غزل شمارهٔ ۱۲۳
دیــدم شــه خــوب خــوش لــقـا را
آن چــشــم و چــراغ ســیــنــه‌هـا را
آن مـــــونــــس و غــــمــــگــــســــار دل را
آن جــــان و جــــهــــان جــــان فــــزا را
آن کــس کــه خــرد دهــد خــرد را
آن کـس کـه صـفـا دهد صفا را
آن ســجــده گــه مــه و فــلــک را
آن قـــــــبـــــــلـــــــه جــــــان اولــــــیــــــا را
هـــر پـــاره مـــن جـــدا هــمــی‌گــفــت
کـای شـکـر و سـپـاس مر خدا را
مـــوســـی چــو بــدیــد نــاگــهــانــی
از ســــــوی درخــــــت آن ضـــــیـــــا را
گـفـتـا کـه ز جست و جوی رستم
چــون یــافــتــم ایـن چـنـیـن عـطـا را
گــفــت ای مــوســی ســفـر رهـا کـن
وز دســـت بـــیـــفـــکـــن آن عـــصـــا را
آن دم مــــوســـی ز دل بـــرون کـــرد
هــمــســایــه و خــویــش و آشــنــا را
اخـــلـــع نـــعـــلـــیـــک ایــن بــود ایــن
کـــز هـــر دو جــهــان بــبــر ولــا را
در خـــانـــه دل جـــز او نـــگـــنـــجـــد
دل دانــــــــد رشــــــــک انــــــــبــــــــیـــــــا را
گفت ای موسی به کف چه داری
گــفــتــا کــه عــصــاسـت راه مـا را
گـفـتـا کـه عـصـا ز کـف بـیـفـکن
بـــنـــگـــر تــو عــجــایــب ســمــا را
افـــکـــنـــد و عـــصـــاش اژدهــا شــد
بـــگـــریـــخـــت چــو دیــد اژدهــا را
گـفـتـا کـه بـگیر تا منش باز
چــــوبــــی ســــازم پــــی شـــمـــا را
ســــــازم ز عــــــدوت دســـــت یـــــاری
ســـــازم دشـــــمـــــنـــــت مــــتــــکــــا را
تـــا از جـــز فـــضـــل مـــن نـــدانـــی
یــــــاران لـــــطـــــیـــــف بـــــاوفـــــا را
دســـت و پـــایـــت چـــو مــار گــردد
چـــون درد دهـــیـــم دســت و پــا را
ای دســـــت مــــگــــیــــر غــــیــــر مــــا را
ای پــــا مــــطــــلـــب جـــز انـــتـــهـــا را
مـــگــریــز ز رنــج مــا کــه هــر جــا
رنــــجــــیــــســــت رهــــی بـــود دوا را
نــــگـــریـــخـــت کـــســـی ز رنـــج الـــا
آمـــــــد بــــــتــــــرش پــــــی جــــــزا را
از دانــه گــریــز بــیــم آن جــاســت
بــگــذار بــه عــقــل بــیــم جــا را
شــمــس تــبـریـز لـطـف فـرمـود
چــــون رفـــت بـــبـــرد لـــطـــف‌هـــا را
غزل شمارهٔ ۱۲۴
ســـاقـــی تـــو شـــراب لـــامـــکــان را
آن نــــام و نــــشــــان بـــی‌نـــشـــان را
بـــــفـــــزا کـــــه فـــــزایــــش روانــــی
ســــرمـــســـت و روانـــه کـــن روان را
یــــک بــــار دگــــر بــــیــــا درآمــــوز
ســاقــی گــشــتــن تــو سـاقـیـان را
چـون چـشـمـه بـجـوش از دل سنگ
بشکن تو سبوی جسم و جان را
عــــــشــــــرت ده عـــــاشـــــقـــــان مـــــی را
حـــــســـــرت ده طـــــالـــــبـــــان نـــــان را
نـــان مـــعـــمــاریــســت حــبــس تــن را
مــــی بــــارانــــیــــســـت بـــاغ جـــان را
بـــســـتـــم ســر ســفــره زمــیــن را
بــــگــــشــــا ســــر خــــم آســــمـــان را
بــربــنــد دو چــشــم عــیــب بــیــن را
بـــگـــشـــای دو چـــشـــم غــیــب دان را
تــا مــســجــد و بــتــکــده نـمـانـد
