غزل شمارهٔ ۱۱۰
تــو بــشــکــن چــنــگ مــا را ای مــعــلـا
هـــزاران چـــنـــگ دیــگــر هــســت ایــن جــا
چــو مــا در چـنـگ عـشـق انـدرفـتـادیـم
چـه کـم آیـد بـر مـا چـنـگ و سـرنا
ربـــاب و چـــنــگ عــالــم گــر بــســوزد
بــســی چــنــگــی پــنــهــانــیــسـت یـارا
تـرنـگ و تـنـتـنش رفته به گردون
اگــر چــه نــایــد آن در گــوش صــمـا
چــراغ و شــمـع عـالـم گـر بـمـیـرد
چو غم چون سنگ و آهن هست برجا
بــه روی بــحــر خــاشــاکـسـت اغـانـی
نــــیــــایــــد گـــوهـــری بـــر روی دریـــا
ولــیــکــن لــطــف خــاشـاک از گـهـر دان
کـه عـکـس عـکـس بـرق اوست بر ما
اغـانـی جـمـلـه فـرع شـوق وصلیست
بــرابــر نــیــســت فــرع و اصـل اصـلـا
دهـــان بـــربـــنـــد و بـــگــشــا روزن دل
از آن ره بـــــاش بــــا ارواح گــــویــــا
غزل شمارهٔ ۱۱۱
بـــرای تـــو فـــدا کـــردیـــم جــان‌هــا
کــشــیــده بــهــر تــو زخـم زبـان‌هـا
شــنــیــده طــعــنــه‌هــای هــمـچـو آتـش
رســیــده تــیــر کــاری زان کــمــان‌هــا
اگـــــر دل را بــــرون آریــــم پــــیــــشــــت
بـبـخـشـایـی بـر آن پرخون نشان‌ها
اگـر دشـمـن تـو را از مـن بـدی گـفت
مـهـا دشـمـن چـه گـویـد جـز چـنـان‌ها
بــــیــــا ای آفــــتــــاب جــــمــــلـــه خـــوبـــان
کـه در لـطـف تو خندد لعل کان‌ها
که بی‌تو سود ما جمله زیانست
کـه گـردد سـود بـا بودت زیان‌ها
گـــمـــان او بـــســـســتــش زهــر قــاتــل
کــه در قـنـد تـو دارد بـدگـمـان‌هـا
غزل شمارهٔ ۱۱۲
ز روی تـــــســــت عــــیــــد آثــــار مــــا را
بــــیـــا ای عـــیـــد و عـــیـــدی آر مـــا را
تــو جــان عــیـد و از روی تـو جـانـا
هــــــزاران عـــــیـــــد در اســـــرار مـــــا را
چو ما در نیستی سر درکشیدیم
نــــگــــیــــرد غـــصـــه دســـتـــار مـــا را
چو ما بر خویشتن اغیار گشتیم
نــــبــــاشــــد غــــصــــه اغــــیــــار مـــا را
شــمــا را اطــلــس و شــعــر خـیـالـی
خـــــــیـــــــال خـــــــوب آن دلــــــدار مــــــا را
کـــتـــاب مـــکـــر و عـــیـــاری شـــمـــا را
عـــــــتـــــــاب دلـــــــبــــــر عــــــیــــــار مــــــا را
شـمـا را عید در سالی دو بارست
دو صـد عـیـدسـت هـر دم کار ما را
شـمـا را سـیم و زر بادا فراوان
جــــــمــــــال خــــــالـــــق جـــــبـــــار مـــــا را
شــمــا را اســب تـازی بـاد بـی‌حـد
بـــــراق احـــــمــــد مــــخــــتــــار مــــا را
اگــر عــالــم هــمـه عـیـدسـت و عـشـرت
بـــرو عــالــم شــمــا را یــار مــا را
بـیـا ای عـیـد اکـبـر شـمـس تـبـریـز
بـــه دســـت ایـــن و آن مـــگــذار مــا را
چـو خـامـوشـانـه عـشـقـت قـوی شد
سـخـن کـوتـاه شـد این بار ما را
غزل شمارهٔ ۱۱۳
ای مــــــطــــــرب دل بـــــرای یـــــاری را
در پــــــرده زیــــــر گـــــوی زاری را
رو در چمن و به روی گل بنگر
هـــمــدم شــو بــلــبــل بــهــاری را
دانـی چـه حـیـات‌هـا و مـسـتـی‌هاست
در مـجـلـس عـشـق جـان سـپاری را
چــون دولــت بــی‌شــمــار را دیــدی
بـــســـپــار بــدو دم شــمــاری را
ای روح شـــکــار دلــبــری گــشــتــی
کــو زنــده کــنــد ابـد شـکـاری را
ای ســــاقــــی دل ز کـــار وامـــانـــدم
