غزل شمارهٔ ۱۹۶
در جــــــنـــــبـــــش انـــــدرآور زلـــــف عـــــبـــــرفـــــشـــــان را
در رقــــــص انــــــدرآور جــــــان‌هـــــای صـــــوفـــــیـــــان را
خــورشــیـد و مـاه و اخـتـر رقـصـان بـگـرد چـنـبـر
مـــا در مـــیـــان رقـــصــیــم رقــصــان کــن آن مــیــان را
لـــطـــف تـــو مـــطـــربــانــه از کــمــتــریــن تــرانــه
در چــــــــرخ انــــــــدرآرد صــــــــوفـــــــی آســـــــمـــــــان را
بــــاد بــــهــــار پــــویــــان آیـــد تـــرانـــه گـــویـــان
خـــنـــدان کـــنـــد جــهــان را خــیــزان کــنــد خــزان را
بـــس مـــار یـــار گـــردد گـــل جـــفـــت خــار گــردد
وقــــت نــــثــــار گــــردد مــــر شــــاه بــــوســـتـــان را
هـــر دم ز بـــاغ بــویــی آیــد چــو پــیــک ســویــی
یــــعــــنــــی کــــه الــــصــــلـــا زن امـــروز دوســـتـــان را
در سر خود روان شد بستان و با تو گوید
در ســـر خــود روان شــو تــا جــان رســد روان را
تـا غـنـچـه بـرگـشـایـد بـا سـرو سـر سـوسن
لــــالــــه بــــشــــارت آرد مــــر بــــیـــد و ارغـــوان را
تـــا ســـر هـــر نـــهــالــی از قــعــر بــر ســر آیــد
مــــعــــراجــــیــــان نــــهــــاده در بــــاغ نــــردبـــان را
مــرغــان و عــنــدلــیــبــان بــر شـاخـه‌هـا نـشـسـتـه
چـــون بـــر خـــزیـــنـــه بــاشــد ادرار پــاســبــان را
ایــن بــرگ چــون زبــان‌هــا ویــن مــیــوه‌هــا چــو دل‌هــا
دل‌هــــا چــــو رو نــــمــــایــــد قـــیـــمـــت دهـــد زبـــان را
غزل شمارهٔ ۱۹۷
ای بـــنـــده بـــازگــرد بــه درگــاه مــا بــیــا
بــــشــــنــــو ز آســـمـــان‌هـــا حـــی عـــلـــی الـــصـــلـــا
درهـــای گــلــســتــان ز پــی تــو گــشــاده‌ایــم
در خـــــارزار چـــــنـــــد دوی ای بــــرهــــنــــه پــــا
جــــــان را مــــــن آفــــــریـــــدم و دردیـــــش داده‌ام
آن کـــس کـــه درد داده هـــمــو ســازدش دوا
قــدی چــو ســرو خــواهــی در بــاغ عــشـق رو
کــایــن چــرخ کــوژپـشـت کـنـد قـد تـو دوتـا
بـاغـی که برگ و شاخش گویا و زنده‌اند
بــاغــی کــه جـان نـدارد آن نـیـسـت جـان فـزا
ای زنـــــده زاده چــــونــــی از گــــنــــد مــــردگــــان
خود تاسه می نگیرد از این مردگان تو را
هــر دو جــهــان پــر اســت ز حـی حـیـات بـخـش
بـــا جـــان پـــنـــج روزه قـــنـــاعـــت مــکــن ز مــا
جــــان‌هــــا شــــمــــار ذره مـــعـــلـــق هـــمـــی‌زنـــنـــد
هــــر یــــک چــــو آفــــتــــاب در افــــلــــاک کــــبــــریـــا
ایــــشــــان چــــو مـــا ز اول خـــفـــاش بـــوده‌انـــد
خـفـاش شـمـس گـشـت از آن بـخـشـش و عـطا
غزل شمارهٔ ۱۹۸
ای صـــوفـــیــان عــشــق بــدریــد خــرقــه‌هــا
صـد جـامـه ضـرب کرد گل از لذت صبا
کـز یـار دور مـانـد و گـرفـتـار خـار شـد
زیـــن هــر دو درد رســت گــل از امــر ایــتــیــا
از غــیــب رو نــمــود صــلــایــی زد و بـرفـت
کـایـن راه کـوتـهـسـت گـرت نیست پا روا