تـــــا نــــشــــنــــاســــیــــم ایــــن و آن را
خـــامـــوش کــه آن جــهــان خــامــوش
در بـــــانـــــگ درآرد ایــــن جــــهــــان را
غزل شمارهٔ ۱۲۵
گـفـتـی که گزیده‌ای تو بر ما
هــــرگــــز نــــبـــدســـت ایـــن مـــفـــرمـــا
حـــاجـــت بـــنـــگـــر مـــگـــیــر حــجــت
بــر نـقـد بـزن مـگـو کـه فـردا
بـگـذار مـرا کـه خوش بخسپم
در ســـــایــــه‌ات ای درخــــت خــــرمــــا
ای عــشــق تــو در دلــم ســرشـتـه
چــون قــنــد و شــکــر درون حــلــوا
وی صــــورت تـــو درون چـــشـــمـــم
مـــــانـــــنـــــد گـــــهــــر مــــیــــان دریــــا
داری ســـر مـــا ســـری بـــجــنــبــان
تـــو نــیــز بــگــو زهــی تــمــاشــا
آن وعــده کـه کـرده‌ای مـرا دوش
کـو زهـره کـه تا کنم تقاضا
گـر دسـت نمی‌رسد به خورشید
از دور هـــــمـــــی‌کـــــنـــــم تـــــمـــــنــــا
خورشید و هزار همچو خورشید
در حـــــســـــرت تــــســــت ای مــــعــــلــــا
غزل شمارهٔ ۱۲۶
گـــســتــاخ مــکــن تــو نــاکــســان را
در چــــشــــم مــــیـــار ایـــن خـــســـان را
درزی دزدی چــــو یــــافــــت فــــرصــــت
کــــــــــم آرد جـــــــــامـــــــــه رســـــــــان را
ایـــــشـــــان را دار حــــلــــقــــه بــــر در
هــــم نــــیــــز نــــیــــنــــد لــــایــــق آن را
پیشت به فسون و سخره آیند
از طــــمــــع مــــپــــوش ایــــن عــــیـــان را
ایــشــان چــو ز خــویــش پـرغـمـانـنـد
چـــون دور کـــنــنــد ز تــو غــمــان را
جـــز خـــلـــوت عـــشــق نــیــســت درمــان
رنـــــــــج بــــــــاریــــــــک انــــــــدهــــــــان را
یـــــا دیـــــدن دوســـــت یـــــا هــــوایــــش
دیــگــر چــه کــنــد کــسـی جـهـان را
تـــــا دیـــــدن دوســــت در خــــیــــالــــش
مــــی‌دار تـــو در ســـجـــود جـــان را
پــیـشـش چـو چـراغـپـایـه مـی‌ایـسـت
چـــون فــرصــت‌هــاســت مــر مــهــان را
وامـــانـــده از ایـــن زمـــانـــه بـــاشـــی
کــــی بــــیــــنــــی اصــــل ایــــن زمــــان را
چــون گــشــت گـذار از مـکـان چـشـم
زو بــــــیــــــنــــــد جـــــان آن مـــــکـــــان را
جـــان خـــوردی تـــن چـــو قـــازغــانــی
بــــر آتــــش نــــه تــــو قـــازغـــان را
تــــا جـــوش بـــبـــیـــنـــی ز انـــدرونـــت
زان پـــس نـــخـــری تــو داســتــان را
نــــظــــاره نــــقــــد حـــال خـــویـــشـــی
نـــــظـــــاره درونــــســــت راســــتــــان را
ایــــن حــــال بــــدایــــت طــــریــــقــــســــت
بـــا گــم شــدگــان دهــم نــشــان را
چــون صــد مــنــزل از ایـن گـذشـتـنـد
ایـــن چـــون گـــویــم مــران کــســان را
مـــقـــصـــود از ایــن بــگــو و رســتــی
یــــعــــنــــی کــــه چــــراغ آســــمــــان را
مـــخـــدومــم شــمــس حــق و دیــن را
کـــوهـــســـت پـــنـــاه انـــس و جـــان را
تـــبـــریـــز از او چـــو آســـمــان شــد
دل گــــــم مــــــکــــــنـــــاد نـــــردبـــــان را
غزل شمارهٔ ۱۲۷
