غزل شمارهٔ ۲۳          
          چـون خـون نـخـسـپـد خسروا چشمم کجا خسپد مها
          کـز چـشـم مـن دریـای خـون جوشان شد از جور و جفا
          گــر لـب فـروبـنـدم کـنـون جـانـم بـه جـوش آیـد درون
          ور بـــر ســـرش آبـــی زنـــم بـــر ســـر زنــد او جــوش را
          مـــعـــذور دارم خـــلـــق را گـــر مـــنـــکـــرنـــد از عــشــق مــا
          اه لــیــک خــود مــعــذور را کــی بــاشــد اقـبـال و سـنـا
          از جــوش خـون نـطـقـی بـه فـم آن نـطـق آمـد در قـلـم
          شــد حــرف‌هــا چـون مـور هـم سـوی سـلـیـمـان لـابـه را
          کــای شــه سـلـیـمـان لـطـف وی لـطـف را از تـو شـرف
          در تـــو را جـــان‌هــا صــدف بــاغ تــو را جــان‌هــا گــیــا
          مـــا مـــور بـــیـــچـــاره شــده وز خــرمــن آواره شــده
          در ســیــر ســیــاره شـده هـم تـو بـرس فـریـاد مـا
          مـــا بـــنـــده خـــاک کـــفـــت چـــون چـــاکـــران انــدر صــفــت
          مــــا دیــــدبــــان آن صــــفــــت بــــا ایــــن هــــمـــه عـــیـــب عـــمـــا
          تــو یــاد کــن الــطــاف خــود در ســابــق الـلـه الـصـمـد
          در حـــق هـــر بـــدکـــار بـــد هـــم مـــجـــرم هــر دو ســرا
          تو صدقه کن ای محتشم بر دل که دیدت ای صنم
          در غــیــر تــو چــون بــنــگــرم انــدر زمـیـن یـا در سـمـا
          آن آب حـــــیـــــوان صـــــفـــــا هـــــم در گـــــلـــــو گــــیــــرد ورا
          کـو خـورده بـاشـد بـاده‌هـا زان خـسـرو مـیـمون لقا
          ای آفــــتــــاب انـــدر نـــظـــر تـــاریـــک و دلـــگـــیـــر و شـــرر
          آن را کــه دیــد او آن قــمــر در خــوبــی و حــسـن و بـهـا
          ای جــان شــیــریــن تــلــخ وش بــر عـاشـقـان هـجـر کـش
          در فــرقــت آن شــاه خـوش بـی‌کـبـر بـا صـد کـبـریـا
          ای جــان ســخــن کـوتـاه کـن یـا ایـن سـخـن در راه کـن
          در راه شـــاهـــنـــشـــاه کـــن در ســوی تــبــریــز صــفــا
          ای تـن چـو سـگ کـاهـل مـشـو افـتاده عوعو بس معو
          تـو بـازگـرد از خـویـش و رو سـوی شـهـنـشـاه بـقـا
          ای صـد بـقـا خـاک کـفـش آن صـد شـهنشه در صفش
          گـــشـــتــه رهــی صــد آصــفــش والــه ســلــیــمــان در ولــا
          وانــــگــــه ســــلـــیـــمـــان زان ولـــا لـــرزان ز مـــکـــر ابـــتـــلـــا
          از تـــرس کـــو را آن عـــلـــا کـــمـــتـــر شـــود از رشـــک‌هــا
          نــاگــه قــضــا را شــیــطــنــت از جــام عــز و ســلــطــنــت
          بــربــوده از وی مــکــرمــت کــرده بــه مــلـکـش اقـتـضـا
          چـون یـک دمـی آن شـاه فـرد تـدبیر ملک خویش کرد
          دیـــو و پــری را پــای مــرد تــرتــیــب کــرد آن پــادشــا
          تــا بــاز از آن عــاقــل شــده دیــد از هــوا غـافـل شـده
          زان بـــاغ‌هــا آفــل شــده بــی‌بــر شــده هــم بــی‌نــوا
          زد تـــیـــغ قـــهـــر و قـــاهــری بــر گــردن دیــو و پــری
          کـــو را ز عــشــق آن ســری مــشــغــول کــردنــد از قــضــا
          زود انـدرآمـد لـطف شه مخدوم شمس الدین چو مه
          در مــنــع او گــفــتــا کـه نـه عـالـم مـسـوز ای مـجـتـبـا
          از شــه چـو دیـد او مـژده‌ای آورد در حـیـن سـجـده‌ای
