــیـــحـــه یـــغـــلـــب شـــمـــس الــضــحــی
چــنــد ســخـن مـانـد لـیـک بـی‌گـه و دیـرسـت نـیـک
هــر چــه بــه شــب فــوت شــد آرم فــردا قــضــا
غزل شمارهٔ ۲۱۲
اســـــیـــــر شـــــیـــــشـــــه کـــــن آن جـــــنـــــیـــــان دانـــــا را
بــــــریــــــز خــــــون دل آن خــــــونــــــیــــــان صـــــهـــــبـــــا را
ربـــــــــوده‌انـــــــــد کــــــــلــــــــاه هــــــــزار خــــــــســــــــرو را
قــــبــــای لــــعــــل بــــبــــخــــشــــیــــده چــــهــــره مـــا را
بـــه گـــاه جـــلـــوه چـــو طــاووس عــقــل‌هــا بــرده
گــــــشــــــاده چــــــون دل عــــــشــــــاق پــــــر رعــــــنــــــا را
ز عــــکــــســــشـــان فـــلـــک ســـبـــز رنـــگ لـــعـــل شـــود
قــــیــــاس کــــن کــــه چــــگــــونــــه کــــنــــنـــد دل‌هـــا را
درآورنــــد بــــه رقــــص و طـــرب بـــه یـــک جـــرعـــه
هــــزار پــــیــــر ضــــعــــیــــف بــــمـــانـــده بـــرجـــا را
چـــــه جـــــای پـــــیـــــر کـــــه آب حــــیــــات خــــلــــاقــــنــــد
کــه جــان دهـنـد بـه یـک غـمـزه جـمـلـه اشـیـاء را
شــکــرفــروش چــنــیـن چـسـت هـیـچ کـس دیـده‌سـت
ســــخــــن شـــنـــاس کـــنـــد طـــوطـــی شـــکـــرخـــا را
زهـــی لـــطـــیــف و ظــریــف و زهــی کــریــم و شــریــف
چـــــنـــــیـــــن رفـــــیــــق بــــبــــایــــد طــــریــــق بــــالــــا را
صــــــلــــــا زدنــــــد هــــــمـــــه عـــــاشـــــقـــــان طـــــالـــــب را
روان شــــویــــد بــــه مــــیــــدان پــــی تــــمــــاشـــا را
اگــــر خــــزیــــنــــه قــــارون بــــه مــــا فــــروریــــزنـــد
ز مــــــغــــــز مــــــا نــــــتـــــوانـــــنـــــد بـــــرد ســـــودا را
بــــیــــار ســــاقــــی بــــاقــــی کــــه جــــان جــــان‌هـــایـــی
بـــــریـــــز بـــــر ســـــر ســــودا شــــراب حــــمــــرا را
دلـــــی کـــــه پـــــنـــــد نـــــگــــیــــرد ز هــــیــــچ دلــــداری
بـــــــر او گـــــــمــــــار دمــــــی آن شــــــراب گــــــیــــــرا را
زهی شراب که عشقش به دست خود پخته‌ست
زهــــی گــــهــــر کــــه نـــبـــوده‌ســـت هـــیـــچ دریـــا را
ز دســــت زهــــره بــــه مــــریـــخ اگـــر رســـد جـــامـــش
رهــا کــنــد بــه یــکــی جـرعـه خـشـم و صـفـرا را
تــو مــانــده‌ای و شــراب و هــمــه فــنــا گــشــتــیــم
ز خــویــشــتــن چــه نــهــان مــی‌کـنـی تـو سـیـمـا را
ولـــــیـــــک غـــــیـــــرت لـــــالــــاســــت حــــاضــــر و نــــاظــــر
هــــــزار عــــــاشــــــق کــــــشــــــتــــــی بــــــرای لــــــالـــــا را
بـــه نـــفـــی لـــا لـــا گـــویـــد بــه هــر دمــی لــالــا
بــــــــزن تـــــــو گـــــــردن لـــــــا را بـــــــیـــــــار الـــــــا را
بــــــده بـــــه لـــــالـــــا جـــــامـــــی از آنـــــک مـــــی‌دانـــــی
کــــــه عــــــلــــــم و عــــــقــــــل ربــــــایــــــد هــــــزار دانـــــا را