مـن هـم خـمـوش کـردم و رفـتـم عـقـیـب گـل
از مــن سـلـام و خـدمـت ریـحـان و لـالـه را
دل از سـخـن پـر آمد و امکان گفت نیست
ای جـان صـوفـیـان بـگـشـا لـب به ماجرا
زان حال‌ها بگو که هنوز آن نیامده‌ست
چـون خـوی صـوفـیـان نـبـود ذکـر مـامـضی
غزل شمارهٔ ۱۹۹
ای خــان و مـان بـمـانـده و از شـهـر خـود جـدا
شــــــاد آمــــــدیــــــت از ســــــفــــــر خـــــانـــــه خـــــدا
روز از ســفـر بـه فـاقـه و شـب‌هـا قـرار نـی
در عـــشـــق حـــج کـــعـــبـــه و دیــدار مــصــطــفــا
مــالــیــده رو و ســیــنـه در آن قـبـلـه گـاه حـق
در خــــانــــه خــــدا شــــده قــــد کــــان آمــــنـــســـا
چــونــیــد و چــون بــدیــت در ایــن راه بـاخـطـر
ایــــمــــن کــــنــــد خــــدای در ایــــن راه جــــمـــلـــه را
در آســـــمـــــان ز غـــــلـــــغـــــل لــــبــــیــــک حــــاجــــیــــان
تـــا عـــرش نـــعـــره‌هـــا و غـــریــوســت از صــدا
جـان چـشـم تو ببوسد و بر پات سر نهد
ای مــروه را بــدیــده و بــررفــتـه بـر صـفـا
مــهـمـان حـق شـدیـت و خـدا وعـده کـرده اسـت
مــهــمــان عـزیـز بـاشـد خـاصـه بـه پـیـش مـا
جــان خــاک اشــتــری کــه کــشــد بــار حــاجـیـان
تــــا مــــشــــعــــرالــــحــــرام و تــــا مــــنـــزل مـــنـــا
بـــازآمـــده ز حـــج و دل آن جـــا شــده مــقــیــم
جــان حــلــقـه را گـرفـتـه و تـن گـشـتـه مـبـتـلـا
از شـــام ذات جــحــفــه و از بــصــره ذات عــرق
بــاتــیــغ و بــاکــفــن شــده ایــن جــا کـه ربـنـا
کوه صفا برآ به سر کوه رخ به بیت
تـــکــبــیــر کــن بــرادر و تــهــلــیــل و هــم دعــا
اکـــنـــون کـــه هـــفــت بــار طــوافــت قــبــول شــد
انــــــدر مــــــقــــــام دو رکــــــعــــــت کــــــن قـــــدوم را
وانــگــه بــرآ بــه مــروه و مــانــنــد ایــن بــکـن
تـــا هـــفــت بــار و بــاز بــه خــانــه طــواف‌هــا
تـــا روز تـــرویــه بــشــنــو خــطــبــه بــلــیــغ
وانـــــگــــه بــــه جــــانــــب عــــرفــــات آی در صــــلــــا
وانـگـه بـه مـوقـف آی و بـه قـرب جـبل بایست
پــس بـامـداد بـار دگـر بـیـسـت هـم بـه جـا
وان گــــاه روی ســــوی مــــنـــی آر و بـــعـــد از آن
تـــا هـــفـــت بـــار مـــی‌زن و مـــی‌گـــیــر ســنــگ‌هــا
از مــا ســلــام بــادا بــر رکــن و بــر حــطــیـم
ای شـــــوق مـــــا بـــــه زمــــزم و آن مــــنــــزل وفــــا
صــبــحــی بــود ز خــواب بــخــیــزیــم گـرد مـا
از اذخـــر و خـــلـــیـــل بــه مــا بــو دهــد صــبــا
غزل شمارهٔ ۲۰۰
نــام شــتـر بـه تـرکـی چـه بـود بـگـو دوا
نـام بـچه ش چه باشد او خود پیش دوا
مــــا زاده قــــضـــا و قـــضـــا مـــادر هـــمـــه‌ســـت
چــون کــودکــان دوان شــده‌ایــم از پــی قــضـا
مـا شـیر از او خوریم و همه در پیش پریم
گــــر شــــرق و غـــرب تـــازد ور جـــانـــب ســـمـــا
طــبــل ســفــر ز دســت قــدم در ســفــر نــهــیــم
در حـــفـــظ و در حـــمـــایـــت و در عـــصـــمــت خــدا