          تــبــریــز را از وعــده‌ای کــارزد بــه ایــن هـر دو سـرا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۴          
          چــون نــالــد ایــن مــسـکـیـن کـه تـا رحـم آیـد آن دلـدار را
          خـون بـارد ایـن چـشـمـان کـه تـا بـیـنم من آن گلزار را
          خــورشــیــد چــون افــروزدم تــا هــجــر کــمـتـر سـوزدم
          دل حــــیــــلــــتــــی آمــــوزدم کــــز ســــر بــــگـــیـــرم کـــار را
          ای عـــقـــل کـــل ذوفـــنـــون تـــعـــلـــیـــم فــرمــا یــک فــســون
          کــــز وی بـــخـــیـــزد در درون رحـــمـــی نـــگـــاریـــن یـــار را
          چــــون نــــور آن شــــمــــع چـــگـــل مـــی‌درنـــیـــابـــد جـــان و دل
          کــــــی دانــــــد آخــــــر آب و گــــــل دلــــــخــــــواه آن عــــــیــــــار را
          جــبــریــل بــا لــطــف و رشـد عـجـل سـمـیـن را چـون چـشـد
          ایـــن دام و دانـــه کـــی کـــشــد عــنــقــای خــوش مــنــقــار را
          عـــنـــقــا کــه یــابــد دام کــس در پــیــش آن عــنــقــامــگــس
          ای عـــنـــکـــبـــوت عـــقـــل بـــس تـــا کـــی تـــنـــی ایـــن تــار را
          کــو آن مــســیــح خــوش دمــی بــی‌واســطــه مــریــم یــمـی
          کــــــز وی دل تــــــرســـــا هـــــمـــــی پـــــاره کـــــنـــــد زنـــــار را
          دجــــال غــــم چــــون آتــــشـــی گـــســـتـــرد ز آتـــش مـــفـــرشـــی
          کــــو عــــیــــســــی خــــنــــجــــرکــــشــــی دجــــال بــــدکـــردار را
          تـــن را ســـلـــامـــت‌هـــا ز تـــو جـــان را قـــیـــامـــت‌هــا ز تــو
          عـــــیـــــســـــی عــــلــــامــــت‌هــــا ز تــــو وصــــل قــــیــــامــــت وار را
          سـاغـر ز غـم در سـر فـتـد چـون سـنگ در ساغر فتد
          آتـــش بـــه خـــار انـــدرفـــتـــد چـــون گـــل نــبــاشــد خــار را
          مــــانــــدم ز عــــذرا وامـــقـــی چـــون مـــن نـــبـــودم لـــایـــقـــی
          لـــــیـــــکـــــن خـــــمـــــار عـــــاشـــــقــــی در ســــر دل خــــمــــار را
          شـطـرنـج دولـت شـاه را صـد جـان بـه خـرجش راه را
          صـــد کـــه حـــمـــایـــل کـــاه را صـــد درد دردی خــوار را
          بینم به شه واصل شده می از خودی فاصل شده
          وز شـــاه جـــان حـــاصـــل شـــده جـــان‌هـــا در او دیــوار را
          بــاشــد کــه آن شــاه حــرون زان لـطـف از حـدهـا بـرون
          مــــنــــســــوخ گــــردانــــد کـــنـــون آن رســـم اســـتـــغـــفـــار را
          جـانـی کـه رو ایـن سـو کـنـد بـا بـایـزیـد او خـو کـند
          یــــا در ســــنــــایـــی رو کـــنـــد یـــا بـــو دهـــد عـــطـــار را
          مـــخـــدوم جـــان کـــز جـــام او ســـرمـــســـت شـــد ایــام او
          گـــاهـــی کـــه گـــویـــی نــام او لــازم شــمــر تــکــرار را
          عــالــی خــداونــد شــمــس دیــن تــبــریــز از او جــان زمــیــن
          پـــرنـــور چـــون عـــرش مـــکــیــن کــو رشــک شــد انــوار را
          ای صــــد هــــزاران آفــــریــــن بــــر ســــاعــــت فــــرخـــتـــریـــن
          کــــان نــــاطــــق روح الـــامـــیـــن بـــگـــشـــایـــد آن اســـرار را
          در پــاکــی بــی‌مــهــر و کــیــن در بــزم عـشـق او نـشـیـن
          در پـــرده مـــنـــکـــر بـــبــیــن آن پــرده صــدمــســمــار را
          

 

