غزل شمارهٔ ۱۸۱
دل چــــو دانــــه مــــا مــــثــــال آســــیــــا
آســیــا کــی دانــد ایــن گــردش چـرا
تـن چـو سـنـگ و آب او انـدیـشـه‌هـا
ســــنــــگ گـــویـــد آب دانـــد مـــاجـــرا
آب گــــویـــد آســـیـــابـــان را بـــپـــرس
کــو فــکـنـد انـدر نـشـیـب ایـن آب را
آســیــابــان گــویـدت کـای نـان خـوار
گـر نـگـردد ایـن کـه باشد نانبا
ماجرا بسیار خواهد شد خمش
از خــدا واپـرس تـا گـویـد تـو را
غزل شمارهٔ ۱۸۲
در مـــــیـــــان عــــاشــــقــــان عــــاقــــل مــــبــــا
خـاصـه در عـشـق چـنـیـن شـیـریـن لـقا
دور بـــــادا عـــــاقــــلــــان از عــــاشــــقــــان
دور بـــادا بـــوی گـــلـــخـــن از صـــبـــا
گـــر درآیــد عــاقــلــی گــو راه نــیــســت
ور درآیــــد عـــاشـــقـــی صـــد مـــرحـــبـــا
عــقــل تــا تــدبــیــر و انــدیــشــه کــنـد
رفـتـه بـاشـد عـشـق تـا هـفـتـم سـمـا
عــقــل تــا جــویـد شـتـر از بـهـر حـج
رفــتـه بـاشـد عـشـق بـر کـوه صـفـا
عــــشــــق آمــــد ایــــن دهــــانـــم را گـــرفـــت
که گذر از شعر و بر شعرا برآ
غزل شمارهٔ ۱۸۳
ای دل رفـــــتـــــه ز جـــــا بـــــازمـــــیـــــا
به فنا ساز و در این ساز میا
روح را عــــالــــم ارواح بـــه اســـت
قــــالــــب از روح بــــپــــرداز مــــیــــا
انــدر آبـی کـه بـدو زنـده شـد آب
خــــــویــــــش را آب درانــــــداز مــــــیــــــا
آخـــــر عـــــشــــق بــــه از اول اوســــت
تــــو ز آخــــر ســــوی آغــــاز مــــیــــا
تـا فـسرده نشوی همچو جماد
هـــــم در آن آتـــــش بــــگــــداز مــــیــــا
بـــــشـــــنـــــو آواز روان‌هــــا ز عــــدم
چـــو عـــدم هـــیـــچ بــه آواز مــیــا
راز کـــــآواز دهـــــد راز نـــــمــــانــــد
مـــــــده آواز تـــــــو ای راز مـــــــیـــــــا
غزل شمارهٔ ۱۸۴
مــــن رســــیــــدم بـــه لـــب جـــوی وفـــا
دیــــدم آن جــــا صـــنـــمـــی روح فـــزا
ســـپـــه او هـــمــه خــورشــیــدپــرســت
همچو خورشید همه بی‌سر و پا
بــــشــــنــــو از آیــــت قــــرآن مــــجــــیـــد
گـــر تـــو بـــاور نـــکــنــی قــول مــرا
قــــد وجــــدت امــــراه تــــمــــلــــکــــهـــم
اوتـــــیـــــت مــــن کــــل شــــیء و لــــهــــا
چــونــک خـورشـیـد نـمـودی رخ خـود
سـجـده دادیـش چـو سایه همه را
مــن چــو هــدهــد بــپـریـدم بـه هـوا
تــا رســیــدم بــه در شــهــر سـبـا
غزل شمارهٔ ۱۸۵
از بـس کـه ریـخـت جـرعـه بـر خاک ما ز بالا
هــــــــر ذره خــــــــاک مــــــــا را آورد در عـــــــلـــــــالـــــــا
سـیـنـه شـکـاف گـشـتـه دل عـشـق باف گشته
چون شیشه صاف گشته از جام حق تعالی