در شـــهـــر و در بـــیـــابـــان هـــمــراه آن مــهــیــم
ای جـــان غـــلـــام و بـــنـــده آن مـــاه خــوش لــقــا
آن جــاســت شــهــر کــان شــه ارواح مــی‌کـشـد
آن جــاســت خــان و مـان کـه بـگـویـد خـدا بـیـا
کــوتــه شــود بــیــابــان چــون قـبـلـه او بـود
پــیــش و ســپــس چــمــن بــود و ســرو دلـربـا
کــوهــی کــه در ره آیــد هــم پــشــت خــم دهــد
کـــــای قـــــاصــــدان مــــعــــدن اجــــلــــال مــــرحــــبــــا
هــمــچــون حــریــر نــرم شــود ســنــگــلــاخ راه
چــــون او بــــود قــــلــــاوز آن راه و پــــیــــشـــوا
مـــا ســـایـــه وار در پــی آن مــه دوان شــدیــم
ای دوســـــتـــــان هـــــمـــــدل و هـــــمـــــراه الـــــصـــــلـــــا
دل را رفــیــق مــا کــنــد آن کـس کـه عـذر هـسـت
زیــرا کــه دل ســبــک بــود و چـسـت و تـیـزپـا
دل مصر می‌رود که به کشتیش وهم نیست
دل مـــکـــه مـــی‌رود کـــه نـــجـــویـــد مــهــاره را
از لــــنــــگــــی تــــنــــســــت و ز چــــالـــاکـــی دلـــســـت
کـــز تـــن نـــجـــســـت حــق و ز دل جــســت آن وفــا
امـــا کـــجـــاســـت آن تـــن هـــمـــرنـــگ جـــان شــده
آب و گـــلـــی شـــده‌ســـت بـــر ارواح پـــادشـــا
ارواح خیره مانده که این شوره خاک بین
از حـــد مـــا گـــذشــت و مــلــک گــشــت و مــقــتــدا
چـه جـای مـقـتـدا کـه بـدان جـا کـه او رسید
گــر پــا نــهــیــم پــیــش بـسـوزیـم در شـقـا
ایـــن در گـــمـــان نـــبـــود در او طــعــن مــی‌زدیــم
در هـــــیـــــچ آدمـــــی مـــــنـــــگــــر خــــوار ای کــــیــــا
مــا هــمــچــو آب در گــل و ریــحــان روان شــویــم
تـــا خـــاک‌هــای تــشــنــه ز مــا بــر دهــد گــیــا
بــی دســت و پــاســت خــاک جــگــرگــرم بـهـر آب
زیـــــــــــــن رو دوان دوان رود آن آب جـــــــــــــوی‌هـــــــــــــا
پـــســـتـــان آب مــی خــلــد ایــرا کــه دایــه اوســت
طـــفـــل نـــبـــات را طـــلـــبـــد دایـــه جـــا بـــه جـــا
مــا را ز شــهــر روح چــنــیــن جــذب‌هــا کــشــیـد
در صـــــد هـــــزار مـــــنـــــزل تــــا عــــالــــم فــــنــــا
بــــاز از جــــهــــان روح رســـولـــان هـــمـــی‌رســـنـــد
پـــــنـــــهـــــان و آشـــــکـــــار بـــــازآ بـــــه اقــــربــــا
یــــاران نــــو گــــرفــــتــــی و مــــا را گــــذاشــــتــــی
مـا بـی‌تـو نـاخـوشـیـم اگـر تـو خـوشـی ز ما
ای خـــواجـــه ایـــن مـــلـــالــت تــو ز آه اقــربــاســت
بــــا هــــر کـــی جـــفـــت گـــردی آنـــت کـــنـــد جـــدا
خــامــوش کــن کــه هــمــت ایــشــان پــی تــوسـت
تــــأثــــیــــر هــــمــــت‌ســــت تــــصــــاریــــف ابــــتــــلــــا
غزل شمارهٔ ۲۰۱
شــب رفــت و هــم تــمــام نــشــد مـاجـرای مـا
نـــاچـــار گـــفـــتـــنـــی‌ســـت تــمــامــی مــاجــرا
والــــلــــه ز دور آدم تــــا روز رســــتــــخــــیـــز
کــوتــه نــگــشــت و هــم نــشــود ایــن درازنــا