غزل شمارهٔ ۲۵          
          مـن دی نـگـفـتـم مر تو را کای بی‌نظیر خوش لقا
          ای قــد مــه از رشــک تــو چـون آسـمـان گـشـتـه دوتـا
          امروز صد چندان شدی حاجب بدی سلطان شدی
          هــم یــوســف کـنـعـان شـدی هـم فـر نـور مـصـطـفـی
          امــشــب ســتــایــمــت ای پــری فـردا ز گـفـتـن بـگـذری
          فــردا زمــیــن و آســمـان در شـرح تـو بـاشـد فـنـا
          امـــشـــب غـــنـــیـــمـــت دارمـــت بـــاشـــم غـــلـــام و چـــاکــرت
          فـردا مـلـک بـی‌هـش شـود هـم عـرش بـشکافد قبا
          نــاگــه بــرآیــد صــرصــری نــی بـام مـانـد نـه دری
          زیــن پــشــگـان پـر کـی زنـد چـونـک نـدارد پـیـل پـا
          بــاز از مــیــان صــرصـرش درتـابـد آن حـسـن و فـرش
          هــر ذره‌ای خـنـدان شـود در فـر آن شـمـس الـضـحـی
          تـــعـــلـــیـــم گـــیـــرد ذره‌هـــا زان آفـــتـــاب خـــوش لــقــا
          صــــد ذرگــــی دلــــربــــا کــــان‌هــــا نــــبــــودش ز ابــــتــــدا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۶          
          هـــر لـــحـــظـــه وحـــی آســـمـــان آیـــد بــه ســر جــان‌هــا
          کـاخـر چـو دردی بـر زمـیـن تـا چـنـد مـی‌بـاشـی برآ
          هــر کــز گـران جـانـان بـود چـون درد در پـایـان بـود
          آنـــگـــه رود بـــالـــای خـــم کـــان درد او یـــابـــد صـــفــا
          گــل را مــجــنــبــان هــر دمــی تــا آب تــو صــافـی شـود
          تــا درد تــو روشــن شــود تــا درد تــو گـردد دوا
          جـانـیـسـت چـون شـعـلـه ولـی دودش ز نـورش بـیـشـتر
          چــون دود از حــد بــگــذرد در خــانــه نـنـمـایـد ضـیـا
          گــر دود را کــمــتــر کـنـی از نـور شـعـلـه بـرخـوری
          از نــور تــو روشــن شـود هـم ایـن سـرا هـم آن سـرا
          در آب تـــیـــره بـــنـــگـــری نــی مــاه بــیــنــی نــی فــلــک
          خورشید و مه پنهان شود چون تیرگی گیرد هوا
          بـــاد شـــمـــالــی مــی‌وزد کــز وی هــوا صــافــی شــود
          وز بــهــر ایــن صـیـقـل سـحـر در مـی‌دمـد بـاد صـبـا
          بــاد نــفــس مــر ســیــنــه را ز انــدوه صـیـقـل مـی‌زنـد
          گــر یــک نــفــس گــیــرد نـفـس مـر نـفـس را آیـد فـنـا
          جـــان غـــریـــب انـــدر جـــهـــان مــشــتــاق شــهــر لــامــکــان
          نــفــس بــهــیــمــی در چــرا چــنــدیــن چــرا بــاشـد چـرا
          ای جــان پـاک خـوش گـهـر تـا چـنـد بـاشـی در سـفـر
          تــو بــاز شــاهــی بــازپــر ســوی صــفــیــر پــادشـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۷          
          آن خـــواجــه را در کــوی مــا در گــل فــرورفــتــســت پــا
          بــا تــو بــگــویــم حــال او بــرخـوان اذا جـاء الـقـضـا
          جــــــبــــــاروار و زفــــــت او دامــــــن کــــــشــــــان مــــــی‌رفـــــت او
          تــســخــرکـنـان بـر عـاشـقـان بـازیـچـه دیـده عـشـق را
          بــــس مــــرغ پــــران بـــر هـــوا از دام‌هـــا فـــرد و جـــدا
          مـــی‌آیـــد از قـــبـــضـــه قـــضـــا بــر پــر او تــیــر بــلــا
          ای خـواجـه سـرمـسـتـک شـدی بـر عـاشـقـان خـنبک زدی
          مـــســـت خـــداونـــدی خـــود کـــشـــتـــی گــرفــتــی بــا خــدا
