غزل شمارهٔ ۲۴۱
نــــرد کــــف تــــو بـــردســـت مـــرا
شـــیـــر غـــم تــو خــوردســت مــرا
گــشــتـم چـو خـلـیـل انـدر غـم تـو
آتــــشــــکــــده‌هــــا ســــردســــت مــــرا
در خـــــاک فـــــنـــــا ای دل بـــــمـــــران
کــــز رانــــدن تـــو گـــردســـت مـــرا
مـــی‌ران فـــرســـی در گــلــشــن جــان
کـــز گـــلـــشـــن جـــان وردســـت مــرا
در شــــادی مــــا وهــــمــــی نــــرســـد
کـایـن خـنده گری پرده‌ست مرا
صــد رخ ز درون ســرخ‌سـت مـرا
یـــــک رخ ز بــــرون زردســــت مــــرا
ای احــــول ده ایــــن هــــر دو جــــهـــان
کـــــز راحـــــت تـــــو دردســــت مــــرا
در رهــــــبــــــریــــــت ای مــــــرد طــــــلـــــب
بـــر هـــر ســـر ره مـــردســـت مـــرا
خاموش و مجو تو شهرت خود
کـــــز راحـــــت تـــــو دردســــت مــــرا
غزل شمارهٔ ۲۴۲
خــــیــــک دل مــــا مــــشــــک تــــن مــــا
خـوش نـازکـنـان بـر پـشت سقا
از چـشـمـه جـان پـر کـرد شکم
کای تشنه بیا ای تشنه بیا
ســقــا پــنــهــان وان مــشــک عــیـان
لـــیـــکـــن نـــبـــود از مـــشـــک جـــدا
گــر رقــص کــنــد آن شــیــر عــلــم
رقـــصـــش نـــبــود جــز رقــص هــوا
دورم ز نـــظـــر فــعــلــم بــنــگــر
تــا بــوی بــود بـر عـود گـوا
از بــوی تـو جـان قـانـع نـشـود
ای چــشــمــه جــان ای چــشــم رضـا
غزل شمارهٔ ۲۴۳
بـــگـــشـــا در بـــیـــا درآ کـــه مـــبــا عــیــش بــی‌شــمــا
بــه حــق چــشـم مـسـت تـو کـه تـویـی چـشـمـه وفـا
ســخــنــم بــسـتـه مـی‌شـود تـو یـکـی زلـف بـرگـشـا
انـــا و الـــشـــمـــس و الـــضـــحـــی تـــلـــف الـــحـــب و الـــولــا
انــــا فــــی الــــعــــشــــق آیــــه فــــاقـــرونـــی عـــلـــی الـــمـــلـــا
امـــه الـــعـــشـــق فـــاعـــرجـــوا دونـــکـــم ســلــم الــهــوی
دیــدمــش مــســت مــی‌گــذشــت گـفـتـم ای مـاه تـا کـجـا
گــفــت نــی هــمــچــنــیــن مــکــن هــمـچـنـیـن در پـیـم بـیـا
در پــیــش چــون روان شــدم بــرگــرفـت تـیـز تـیـزپـا
در پـــی گـــام تـــیـــز او چـــه مـــحـــل بــاد و بــرق را
انــــــا مــــــنــــــذ رایــــــتــــــهــــــم انــــــا صــــــرت بــــــلــــــا انــــــا
صـــــوره فـــــی زجــــاجــــه نــــور الــــارض و الــــســــمــــا
رکــــب الــــقــــلـــب نـــوره فـــجـــلـــی الـــقـــلـــب و اصـــطـــفـــی
کــــل مــــن رام نــــوره اســــتــــضــــا مــــثــــلــــه اســـتـــضـــا
کـــــیـــــف یـــــلـــــقـــــاه غـــــیــــره کــــل مــــن غــــیــــر فــــنــــا
تو بیا بی‌تو پیش من که تو نامحرمی تو را
بــه ثــنــا لــابــه کــردمــش گـفـتـم ای جـان جـان فـزا