و یــا بــه غــمــزه شــوخـت بـه سـوی او بـنـگـر
کـــه غـــمـــزه تـــو حـــیـــاتـــی‌ســت ثــانــی احــیــا را
بــــــــه آب ده تــــــــو غـــــــبـــــــار غـــــــم و کـــــــدورت را
بــــــه خــــــواب درکــــــن آن جــــــنــــــگ را و غــــــوغــــــا را
خـــدای عـــشـــق فـــرســـتـــاد تـــا در او پـــیـــچـــیـــم
کـــه نـــیـــســت لــایــق پــیــچــش مــلــک تــعــالــی را
بــــمــــانــــد نــــیــــم غــــزل در دهــــان و نــــاگــــفــــتــــه
ولــــی دریــــغ کــــه گــــم کــــرده‌ام ســــر و پـــا را
بــــرآ بــــتــــاب بــــر افــــلــــاک شــــمــــس تــــبــــریـــزی
بـــــه مـــــغــــز نــــغــــز بــــیــــارای بــــرج جــــوزا را
غزل شمارهٔ ۲۱۳
اگـــر تــو عــاشــق عــشــقــی و عــشــق را جــویــا
بــگــیــر خــنــجــر تــیــز و بــبــر گـلـوی حـیـا
بــدانــک ســد عــظــیــم اسـت در روش نـامـوس
حـدیـث بـی‌غرض است این قبول کن به صفا
هــزار گــونــه جــنــون از چــه کـرد آن مـجـنـون
هــــزار شــــیــــد بــــرآورد آن گــــزیـــن شـــیـــدا
گــهــی قــبـاش دریـد و گـهـی بـه کـوه دویـد
گــهــی ز زهــر چــشــیــد و گــهــی گــزیــد فـنـا
چــو عــنــکــبــوت چــنــان صــیــدهــای زفــت گـرفـت
بـــبـــیـــن چــه صــیــد کــنــد دام ربــی الــاعــلــی
چــو عــشــق چــهــره لــیـلـی بـدان هـمـه ارزیـد
چـــگـــونـــه بـــاشـــد اســـری بـــعـــبـــده لــیــلــا
نــــدیــــده‌ای تـــو دواویـــن ویـــســـه و رامـــیـــن
نـــخـــوانـــده‌ای تـــو حــکــایــات وامــق و عــذرا
تــو جــامــه گــرد کـنـی تـا ز آب تـر نـشـود
هــزار غــوطــه تــو را خــوردنــی‌سـت در دریـا
طــریــق عــشــق هــمــه مــســتــی آمــد و پــسـتـی
کــه ســیـل پـسـت رود کـی رود سـوی بـالـا
مـــیـــان حـــلـــقــه عــشــاق چــون نــگــیــن بــاشــی
اگـر تـو حـلـقـه بـه گـوش تـکـیـنـی ای مـولـا
چنانک حلقه به گوش است چرخ را این خاک
چـنـانـک حـلـقـه بـه گـوش اسـت روح را اعضا
بـیـا بـگـو چه زیان کرد خاک از این پیوند
چـه لـطـف‌هـا کـه نـکـرده‌سـت عـقل با اجزا
دهــل بــه زیــر گــلــیــم ای پــســر نـشـایـد زد
عـــلـــم بـــزن چـــو دلـــیـــران مـــیـــانـــه صـــحــرا
بــه گـوش جـان بـشـنـو از غـریـو مـشـتـاقـان
هــــزار غــــلــــغــــلــــه در جــــو گــــنـــبـــد خـــضـــرا
چــو بــرگــشــایــد بــنـد قـبـا ز مـسـتـی عـشـق
تـــوهـــای و هــوی مــلــک بــیــن و حــیــرت حــورا
چــه اضــطــراب کـه بـالـا و زیـر عـالـم راسـت
ز عـــشـــق کـــوســـت مـــنـــزه ز زیـــر و از بـــالــا
چـــو آفـــتـــاب بـــرآمـــد کـــجـــا بـــمـــانــد شــب
رســـیـــد جـــیــش عــنــایــت کــجــا بــمــانــد عــنــا
خــمــوش کــردم ای جــان جــان جــان تـو بـگـو
کــه ذره ذره ز عــشــق رخ تــو شــد گــویـا
غزل شمارهٔ ۲۱۴
درخـــت اگـــر مـــتـــحـــرک بـــدی ز جـــای بــه جــا
نـــه رنـــج اره کــشــیــدی نــه زخــم‌هــای جــفــا