          بــر آســمــان‌هـا بـرده سـر وز سـرنـبـشـت او بـی‌خـبـر
          هــمــیــان او پــرســیــم و زر گــوشــش پـر از طـال بـقـا
          از بــوسـه‌هـا بـر دسـت او وز سـجـده‌هـا بـر پـای او
          وز لـــــورکـــــنـــــد شـــــاعــــران وز دمــــدمــــه هــــر ژاژخــــا
          بــــاشــــد کــــرم را آفــــتــــی کــــان کــــبــــر آرد در فـــتـــی
          از وهـــم بـــیـــمـــارش کـــنـــد در چـــاپـــلـــوســـی هـــر گــدا
          بـــــدهـــــد درم‌هــــا در کــــرم او نــــافــــریــــدســــت آن درم
          از مـــال و مـــلـــک دیـــگـــری مــردی کــجــا بــاشــد ســخــا
          فـرعـون و شـدادی شـده خـیـکـی پـر از بـادی شده
          مـــوری بـــده مـــاری شـــده وان مـــار گـــشـــتـــه اژدهـــا
          عـــشـــق از ســـر قــدوســیــی هــمــچــون عــصــای مــوســیــی
          کـــو اژدهـــا را مـــی‌خـــورد چــون افــکــنــد مــوســی عــصــا
          بــر خــواجــه روی زمــیــن بــگــشــاد از گــردون کــمـیـن
          تــیــری زدش کــز زخــم او هــمـچـون کـمـانـی شـد دوتـا
          در رو فـــــتـــــاد او آن زمـــــان از ضـــــربـــــت زخـــــم گــــران
          خــرخــرکــنــان چــون صــرعــیــان در غـرغـره مـرگ و فـنـا
          رسـوا شـده عـریـان شـده دشمن بر او گریان شده
          خــویــشــان او نــوحــه کــنــان بــر وی چـو اصـحـاب عـزا
          فــــرعــــون و نـــمـــرودی بـــده انـــی انـــا الـــلـــه مـــی‌زده
          اشـــــکـــــســـــتـــــه گـــــردن آمـــــده در یـــــارب و در ربـــــنـــــا
          او زعــــفــــرانــــی کـــرده رو زخـــمـــی نـــه بـــر انـــدام او
          جــــز غـــمـــزه غـــمـــازه‌ای شـــکـــرلـــبـــی شـــیـــریـــن لـــقـــا
          تــیـرش عـجـبـتـر یـا کـمـان چـشـمـش تـهـیـتـر یـا دهـان
          او بـــی‌وفـــاتـــر یـــا جـــهـــان او مــحــتــجــبــتــر یــا هــمــا
          اکـــنـــون بـــگـــویـــم ســـر جـــان در امـــتـــحـــان عـــاشــقــان
          از قــفــل و زنــجــیــر نــهــان هــیــن گــوش‌هــا را بــرگــشــا
          کــی بــرگــشــایــی گــوش را کـو گـوش مـر مـدهـوش را
          مــخــلــص نــبــاشــد هــوش را جــز یــفــعـل الـلـه مـا یـشـا
          ایـن خـواجـه باخرخشه شد پرشکسته چون پشه
          نـــالـــان ز عـــشـــق عـــایــشــه کــابــیــض عــیــنــی مــن بــکــا
          انـــا هـــلـــکـــنـــا بـــعـــدکـــم یـــا ویـــلـــنـــا مـــن بـــعـــدکـــم
          مـــقـــت الـــحـــیــوه فــقــدکــم عــودوا الــیــنــا بــالــرضــا
          الــعــقــل فــیــکــم مــرتــهــن هــل مــن صــدا یــشـفـی الـحـزن
          و الـــقــلــب مــنــکــم مــمــتــحــن فــی وســط نــیــران الــنــوی
          ای خـواجـه بـا دسـت و پـا پـایـت شـکـسـتست از قضا
          دل‌هــا شــکــســتــی تــو بــســی بــر پـای تـو آمـد جـزا
          ایـــن از عــنــایــت‌هــا شــمــر کــز کــوی عــشــق آمــد ضــرر
          عـــشـــق مـــجـــازی را گـــذر بـــر عـــشــق حــقــســت انــتــهــا
          غـازی بـه دسـت پـور خـود شـمـشـیـر چـوبـیـن مـی‌دهد
          تــا او در آن اســتــا شــود شــمــشــیــر گــیــرد در غـزا
          عـشـقـی کـه بـر انـسـان بـود شـمـشیر چوبین آن بود