امــا چــنــیــن نــمــایــد کــایــنــک تــمــام شـد
چـــون تـــرک گــویــد اشــپــو مــرد رونــده را
اشــپــوی تــرک چــیـسـت کـه نـزدیـک مـنـزلـی
تــا گــرمــی و جــلــادت و قــوت دهــد تــو را
چــون راه رفــتــنــی‌ســت تــوقــف هــلــاکــت‌سـت
چــونــت قــنــق کــنـد کـه بـیـا خـرگـه انـدرآ
صـاحـب مـروتی‌ست که جانش دریغ نیست
لـــیـــکـــن گـــرت بـــگـــیــرد مــانــدی در ابــتــلــا
بـــر تـــرک ظـــن بــد مــبــر و مــتــهــم مــکــن
مــســتــیــز هــمــچــو هــنــدو بــشـتـاب هـمـرهـا
کان جا در آتش است سه نعل از برای تو
وان جـا بـه گـوش تـست دل خویش و اقربا
نــگــذارد اشــتــیــاق کــریــمــان کـه آب خـوش
انــــدر گــــلــــوی تــــو رود ای یــــار بــــاوفـــا
گــر در عــســل نــشــیـنـی تـلـخـت کـنـنـد زود
ور بـا وفـا تـو جـفـت شـوی گـردد آن جـفا
خـامـوش بـاش و راه رو و ایـن یـقـیـن بدان
ســـرگـــشـــتـــه دارد آب غـــریـــبــی چــو آســیــا
غزل شمارهٔ ۲۰۲
هــــــر روز بــــــامــــــداد ســــــلــــــام عـــــلـــــیـــــکـــــمـــــا
آن جـــا کـــه شـــه نـــشـــیــنــد و آن وقــت مــرتــضــا
دل ایــســتــاد پــیــشــش بــسـتـه دو دسـت خـویـش
تـــا دســـت شـــاه بـــخـــشــد پــایــان زر و عــطــا
جـــان مـــســـت کــاس و تــا ابــدالــدهــر گــه گــهــی
بــر خــوان جــســم کــاســه نــهــد دل نــصــیـب مـا
تــا زان نــصــیــب بــخــشــد دســت مــســیــح عـشـق
مـــــر مـــــرده را ســـــعـــــادت و بـــــیـــــمــــار را دوا
بـــــرگ تـــــمــــام یــــابــــد از او بــــاغ عــــشــــرتــــی
هـــــم بـــــانـــــوا شـــــود ز طـــــرب چـــــنــــگــــل دوتــــا
در رقــص گــشــتــه تــن ز نــواهــای تـن بـه تـن
جــان خــود خــراب و مــســت در آن مــحــو و آن فــنــا
زنـــدان شـــده بـــهـــشــت ز نــای و ز نــوش عــشــق
قـــــاضــــی عــــقــــل مــــســــت در آن مــــســــنــــد قــــضــــا
ســــــــوی مــــــــدرس خــــــــرد آیــــــــنــــــــد در ســــــــؤال
کـــایـــن فـــتـــنـــه عـــظـــیـــم در اســلــام شــد چــرا
مــــفــــتــــی عــــقــــل کــــل بــــه فــــتـــوی دهـــد جـــواب
کـــــایـــــن دم قـــــیــــامــــت‌ســــت روا کــــو و نــــاروا
در عــــیــــدگــــاه وصــــل بـــرآمـــد خـــطـــیـــب عـــشـــق
بـــا ذوالـــفـــقـــار و گـــفـــت مــر آن شــاه را ثــنــا
از بــــحــــر لــــامـــکـــان هـــمـــه جـــان‌هـــای گـــوهـــری
کـــــرده نـــــثـــــار گـــــوهـــــر و مـــــرجــــان جــــان‌هــــا
خــــاصــــان خــــاص و پــــردگــــیــــان ســــرای عـــشـــق
صــف صــف نــشــسـتـه در هـوسـش بـر در سـرا
چــون از شــکــاف پــرده بــر ایـشـان نـظـر کـنـد
بـــس نـــعـــره‌هــای عــشــق بــرآیــد کــه مــرحــبــا
می‌خواست سینه‌اش که سنایی دهد به چرخ
ســـیـــنـــای ســـیـــنــه‌اش بــنــگــنــجــیــد در ســمــا