اشـکـوفـه‌هـا شـکـفـتـه وز چـشـم بـد نـهـفـتـه
غـــیـــرت مــرا بــگــفــتــه مــی خــور دهــان مــیــالــا
ای جــــان چــــو رو نـــمـــودی جـــان و دلـــم ربـــودی
چــون مــشــتـری تـو بـودی قـیـمـت گـرفـت کـالـا
ابـــــــرت نـــــــبـــــــات بـــــــارد جــــــورت حــــــیــــــات آرد
درد تـــو خـــوش گـــوارد تـــو درد را مـــپـــالــا
ای عــشــق بـا تـوسـتـم وز بـاده تـو مـسـتـم
وز تـــو بـــلـــنـــد و پــســتــم وقــت دنــا تــدلــی
مــــاهـــت چـــگـــونـــه خـــوانـــم مـــه رنـــج دق دارد
ســــروت اگــــر بــــخــــوانــــم آن راســــتــــســــت الـــا
ســــرو احــــتــــراق دارد مــــه هـــم مـــحـــاق دارد
جـــز اصـــل اصـــل جـــان‌هـــا اصـــلـــی نـــدارد اصـــلــا
خــورشــیــد را کـسـوفـی مـه را بـود خـسـوفـی
گــر تــو خــلــیــل وقـتـی ایـن هـر دو را بـگـو لـا
گـویـنـد جـمـلـه یـاران بـاطـل شـدنـد و مردند
بــاطــل نــگــردد آن کــو بــر حــق کــنــد تـولـا
ایــن خــنــده‌هــای خـلـقـان بـرقـیـسـت دم بـریـده
جـــز خـــنــده‌ای کــه بــاشــد در جــان ز رب اعــلــا
آب حـــیـــات حـــقـــســـت وان کـــو گــریــخــت در حــق
هـــم روح شــد غــلــامــش هــم روح قــدس لــالــا
غزل شمارهٔ ۱۸۶
ای مــــــیــــــرآب بــــــگــــــشــــــا آن چــــــشــــــمـــــه روان را
تــا چــشــم‌هــا گــشــایـد ز اشـکـوفـه بـوسـتـان را
آب حــــیـــات لـــطـــفـــت در ظـــلـــمـــت دو چـــشـــم اســـت
زان مــــردمــــک چــــو دریــــا کــــردســــت دیــــدگــــان را
هــرگــز کــســی نــرقــصــد تــا لــطـف تـو نـبـیـنـد
کــانــدر شــکــم ز لــطــفــت رقـص اسـت کـودکـان را
انـدر شـکـم چـه بـاشـد و انـدر عدم چه باشد
کــانــدر لــحــد ز نــورت رقــص اســت اســتــخـوان را
بـــر پـــرده‌هـــای دنــیــا بــســیــار رقــص کــردیــم
چــــابــــک شــــویــــد یـــاران مـــر رقـــص آن جـــهـــان را
جـــان‌هـــا چــو مــی‌بــرقــصــد بــا کــنــدهــای قــالــب
خـــاصـــه چـــو بـــســکــلــانــد ایــن کــنــده گــران را
پــــــس ز اول ولــــــادت بــــــودیــــــم پـــــای کـــــوبـــــان
در ظــــلــــمــــت رحـــم‌هـــا از بـــهـــر شـــکـــر جـــان را
پــس جــمــلــه صــوفــیــانــیــم از خــانــقـه رسـیـده
رقــــصــــان و شــــکـــرگـــویـــان ایـــن لـــوت رایـــگـــان را
ایــــن لــــوت را اگــــر جــــان بـــدهـــیـــم رایـــگـــانـــســـت
خـود چـیـسـت جـان صـوفـی ایـن گـنـج شـایـگـان را
چـــون خــوان ایــن جــهــان را ســرپــوش آســمــانــســت
از خـــوان حـــق چـــه گـــویـــم زهــره بــود زبــان را