          آن عـــشـــق بـــا رحـــمـــان شـــود چـــون آخـــر آیـــد ابـــتـــلــا
          عــــشــــق زلــــیــــخـــا ابـــتـــدا بـــر یـــوســـف آمـــد ســـال‌هـــا
          شـــد آخــر آن عــشــق خــدا مــی‌کــرد بــر یــوســف قــفــا
          بــگــریــخــت او یــوســف پــیـش زد دسـت در پـیـراهـنـش
          بــــدریــــده شــــد از جـــذب او بـــرعـــکـــس حـــال ابـــتـــدا
          گـــفــتــش قــصــاص پــیــرهــن بــردم ز تــو امــروز مــن
          گــفــتــا بــســی زیــن‌هــا کــنــد تــقــلــیــب عــشــق کــبــریــا
          مــــطـــلـــوب را طـــالـــب کـــنـــد مـــغـــلـــوب را غـــالـــب کـــنـــد
          ای بــس دعــاگــو را کــه حـق کـرد از کـرم قـبـلـه دعـا
          بــاریــک شــد ایــن جــا ســخــن دم مــی‌نـگـنـجـد در دهـن
          مـــن مـــغـــلـــطـــه خـــواهــم زدن ایــن جــا روا بــاشــد دغــا
          او مـــی‌زنـــد مــن کــیــســتــم مــن صــورتــم خــاکــیــســتــم
          رمــــال بــــر خــــاکـــی زنـــد نـــقـــش صـــوابـــی یـــا خـــطـــا
          ایــن را رهــا کـن خـواجـه را بـنـگـر کـه مـی‌گـویـد مـرا
          عــــشــــق آتــــش انــــدر ریــــش زد مــــا را رهـــا کـــردی چـــرا
          ای خـــواجـــه صـــاحـــب قـــدم گـــر رفـــتـــم ایـــنـــک آمــدم
          تـــا مـــن در ایـــن آخـــرزمـــان حـــال تــو گــویــم بــرمــلــا
          آخـــــر چـــــه گـــــویـــــد غـــــره‌ای جــــز ز آفــــتــــابــــی ذره‌ای
          از بـــحـــر قـــلــزم قــطــره‌ای زیــن بــی‌نــهــایــت مــاجــرا
          چـــون قـــطـــره‌ای بـــنــمــایــدت بــاقــیــش مــعــلــوم آیــدت
          ز انـــبـــار کـــف گـــنـــدمـــی عـــرضـــه کــنــنــد انــدر شــرا
          کــفــی چــو دیــدی بــاقــیــش نــادیــده خــود مــی‌دانـیـش
          دانـــیـــش و دانـــی چــون شــود چــون بــازگــردد ز آســیــا
          هـــســـتـــی تـــو انـــبـــار کـــهـــن دســتــی در ایــن انــبــار کــن
          بـنـگـر چـگـونـه گـنـدمـی وانـگـه بـه طـاحـون بـر هـلا
          هــســت آن جــهـان چـون آسـیـا هـسـت آن جـهـان چـون خـرمـنـی
          آن جــا هــمــیــن خــواهــی بــدن گــر گــنــدمــی گــر لـوبـیـا
          رو تـرک ایـن گـو ای مـصـر آن خـواجـه را بـیـن مـنـتـظر
          کــو نــیــم کــاره مــی‌کــنــد تــعـجـیـل مـی‌گـویـد صـلـا
          ای خواجه تو چونی بگو خسته در این پرفتنه کو
          در خـــاک و خـــون افـــتـــاده‌ای بـــیـــچــاره وار و مــبــتــلــا
          گـــفـــت الــغــیــاث ای مــســلــمــیــن دل‌هــا نــگــهــداریــد هــیــن
          شـد ریـخـتـه خـود خـون مـن تـا ایـن نـبـاشد بر شما
          مــن عــاشــقــان را در تــبــش بــســیــار کـردم سـرزنـش
          بــا ســیــنــه پــرغــل و غــش بــســیــار گــفــتـم نـاسـزا
          ویــــــل لــــــکــــــل هــــــمــــــزه بــــــهــــــر زبــــــان بــــــد بــــــود
          هــــــمـــــاز را لـــــمـــــاز را جـــــز چـــــاشـــــنـــــی نـــــبـــــود دوا
          کـــی آن دهــان مــردم اســت ســوراخ مــار و کــژدم اســت
          کـــهـــگـــل در آن ســـوراخ زن کـــزدم مـــنـــه بـــر اقـــربــا