هـــر چــار عــنــصــرنــد در ایــن جــوش هــمــچــو دیــک
نـــــی نــــار بــــرقــــرار و نــــه خــــاک و نــــم هــــوا
گـــــه خـــــاک در لـــــبـــــاس گـــــیـــــا رفـــــت از هــــوس
گـــــه آب خـــــود هـــــوا شـــــد از بــــهــــر ایــــن ولــــا
از راه روغــــــــــــنــــــــــــاس شـــــــــــده آب آتـــــــــــشـــــــــــی
آتــــش شــــده ز عـــشـــق هـــوا هـــم در ایـــن فـــضـــا
ارکــان بــه خــانـه خـانـه بـگـشـتـه چـو بـیـذقـی
از بــهــر عــشــق شــاه نــه از لـهـو چـون شـمـا
ای بـــی‌خـــبــر بــرو کــه تــو را آب روشــنــی‌ســت
تـــــا وارهـــــد ز آب و گـــــلـــــت صـــــفـــــوت صـــــفـــــا
زیـــــرا کـــــه طـــــالــــب صــــفــــت صــــفــــوت‌ســــت آب
وان نـــیـــســـت جــز وصــال تــو بــا قــلــزم ضــیــا
ز آدم اگـــــر بـــــگـــــردی او بــــی‌خــــدای نــــیــــســــت
ابــــــلــــــیــــــس وار ســــــنـــــگ خـــــوری از کـــــف خـــــدا
آری خـــــــدای نـــــــیـــــــســـــــت ولـــــــیـــــــکــــــن خــــــدای را
ایــــن ســــنــــتـــی‌ســـت رفـــتـــه در اســـرار کـــبـــریـــا
چــــون پــــیــــش آدم از دل و جــــان و بــــدن کــــنـــی
یــک ســجــده‌ای بــه امــر حـق از صـدق بـی‌ریـا
هـر سـو کـه تـو بـگـردی از قـبـلـه بـعـد از آن
کــــعــــبــــه بــــگـــردد آن ســـو بـــهـــر دل تـــو را
مــــجــــمــــوع چـــون نـــبـــاشـــم در راه پـــس ز مـــن
مــــجــــمــــوع چــــون شــــونــــد رفــــیـــقـــان بـــاوفـــا
دیــوارهـای خـانـه چـو مـجـمـوع شـد بـه نـظـم
آن گـــــاه اهـــــل خـــــانـــــه در او جــــمــــع شــــد دلــــا
چــون کــیــســه جــمــع نـبـود بـاشـد دریـده درز
پــس سـیـم جـمـع چـون شـود از وی یـکـی بـیـا
مـجـمـوع چون شوم چو به تبریز شد مقیم
شــمــس الــحـقـی کـه او شـد سـرجـمـع هـر عـلـا
غزل شمارهٔ ۲۰۳
آمـــــــد بـــــــهــــــار خــــــرم آمــــــد نــــــگــــــار مــــــا
چــون صــد هــزار تــنــگ شــکــر در کــنــار مـا
آمـــد مـــهـــی کـــه مــجــلــس جــان زو مــنــورســت
تــا بــشــکــنــد ز بــاده گــلــگــون خــمــار مـا
شـــــاد آمـــــدی بـــــیــــا و مــــلــــوکــــانــــه آمــــدی
ای ســـرو گـــلـــســـتـــان چــمــن و لــالــه زار مــا
پـایـنـده بـاش ای مـه و پـایـنـده عـمر باش
در بــــیــــشــــه جــــهــــان ز بـــرای شـــکـــار مـــا
دریـا بـه جـوش از تـو کـه بـی‌مثل گوهری
کـــهـــســـار در خـــروش کـــه ای یـــار غـــار مــا
در روز بــــــزم ســـــاقـــــی دریـــــاعـــــطـــــای مـــــا
در روز رزم شــــیــــر نــــر و ذوالــــفــــقـــار مـــا
چــونــی در ایــن غــریـبـی و چـونـی در ایـن سـفـر
بـــرخـــیـــز تـــا رویـــم بـــه ســوی دیــار مــا
ما را به مشک و خم و سبوها قرار نیست
مـــا را کـــشـــان کـــنـــیـــد ســـوی جــویــبــار مــا
سـوی پـری رخـی کـه بر آن چشم‌ها نشست