کـــو مــطــرب عــشــق چــســت دانــا
کــز عــشـق زنـد نـه از تـقـاضـا
مــردم بـه امـیـد و ایـن نـدیـدم
در گــور شــدم بــدیــن تــمـنـا
ای یـــار عـــزیـــز اگــر تــو دیــدی
طـــوبــی لــک یــا حــبــیــب طــوبــی
ور پـــنـــهـــانـــســت او خــضــروار
تــنــهــا بــه کــنــاره‌هــای دریــا
ای بـــاد ســـلــام مــا بــدو بــر
کـــانـــدر دل مــا از اوســت غــوغــا
دانـــم کــه ســلــام‌هــای ســوزان
آرد بـــه حـــبـــیـــب عـــاشـــقـــان را
عـشـقـیـسـت دوار چـرخ نـه از آب
عـشـقیست مسیر ماه نه از پا
در ذکـــر بـــه گــردش انــدرآیــد
بـــا آب دو دیـــده چـــرخ جــان‌هــا
ذکــرســت کــمــنــد وصــل مـحـبـوب
خاموش که جوش کرد سودا
غزل شمارهٔ ۱۲۸
مـــا را ســـفـــری فـــتــاد بــی‌مــا
آن جــــا دل مــــا گـــشـــاد بـــی‌مـــا
آن مـه کـه ز مـا نـهان همی‌شد
رخ بــر رخ مــا نــهــاد بــی‌مــا
چون در غم دوست جان بدادیم
مـــــا را غــــم او بــــزاد بــــی‌مــــا
مــایــیــم هـمـیـشـه مـسـت بـی‌مـی
مــایــیــم هــمـیـشـه شـاد بـی‌مـا
مــــا را مــــکــــنـــیـــد یـــاد هـــرگـــز
مــا خــود هــســتـیـم یـاد بـی‌مـا
بـی مـا شده‌ایم شاد گوییم
ای مـا کـه هـمـیـشه باد بی‌ما
درها همه بسته بود بر ما
بــگــشــود چــو راه داد بـی‌مـا
بـا مـا دل کـیـقـبـاد بـنـده‌ست
بـنـده‌سـت چـو کـیقباد بی‌ما
مــایــیــم ز نــیــک و بــد رهـیـده
از طـــاعــت و از فــســاد بــی‌مــا
غزل شمارهٔ ۱۲۹
مــــشــــکــــن دل مـــرد مـــشـــتـــری را
بـــــگـــــذار ره ســــتــــمــــگــــری را
رحــم آر مــهــا کـه در شـریـعـت
قــــربــــان نــــکــــنـــنـــد لـــاغـــری را
مخمور توام به دست من ده
آن جــــــام شــــــراب گــــــوهـــــری را
پـنـدی بـده و بـه صـلـح آور
آن چــــشــــم خــــمـــار عـــبـــهـــری را
فــــرمـــای بـــه هـــنـــدوان جـــادو
کـــز حـــد نـــبـــرنــد ســاحــری را
در شـــش دره‌ای فــتــاد عــاشــق
بــشــکــن در حـبـس شـش دری را
یـک لـحـظـه مـعـزمـانـه پیش آ
جـــــمــــع آور حــــلــــقــــه پــــری را
سـر مـی نـهـد ایـن خـمـار از بن
هــر لــحــظــه شـراب آن سـری را
صـد جـا چو قلم میان ببسته
تــــنــــگ شـــکـــر مـــعـــســـکـــری را
ای عـــشـــق بـــرادرانـــه پـــیــش آ
بـــگـــذار ســـلـــام ســـرســری را
ای ســــــــاقــــــــی روح از در حـــــــق
مــــــــگــــــــذار حـــــــق بـــــــرادری را
ای نـــوح زمــانــه هــیــن روان کــن
ایـــن کــشــتــی طــبــع لــنــگــری را
ای نـــایـــب مـــصـــطـــفــی بــگــردان
آن ســـــاغـــــر زفـــــت کـــــوثـــــری را
پـــیـــغـــام ز نــفــخ صــور داری
بــــگــــشــــای لـــب پـــیـــمـــبـــری را
ای ســــرخ صـــبـــاغـــت عـــلـــمـــدار
بــگــشـا پـر و بـال جـعـفـری را
پرلاله کن و پر از گل سرخ
ایــــن صــــحــــن رخ مـــزعـــفـــری را
اســـپـــیـــد نـــمـــی‌کـــنــم دگــر مــن
درریــــــز رحــــــیــــــق احـــــمـــــری را
غزل شمارهٔ ۱۳۰
