غزل شمارهٔ ۱۳۶
پــــرده دیــــگــــر مــــزن جــــز پـــرده دلـــدار مـــا
آن هــزاران یــوســف شــیــریــن شــیــریــن کـار مـا
یوسفان را مست کرد و پرده‌هاشان بردرید
غــــمــــزه خــــونــــی مــــســــت آن شــــه خــــمـــار مـــا
جـان مـا هـمچون سگان کوی او خون خوار شد
آفـریـن‌هـا صـد هـزاران بـر سـگ خـون خـوار مـا
در نـــوای عـــشـــق آن صـــد نـــوبــهــار ســرمــدی
صــد هــزاران بــلــبــلــان انــدر گــل و گــلــزار مــا
دل چــو زنــاری ز عــشــق آن مــســیــح عـهـد بـسـت
لــاجــرم غــیــرت بــرد ایــمــان بــر ایــن زنــار مــا
آفـتـابـی نـی ز شـرق و نـی ز غـرب از جـان بتافت
ذره وار آمــد بــه رقــص از وی در و دیــوار مــا
چـــــون مـــــثـــــال ذره‌ایـــــم انـــــدر پـــــی آن آفــــتــــاب
رقـص بـاشـد همچو ذره روز و شب کردار ما
عـــاشـــقــان عــشــق را بــســیــار یــاری‌هــا دهــیــم
چونک شمس الدین تبریزی کنون شد یار ما
غزل شمارهٔ ۱۳۷
بـــا چـــنـــیـــن شـــمـــشـــیــر دولــت تــو زبــون مــانــی چــرا
گــــوهــــری بــــاشــــی و از ســــنــــگــــی فـــرومـــانـــی چـــرا
مــــی‌کــــشــــد هــــر کــــرکــــســــی اجــــزات را هــــر جــــانــــبـــی
چــــون نــــه مــــرداری تـــو بـــلـــک بـــاز جـــانـــانـــی چـــرا
دیـــــده‌ات را چـــــون نــــظــــر از دیــــده بــــاقــــی رســــیــــد
دیـــــده‌ات شـــــرمـــــیــــن شــــود از دیــــده فــــانــــی چــــرا
آن که او را کس به نسیه و نقد نستاند به خاک
ایـــن چـــنـــیـــن بـــیـــشــی کــنــد بــر نــقــده کــانــی چــرا
آن ســیـه جـانـی کـه کـفـر از جـان تـلـخـش نـنـگ داشـت
زهــــر ریــــزد بـــر تـــو و تـــو شـــهـــد ایـــمـــانـــی چـــرا
تـــو چـــنـــیـــن لــرزان او بــاشــی و او ســایــه تــوســت
آخـــر او نـــقـــشـــیـــســـت جـــســـمــانــی و تــو جــانــی چــرا
او هـــمــه عــیــب تــو گــیــرد تــا بــپــوشــد عــیــب خــود
تـــــو بـــــر او از غـــــیــــب جــــان ریــــزی و مــــی‌دانــــی چــــرا
چــون در او هــســتــی بــه بـیـنـی گـویـی آن مـن نـیـسـتـم
دعـــــوی او چـــــون نـــــبـــــیـــــنـــــی گـــــویـــــیـــــش آنـــــی چـــــرا
خــشــم یــاران فــرع بــاشــد اصــلــشــان عــشــق نــوســت
از بـــــــرای خـــــــشـــــــم فــــــرعــــــی اصــــــل را رانــــــی چــــــرا
شـه بـه حـق چـون شـمـس تـبریزیست ثانی نیستش
نـــــاحـــــقـــــی را اصـــــل گــــویــــی شــــاه را ثــــانــــی چــــرا
غزل شمارهٔ ۱۳۸
ســـکـــه رخـــســـار مـــا جـــز زر مـــبـــادا بـــی‌شـــمــا
در تــــک دریــــای دل گــــوهــــر مــــبــــادا بــــی‌شــــمـــا
شاخه‌های باغ شادی کان قوی تازه‌ست و تر
خــشــک بــادا بــی‌شــمــا و تــر مــبــادا بــی‌شـمـا
ایــن هــمــای دل کــه خــو کــردسـت در سـایـه شـمـا
جـــــز مــــیــــان شــــعــــلــــه آذر مــــبــــادا بــــی‌شــــمــــا