مـــا صــوفــیــان راهــیــم مــا طــبــل خــوار شــاهــیــم
پـــایـــنـــده دار یـــا رب ایـــن کــاســه را و خــوان را
در کـاسـه‌هـای شـاهـان جـز کـاسـه شـسـت مـا نی
هــــر خــــام درنــــیــــابــــد ایــــن کــــاســـه را و نـــان را
از کــــاســــه‌هــــای نــــعــــمــــت تــــا کــــاســــه مـــلـــوث
پــیــش مــگــس چــه فــرق اسـت آن نـنـگ مـیـزبـان را
وان کس که کس بود او ناخورده و چشیده
گــــه مــــی‌گــــزد زبــــان را گــــه مــــی‌زنــــد دهــــان را
غزل شمارهٔ ۱۸۷
از ســـیـــنـــه پـــاک کــردم افــکــار فــلــســفــی را
در دیــــده جــــای کــــردم اشــــکـــال یـــوســـفـــی را
نــــادر جــــمـــال بـــایـــد کـــانـــدر زبـــان نـــیـــایـــد
تــــا ســــجـــده راســـت آیـــد مـــر آدم صـــفـــی را
طــوری چــگــونــه طــوری نــوری چـگـونـه نـوری
هر لحظه نور بخشد صد شمع منطفی را
خـــورشــیــد چــون بــرآیــد هــر ذره رو نــمــایــد
نـــــوری دگـــــر بـــــبـــــایـــــد ذرات مـــــخـــــتــــفــــی را
اصــــــــل وجـــــــودهـــــــا او دریـــــــای جـــــــودهـــــــا او
چـــون صـــیـــد مــی‌کــنــد او اشــیــاء مــنــتــفــی را
غزل شمارهٔ ۱۸۸
ایـن جـا کـسـیـسـت پـنـهـان خـود را مـگـیـر تنها
بـس تـیـز گـوش دارد مـگـشـا بـه بـد زبان را
بـــر چـــشـــمــه ضــمــیــرت کــرد آن پــری وثــاقــی
هــــر صــــورت خــــیـــالـــت از وی شـــدســـت پـــیـــدا
هـر جـا کـه چـشـمه باشد باشد مقام پریان
بـــااحـــتـــیـــاط بــایــد بــودن تــو را در آن جــا
ایــن پــنـج چـشـمـه حـس تـا بـر تـنـت روانـسـت
ز اشــراق آن پــری دان گــه بـسـتـه گـاه مـجـری
وان پـنـج حـس بـاطـن چـون وهم و چون تصور
هم پنج چشمه می‌دان پویان به سوی مرعی
هــر چــشــمــه را دو مــشــرف پــنــجــاه مـیـرابـنـد
صـــورت بـــه تـــو نـــمــایــنــد انــدر زمــان اجــلــا
زخـــمـــت رســـد ز پـــریـــان گـــر بـــاادب نـــبــاشــی
کـایـن گونه شهره پریان تندند و بی‌محابا
تــقــدیــر مــی‌فــریــبــد تـدبـیـر را کـه بـرجـه
مــکــرش گــلــیــم بــرده از صــد هــزار چــون مــا
مــرغــان در قـفـس بـیـن در شـسـت مـاهـیـان بـیـن
دل‌هـــای نـــوحـــه گـــر بـــیـــن زان مــکــرســاز دانــا
دزدیــده چــشــم مــگــشـا بـر هـر بـت از خـیـانـت
تـــا نـــفــکــنــد ز چــشــمــت آن شــهــریــار بــیــنــا
مـانـدسـت چـنـد بـیـتـی ایـن چـشـمـه گـشـت غـایـر
بـرجـوشـد آن ز چـشـمـه خـون بـرجـهـیم فردا
غزل شمارهٔ ۱۸۹
آمــــد بــــهــــار جــــان‌هــــا ای شــــاخ تـــر بـــه رقـــص آ