بــــیـــدار کـــنـــیـــد مـــســـتـــیـــان را
از بــهــر نــبــیــذ هــمــچــو جــان را
ای ســــــاقــــــی بـــــاده بـــــقـــــایـــــی
از خـــــــم قـــــــدیــــــم گــــــیــــــر آن را
بـــــر راه گـــــلـــــو گـــــذر نــــدارد
لــــیــــکـــن بـــگـــشـــایـــد او زبـــان را
جان را تو چو مشک ساز ساقی
آن جــــــان شــــــریــــــف غــــــیــــــب دان را
پــس جــانــب آن صــبــوحــیــان کـش
آن مــــــشــــــک ســـــبـــــک دل گـــــران را
وز ســـاغـــرهـــای چـــشـــم مـــســتــت
درده تـــو فـــلـــان بـــن فـــلـــان را
از دیــده بــه دیــده بـاده‌ای ده
تـــا خــود نــشــود خــبــر دهــان را
زیـــــرا ســـــاقـــــی چـــــنـــــان گــــذارد
انـــــدر مـــــجـــــلــــس مــــی نــــهــــان را
بـــشـــتـــاب کـــه چـــشـــم ذره ذره
جــــویــــا گــــشــــتـــســـت آن عـــیـــان را
آن نـــافـــه مـــشــک را بــه دســت آر
بــــشـــکـــاف تـــو نـــاف آســـمـــان را
زیـــــرا غـــــلـــــبــــات بــــوی آن مــــشــــک
صـــبـــری بـــنــهــشــت یــوســفــان را
چـون نـامـه رسـیـد سـجده‌ای کن
شــــمــــس تــــبــــریــــز درفـــشـــان را
غزل شمارهٔ ۱۳۱
مــــن چــــو مــــوســـی در زمـــان آتـــش شـــوق و لـــقـــا
ســــوی کــــوه طــــور رفــــتــــم حـــبـــذا لـــی حـــبـــذا
دیـــدم آن جـــا پـــادشــاهــی خــســروی جــان پــروری
دلــربــایــی جــان فـزایـی بـس لـطـیـف و خـوش لـقـا
کــوه طــور و دشـت و صـحـرا از فـروغ نـور او
چــون بــهــشــت جــاودانــی گـشـتـه از فـر و ضـیـا
ســـاقـــیـــان ســـیـــمــبــر را جــام زریــن‌هــا بــه کــف
رویــشــان چــون مــاه تــابــان پــیـش آن سـلـطـان مـا
روی‌هــــــای زعــــــفــــــران را از جــــــمــــــالـــــش تـــــاب‌هـــــا
چــــشــــم‌هــــای مــــحـــرمـــان را از غـــبـــارش تـــوتـــیـــا
از نـــوای عـــشـــق او آن جـــا زمـــیـــن در جــوش بــود
وز هــــوای وصــــل او در چــــرخ دایـــم شـــد ســـمـــا
در فـنـا چـون بـنـگـرید آن شاه شاهان یک نظر
پـــای هـــمـــت را فـــنـــا بـــنـــهــاد بــر فــرق بــقــا
مـطـرب آن جـا پـرده‌هـا بـر هـم زنـد خـود نـور او
کــــی گــــذارد در دو عــــالـــم پـــرده‌ای را در هـــوا
جـمـع گـشـتـه سـایـه الـطـاف با خورشید فضل
جـــمـــع اضـــداد از کـــمـــال عــشــق او گــشــتــه روا
چــــون نــــقــــاب از روی او بــــاد صـــبـــا انـــدرربـــود
مـحـو گـشـت آن جـا خـیـال جـمـلـه شـان و شـد هـبا
لیک اندر محو هستیشان یکی صد گشته بود
هــســت مــحـو و مـحـو هـسـت آن جـا بـدیـد آمـد مـرا
تـــــا بـــــدیــــدم از ورای آن جــــهــــان جــــان صــــفــــت
ذره‌هــــــا انــــــدر هــــــوایــــــش از وفــــــا و از صــــــفـــــا
بــس خــجـل گـشـتـم ز رویـش آن زمـان تـا لـاجـرم
هــــر زمــــان زنـــار مـــی‌بـــبـــریـــدم از جـــور و جـــفـــا
گـفـتـم ای مـه تـوبـه کـردم تـوبـه‌هـا را رد مـکن
