غزل شمارهٔ ۲۵۴          
          بـــاده ده آن یـــار قـــدح بـــاره را
          یـــــار تـــــرش روی شـــــکــــرپــــاره را
          مــنــگــر آن ســوی بـدیـن سـو گـشـا
          غــــمــــزه غــــمــــازه خــــون خــــواره را
          دســت تــو مــی‌مــالــد بــیــچـاره وار
          نـه بـه کـفـش چـاره بـیـچـاره را
          خـیـره و سـرگـشـتـه و بی‌کار کن
          ایــــن خــــرد پــــیــــر هـــمـــه کـــاره را
          ای کــــــرمــــــت شـــــاه هـــــزاران کـــــرم
          چــشــمــه فــرســتــی جــگــر خـاره را
          طـفـل دوروزه چـو ز تـو بـو بـرد
          مـی‌کـشـد او سـوی تو گهواره را
          تــرک کــنــد دایــه و صــد شـیـر را
          ای بـــــــدل روغـــــــن کـــــــنـــــــجــــــاره را
          خــــوب کـــلـــیـــدی در بـــربـــســـتـــه را
          خـــــــــوب کـــــــــمـــــــــنـــــــــدی دل آواره را
          کــــار تــــو ایــــن بــــاشــــد ای آفـــتـــاب
          نـــور فـــرســـتـــی مــه و اســتــاره را
          منتظرش باش و چو مه نور گیر
          تــرک کــن ایــن گــنــگــل و نـظـاره را
          رحــــمـــت تـــو مـــهـــره دهـــد مـــار را
          خــــــانـــــه دهـــــد عـــــقـــــرب جـــــراره را
          یــــــاد دهــــــد کــــــار فـــــرامـــــوش را
          بـــــاد دهـــــد خــــاطــــر ســــیــــاره را
          هـر بـت سـنـگـیـن ز دمـش زنـده شد
          تــا چــه دمــسـت آن بـت سـحـاره را
          خــامــش کــن گـفـت از ایـن عـالـم اسـت
          تــــرک کــــن ایــــن عــــالــــم غـــداره را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۵          
          خـــیـــز صـــبـــوحـــی کــن و درده صــلــا
          خـــیـــز کـــه صـــبـــح آمـــد و وقـــت دعــا
          کـوزه پـر از مـی کن و در کاسه ریز
          خـــیـــز مـــزن خـــنـــبـــک و خـــم بـــرگــشــا
          دور بـــــگــــردان و مــــرا ده نــــخــــســــت
          جــــان مــــرا تــــازه کــــن ای جــــان فــــزا
          خــیــز کــه از هــر طــرفــی بــانــگ چـنـگ
          در فــــــلـــــک انـــــداخـــــت نـــــدا و صـــــدا
          تــــنــــتـــن تـــنـــتـــن شـــنـــو و تـــن مـــزن
          وقـــت تــو خــوش ای قــمــر خــوش لــقــا
          در ســــرم افـــکـــن مـــی و پـــابـــنـــد کـــن
          تـــا نــروم بــیــهــده از جــا بــه جــا
          زان کــــــــف دریــــــــاصـــــــفـــــــت درنـــــــثـــــــار
          آب درانـــــــداز چـــــــو کـــــــشـــــــتــــــی مــــــرا
          پــــــاره چــــــوبـــــی بـــــدم و از کـــــفـــــت
          گــــشــــتــــه‌ام ای مــــوســــی جــــان اژدهــــا
          عــــازر وقــــتـــم بـــه دمـــت ای مـــســـیـــح
          حــــشــــر شــــدم از تــــک گــــور فــــنـــا
          یــا چــو درخــتــم کــه بــه امـر رسـول
          بـــــیــــخ کــــشــــان آمــــدم انــــدر فــــلــــا
          هم تو بده هم تو بگو زین سپس
          ای دهـــــن و کـــــف تـــــو گــــنــــج بــــقــــا
          خــســرو تــبــریــز تــویــی شــمـس دیـن
          ســـــــرور شــــــاهــــــان جــــــهــــــان عــــــلــــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۶          
          داد دهــــی ســــاغــــر و پــــیـــمـــانـــه را
          مـــایـــه دهــی مــجــلــس و مــیــخــانــه را