گـــفـــت یـــک دم ثــنــا مــگــو کــه دوی هــســت در ثــنــا
تـــو دو لـــب از دوی بـــبـــنـــد بـــگـــشـــا دیـــده بــقــا
ز لــب بــســتــه گــر ســخــن بــگــشــایـد گـشـا گـشـا
ان عـــــلـــــیـــــنـــــا بـــــیــــانــــه تــــو مــــیــــا در مــــیــــان مــــا
چـــو در خـــانـــه دیـــد تـــنـــگ بـــکـــنــد مــرد جــامــه‌هــا
نـــی کـــه هــر شــب روان تــو ز تــنــت مــی‌شــود جــدا
بـــــه مــــیــــان روان تــــو صــــفــــتــــی هــــســــت نــــاســــزا
کــه گــر آن ریــگ نــیــســتــی نــامــدی بــاز چــون صـبـا
شــــب نــــرفــــتــــی دوان دوان بــــه لــــب قـــلـــزم صـــفـــا
بــازآمــد و تــا ویــســت بـنـده بـنـده‌سـت خـدا خـدا
مــــانـــد در کـــیـــســـه بـــدن چـــو زر و ســـیـــم نـــاروا
جــان بــنــه بــر کــف طــلــب کــه طــلــب هــسـت کـیـمـیـا
تــا تــن از جــان جــدا شــدن مــشــو از جــان جــان جــدا
گـــر چـــه نـــی را تـــهــی کــنــنــد نــگــذارنــد بــی‌نــوا
رو پــی شــیــر و شــیــر گــیــر کـه عـلـیـی و مـرتـضـی
نـیـسـت بـودی تـو قـرن‌هـا بـر تـو خـوانـدنـد هـل اتی
خـــط حـــقـــســت نــقــش دل خــط حــق را مــخــوان خــطــا
الــــفــــی لــــا شــــود و تــــو ز الــــف لــــام گــــشــــت لـــا
هــلــه دســت و دهــان بــشــو کــه لــبــش گــفــت الــصـلـا
چـو بـه حـق مـشـتـغـل شـدی فـارغ از آب و گـل شدی
چــو کــه بــی‌دســت و دل شــدی دســت درزن در ایــن ابــا
غزل شمارهٔ ۲۴۴
چه شدی گر تو همچون من شدییی عاشق ای فتا
هــمــه روز انــدر آن جــنــون هــمــه شــب انــدر ایــن بــکـا
ز دو چـــشـــمـــت خـــیـــال او نـــشـــدی یـــک دمـــی نـــهـــان
کـه دو صـد نـور مـی‌رسـد بـه دو دیـده از آن لـقا
ز رفـــیـــقـــان گـــســـســتــیــی ز جــهــان دســت شــســتــیــی
کـه مـجـرد شـدم ز خـود کـه مـسـلم شدم تو را
چــــو بــــر ایــــن خـــلـــق مـــی‌تـــنـــم مـــثـــل آب و روغـــنـــم
ز هــوس‌هــا گــذشــتــیـی بـه جـنـون بـسـتـه گـشـتـیـی
نــه جــنــونــی ز خــلـط و خـون کـه طـبـیـبـش دهـد دوا
کـــه طـــبـــیـــبـــان اگـــر دمـــی‌بـــچــشــنــدی از ایــن غــمــی
بــــجــــهــــنــــدی ز بــــنــــد خـــود بـــدرنـــدی کـــتـــاب‌هـــا
هـــلـــه زیـــن جـــمـــلـــه درگـــذر بـــطـــلــب مــعــدن شــکــر
کـــه شـــوی مـــحـــو آن شـــکــر چــو لــبــن در زلــوبــیــا
غزل شمارهٔ ۲۴۵
از بـــــرای صـــــلـــــاح مـــــجـــــنـــــون را
بــــازخــــوان ای حـــکـــیـــم افـــســـون را
از بـــــــرای عـــــــلــــــاج بــــــی‌خــــــبــــــری