آرام عـــــــقــــــل مــــــســــــت و دل بــــــی‌قــــــرار مــــــا
شــد مــاه در گــدازش ســوداش هــمــچــو مــا
شــــــــد آفــــــــتــــــــاب از رخ او یـــــــادگـــــــار مـــــــا
ای رونــــق صــــبــــاح و صــــبــــوح ظــــریـــف مـــا
وی دولــــت پــــیــــاپــــی بــــیــــش از شـــمـــار مـــا
هـر چـنـد سـخـت مـسـتـی سـسـتـی مـکـن بگیر
کـارزد بـه هـر چـه گـویـی خـمـر و خـمار ما
جــــامــــی چـــو آفـــتـــاب پـــرآتـــش بـــگـــیـــر زود
درکـــش بـــه روی چـــون قــمــر شــهــریــار مــا
ایــن نــیــم کــاره مــانــد و دل مــن ز کــار شـد
کـــار او کـــنـــد کـــه هـــســت خــداونــدگــار مــا
غزل شمارهٔ ۲۰۴
سـر بـر گـریـبـان درسـت صـوفـی اسـرار را
تـــا چـــه بـــرآرد ز غـــیـــب عـــاقــبــت کــار را
می که به خم حقست راز دلش مطلق‌ست
لــیـک بـر او هـم دق‌سـت عـاشـق بـیـدار را
آب چـــو خـــاکــی بــده بــاد در آتــش شــده
عــشــق بـه هـم بـرزده خـیـمـه ایـن چـار را
عشق که چادرکشان در پی آن سرخوشان
بـــر فـــلـــک بــی‌نــشــان نــور دهــد نــار را
حــــلــــقـــه ایـــن در مـــزن لـــاف قـــلـــنـــدر مـــزن
مـــرغ نـــه‌ای پـــر مــزن قــیــر مــگــو قــار را
حـرف مـرا گـوش کـن بـاده جـان نـوش کـن
بـیـخـود و بـی‌هـوش کـن خـاطـر هشیار را
پــیــش ز نــفــی وجــود خــانــه خــمـار بـود
قـــبـــلـــه خــود ســاز زود آن در و دیــوار را
مــســت شــود نـیـک مـسـت از مـی جـام الـسـت
پـــر کـــن از مـــی پـــرســت خــانــه خــمــار را
داد خـداونـد دیـن شـمـس حـق‌ست این ببین
ای شـــده تــبــریــز چــیــن آن رخ گــلــنــار را
غزل شمارهٔ ۲۰۵
چــــنــــد گـــریـــزی ز مـــا چـــنـــد روی جـــا بـــه جـــا
جــان تــو در دســت مــاســت هــمــچــو گــلــوی عـصـا
چـــنـــد بـــکـــردی طـــواف گـــرد جـــهـــان از گـــزاف
زیــــن رمــــه پــــر ز لـــاف هـــیـــچ تـــو دیـــدی وفـــا
روز دو سـه‌ای زحـیـر گـرد جـهـان گـشـتـه گیر
هـمـچـو سـگـان مـرده گـیـر گـرسـنـه و بـی‌نـوا
مــرده دل و مــرده جــو چــون پـسـر مـرده شـو
از کــــفــــن مــــرده ایــــســــت در تـــن تـــو آن قـــبـــا
زنــده نــدیــدی کــه تــا مــرده نــمــایــد تـو را
چـــنـــد کـــشـــی در کـــنـــار صـــورت گـــرمــابــه را
دامـــن تـــو پـــرســـفـــال پـــیــش تــو آن زر و مــال
بـــــاورم آنـــــگـــــه کــــنــــی کــــه اجــــل آرد فــــنــــا
گــویــی کــه زر کــهـن مـن چـه کـنـم بـخـش کـن
مـــن بـــه ســـمـــا مـــی‌روم نـــیــســت زر آن جــا روا
جـــغـــد نـــه‌ای بـــلـــبـــلـــی از چـــه در ایــن مــنــزلــی
باغ و چمن را چه شد سبزه و سرو و صبا
غزل شمارهٔ ۲۰۶
ای هـمـه خـوبی تو را پس تو کرایی که را
ای گــل در بــاغ مــا پـس تـو کـجـایـی کـجـا
سـوسـن بـا صـد زبـان از تـو نـشـانـم نـداد
گـــفـــت رو از مـــن مـــجـــو غـــیـــر دعـــا و ثـــنـــا
از کـــف تـــو ای قـــمــر بــاغ دهــان پــرشــکــر
