غزل شمارهٔ ۷۲
بــه خــانــه خــانــه مــی‌آرد چـو بـیـذق شـاه جـان مـا را
عــــجــــب بــــردســــت یــــا مـــاتـــســـت زیـــر امـــتـــحـــان مـــا را
هــــمــــه اجــــزای مــــا را او کــــشـــانـــیـــدســـت از هـــر ســـو
تـــراشـــیـــدســـت عــالــم را و مــعــجــون کــرده زان مــا را
ز حـــرص و شـــهـــوتـــی مـــا را مـــهـــاری کـــرده دربـــیــنــی
چــو اشــتــر مــی‌کــشــانــد او بــه گــرد ایــن جـهـان مـا را
چه جای ما که گردون را چو گاوان در خرس بست او
کــه چــون کــنــجــد هــمــی‌کــوبــد بــه زیـر آسـمـان مـا را
خــــنــــک آن اشـــتـــری کـــو را مـــهـــار عـــشـــق حـــق بـــاشـــد
هـــــمـــــیــــشــــه مــــســــت مــــی‌دارد مــــیــــان اشــــتــــران مــــا را
غزل شمارهٔ ۷۳
آمـــد بـــت مـــیـــخـــانـــه تـــا خـــانــه بــرد مــا را
بــنــمــود بــهــار نــو تــا تــازه کــنــد مــا را
بـــگـــشــاد نــشــان خــود بــربــســت مــیــان خــود
پــــر کــــرد کـــمـــان خـــود تـــا راه زنـــد مـــا را
صــد نــکـتـه درانـدازد صـد دام و دغـل سـازد
صـد نـرد عـجب بازد تا خوش بخورد ما را
رو سایه سروش شو پیش و پس او می‌دو
گــر چــه چــو درخــت نــو از بــن بــکـنـد مـا را
گـــر هـــســـت دلـــش خـــارا مـــگــریــز و مــرو یــارا
کـــاول بـــکـــشـــد مــا را و آخــر بــکــشــد مــا را
چـــون نـــاز کـــنـــد جـــانـــان انــدر دل مــا پــنــهــان
بــر جــمــلــه ســلــطــانـان صـد نـاز رسـد مـا را
بــــــازآمـــــد و بـــــازآمـــــد آن عـــــمـــــر دراز آمـــــد
آن خــــوبــــی و نــــاز آمــــد تـــا داغ نـــهـــد مـــا را
آن جــــان و جـــهـــان آمـــد وان گـــنـــج نـــهـــان آمـــد
وان فــخــر شــهــان آمــد تــا پــرده درد مـا را
مــــی‌آیـــد و مـــی‌آیـــد آن کـــس کـــه هـــمـــی‌بـــایـــد
وز آمــــدنــــش شـــایـــد گـــر دل بـــجـــهـــد مـــا را
شــمــس الــحــق تــبــریــزی در بــرج حــمــل آمــد
تا بر شجر فطرت خوش خوش بپزد ما را
غزل شمارهٔ ۷۴
گـر زان کـه نـه‌ای طـالـب جـویـنـده شـوی با ما
ور زان کـه نـه‌ای مـطـرب گـویـنـده شـوی بـا ما
گـر زان کـه تـو قـارونـی در عـشـق شـوی مـفلس
ور زان کــه خــداونــدی هــم بــنـده شـوی بـا مـا
یـک شـمـع از ایـن مـجـلـس صـد شـمـع بگیراند
گـــر مــرده‌ای ور زنــده هــم زنــده شــوی بــا مــا
پـاهـای تـو بـگـشـایـد روشـن بـه تـو بنماید
تا تو همه تن چون گل در خنده شوی با ما
در ژنــــده درآ یــــک دم تـــا زنـــده دلـــان بـــیـــنـــی
اطـــلـــس بـــه درانـــدازی در ژنـــده شــوی بــا مــا
چـون دانـه شـد افـکـنـده بـررسـت و درختی شد
ایـــن رمـــز چـــو دریـــابـــی افـــکــنــده شــوی بــا مــا
شــمــس الــحــق تــبــریــزی بــا غــنــچـه دل گـویـد
چـون بـاز شـود چـشـمـت بـیـنـنـده شوی با ما
غزل شمارهٔ ۷۵
ای خــواجــه نــمــی‌بــیــنــی ایــن روز قــیــامــت را