دیــدمــش بــیــمــار جـان را گـفـتـمـش چـونـی خـوشـی
هـیـن بـگـو چـون نـیـسـت مـیـوه بـرمـبادا بی‌شما
روز مـــن تـــابـــیـــد جـــان و در خـــیــالــش بــنــگــریــد
گــفــت رنــج صــعــب مــن خــوشــتــر مـبـادا بـی‌شـمـا
چـــون شـــمـــا و جـــمــلــه خــلــقــان نــقــش‌هــای آزرنــد
نـــــــقـــــــش‌هــــــای آزر و آزر مــــــبــــــادا بــــــی‌شــــــمــــــا
جـــرعــه جــرعــه مــر جــگــر را جــام آتــش مــی‌دهــیــم
کــایــن جــگــر را شــربــت کــوثــر مــبــادا بــی‌شــمـا
صــد هــزاران جــان فــدا شــد از پـی بـاده الـسـت
عــقــل گــویــد کــان مــی‌ام در ســر مـبـادا بـی‌شـمـا
هـر دو ده یـعـنـی دو کـون از بوی تو رونق گرفت
در دو ده ایـــن چـــاکـــرت مـــهـــتــر مــبــادا بــی‌شــمــا
چـشـم را صـد پـر ز نـور از بـهـر دیـدار توست
ای کــه هــر دو چـشـم را یـک پـر مـبـادا بـی‌شـمـا
بـی شـما هر موی ما گر سنجر و خسرو شوند
خــســرو شــاهــنــشــه و ســنــجــر مـبـادا بـی‌شـمـا
تــا فــراق شــمــس تــبــریــزی هـمـی خـنـجـر کـشـد
دســت‌هــای گــل بــه جــز خــنــجــر مــبــادا بــی‌شـمـا
غزل شمارهٔ ۱۳۹
رنـج تـن دور از تـو ای تـو راحـت جـان‌هـای ما
چشم بد دور از تو ای تو دیده بینای ما
صـحـت تـو صـحـت جـان و جـهـانـسـت ای قـمـر
صــحــت جــسـم تـو بـادا ای قـمـرسـیـمـای مـا
عــافـیـت بـادا تـنـت را ای تـن تـو جـان صـفـت
کــم مــبــادا ســایــه لــطـف تـو از بـالـای مـا
گـلـشـن رخـسـار تـو سـرسـبـز بـادا تـا ابـد
کــان چـراگـاه دلـسـت و سـبـزه و صـحـرای مـا
رنــج تـو بـر جـان مـا بـادا مـبـادا بـر تـنـت
تــا بــود آن رنــج هــمــچــون عــقــل جـان آرای مـا
غزل شمارهٔ ۱۴۰
درد مـــا را در جـــهـــان درمـــان مـــبـــادا بـــی‌شـــمــا
مــرگ بــادا بــی‌شــمــا و جــان مــبــادا بــی‌شــمــا
ســیــنــه‌هــای عــاشــقــان جــز از شـمـا روشـن مـبـاد
گـــلـــبـــن جـــان‌هـــای مـــا خـــنـــدان مـــبــادا بــی‌شــمــا
بـشـنـو از ایـمـان کـه مـی‌گـویـد بـه آواز بـلـنـد
بــا دو زلــف کــافــرت کــایــمــان مــبــادا بــی‌شــمــا
عـــقـــل ســـلـــطـــان نـــهـــان و آســمــان چــون چــتــر او
تـاج و تـخـت و چتر این سلطان مبادا بی‌شما
عـــشـــق را دیـــدم مـــیــان عــاشــقــان ســاقــی شــده
جــــان مــــا را دیــــدن ایــــشــــان مــــبــــادا بــــی‌شـــمـــا
جــــان‌هــــای مــــرده را ای چـــون دم عـــیـــســـی شـــمـــا
مــلــک مــصــر و یــوســف کــنــعـان مـبـادا بـی‌شـمـا
چون به نقد عشق شمس الدین تبریزی خوشم
رخ چـو زر کـردم بـگـفـتـم کـان مـبـادا بـی‌شما
غزل شمارهٔ ۱۴۱
جــمـلـه یـاران تـو سـنـگـنـد و تـوی مـرجـان چـرا
آسـمـان بـا جـمـلـگـان جـسمست و با تو جان چرا
چـون تـو آیـی جـزو جـزوم جـمـلـه دسـتـک مـی‌زنند
چــون تــو رفــتــی جــمــلــه افـتـادنـد در افـغـان چـرا
بــا خــیــالــت جــزو جــزوم مــی‌شــود خـنـدان لـبـی
مـی‌شـود بـا دشـمـن تـو مـو بـه مـو دندان چرا
بــی خــط و بــی‌خــال تــو ایــن عــقـل امـی مـی‌بـود
