غزل شمارهٔ ۶۸۱
چــون مــا بــکــفــر زلــف تــو اقـرار کـرده‌ایـم
تــســبــیـح و خـرقـه در سـر زنـار کـرده‌ایـم
خـــلـــوت نـــشـــیــن کــوی خــرابــات گــشــتــه‌ایــم
تـــا خـــرقـــه رهـــن خـــانـــه خــمــار کــرده‌ایــم
شــــوریــــدگــــان حـــلـــقـــهٔ زنـــجـــیـــر عـــشـــق را
انــکــار چــون کــنــیــم چـو ایـن کـار کـرده‌ایـم
مـا را اگـر چـه کـس بـه پـشـیـزی نـمـی‌خرد
نـــــقـــــد روان فـــــدای خــــریــــدار کــــرده‌ایــــم
از مـــا مـــپــرس نــکــتــهٔ مــعــقــول از آنــکــه مــا
پـیـوسـتـه درس عـشق تو تکرار کرده‌ایم
ادرار مــــــــــا روان ز دل و دیــــــــــده داده‌انــــــــــد
هـــر دم کـــه یـــاد اجـــری و ادرار کــرده‌ایــم
گر خواب ما به نرگس پرخواب بسته‌ئی
مـا فـتـنـه را بـعـهـد تـو بـیـدار کرده‌ایم
در راه مــــهـــر ســـایـــهٔ دیـــوار مـــحـــرمـــســـت
زان هــمــچــو سـایـه روی بـدیـوار کـرده‌ایـم
خـــواجـــو ز یـــار اگـــر طـــلــب کــام دل کــنــنــد
مـــــا کـــــام دل فـــــدای رخ یـــــار کـــــرده‌ایــــم
غزل شمارهٔ ۶۸۲
بـه گـدائـی بـه سـر کـوی شـمـا آمده‌ایم
دردمـــــنــــدیــــم و بــــامــــیــــد دوا آمــــده‌ایــــم
نـظـر مـهـر ز مـا بـاز مـگـیـریـد چـو صـبـح
که درین ره ز سر صدق و صفا آمده‌ایم
دیــگــران گــر ز بــرای زر و ســیــم آمـده‌انـد
مـــا بـــریـــن در بـــتــمــنــای شــمــا آمــده‌ایــم
گــر بــرانــیــد چــو بــلــبـل ز گـلـسـتـان مـا را
از چـه نـالیم چو بی برگ و نوا آمده‌ایم
آفــــتــــابــــیــــم کــــه از آتــــش دل در تــــابــــیـــم
یـــا هــلــالــیــم کــه انــگــشــت نــمــا آمــده‌ایــم
بـه قـفـا بـر نـتـوان گشتن از آن جان جهان
کــز عــدم پــی بــپـی او را ز قـفـا آمـده‌ایـم
گـر چـو مـشک ختنی از خط حکمش یک موی
ســر بــتــابــیــم ز مــادر بــخــطــا آمـده‌ایـم
نــفـس را بـر سـر مـیـدان ریـاضـت کـشـتـیـم
چــون دریــن مــعـرکـه از بـهـر غـزا آمـده‌ایـم
غـرض آنـسـتـکـه در کیش تو قربان گردیم
ورنــه در پــیــش خــدنــگ تـو چـرا آمـده‌ایـم
دل ســــودازده در خــــاک رهــــت مـــی‌جـــوئـــیـــم
هـمـچـو گـیـسـوی تـو زانـروی دوتـا آمده‌ایم
ایـکـه خـواجـو بـهـوای تـو دریـن خاک افتاد
نــظــری کــن کـه نـه از بـاد هـوا آمـده‌ایـم
غزل شمارهٔ ۶۸۳
بـــاز هــشــیــار بــرون رفــتــه و مــســت آمــده‌ایــم
وز مـــی لـــعـــل لـــبـــت بـــاده پـــرســـت آمـــده‌ایـــم
تـــا ابـــد بـــاز نـــیـــائـــیـــم بــهــوش از پــی آنــک
مــــســــت جــــام لـــبـــت از عـــهـــد الـــســـت آمـــده‌ایـــم
از درت بــــر نـــتـــوان خـــاســـت از آنـــروی کـــه مـــا
بــر ســر کــوی تــو از بــهــرنـشـسـت آمـده‌ایـم
بـا غـم عـشـق تـو تـا پـنـجـه در انـداخـتـه‌ایـم
چــون ســر زلــف ســیــاهــت بــشــکــســت آمــده‌ایــم
ســر مــا دار کــه ســر در قــدمــت بــاخـتـه‌ایـم
دسـت مـا گـیـر کـه در پـای تـو پـست آمده‌ایم
بر سر کوی تو زینگونه که از دست شدیم
ظـــاهـــر آنـــســـتـــکـــه آســـانـــت بـــدســت آمــده‌ایــم
عــیــب ســرمــســتــی خــواجـو نـتـوان کـرد چـو مـا
بـــاز هــشــیــار بــرون رفــتــه و مــســت آمــده‌ایــم
غزل شمارهٔ ۶۸۴
مـــا بـــدرگـــاه تــو از کــوی نــیــاز آمــده‌ایــم
بــــــه هــــــوایــــــت ز ره دور و دراز آمـــــده‌ایـــــم