          مـــســـت کـــنـــی نـــرگـــس مـــخـــمـــور را
          پـــــیــــش کــــشــــی آن بــــت دردانــــه را
          جـــــز ز خـــــداونــــدی تــــو کــــی رســــد
          صــــبــــر و قــــرار ایـــن دل دیـــوانـــه را
          تــــــیـــــغ بـــــرآور هـــــلـــــه ای آفـــــتـــــاب
          نــــور ده ایــــن گــــوشــــه ویـــرانـــه را
          قـــاف تـــویـــی مـــســـکـــن ســیــمــرغ را
          شــمــع تــویــی جــان چـو پـروانـه را
          چــشــمــه حــیــوان بــگــشــا هــر طــرف
          نـــقـــل کـــن آن قـــصـــه و افـــســـانـــه را
          مــســت کــن ای ســاقـی و در کـار کـش
          ایـــــن بـــــدن کــــافــــر بــــیــــگــــانــــه را
          گــــر نــــکــــنــــد رام چــــنــــیــــن دیــــو را
          پــس چـه شـد آن سـاغـر مـردانـه را
          نـــیـــم دلـــی را بـــه چـــه آرد کــه او
          پـــســـت کـــنـــد صـــد دل فـــرزانــه را
          از پگه امروز چه خوش مجلسیست
          آن صــــنــــم و فــــتــــنــــه فــــتــــانـــه را
          بـشـکـنـد آن چـشـم تـو صـد عهد را
          مــســت کـنـد زلـف تـو صـد شـانـه را
          یـــک نـــفـــســـی بـــام بـــرآ ای صـــنــم
          رقـــــــص درآر اســــــتــــــن حــــــنــــــانــــــه را
          شــــــرح فــــــتــــــحـــــنـــــا و اشـــــارات آن
          قــــفــــل بــــگــــویــــد ســـر دنـــدانـــه را
          شـــاه بــگــویــد شــنــود پــیــش مــن
          تــــرک کــــنــــم گــــفــــت غـــلـــامـــانـــه را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۷          
          لـــعـــل لـــبـــش داد کـــنـــون مـــر مــرا
          آنـــچ تـــو را لـــعـــل کــنــد مــر مــرا
          گـلـبـن خـنـدان بـه دل و جـان بـگفت
          بــرگ مــنـت هـسـت بـه گـلـشـن بـرآ
          گـــر نـــخــریــدســت جــهــان را ز غــم
          مــــژده چــــرا داد خـــدا کـــاشـــتـــری
          در بن خانه‌ست جهان تنگ و منگ
          زود بــــرآیـــیـــد بـــه بـــام ســـرا
          صـــورت اقـــبـــال شـــکـــرریـــز گــفــت
          شـکـر چـو کم نیست شکایت چرا
          ســاغــر بــر دســت خــرامــان رسـیـد
          فـــخـــر مــن و فــخــر هــمــه مــاورا
          جـــام مـــبـــاح آمــد هــیــن نــوش کــن
          بـــــا زره از غـــــابــــر و از مــــاجــــرا
          ســــاغـــر اول چـــو دود بـــر ســـرت
          ســجــده کــنــد عـقـل جـنـون تـو را
          فـاش مـکـن فـاش تو اسرار عرش
          در ســخــنــی زاده ز تــحــت الــثــری
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۸          
          گـــر بـــنـــخـــســـبــی شــبــی ای مــه لــقــا
          رو بـــه تـــو بـــنــمــایــد گــنــج بــقــا
          گرم شوی شب تو به خورشید غیب
          چـــشـــم تـــو را بـــاز کـــنـــد تـــوتـــیــا
          امــــشــــب اســــتـــیـــزه کـــن و ســـر مـــنـــه
          تـــا کـــه بـــبـــیـــنـــی ز ســـعــادت عــطــا
          جــلــوه گــه جــمــلــه بـتـان در شـبـسـت
          نــشــنــود آن کــس کــه بــخـفـت الـصـلـا
          مــوســی عـمـران نـه بـه شـب دیـد نـور
          ســـوی درخـــتــی کــه بــگــفــتــش بــیــا
          رفــت بــه شـب بـیـش ز ده سـالـه راه
          دیـــــد درخـــــتـــــی هـــــمــــه غــــرق ضــــیــــا