چـون بـبـیـنـد آن خـطت را می‌شود خط خوان چرا
تـن هـمـی‌گـویـد بـه جـان پـرهـیز کن از عشق او
جــانــش مــی‌گــویــد حــذر از چــشــمـه حـیـوان چـرا
روی تـــو پـــیــغــامــبــر خــوبــی و حــســن ایــزدســت
جـان بـه تـو ایـمـان نیارد با چنین برهان چرا
کـو یـکـی بـرهـان کـه آن از روی تـو روشنترست
کــف نــبــرد کــفــرهــا زیــن یــوســف کــنــعــان چـرا
هــر کــجــا تــخــمــی بــکــاری آن بــرویــد عــاقــبـت
بـــرنـــرویـــد هـــیـــچ از شـــه دانـــه احــســان چــرا
هــر کــجــا ویــران بــود آن جــا امــیــد گـنـج هـسـت
گــــنـــج حـــق را مـــی‌نـــجـــویـــی در دل ویـــران چـــرا
بـــی تـــرازو هـــیـــچ بــازاری نــدیــدم در جــهــان
جــمــلــه مــوزونــنــد عــالــم نــبــودش مــیــزان چــرا
گیرم این خربندگان خود بار سرگین می‌کشند
ایـــن ســـواران بـــاز مـــی‌مـــانـــنـــد از مـــیـــدان چــرا
هـــــــــر تـــــــــرانـــــــــه اولـــــــــی دارد دلـــــــــا و آخــــــــری
بــس کـن آخـر ایـن تـرانـه نـیـسـتـش پـایـان چـرا
غزل شمارهٔ ۱۴۲
دولــتــی هــمــســایــه شــد هــمـسـایـگـان را الـصـلـا
زین سپس باخود نماند بوالعلی و بوالعلا
عـــاقـــبــت از مــشــرق جــان تــیــغ زد چــون آفــتــاب
آن کـــه جـــان مـــی‌جــســت او را در خــلــاء و در م
آن ز دور آتـــش نـــمــایــد چــون روی نــوری بــود
هــــمـــچـــنـــان کـــه آتـــش مـــوســـی بـــرای ابـــتـــلـــا
الــصــلــا پــروانــه جــانــان قـصـد آن آتـش کـنـیـد
چـــون بـــلـــی گــفــتــیــد اول دررویــد انــدر بــلــا
چــون ســمــنــدر در مــیــان آتـشـش بـاشـد مـقـام
هـر کـه دارد در دل و جان این چنین شوق و ولا
غزل شمارهٔ ۱۴۳
دوش مــــن پــــیــــغـــام کـــردم ســـوی تـــو اســـتـــاره را
گـــفـــتـــمـــش خــدمــت رســان از مــن تــو آن مــه پــاره را
سجده کردم گفتم این سجده بدان خورشید بر
کـــو بـــه تـــابـــش زر کـــنـــد مـــر ســنــگ‌هــای خــاره را
ســـیـــنـــه خـــود بـــاز کـــردم زخـــم‌هـــا بـــنـــمــودمــش
گــــفــــتــــمـــش از مـــن خـــبـــر ده دلـــبـــر خـــون خـــواره را
سـو بـه سـو گشتم که تا طفل دلم خامش شود
طــفــل خــســپــد چــون بــجــنــبــانــد کــســی گــهـواره را
طــــــفــــــل دل را شــــــیـــــر ده مـــــا را ز گـــــردش وارهـــــان
ای تـو چـاره کـرده هـر دم صـد چـو مـن بـیـچاره را
شـــــهـــــر وصـــــلـــــت بـــــوده اســـــت آخـــــر ز اول جــــای دل
چــــــــــنــــــــــد داری در غــــــــــریــــــــــبــــــــــی ایــــــــــن دل آواره را
مــــن خــــمــــش کــــردم ولــــیــــکــــن از پــــی دفــــع خــــمــــار
ســــــاقــــــی عــــــشــــــاق گــــــردان نــــــرگــــــس خـــــمـــــاره را
غزل شمارهٔ ۱۴۴
عـــقـــل دریـــابـــد تـــو را یــا عــشــق یــا جــان صــفــا
لــوح مــحـفـوظـت شـنـاسـد یـا مـلـایـک بـر سـمـا