گـفـت بـس راهـسـت پـیـشـت تـا بـبـیـنـی تـوبه را
صــــادق آمــــد گــــفــــت او وز مـــاه دور افـــتـــاده‌ام
چـــون حـــجـــاج گـــمـــشـــده انـــدر مـــغـــیــلــان فــنــا
نـور آن مـه چـون سـهـیـل و شـهـر تـبـریـز آن یمن
ایــن یــکــی رمــزی بــود از شــاه مــا صــدرالــعــلـا
غزل شمارهٔ ۱۳۲
در مــــیــــان پــــرده خــــون عــــشــــق را گــــلــــزارهــــا
عــاشــقــان را بــا جــمــال عــشــق بــی‌چــون کــارهــا
عقل گوید شش جهت حدست و بیرون راه نیست
عـــشــق گــویــد راه هــســت و رفــتــه‌ام مــن بــارهــا
عــــقــــل بــــازاری بــــدیـــد و تـــاجـــری آغـــاز کـــرد
عــــشــــق دیــــده زان ســــوی بــــازار او بــــازارهـــا
ای بــســا مــنــصــور پــنـهـان ز اعـتـمـاد جـان عـشـق
تــرک مــنــبــرهــا بــگــفــتــه بــرشــده بــر دارهـا
عـــــــاشـــــــقـــــــان دردکـــــــش را در درونـــــــه ذوق‌هــــــا
عــــــاقــــــلـــــان تـــــیـــــره دل را در درون انـــــکـــــارهـــــا
عـقـل گـویـد پـا مـنـه کـانـدر فـنا جز خار نیست
عــشــق گــویــد عــقــل را کــانــدر تــوسـت آن خـارهـا
هــیــن خــمــش کــن خــار هــســتــی را ز پـای دل بـکـن
تـــا بـــبـــیـــنـــی در درون خـــویـــشـــتـــن گـــلـــزارهــا
شـمـس تـبـریـزی تـویـی خـورشـیـد انـدر ابر حرف
چـــون بـــرآمـــد آفـــتـــابــت مــحــو شــد گــفــتــارهــا
غزل شمارهٔ ۱۳۳
غـــــمــــزه عــــشــــقــــت بــــدان آرد یــــکــــی مــــحــــتــــاج را
کـو بـه یـک جـو بـرنـسـنـجـد هـیچ صاحب تاج را
اطــــلــــس و دیــــبــــاج بـــافـــد عـــاشـــق از خـــون جـــگـــر
تـــا کـــشـــد در پـــای مــعــشــوق اطــلــس و دیــبــاج را
در دل عـــــاشــــق کــــجــــا یــــابــــی غــــم هــــر دو جــــهــــان
پــــیــــش مــــکــــی قــــدر کـــی بـــاشـــد امـــیـــر حـــاج را
عـــشـــق مــعــراجــیــســت ســوی بــام ســلــطــان جــمــال
از رخ عـــــاشـــــق فـــــروخـــــوان قـــــصــــه مــــعــــراج را
زنـــــدگــــی ز آویــــخــــتــــن دارد چــــو مــــیــــوه از درخــــت
زان هـــــمـــــی‌بـــــیــــنــــی درآویــــزان دو صــــد حــــلــــاج را
گـــر نـــه عـــلـــم حـــال فـــوق قـــال بـــودی کـــی بــدی
بـــــنــــده احــــبــــار بــــخــــارا خــــواجــــه نــــســــاج را
بــلــمــه ای‌هــان تــا نــگــیــری ریــش کــوســه در نـبـرد
هــــنــــدوی تــــرکــــی مــــیـــامـــوز آن مـــلـــک تـــمـــغـــاج را
همچو فرزین کژروست و رخ سیه بر نطع شاه
آنـــک تـــلــقــیــن مــی‌کــنــد شــطــرنــج مــر لــجــلــاج را
ای کـــه مـــیـــرخـــوان بـــه غـــراقـــان روحـــانـــی شـــدی
بــر چــنــیــن خــوانــی چــه چــیــنــی خــرده تـتـمـاج را
عـــاشـــق آشـــفـــتـــه از آن گــویــد کــه انــدر شــهــر دل
عـــــشـــــق دایـــــم مـــــی‌کــــنــــد ایــــن غــــارت و تــــاراج را
بـــس کـــن ایـــرا بـــلـــبـــل عـــشـــقـــش نـــواهـــا مـــی‌زنـــد