درج کـــــن در نـــــبـــــیـــــذ افـــــیــــون را
چــون نــداری خــلــاص بــی‌چــون شـو
تـــا بـــبـــیـــنـــی جـــمـــال بـــی‌چــون را
دل پــرخــون بــبــیــن تــو ای ســاقــی
درده آن جــــام لــــعــــل چــــون خـــون را
زانــــــک عــــــقــــــل از بــــــرای مـــــادونـــــی
ســـــجــــده آرد ز حــــرص هــــر دون را
باده خواران به نیم جو نخرند
ایــــــن دو قـــــرص درســـــت گـــــردون را
نـــخــوت عــشــق را ز مــجــنــون پــرس
تـا کـه در سـر چـهاست مجنون را
گـــــمـــــرهـــــی‌هـــــای عـــــشـــــق بـــــردرد
صــــد هـــزاران طـــریـــق و قـــانـــون را
ای صـــبـــا تـــو بـــرو بـــگــو از مــن
از کـــــرم بـــــحـــــر در مـــــکــــنــــون را
گــر چــه از خـشـم گـفـتـه‌ای نـکـنـم
روح بــخــش ایــن حـمـاء مـسـنـون را
شـــمـــس تـــبـــریـــز مـــوســـی عـــهــدی
در فـــــــــراقـــــــــت مـــــــــدارهـــــــــارون را
غزل شمارهٔ ۲۴۶
صـــــد دهـــــل مـــــی‌زنـــــنـــــد در دل مــــا
بـــانـــگ آن بـــشـــنـــویـــم مـــا فــردا
پنبه در گوش و موی در چشمست
غـــــم فــــردا و وســــوســــه ســــودا
آتـــــش عــــشــــق زن در ایــــن پــــنــــبــــه
هــمــچـو حـلـاج و هـمـچـو اهـل صـفـا
آتــــش و پــــنــــبــــه را چــــه مـــی‌داری
ایـن دو ضـدنـد و ضـد نـکـرد بقا
چـــون مـــلـــاقــات عــشــق نــزدیــکــســت
خــوش لــقــا شــو بــرای روز لــقـا
مــــرگ مــــا شـــادی و مـــلـــاقـــاتـــســـت
گــر تــو را مــاتــمــســت رو زیــن جــا
چــــونــــک زنــــدان مــــاســـت ایـــن دنـــیـــا
عـــــیـــــش بــــاشــــد خــــراب زنــــدان‌هــــا
آنـــک زنـــدان او چـــنــیــن خــوش بــود
چــــون بــــود مــــجــــلـــس جـــهـــان آرا
تــــو وفـــا را مـــجـــو در ایـــن زنـــدان
کـــه در ایـــن جـــا وفـــا نـــکــرد وفــا
غزل شمارهٔ ۲۴۷
بـانـگ تـسـبـیـح بشنو از بالا
پس تو هم سبح اسمه الاعلی
گـل و سـنـبـل چرد دلت چون یافت
مـــرغــزاری کــه اخــرج الــمــرعــی
یـعـلـم الـجـهـر نـقـش این آهوست
نـــاف مـــشـــکــیــن او و مــایــخــفــی
نــــفــــس آهــــوان او چــــو رســــیـــد
روح را ســـــوی مـــــرغــــزار هــــدی
تـشـنـه را کـی بود فراموشی
چــون ســنــقــرئــک فــلــا تــنــســی
غزل شمارهٔ ۲۴۸
گـــوش مـــن مـــنـــتـــظـــر پـــیــام تــو را
جان به جان جسته یک سلام تو را
در دلـــــم خـــــون شـــــوق مـــــی‌جـــــوشــــد
مـــنـــتـــظـــر بـــوی جـــوش جـــام تــو را
ای ز شــــــــیــــــــریــــــــنـــــــی و دلـــــــاویـــــــزی
دانـــــه حــــاجــــت نــــبــــوده دام تــــو را