جــبــرئــیــلــت خــواب بــیـنـد یـا مـسـیـحـا یـا کـلـیـم
چــرخ شــایــد جـای تـو یـا سـدره‌هـا یـا مـنـتـهـا
طـور مـوسـی بـارهـا خـون گـشت در سودای عشق
کز خداوند شمس دین افتد به طور اندر صدا
پــــر در پــــر بـــافـــتـــه رشـــک احـــد گـــرد رخـــش
جـــان احـــمـــد نـــعـــره زن از شـــوق او واشـــوقـــنـــا
غـــــیــــرت و رشــــک خــــدا آتــــش زنــــد انــــدر دو کــــون
گـر سـر مـویـی ز حـسـنـش بـی‌حـجـاب آیـد بـه مـا
از ورای صـــد هـــزاران پـــرده حـــســـنــش تــافــتــه
نــعــره‌هــا در جــان فــتــاده مـرحـبـا شـه مـرحـبـا
ســجــده تــبــریــز را خــم درشــده ســرو ســهـی
غـــاشـــیـــه تـــبـــریـــز را بـــرداشـــتــه جــان ســهــا
غزل شمارهٔ ۱۴۵
ای وصــــالــــت یــــک زمـــان بـــوده فـــراقـــت ســـال‌هـــا
ای بـــه زودی بـــار کـــرده بـــر شــتــر احــمــال‌هــا
شــــب شـــد و درچـــیـــن ز هـــجـــران رخ چـــون آفـــتـــاب
درفــــــتــــــاده در شــــــب تـــــاریـــــک بـــــس زلـــــزال‌هـــــا
چـون هـمـی‌رفـتـی بـه سـکـتـه حـیـرتـی حـیـران بدم
چــشــم بــاز و مــن خــمــوش و مــی‌شــد آن اقــبــال‌هــا
ور نـه سـکـتـه بـخـت بـودی مـر مرا خود آن زمان
چــــهــــره خـــون آلـــود کـــردی بـــردریـــدی شـــال‌هـــا
بر سر ره جان و صد جان در شفاعت پیش تو
در زمــان قــربــان بــکــردی خــود چـه بـاشـد مـال‌هـا
تـــا بـــگـــشـــتـــی در شـــب تـــاریـــک ز آتـــش نـــال‌هــا
تــــا چــــو احـــوال قـــیـــامـــت دیـــده شـــد اهـــوال‌هـــا
تـــا بــدیــدی دل عــذابــی گــونــه گــونــه در فــراق
ســـنـــگ خـــون گـــریـــد اگــر زان بــشــنــود احــوال‌هــا
قـدهـا چـون تـیـر بـوده گـشـتـه در هجران کمان
اشــــک خــــون آلــــود گــــشـــت و جـــمـــلـــه دل‌هـــا دال‌هـــا
چــون درســتــی و تــمــامــی شــاه تــبــریــزی بـدیـد
در صــف نــقــصــان نــشــســت اسـت از حـیـا مـثـقـال‌هـا
از بـــــــرای جـــــــان پـــــــاک نــــــورپــــــاش مــــــه وشــــــت
ای خـــداونـــد شـــمـــس دیـــن تـــا نـــشـــکــنــی آمــال‌هــا
از مــــقــــال گــــوهــــریــــن بــــحــــر بـــی‌پـــایـــان تـــو
لـــعــل گــشــتــه ســنــگ‌هــا و مــلــک گــشــتــه حــال‌هــا
حـــــال‌هـــــای کـــــامـــــلـــــانـــــی کـــــان ورای قـــــال‌هـــــاســـــت
شـــــرمــــســــار از فــــر و تــــاب آن نــــوادر قــــال‌هــــا
ذره‌هـــــای خـــــاک‌هـــــامـــــون گــــر بــــیــــابــــد بــــوی او
هـــر یــکــی عــنــقــا شــود تــا بــرگــشــایــد بــال‌هــا
بـــال‌هـــا چـــون بــرگــشــایــد در دو عــالــم نــنــگــرد
گـــــرد خـــــرگـــــاه تـــــو گــــردد والــــه اجــــمــــال‌هــــا
دیــــده نــــقــــصــــان مــــا را خــــاک تــــبـــریـــز صـــفـــا
کـــحـــل بـــادا تـــا بـــیـــابـــد زان بـــســی اکــمــال‌هــا
چــونــک نــورافــشـان کـنـی درگـاه بـخـشـش روح را
خـــــود چـــــه پــــا دارد در آن دم رونــــق اعــــمــــال‌هــــا