نـــه آفـــتــاب و نــه مــهــتــاب نــور بــخــشــیــدی
اگـــر مـــقـــیـــم بـــدنـــدی چــو صــخــره صــمــا
فـرات و دجـلـه و جـیـحون چه تلخ بودندی
اگـــر مـــقـــیـــم بـــدنـــدی بـــه جـــای چــون دریــا
هــوا چــو حــاقــن گــردد بــه چـاه زهـر شـود
بـــبــیــن بــبــیــن چــه زیــان کــرد از درنــگ هــوا
چـــو آب بـــحــر ســفــر کــرد بــر هــوا در ابــر
خــلــاص یــافــت ز تــلــخــی و گــشـت چـون حـلـوا
ز جــنــبــش لــهــب و شــعــلـه چـون بـمـانـد آتـش
نـــهـــاد روی بــه خــاکــســتــری و مــرگ و فــنــا
نـگـر بـه یـوسـف کـنـعـان کـه از کـنار پدر
ســفــر فـتـادش تـا مـصـر و گـشـت مـسـتـثـنـا
نــگــر بــه مــوســی عــمــران کــه از بــر مـادر
بـــه مـــدیـــن آمـــد و زان راه گـــشـــت او مـــولـــا
نــگــر بــه عــیـسـی مـریـم کـه از دوام سـفـر
چــو آب چــشــمــه حــیــوان‌ســت یـحـیـی الـمـوتـی
نـگـر بـه احـمـد مـرسل که مکه را بگذاشت
کــشــیــد لــشــکــر و بــر مــکـه گـشـت او والـا
چــو بــر بــراق ســفـر کـرد در شـب مـعـراج
بـــــیـــــافـــــت مـــــرتـــــبـــــه قـــــاب قــــوس او ادنــــی
اگـــر مـــلـــول نـــگـــردی یـــکـــان یـــکـــان شـــمــرم
مـسـافـران جـهـان را دو تـا دو تـا و سـه تا
چـــو انــدکــی بــنــمــودم بــدان تــو بــاقــی را
ز خوی خویش سفر کن به خوی و خلق خدا
غزل شمارهٔ ۲۱۵
مــن از کــجــا غــم و شــادی ایــن جــهــان ز کــجـا
مــــن از کــــجـــا غـــم بـــاران و نـــاودان ز کـــجـــا
چــــرا بــــه عــــالــــم اصــــلــــی خــــویــــش وانــــروم
دل از کــــجــــا و تــــمـــاشـــای خـــاکـــدان ز کـــجـــا
چــو خــر نــدارم و خــربــنــده نــیــســتــم ای جـان
مـــن از کـــجـــا غـــم پـــالــان و کــودبــان ز کــجــا
هـــزارســالــه گــذشــتــی ز عــقــل و وهــم و گــمــان
تـــو از کــجــا و فــشــارات بــدگــمــان ز کــجــا
تــــو مــــرغ چــــارپــــری تـــا بـــر آســـمـــان پـــری
تـــو از کـــجـــا و ره بـــام و نــردبــان ز کــجــا
کسی تو را و تو کس را به بز نمی‌گیری
تـــو از کـــجـــا و هــیــاهــای هــر شــبــان ز کــجــا
هـــــــزار نـــــــعــــــره ز بــــــالــــــای آســــــمــــــان آمــــــد
تـو تـن زنـی و نـجـویـی کـه ایـن فـغان ز کجا
چـو آدمـی بـه یـکـی مـار شـد بـرون ز بـهـشت
مــــیــــان کـــژدم و مـــاران تـــو را امـــان ز کـــجـــا
دلـــا دلــا بــه ســررشــتــه شــو مــثــل بــشــنــو
کــه آســمــان ز کــجــایــســت و ریــســمـان ز کـجـا
شـــراب خـــام بـــیـــار و بـــه پــخــتــگــان درده
مـــن از کـــجـــا غـــم هـــر خـــام قــلــتــبــان ز کــجــا
شـــــــرابــــــخــــــانــــــه درآ و در از درون دربــــــنــــــد
تــو از کــجــا و بــد و نــیــک مــردمـان ز کـجـا
طـــمــع مــدار کــه عــمــر تــو را کــران بــاشــد
صـــفـــات حـــقـــی و حــق را حــد و کــران ز کــجــا
اجـــــل قـــــفـــــس شـــــکـــــنـــــد مــــرغ را نــــیــــازارد