ایـن یـوسـف خـوبـی را ایـن خـوش قـد و قامت را
ای شــیــخ نـمـی‌بـیـنـی ایـن گـوهـر شـیـخـی را
ایــن شــعــشــعــه نــو را ایــن جــاه و جــلـالـت را
ای مـــیـــر نـــمـــی‌بـــیـــنـــی ایـــن مــمــلــکــت جــان را
ایــن روضــه دولــت را ایــن تــخــت و سـعـادت را
این خوشدل و خوش دامن دیوانه تویی یا من
درکـــش قـــدحـــی بـــا مـــن بـــگــذار مــلــامــت را
ای مــاه کــه در گــردش هــرگــز نـشـوی لـاغـر
انــــوار جــــلــــال تــــو بــــدریــــده ضـــلـــالـــت را
چـــــون آب روان دیـــــدی بـــــگـــــذار تــــیــــمــــم را
چـــون عـــیـــد وصـــال آمـــد بـــگـــذار ریـــاضــت را
گـــر نـــاز کـــنــی خــامــی ور نــاز کــشــی رامــی
در بـــارکـــشـــی یـــابـــی آن حــســن و مــلــاحــت را
خـامـوش کـه خـامـوشـی بـهـتـر ز عـسل نوشی
درســـــــوز عـــــــبــــــارت را بــــــگــــــذار اشــــــارت را
شـمـس الـحـق تـبـریـزی ای مـشـرق تـو جـان‌هـا
از تـــابـــش تــو یــابــد ایــن شــمــس حــرارت را
غزل شمارهٔ ۷۶
آخـــــر بـــــشـــــنـــــیــــد آن مــــه آه ســــحــــر مــــا را
تــــا حــــشــــر دگــــر آمــــد امــــشــــب حـــشـــر مـــا را
چــون چــرخ زنــد آن مــه در ســیــنــه مــن گــویــم
ای دور قــــــمــــــر بـــــنـــــگـــــر دور قـــــمـــــر مـــــا را
کــو رســتــم دســتــان تــا دســتــان بــنــمــایـیـمـش
کـــو یـــوســف تــا بــیــنــد خــوبــی و فــر مــا را
تــو لــقــمــه شــیــریــن شــو در خـدمـت قـنـد او
لــــقــــمــــه نــــتــــوان کــــردن کــــان شـــکـــر مـــا را
مــا را کــرمـش خـواهـد تـا در بـر خـود گـیـرد
زیـــن روی دوا ســـازد هـــر لـــحـــظـــه گـــر مــا را
چــون بــی‌نــمــکــی نــتــوان خــوردن جــگـر بـریـان
مـــی‌زن بـــه نـــمـــک هـــر دم بــریــان جــگــر مــا را
بی پای طواف آریم بی‌سر به سجود آییم
چون بی‌سر و پا کرد او این پا و سر ما را
بـــــی پــــای طــــواف آریــــم گــــرد در آن شــــاهــــی
کـــو مـــســـت الـــســـت آمـــد بـــشـــکـــســت در مــا را
چــون زر شــد رنــگ مــا از ســیــنــه ســیــمــیــنـش
صــد گــنــج فــدا بــادا ایــن سـیـم و زر مـا را
در رنـــگ کـــجـــا آیـــد در نـــقـــش کــجــا گــنــجــد
نـــوری کـــه مـــلــک ســازد جــســم بــشــر مــا را
تـــــشـــــبـــــیـــــه نـــــدارد او وز لــــطــــف روا دارد
زیــــرا کــــه هــــمــــی‌دانــــد ضــــعـــف نـــظـــر مـــا را
فــرمــود کــه نــور مــن مــانـنـده مـصـبـاح اسـت
مـشـکـات و زجـاجـه گـفـت سـیـنـه و بصر ما را
خــامــش کــن تــا هــر کــس در گـوش نـیـارد ایـن
خـود کـیـسـت کـه دریـابـد او خـیـر و شر ما را
غزل شمارهٔ ۷۷
آب حـــــــیــــــوان بــــــایــــــد مــــــر روح فــــــزایــــــی را
مــــاهــــی هــــمــــه جــــان بــــایـــد دریـــای خـــدایـــی را