وقـــتـــســت بــده شــراب کــاری را
آراســـتــه کــن مــرا و مــجــلــس را
کـــــراســـــتـــــه‌ای شـــــرابـــــداری را
بـزمـیـسـت نـهان چنین حریفان را
جـا نـیـسـت دگـر شـرابـخـواری را
غزل شمارهٔ ۱۱۴
انـــــدر دل مـــــا تـــــویـــــی نــــگــــارا
غــیــر تــو کـلـوخ و سـنـگ خـارا
هــر عــاشــق شــاهــدی گــزیــدسـت
مـــا جـــز تــو نــدیــده‌ایــم یــارا
گـر غـیـر تـو مـاه باشد ای جان
بـر غـیـر تـو نـیـسـت رشک ما را
ای خــــلـــق حـــدیـــث او مـــگـــویـــیـــد
بــاقــی هــمــه شــاهـدان شـمـا را
بـر نـقـش فـنـا چـه عشق بازد
آن کــس کــه بــدیــد کــبــریــا را
بـــر غـــیـــر خـــدا حــســد نــیــارد
آن کـس کـه گـمـان بـرد خـدا را
گر رشک و حسد بری برو بر
کـــیـــن رشـــک بـــدســـت انـــبـــیــا را
چــــون رفــــت بــــر آســــمـــان چـــارم
عــیــســی چــه کــنــد کـلـیـسـیـا را
بـوبـکر و عمر به جان گزیدند
عــــثــــمــــان و عــــلــــی مــــرتــــضــــا را
شـــمـــس تــبــریــز جــو روان کــن
گـــــردان کــــن ســــنــــگ آســــیــــا را
غزل شمارهٔ ۱۱۵
ای جــان و قــوام جــمــلــه جـان‌هـا
پــر بــخـش و روان کـن روان‌هـا
بـا تـو ز زیـان چه باک داریم
ای ســـــودکـــــن هـــــمــــه زیــــان‌هــــا
فــــریـــاد ز تـــیـــرهـــای غـــمـــزه
وز ابــــروهــــای چــــون کــــمـــان‌هـــا
در لــعــل بــتــان شــکــر نـهـادی
بـگـشـاده بـه طمع آن دهان‌ها
ای داده بــه دســت مــا کــلـیـدی
بــگــشــاده بــدان در جــهــان‌هـا
گـــر زانـــک نـــه در مــیــان مــایــی
بـرجـسـتـه چـراسـت ایـن مـیان‌ها
ور نــیـسـت شـراب بـی‌نـشـانـیـت
پس شاهد چیست این نشان‌ها
ور تـــو ز گـــمـــان مـــا بـــرونــی
پس زنده ز کیست این گمان‌ها
ور تـــو ز جـــهـــان مـــا نـــهـــانــی
پـیـدا ز کـی مـی‌شـود نـهـان‌ها
بـــگـــذار فـــســـانـــه‌هـــای دنـــیــا
بــــیــــزار شـــدیـــم مـــا از آن‌هـــا
جـانـی کـه فـتـاد در شـکـرریـز
کــی گــنــجــد در دلــش چــنــان‌هـا
آن کــو قـدم تـو را زمـیـن شـد
کــــی یـــاد کـــنـــد ز آســـمـــان‌هـــا
بــربــنــد زبــان مــا بــه عــصــمـت
مــــا را مــــفـــکـــن در ایـــن زبـــان‌هـــا
غزل شمارهٔ ۱۱۶
ای ســـخـــت گـــرفــتــه جــادوی را
شــــیــــری بــــنـــمـــوده آهـــوی را
از ســحــر تــو احـولـسـت دیـده
در دیـــــــده نــــــهــــــاده‌ای دوی را
بــــنــــمــــوده‌ای از تـــرنـــج آلـــو
کــــی یــــافــــت تــــرنــــج آلــــوی را
سحر تو نمود بره را گرگ
بـــنــمــوده ز گــنــدمــی جــوی را
مـنـشـور بـقـا نـمـوده سـحرت
طــــومــــار خــــیــــال مــــنـــطـــوی را
پـــر بـــاد هـــدایــتــســت ریــشــش
از ســـحـــر تـــو جـــاهــل غــوی را
ســوفــســطـایـیـم کـرد سـحـرت
ای تــــرک نــــمــــوده هــــنـــدوی را
چون پشه نموده وقت پیکار
پــــیــــلــــان تــــهــــمــــتــــن قـــوی را
تــا جــنــگ کــنــنــد و راسـت آرنـد
تــقــدیــر و قــضــای مــسـتـوی را
سـوفـسـطـایـی مـشـو خـمش کن
بـــــگــــشــــای زبــــان مــــعــــنــــوی را
غزل شمارهٔ ۱۱۷