اجـــــل کــــجــــا و پــــر مــــرغ جــــاودان ز کــــجــــا
خـمـوش بـاش کـه گـفتی بسی و کس نشنید
کـه ایـن دهـل ز چه بام‌ست و این بیان ز کجا
غزل شمارهٔ ۲۱۶
روم بــه حــجــره خــیــاط عــاشــقـان فـردا
مــــــن درازقــــــبـــــا بـــــا هـــــزار گـــــز ســـــودا
بــــبــــردت ز یــــزیـــد و بـــدوزدت بـــر زیـــد
بــدیــن یــکــی کـنـدت جـفـت و زان دگـر عـذرا
بـدان یـکـیـت بدوزد که دل نهی همه عمر
زهــی بــریــشــم و بـخـیـه زهـی یـد بـیـضـا
چــو دل تــمــام نــهــادی ز هــجـر بـشـکـافـد
بــه زخــم نــادره مــقـراض اهـبـطـوا مـنـهـا
ز جــمــع کـردن و تـفـریـق او شـدم حـیـران
بـه ثـبـت و مـحو چو تلوین خاطر شیدا
دل‌ســـت تـــخـــتـــه پــرخــاک او مــهــنــدس دل
زهـــی رســـوم و رقـــوم و حـــقـــایـــق و اســـمــا
تو را چو در دگری ضرب کرد همچو عدد
ز ضـرب خـود چـه نـتـیـجـه همی‌کند پیدا
چـو ضـرب دیـدی اکـنـون بـیـا و قـسمت بین
کـه قـطـره‌ای را چـون بخش کرد در دریا
بــه جــبــر جـمـلـه اضـداد را مـقـابـلـه کـرد
خـمـش کـه فـکـر دراشـکـسـت زیـن عـجـایـب‌ها
غزل شمارهٔ ۲۱۷
چـه نـیـکـبـخـت کـسی که خدای خواند تو را
درآ درآ بـــــه ســـــعـــــادت درت گـــــشــــاد خــــدا
کــــه بــــرگــــشـــایـــد درهـــا مـــفـــتـــح الـــابـــواب
کـــه نــزل و مــنــزل بــخــشــیــد نــحــن نــزلــنــا
کـه دانـه را بـشـکـافـد نـدا کـنـد بـه درخت
کـه سـر بـرآر بـه بـالـا و می فشان خرما
کــه دردمــیــد در آن نــی کــه بـود زیـر زمـیـن
کــه گــشــت مــادر شــیــریــن و خــســرو حــلـوا
کـــی کـــرد در کـــف کـــان خــاک را زر و نــقــره
کـــــی کـــــرد در صـــــدفـــــی آب را جـــــواهـــــرهــــا
ز جـــان و تـــن بـــرهـــیــدی بــه جــذبــه جــانــان
ز قـــاب و قـــوس گـــذشــتــی بــه جــذب او ادنــی
هــم آفــتــاب شــده مـطـربـت کـه خـیـز سـجـود
بــه سـوی قـامـت سـروی ز دسـت لـالـه صـلـا
چــنــیــن بــلــنــد چــرا مــی‌پــرد هــمــای ضــمـیـر
شــــنــــیــــد بـــانـــگ صـــفـــیـــری ز ربـــی الـــاعـــلـــی
گــل شـکـفـتـه بـگـویـم کـه از چـه مـی‌خـنـدد
کـــه مــســتــجــاب شــد او را از آن بــهــار دعــا
چـو بـوی یـوسـف مـعـنـی گـل از گـریـبـان یـافـت
دهــان گــشـاد بـه خـنـده کـه‌هـای یـا بـشـرا
به دی بگوید گلشن که هر چه خواهی کن
بــه فــر عــدل شــهــنـشـه نـتـرسـم از یـغـمـا
چـو آسـمـان و زمین در کفش کم از سیبی‌ست
تــو بــرگ مــن بــربــایــی کــجـا بـری و کـجـا
چـــو اوســـت مـــعـــنـــی عــالــم بــه اتــفــاق هــمــه
بــجــز بــه خــدمــت مــعــنـی کـجـا رونـد اسـمـا
شـــد اســـم مـــظـــهـــر مـــعـــنــی کــاردت ان اعــرف
وز اســــم یــــافـــت فـــراغـــت بـــصـــیـــرت عـــرفـــا
کـــلـــیـــم را بـــشـــنــاســد بــه مــعــرفــت‌هــارون
اگــــر عــــصــــاش نـــبـــاشـــد وگـــر یـــد بـــیـــضـــا
چــگــونــه چــرخ نــگــردد بــگـرد بـام و درش
کـــه آفـــتــاب و مــه از نــور او کــنــنــد ســخــا