ویــــرانــــه آب و گــــل چــــون مــــســــکـــن بـــوم آمـــد
ایـــن عــرصــه کــجــا شــایــد پــرواز هــمــایــی را
صــد چــشــم شــود حــیـران در تـابـش ایـن دولـت
تــو گــوش مـکـش ایـن سـو هـر کـور عـصـایـی را
گر نقد درستی تو چون مست و قراضه ستی
آخــر تــو چــه پــنــداری ایــن گــنــج عــطــایــی را
دلــتــنــگ هــمــی‌دانــنــد کــان جــای کــه انــصــافــســت
صـــد دل بـــه فـــدا بـــایــد آن جــان بــقــایــی را
دل نـــیـــســـت کـــم از آهـــن آهـــن نــه کــه مــی‌دانــد
آن ســـنـــگ کـــه پـــیـــدا شـــد پـــولــادربــایــی را
عـــقـــل از پـــی عـــشــق آمــد در عــالــم خــاک ار نــی
عـــقـــلـــی بـــنـــمـــی بـــایــد بــی‌عــهــد و وفــایــی را
خـورشـیـد حـقـایـق‌هـا شـمـس الـحـق تـبریز است
دل روی زمـــــیــــن بــــوســــد آن جــــان ســــمــــایــــی را
غزل شمارهٔ ۷۸
ســــاقــــی ز شــــراب حـــق پـــر دار شـــرابـــی را
درده مـــــــی ربـــــــانـــــــی دل‌هـــــــای کـــــــبـــــــابــــــی را
کــم گــوی حــدیــث نــان در مــجـلـس مـخـمـوران
جــــــز آب نــــــمــــــی‌ســــــازد مـــــر مـــــردم آبـــــی را
از آب و خـــطـــاب تـــو تـــن گـــشـــت خـــراب تـــو
آراســــتـــه دار ای جـــان زیـــن گـــنـــج خـــرابـــی را
گـــلـــزار کـــنـــد عـــشـــقـــت آن شــوره خــاکــی را
دربــار کــنــد مــوجــت ایــن جــســم ســحــابــی را
بـــفـــزای شـــراب مـــا بـــربـــنــد تــو خــواب مــا
از شـب چـه خـبـر بـاشـد مـر مـردم خـوابـی را
هـــمـــکــاســه مــلــک بــاشــد مــهــمــان خــدایــی را
بــــــاده ز فــــــلـــــک آیـــــد مـــــردان ثـــــوابـــــی را
نـــوشـــد لــب صــدیــقــش ز اکــواب و ابــاریــقــش
در خـــــم تـــــقــــی یــــابــــی آن بــــاده نــــابــــی را
هـــشــیــار کــجــا دانــد بــی‌هــوشــی مــســتــان را
بـــوجـــهـــل کـــجـــا دانـــد احـــوال صـــحــابــی را
اســـتـــاد خـــدا آمـــد بـــی‌واســـطـــه صــوفــی را
اســــتــــاد کــــتــــاب آمــــد صـــابـــی و کـــتـــابـــی را
چـون مـحـرم حق گشتی وز واسطه بگذشتی
بــــربــــای نــــقــــاب از رخ خــــوبــــان نــــقــــابـــی را
مـنـکـر کـه ز نـومـیـدی گـویـد کـه نـیـابی این
بــــنــــده ره او ســــازد آن گــــفـــت نـــیـــابـــی را
نـی بـاز سـپـیـدسـت او نـی بلبل خوش نغمه
ویـــــرانــــه دنــــیــــا بــــه آن جــــغــــد غــــرابــــی را
خاموش و مگو دیگر مفزای تو شور و شر
کـــز غـــیـــب خـــطـــاب آیـــد جـــان‌هـــای خـــطــابــی را
غزل شمارهٔ ۷۹
ای خــواجــه نــمــی‌بــیــنــی ایــن روز قــیــامـت را
ای خواجه نمی‌بینی این خوش قد و قامت را
دیــــوار و در خــــانـــه شـــوریـــده و دیـــوانـــه
مـــن بـــر ســـر دیـــوارم از بـــهـــر عـــلــامــت را
مـاهـیـسـت کـه در گـردش لـاغـر نـشود هرگز