وز کــف تــو بـی‌خـبـر بـا هـمـه بـرگ و نـوا
سـرو اگـر سر کشید در قد تو کی رسید
نـرگـس اگـر چشم داشت هیچ ندید او تو را
مرغ اگر خطبه خواند شاخ اگر گل فشاند
ســـبـــزه اگـــر تـــیـــز رانــد هــیــچ نــدارد دوا
شـرب گـل از ابـر بود شرب دل از صبر بود
ابــــر حــــریـــف گـــیـــاه صـــبـــر حـــریـــف صـــبـــا
هـــر طـــرفـــی صـــف زده مـــردم و دیـــو و دده
لـــیـــک در ایـــن مـــیـــکـــده پـــای نـــدارنـــد پـــا
هـر طـرفـی‌ام بـجـو هـر چـه بـخـواهـی بـگـو
ره نــــبــــری تــــار مــــو تــــا نـــنـــمـــایـــم هـــدی
گـــــــرم شـــــــود روی آب از تـــــــپــــــش آفــــــتــــــاب
بــــاز هــــمــــش آفــــتــــاب بـــرکـــشـــد انـــدر عـــلـــا
بـربـردش خرد خرد تا که ندانی چه برد
صــــاف بــــدزدد ز درد شــــعــــشـــعـــه دلـــربـــا
زیـن سـخـن بـوالـعـجـب بـسـتـم مـن هر دو لب
لـــیـــک فـــلـــک جـــمــلــه شــب مــی‌زنــدت الــصــلــا
غزل شمارهٔ ۲۰۷
ای کـــه بـــه هـــنـــگـــام درد راحـــت جــانــی مــرا
وی کــه بــه تـلـخـی فـقـر گـنـج روانـی مـرا
آن چـه نـبـردسـت وهـم عـقـل نـدیـدسـت و فـهـم
از تــو بــه جــانــم رســیــد قــبــلــه ازانـی مـرا
از کـــرمــت مــن بــه نــاز مــی‌نــگــرم در بــقــا
کــــی بـــفـــریـــبـــد شـــهـــا دولـــت فـــانـــی مـــرا
نــــغــــمــــت آن کــــس کــــه او مـــژده تـــو آورد
گــر چـه بـه خـوابـی بـود بـه ز اغـانـی مـرا
در رکـــعـــات نـــمـــاز هـــســـت خـــیـــال تـــو شــه
واجـــب و لـــازم چـــنـــانـــک ســبــع مــثــانــی مــرا
در گــنـه کـافـران رحـم و شـفـاعـت تـو راسـت
مـــــهـــــتــــری و ســــروری ســــنــــگ دلــــانــــی مــــرا
گـــر کـــرم لـــایـــزال عـــرضـــه کـــنــد مــلــک‌هــا
پـــیـــش نـــهـــد جــمــلــه‌ای کــنــز نــهــانــی مــرا
سجده کنم من ز جان روی نهم من به خاک
گـــویـــم از ایـــن‌هـــا هـــمـــه عــشــق فــلــانــی مــرا
عــــمــــر ابــــد پــــیــــش مــــن هـــســـت زمـــان وصـــال
زانــــک نــــگــــنــــجــــد در او هـــیـــچ زمـــانـــی مـــرا
عــمــر اوانــی‌ســت و وصــل شـربـت صـافـی در آن
بـــی تـــو چـــه کـــار آیـــدم رنـــج اوانـــی مـــرا
بــیــســت هــزار آرزو بــود مــرا پــیــش از ایـن
در هـــوســـش خــود نــمــانــد هــیــچ امــانــی مــرا
از مــــدد لــــطــــف او ایــــمــــن گــــشــــتـــم از آنـــک
گـــویـــد ســـلـــطـــان غـــیــب لــســت تــرانــی مــرا
گــوهــر مــعــنــی اوســت پــر شـده جـان و دلـم
اوســت اگــر گــفــت نــیــسـت ثـالـث و ثـانـی مـرا
رفــت وصـالـش بـه روح جـسـم نـکـرد الـتـفـات
گـــر چـــه مـــجـــرد ز تــن گــشــت عــیــانــی مــرا
پــیــر شــدم از غــمــش لــیــک چــو تـبـریـز را
نـــام بـــری بـــازگـــشـــت جــمــلــه جــوانــی مــرا
غزل شمارهٔ ۲۰۸
از جـــــــــــــــــــهــــــــــــــــــت ره زدن راه درآرد مــــــــــــــــــرا