          نــی کــه بــه شـب احـمـد مـعـراج رفـت
          بـــرد بـــراقـــیـــش بـــه ســـوی ســـمــا
          روز پــی کــســب و شــب از بــهـر عـشـق
          چــشــم بــدی تــا کــه نــبــیـنـد تـو را
          خــــلــــق بــــخــــفــــتــــنـــد ولـــی عـــاشـــقـــان
          جـــمـــلـــه شـــب قــصــه کــنــان بــا خــدا
          گــــــفــــــت بـــــه داوود خـــــدای کـــــریـــــم
          هـــــر کــــی کــــنــــد دعــــوی ســــودای مــــا
          چـــون هـــمـــه شـــب خــفــت بــود آن دروغ
          خــــــواب کــــــجــــــا آیــــــد مـــــر عـــــشـــــق را
          زان کــــه بــــود عـــاشـــق خـــلـــوت طـــلـــب
          تــــــا غــــــم دل گــــــویــــــد بــــــا دلــــــربـــــا
          تـــشـــنـــه نـــخـــســـپـــیـــد مـــگــر انــدکــی
          تـــشـــنــه کــجــا خــواب گــران از کــجــا
          چــونــک بــخــســپــیــد بـه خـواب آب دیـد
          یــا لــب جــو یــا کــه ســبــو یــا سـقـا
          جـــمـــلـــه شــب مــی رســد از حــق خــطــاب
          خــــیــــز غــــنــــیـــمـــت شـــمـــر ای بـــی‌نـــوا
          ور نــه پــس مــرگ تــو حــســرت خــوری
          چـــونـــک شـــود جـــان تـــو از تـــن جـــدا
          جـــفـــت بـــبـــردنـــد و زمـــیـــن مــانــد خــام
          هــــــیــــــچ نـــــدارد جـــــز خـــــار و گـــــیـــــا
          مــن شــدم از دسـت تـو بـاقـی بـخـوان
          مـــســـت شـــدم ســـر نــشــنــاســم ز پــا
          شــــمــــس حــــق مــــفــــخـــر تـــبـــریـــزیـــان
          بـــســـتـــم لـــب را تــو بــیــا بــرگــشــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵۹          
          پــیــش کــش آن شـاه شـکـرخـانـه را
          آن گــــــــــهــــــــــر روشــــــــــن دردانــــــــــه را
          آن شــــــه فــــــرخ رخ بــــــی‌مــــــثـــــل را
          آن مـــــــــه دریـــــــــادل جـــــــــانـــــــــانــــــــه را
          روح دهـــــد مـــــرده پـــــوســـــیــــده را
          مـــهـــر دهـــد ســـیـــنـــه بـــیـــگــانــه را
          دامــــن هــــر خــــار پــــر از گــــل کــــنــــد
          عــــــقــــــل دهــــــد کــــــلــــــه دیـــــوانـــــه را
          در خـــــــرد طـــــــفــــــل دوروزه نــــــهــــــد
          آنــــــچ نــــــبــــــاشــــــد دل فــــــرزانــــــه را
          طــفــل کــی بــاشــد تـو مـگـر مـنـکـری
          عـــــــربـــــــده اســـــــتـــــــن حـــــــنــــــانــــــه را
          مــســت شــوی و شــه مــســتــان شــوی
          چــــونــــک بــــگــــردانـــد پـــیـــمـــانـــه را
          بـیـخـودم و مـسـت و پـراکـنده مغز
          ور نـــه نـــکـــو گـــویـــم افـــســـانـــه را
          بـا هـمـه بـشـنـو کـه بباید شنود
          قــــصــــه شــــیــــریــــن غــــریــــبــــانـــه را
          بــــــــشــــــــکــــــــنـــــــد آن روی دل مـــــــاه را
          بــشــکــنــد آن زلــف دو صـد شـانـه را
          قـــصـــه آن چــشــم کــی یــارد گــزارد
          ســــاحــــر ســــاحـــرکـــش فـــتـــانـــه را
          بیند چشمش که چه خواهد شدن
          تـــا ابـــد او بـــیـــنـــد پـــیـــشـــانـــه را
          راز مـــگـــو رو عــجــمــی ســاز خــویــش
          یــــاد کــــن آن خــــواجـــه عـــلـــیـــانـــه را
          