چــون یــوســف انــدرآمــد مــصــر و شــکـر بـه رقـص آ
ای شـــــاه عـــــشـــــق پــــرور مــــانــــنــــد شــــیــــر مــــادر
ای شـــــیـــــرجـــــوش دررو جـــــان پـــــدر بـــــه رقـــــص آ
چــــــوگــــــان زلــــــف دیــــــدی چــــــون گــــــوی دررســــــیــــــدی
از پــا و ســر بــریــدی بــی‌پــا و ســر بـه رقـص آ
تـــیـــغـــی بـــه دســـت خـــونـــی آمـــد مـــرا کـــه چـــونــی
گفتم بیا که خیر است گفتا نه شر به رقص آ
از عـــــشـــــق تـــــاجـــــداران در چـــــرخ او چـــــو بـــــاران
آن جــا قــبــا چــه بــاشـد ای خـوش کـمـر بـه رقـص آ
ای مـــســـت هــســت گــشــتــه بــر تــو فــنــا نــبــشــتــه
رقـــعـــه فـــنـــا رســـیـــده بـــهــر ســفــر بــه رقــص آ
در دســــــت جــــــام بــــــاده آمــــــد بــــــتــــــم پـــــیـــــاده
گــر نــیــســتــی تــو مـاده زان شـاه نـر بـه رقـص آ
پـــــــــایـــــــــان جـــــــــنـــــــــگ آمـــــــــد آواز چـــــــــنـــــــــگ آمــــــــد
یـــــوســـــف ز چـــــاه آمــــد ای بــــی‌هــــنــــر بــــه رقــــص آ
تا چند وعده باشد وین سر به سجده باشد
هـــجـــرم بـــبـــرده بـــاشـــد دنـــگ و اثـــر بــه رقــص آ
کـــــی بـــــاشـــــد آن زمـــــانــــی گــــویــــد مــــرا فــــلــــانــــی
کــای بــی‌خــبــر فــنــا شــو ای بــاخــبــر بــه رقـص آ
طــــــــاووس مــــــــا درآیــــــــد وان رنــــــــگ‌هـــــــا بـــــــرآیـــــــد
بــا مــرغ جــان ســرایــد بــی‌بـال و پـر بـه رقـص آ
کــــور و کــــران عــــالــــم دیــــد از مــــســــیــــح مــــرهــــم
گــفـتـه مـسـیـح مـریـم کـای کـور و کـر بـه رقـص آ
مــخــدوم شــمــس دیــن اســت تــبـریـز رشـک چـیـن اسـت
انــدر بــهــار حــســنــش شــاخ و شــجـر بـه رقـص آ
غزل شمارهٔ ۱۹۰
بـــا آن کـــه مـــی‌رســانــی آن بــاده بــقــا را
بـی تـو نـمـی‌گـوارد ایـن جام باده ما را
مطرب قدح رها کن زین گونه ناله‌ها کن
جـانـا یـکـی بـهـا کـن آن جـنـس بـی‌بـهـا را
آن عــــشــــق ســــلــــســــلــــت را وان آفــــت دلــــت را
آن چـــاه بـــابـــلـــت را وان کـــان ســحــرهــا را
بــازآر بــار دیــگــر تــا کـار مـا شـود زر
از ســـر بـــگـــیـــر از ســـر آن عــادت وفــا را
دیـو شـقـا سرشته از لطف تو فرشته
طــغــرای تــو نـبـشـتـه مـر مـلـکـت صـفـا را
در نــورت ای گــزیــده‌ای بــر فـلـک رسـیـده
مـن دم بـه دم بـدیـده انـوار مـصـطـفا را
چـون بـسـته گشت راهی شد حاصل من آهی
شـد کـوه هـمـچو کاهی از عشق کهربا را
از شـمـس دیـن چـون مـه تـبـریـز هـسـت آگـه
بـشـنـو دعا و گه گه آمین کن این دعا را