تـــــا بــــه کــــف رهــــزنــــان بــــازســــپــــارد مــــرا
آنـــــک زنـــــد هـــــر دمـــــی راه دو صـــــد قـــــافـــــلــــه
مـــن چـــه زنـــم پـــیـــش او او بــه چــه آرد مــرا
مــن ســر و پــا گــم کــنــم دل ز جـهـان بـرکـنـم
گــر نــفــســی او بـه لـطـف سـر بـنـخـارد مـرا
او ره خــــوش مــــی‌زنـــد رقـــص بـــر آن مـــی‌کـــنـــم
هـــــــر دم بــــــازی نــــــو عــــــشــــــق بــــــرآرد مــــــرا
گـه بـه فـسـوس او مـرا گـویـد کـنجی نشین
چـونـک نـشـیـنـم بـه کنج خود به درآرد مرا
ز اول امـــــروزم او مـــــی‌بـــــپـــــرانـــــد چـــــو بـــــاز
تا که چه گیرد به من بر کی گمارد مرا
هــمــت مــن هــمــچــو رعــد نــکــتــه مــن هــمـچـو ابـر
قـــطــره چــکــد ز ابــر مــن چــون بــفــشــارد مــرا
ابـــــر مـــــن از بـــــامـــــداد دارد از آن بـــــحــــر داد
تــا کــه ز رعــد و ز بـاد بـر کـی بـبـارد مـرا
چـــــونـــــک بـــــبـــــارد مـــــرا یـــــاوه نـــــدارد مــــرا
در کــــف صــــد گــــون نــــبــــات بـــازگـــذارد مـــرا
غزل شمارهٔ ۲۰۹
ای در مــــــا را زده شــــــمــــــع ســـــرایـــــی درآ
خــــانــــه دل آن تــــوســـت خـــانـــه خـــدایـــی درآ
خانه ز تو تافته‌ست روشنیی یافته‌ست
ای دل و جــان جــای تــو ای تــو کــجــایـی درآ
ای صـــــنـــــم خــــانــــگــــی مــــایــــه دیــــوانــــگــــی
ای هـمـه خـوبـی تـو را پـس تـو کـرایی درآ
غزل شمارهٔ ۲۱۰
گـــر نـــه تـــهـــی بـــاشــدی بــیــشــتــریــن جــوی‌هــا
خـــواجـــه چـــرا مــی‌دود تــشــنــه در ایــن کــوی‌هــا
خم که در او باده نیست هست خم از باد پر
خـــــم پــــر از بــــاد کــــی ســــرخ کــــنــــد روی‌هــــا
هـــســـت تـــهـــی خـــارهـــا نـــیـــســـت در او بــوی گــل
کـــور بـــجـــویـــد ز خـــار لـــطـــف گـــل و بـــوی‌هــا
بـــــا طـــــلـــــب آتـــــشــــیــــن روی چــــو آتــــش بــــبــــیــــن
بـــــر پـــــی دودش بـــــرو زود در ایـــــن ســــوی‌هــــا
در حـــجـــب مـــشـــک مـــوی روی بـــبـــیـــن اه چــه روی
آنــــــک خـــــدایـــــش بـــــشـــــســـــت دور ز روشـــــوی‌هـــــا
بــر رخ او پــرده نــیــســت جـز کـه سـر زلـف او
گـــاه چـــو چـــوگـــان شـــود گـــاه شــود گــوی‌هــا
از غــــــــلــــــــط عــــــــاشــــــــقــــــــان از تــــــــبـــــــش روی او
صـــــورت او مـــــی‌شـــــود بـــــر ســـــر آن مـــــوی‌هـــــا
هــی کــه بــســی جـان‌هـا مـوی بـه مـو بـسـتـه‌انـد
چــون مــگــســان شــســتــه‌انــد بــر سـر چـربـوی‌هـا
بــــاده چــــو از عـــقـــل بـــرد رنـــگ نـــدارد رواســـت
حـسـن تـو چـون یـوسـفـیـست تا چه کنم خوی‌ها
آهــوی آن نــرگــســش صــیــد کــنــد جـز کـه شـیـر
راســــت شــــود روح چــــون کــــژ کــــنــــد ابـــروی‌هـــا
مــــفــــخــــر تــــبــــریـــزیـــان شـــمـــس حـــق بـــی‌زیـــان
تـوی بـه تـو عـشـق تـوست باز کن این توی‌ها