          در عــــشــــق تــــرک کـــام کـــن تـــرک حـــبـــوب و دام کـــن
          مــر ســنــگ را زر نــام کــن شــکــر لــقـب نـه بـر جـفـا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۸          
          ای شـــــاه جـــــســــم و جــــان مــــا خــــنــــدان کــــن دنــــدان مــــا
          ســـرمـــه کـــش چـــشـــمــان مــا ای چــشــم جــان را تــوتــیــا
          ای مــــه ز اجــــلــــالــــت خــــجــــل عـــشـــقـــت ز خـــون مـــا بـــحـــل
          چـــون دیـــدمـــت مـــی‌گـــفـــت دل جــاء الــقــضــا جــاء الــقــضــا
          مـــــا گـــــوی ســــرگــــردان تــــو انــــدر خــــم چــــوگــــان تــــو
          گـــه خـــوانـــیـــش ســـوی طـــرب گـــه رانــیــش ســوی بــلــا
          گــه جــانــب خــوابــش کــشــی گــه ســوی اســبــابــش کـشـی
          گــــه جــــانــــب شــــهــــر بــــقــــا گــــه جــــانــــب دشـــت فـــنـــا
          گــــه شــــکــــر آن مــــولــــی کـــنـــد گـــه آه واویـــلـــی کـــنـــد
          گـــه خـــدمـــت لـــیـــلــی کــنــد گــه مــســت و مــجــنــون خــدا
          جــان را تــو پــیــدا کــرده‌ای مـجـنـون و شـیـدا کـرده‌ای
          گـــــه عـــــاشـــــق کـــــنــــج خــــلــــا گــــه عــــاشــــق رو و ریــــا
          گــه قــصــد تــاج زر کــنــد گــه خـاک‌هـا بـر سـر کـنـد
          گـه خـویـش را قـیـصـر کـنـد گـه دلـق پـوشـد چون گدا
          طــرفــه درخــت آمــد کــز او گــه ســیــب رویــد گــه کـدو
          گـــه زهـــر رویـــد گـــه شـــکـــر گـــه درد رویــد گــه دوا
          جــــویــــی عــــجــــایــــب کــــانــــدرون گــــه آب رانـــی گـــاه خـــون
          گـه بـاده‌هـای لـعـل گـون گـه شـیـر و گـه شهد شفا
          گـــه عـــلـــم بـــر دل بـــرتـــنـــد گـــه دانــش از دل بــرکــنــد
          گــه فــضــل‌هــا حــاصــل کــنــد گــه جــمــلــه را روبــد بـلـا
          روزی مــــحــــمـــدبـــک شـــود روزی پـــلـــنـــگ و ســـگ شـــود
          گـــــه دشـــــمــــن بــــدرگ شــــود گــــه والــــدیــــن و اقــــربــــا
          گــه خــار گــردد گــاه گــل گـه سـرکـه گـردد گـاه مـل
          گــــاهــــی دهــــلــــزن گـــه دهـــل تـــا مـــی‌خـــورد زخـــم عـــصـــا
          گــه عــاشـق ایـن پـنـج و شـش گـه طـالـب جـان‌هـای خـوش
          این سوش کش آن سوش کش چون اشتری گم کرده جا
          گــاهــی چــو چــه کــن پــسـت رو مـانـنـد قـارون سـوی گـو
          گـــه چــون مــســیــح و کــشــت نــو بــالــاروان ســوی عــلــا
          تــا فــضــل تــو راهــش دهــد وز شــیـد و تـلـویـن وارهـد
          شــیــاد مــا شـیـدا شـود یـک رنـگ چـون شـمـس الـضـحـی
          چــون مـاهـیـان بـحـرش سـکـن بـحـرش بـود بـاغ و وطـن
          بـــحـــرش بـــود گـــور و کـــفـــن جــز بــحــر را دانــد وبــا
          زیــــن رنــــگ‌هــــا مــــفــــرد شــــود در خــــنــــب عــــیـــســـی دررود
          در صــبــغــه الــلــه رو نــهــد تــا یــفــعــل الــلــه مــا یـشـا
          رســـــت از وقـــــاحـــــت وز حـــــیـــــا وز دور وز نـــــقـــــلــــان جــــا
          رســــت از بـــرو رســـت از بـــیـــا چـــون ســـنـــگ زیـــر آســـیـــا
          انـــا فـــتـــحـــنـــا بـــابـــکـــم لـــا تـــهـــجـــروا اصـــحـــابـــکــم