خـــورشـــیـــد جـــمـــال او بــدریــده ظــلــامــت را
ای خـواجـه خـوش دامـن دیـوانـه تـویـی یا من
درکـــش قـــدحـــی بـــا مـــن بــگــذار مــلــامــت را
پـیـش از تـو بسی شیدا می‌جست کرامت‌ها
چــون دیــد رخ ســاقــی بــفــروخــت کــرامـت را
غزل شمارهٔ ۸۰
امـــــــروز گـــــــزافـــــــی ده آن بــــــاده نــــــابــــــی را
بـــرهـــم زن و درهـــم زن ایـــن چـــرخ شـــتـــابــی را
گــــیــــرم قــــدح غـــیـــبـــی از دیـــده نـــهـــان آمـــد
پـــنـــهـــان نـــتـــوان کـــردن مــســتــی و خــرابــی را
ای عشق طرب پیشه خوش گفت خوش اندیشه
بـــــربــــای نــــقــــاب از رخ آن شــــاه نــــقــــابــــی را
تـا خـیـزد ای فـرخ زین سو اخ و زان سو اخ
بــرکــن هــلــه ای گــلــرخ ســغــراق و شـرابـی را
گر زان که نمی‌خواهی تا جلوه شود گلشن
از بــــهـــر چـــه بـــگـــشـــادی دکـــان گـــلـــابـــی را
مــا را چــو ز ســر بـردی ویـن جـوی روان کـردی
در آب فـــــــــکـــــــــن زوتـــــــــر بــــــــط زاده آبــــــــی را
مـایـیم چو کشت ای جان بررسته در این میدان
لـب خـشـک و بـه جـان جـویان باران سحابی را
هــر ســوی رســولــی نــو گــویـد کـه نـیـابـی رو
لـــــاحـــــول بــــزن بــــر ســــر آن زاغ غــــرابــــی را
ای فــتــنــه هــر روحــی کــیـسـه بـر هـر جـوحـی
دزدیـــــده ربـــــاب از کــــف بــــوبــــکــــر ربــــابــــی را
امــروز چــنــان خــواهـم تـا مـسـت و خـرف سـازی
ایـــــن جـــــان مــــحــــدث را وان عــــقــــل خــــطــــابــــی را
ای آب حــیــات مــا شــو فــاش چــو حــشــر ار چـه
شـــیـــر شـــتـــر گـــرگـــیـــن جـــانـــســـت عــرابــی را
ای جـاه و جـمـالـت خـوش خامش کن و دم درکش
آگـــــاه مـــــکـــــن از مـــــا هـــــر غـــــافـــــل خـــــوابــــی را
غزل شمارهٔ ۸۱
ای ســاقــی جــان پــر کــن آن سـاغـر پـیـشـیـن را
آن راه زن دل را آن راه بــــــــــــــــــــــــر دیــــــــــــــــــــــــن را
زان مــــی کــــه ز دل خـــیـــزد بـــا روح درآمـــیـــزد
مــخــمــور کــنــد جـوشـش مـر چـشـم خـدابـیـن را
آن بــــــاده انــــــگــــــوری مــــــر امــــــت عــــــیــــــســـــی را
و ایـــن بـــاده مـــنـــصـــوری مـــر امـــت یـــاســیــن را
خـم‌هـا اسـت از آن بـاده خـم‌هـا است از این باده
تــا نــشــکــنــی آن خــم را هــرگــز نــچــشــی ایـن را
آن بــاده بــه جــز یـک دم دل را نـکـنـد بـی‌غـم
هـــرگـــز نــکــشــد غــم را هــرگــز نــکــنــد کــیــن را
یک قطره از این ساغر کار تو کند چون زر
جــانــم بــه فــدا بــاشــد ایــن ســاغــر زریــن را
ایــن حـالـت اگـر بـاشـد اغـلـب بـه سـحـر بـاشـد
آن را کــه بــرانــدازد او بــســتــر و بــالــیــن را
زنـــهـــار کــه یــار بــد از وســوســه نــفــریــبــد
تــا نـشـکـنـی از سـسـتـی مـر عـهـد سـلـاطـیـن را
گــر زخــم خــوری بــر رو رو زخــم دگــر مـی‌جـو
رستم چه کند در صف دسته گل و نسرین را