از دور بــــدیــــده شـــمـــس دیـــن را
فـــخـــر تـــبـــریــز و رشــک چــیــن را
آن چــــــشــــــم و چــــــراغ آســـــمـــــان را
آن زنــــــده کــــــنــــــنــــــده زمــــــیـــــن را
ای گـــشـــتـــه چـــنـــان و آن چــنــانــتــر
هــر جــان کـه بـدیـده او چـنـیـن را
گـفـتـا که که را کشم به زاری
گــفــتــمــش کــه بــنــده کــمـیـن را
ایـــن گـــفـــتـــن بـــود و نـــاگـــهـــانــی
از غـــــیــــب گــــشــــاد او کــــمــــیــــن را
آتــــش درزد بــــه هــــســــت بــــنــــده
وز بــیــخ بــکـنـد کـبـر و کـیـن را
بــــی دل ســــیــــهــــی لـــالـــه زان مـــی
ســـرمـــســـت بـــکـــرد یــاســمــیــن را
در دامــــن اوســــت عــــیــــن مــــقـــصـــود
بــــر مـــا بـــفـــشـــانـــد آســـتـــیـــن را
شــاهـی کـه چـو رخ نـمـود مـه را
بــــر اســــب فــــلــــک نــــهـــاد زیـــن را
بنشین کژ و راست گو که نبود
هــــمــــتــــا شــــه روح راســــتــــیـــن را
والـــلـــه کـــه از او خـــبــر نــبــاشــد
جـــــــبــــــریــــــل مــــــقــــــدس امــــــیــــــن را
حــــالــــی چــــه زنـــد بـــه قـــال آورد
او چــــرخ بــــلــــنــــد هـــفـــتـــمـــیـــن را
چــون چــشــم دگـر در او گـشـادیـم
یـــک جـــو نـــخـــریــم مــا یــقــیــن را
آوه کـــــه بـــــکـــــرد بــــازگــــونــــه
آن دولــــــت وصـــــل پـــــوســـــتـــــیـــــن را
ای مـــطـــرب عـــشـــق شـــمـــس دیـــنـــم
جـــان تـــو کــه بــازگــو هــمــیــن را
چــون مــی‌نــرسـم بـه دسـتـبـوسـش
بــــر خــــاک هــــمــــی‌زنــــم جــــبـــیـــن را
غزل شمارهٔ ۱۱۸
بــــــــنــــــــمـــــــود وفـــــــا از ایـــــــن جـــــــا
هـــــرگـــــز نـــــرویـــــم مــــا از ایــــن جــــا
ایـــــن جـــــا مـــــدد حـــــیــــات جــــانــــســــت
ذوقــــســــت دو چــــشـــم را از ایـــن جـــا
این جاست که پا به گل فرورفت
چـــون بـــرگـــیـــریـــم پـــا از ایـــن جــا
ایــن جــا بــه خــدا کـه دل نـهـادیـم
کــــس را مــــبــــر ای خــــدا از ایــــن جـــا
ایــــن جــــاســـت کـــه مـــرگ ره نـــدارد
مــــرگــــســــت بــــدن جــــدا از ایــــن جـــا
زیــن جــای بــرآمــدی چــو خــورشــیــد
روشــــــن کــــــردی مــــــرا از ایــــــن جــــــا
جــان خــرم و شــاد و تــازه گــردد
زیــــن جــــا یــــابـــد بـــقـــا از ایـــن جـــا
یـــــک بـــــار دگــــر حــــجــــاب بــــردار
یـــــک بــــار دگــــر بــــرآ از ایــــن جــــا
ایـــــن جـــــاســـــت شـــــراب لـــــایـــــزالــــی
درریــــز تــــو ســــاقـــیـــا از ایـــن جـــا
ایــــن چــــشــــمــــه آب زنــــدگــــانــــیــــســـت
مــشــکــی پــر کــن ســقــا از ایــن جــا
ایــــن جــــا پــــر و بــــال یـــافـــت دل‌هـــا
بـــــگــــرفــــت خــــرد هــــوا از ایــــن جــــا
غزل شمارهٔ ۱۱۹
بـــرخـــیـــز و صـــبـــوح را بـــیـــارا
پـــرلـــخـــلـــخـــه کـــن کـــنـــار مــا را
پــــــیــــــش آر شــــــراب رنـــــگ آمـــــیـــــز
ای ســــاقــــی خــــوب خــــوب ســــیــــمــــا
از مـن پـرسـیـد کـو چـه سـاقیست