کــرده شــاهــان نــثــار تــاج و کــمـر
مــــر قــــبــــای کــــمــــیــــن غــــلــــام تـــو را
ز اول عــــــشــــــق مــــــن گــــــمــــــان بـــــردم
کـــه تـــصـــور کـــنـــم خـــتـــام تــو را
سـلـسـلـه‌ام کـن بـه پـای اشـتـر بند
مـــن طــمــع کــی کــنــم ســنــام تــو را
آنـــک شـــیــری ز لــطــف تــو خــوردســت
مـــرگ بـــیــنــد یــقــیــن فــطــام تــو را
بــــــه حــــــق آن زبـــــان کـــــاشـــــف غـــــیـــــب
کـه بـه گـوشـم رسـان پـیـام تـو را
بـــــه حــــق آن ســــرای دولــــت بــــخــــش
بــــــنــــــمــــــایــــــم ز دور بـــــام تـــــو را
گـر سـر از سـجـده تـو سـود کند
چــــه زیــــانــــســــت لـــطـــف عـــام تـــو را
شــــمــــس تــــبــــریــــز ایـــن دل آشـــفـــتـــه
بــر جــگــر بــســتــه اسـت نـام تـو را
غزل شمارهٔ ۲۴۹
دل بــــر مـــا شـــدســـت دلـــبـــر مـــا
گــل مــا بــی‌حــدســت و شــکـر مـا
مــا هــمــیــشــه مــیــان گـلـشـکـریـم
زان دل مـــا قـــویـــســـت در بـــر مــا
زهـــــره دارد حـــــوادث طـــــبـــــعـــــی
کــه بـگـردد بـگـرد لـشـکـر مـا
ما به پر می‌پریم سوی فلک
زانــک عــرشــیــسـت اصـل جـوهـر مـا
ســاکــنــان فــلــک بــخــور کـنـنـد
از صـــفـــات خـــوش مـــعـــنـــبـــر مـــا
هـمـه نـسـریـن و ارغـوان و گـلست
بــر زمــیــن شـاهـراه کـشـور مـا
نـه بـخـنـدد نه بشکفد عالم
بـــــی نــــســــیــــم دم مــــنــــور مــــا
ذره‌هــــــای هــــــوا پــــــذیــــــرد روح
از دم عـــــشـــــق روح پـــــرور مـــــا
گـوش‌هـا گـشـتـه‌انـد مـحـرم غـیـب
از زبــــــان و دل ســــــخــــــنـــــور مـــــا
شـمـس تـبـریـز ابـرسوز شدست
ســایــه‌اش کـم مـبـاد از سـر مـا
غزل شمارهٔ ۲۵۰
هــیــن کــه مــنـم بـر در در بـرگـشـا
بـــســـتـــن در نـــیـــســـت نـــشــان رضــا
در دل هـــر ذره تـــو را درگـــهـــیـــســـت
تـــا نـــگـــشـــایـــی بـــود آن در خـــفـــا
فـــــالــــق اصــــبــــاحــــی و رب الــــفــــلــــق
بـــاز کـــنـــی صـــد در و گـــویــی درآ
نـــی کــه مــنــم بــر در بــلــک تــوی
راه بـــده در بـــگـــشـــا خـــویـــش را
آمـــــــد کـــــــبـــــــریـــــــت بـــــــر آتــــــشــــــی
گـــــفـــــت بـــــرون آ بــــر مــــن دلــــبــــرا
صـورت مـن صـورت تـو نـیـست لیک
جـمـلـه تـوام صـورت مـن چـون غـطـا
صورت و معنی تو شوم چون رسی
مـــحـــو شـــود صـــورت مــن در لــقــا
آتــــش گــــفــــتـــش کـــه بـــرون آمـــدم
از خـــود خـــود روی بـــپـــوشــم چــرا
هـــیــن بــســتــان از مــن تــبــلــیــغ کــن
بـــر هـــمـــه اصـــحـــاب و هــمــه اقــربــا