چــو نــور گــفــت خــداونــد خــویــشــتــن را نــام
غـــلـــام چـــشـــم شـــو ایـــرا ز نـــور کـــرد چــرا
از ایــن هــمــه بــگــذشـتـم نـگـاه دار تـو دسـت
کــه مــی‌خـرامـد از آن پـرده مـسـت یـوسـف مـا
چـه جـای دسـت بـود عـقـل و هـوش شد از دست
کــه ســاقــی‌ســت دلــارام و بــاده اش گــیــرا
خـمـوش بـاش کـه تـا شـرح ایـن همو گوید
کـــه آب و تــاب هــمــان بــه کــه آیــد از بــالــا
غزل شمارهٔ ۲۱۸
ز بـــــــهـــــــر غـــــــیـــــــرت آمـــــــوخــــــت آدم اســــــمــــــا را
بــــــبـــــافـــــت جـــــامـــــع کـــــل پـــــرده‌هـــــای اجـــــزا را
بــــرای غــــیــــر بــــود غـــیـــرت و چـــو غـــیـــر نـــبـــود
چـــــرا نـــــمــــود دو تــــا آن یــــگــــانــــه یــــکــــتــــا را
دهــــــان پــــــر اســــــت جــــــهــــــان خــــــمــــــوش را از راز
چــــه مـــانـــع‌ســـت فـــصـــیـــحـــان حـــرف پـــیـــمـــا را
بـــه بـــوســـه‌هـــای پـــیـــاپـــی ره دهــان بــســتــنــد
شــــــکــــــرلــــــبــــــان حــــــقــــــایــــــق دهــــــان گــــــویــــــا را
گــــهــــی ز بــــوســــه یـــار و گـــهـــی ز جـــام عـــقـــار
مـــجـــال نـــیـــســـت ســـخـــن را نـــه رمـــز و ایـــمــا را
به زخم بوسه سخن را چه خوش همی‌شکنند
بــه فــتــنــه بــســتــه ره فــتــنــه را و غــوغـا را
چــو فــتــنــه مــســت شــود نــاگــهــان بــرآشـوبـنـد
چـــه چـــیـــز بـــنـــد کـــنـــد مـــســـت بـــی‌مـــحــابــا را
چــو مــوج پــســت شــود کــوه‌هـا و بـحـر شـود
کــــــه بــــــیـــــم آب کـــــنـــــد ســـــنـــــگ‌هـــــای خـــــارا را
چـــــو ســـــنـــــگ آب شــــود آب ســــنــــگ پــــس مــــی‌دان
احـــــــاطـــــــت مـــــــلـــــــک کـــــــامـــــــکـــــــار بـــــــیــــــنــــــا را
چـو جـنـگ صـلـح شـود صـلـح جـنـگ پس می‌بین
صـــــــــنـــــــــاعـــــــــت کـــــــــف آن کـــــــــردگــــــــار دانــــــــا را
بــــپــــوش روی کــــه روپــــوش کــــار خــــوبــــان‌ســـت
زبــــــون و دســــــتــــــخـــــوش و رام یـــــافـــــتـــــی مـــــا را
حـریـف بـیـن کـه فـتـادی تـو شـیـر بـا خـرگوش
مــــــکــــــن مــــــبــــــنـــــد بـــــه کـــــلـــــی ره مـــــواســـــا را
طــمــع نــگــر کــه مــنــت پــنــد مــی‌دهــم کــه مــکـن
چـــنـــان کـــه پـــنـــد دهـــد نـــیــم پــشــه عــنــقــا را
چــــنــــان کـــه جـــنـــگ کـــنـــد روی زرد بـــا صـــفـــرا
چــــنــــان کــــه راه بــــبــــنــــدد حــــشــــیــــش دریــــا را
اکـــــــنــــــت صــــــاعــــــقــــــه یــــــا حــــــبــــــیــــــب او نــــــارا
فــــــمــــــا تــــــرکــــــت لــــــنــــــا مـــــنـــــزلـــــا و لـــــا دارا
بـــــک الـــــفـــــخـــــار ولــــکــــن بــــهــــیــــت مــــن ســــکــــر
فـــــلـــــســـــت افـــــهـــــم لـــــی مــــفــــخــــرا و لــــا عــــارا