          نــــلــــحــــق بــــکــــم اعــــقــــابــــکــــم هــــذا مــــکــــافــــات الــــولــــا
          انـــــا شـــــددنـــــا جـــــنـــــبـــــکـــــم انـــــا غـــــفـــــرنـــــا ذنـــــبـــــکـــــم
          مــــمــــا شــــکــــرتــــم ربــــکــــم و الــــشــــکــــر جــــرار الــــرضـــا
          مـــســـتـــفـــعـــلـــن مـــســـتـــفـــعــلــن مــســتــفــعــلــن مــســتــفــعــلــن
          بـــــاب الــــبــــیــــان مــــغــــلــــق قــــل صــــمــــتــــنــــا اولــــی بــــنــــا
          

 

غزل شمارهٔ ۲۹          
          ای از ورای پـــــرده‌هـــــا تــــاب تــــو تــــابــــســــتــــان مــــا
          مــا را چــو تــابــســتــان بـبـر دل گـرم تـا بـسـتـان مـا
          ای چـــشـــم جـــان را تـــوتــیــا آخــر کــجــا رفــتــی بــیــا
          تـــــا آب رحــــمــــت بــــرزنــــد از صــــحــــن آتــــشــــدان مــــا
          تا سبزه گردد شوره‌ها تا روضه گردد گورها
          انــگــور گــردد غــوره‌هــا تــا پــخــتـه گـردد نـان مـا
          ای آفـــــــتـــــــاب جــــــان و دل ای آفــــــتــــــاب از تــــــو خــــــجــــــل
          آخــر بــبــیــن کـایـن آب و گـل چـون بـسـت گـرد جـان مـا
          شــــد خــــارهــــا گـــلـــزارهـــا از عـــشـــق رویـــت بـــارهـــا
          تــــا صــــد هــــزار اقــــرارهــــا افــــکــــنـــد در ایـــمـــان مـــا
          ای صـــورت عـــشـــق ابـــد خـــوش رو نـــمــودی در جــســد
          تــــا ره بــــری ســـوی احـــد جـــان را از ایـــن زنـــدان مـــا
          در دود غـــم بـــگـــشـــا طـــرب روزی نــمــا از عــیــن شــب
          روزی غــریــب و بــوالــعــجــب ای صــبــح نـورافـشـان مـا
          گـــوهـــر کـــنـــی خـــرمــهــره را زهــره بــدری زهــره را
          سـلـطـان کـنـی بـی‌بـهـره را شـابـاش ای سـلـطـان مـا
          کـو دیـده‌هـا درخـورد تـو تـا دررسـد در گـرد تـو
          کــو گــوش هــوش آورد تـو تـا بـشـنـود بـرهـان مـا
          چـون دل شـود احـسان شمر در شکر آن شاخ شکر
          نــــعـــره بـــرآرد چـــاشـــنـــی از بـــیـــخ هـــر دنـــدان مـــا
          آمـــد ز جـــان بـــانـــگ دهـــل تـــا جـــزوهـــا آیــد بــه کــل
          ریـحـان بـه ریـحـان گـل بـه گـل از حـبـس خارستان ما
          

 

غزل شمارهٔ ۳۰          
          ای فـــــصــــل بــــابــــاران مــــا بــــرریــــز بــــر یــــاران مــــا
          چــــون اشــــک غــــمــــخــــواران مــــا در هــــجــــر دلـــداران مـــا
          ای چـــشـــم ابــر ایــن اشــک‌هــا مــی‌ریــز هــمــچــون مــشــک‌هــا
          زیــــرا کــــه داری رشــــک‌هــــا بــــر مــــاه رخــــســــاران مـــا
          ایـــن ابـــر را گـــریـــان نـــگـــر وان بـــاغ را خـــنـــدان نــگــر
          کـــز لـــابـــه و گـــریـــه پـــدر رســـتـــنــد بــیــمــاران مــا
          ابـــر گـــران چـــون داد حـــق از بـــهـــر لـــب خـــشــکــان مــا
          رطـــل گـــران هـــم حـــق دهـــد بـــهـــر ســـبـــکـــســـاران مــا
          بــر خــاک و دشــت بــی‌نــوا گــوهــرفـشـان کـرد آسـمـان
          زیـــن بـــی‌نـــوایـــی مـــی‌کـــشـــنـــد از عـــشـــق طـــراران مــا