غزل شمارهٔ ۲۶۰          
          چـــرخ فـــلــک بــا هــمــه کــار و کــیــا
          گــــــرد خــــــدا گــــــردد چــــــون آســـــیـــــا
          گـرد چـنـیـن کـعـبـه کـن ای جـان طواف
          گـــرد چـــنـــیـــن مـــایـــده گــرد ای گــدا
          بــر مــثــل گــوی بــه مــیــدانــش گــرد
          چونک  شدی سرخوش بی‌دست و پا
          اسـب و رخـت راسـت بـر ایـن شه طواف
          گر چه بر این نطع روی جا به جا
          خــــاتـــم شـــاهـــیـــت در انـــگـــشـــت کـــرد
          تــا کــه شــوی حــاکــم و فـرمـانـروا
          هـــــر کـــــه بــــه گــــرد دل آرد طــــواف
          جــــــان جــــــهــــــانــــــی شـــــود و دلـــــربـــــا
          هــــمــــره پــــروانــــه شــــود دلـــشـــده
          گــــردد بــــر گــــرد ســــر شـــمـــع‌هـــا
          زانـــک تـــنـــش خـــاکــی و دل آتــشــی‌ســت
          مـــیـــل ســـوی جـــنـــس بـــود جـــنـــس را
          گـــــرد فـــــلـــــک گـــــردد هـــــر اخــــتــــری
          زانــک بــود جــنــس صــفــا بــا صــفــا
          گــــرد فــــنــــا گــــردد جــــان فــــقــــیــــر
          بـــــــــر مـــــــــثـــــــــل آهـــــــــن و آهـــــــــن ربــــــــا
          زانـــــک وجــــودســــت فــــنــــا پــــیــــش او
          شـــســـتـــه نــظــر از حــول و از خــطــا
          مـــســـت هـــمـــی‌کـــرد وضـــو از کـــمـــیــز
          کــــــز حــــــدثــــــم بــــــازرهــــــان ربــــــنــــــا
          گــفــت نــخــســتـیـن تـو حـدث را بـدان
          کـــــژمــــژ و مــــقــــلــــوب نــــبــــایــــد دعــــا
          زانـک کـلـیـدسـت و چـو کـژ شد کلید
          وا شــــــدن قـــــفـــــل نـــــیـــــابـــــی عـــــطـــــا
          خـــامـــش کـــردم هـــمـــگــان بــرجــهــیــد
          قـــامـــت چـــون ســـرو بـــتــم زد صــلــا
          خــســرو تــبــریــز شــهــم شـمـس دیـن
          بــســتــم لــب را تــو بــیــا بــرگــشـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۱          
          هــان ای طــبــیــب عــاشــقــان ســودایــیــی دیــدی چــو مــا
          یــــا صــــاحــــبــــی انـــنـــی مـــســـتـــهـــلـــک لـــو لـــاکـــمـــا
          ای یــوســف صــد انــجــمــن یـعـقـوب دیـدسـتـی چـو مـن
          اصـــفـــر خـــدی مـــن جـــوی و ابـــیـــض عــیــنــی مــن بــکــا
          از چـشـم یـعـقـوب صـفـی اشـکـی دوان بـیـن یـوسـفـی
          تـــجــری دمــوعــی بــالــولــا مــن مــقــلــتــی عــیــن الــولــا
          صد مصر و صد شکرستان درجست اندر یوسفان
          الـــصـــیــد جــل او صــغــر فــالــکــل فــی جــوف الــفــرا
          اسـبـاب عـشـرت راست شد هر چه دلم می‌خواست شد
          فــالــوقــت ســیـف قـاطـع لـا تـفـتـکـر فـیـمـا مـضـی
          جـان بـاز انـدر عـشـق او چـون سـبـط مـوسـی را مـگو
          اذهــــــب و ربــــــک قــــــاتـــــلـــــا انـــــا قـــــعـــــودهـــــا هـــــنـــــا
          هــرگــز نــبــیــنــی در جــهــان مــظــلـومـتـر زیـن عـاشـقـان
          قــولــوا لــاصــحــاب الــحــجــی رفــقــا بــاربــاب الــهـوی
          گـــر درد و فـــریـــادی بــود در عــاقــبــت دادی بــود
          مـــن فـــضـــل رب مـــحــســن عــدل عــلــی الــعــرش اســتــوی
          گــر واقــفــی بــر شـرب مـا وز سـاقـی شـیـریـن لـقـا