قـــــدحـــــی آب کـــــه بـــــرآتـــــش مــــا افــــشــــانــــد
کـه دریـن بـادیه با سوز و گداز آمده‌ایم
بــیـنـوا گـرد عـراق ار چـه بـسـی گـردیـدیـم
راســـت از راه ســـپــاهــان بــحــجــاز آمــده‌ایــم
غـــســـل کـــردیـــم بــه خــون دل و از روی نــیــاز
بـــعـــبـــادتـــگـــه لـــطـــفـــت بـــنــمــاز آمــده‌ایــم
تـا نـسـیـم سـمـن از گـلـشـن جـان بـشـنـیـدیم
هــمــچــو مـرغ سـحـری نـغـمـه نـواز آمـده‌ایـم
بـیـش ازیـن بـرگ چـمـن بـود چـو بـلـبـل مـا را
شــاهــبــازیــم کــنــون کـز هـمـه بـاز آمـده‌ایـم
هـمـچـو مـحـمـود نـداریـم سـر مـلـکـت و تـاج
کــــه گــــرفــــتــــار ســــر زلــــف ایـــاز آمـــده‌ایـــم
تـا چـه صـیـدیـم که در چنگ پلنگ افتادیم
یـا چـه کـبـکـیـم کـه در چـنـگل باز آمده‌ایم
بـرگ خـواجـو اگر از لطف بسازی چه شود
کاندرین راه نه با توشه و ساز آمده‌ایم
غزل شمارهٔ ۶۸۵
مــــا بــــه نـــظـــارهٔ رویـــت بـــجـــهـــان آمـــده‌ایـــم
وز عـــدم پـــی بـــپـــیـــت نـــعـــره زنـــان آمـــده‌ایـــم
چــون دل گــمـشـده را بـا تـو نـشـان یـافـتـه‌ایـم
از پـــــی آن دل پـــــرخـــــون بـــــنــــشــــان آمــــده‌ایــــم
گــــر بــــرآریــــم فــــغــــان از غــــم دل مـــعـــذوریـــم
کــــز فــــغــــان دل غـــمـــگـــیـــن بـــفـــغـــان آمـــده‌ایـــم
زخــم شــمــشــیــر تــرا مــرهـم جـان سـاخـتـه‌ایـم
لــــیـــکـــن از درد دل خـــســـتـــه بـــجـــان آمـــده‌ایـــم
قامت از غم چو کمان کرده و دل راست چو تیر
در صــف عــشـق تـو بـا تـیـر و کـمـان آمـده‌ایـم
بـی تـو از دوزخ و فردوس چه جوئیم که ما
هــــم ازیــــن ایــــمــــن و هــــم فــــارغ از آن آمــــده‌ایـــم
چـــون نــداریــم ســکــون بــی نــظــر مــغــبــچــگــان
ســــــاکـــــن کـــــوی خـــــرابـــــات مـــــغـــــان آمـــــده‌ایـــــم
اگـــــر آن جــــان جــــهــــان تــــیــــغ زنــــد خــــواجــــو را
گــــو بــــزن زانــــکــــه مــــبـــرا ز جـــهـــان آمـــده‌ایـــم
غزل شمارهٔ ۶۸۶
کـــشـــتـــی مـــا کــو کــه مــا زورق درآب افــکــنــده‌ایــم
در خــــرابــــات مــــغــــان خــــود را خــــراب افـــکـــنـــده‌ایـــم
جـــام مـــی را مــطــلــع خــورشــیــد تــابــان کــرده‌ایــم
وز حــــــرارت تــــــاب دل در آفــــــتــــــاب افــــــکــــــنـــــده‌ایـــــم
بـــا جـــوانــان بــر در مــیــخــانــه مــســت افــتــاده‌ایــم
وز فـــغـــان پـــیـــر مـــغـــان را در عــذاب افــکــنــده‌ایــم
شـــاهـــد مـــیـــخــوارگــان گــو روی بــنــمــای از نــقــاب
کـــایـــن زمــان از روی کــار خــود نــقــاب افــکــنــده‌ایــم
مــحــتــســب اســب فــضــیــحــت بــر ســرمــا گــو مـران
گــر بــرنــدی در جــهــان خــر در خــلــاف افــکــنــده‌ایــم
آبـــروی ســـاغـــر از چـــشـــم قـــدح پـــیـــمـــای مـــاســت
گـــر بــه بــی آبــی ســپــر بــر روی آب افــکــنــده‌ایــم
مــا کــه از جــام مــحــبــت نــیــمــه مــســت افــتـاده‌ایـم
کــی بــهــوش آئــیــم کـافـیـون در شـراب افـکـنـده‌ایـم
گــوشــهٔ دل کــرده‌ایــم از بــهــر مــیــخــواران کــبـاب
لـــیـــکـــن از ســـوز دل آتـــش در کـــبـــاب افـــکـــنــده‌ایــم
غم مخور خواجو که از غم خواب را بینی بخواب