قـــــنـــــدســـــت و هــــزار رطــــل حــــلــــوا
آن ســــاغــــر پــــرعــــقــــار بــــرریــــز
بــــر وســــوســــه مــــحــــال پـــیـــمـــا
آن می که چو صعوه زو بنوشد
آهـــنـــگ کـــنـــد بـــه صـــیـــد عـــنــقــا
زان پــــیــــش کـــه دررســـد گـــرانـــی
بـــــرجـــــه ســـــبــــک و مــــیــــان مــــا آ
مـــی‌گـــرد و چـــو مـــاه نــور مــی‌ده
حــــمــــرا مــــی ده بــــدان حــــمــــیــــرا
مــا را هــمــه مــســت و کــف زنــان کـن
وان گـــاه نـــظـــاره کـــن تـــمــاشــا
در گــردش و شــیــوه‌هــای مــســتــان
در عـــــــربـــــــده‌هـــــــای در عـــــــلــــــالــــــا
در گــــردن ایــــن فـــکـــنـــده آن دســـت
کـــان شـــاه مـــن و حـــبـــیــب و مــولــا
او نــــیــــز بـــبـــرده روی چـــون گـــل
مـــــی‌بـــــوســـــد یـــــار را کـــــف پــــا
ایــن کــیــســه گـشـاده از سـخـاوت
کـــه خـــرج کـــنـــیـــد بـــی‌مـــحـــابــا
دســـتـــار و قــبــا فــکــنــده آن نــیــز
کــایــن را بــه گــرو نــهـیـد فـردا
صـــد مـــادر و صـــد پـــدر نــدارد
آن مــهــر کــه مــی‌بــجــوشــد آن جــا
ایـــــن مـــــی آمـــــد اصــــول خــــویــــشــــی
کـــز ســـکـــر چــنــیــن شــدنــد اعــدا
آن عــــربــــده در شــــراب دنــــیــــاســــت
در بـــــزم خـــــدا نـــــبـــــاشـــــد آن‌هـــــا
نی شورش و نی قیست و نی جنگ
ســـاقـــیـــســت و شــراب مــجــلــس آرا
خـامـوش کـه ز سـکـر نـفـس کافر
مــــــــی‌گــــــــویــــــــد لــــــــا الــــــــه الــــــــا
غزل شمارهٔ ۱۲۰
تـا چـنـد تو پس روی به پیش آ
در کــفــر مــرو بــه ســوی کــیـش آ
در نیش تو نوش بین به نیش آ
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
هـــر چـــنـــد بـــه صـــورت از زمـــیــنــی
پــــس رشــــتــــه گــــوهــــر یــــقـــیـــنـــی
بـــــر مــــخــــزن نــــور حــــق امــــیــــنــــی
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
خـود را چـو بـه بـیخودی ببستی
مـــی‌دانـــک تـــو از خـــودی بـــرســـتــی
وز بــــــنــــــد هــــــزار دام جــــــســــــتـــــی
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
از پـــــشـــــت خـــــلـــــیـــــفــــه‌ای بــــزادی
چـــشـــمــی بــه جــهــان دون گــشــادی
آوه کـــه بــدیــن قــدر تــو شــادی
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
هــــر چــــنـــد طـــلـــســـم ایـــن جـــهـــانـــی
در بـــاطـــن خـــویـــشـــتــن تــو کــانــی
بــــــگـــــشـــــای دو دیـــــده نـــــهـــــانـــــی
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
چـــــــون زاده پـــــــرتـــــــو جـــــــلــــــالــــــی
وز طــــالــــع ســــعـــد نـــیـــک فـــالـــی
از هــــر عــــدمــــی تــــو چــــنـــد نـــالـــی
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
لــــعــــلــــی بـــه مـــیـــان ســـنـــگ خـــارا
تــــا چـــنـــد غـــلـــط دهـــی تـــو مـــا را
در چــــشــــم تـــو ظـــاهـــرســـت یـــارا
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