غزل شمارهٔ ۱۹۱
بـیـدار کـن طـرب را بـر مـن بـزن تو خود را
چــشــمــی چـنـیـن بـگـردان کـوری چـشـم بـد را
خـود را بـزن تـو بـر مـن ایـنـسـت زنـده کردن
بــر مــرده زن چــو عــیــســی افـسـون مـعـتـمـد را
ای رویــت از قــمــر بــه آن رو بــه روی مــن نـه
تــا بــنــده دیــده بــاشــد صــد دولــت ابـد را
در واقــعــه بــدیــدم کــز قــنــد تـو چـشـیـدم
بـا آن نـشـان کـه گفتی این بوسه نام زد را
جـان فـرشـته بودی یا رب چه گشته بودی
کــز چــهــره مــی‌نــمــودی لــم یــتــخــذ ولــد را
چـون دسـت تـو کـشـیـدم صـورت دگـر نـدیدم
بــی هـوشـیـی بـدیـدم گـم کـرده مـر خـرد را
جـــــام چـــــو نـــــار درده بـــــی‌رحــــم وار درده
تـا گـم شوم ندانم خود را و نیک و بد را
ایــن بـار جـام پـر کـن لـیـکـن تـمـام پـر کـن
تا چشم سیر گردد یک سو نهد حسد را
درده مـــــــیـــــــی ز بـــــــالـــــــا در لــــــا الــــــه الــــــا
تـــا روح الــه بــیــنــد ویــران کــنــد جــســد را
از قــــالــــب نـــمـــدوش رفـــت آیـــنـــه خـــرد خـــوش
چــنـدانـک خـواهـی اکـنـون مـی‌زن تـو ایـن نـمـد را
غزل شمارهٔ ۱۹۲
بـــشـــکـــن ســـبـــو و کـــوزه ای مـــیـــرآب جــان‌هــا
تـا وا شـود چـو کـاسه در پیش تو دهان‌ها
بـــر گـــیـــجـــگـــاه مـــا زن ای گـــیـــجــی خــردهــا
تــا وارهــد بــه گــیـجـی ایـن عـقـل ز امـتـحـان‌هـا
نــاقــوس تــن شـکـسـتـی نـامـوس عـقـل بـشـکـن
مـــگـــذار کـــان مـــزور پـــیـــدا کـــنـــد نــشــان‌هــا
ور جــــادویــــی نــــمــــایــــد بــــنــــدد زبـــان مـــردم
تــو چــون عــصـای مـوسـی بـگـشـا بـرو زبـان‌هـا
عاشق خموش خوشتر دریا به جوش خوشتر
چــون آیــنــه‌ســت خـوشـتـر در خـامـشـی بـیـان‌هـا
غزل شمارهٔ ۱۹۳
جــانــا قــبــول گــردان ایــن جــســت و جــوی مــا را
بــنــده و مـریـد عـشـقـیـم بـرگـیـر مـوی مـا را
بــی ســاغـر و پـیـالـه درده مـیـی چـو لـالـه
تـــا گـــل ســـجـــود آرد ســـیـــمـــای روی مـــا را
مــخــمــور و مــسـت گـردان امـروز چـشـم مـا را
رشــــک بــــهــــشـــت گـــردان امـــروز کـــوی مـــا را
مــا کـان زر و سـیـمـیـم دشـمـن کـجـاسـت زر را
از مــــا رســــد ســــعــــادت یـــار و عـــدوی مـــا را
شــمـع طـراز گـشـتـیـم گـردن دراز گـشـتـیـم
فــحــل و فــراخ کــردی زیــن مــی گــلـوی مـا را
ای آب زنــــــدگــــــانــــــی مــــــا را ربــــــود ســــــیــــــلـــــت
اکـــنـــون حـــلـــال بــادت بــشــکــن ســبــوی مــا را
گــر خــوی مــا نــدانــی از لــطــف بــاده واجــو
هـمـخـوی خـویـش کـردسـت آن بـاده خوی ما را