زانـکـه مـا چـشـم امـیـد از خـورد و خـواب افـکنده‌ایم
غزل شمارهٔ ۶۸۷
اشـــارت کـــرده بـــودی تـــا بـــیــایــم
بگو چون بی سر و بی پا بیایم
مــــن شــــوریـــده دل را از ضـــعـــیـــفـــی
نــــدانــــی بـــاز اگـــر فـــردا بـــیـــایـــم
گـــرم رانـــی بـــگـــو تـــا بــاز گــردم
وگـــر خـــوانـــی بــفــرمــا تــا بــیــایــم
بــهــر مــنــزل کــه فــرمـائـی بـدیـده
چــه جــابــلــقــا چــه جــابــلـسـا بـیـایـم
اگـــر بــرفــســت وگــر بــاران نــتــرســم
اگـــر بـــادســت وگــر ســرمــا بــیــایــم
اگــر خــواهــی کــه بــا تـن‌هـا نـبـاشـم
نــه بــا تــن‌هــا مــن تــنــهــا بــیــایـم
وگـــر گـــوئـــی بـــیـــا تـــا قــعــر دریــا
ز بــــهــــر لــــؤلــــؤ لــــالــــا بــــیــــایــــم
بـدان جـائی که گوهر می‌توان یافت
اگـــر کـــوهـــســت و گــر دریــا بــیــایــم
ایـــا کـــوی تـــو مـــنـــزلـــگــاه خــواجــو
چــه فــرمــائــی نــیــایــم یــا بــیــایــم
غزل شمارهٔ ۶۸۸
مـــا ز رخ کـــار خــویــش پــرده بــر انــداخــتــیــم
بـــا رخ دلـــدار خـــویــش نــرد نــظــر بــاخــتــیــم
مـــشـــعـــلـــهٔ بـــیـــخـــودی از جـــگـــر افـــروخـــتـــیــم
و آتــــــش دیــــــوانــــــگـــــی در خـــــرد انـــــداخـــــتـــــیـــــم
بـــــر در ایـــــوان دل کـــــوس فـــــنـــــا کــــوفــــتــــیــــم
بـــر ســـر مـــیــدان جــان رخــش بــقــا تــاخــتــیــم
گــر ســپــر انــداخــتــیــم چـون قـمـر از تـاب مـهـر
تیغ زبان بین چو صبح کز سر صدق آختیم
شـــمـــع دل افــروخــتــیــم عــود روان ســوخــتــیــم
گـــنــج غــم انــدوخــتــیــم بــا غــم دل ســاخــتــیــم
ســــر چـــو مـــلـــک بـــر زدیـــم از حـــرم ســـرمـــدی
تــــا عــــلــــم مــــرشــــدی بــــرفــــلــــک افــــراخــــتــــیـــم
چــــــون دم دیــــــوانــــــگــــــی از دل خـــــواجـــــو زدیـــــم
مـــســـت مـــی عـــشـــق را مـــرتـــبـــه بـــشـــنـــاخـــتــیــم
غزل شمارهٔ ۶۸۹
مـــا دلـــی ایـــثـــار او کـــردیـــم و جـــانـــی یـــافــتــیــم
گــوهــری در پــایــش افــکــنـدیـم و کـانـی یـافـتـیـم
چــون نــظــر کــردیـم در بـسـتـان بـیـاد قـامـتـش
راســـتـــی را از ســـهـــی ســـروی روانـــی یـــافـــتـــیــم
بـــا خـــیـــال عـــارض گـــلـــرنـــگ و قــد ســرکــشــش
بــر ســر هــر شــاخ عـرعـر گـلـسـتـانـی یـافـتـیـم
گـر چـه چـون عـنـقـا به قاف عشق کردیم آشیان
مــــرغ دلــــرا هـــر نـــفـــس در آشـــیـــانـــی یـــافـــتـــیـــم
تـرک عـالـم گـیـر و عـالـمـگـیـر شـو زیرا که ما
هـــر زمـــانـــی خـــویـــشــتــن را در مــکــانــی یــافــتــیــم
در جـــهـــان بـــی نـــشـــانـــی تـــا نـــیـــاوردیـــم روی
ظــن مــبــر کــز آن بــت مــه رو نــشــانــی یــافــتــیـم
ســـالـــهـــا کـــردیـــم قــطــع وادی عــشــقــش ولــیــک
تــا نــپــنــداری کــه ایــن ره را کــرانــی یــافــتــیــم
ما نه از چشم گران خواب تو بیماریم و بس
زانــکــه در هــر گــوشــه از وی نــاتــوانــی یـافـتـیـم
در گـــلـــســـتــان غــم عــشــق تــو از خــونــاب چــشــم
هــر گــیــاهــی را کــه دیــدیــم ارغــوانــی یــافــتــیــم
چـون بـیـاد تـیـغ مـژگـان تـو بـگـشودیم چشم
هــر ســو مــو بـر تـن خـواجـو سـنـانـی یـافـتـیـم