غزل شمارهٔ ۸۲
مـعـشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا
کــفــرش هـمـه ایـمـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد
بــاز آن ســلــیــمــان شــد تــا بــاد چــنـیـن بـادا
یــاری کــه دلــم خــســتــی در بـر رخ مـا بـسـتـی
غــمــخــواره یــاران شــد تــا بــاد چــنــیـن بـادا
هــم بــاده جــدا خــوردی هــم عــیــش جــدا کــردی
نــک ســرده مـهـمـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
زان طــــلــــعـــت شـــاهـــانـــه زان مـــشـــعـــلـــه خـــانـــه
هـر گـوشـه چـو مـیدان شد تا باد چنین بادا
زان خـــشــم دروغــیــنــش زان شــیــوه شــیــریــنــش
عــالــم شــکــرســتــان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
شـــب رفـــت صـــبـــوح آمـــد غــم رفــت فــتــوح آمــد
خــورشـیـد درخـشـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
از دولـــــت مـــــحـــــزونـــــان وز هـــــمــــت مــــجــــنــــونــــان
آن ســلــســلـه جـنـبـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
عـــیـــد آمـــد و عـــیـــد آمـــد یـــاری کــه رمــیــد آمــد
عــیــدانــه فــراوان شــد تــا بــاد چــنــیــن بـادا
ای مـــــطــــرب صــــاحــــب دل در زیــــر مــــکــــن مــــنــــزل
کـان زهـره بـه مـیزان شد تا باد چنین بادا
درویـش فـریـدون شـد هـم کـیـسـه قـارون شـد
هــمــکــاسـه سـلـطـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
آن بـــاد هـــوا را بـــیـــن ز افـــســـون لـــب شــیــریــن
بــا نــای در افــغــان شــد تــا بــاد چـنـیـن بـادا
فــرعــون بــدان ســخـتـی بـا آن هـمـه بـدبـخـتـی
نــک مــوســی عــمــران شــد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
آن گـــرگ بــدان زشــتــی بــا جــهــل و فــرامــشــتــی
نــک یـوسـف کـنـعـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
شــمــس الــحــق تــبــریــزی از بـس کـه درآمـیـزی
تــبــریــز خــراســان شــد تــا بــاد چــنــیـن بـادا
از اســـلـــم شـــیـــطـــانـــی شــد نــفــس تــو ربــانــی
ابــلــیــس مــســلــمــان شــد تــا بــاد چــنــیـن بـادا
آن مــاه چــو تــابــان شـد کـونـیـن گـلـسـتـان شـد
اشــخــاص هــمــه جـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
بــر روح بــرافــزودی تــا بــود چــنــیـن بـودی
فــر تــو فــروزان شــد تــا بــاد چـنـیـن بـادا
قـهـرش هـمـه رحمت شد زهرش همه شربت شد
ابــرش شــکــرافــشـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
از کـاخ چـه رنـگـسـتش وز شاخ چه تنگستش
ایــن گـاو چـو قـربـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
ارضـی چـو سـمـایـی شـد مـقـصـود سـنـایی شد
ایــن بــود هــمــه آن شــد تــا بــاد چــنــیـن بـادا
خـامـوش کـه سـرمـسـتـم بـربـسـت کـسی دستم
انــدیــشــه پــریـشـان شـد تـا بـاد چـنـیـن بـادا