چـــــون از بــــر یــــار ســــرکــــش آیــــی
ســـرمــســت و لــطــیــف و دلــکــش آیــی
بـــا چـــشـــم خـــوش و پـــرآتــش آیــی
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
در پـــیـــش تـــو داشـــت جــام بــاقــی
شـــمـــس تـــبـــریــز شــاه و ســاقــی
ســــــبــــــحــــــان الــــــلـــــه زهـــــی رواقـــــی
آخـــر تـــو بــه اصــل اصــل خــویــش آ
غزل شمارهٔ ۱۲۱
چـــون خـــانـــه روی ز خـــانـــه مــا
بـــــا آتــــش و بــــا زبــــانــــه مــــا
بـــا رســـتـــم زال تـــا نـــگــویــی
از رخــــش و ز تــــازیــــانــــه مــــا
زیـــرا جـــز صـــادقـــان نــدانــنــد
مــــکــــر و دغـــل و بـــهـــانـــه مـــا
انــدر دل هــیــچ کــس نـگـنـجـیـم
چــون در سـر اوسـت شـانـه مـا
هــر جــا پــر تــیــر او بــبــیـنـی
آن جــاســت یــقــیــن نــشــانــه مــا
از عشق بگو که عشق دامست
زنــــــهـــــار مـــــگـــــو ز دانـــــه مـــــا
بـا خـاطـر خـویـش تـا نـگویی
ای مــــحــــرم دل فــــســــانــــه مــــا
گـر تـو بـه چنینه‌ای بگویی
والــلــه کــه تـویـی چـنـانـه مـا
انــــدر تـــبـــریـــز بـــد فـــلـــانـــی
اقـــــــبـــــــال دل فـــــــلـــــــانـــــــه مــــــا
غزل شمارهٔ ۱۲۲
دیــــــدم رخ خـــــوب گـــــلـــــشـــــنـــــی را
آن چــــــشـــــم و چـــــراغ روشـــــنـــــی را
آن قــبــلــه و ســجــده گــاه جــان را
آن عــــــشــــــرت و جــــــای ایــــــمــــــنــــــی را
دل گــفــت کــه جــان ســپــارم آن جــا
بـــــگـــــذارم هـــــســـــتـــــی و مــــنــــی را
جــــان هـــم بـــه ســـمـــاع انـــدرآمـــد
آغـــــــــاز نــــــــهــــــــاد کــــــــف زنــــــــی را
عــقــل آمــد و گــفــت مــن چــه گــویـم
ایـــن بـــخـــت و ســـعـــادت ســـنـــی را
این بوی گلی که کرد چون سرو
هــــر پــــشــــت دوتــــای مــــنــــحـــنـــی را
در عــشــق بــدل شــود هــمــه چــیـز
تـــــــرکــــــی ســــــازنــــــد ارمــــــنــــــی را
ای جــان تــو بــه جـان جـان رسـیـدی
وی تـــــن بــــگــــذاشــــتــــی تــــنــــی را
یـــــاقـــــوت زکــــات دوســــت مــــا راســــت
درویـــــــــش خـــــــــورد زر غـــــــــنــــــــی را
آن مـــــــریـــــــم دردمـــــــنـــــــد یـــــــابـــــــد
تــــــــازه رطــــــــب تــــــــر جـــــــنـــــــی را
تــــا دیــــده غــــیــــر بــــرنــــیــــفــــتـــد
مـــنـــمـــای بـــه خـــلـــق مــحــســنــی را
ز ایـــــمـــــان اگـــــرت مـــــراد امـــــنــــســــت
در عـــــــزلـــــــت جـــــــوی ایـــــــمــــــنــــــی را
عــــزلــــت گــــه چــــیــــســــت خـــانـــه دل
در دل خـــــو گـــــیـــــر ســـــاکـــــنــــی را
در خــــــانــــــه دل هـــــمـــــی‌رســـــانـــــنـــــد
آن ســـــــاغـــــــر بـــــــاقـــــــی هــــــنــــــی را
خــامــش کــن و فــن خــامــشــی گـیـر
بــــگــــذار تــــو لــــاف پــــرفـــنـــی را
زیـــــرا کـــــه دلــــســــت جــــای ایــــمــــان
در دل مـــــــــــی‌دارمـــــــــــؤمـــــــــــنــــــــــی را