مــــــتــــــی اتــــــوب مــــــن الــــــذنــــــب تـــــوبـــــتـــــی ذنـــــبـــــی
مـــــتـــــی اجـــــار اذا الـــــعـــــشـــــق صـــــار لـــــی جـــــارا
یـــــقـــــول عـــــقـــــلـــــی لـــــا تـــــبـــــدلـــــن هــــدی بــــردی
امـــــــا قـــــــضــــــیــــــت بــــــه فــــــی هــــــلــــــاک اوطــــــارا
غزل شمارهٔ ۲۱۹
چـــو انـــدرآیـــد یـــارم چـــه خـــوش بــود بــه خــدا
چو گیرد او به کنارم چه خوش بود به خدا
چـو شـیـر پـنجه نهد بر شکسته آهوی خویش
کــه ای عــزیــز شـکـارم چـه خـوش بـود بـه خـدا
گــــریــــزپــــای رهــــش را کــــشــــان کــــشــــان بـــبـــرنـــد
بـــر آســـمــان چــهــارم چــه خــوش بــود بــه خــدا
بـــدان دو نـــرگـــس مـــســـتـــش عـــظـــیـــم مــخــمــورم
چــو بـشـکـنـنـد خـمـارم چـه خـوش بـود بـه خـدا
چـــــو جـــــان زار بـــــلـــــادیـــــده بـــــا خـــــدا گــــویــــد
کـه جـز تو هیچ ندارم چه خوش بود به خدا
جــوابــش آیـد از آن سـو کـه مـن تـو را پـس از ایـن
بـه هـیـچ کـس نـگـذارم چـه خوش بود به خدا
شـــــب وصــــال بــــیــــایــــد شــــبــــم چــــو روز شــــود
کـه روز و شـب نشمارم چه خوش بود به خدا
چــو گــل شـکـفـتـه شـوم در وصـال گـلـرخ خـویـش
رســد نــســیــم بــهـارم چـه خـوش بـود بـه خـدا
بـــــیـــــابـــــم آن شـــــکـــــرســـــتـــــان بـــــی‌نـــــهـــــایــــت را
که برد صبر و قرارم چه خوش بود به خدا
امـــانـــتـــی کـــه بـــه نـــه چـــرخ در نـــمـــی‌گـــنــجــد
بـه مـسـتـحـق بـسـپـارم چه خوش بود به خدا
خــــراب و مــــســــت شـــوم در کـــمـــال بـــی‌خـــویـــشـــی
نـه بـدروم نـه بـکارم چه خوش بود به خدا
بـــه گـــفـــت هـــیــچ نــیــایــم چــو پــر بــود دهــنــم
ســـر حــدیــث نــخــارم چــه خــوش بــود بــه خــدا
غزل شمارهٔ ۲۲۰
ز بــامــداد ســعــادت ســه بــوســه داد مــرا
کــه بــامــداد عــنــایــت خــجــســتــه بــاد مــرا
بـــه یـــاد آر دلــا تــا چــه خــواب دیــدی دوش
کــــه بــــامـــداد ســـعـــادت دری گـــشـــاد مـــرا
مگر به خواب بدیدم که مه مرا برداشت
بـــبـــرد بــر فــلــک و بــر فــلــک نــهــاد مــرا
فــــــــتــــــــاده دیـــــــدم دل را خـــــــراب در راهـــــــش
تــرانــه گــویــان کــایــن دم چــنـیـن فـتـاد مـرا
مــیـان عـشـق و دلـم پـیـش کـارهـا بـوده‌سـت
کــــه انــــدک انــــدک آیــــدهـــمـــی بـــه یـــاد مـــرا
اگــر نــمــود بــه ظــاهـر کـه عـشـق زاد ز مـن
هــمــی‌بــدان بــه حــقــیـقـت کـه عـشـق زاد مـرا
ایـــا پـــدیـــد صـــفــاتــت نــهــان چــو جــان ذاتــت
بــه ذات تــو کــه تـویـی جـمـلـگـی مـراد مـرا
هــمــی‌رســد ز تــوام بــوســه و نــمــی‌بــیــنــم
ز پــرده‌هــای طــبــیــعــت کــه ایــن کـی داد مـرا
مـــبـــر وظـــیـــفـــه رحــمــت کــه در فــنــا افــتــم
فــــغــــان بــــرآورم آن جــــا کــــه داد داد مــــرا
بـه جـای بـوسـه اگـر خـود مـرا رسـد دشنام
خــوشــم کــه حــادثــه کــردســت اوسـتـاد مـرا