کــوه اگــر هــســت چـو کـاهـش بـکـش
داده امـــــت مـــــن صـــــفـــــت کــــهــــربــــا
کـــــاه ربـــــای مــــن کــــه مــــی‌کــــشــــد
نــــــه از عــــــدم آوردم کـــــوه حـــــرا
در دل تـو جـمله منم سر به سر
ســــوی دل خـــویـــش بـــیـــا مـــرحـــبـــا
دلـــبـــرم و دل بـــرم ایــرا کــه هــســت
جــــــــوهــــــــر دل زاده ز دریــــــــای مــــــــا
نـــقـــل کـــنـــم ور نـــکــنــم ســایــه را
ســـایـــه مـــن کـــی بــود از مــن جــدا
لـــیـــک ز جـــایــش بــبــرم تــا شــود
وصــــــلــــــت او ظــــــاهـــــر وقـــــت جـــــلـــــا
تـا کـه بـدانـد که او فرع ماست
تـــــا کــــه جــــدا گــــردد او از عــــدا
رو بـــر ســـاقــی و شــنــو بــاقــیــش
تــــات بــــگــــویــــد بـــه زبـــان بـــقـــا
غزل شمارهٔ ۲۵۱
پـــیـــشـــتــر آ پــیــشــتــر ای بــوالــوفــا
از مــــن و مــــا بــــگــــذر و زوتــــر بـــیـــا
پـــــیـــــشـــــتـــــر آ درگـــــذر از مـــــا و مــــن
پـیـشـتـر آ تـا نـه تـو بـاشی نه ما
کـــبـــر و تـــکـــبـــر بــگــذار و بــگــیــر
در عــــوض کــــبــــر چــــنــــیــــن کــــبــــریـــا
گـــفـــت الـــســـت و تــو بــگــفــتــی بــلــی
شــکــر بــلــی چــیــســت کــشــیــدن بــلـا
ســر بــلــی چــیــســت کــه یــعـنـی مـنـم
حـــــلـــــقــــه زن درگــــه فــــقــــر و فــــنــــا
هــــم بــــرو از جــــا و هــــم از جـــا مـــرو
جـــا ز کـــجـــا حـــضـــرت بـــی‌جــا کــجــا
پـاک شـو از خـویـش و هـمه خاک شو
تـــا کـــه ز خـــاک تـــو بــرویــد گــیــا
ور چو گیا خشک شوی خوش بسوز
تــا کــه ز ســوز تـو فـروزد ضـیـا
ور شـــوی از ســـوز چـــو خـــاکــســتــری
بـــاشـــد خـــاکـــســـتـــر تـــو کـــیـــمـــیـــا
بــنــگــر در غـیـب چـه سـان کـیـمـیـاسـت
کـــــو ز کــــف خــــاک بــــســــازد تــــو را
از کــــــف دریــــــا بــــــنــــــگــــــارد زمـــــیـــــن
دود ســـــیـــــه را بـــــنـــــگــــارد ســــمــــا
لـــــقـــــمــــه نــــان را مــــدد جــــان کــــنــــد
بـــــاد نــــفــــس را دهــــد ایــــن عــــلــــم‌هــــا
پــیــش چــنــیــن کـار و کـیـا جـان بـده
فــقــر بــه جــان دانــد جــود و ســخــا
جـــــــــان پـــــــــر از عـــــــــلــــــــت او را دهــــــــی
جــان بــســتــانــی خــوش و بــی‌مــنــتــهــا
بــس کــنــم ایـن گـفـتـن و خـامـش کـنـم
در خـــمـــشـــی بـــه ســـخـــن جـــان فــزا
غزل شمارهٔ ۲۵۲
نــذر کــنــد یــار کــه امــشــب تــو را
خــــواب نــــبـــاشـــد ز طـــمـــع بـــرتـــر آ
حــــــفــــــظ دمــــــاغ آن مــــــدمـــــغ بـــــود