          ایــن ابــر چـون یـعـقـوب مـن وان گـل چـو یـوسـف در چـمـن
          بــــشـــکـــفـــتـــه روی یـــوســـفـــان از اشـــک افـــشـــاران مـــا
          یک قطره‌اش گوهر شود یک قطره‌اش عبهر شود
          وز مـــال و نــعــمــت پــر شــود کــف‌هــای کــف خــاران مــا
          بـــاغ و گـــلـــســـتـــان مـــلـــی اشـــکـــوفـــه مـــی‌کــردنــد دی
          زیـــرا کـــه بـــر ریــق از پــگــه خــوردنــد خــمــاران مــا
          بـربـنـد لـب هـمـچـون صـدف مـسـتـی مـیا در پیش صف
          تــــا بــــازآیــــنــــد ایــــن طــــرف از غــــیــــب هـــشـــیـــاران مـــا
          

 

غزل شمارهٔ ۳۱          
          بـــــادا مـــــبـــــارک در جــــهــــان ســــور و عــــروســــی‌هــــای مــــا
          ســــور و عــــروســــی را خــــدا بــــبــــریـــد بـــر بـــالـــای مـــا
          زهـره قـریـن شـد بـا قـمـر طـوطـی قـریـن شد با شکر
          هـــر شـــب عـــروســـیـــی دگـــر از شـــاه خـــوش ســیــمــای مــا
          ان الـــــــــقـــــــــلـــــــــوب فـــــــــرجــــــــت ان الــــــــنــــــــفــــــــوس زوجــــــــت
          ان الــــــــهــــــــمــــــــوم اخــــــــرجــــــــت در دولــــــــت مــــــــولـــــــای مـــــــا
          بـــســـم الـــلـــه امـــشـــب بـــر نــوی ســوی عــروســی مــی‌روی
          دامــــــاد خــــــوبــــــان مـــــی‌شـــــوی ای خـــــوب شـــــهـــــرآرای مـــــا
          خـــوش مـــی‌روی در کـــوی مـــا خـــوش مـــی‌خــرامــی ســوی مــا
          خــــوش مــــی‌جــــهــــی در جـــوی مـــا ای جـــوی و ای جـــویـــای مـــا
          خـــوش مـــی‌روی بـــر رای مـــا خـــوش مـــی‌گـــشــایــی پــای مــا
          خـــــوش مـــــی‌بــــری کــــف‌هــــای مــــا ای یــــوســــف زیــــبــــای مــــا
          از تــــو جــــفــــا کــــردن روا وز مــــا وفــــا جــــســــتـــن خـــطـــا
          پــــای تــــصــــرف را بــــنــــه بــــر جــــان خــــون پــــالــــای مـــا
          ای جــــان جــــان جــــان را بــــکــــش تــــا حــــضــــرت جــــانـــان مـــا
          ویـــن اســـتـــخـــوان را هـــم بـــکـــش هـــدیـــه بـــر عــنــقــای مــا
          رقـــصـــی کـــنـــیـــد ای عـــارفـــان چـــرخــی زنــیــد ای مــنــصــفــان
          در دولـــــــت شـــــــاه جـــــــهــــــان آن شــــــاه جــــــان افــــــزای مــــــا
          در گـــــردن افــــکــــنــــده دهــــل در گــــردک نــــســــریــــن و گــــل
          کــــامــــشــــب بــــود دف و دهــــل نــــیــــکــــوتـــریـــن کـــالـــای مـــا
          خاموش کامشب زهره شد ساقی به پیمانه و به مد
          بـــگـــرفـــتـــه ســـاغـــر مـــی‌کــشــد حــمــرای مــا حــمــرای مــا
          والــلــه کــه ایــن دم صــوفــیــان بــســتــنـد از شـادی مـیـان
          در غــــیــــب پــــیــــش غــــیــــبــــدان از شــــوق اســــتـــســـقـــای مـــا
          قــومــی چــو دریــا کــف زنــان چــون مــوج‌هــا سـجـده کـنـان
          قـــومـــی مـــبـــارز چــون ســنــان خــون خــوار چــون اجــزای مــا
          خـــامـــوش کـــامـــشـــب مــطــبــخــی شــاهــســت از فــرخ رخــی
          ایـــــن نـــــادره کـــــه مــــی‌پــــزد حــــلــــوای مــــا حــــلــــوای مــــا