پــــیــــش بــــلــــبــــل چــــه مــــحــــل بــــاشـــد دم دراج را
غزل شمارهٔ ۱۳۴
ســــاقــــیــــا در نــــوش آور شــــیــــره عــــنـــقـــود را
در صـــبـــوح آور ســـبـــک مــســتــان خــواب آلــود را
یــک بــه یــک در آب افـکـن جـمـلـه تـر و خـشـک را
انـــــدر آتـــــش امــــتــــحــــان کــــن چــــوب را و عــــود را
ســوی شــورســتــان روان کــن شـاخـی از آب حـیـات
چـون گـل نـسـریـن بـخـنـدان خـار غـم فـرسـود را
بــلــبــلــان را مــســت گـردان مـطـربـان را شـیـرگـیـر
تـــا کـــه درســـازنـــد بـــا هـــم نــغــمــه داوود را
بـــــادپــــیــــمــــا بــــادپــــیــــمــــایــــان خــــود را آب ده
کـــوری آن حـــرص افـــزون جـــوی کـــم پـــیــمــود را
هـــم بـــزن بـــر صـــافـــیـــان آن درد دردانـــگـــیــز را
هــم بــخــور بــا صــوفـیـان پـالـوده بـی‌دود را
مـی مـیـاور زان بـیـاور کـه مـی از وی جـوش کرد
آنــــک جــــوشــــش در وجــــود آورد هـــر مـــوجـــود را
زان مــیــی کــانـدر جـبـل انـداخـت صـد رقـص الـجـمـل
زان مـــیـــی کـــو روشـــنـــی بـــخـــشــد دل مــردود را
هر صباحی عید داریم از تو خاصه این صبوح
کـــز کــرم بــر مــی فــشــانــی بــاده مــوعــود را
بـرفـشـان چـنـدانـک مـا افـشانده گردیم از وجود
تـا کـه هـر قـاصـد بـیـابـد در فـنـا مـقـصـود را
هــــمــــچــــو آبــــی دیـــده در خـــود آفـــتـــاب و مـــاه را
چــون ایــازی دیــده در خــود هــســتــی مــحــمــود را
شــمــس تــبــریــزی بــرآر از چـاه مـغـرب مـشـرقـی
هــمــچــو صـبـحـی کـو بـرآرد خـنـجـر مـغـمـود را
غزل شمارهٔ ۱۳۵
ســـاقـــیـــا گـــردان کـــن آخـــر آن شــراب صــاف را
مــحــو کــن هــسـت و عـدم را بـردران ایـن لـاف را
آن مــــیــــی کـــز قـــوت و لـــطـــف و رواقـــی و طـــرب
بـــرکـــنــد از بــیــخ هــســتــی چــو کــوه قــاف را
در دمــاغ انــدربــبــافــد خــمــر صــافــی تــا دمـاغ
در زمــان بــیــرون کــنــد جــولــاه هـسـتـی بـاف را
آن مــیـی کـز ظـلـم و جـور و کـافـری‌هـای خـوشـش
شــــرم آیــــد عــــدل و داد و دیــــن بـــاانـــصـــاف را
عــقـل و تـدبـیـر و صـفـات تـسـت چـون اسـتـارگـان
زان مــی خــورشــیـدوش تـو مـحـو کـن اوصـاف را
جـام جـان پـر کـن از آن مـی بـنـگر اندر لطف او
تــا گــشــایــد چــشــم جـانـت بـیـنـد آن الـطـاف را
تن چو کفشی جان حیوانی در او چون کفشگر
رازدار شــــاه کــــی خــــوانــــنــــد هــــر اســــکـــاف را
روح نــــاری از کــــجــــا دارد ز نــــور مـــی خـــبـــر
آتــــــش غــــــیـــــرت کـــــجـــــا بـــــاشـــــد دل خـــــزاف را
سیف حق گشتست شمس الدین ما در دست حق
آفـــــریــــن آن ســــیــــف را و مــــرحــــبــــا ســــیــــاف را
اســـب حـــاجـــت‌هـــای مـــشــتــاقــان بــدو انــدررســاد
ای خــدا ضــایــع مـکـن ایـن سـیـر و ایـن الـحـاف را
شـهـر تـبـریـزسـت آنـک از شـوق او مـستی بود
گــــر خــــبــــر گـــردد ز ســـر ســـر او اســـلـــاف را