چــــونــــک ســــهــــر بــــایــــد یـــار مـــرا
هــــســــت دمــــاغ تـــو چـــو زیـــت چـــراغ
هـــــســـــت چـــــراغ تـــــن مـــــا بـــــی‌وفـــــا
گـر دبـه پـر زیـت بـود سود نیست
صـــبــح شــود گــشــت چــراغــت فــنــا
دعـــوت خـــورشـــیـــد بــه از زیــت تــو
چـــــنـــــد چـــــراغ ارزد آن یـــــک صـــــلــــا
چــشــم خـوشـش را ابـدا خـواب نـیـسـت
مـــســـت کـــنـــد چـــشــم هــمــه خــلــق را
جــمــلــه بــخـسـپـنـد و تـبـسـم کـنـد
چــشــم خــوشــش بــر خــلــل چــشــم‌هـا
پــس لـمـن الـمـلـک بـرآیـد بـه چـرخ
کـــــو مـــــلـــــکـــــان خــــوش زریــــن قــــبــــا
کـــــو امـــــرا کـــــو وزرا کـــــو مــــهــــان
بـــهـــر بـــلـــادالـــلـــه حـــافـــظ کــجــا
اهــــل عــــلــــم چــــون شــــد و اهــــل قـــلـــم
دیــو نــیــابــی تــو بــه دیــوان ســرا
خانه و تنشان شده تاریک و تنگ
چـــونـــک بـــبـــردیـــم یــکــی دم ضــیــا
گـرد کـه بـادش بـرود چـون شود
افــــتــــد بــــر خـــاک ســـیـــه بـــی‌نـــوا
چـون بـجـهـنـد از حـجـب خـواب خویش
بــــــازبـــــمـــــالـــــنـــــد ســـــبـــــال جـــــفـــــا
اه چــه فــرامــوش گـرنـد ایـن گـروه
دانــــشــــشــــان هــــیــــچ نــــدارد بــــقــــا
زود فــرامــوش شــود سـوز شـمـع
بــــر دل پــــروانــــه ز جــــهــــل و عــــمـــا
بـــازبـــیـــایــد بــه پــر نــیــم ســوز
بــــــازبــــــســــــوزد چــــــو دل نــــــاســـــزا
نـذر تـو کـن حـکـم تـو کـن حـاکـمی
بـر شـب و بـر روز و سـحر ای خدا
غزل شمارهٔ ۲۵۳
چـــــنــــد نــــهــــان داری آن خــــنــــده را
آن مــــه تــــابــــنـــده فـــرخـــنـــده را
بنده کند روی تو صد شاه را
شــاه کــنـد خـنـده تـو بـنـده را
خـــنـــده بـــیـــامـــوز گـــل ســرخ را
جـــلـــوه کـــن آن دولـــت پـــایــنــده را
بــــســــتــــه بـــدانـــســـت در آســـمـــان
تـا بـکشد چون تو گشاینده را
دیـــده قـــطـــار شـــتـــرهـــای مـــســـت
مــــنــــتــــظـــرانـــنـــد کـــشـــانـــنـــده را
زلـف بـرافـشـان و در آن حـلـقـه کـش
حــلــق دو صــد حــلــقـه ربـایـنـده را
روز وصــالـسـت و صـنـم حـاضـرسـت
هــــــیــــــچ مــــــپـــــا مـــــدت آیـــــنـــــده را
عـــاشـــق زخـــمـــســـت دف ســـخـــت رو
مـــیـــل لـــبـــســـت آن نـــی نـــالــنــده را
بــر رخ دف چــنــد طــپــانـچـه بـزن
دم ده آن نـــــای ســـــگـــــالـــــنـــــده را
ور بــه طــمــع نــالـه بـرآرد ربـاب
خـوش بـگـشـا آن کف بخشنده را
عــیــب مــکــن گــر غــزل ابــتــر بـمـانـد
نـــیـــســـت وفـــا خـــاطـــر پــرنــده را