خـود هـمـان بخشش که کردی بی‌خبر اندر نهان
مـــی‌کـــنـــد پـــنـــهـــان پـــنـــهـــان جـــمـــلـــه افـــعـــال‌هــا
نــاگــهــان بــیــضــه شــکــافــد مــرغ مـعـنـی بـرپـرد
تــــا هــــمــــا از ســــایــــه آن مــــرغ گــــیـــرد فـــال‌هـــا
هم تو بنویس ای حسام الدین و می‌خوان مدح او
تــا بــه رغــم غــم بــبــیــنــی بــر ســعــادت خــال‌هـا
گـر چـه دست افزار کارت شد ز دستت باک نیست
دســـت شــمــس الــدیــن دهــد مــر پــات را خــلــخــال‌هــا
غزل شمارهٔ ۱۴۶
در صـــفـــای بـــاده بـــنــمــا ســاقــیــا تــو رنــگ مــا
مــحــومــان کــن تــا رهــد هــر دو جــهــان از نــنــگ مـا
بــاد بــاده بــرگــمــار از لـطـف خـود تـا بـرپـرد
در هـــوا مـــا را کـــه تــا خــفــت پــذیــرد ســنــگ مــا
بــر کــمــیــت مــی تـو جـان را کـن سـوار راه عـشـق
تا چو یک گامی بود بر ما دو صد فرسنگ ما
وارهــان ایــن جــان مــا را تــو بــه رطــلــی مــی از آنــک
خــــون چــــکــــیــــد از بـــیـــنـــی و چـــشـــم دل آونـــگ مـــا
سـاقـیـا تـو تـیـزتـر رو ایـن نـمـی‌بـیـنـی کـه بـس
مـــــی‌دود انـــــدر عـــــقـــــب انـــــدیــــشــــه‌هــــای لــــنــــگ مــــا
در طــرب انــدیــشــه‌هــا خــرســنــگ بــاشــد جـان گـداز
از مـــــیـــــان راه بــــرگــــیــــریــــد ایــــن خــــرســــنــــگ مــــا
در نـــوای عـــشـــق شـــمـــس الـــدیـــن تـــبـــریـــزی بــزن
مــــطـــرب تـــبـــریـــز در پـــرده عـــشـــاقـــی چـــنـــگ مـــا
غزل شمارهٔ ۱۴۷
آخــر از هــجــران بــه وصــلــش دررســیــدســتــی دلـا
صـــد هـــزاران ســـر ســـر جــان شــنــیــدســتــی دلــا
از ورای پــرده‌هــا تــو گــشــتــه‌ای چــون مـی از او
پـــــرده خـــــوبـــــان مـــــه رو را دریـــــدســـــتـــــی دلــــا
از قـــوام قـــامـــتــش در قــامــت تــو کــژ بــمــانــد
هـمـچـو چـنـگ از بـهـر سـرو تـر خـمـیـدسـتـی دلا
ز آن سـوی هـسـت و عـدم چـون خاص خاص خسروی
هــمــچــو ادبــیــران چــه در هــســتــی خـزیـدسـتـی دلـا
بـاز جـانی شسته‌ای بر ساعد خسرو به ناز
پــای بــنــدت بــا ویــســت ار چــه پــریــدسـتـی دلـا
ور نــبــاشــد پــای بــنــدت تـا نـپـنـداری کـه تـو
از چـــــنـــــان آرام جـــــان‌هـــــا دررمـــــیـــــدســـــتـــــی دلـــــا
بلک چون ماهی به دریا بلک چون قالب به جان
در هـــــوای عـــــشـــــق آن شـــــه آرمـــــیـــــدســـــتــــی دلــــا
چــون تـو را او شـاه از شـاهـان عـالـم بـرگـزیـد
تــــو ز قــــرآن گــــزیــــنــــش بــــرگـــزیـــدســـتـــی دلـــا
چــون لــب اقــبــال دولــت تــو گــزیــدی بــاک نــیـسـت
گـــر ز زخــم خــشــم دســت خــود گــزیــدســتــی دلــا
پـای خـود بـر چـرخ تـا نـنهی تو از عزت از آنک
در رکـــاب صـــدر شـــمـــس الـــدیـــن دویـــدســتــی دلــا
تــو ز جــام خــاص شــاهــان تــا نــیـاشـامـی مـدام
کـــز مـــدام شــمــس تــبــریــزی چــشــیــدســتــی دلــا