          الــــزمــــه و اعــــلــــم ان ذا مــــن غــــیــــره لــــا یـــرتـــجـــی
          کـــردیـــم جــمــلــه حــیــلــه‌هــا ای حــیــلــه آمــوز نــهــی
          مــاذا تــری فــیــمــا تــری یــا مــن یــری مــا لــا یـری
          خـــامــوش و بــاقــی را بــجــو از نــاطــق اکــرام خــو
          فـــالـــفـــهـــم مـــن ایـــحـــائـــه مــن کــل مــکــروه شــفــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۲          
          فــیــمــا تــری فــیــمــا تــری یــا مــن یــری و لـا یـری
          الــــعــــیـــش فـــی اکـــنـــافـــنـــا و الـــمـــوت فـــی ارکـــانـــنـــا
          ان تـــدنـــنـــا طـــوبـــی لـــنـــا ان تـــحـــفـــنـــا یـــا ویــلــنــا
          یــــا نــــور ضــــؤ نـــاظـــرا یـــا خـــاطـــرا مـــخـــاطـــرا
          نــــدعــــوک ربــــا حــــاضــــرا مــــن قــــلـــبـــنـــا تـــفـــاخـــرا
          فــــکــــن لــــنــــا فــــی ذلــــنــــا بــــرا کــــریـــمـــا غـــافـــرا
          مــــن مــــی‌روم تــــوکــــلــــی در ایــــن ره و در ایــــن ســـرا
          اگـــر نـــوالـــه‌ای رســـد نـــیـــمـــی مـــرا نـــیـــمــی تــو را
          خود کی رود کشتی در او که او تهی بیرون رود
          کـــیـــل گـــهـــر هـــمـــی‌رســـد بـــر مــشــتــری و مــشــتــرا
          کـــیـــل گـــهـــر هـــمـــی‌رســـد قـــرص قـــمـــر هـــمـــی‌رســـد
          نــــور بــــصــــر هــــمــــی‌رســــد انــــدکـــتـــریـــن چـــیـــزهـــا
          خــوش انــدرآ در انــجــمــن جــز بــر شــکــر لــگــد مـزن
          جـــز بـــر قــرابــی‌هــا مــزن جــر بــر بــتــان جــان فــزا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶۳          
          بـــه شـــکـــرخـــنـــده اگـــر مـــی‌بــبــرد جــان مــرا
          مـــــتـــــع الـــــلـــــه فـــــوادی بـــــحـــــبــــیــــبــــی ابــــدا
          جـانـم آن لـحـظـه بـخـندد که ویش قبض کند
          انـــــــــمـــــــــا یـــــــــوم اجـــــــــزای اذا اســـــــــکــــــــرهــــــــا
          مــــغــــز هــــر ذره چــــو از روزن او مـــســـت شـــود
          ســـــبـــــحــــت راقــــصــــه عــــز حــــبــــیــــبــــی و عــــلــــا
          چــونــک از خــوردن بــاده هــمــگــی بــاده شـوم
          انـــــا نـــــقـــــل و مـــــدام فـــــاشـــــربـــــانــــی و کــــلــــا
          هــلــه ای روز چـه روزی تـو کـه عـمـر تـو دراز
          یــــــوم وصـــــل و رحـــــیـــــق و نـــــعـــــیـــــم و رضـــــا
          تــن هــمــچــون خــم مــا را پـی آن بـاده سـرشـت
          نـــــعـــــم مـــــا قـــــدر ربـــــی لـــــفـــــوادی و قـــــضــــا
          خــــم ســــرکــــه دگــــرســــت و خــــم دوشــــاب دگـــر
          کــــان فــــی خــــابــــیــــه الـــروح نـــبـــیـــذ فـــغـــلـــی
          چــون بــخــســپــد خــم بـاده پـی آن مـی‌جـوشـد
          انــــمــــا الــــقــــهــــوه تــــغــــلــــی لــــشــــرور و دمـــا
          مــی مــنــم خـود کـه نـمـی‌گـنـجـم در خـم جـهـان
          بـــرنـــتـــابـــد خـــم نــه چــرخ کــف و جــوش مــرا
          می مرده چه خوری هین تو مرا خور که میم
          انــــــا زق مــــــلــــــئــــــت فــــــیـــــه شـــــراب و ســـــقـــــا
          وگـــرت رزق نـــبـــاشـــد مـــن و یـــاران بـــخـــوریـــم
          فــانــصــتــوا و اعــتــرفــوا مــعـشـرا اخـوان صـفـا