گر بحر می بریزی ما سیر و پر نگردیم
زیـــرا نـــگـــون نـــهـــادی در ســـر کــدوی مــا را
مــهــمــان دیــگــر آمــد دیــکـی دگـر بـه کـف کـن
کـایـن دیگ بس نیاید یک کاسه شوی ما را
نــک جــوق جـوق مـسـتـان در مـی‌رسـنـد بـسـتـان
مــخــمـور چـون نـیـابـد چـون یـافـت بـوی مـا را
تــرک هــنــر بــگــویــد دفــتــر هــمــه بــشــویــد
گـــر بـــشـــنـــود عـــطـــارد ایــن طــرقــوی مــا را
سـیـلـی خـورنـد چـون دف در عـشق فخرجویان
زخــمــه بـه چـنـگ آور مـی‌زن سـه تـوی مـا را
بـس کـن کـه تـلـخ گـردد دنـیـا بر اهل دنیا
گــر بـشـنـونـد نـاگـه ایـن گـفـت و گـوی مـا را
غزل شمارهٔ ۱۹۴
خــــواهــــم گـــرفـــتـــن اکـــنـــون آن مـــایـــه صـــور را
دامــــی نــــهــــاده‌ام خــــوش آن قــــبــــلـــه نـــظـــر را
دیـــوار گـــوش دارد آهـــســـتـــه‌تـــر ســـخــن گــو
ای عــــــقـــــل بـــــام بـــــررو ای دل بـــــگـــــیـــــر در را
اعـــدا کـــه در کـــمـــیــنــنــد در غــصــه هــمــیــنــنــد
چـــون بـــشـــنـــونــد چــیــزی گــویــنــد هــمــدگــر را
گــر ذره‌هــا نــهــانــنــد خــصــمــان و دشــمــنــانــنــد
در قـعـر چـه سـخـن گـو خـلـوت گـزین سحر را
ای جــــان چـــه جـــای دشـــمـــن روزی خـــیـــال دشـــمـــن
در خـــــانـــــه دلـــــم شـــــد از بـــــهــــر رهــــگــــذر را
رمــزی شـنـیـد زیـن سـر زو پـیـش دشـمـنـان شـد
می‌خواند یک به یک را می‌گفت خشک و تر را
زان روز مـــــا و یـــــاران در راه عـــــهـــــد کــــردیــــم
پــنــهــان کـنـیـم سـر را پـیـش افـکـنـیـم سـر را
مــا نــیــز مــردمــانــیــم نــی کـم ز سـنـگ کـانـیـم
بـــی زخـــم‌هـــای مـــیـــتـــیـــن پـــیـــدا نـــکـــرد زر را
دریـای کـیـسـه بـسـتـه تـلـخ و ترش نشسته
یـــعـــنـــی خـــبـــر نـــدارم کـــی دیـــده‌ام گـــهــر را
غزل شمارهٔ ۱۹۵
شهوت که با تو رانند صدتو کنند جان را
چــون بــا زنــی بــرانــی ســســتــی دهــد مــیــان را
زیـــرا جـــمـــاع مـــرده تـــن را کـــنـــد فـــســرده
بـــنـــگـــر بـــه اهـــل دنـــیـــا دریـــاب ایــن نــشــان را
مـیـران و خـواجـگـانـشـان پـژمـرده اسـت جانشان
خــاک ســیــاه بــر ســر ایــن نــوع شــاهـدان را
دررو بــه عــشــق دیــنــی تــا شــاهـدان بـبـیـنـی
پـــــــرنــــــور کــــــرده از رخ آفــــــاق آســــــمــــــان را
بـــخـــشـــد بـــت نـــهـــانــی هــر پــیــر را جــوانــی
زان آشـــــــیــــــان جــــــانــــــی ایــــــنــــــســــــت ارغــــــوان را
خـامـش کـنـی وگـر نـی بـیـرون شـوم از ایـن جـا
کــــز شـــومـــی زبـــانـــت مـــی‌پـــوشـــد او دهـــان را
